Je hebt het niet van mij, maar ik zeg je alvast dat er weer een puike MANKES-video aankomt. Zeer binnenkort, zo goed als zeker deze week en als het echt helemaal meezit, dan zelfs al morgen. Dus als je de nieuwsbrief ontvangt, dan ben je veganspekkoper – eerste rij. Zo niet, dan moet je gewoon de socials en/of de website in de gaten houden. Fijn hoor, al die digitale visitekaartjes. En als ik dan toch een hoop bombarie over al het fantastisch muziekgeweld aan het maken ben, dan nog een heuglijk dingetje: Resonanz is als nette afspeellijst ook via het vermaledijde YouTube de beluisteren. Kan het op? Welnee.

Verder heb ik enige hunkering naar het park. De afgelopen dagen kwam het er niet van. Gisteren zat ik vooral in het Rotterdamse, de dag ervoor was het gewoon niet te doen, veel te nat. Vrijdag was mijn laatste bezoekje. In goed gezelschap van dochterlief. Met de onvermijdelijk fotosessie. Dat moet als je opgroeit in een app-tijdperk, zo blijkt. Wat ik maar pruttelen wil: straks tussen al het buigekletter door een wandeling combineren met de supermarkthel. Altijd leuk.

Volgens mij heb ik voor de rest bar weinig te melden. Ik sluit hierbij dan ook de meldkamer voor vandaag. Adios, over en uit.

#waanvandedag #muziek

In Den Haag worden de notulen nog eens besproken terwijl elk weldenkend persoon allang weet dat het allemaal vervuild water onder de ingestorte brug is. Zoals mijn goede vriend John D. zingt: 'they talk and they talk and they talk'. Ik zal onderaan dit schrijfsel het nummer plaatsen, gewoon als hartverwarmertje.

Wat mijn hartje vandaag blij maakt is dat mijn uitspatting 'Resonanz' is goedgekeurd voor distributie en het kleinood as we speak al op Spotify is te vinden. Toch leuk. En in de komende weken zal het wereldwonder op nog heel veel meer andere muziekplatformen boven komen drijven. Hoewel, het zal altijd een ondergronds gebeuren blijven. Goed graven dus en vergeet je snorkel niet.

Vandaag stond ook een klauwsessie op het programma. Samen met vriendin K op zwerftocht, afval grijpend en ondertussen een poging tot babbelen – niet te doen, we zijn beiden niet in staat om ons op twee dingen tegelijk te richten. Maar omdat we ook maar gewoon van smeltwater zijn gemaakt en het hier in Amsterdam stug doorregent, slaan we onze klauwtjes op een ander moment uit. Neemt niet weg dat we elkaar wel gezelschap hebben gehouden. Thee en een praatje. Laat de dag dan maar donderen.

Zoals gezegd nog een muziekje voor onderweg. De enige echte jd meatyard met zijn oprechte 'blow it out your arse'. Hatsa!

#waanvandedag #muziek

Minstens twintigduizend plannen en wilde ideeën. Nou, niet eens dat, want alleen al bij het woord idee wordt de schijn van iets concreets gewekt. Hou het dan maar op flarden, schetsen en heel veel wind die door de spookstad die mijn brein is raast. Zo´n dag is het. Van alles bedenken, van alles willen doen en niet echt ergens toe komen. Hoewel er ondertussen heus wel wat gebeurt hoor. Vooral onder het kopje frustratie.

Ik ben bezig met het eerder al door mijzelf volop bejubelde Resonanz in allerhande digitale nissen te krijgen. Dat kost een hoop tijd. Vooral het uitzoeken met welke kekke muziekverdeler ik dan in de plastic zee vol verlangen en eeuwige roem wil gaan. Goed, die keuze had ik al in januari gemaakt, maar dan nog ga ik nog maar eens een rondje vergelijken, je weet maar nooit welk gras inmiddels meer vergeeld is. U snapt, na veel wikken, wegen en herbeleven valt de keuze dan toch op die al gemaakt was. Prima, lekker bezig.

Het voordeel is dat die enorm handige distributeur precies in huis heeft wat ik wil. En dat is vooral baas over eigen werk blijven, geen hoge kosten (althans, zij verdienen aan elke creatieve scheet die ik laat door een deel van de kruimels die ik er eventueel aan verdien voor zichzelf te houden – heb ik geen problemen mee) en ik wil onder meerdere entiteiten (denk aan het onvolprezen Cradle FC) werk uitbrengen. Ook dat zit wel goed bij ze.

Helaas is de interface en stabiliteit dan weer niet helemaal naar mijn zin. Vooral het dingetje dat je dan voor 99% klaar bent en dat de boel er dan uitklapt. Met aansluitend de melding Oops, something went wrong. But no worries, just try again! Dan verandert mijn bestaan in een hoop gezucht, gevloek en boos geklik om dan na stug volhouden ein-de-lijk de boel online te hebben. Is het dan gedaan? Nope. Ik bevind mij nu in een schemergebied. Een groep wijze mensen (lees: een kil algoritme) gaat het spul beoordelen en zal besluiten of er heil wordt gezien in mijn bot. Zo niet, dan vang ik het en ga ik ergens in een hoekje zitten huilen en verwijt de wereld mijn werk niet op waarde te schatten. Miskenning en ander pruillippend gedoe. Om dan de draad weer doodleuk op te pakken. Ik schreef al eerder dat ik pas stop met stampen als de wormen komen. Dus ook nu, hallo dan.

Ofwel: binnenkort resoneert het op alle denkbare muziekplatformen en zal ik daar ongetwijfeld tevreden als een koekjespikkende kleuter met nieuw speelgoed ruchtbaarheid aan geven. Zo niet, dan zal ik weten wat men mist en mij daaraan laven. Zoals elke nuchtere volwassene met enige zelfspot zou doen.

Om het weekend in te luiden: een voorspelbaar luchtig niemendalletje van The Cure.

#waanvandedag #muziek

Ik wist het dus ook niet, maar de familienaam Hitler betekent hutbewoner. En waarom moet ik aan die onzalige markeerstiftvlekonderjeneus denken? De datum van vandaag hangt samen met de geboorte van de wereldontwrichtende loot aan de stam van die inmiddels uitgestorven familieboom. Ik heb nu eenmaal een geheugen dat iets doet met cijfertjes en data. Totaal willekeurig ook. Dus dat ik soms bij mezelf denk: waarom zou ik dat onthouden? De wegen van de chemische grijze massa zijn ondoorgrondelijk, zo blijkt maar weer.

Gelukkig is er vandaag ook wat te vieren, iets met levenslicht en meer van die gekkigheid. Terwijl ik dit typ ben ik ook mijn meest recente en wederom met volle overtuiging totaal ontoegankelijke meesterwerk aan het uploaden naar Bandcamp. Wat?

Nou, voor wie mij als solist kent: The Weak And The Strong heeft een gloedjenieuw album met de naam Resonanz. Deels geïnspireerd door de gelijknamige filosofie van Hartmut Rosa. En ook de door mij op mijn blote knietjes aanbeden halfgod en tevens onuitstaanbare Michael Gira doet voorzichtig een toefje mee vanwege de anekdote dat hij voorafgaand aan elk Swans-optreden de akoestiek van de zaal volledig onderwerpt aan alle mogelijke trillingen. Daar waar het resoneert, daar doet hij wat mee. Het wordt als het ware gebruikt als onderdeel van het optreden. Opgaan in de ruimte, de boel in beweging brengen en meebewegen. Soms tot het pijn doet. Nou, daar kan ik mij wel in vinden, dat soort auditieve gelaagdheid. Experimenteren maar, schilderen met geluid. Alles op gevoel. Tot licht en donker samenvallen, vervloeien, verdampen.

Terugkomend op de filosofie. Daar zit het in de vervreemding die we onszelf aandoen door de rat race die we hebben gecreëerd, de continue stroomversnelling waarin wij ons bevinden. De kloof tussen willen en moeten die steeds groter wordt. Hartmut Rosa gebruikt het begrip resonantie (resonanz) om “ons in staat te stellen om ons weer zinvol te verbinden met de wereld.” Mijn interpretatie is ook dan het meebewegen, meetrillen, of wel het resoneren met de omgeving. Misschien om weer op adem te kunnen komen. Misschien om volledig op te gaan in het grotere geheel. Nietig versus allesomvattend. Weet ik veel. Maakt allemaal niet uit, ik werd erdoor geraakt.

Nu is het allesbehalve rustgevend hoor, dat ontoegankelijke Resonanz van The Weak And The Strong. Het borduurt gezellig voort op het voorgaande werk. Nog steeds experimenteel en zeer duister. Ik geef toe, het is zware kost. Trilling gegarandeerd. Of zoals de vakvrouw – die na mijn opname- en mixsessies de mastering voor haar rekening nam – Selma Peelen zei: “voor iemand die niet van horror houdt, maak je best wel horrormuziek.” Vind ik stiekem een mooi compliment.

Tenslotte dan nog over de afbeelding, de hoes of in goed Nederlands, de cover. Deze tekening maakte ik als tegen beter weten in-bezwering van de immer ongenode gast die ik altijd met mij meezeul. Ik vermoed een zelfportret. Op dik karton met stift en verf, maar ook met een pen waarvan de inkt op is maar nog prima dienst doet om mee te hakken en krassen in het karton. Dat hele zwikkie digitaal bewerkt en hopsa. Ik vond ´m zeer geschikt voor dit project.

Alles bij elkaar een maand of twee intuïtief werk, precies zoals ik het graag doe. Go with the flow, gaan met die vloei. Resoneren dus. Met een dikke púh naar de verjaardag van een wezenloze malloot als tegengif en omdat ik simpelweg niet wil wachten met het uitvoeren van mijn eigen wereldverovering. Stevige knipoog naar mijn genetische verwanten over de oostgrens, toevallig ook nog eens dezelfde wortels die Michael Gira en Hartmut Rosa delen. Mooier kan heel even niet. Resonanz.

#waanvandedag #muziek

Met aan twee kanten bruggen en zelf over de middelste is het zicht vrij en intrigerend. Fabrieksschoorstenen prikken de dikke wolken; voilà, een wattenstaaf van heb ik jou daar aan mijn fiets hangen.

Eerder deze middag sprak eerst De Vrouwe solo en daarna wij samen wijze woorden over kunst en muziek, een markt die niet bestaat en de toekomstvisie voor de korte termijn. En dat dan allemaal telefonisch in het radioprogramma Zwaardvis van vriend Willem. Blij als een kind met kriebelende geitenwollen sokken kon ik mijn credo dat wijzelf het virus zijn ook daar nog even tussen de spouwmuren kwijt. Kijk maar wat je ermee doet, dacht ik.

En nu ligt Nijmegen achter mij en zal Arnhem straks de wereld omkeren. Zo gaat dat in het leven van de treinreiziger. Vooruit naar over de rivieren en achteruit naar nog noordelijker. Amsterdam in het vizier, maar laat ik aardig zijn en de trekker niet overhalen. Tenzij het is om de ramen op te frissen.

Ik geloof niet dat ik veel meer toe te voegen heb voor nu, behalve dan het eindeloos en dus oeverloos vrij associëren, het spel met woorden dat ik graag speel en altijd van mezelf win.

Kom ik nog even terug op de radio-uitzending. Voor hen die vielen, weer opstonden en denken, verdraaid, dat heb ik dan maar mooi gemist, geen zorgen. Je kunt hier het interview met Selma en hier met ons samen terugluisteren. Hiephoi.

#waanvandedag #muziek

Hopla, weer een jaar veiliggesteld alhier. Zoals ik gisteren al schreef ben ik blij met mijn digitale echoput en daarom doet het mij deugd dat de jaarlijkse aanschaf weer is gedaan. Ja, da's gek hè, dat je blij bent dat je mag betalen. Maar je krijgt er ook wel wat voor terug. Ik kan met een gerust hart mijn gang gaan, gegevens van mij en mijn bezoekers en e-mailabonnees worden niet doorgesluisd, verkocht of anderszins misbruikt en vrijheid van (menings)uiting heeft topprioriteit. Reclamevrij, niks geen profiling of filterbubbel en onafhankelijk van welke big data-reus dan ook. Mooi spul dus, dat Write.as – tot zover deze halleluja.

Een bescheiden hoeraatje voor ons 7-jarig officieus samenwonen dan. Eind mei 2014 liet ik mij hier in de gemeente officieel registreren, maar daarvoor zaten we dus al twee maanden in dit hokkie te tokken. En over precies drie maanden zijn we 8 jaar bij elkaar. Hallo dan, wat vliegt daar voorbij?

Tussen al deze letters door gaat om de haverklap een hysterisch scooteralarm. De tweewieltiran staat al weken onder een beschermhoes en als daar maar een toefje wind tegenaan komt, dan breekt de pleuris uit. Het is ook nog een alarm dat een heel arsenaal aan hoge tonen fabriceert. En dat dan dag en nacht. Ja, er was iets met geluid hier, ik weet het.

Daarover nog meer gesproken: de vrijdagmiddag begint vroeg voor de loodgieter hiernaast. Hij vertrok zojuist met zijn dikke bus vol gereedschap en een spoor van wit gruis in de gedeelde hal en het trappenhuis. Toen ik net de deur uitging stond onze buurvrouw aan de andere kant hoofdschuddend naar de stoffige bende te kijken. Mijn Turks komt helaas niet verder dan goedendag en de nogal belangrijke afsluiter van elke zin als god het wil. Met gebaren en stevig articuleren (ze is een beetje doof) maakten we elkaar duidelijk dat we allebei enorm lijden onder al het kabaal en de troep. Dat schept een band. Ondanks haar oude dag zal ze over een poosje wel weer zuchtend en puffend omgevouwen de vloer vegen en dweilen. Matje goedleggen met welkom in het Turks (oké, dat woordje ken ik dan ook) en weer verder met ons leven.

Om deze relatieve rust te vieren en het gejank van het scooteralarm te bezweren trakteer ik mezelf en de buurtjes op de rebelse beats van ons aller M.I.A. – yo!

#waanvandedag #muziek

Een schets. Terwijl alles wat water- en elektriciteitsleiding is (plus wat rioleringsprut) hiernaast wordt vervangen, heb ik, nu de boodschappen binnen zijn en er straks nog een mentaalwelzijnwandelingetje gedaan gaat worden, maar wat muziek opgezet. Hard. Anders hoor je er niks van. Dus sorry buren om ons heen. Geluidsoverlast kent vele gedaanten.

De inkomstenbelasting is gedaan, de tandarts gebeld. Dochterlief wacht ondertussen in spanning op de resultaten van de voorbije toetsen. Bouwvakkers roken, maken troep en veel stof. Hun gettoblaster stampt in het holle appartement hardcore house met veel te veel treble. Schelle shit. Ik probeer niet in huilen uit te barsten. De veel te korte nachten sinds mensenheugenis hakken er steeds een beetje meer in.

Loop ik hier een potje te klagen? Welnee. Het is gewoon zoals het is. Je kunt op je kop gaan staan (ik niet, want dat leidt geheid tot nog meer gedoe – mijn wonderlijke motoriek is wereldberoemd) maar veel doe je er niet aan. Daarom is deze digitale plek zo fijn. Hier kan ik zuchten en steunen, ontluchten en kanaliseren. Hoe kortstondig de verlichtende werking ook, het is beter dan niets.

Ik mis de optredens. Dat is pas energie kwijtraken. Nee, niet kwijt. Ik weet precies waar het is. Daar, in die ruimte en doe er maar mee wat je wilt. Mijn ontlading breekt harten, muren en licht. Mijn duistere tong, mijn brullende ogen. Ha, nu wordt het nog zowat poëtisch ook. Wat ik maar bedoel te zeggen is dat het zonder voorbehoud moet zijn. Razen en tieren, bij de keel grijpen, tenenkrommend, ongemakkelijk en alleen dan en precies daar. Zoals voor nu van toepassing in het nummer 'Hangman' (Cradle FC) here is my darkness, my beautiful friend.

Dead Can Dance doet in ieder geval ook wat het nu voor mij moet doen: helpen om alles wat dood en koud voelt nieuw leven in te blazen. Ik zal dansen, verdomme. Desnoods op de maan, gedragen door de zee.

#waanvandedag #muziek

Niet voor het eerst en ook vast niet voor het laatst zitten we hier weer in een enorme herrie. De buren naast ons zijn een week of drie geleden vertrokken. Nu wordt hun huis aan gort gemept en weer opnieuw opgebouwd. En opnieuw zonder aankondiging van onze verhuurder. Voor de zoveelste keer gebeld en voor de zoveelste keer hetzelfde verhaal: ja, ik kan u heel slecht verstaan (ik bel om mijn punt te maken expres terwijl hier het lawaai ook maar enige conversatie onmogelijk maakt; een kwartje dat aan de andere kant van de lijn (bewust?) niet wil vallen) nee, sorry, ik kan het niet veranderen voor u, maar dien een klacht in via het klachtenformulier op de website. Lang leve de afwimpelreflex.

Dus opnieuw een klacht ingediend. Kijk, dat het moet gebeuren zal allemaal wel. Maar kondig het aan. Dan zijn we enigszins voorbereid op de zoveelste kabaalhel. En echt hoor, de hele dag met oordoppen in is geen feest. Alleen de jeuk al na verloop van tijd.

Vanmiddag vluchten we het huis uit. De Vrouwe is al vertrokken, de bofkont. Ik volg zo. En dan samen een noodzakelijke reis met de trein. Alles beter dan dit.

Ter vermaak dan het liedje dat we ooit schreven naar aanleiding van onze vertrokken buurtjes. Het helpt om frustratie om te zetten in kunst.

#waanvandedag #muziek

Meestal ben ik nogal traag op dagen dat niet per se iets moet. Zo'n dag was het vandaag niet. Geen schokkende dingen hoor, maar als er des ochtends tussen 10 en 12 uur iets wordt afgegeven door de gemeente, dan ben ik in staat van blinde paniek. Dan wil ik helemaal klaar zijn. Ontbijt naar binnen werken en mezelf voor zover mogelijk uit de kreukels krijgen. Haartjes netjes, kleertjes aan. Dat soort dingen. Gelukkig was de meneer mooi op tijd en kon ik weer door met mijn leven. En naar het toilet. Niet onbelangrijk.

Het huis, en alle dwangmatigheden die daarbij horen, was dan ook eerder aan kant dan anders. Ik dacht een denkrimpel te zien aan de voorgevel toen ik terugkwam van de boodschappen. Verwarring is des duivels brein kussen, zeggen ze dan. Niet.

In het park was het lekker rustig. Moet ik vaker doen dus, gewoon op tijd de deur uit. Dat scheelt ook een hele dag agorafobisch bibberen, bedenk ik mij nu. Vogels vlogen op, takken kraakten, joggers rochelden. Een kind stak haar vinger in een hondendrol en rook eraan. De ouders waren druk met hun schermpjes en riepen afwezig dat ze nu echt even moest komen. Nee, zei ze, en sloeg met een tak op de drol.

Weer terug in huis heb ik fijn wat oude zooi van Cradle online gezet. De allereerste opname die we als driekoppige band maakten in 1997. Tenminste, in een 'echte' studio die we daarvoor afhuurden. Een eerdere opname maakten we ook, maar dan met een geleende mega-mengtafel die werd vervoerd op een aanhangwagen en amper door de deur paste van de belangeloos beschikbaar gestelde zaal van het Nieuwerkerkse Taverna, zelf gekluste haspels met kabels en een oude maar kranige taperecorder.

Als je inclusief kromme tenen een piepjonge band aan de vooravond van hun grootse carrière wilt horen, dan kun je terecht op etfrecords.com en scroll je naar onderen: Escape From The End, heet het pareltje voor de zwijnen. De openingszin 'One of these days I will kill you all' kan wat cru overkomen. Uit betrouwbare bron weet ik dat het precies zo was bedoeld. Gewoon met gestrekt been erin en dan zien we wel. En helemaal aan het eind, de allerlaatste tel van het slotnummer, is ook leuk. Dan hoor je dat de tape vol is, einde muziek. Dat hebben we lekker zo gelaten. Een mooi eind van een album.

Nou. Kwek kwek kwek. Dan ga ik nu nog een poging doen om eindelijk weer eens een solonummer op te nemen. Sluit mooi aan bij de opneemvibes die we met MANKES hebben. Vastleggen die hap, geschiedenis schrijven en weer door.

#waanvandedag #muziek

Ja, maar luister, iederéén kan het wel. Je moet alleen je hoofd ertoe zetten. Aldus de jogger in spandex outfit. Tijdens het rennen even met je collega's sparren. Heerlijk toch. En nee, geen probleem, ren mij maar zowat ondersteboven terwijl je gelijk even je kekke fitbit checkt. Snap ik toch, de schema's zijn onverbiddelijk, je moet door met je targets, doelen, stippen op de horizontale zeshoekige doos. Uiteindelijk kun je rennen wat je wilt, je weet wie het laatst lacht (en hij sleep de zeis met een vilein lachje).

Natuurlijk floot ik spontaan daarna de traditional Run On (ook wel bekend onder de andere titel god's gonna cut you down) voor mij uit. De ultieme versie vind ik die door onze enige echt Jantje Contant, alias Johnny Cash, is uitgevoerd. Weet je wat, ik deel 'm gewoon. Verder heb ik toch niet heel veel te kwekken. Zien we morgen of daarna wel weer verder.

#waanvandedag #muziek #video #runon #cash