Door al het gedoe zijn mijn ritjes naar dochterlief in Rotterdam ook nogal aan stilte onderhevig. Het is niet anders en we maken er maar een warme afstandsrelatie van. Het heeft wel wat. Gisteren hebben we dankzij het wonder dat internet toch stiekem is, kunnen videobellen. Zo deden we samen haar huiswerk voor geschiedenis. Vanmiddag kreeg ik ook nog wat aanvullende huiswerkhulpopdrachten gemaild, dus daar vermaak ik mij dan ook weer mee. Tussendoor stuurt ze me tekstberichten met bonusvragen. Onderwijs anno nu. Zonder techniek zouden we maar wat ronddobberen.

Net als de andere dagen, stond er ook vandaag een kort buitenbezoek op het programma. De boodschappen moeten toch worden gehaald, een kaartje gepost. Allemaal gelukt, gelukkig. Met soms een beetje flexibel boodschappenlijstjedenken is het te doen. We prijzen ons gelukkig met de kakelnieuwe internationale supermarkt hier verderop. Die is nog enigszins onder de radar en heeft in vergelijking met andere geplunderde supermarkten behoorlijk gevulde schappen. Helaas is onze thermometerqueeste minder succesvol. Die dingen zijn overal uitverkocht. Verwacht je niet. Maar goed, op zich kunnen we redelijk goed inschatten of we koorts hebben. Raaskalt de ene levensgezel iets meer dan anders, dan is het code geel en grijpt de ander in.

Overigens heb ik ook nog een onverwachte bijdrage geleverd aan #coronahulp. Hier schuin tegenover woont een oude vrouw. Zilverwit haar. Ze staat heel vaak gewoon maar wat achter het raam voor zich uit te staren. Dat kun je creepy vinden en dat is het ook wel een beetje, maar wat moet je anders als je verder niet naar buiten kunt – ik weet uit mijn persoonlijke gluurbuurnotities dat ze afhankelijk is van een belbus – of bezoek krijgt? Dus dan staat ze daar. Doodstil. Het breekt de dag, vermoed ik. Nou, hoe dan ook, ze stond er ook toen we voorbij fietsten op weg naar de winkels. Ik stak mijn hand op, zwaaide en lachte naar haar. Een beetje vriendelijkheid mag de pret niet drukken, vind ik. Ze zag me, het leek even alsof ze opschrok uit een dagdroom, haar gezicht kwam tot leven, haar ogen glommen blij en ze schonk mij een stralende, tandeloze lach.

#winkel #lockdown #corona #huiswerk #onderwijs #waanvandedag

Ergens in de jaren 50 van de vorige eeuw had een meisje in Syrië het lef om naar school te willen. Dat was onvoorstelbaar in die tijd, toch hield ze vol. En ze ging. Dat was zwaar. Ze werd nagewezen, gepest, moest ook haar andere 'buitenschoolse activiteiten' doen. Er was een periode dat ze het niet meer zag zitten en niet meer naar school wilde, te veel, te zwaar, te alleen. Haar ouders stonden het niet toe. Ze hadden er alles voor over om haar naar school te laten gaan, opgeven kon gewoon niet. Uiteindelijk hield ze vol. Om later zelf een gebouw in een stad verderop via-via te regelen en daar een school te beginnen. Voor meisjes. Dat viel eerst niet mee en dat is mild uitgedrukt. Uiteindelijk sloeg het aan. Zelfs zodanig dat het op een gegeven moment raar was als je als meisje niet naar school ging.

Begin dit jaar is ze overleden. Inmiddels 74 jaar en ze wilde eigenlijk al twee jaar niet meer leven. Ze was niet meer mobiel en werd steeds afhankelijker van haar man en de hulp van anderen. Dat verdroeg ze niet. Steeds wanneer ze met haar dochter die sinds een paar jaar in Nederland woont aan de telefoon zat, bleef ze het zeggen: ik wil dit niet meer, niet op deze manier. En een andere manier was gewoon geen optie in een kapotgeschoten, geplunderd en gebombardeerd land. Als Koerd was en ben je sowieso ongewenst. Dus ja, ze was er klaar mee. Ze had gedaan wat ze wilde, kon tevreden zijn. En haar gezin, haar familie was veilig in Europa of in buurlanden waar het relatief veilig is.

Inmiddels is ze door een enorme hoeveelheid mensen die haar kenden of van haar hadden gehoord herdacht in een zaal in Duitsland. Uit verschillende landen kwamen de mensen bij elkaar om stil te staan bij het leven en de dood van een vrouw die een voorbeeld was en is voor veel vrouwen. En mannen. Zoals haar eigen man. Ze waren dol op elkaar, 63 jaar lang. Hij heeft erg veel verdriet. Zijn dochter belt hem elke dag om te vragen hoe het gaat. Hij mist haar, zijn gezin, iedereen. Maar het leven gaat door en hij dus ook. Het is goed zo. Ze wilde echt niet meer. Dat troost hem enigszins.

Toen ik dit verhaal hoorde, aan een tafel buiten in de eerste maartse zon en onze vriendin die nu zelf docent is zo zag, kon ik mij haar moeder voorstellen. Zonder haar ook maar ooit te hebben gezien of gehoord zag ik voor mij wie zij is geweest en hoe ze leeft in de herinneringen.

Het leek mij niet meer dan gepast om over deze vrouw te schrijven. Niemand kent haar hier of waar dan ook, maar in de regio waar zij woonde is ze een fenomeen, een symbool voor vrijheid. En laat dat nu precies het thema van Internationale Vrouwendag zijn.

#womensday #internationalevrouwendag #vrijheid #politiek #koerden #syrië #onderwijs #oorlog