Mensen, het is maar kerst hè – gewoon een verhaaltje waaromheen een hoop heisa is bedacht. Ik herhaal: verhaaltje, bedacht. Gewoon door onszelf. Ooit gevierd omdat de donkerste tijd erop zat en langzaam maar zeker de dagen weer wat langer werden. En na een tijdje werd er ergens een denkbeeldig kind geboren en dat ineens erg belangrijk gemaakt. Na weer een poosje geduld werd die hele zwik eens lekker in de markt gezet en ontstond er een heuse hype van inhaligheid en vooral stress. Tja, je zou zou zeggen: je verzint het niet. Nou, wel dus.

Vanochtend werkte ik in de boekhandel en toen ik de winkel aan het begin van de middag verliet leek het al een behoorlijk gekkenhuis te gaan worden. En dat omdat er een lichte paniek is ontstaan nu er een extra overleg aan de gang is in het Catshuis. In Duitsland gaat de boel op slot. Om dan als grenspartner achter te blijven is eigenlijk geen optie. Dan komen de oosterburen ons land met heus vriendelijker bedoelingen opnieuw bezetten. Moet je niet willen. We zijn zelf al niet eens in staat om verstandig te handelen, dus misschien moet daar eerst eens wat mee worden gedaan.

Goed, dus met een 'dreigende' lockdown in het vooruitzicht gaan we nu alsnog als een stel malloten de winkels in. Alles voor de ultieme kerstgedachte. Vrede op aarde, maar mag ik u dan wel even op uw bek slaan of gewoon gezellig uitschelden omdat ik nu al zo lang in de rij sta en ik al mijn cadeaus, eten en versiering nog moet regelen? Fijn.

Wat maakt het uit? Waar zijn we mee bezig? En hoe kun je met droge ogen beweren dat Nederland in een intelligente lockdown zit als iedereen dagelijks bewijst oliedom te zijn (nogmaals, of je het nu eens bent met de maatregelen of niet. Ik wacht ook liever niet op een rood licht, maar ja, soms is dat gewoon wel verstandig)? Ach, ik vraag het mij gewoon af, neutraal en menslievend als ik immers ben. Ondertussen stel ik mij voor dat we aan kerstspreiding doen. Of dat die hele rare toestand gewoon wordt afgeschaft (net als Sint, Pasen, Halloween, Valentijnsdag en al die andere gekte).

Echt hoor, het kan heel erg leuk en fijn zijn om met z'n allen bij elkaar te gaan zitten. Iets lekkers maken, elkaar cadeautjes geven, lief zijn voor elkaar. Of om elkaar enge sprookjes te vertellen in een gekostumeerde setting. Zelfs een oude man met een lange en best ranzige baard en een gekrulde staf die pakjes geeft aan kinderen (vroeger noemden we dat een kinderlokker, gelukkig leven we tegenwoordig in een inclusieve maatschappij) kan best vermakelijk zijn. Maar moet het echt allemaal zo idioot worden uitgevoerd? Moeten we elkaar niet gewoon het licht in de ogen gunnen in plaats van ruziezoekend en met ellebogenwerk de schappen leeg te roven?

Wat ook nog kan, omdat we nu eenmaal echt heel goed zijn in het verzinnen, vertellen en heilig geloven in verhaaltjes, is dat je watdanook viert wanneer het je uitkomt met de mensen die je liefhebt. Ergens in mei een meidoorn met lampjes kan best leuk zijn. Maar niet verder vertellen, want dan zitten we binnenkort weer met dezelfde ellende.

#waanvandedag #lockdown #germanen #midwinter

Zodra het donker wordt begint hier aan de overkant de lichtshow. Ons huis kijkt uit op een blok huizen op luttele meters afstand (net iets meer dan anderhalve meter) en we kijken elke avond reikhalzend uit naar wat de mega-plasmaschermen ons gaan bieden. Er is tenslotte altijd wel iets wat de moeite van het onderling becommentariëren waard is. Tot grote tevredenheid van ons bitterzure bestaan.

De gordijnen aan de overzijde blijven vaak tot laat open, soms zelfs de hele nacht. Dat gaf, in de tijd dat ik nog bijna iedere nacht mijn paniekaanvallen in mijn klamme onderbroek en slaaphemd stond weg te hyperventileren (naar je buik, houd vast en weer los, rustig in en weer uit), mezelf in armen en benen kneep, aan mijn haren trok en ondertussen met mijn blik op oneindig op de plaats marcheerde om toch zoveel mogelijk in het hier en nu te blijven en mijn aandacht te richten op alles behalve wat zich in mijn hoofd en lichaam afspeelde, een extra afleiding. (U heeft gelijk, dat was een onmogelijk lange zin, maar hij klopt heus en dat is nu precies de kik.) Ik kreeg dan soms zo midden in de nacht vol vallende sterren en dansende muggen ineens een, laat ik het netjes zeggen, erotische film voorgeschoteld. Ik moet zeggen: dat hielp. Niet veel, maar het verrassingseffect deed het leuk. En opnieuw toegegeven, toen de verrassing eraf was, hielp het niet meer. Jammer. Dat had een hoop verzekeringspsychologengeld en tijd gescheeld.

Het zijn van die meevallers die losstaan van al het tranentrekkende moois dat het leven ons in deze uitzonderlijk levendige doodlopende straat biedt. Net als de binnentuin waar ik eerder al over schreef. Omdat we gelukkig alweer de eerste droogte te pakken hebben en de zon in haar vuistje lacht, treft u deze tweehoognoorderlingen nu met regelmaat op een bankje met de zichtzijde naar het zuidwesten omgeven door plukjes groen en vierhooghuizenblokken. Vogels vliegen af en aan, maken een hoop kabaal en wij lezen ondertussen onze boeken en pakken er af en toe wat extra digitale lettervoeding bij. We delen onze kijk op het gelezene, bespreken de gedachten die daaruit voortvloeien en houden het altijd beschaafd. We zijn tenslotte buiten in het openbaar. Daar past geen felle discussie. Dat doen we gewoon gezellig thuis.

Niet ver hier vandaan is een bergmeer. Op het meer een rubberbootje. In het rubberbootje zitten ze, kijk. Knikkebollend dobberend door een intelligente opsluiting. In de verte raast de waterval.

#waanvandedag #paniekaanval #lockdown #virus #tuin #stad

Vandaag nog maar eens een rondje, tegendraads deze keer, door de weilanden gefietst. Samen met de deerne des huizes. Dat was fijn. Afsluitend nog even solo de supermarkt in. Dat vind ik toch behoorlijk hels allemaal, dus blij als een verloren ziel wanneer ik met mijn bootje de Hades naar het rijk van Thuis ben overgestoken, waarvan akte.

Gisterenmiddag besloot ik na de arbeidsouverture nog even een klein stukje om te fietsen. Dan ga je bij de verkeerslichten op de Molukkenstraat nog een stuk rechtdoor over een weg met alleen bestemmingsverkeer, dan links over de smalle dijk met wederom alleen bestemmingsverkeer en dan langs het Flevopark de wijk in. Opvallend veel verkeer met een bestemming trouwens. Ergerlijk veel zelfs, maar vooruit, laat ik het blijblij houden. Soort van. (Spoiler: gaat niet lukken.)

Mijn humeur kreeg namelijk toch een tikkie toen ik, inwendig vloekend om veel te veel volk op de been (dit is geen frisse neus halen, dit is met de hele wielrenvereniging en jogclub zo hard mogelijk je zin door drammen: ik wil nù een persoonlijk record!), ruim uitweek om iemand rustig in te halen. Zonnetje, briesje, zondag. Chill, weet je. Maar nee, dat werd niet gewaardeerd door een wielrenmalloot. Ping! met het belletje. Nog een PING! met hetzelfde kutbelletje. Maar ja, ik was bezig met inhalen. Rekening houdend met degene die ik passeerde en het tegemoetzombieënde renvolk. U snapt, ik probeerde slechts mijn vege lijfje op afstand van alles en iedereen te houden. Dus ik deed mijn armen maar wijd, negentig graden ten opzichte van mijn schriele romp. De beloning volgde direct. Vanachter mij kreeg ik de liefkozing “ja godverdomme lul!”. Oké, dan ben ik de vervelendste niet en schreeuwde de nu voorbijtierende idioterette wat na met daarbij de tip dat je ook af kunt remmen, maar tevens mijn begrip tonend dat dàt wellicht te ingewikkeld was voor een amoebe op wielen.

Tot zover de rechtdoorweg. Ik sloeg linksaf. Midden op de weg een hoop mensen erg dicht bij elkaar. En iemand daartussen in stabiele zijligging kreunend. Hier en daar wat bloed. Het was een wielrenmens. Die zou vandaag geen record fietsen, dat leek mij onmogelijk in die toestand. Ik oefende fronsend geduld, wachtte af tot iemand de intelligente lockdown tot zich door liet dringen, zodat ik mij van deze ramptoeristen kon distantiëren.

Daarna kwam weer een linksaf: de weg langs het park. Dan moet je eerst een heuveltje af. Tegemoetkomers moeten dus het heuveltje op. Dat kan best irritant zijn, maar als je die heuvel opdendert met je kutfiets (alweer kut, maar ook een keer lul, weet u nog?) met duizend versnellingen en je Action-proof fluoriserende fietspakje en als vanzelfsprekend met alle stronteigenwijsheid ook nog even om een ouder stel heen wilt sjezen en je komt mij dan tegen waarbij je mij zo'n beetje alle lebensraum ontneemt, dan doe ik niet lullig (2-2 geslachtsdelentussen- en hopelijk tevens eindstand) en steek ik overdreven stevig mijn armpje uit. De vuist die ik daarbij met liefde maak, dreunt dan gezellig ergens in je dikke vette hals. I don't fucking care, ook ik heb recht op mijn persoonlijke coronavrije ruimte. Ik verwachtte eerlijk gezegd een gevolg, maar nee. Ik denk dat de boodschap duidelijk was.

Gelukkig was er volgens de vele nieuwsberichten gisteren niets aan het handje. Iedereen was braaf met heel veel respect en hartjes onder de riem, Bob Marley verneukend, de barbecue aan (steek de fik maar in die gemartelde dieren) en balkonbingo voor het kwijlend gepeupel.

Mooi hoor, al die saamhorigheid. Toch geloof ik er allemaal niets van. Na ons gewoon nog altijd de zondvloed. Als klap op het zo fijne nationalistische gevoel en in het kader van drogredenen als artiestensteun: draai vooral muziek van Nederlandsche bodem op de radio. Ja, moet je doen. Dan sponsor je vooral volgevreten mediagiganten die niets anders produceren en weer reproduceren dan eenheidsworst en aanverwante prut. Die merken helemaal niets van een banksaldo dat langzaam in een echoput verandert en huilen alleen om het einde van DWDD; hun onnozel dankbaar afvoerputje van wat we in een waan van hersensmelting cultuur noemen (op veel nettere en slimmere wijze verwoord door Micha Wertheim).

Zo, dus dat. Toch was het best een prima dagje vandaag tot zover. Met als hoogtepunt samen op een bankje bij Zuiderwoude, uitkijkend over het water en eenden die ons gezelschap wel konden waarderen en toch op gepaste afstand bleven.

#decorrespondent #dwdd #waanvandedag #afstand #amsterdam #lockdown #virus #wijzijnhetvirus #gedrag #fiets

Goed, de lente dus. Volop zon, straffe oostenwind, nachtvorst. Ideaal als u het mij vraagt. En dan moet je bij voorkeur dus binnen blijven. Niet meer dan logisch, want zoals iedereen wel weet, maar het liefst negeert: een beetje virus wordt er dolblij van als het wat van de wereld ziet.

Dus ja, het valt niet mee. Ook ik wil graag mijn rondje lopen of fietsen. Nu zijn er altijd wel wat boodschappen nodig of vraagt onze aangepaste werksituatie om een bezorgmoment. Dan kan ik zonder schuldgevoel de straat op. Ik houd afstand en benadruk dat graag wanneer ik zwierig en zwaaiend om drommen wandelaars heen fiets. Hoe fijn het nu ook is om buiten te zijn en hoe prettig die afleiding ook is, doe het toch maar niet. Niet op die manier tenminste, als een zwerm vliegen op een verse hoop. Alsof het ons laatste avondmaal is (zou best kunnen).

Het is maf hoe een idee, een beeld kan veranderen. Tot een week of twee geleden vond ik alle maatregelen nogal overdreven. Een week geleden was de winkel zelfs nog open en heb ik in de ochtend pas gecheckt of de dichtersmiddag waar ik bij zou zijn nog wel door zou gaan. Zeven dagen. Het voelt als een maand. Of langer. Het vooruitzicht is dat het nog flink doorbijten gaat worden. Ik verwacht dat deze week de niet-urgente winkels zullen sluiten. Parken dicht zullen gaan en er een toegangsbeleid bij supermarkten en groentewinkels komt. Gewoon omdat het de enige manier is om de boodschap door te laten dringen.

Wat trouwens op dit moment het meest tot mij doordringt is de zelfgemaakte handzeep van onze lieve Turkse buurvrouw. Die goot ze rijkelijk over onze handjes voordat ze ons daarnet snoep en Turks fruit aanbood. Steevast wanneer je haar op de trap tegenkomt, zo klein als ze is, je kunt er niet omheen: je moet bij de voordeur wachten en na wat gerommel in huis komt ze breed lachend met schalen snoep. En wij maar in ons beste Turks dankjewel zeggen en lachen. Zo is het namelijk ook, je wordt er vrolijk van. Ze hield overigens bij het overgietritueel netjes afstand met als bonus dat het trappenhuis nu ook een walhalla van hygiëne is. Ja, en een geurhel door die extreem sterke parfum. Ach, parfumluchthoofdpijn en prikkende oogjes, het is beter dan met hoge koorts op een IC.

#blijfthuis #corona #lockdown #virus #buren #waanvandedag

Door al het gedoe zijn mijn ritjes naar dochterlief in Rotterdam ook nogal aan stilte onderhevig. Het is niet anders en we maken er maar een warme afstandsrelatie van. Het heeft wel wat. Gisteren hebben we dankzij het wonder dat internet toch stiekem is, kunnen videobellen. Zo deden we samen haar huiswerk voor geschiedenis. Vanmiddag kreeg ik ook nog wat aanvullende huiswerkhulpopdrachten gemaild, dus daar vermaak ik mij dan ook weer mee. Tussendoor stuurt ze me tekstberichten met bonusvragen. Onderwijs anno nu. Zonder techniek zouden we maar wat ronddobberen.

Net als de andere dagen, stond er ook vandaag een kort buitenbezoek op het programma. De boodschappen moeten toch worden gehaald, een kaartje gepost. Allemaal gelukt, gelukkig. Met soms een beetje flexibel boodschappenlijstjedenken is het te doen. We prijzen ons gelukkig met de kakelnieuwe internationale supermarkt hier verderop. Die is nog enigszins onder de radar en heeft in vergelijking met andere geplunderde supermarkten behoorlijk gevulde schappen. Helaas is onze thermometerqueeste minder succesvol. Die dingen zijn overal uitverkocht. Verwacht je niet. Maar goed, op zich kunnen we redelijk goed inschatten of we koorts hebben. Raaskalt de ene levensgezel iets meer dan anders, dan is het code geel en grijpt de ander in.

Overigens heb ik ook nog een onverwachte bijdrage geleverd aan #coronahulp. Hier schuin tegenover woont een oude vrouw. Zilverwit haar. Ze staat heel vaak gewoon maar wat achter het raam voor zich uit te staren. Dat kun je creepy vinden en dat is het ook wel een beetje, maar wat moet je anders als je verder niet naar buiten kunt – ik weet uit mijn persoonlijke gluurbuurnotities dat ze afhankelijk is van een belbus – of bezoek krijgt? Dus dan staat ze daar. Doodstil. Het breekt de dag, vermoed ik. Nou, hoe dan ook, ze stond er ook toen we voorbij fietsten op weg naar de winkels. Ik stak mijn hand op, zwaaide en lachte naar haar. Een beetje vriendelijkheid mag de pret niet drukken, vind ik. Ze zag me, het leek even alsof ze opschrok uit een dagdroom, haar gezicht kwam tot leven, haar ogen glommen blij en ze schonk mij een stralende, tandeloze lach.

#winkel #lockdown #corona #huiswerk #onderwijs #waanvandedag