De ochtend was lui en traag. Alleen maar beter, want zo hadden de buien de kans om te vertrekken; die namen daar tenslotte ook de tijd voor. 's Middags hebben we het kussen van het oor van de duivel gecompenseerd met een wandeling naar de plek waar we eerder dit jaar een paar dagen zaten. Onszelf verwend met een bescheiden lunch op het terras. Daarna een omwandeling terug naar onze fijne stulp alhier. Broodjes voor morgenochtend besteld en nu met een boek en een glaasje prik – de één met alcohol, de ander zonder – in de tuinstoelen. Wat voer voor de dieren op het plateau gestrooid (de eekhoorns hadden het direct in de smiezen, de vogels moesten opnieuw hun geduld oefenen) en met de westerzon op onze giechel – de partner in crime iets meer dan ik, helaas – kunnen we niet anders concluderen dan dat we het goed hebben hier.

Wat we trouwens normaal nooit doen: de radio aan. Deze dagen dus wel. Er staat binnen in de serre een simpel transistorgeval naast de tafel waar wij zowat aan wonen. De eerste avond, godbetert, Radio Veronica. Gisteren en vandaag Radio 2. Dat is nog steeds een hoop bagger, maar iets beter te verteren, gek genoeg. Het maakt ook niet uit. Het heeft gewoon iets wat het gekabbel hier naar een nog hoger niveau van kabbelen tilt. Ontbijt, lunch, avondeten. Spelletjes, lezen, typen, klieren. Alles met op de achtergrond het gezoem van de radio. Wat mij overigens ook gelijk weer onrustig maakt in positieve zin. Ik wil zodra deze anderhalve week verpozen voorbij is een tweede episode vullen met een praatje en een babbeltje.

Als ik dan toch over radiomaken aan het zeuren ben, nog even een herinnering: zaterdag 21 augustus de duizendste uitzending van Zwaardvis. En wat voor een. Zes uur lang boordevol verleden, heden en toekomst. Sommige oud-medewerkers kondigen een plaatje aan, vertellen een anekdote of iets anders wat ze kwijt willen. Uit betrouwbare bron weet ik dat het muziekaanbod met enige regelmaat van uitonderlijk hoge kwaliteit zal zijn. Inclusief een moppie MANKES. Wat wil je nog meer? Daarom. Lekker luisteren. Radio Capelle. Typ maar in je favoriete zoekmachine en je komt er vanzelf.

Sluit ik hier de boel af met het ultieme radiohoofd. Precies: Radiohead. Idioteque. Live in de BBC-studio. Energie mensen, energie.

#waanvandedag

Het uitzicht hier is precies waarvan ik het alleen maar hoop te hebben. Nou, we hebben het. En toch is hoop nooit genoeg natuurlijk. Daarom weet ik nu al dat ik af ga sluiten met het gelijknamige liedje van I Like Trains. Maar dat later. Nu eerst het uitzicht.

Vogels vliegen af en aan, afgewisseld met twee pijlsnelle grondtroepen, ofwel eekhoorns; ze doen zich stuk voor stuk tegoed aan het voer dat de eigenaren kort voor er nieuwe huurders arriveren op het plateau strooien en ophangen.

Er is duidelijk een verdeling der rangen. De eekhoorns zijn de baas, daarna de eksters, daarna de dikke duiven. De gaaien, mussen, roodborstjes en houtduiven zijn een stuk relaxter met elkaar. Die gunnen elkaar allemaal wel wat. Maar als de eksters, eekhoorns of dikke duiven er zijn, dan is het jagen en verjagen. Waarbij dus de eekhoorns uiteindelijk op hun dooie gemak alles eten wat ze zich wensen terwijl de rest ongemakkelijk toekijkt.

Ze rennen trouwens ook graag over het glazen dak van de serre waar wij de afgelopen vierentwintig uur nog amper uit zijn geweest. Het uitzicht is te onderhoudend met achter het voedertafereel struiken, bomen, een grasveld en daarboven de wolken die dreigen. We zitten hier dus prima. Zelfs als de regen oorverdovend op het glas boven ons hoofd klettert. De comfortabele bank in de kamer hebben we nog nauwelijks bezeten, kun je nagaan.

Aan het eind van de ochtend, net voordat er een stevige bui zou vallen, liepen we nog een uurtje. Hier vlakbij is een oude begraafplaats, altijd de moeite waard. Daarbij is het de enige manier om in de toekomst te kijken. Contemplatie, berusting. De partner in crime wees op een wel heel toepasselijke steen: Familie Graf. Beter kun je daar als familie Graf niet liggen. Gezellig met z'n allen, alle Grafjes bij elkaar. Maar nee. Het bleek een klassiek geval van overbodig en onnodig spatiegebruik. De werkelijke familienaam stond er gewoon onder. Wonderlijk dat er destijds niemand de moed heeft gehad om te zeggen 'eh, familie graf is echt één woord hoor, het moet aan elkaar'. Waarschijnlijk was dat levensgevaarlijk, zo'n opmerking.

Inmiddels doen de eekhoorns tikkertje. Ze roetsjen over de boomstam hier pal naast de serre omhoog, er omheen en weer naar beneden. Misschien zijn ze dan wel dominante eikels, ik vind ze toch erg leuk en koddig.

Tja, woorden die ik dus alleen maar kan gebruiken wanneer ik, wanneer we, er een paar dagen uit zijn. De relatieve rust die indaalt en waardoor mijn taalgebruik een gematigde vorm aanneemt. Boffen jullie even, want als we hier weer weggaan houden we een dagje stadse pauze om vervolgens nog een week vakantiestemmigheid eraan vast te plakken. Mij hoor je vermoedelijk heel even niet klagen. Gelukkig bestaat er geen zekerheid in het leven.

Zoals beloofd. I Like Trains. Hope is not enough.

#waanvandedag

Even snel dan, denk ik. Je weet het nooit met mij. Neem ik mij voor om kort van stof te zijn, ben ik zo meters verder. En andersom.

De Dag van de Jaarlijkse Hoera is mij prima bevallen. Het middernachtelijk uur bracht tweestemmig gezang en cadeautjes. Een onrustige slaap – what's new – en aansluitend een chille brunch buitenshuis. Nog meer cadeautjes gedurende de dag en de dag daarna. Felicitaties uit alle windstreken maakten de feeststemming meer dan compleet. Tijdens middagavonddienst in de bieb heb ik zoveel mogelijk collega's aangespoord even naar de tweede verdieping te gaan om een koekje te pakken. Eveneens een slinkse manier om nog wat extra jubel toegezwaaid te krijgen. Deze vos is oud en strijkt zich suf. Hoe dan ook, het was een mooie en bijzondere dag. Ik kan er weer een jaar tegenaan.

Eén van de cadeautjes is een door de partner in crime ontworpen gedichtkaart. Zoals ze dat eerder al deed. Zij kiest uit mijn gedichten iets waar ze beeldend mee uit de voeten kan en gaat daar dan mee aan de slag. Stuk voor stuk juweeltjes, al zeg ik het zelf. Wat ik nog meer wil zeggen: spaar ze allemaal. Je kunt de hele collectie, inclusief de meest verse ('Anijs') en ansichtkaarten met alleen beeldend werk van Selma, bekijken en eventueel kopen (geen druk hoor) via haar website.

Oké, de poging om de boel kort houden lukt redelijk. Snel afsluiten dan maar met een fijne plaat. Het is nog steeds zomer en wie kan de melancholie van een zomerdag beter verwoorden dan Lana Del Rey? Summertime Sadness. Foute plaat in de gloria, prima toch. Danspasjes!

#waanvandedag

Ik hou van mijn kapper. Dan denk je, dat is logisch, je woont er mee samen. Maar nee, ik bedoel de kapper hier om de hoek. Ze knipt al jaren mijn teerbeminde haartjes en sinds ik een aanzienlijk deel van mijn lieve hoofdje door de partner in crime laat tonderen, is kapper Houda niet te beroerd om het resterende middendeel in model te houden. In amper een half uur tijd praten we de voorbije weken bij. En niet alleen het bekende kapperspraatje over het weer. Nope, op luchtige en betrokken wijze bespreken we hier en daar wat wereldse zaken, privédingetjes en aanverwante onderwerpen. Wat heel fijn is, is dat ze werkelijk alles onthoudt. Dus ben ik tien weken terug voor het laatst geweest, dan komt ze er met hetzelfde gemak op terug. Omdat ze mijn haardos inmiddels alweer een jaar of zes onderhoudt, kent ze ook mijn jaarlijkse routines. Zoals de week weg met mijn geliefde schoonfamilie. Ze zal er altijd naar vragen. Ze leeft mee met de gedwongen optreedstop, vraagt naar het liefdesleven en mijn dochter – zowel mijn wederhelft als dochter zijn bij haar vaste klant, dus dat schept een band.

Gisteren hielden we zomaar wat tijd over en omdat we het over een banaliteit hadden als wat smeer jij in je haar om de boel bij elkaar te houden begon ik ineens te blaten over mijn eerste stappen in haarmodeleerland. Eerst was daar het suikerwater. Een korte en niet al te positieve ervaring. Zeker niet doen op een zomerse dag, voor je het weet vindt er pollinatie bovenop je hoofd plaats. Daarna heb ik het behoorlijk lang volgehouden, ondanks dat het een pijnlijk proces is wanneer het regent, om met flink wat zeep in mijn haar door het leven te gaan. Eén van de gevolgen daarvan was dat ik op de muur bij mijn toenmalige vriendin thuis een vage beige plek op haar behang heb achtergelaten. Daar kunt u nu van alles bij bedenken, maar de realiteit was veel gênanter. Wij lazen namelijk op haar bed de Donald Duck. Verder spookten we weinig uit. Ik hing dan lui met mijn kop tegen haar muur. Vandaar die plek. Een historische zeepafdruk. We hebben het er nooit over gehad en dat vond ik alleen maar heel prettig. Schaamte heb ik al genoeg. Misschien vond zij het stiekem wel lief en streelde ze het behang nog jaren daarna, rook ze eraan, je weet het niet.

Goed. Tot zover de kapper en de zeepkisten. De dag gaat door met een dikke repetitie. Na vele maanden gaan we het hok weer eens in. Voorbereiden op eind september, nieuwe nummers in hun volle glorie uitproberen, de boel opfrissen. Dat soort werk. Aansluitend komt dochterlief deze kant op en zullen we met z'n drieën het middernachterlijk uur vieren wanneer de jaarlijkse mondiale feestdag aanvangt. Grote kans dus dat u morgen opnieuw niets van mij hoort; veel te druk met cadeautjes uitpakken.

Om het gemis een beetje te verzachten een explosieve Nick Cave als voorman van The Birthday Party. Junkyard.

#waanvandedag

Trouwe volgers van MANKES weten dit al zeker een dik uur, maar hier wil ik natuurlijk ook niet achterblijven: een hele verse huiskamersessie. Net als vorig jaar live opgenomen in ons nederige uitstulpinkje. Ga maar kijken, ga maar luisteren.

Je begrijpt dat deze dag vooral bol stond van alle mogelijke digitale kanalen bijwerken, updaten en meer van die gekkigheid. De oplettende kijker ziet ook dat we onze profielfoto's en -banners hebben vernieuwd. Als we toch bezig zijn, dan maar all the way. En voordat we aan deze persoonlijke crea-uitspattingen begonnen bezochten we aan het eind van de ochtend het FOAM museum. Een dag vol kunstwaanzinnigheid. Hoeeiiii!

#waanvandedag

Het nadeel van alleen maar over de schouder mee kunnen kijken bij het proces van beeld en geluid samenvoegen, is dat er soms alarmerende geluiden vanonder de hoofdtelefoon vandaan komen. Dingen als 'o jee, hebben we hier nou geen beeld van? Dat zou toch lullig zijn... Hebben we de camera hier niet aangezet? Oh, nee, wacht, hier is ie'. Maar ook de praatjes die we tijdens de opname tussen de nummers door maken. Nietsigheden en gebabbel zoals 'hé regent het nou?'. Diezelfde praatjes worden door de partner in crime vanonder dezelfde koptelefoon nagewauweld. Hartstikke leuk. Voorzien van gniffel en gnuif. En ik kan het alleen maar aanhoren, aanzien en verder niets. Zij is de chef wat dat betreft en ik mag af en toe mijn (on)gezouten mening ventileren. Uiteindelijk doen we het samen, ieder onze eigen rol, onze eigen touwtjes waar we aan trekken. Verbonden aan hetzelfde project. Mooi toch.

Zoals gisteren al voorspeld, dochterlief is gisterenavond thuisgekomen, veilig en wel. Opgehaald door haar oma met als verrassing Sam de hond mee. Die snapte er weinig van, want haar roedel was nog niet compleet. Ze was wel blij hoor, om alvast een derde deel van haar mensen terug te zien, maar er klopte toch iets niet. Dan zal haar blijdschap vandaag des te groter zijn, want uit betrouwbare bron heb ik vernomen dat de boel inmiddels compleet is; alles is weer zoals het moet zijn in haar hondenleven.

Tussen de plensbuien door fietste ik naar de boekhandel, de supermarkt en weer terug naar huis. Plassen zo groot als, nou ja, heel groot. Dat je met je beentjes even omhoog gaat als je er doorheen fietst. Ziet er niet uit, maar liever dat dan natte voeten. Ondanks de spatlap aan mijn spatbord. Het geeft geen enkele spatgarantie, behalve dat het spat waar je het niet spatten wilt.

U begrijpt uit mijn gewauwel dat het verder weer niet veel gaat worden hier. Ik kijk naar buiten en zie dikke, grijze wolken. Prima toch, laat maar vallen. Al gun ik ze in de niet te bevatten grote gebieden in Zuid-Europa, Siberië en Californië (om er een paar te noemen) ook een paar van die blussende liters regen. Daar hebben wij hier uiteindelijk ook weer veel baat bij.

Over tegenstellingen gesproken. Schiet mij zomaar een liedje te binnen. Fire & Ice. Executive Slacks. Een obscure band met hun zogenoemde 'Philly Rock'. Hoorde ik ergens rond mijn 14e op een late avond voor het eerst live op de radio en ik vond het fascinerend. Ofwel, je moet het een beetje in de tijd plaatsen en er vooral een puber bij denken die dol was op muziek die je bijna niet op de radio hoorde. Dit klinkt bijna als een excuus, maar u kent mij een beetje. 'Sorry' laat ik graag over aan onze neoliberale politieke minkukels.

#waanvandedag

Nou, dat was wat gisteren. Ineens praat ie gast uit het niks zo tegen je aan. Wees gerust, het is mij wel bevallen, dus kans op een vervolg is er zeker. Misschien dat ik het dan zelfs een beetje voorbereid, weet jij veel. Al met al een geinig en geslaagd experiment.

Over tot de orde van de zaterdag. Opstaan, ontbijten, boodschappen, iets typen en dan naar de bieb. Ondertussen heeft de partner in crime haar rondje door het park gelopen en zit ze nu met haar oren verstopt onder de koptelefoon. Afmixen van onze sessie van afgelopen zondag. Daarna het beeld een beetje fatsoeneren, audio en video syncen en met een beetje mazzel zijn we daarna voldoende tevreden dat we een uitgelezen selectie zomaar de weide wereld in slingeren. Ik ga daar vooralsnog wel vanuit.

Later vanavond komt de grote kleine meid terug uit Spanje. De kans is groot dat ik haar morgen zie en haar dan kan uithoren over hoe het is geweest. De foto's die ze tussendoor stuurde zagen er alvast veelbelovend uit.

Heb ik nog meer te babbelen? Nee, eigenlijk niet. Kan wel weer een hele wereldse boom opzetten over van alles en nog wat, maar het weer is van zichzelf al dynamisch genoeg, daar hoef ik nu niet zoveel aan toe te voegen. Ofwel, kijk naar buiten en zie de wolken imponeren, de zon die er ook iets van probeert de maken en we huilen de zomer als vanzelf door.

Passend plaatje dan maar doen. Met een lekkere baspartij. Hazaaa! English Summer Rain. Placebo.

#waanvandedag

Vandaag doe ik het anders. Ik noem het radio, omdat ik podcast een stom woord vind. Een test, dat ook. Beetje wennen, beetje proberen, vooral enorm klooien en het slaat nergens op. Prima toch, ben ik in ieder geval van de straat. Luister maar. Als je wilt. En stel dat je Spotify gebruikt, dan is het ook daar te vinden. Welja.

#waanvandedag #radio

Het is natuurlijk weer veel te makkelijk om te beginnen over hoe Shell slechts een tiende van het investeringsbudget reserveert voor onderzoek naar duurzame energie. Simpel omdat fossiele brandstof veel meer winst oplevert. De aandeelhouders kunnen een dikke bonus tegemoet zien en het bedrijf koopt ook een zwik van haar eigen aandelen op om zo de koers – kunstmatig – gunstig te houden. Fossielen in het bedrijfsleven, tel uit je winst. Puur verlies.

Het is ook te eenvoudig om in een vlaag van ik zei het toch te wijzen op de behoorlijk snel afnemende bescherming van een vaccin, terwijl de farmaceut zich kirrend in het geldbad stort en dan gewoon een derde prik voorstelt. Voor vijf keer, liefst nog iets meer, de kostprijs zijn ze niet te beroerd om wat vaccins te blijven produceren. Een ander voorstel, om de patenten tijdelijk op te schorten zodat iedereen een vaccin kan maken, wordt neusophalend van tafel geveegd omdat 'in die andere werelddelen de kennis en de kunde ontbreekt om een vaccin te maken, dus dan heeft het toch geen zin'. Misschien een ideetje om wat kennis en kunde te investeren in die delen van de wereld die overwoekerd zijn door kolonisten en daarom alleen al uitgeteerd, uitgewoond en uitgehongerd in de val zitten? Geld zat over hun gebroken ruggen verdiend. Maar nee. Dat past niet in het winstdenken. Tel uit je winst. Verloren zaak.

En passant valt het op hoe nu pas openlijk wordt gesproken over hoe een vaccin slechts een pleistertje plakken is. Het biedt bescherming tegen erg ziek worden en een eventuele ziekenhuisopname. Maar dan alleen als je niet kwetsbaar bent. Val je wel in die categorie, dan moet je maar duimen. En dat in een maatschappij waarin iedereen zich weer zo vrij als een vogel voelt nu we steeds meer terug kunnen naar het – en nu vloek ik even – oude normaal. Vogelvrij dus. Met je oude normaal dat alles naar de shizzle heeft geholpen. Sowieso is het maf dat een neoliberaal doordrenkt land in die context wel ineens mag spreken over terug naar. Terwijl het credo toch altijd vooruit, groei, eindeloos en altijd moet zijn. Rare lui. Dank je, Obelix.

Nou ja. En zo door, en zo door.

Bosbranden, modderstromen, overstromingen, aardbevingen, hitterecords, neerslagrecords. Blijkbaar vinden ze het daarboven allemaal wel best. Hoog en droog. Tijd om die ivoren toren op te blazen.

Om toch een klein reepje diffuus licht in deze duisternis te laten schijnen kietel ik mezelf maar een beetje. Een pareltje uit 1999, al zeg ik het zelf, ha. Vooral de opbouw doet mij deugd. Met de onvermijdelijke climax. Escape From the End. Cradle (toen nog zonder FC). Met de zin “shake this old tree, it won't give in, like the sun and moon will always win.” Wie weet.

#waanvandedag

De generatie na mij verkeert in een continue toestand van relaxte positiviteit. Zo lijkt het. Als ik afga op stopwoorden als top (toppie), super, nice, chill, geen stress, dan kan ik weinig anders concluderen. Gesprekken, nou ja – praatjes, worden gelardeerd met superlatieven. Vooral super is echt helemaal top. Want ook dat dus, echt helemaal. Als dat eraan voorafgaat, dan is er bijna niets dat het nog kan overtreffen. Zou je denken.

Zelfs zakelijke telefoontjes moet je in het land der dooddoeners en halleluja doorstaan. Nu staan uitzendbureaus al niet bekend om hun stoffige imago (geloof me, ze zijn net zo stoffig als je eenmaal in dat web zit, maar aan de buitenkant is alles hip, snel en spannend, echt helemaal supertop) dus moet je ook geen keurig praatje verwachten als je ze eens belt. In dit geval omdat mijn salaris afgelopen week niet is overgemaakt. Dat ging zo.

Hoi met Dax! – Eh, hoi, hallo... eh, met Johan. Hoi Johan! Wat kan ik voor je doen! – Nou, ik ben op zoek naar Darja. Helemaal goed Johan! Ze is aanwezig, dus ik ga even kijken of ze ook bereikbaar is! Mag ik alvast vragen waar het over gaat?! – Eh, mijn salaris van afgelopen week is niet gestort. Oké Johan, helemaal goed! Ik probeer haar te bellen en dan schakel ik je door, moment!

(stilte. in die stilte denk ik alleen maar: helemaal goed? mijn salaris is niet gestort. helemaal goed? raarrrr.)

Hoi Johan, daar ben ik weer! – Hoi. Het klopt hoor, er is iets misgegaan met het overmaken van de salarissen, maar dat maken we deze week goed, dan word je dubbel uitbetaald! – Oh, nou wel fijn dat het zo snel duidelijk is en dat het wordt opgelost. Ja, super toch?! Kan ik je nog ergens mee helpen!? – Nee hoor, prima zo. Fijne dag nog. Super, helemaal goed, dank je wel Johan! Jij ook nog een fijne dag!

Het is niet zo raar dat dezelfde generatie zo snel is opgebrand. Dit hou je niet vol joh. Om ze een hart onder de riem te steken drop ik hier wat vreselijke alternative rock uit de jaren 90. Toen MTV stiekem nog wel leuk was. Tracy Bonham. Mother Mother. Met die enorme kreet everything's fine!!! want daar is het mij in deze context van overtreffende trappen natuurlijk om te doen. Bedenk ik mij ineens dat ik dat nummer nog heb gespeeld met een coverband. Dat was gelukkig maar een eenmalig optreden. Niet echt top, zeg maar.

#waanvandedag