Vandaag doe ik het anders. Ik noem het radio, omdat ik podcast een stom woord vind. Een test, dat ook. Beetje wennen, beetje proberen, vooral enorm klooien en het slaat nergens op. Prima toch, ben ik in ieder geval van de straat. Luister maar. Als je wilt. En stel dat je Spotify gebruikt, dan is het ook daar te vinden. Welja.
Vandaag een schandalig zelfpromotiepraatje. Nou, niet echt alleen voor mezelf, ook voor mijn partner in crime. Gedeelde smart is helende smart, zoals ze niet zeggen. En waarom dan al die borstklopperij? Simpel, wij zijn goddelijk goed bezig. Een kraakverse video bijvoorbeeld. Of neem de fonkelnieuwe nieuwsvlieger en vanmiddag ook nog een telefonisch interview. Hallo, doe even chill!
Beginnen bij het begin. Wij scheppen wat af zo samen. In de afgelopen jaren hebben we onze bescheiden bijdrage geleverd aan de kunsten. Muziek, optredens door Europa, video's, beeld- en schrijfwerk. Onze meest recente creatie kon dan ook niets anders zijn dan een video bij het nummer 'I Am God'.
In de nieuwsvlieger (om onduidelijke redenen ooit voor die term gekozen, vaag staat mij het beeld bij van een flyer die gericht wordt uitgedeeld) gaan we er een toefje verder op in en lees je nog veel meer interessants. Zoals wat wij onder andere hebben gelezen en graag met je delen.
Straks rond kwart over een (13.15 uur) een telefonisch interview in het muziekprogramma 'Zwaardvis' bij Radio Capelle. Meeluisteren kan gewoon online: via de webplayer bovenaan hun website.
Alvast veel plezier met al dit moois in bange dagen.
Ja joh, de wereld is me wat. Groot en klein leed, maar daarom niet minder ledig. Wat te denken van ons aller klootviool Trumpje die niet kan wachten om oorlogje te spelen met Iran? Of het langzaam verdrinken van Spanje en het in rook opgaan van Griekenland. De boel flikkert gestaag in elkaar en gisteren had ik nog hoop. Zo gaat dat dan. Ik hoop nu toch vooral dat wanneer de bliksemse bende dan eindelijk de geest geeft, dat het dan snel en zo pijnloos mogelijk zal zijn. Maar ja, dat zal wel weer niet. Iedereen die denkt dat het een groots en meeslepend avontuur wordt waarin, als je de Amerikaanse filmindustrie met haar achterlijke propaganda van opoffering, heldendom, moed en al die ongein moet geloven, we overwinnen (wat dan? onszelf??), die komt van een gesmolten kermis thuis.
Nee, het wordt een langzaam en slepend gedoe. Het is al volop aan de gang trouwens, al decennia, zelfs al eeuwen. De grootste fout maakten we toen we nog het geweldig geachte idee van permanente vestiging gingen uitvoeren. Daarna die rarigheid met de industriële revolutie. Weet je, misschien was het wel het vuur dat we nooit hadden moeten uitvinden. Of het wiel. Of gewoon een grote vergissing in het algemeen. De hele mensheid. Ach, u weet wat mijn standpunt is. Laat maar komen, voer maar oorlog, roei de boel maar uit. De domheid regeert nu eenmaal en leidt onomkeerbaar tot ellende.
Overigens wel hilarisch hoe de olieprijs pas na het weekend stijgt. Want, oh logica, in het weekend is de beurs dicht, dus ja, dan kan er ook niets stijgen. Een prachtig voorbeeld van de waan die wij mensjes met z'n allen hebben gecreëerd en tot religie hebben uitgeroepen. We geloven rotsvast in onze morbide afspraken. Tot de dood ons schijt.
Troostende gedachte, en ook die is u bekend: alles verandert altijd, niets blijft hetzelfde. Ook onze lieve planeet moet er op een dag aan geloven, zelfs als wij geen handje zouden helpen. Net zoals ze ooit ontstond, is ook zij ten dode opgeschreven. En de dood, lieve lezers, is niet erg. Het is een andere vorm, het is slechts verandering.
Klein leed dan. Het moet toch even. Vandaag zouden twee programma's op de lokale radio van de gemeente Zuidplas hun 700ste uitzending hebben. Zouden. Want een paar weken terug werd de makers van het ene op het andere moment gezegd dat ze niet meer welkom waren. Sleutel inleveren en dikke doei. Een heel naargeestig akkefietje tussen een stuur- en zielloze organisatie en stabiele programmamakers. Dat is op z'n minst wrang. Daarom via deze weg een hart onder de riem voor de mensen die zowat 20 jaar lang trouw hun programma's maakten en nu alweer een week of wat een nieuwe invulling moeten zien te geven aan de tijd die is vrijgekomen.
Dus ja, alles verandert. Op zichzelf alleen maar goed, alles stroomt, alles is continue in beweging, ook nu op dit moment. Alles is chaos en chaos is alles. Er is geen route, geen vaststaand pad, geen lineaire tijdlijn, geen doel of stip op de horizon. Het kan letterlijk alle kanten op. Sterker, dat gaat het ook. Tijd en ruimte zijn ook maar verzinsels om de illusie van controle in stand te houden. Maar sommige veranderingen vallen niet altijd mee. Zo is het ook. Zoals mijn opa al zei: het valt wel, maar niet mee. Onveranderlijk Rotterdams optimisme, zeg maar.
Gisterenavond mocht ik weer eens het mannetje van de radio spelen. Altijd leuk. Gemiddeld twee keer per jaar zoek ik mijn oude plekkie achter de microfoon op en dan voelt het alsof het vorige keer was. Wat ook klopt natuurlijk. Maar u snapt, het voelt als de dag van gisteren. Eh, letterlijk op dit moment. Goed, lekker bezig zo. Hoe dan ook, het was leuk, zoals altijd.
Wat bijdraagt aan de vertrouwdheid is de man aan de andere kant van het glas, de heer achter de mengtafel, de dude van de techniek, en ja, ook nog eens m'n pa. Hij schuift, draait, klikt en tikt. En dat al jaren en jaren lang. Eerst op maandagochtend een drie uur durend good old verzoekplatenprogramma met zijn vrouw achter de microfoon (toeval of niet: ook mijn moeder, huh??) en dan dus in de avond nog maar eens twee uur een programma waar de honden soms geen brood van lusten en altijd vol fijne muziek. Inmiddels draait zijn en hun maandag zoals gezegd al jaren haar rondjes in het radio-universum.
Waar ik wel van schrok is de droevige staat waarin de studio van de lokale omroep aldaar verkeert. Zowel binnen als buiten. De entree voelt als een heus avontuur. Gezellig met een hink-stap-sprong over de verzakte trap naar de voordeur, terwijl het tierig welige kruid voor de nodige extra uitdaging en aankleding zorgt. Sfeerverhogend in zekere zin.
Eenmaal binnen komt u een niet nader te definiëren geur tegemoet. Een combinatie van overleden vliegdiertjes in het toilet en een overvolle prullenbak onder het raam naast het keukenblok. Het is blijkbaar een prima idee om zoveel mogelijk bederfelijke etensresten in een kleine warme ruimte te laten gisten. Mocht u het ontstaan van nieuw leven van dichtbij willen aanschouwen, wees welkom. De kans is groot dat het er nog wel een weekje of wat staat te rieken; iemand anders ruimt het ooit wel eens op.
De apparatuur is voor de meest ervaren technicus een typisch geval van op hoop van zegen. Ook als je verder zo atheïstisch bent als een deur is het toch aan te raden om een paar weesgegroetjes te doen voordat je aan de uitzending begint. Niet gegroet is tenslotte altijd mis. Het kan namelijk voorkomen dat de computer dienst weigert, de cd-speler ineens allergisch is voor zilveren schijfjes en de USB-poort een belachelijk streng deurbeleid voert. De platenspelers zijn tot nu toe het meest betrouwbaar gebleken, al is het moment van vergane glorie ook een kwestie van tijd. Als presentator aan de andere kant van het glas is het eeuwig brandende on-air lampje paniekverhogend: ben ik nu wel of niet in de uitzending? En is het heel erg als de vloerbedekking zich bescheurt? Om de studio her en der te voorzien van de broodnodige ventilatie zijn er wat spontane gaten in de gipswandjes gestoten – dat lucht op en door, zo zal het idee zijn geweest.
Al met al ademt het gebouwtje de geur van dood en verderf. En dat is knap, want ondanks dat het altijd al een lelijk eendje was, had het nog wel enige allure en vooral: een ziel. Het is ronduit jammer om vast te moeten stellen dat de Dementors die er de afgelopen twee jaar rondhingen onder het mom van 'vanaf nu gaan we het allemaal anders doen' alle kans hebben gekregen om de vrijwillige gelukzaligheid uit het gebouw te zuigen. Het is inderdaad allemaal anders in de meest trieste zin van het woord. Vooral voor de mensen die niets liever willen dan hun luisteraars ontspannen vermaken, van nieuws voorzien of naar hogere sferen brengen; mensen die vaak al jaren met heel veel plezier en vrijwillig hun programma's maken en zich verbonden voelen met hun luisteraars.
Ik hoop in ieder geval van harte dat ik nog een keer of wat de trein vanuit Amsterdam kan nemen om te komen gastpresenteren. En dan graag in een eenvoudige, lieve en betrouwbare studio waar ik zelfs met mijn stramme lijfje de voordeur kan vinden.
Hier linksboven, aan de zijkant van de boekenkast waar ik tegenaan kijk, zit een spotje. Een lampje. Handig ding, draait alle kanten op als het moet, makkelijk te verplaatsen met een enkele schroef. Beetje industrieel uiterlijk wat weer kek combineert met het vele houtwerk hier in ons eenkamerappartement.
Dat hout ruik je als je binnenkomt. Ik hou ervan, houtgeur. Terwijl het ook iets macabers heeft natuurlijk. Een opengesneden boom. In stukken gehakt. Wat je ruikt is de dood. Net als in een bos de geur van rotting, of de bloemen in het vaasje van tante Jopie. Nu ken ik zelf geen tante Jopie, dus dat is dan maar weer een mooie meevaller. Anders zou ik me daar met een kronkelweg vast ook weer schuldig over gaan voelen.
Het gekke is dat ik al een tijd nadenk over het starten van een podcast. Maar ik vraag me tegelijk af, waarom? Is het de inmiddels half vergane hype die mij blijft triggeren? Al maak ik mezelf graag wijs dat ik, lang voordat die hippe tegen zichzelf pratende bende de boel plat lulde, zoiets wil doen. Eigenlijk deed ik het al. Al jaren. Lokale radio. Heel soms doe ik dat nog, als invaller. Altijd weer leuk. Gewoon je eigen voicemail inspreken en maar hopen dat iemand luistert. Toch is een podcast andere koek. Kruimeltjespraat, geouwehoer over van alles en nog wat. Net als hier op deze plek, maar dan de audiovariant en precies net iets anders. Vermoed ik. Nah, ik ga er nog eens over nadenken. Een naam heb ik waarschijnlijk al, want ik zal het, als het er ooit van komt, hier aan tafel gaan doen, tegenover de boekenkast met het spotje: spotkast.
Je kunt op de trefwoorden (hashtags) hieronder klikken om alle schrijfwaar per categorie te zien of gebruik het zoekveld (dank #DuckDuckGo!).
#gedicht #proza #waanvandedag #muziek #beeld #archief #paraciteren #verspreekwoorden #korteverhalen #politiek #radio