ego echo

Het is een bijzondere week. Gisteren mijn eerste dag als bibliothecaris gehad. Tenminste, op papier. In de praktijk werkte ik nog gewoon op mijn vertrouwde plek. Ook niet erg, ik heb er veel plezier in mijn werk.

Vandaag was ik min of meer vrij. Op een overleg na, zomaar weer eens echt op locatie en niet achter een scherm met haperende zinnen en stotterende agendapunten. Aansluitend vrijwillig nog een uur extra gewerkt, ik was er toch.

Overigens viel het niet mee om in Almere te komen. Kapotte bovenleiding. Lekker dan. Nauwelijks omroepberichten, behalve dan het hemeltergende, tenenkrommende 'sorry, u zoekt het zelf maar uit'-bericht: “plan uw reis opnieuw in De App.” Service mensen, het is een ouderwetse vorm van dienstverlening. Nee, weg ermee. We doen alles met De App. Alle problemen verdwijnen als rails voor de zon met De App. Noem sowieso maar een willekeurig wereldprobleem en er is een App voor. Opgelost. Lang leve de digitale mens en zijn afstompende gepruts met nulletjes en eentjes op Planeet Titanic.

Uiteindelijk was het plan om van Muiderpoort naar Amsterdam Centraal te reizen. Daar zou ik direct kunnen overstappen op de trein naar Schiphol en dan zo naar Almere. Het zou me alles bij elkaar een half uur vertraging opleveren. Dat moest dan maar. Ik was ten slotte niet voor niets dik twintig minuten eerder van huis gegaan om deze chaos het hoofd te bieden. Kanttekening: als alles zou gaan zoals NS het voorstelde in De App. U raadt het al, dikke doei.

Dus van Amsterdam Centraal weer terug naar Muiderpoort. Inmiddels stond daar op het scherm aangegeven dat er stopbussen zouden rijden vanaf de Insulindeweg. Ik zoeken. Geen bus. Wel een personenbusje, maar nee, die ging ergens anders heen. De chauffeur was wel zo vriendelijk om de informatie te delen die hij had: “Ja, dat zijn die van De Wit, die rijden voor NS.” Helaas, ik ken genoeg mensen die De Wit heten, maar zij kwamen allemaal niet met een bus naar Muiderpoort. Ook nergens een NS-medewerker te bekennen die de boel misschien een beetje zou kunnen ophelderen.

Weer terug naar het perron. Er kwam een vertraagde trein naar Duivendrecht. Daar overgestapt op de trein naar Weesp, van daaruit door naar Almere. Dat ging allemaal, hoera. Ik heb er slechts 2 uur over gedaan om mijn vergadervrienden te begroeten. Maar hé, alles binnen de daluren, dus mijn abonnement is zijn geld dubbel en dwars waard. Reizen ouwe, reizen zul je. (Op de weg terug reden er wel weer een paar treinen, volledig afgeladen met op elkaar geperste mensjes. Ik was er eentje van.)

Ik dwaal af. Back on track en snel een beetje. Morgen begint het grote inwerken. Ik ben heel benieuwd hoe het zal zijn. En een beetje spannend vind ik het ook wel. Je zou denken dat je over dat soort dingen heen groeit rond een bepaalde leeftijd, maar nee, niet in mijn geval. Ik vergelijk zoiets altijd maar met speelspanning – de spanning voor een optreden. Dan weet je van tevoren wat er gaat gebeuren, welke nummers er worden gespeeld en toch is er precies dat wat je helemaal nooit kunt weten en vastgrijpen: gaat het allemaal wel echt zoals gehoopt en gewenst. Speelspanning dus. Het podium op. Het gaat beginnen, rapapa!

Ha, daar doemen de zinnetjes al op: “New horizon, New day, Clear day, Clear blue, New beginning”. Dat moet dan toch Section 25 zijn. New Horizon.

#waanvandedag

U snapt ook vast wel dat het mij hier veel te lang stil is. En ik val in herhaling wanneer ik vertel dat het geen onwil is. Sterker, genoeg dat door mijn hoofd raast en waarvan ik dan denk: log even in, ga typen jongen. Maar ja, dan zit ik natuurlijk precies niet in de buurt van mijn lieftallige schoothond annex digitale typemachine. En zo gaan dagen voorbij zonder een woord in deze put.

Wat er zich onder andere in de afgelopen periode afspeelde in het leven van deze rare vogel: een weekend vol Pasen – waarbij ik nu pas in volle schok besefte dat het op z'n zachtst gezegd geen feest is voor de plantaardigen onder ons. Een feest dat in het teken staat van vallen, opstaan en weer doorgaan – nieuw leven – is eigenlijk niet te rijmen met het doden en mishandelen van onze mededieren zodat we ze op ons bordje kunnen leggen en hun denkbeeldige nageslacht met een lepeltje op de kop tikken. Rare soort zijn we toch.

Los van die ellende was het best een gezellig weekend. Dat begon met een hele beste vrijdag. In de volksmond ook wel goede vrijdag met hoofdletters genoemd. Onderweg naar dochterlief werd ik gebeld door de bieb met een blijde boodschap: vanaf 1 mei mag ik mezelf bibliothecaris noemen. Mooi toch. En ja, ik heb nog veel te leren op dat vlak, maar het begin is er. Daarna een feestelijke lunch met 'die kleine', vervolgens door naar mijn ouders. Daar hebben we nog een potje gekaart als bonus.

Nog voor die fijne vrijdag speelden we op woensdag op een open podium hier in de buurt. Vooraf aten we – nou ja, ik pikte af en toe iets van een bord bij mijn tafelgenoten – in het kader van taste before you waste. Een initiatief waarbij eten wordt opgehaald dat supermarkten niet meer kunnen verkopen omdat de uiterste verkoopdatum er bijna opzit. Tegen donatie (zonder verplichting) krijg je dan een complete veganistische maaltijd.

De zondag na de hoera-vrijdag zaten we na de paasbrunch in de tuin bij mijn schoonouders. Zon op de kop, niks te klagen. Op maandag maakten we nieuwe bandfoto's waar de partner in crime terwijl ik dit typ nog een kritisch opbouwende blik op werpt.

De rest van deze week staat nog bol van rondjes in de bieb en de vrije uitloop van de opleidingsdag. Met zaterdag een 'groene markt' tussen de boeken. Ondergetekende zal daar zijn vuurdoop als gastheer met een glimlach ondergaan.

Goed, dan nu hoppekee in de tijdmachine naar de TopPop-studio. The The. Uncertain Smile.

#waanvandedag

Met morgenmiddag een ingelast optreden in De Grote Kerk van Beverwijk in het vooruitzicht en achteromkijkend naar een avond waarin Sparta voor de gein alweer niet is afgedroogd door Ajax is het best een aardig weekend te noemen. Tel daar gelijk maar een filmbezoek midden op de dag en een ochtendwandeling met vriendin K bij op. Ik klaag niet. Het kleine leven is best te doen. Overzichtelijk ook met een dak boven ons hoofd, allebei een deeltijd inkomen met werk waar we tevreden mee zijn. Iets om af en toe bij stil te staan.

Water uit de kraan is ook zoiets waar je met gemak aan voorbij gaat. Toch blijft het een bizar fenomeen. Je draait aan een knop en er komt schoon water uit. De tragiek is dat veruit het meeste van dat kostbare vocht ook direct weer een weg vindt naar het riool. Op naar zuivering en een andere kraan. En dat in elk denkbaar huis in dit verwende land. Niet te bevatten.

Zonder gelijk te willen doemdenken (en het dan toch doen hè), maar een oorlog om zoet water ligt om de hoek. Zoet water is al schaars en het wordt alleen maar schaarser, onder andere door de verandering van het klimaat. Er zijn al plekken op de wereld waar waterconflicten spelen. We kunnen met gemak zonder olie, zonder vlees en zelfs zonder kleding en welk ander consumptiegoed dan ook. Dat overleven we met gemak. Zonder water kunnen we niet. Dan gaan we dood.

Het meeste water op onze dierbare planeet is zout, daar kunnen we niet van leven. Slechts 3% van al het water is zoet en slechts een deel daarvan is geschikt voor consumptie. En dan is dat deel ook nog eens ongelijk verdeeld. Geen verrassing dat dit tot gedoe leidt. Een goede reden om zuinig te zijn. Gewoon thuis, of koop bijvoorbeeld zoveel mogelijk tweedehands kleding als je iets nodig hebt. Een echte bezuinigingsklapper is het drastisch verminderen van de vleesconsumptie. Je bespaart er ook nog geld mee. Wie wil dat nou niet. Een leefbare planeet met hopelijk wat minder oorlogsgezeik en geld uit kunnen geven aan leuke dingen. Zoals morgen (of straks als je dit op zondagochtend leest). Kom naar Beverwijk. Daar vieren we het boek met auteurs, gesproken woord, poëzie, film en muziek. Doneer er een paar euro. Iedereen blij.

De uitsmijter is onvermijdelijk. Promise of Water. The Angels of Light. Een project van Michael Gira tussen twee Swans-periodes in.

#waanvandedag #muziek

En opnieuw is er bijna een week voorbij zonder gerucht hier in deze echoput. Hoogste tijd dus om wat rumoer te maken. Grote vraag is alleen: hoe?

De kans op weer een pruttelpraatje is aanzienlijk. Er is namelijk teveel waar ik met gemak een hele boom over kan opzetten. Een blik op een gemiddelde nieuwspagina en ik ga los. Geen probleem. Ik heb er alleen zo weinig trek in. Dat ei kan ik wel leggen, maar dan kan ik wel bezig blijven. Zoals ook het recente verleden hier wel bewijst. Blader voor hard bewijs gerust door de site en u leest de ene na de andere rant over van alles en nog wat. Er is gewoon teveel mis.

En ja, er zijn ook best dingen goed. Maar om mezelf nu te dwingen alleen nog maar over koetjes en kalfjes te praten? Sterker, zelfs daar is van alles mee aan de hand. Met miljoenen tegelijk verdwijnen ze in de hakselaar. De gevolgen van die industrie zijn bekend, maar een vleestaks komt er niet door in Den Haag. Mafketels. Nee, in plaats daarvan zetten we de kachel een graad of twee lager. Prima hoor, ik ben voor minderen, dat is geen nieuws, maar wees eens een keer niet zo laf en pak de echte pijn aan. Vlees hebben we niet of nauwelijks nodig, warmte en energie wel. Iets algemener: belast slechte voeding en overdaad, beloon een gezonde(re) leefstijl en matigheid... en hoppekee, daar ga ik weer.

Een andere boeg dan. Muziek. Ik moet toch wat. Vorige week puften we nog even na van twee optredens. Ondanks dat de partner in crime op maandag met een suffe verkoudheid het liefst op bed bleef met de gordijnen dicht, hadden we wel de smaak van de optredens te pakken. En zo is het nog steeds, het zoemt en het gonst. Afgelopen week hebben we tussen alle andere bezigheden door een paar leuke plekken aangeschreven en inmiddels staan er weer drie interessante items in onze agenda. Met een beetje mazzel komt er binnen niet al te lange tijd meer bij. Om de ergste speelhonger te stillen en ondertussen nieuwe contacten op te doen gaan we zo goed als zeker ook weer wat vaker naar open mic-avonden. Gewoon hier in de omgeving. Gitaren mee en een paar nummers een hok in slingeren. En dan maar zien. Want zo werkt het nu eenmaal. Laat je horen en zien, dan volgt er meestal wel weer wat anders. Net als afgelopen maand. Direct en indirect zijn de aanstaande optredens een gevolg van waar we speelden. Toch geinig.

Nou, zij die ietsje armer gaan worden – volgens Mark, die zelf werkelijk geen enkel benul heeft van wat hij dan eigenlijk zegt – groeten u. Een lekker plaatje om mee vooruit te kunnen. Wat gaat het worden, wat zal het zijn? Welja, laten we auto's jatten en ze ombouwen tot woningen op wielen. Weg van hier. Stealing Cars. Nadine Shah.

#waanvandedag

Zo dan, daar is ie dan weer een keer. En na dat zinnetje zat ik een poosje uit het raam naar het reepje blauwe lucht dat we vanuit ons raam kunnen zien te staren. Meeuwen vlogen voorbij. Ik zag vooral dat ons raam weer erg vies is inmiddels. Tot ergens vorig jaar lieten we om de maand een glazenwasser zijn gang gaan, maar we vinden het toch wel erg prijzig voor iets wat niet per se noodzakelijk is. Liever twee of misschien vier keer per jaar. Is zat hier. Echt gezellig naar buiten kijken doen we toch niet. Nu dus al helemaal niet. De aanblik biedt een treurspel van spinrag, stof, half vergane insecten en andere prut. Tja. Het ding is dat we er zelf niet bij kunnen. Ja, met een ladder. Maar dat vind ik een slecht plan. Twee verdiepingen hoog en dan maar doen alsof je geen hoogtevrees hebt. Nee, helaas, we zullen binnenkort toch weer een zeemvriend moeten opsporen. Zien we daarna wel weer verder.

Ik had eerlijk gezegd niet gedacht dat dit het niveau zou worden. Gebazel over een vies raam, ik vrees dat de toon is gezet. Excuses voor mijn niet bepaald hoogdravende literatuur.

Wat ik eerder had verwacht was dat ik diepgaande dingen zou roepen over hoe het gisteren alweer acht jaar is geleden dat ik Rotterdam achter mij liet na negen maanden heen en weer reizen tussen Roffa en Mokum, om de lebensraum van de partner in crime te gaan delen. Ik weet nog dat ze daar destijds niet al teveel aandacht voor had. Misschien hoopte ze dat deze mafkees vanzelf wel weer weg zou waaien. Of dacht ze dat het nooit anders was geweest; een beetje psychose is menselijk. Zonder verdere apenkooierij: die acht jaar zijn omgevlogen. In dit hok jaren samenleven is best knap. Dan kun je best wel zeggen dat je samen een stevige basis hebt. Hoe en waar het verder ook naartoe gaat, dit hebben we alvast in de tas. Nog drie maanden en we zijn negen jaar samen. Daar zullen we dan vast wel iets op drinken.

Ik had ook de twee optredens van dit weekend uitvoerig kunnen beschrijven. Vrijdag speelden we in Utrecht en gisteren in weer een heel andere setting in een huiskamer op zeven hoog in Amsterdam-West. Inclusief dystopisch uitzicht. Met een goede drie kwartier op de fiets, gitaren op de rug, heen en weer terug, kun je wel zeggen dat het muzikantenleven voor genoeg beweging zorgt. Het optreden in Utrecht ging echt heel lekker. Goed geluid ook. En ondanks dat we vanwege de beperkte op- en afbouwtijd met alleen onze twee trommels en een gitaar (met effecten) speelden, maakten we er een mooie bak gedoseerde herrie mee. Met recht een optreden waarin we onze energie kwijt konden. Dat kon ook gisteren, maar op een heel andere manier. Een huiskameroptreden vraagt weer een heel andere manier van ontladen. En ook dat doen we met dezelfde overtuiging. Al met al een fijn weekend vol muziek. Om het af te sluiten gaan we vanavond nog kijken naar de nieuwe band van onze lieve vrienden S en N. Hun eerste optreden. We zullen ze toejuichen.

De link is makkelijk te leggen. Van een band die hun carrière net aftrapt naar een band die er gisteren met een laatste optreden een punt achter hebben gezet. Genesis. Niet omdat ik zo'n enorme fan ben, verre van. Neemt niet weg dat ze een begrip zijn en toch best wat memorabele nummers hebben gemaakt. Waarvan Land of Confusion wat mij betreft, zeker ook met de video als extra dimensie, echt heel sterk is en helaas nog steeds actueel. Ze openden hun laatste gig ermee en ik sluit ermee af voor vandaag.

#waanvandedag

Ach, ik weet ook wel dat u het mij niet kwalijk neemt dat ik hier de laatste weken meer niet dan wel de leeshonger stil. Toch vind ik het netjes om te melden dat ik mij daarvan bewust ben. Het is karig om niet te zeggen mager. De punten en komma's, de mitsen en maren, de letters, woorden en zinnen. Ze zijn er heus. Dagelijks schiet er iets door mijn rare hoofd waarvan ik denk: even iets over schrijven straks. Maar dan is straks ineens later en later is dan zomaar bedtijd en bedtijd de volgende dag wanneer de riedel opnieuw begint. Als zand door de vingers, lieve lezers. Dat zijn de dagen, korrelig en zout.

Om er niet al te meewarig poëtisch over te doen: de dagen zitten gewoon vol. Met zo ongeveer dezelfde dingen waar de dagen van u ook mee worden gevuld. Dus heel bijzonder is het allemaal ook niet. Daarom weet u ook als geen ander hoe verdraaid ingewikkeld het kan zijn om dan toch iets te doen waar je best plezier aan beleeft, maar waar je simpelweg de uren of zelfs halve uren tekort komt. Doe je verder verdacht weinig aan.

Ondertussen is het nog altijd een puinzooi op de planeet en u en ik weten ook heus wel dat het niet zal veranderen. We slenteren en sleuren gewoon van de ene naar de andere uithoek van ons desastreus bestaan en dat is het dan. Beter wordt het niet, nee echt niet. Leer er maar mee om te gaan dat we nu eenmaal de verdoemde diersoort zijn die de anderen het leven onmogelijk maken en ondertussen net zo hard het eigen bestaan ondermijnt. Zo tragisch zijn wij, punt. Dat komt niet goed. Nooit. En is dat erg? Welnee. Je kan het maar gehad hebben. Dan kan de planeet ook weer verder met waar die toch al mee bezig is, maar dan weer op z'n eigen manier. Totdat ook die op een zeker moment de geest zal geven. Ook dat is een voldongen dingetje. Moeten we niet moeilijk of dramatisch over doen.

Zeg eerlijk, heeft u dit nu echt gemist? Vast niet. Neemt niet weg dat ik er weer een potje plezier aan heb beleefd, geheel in lijn met het egocentrische gedachtegoed van mijn soort.

Laat ik er een wijsje achteraan gooien, naar goed gebruik. Hier. De nieuwe Rammstein. Zeit. Mooi werk. Met grote dank aan collega B.

#waanvandedag

En zo zaten we deze week ineens twee keer in een radiostudio. Altijd leuk. Donderdag in Zandvoort en vandaag in Egmond. De zee zat in de week zou je kunnen zeggen.

Afgelopen donderdagavond werden we nog tijdens de uitzending van het programma Alternative FM op Zandvoort FM door programmamaker René Bremmers gebeld om vandaag in zijn The Basement een paar nummers te komen spelen. Zeg dan maar eens nee. Omdat de uitzendingen van RTV80 vandaag in het teken stonden van Giro 555/Oekraïne, was dat een extra goede reden voor ons om opnieuw met onze gitaren op de tere ruggetjes in de trein te stappen en zo ons uitermate bescheiden kiezelsteentje bij te dragen.

Het was hoe dan ook tijdens beide uitzendingen fijn om eindelijk weer live van ons te laten horen. Met op donderdag twee nieuwe nummers in onze set van zes. Spannend ook, maar het ging niet onaardig. Een mooie opmaat voor het optreden op 25 maart in Utrecht. Nieuwsgierig? Ja natuurlijk, snap ik toch. Op onze website vind je alle broodnodige informatie.

Verder onthoud ik mij voor nu van allerlei commentaar op alle shit in de wereld die we met z'n allen zo lekker naar de donder helpen. Dat komt vast binnenkort wel weer. Bofkonten.

Om dan maar subiet af te sluiten met nog wat meer zelfkietel: onze video 'The Hunt Begins' die we vorige week hebben uitgebracht. Enjoy!

#waanvandedag #muziek

Voor wie niet enorm bekend is met het fenomeen themaboeken bij de peuter- en kleuterafdeling in de bieb: een deel van de prentenboeken, groot en klein, staat gesorteerd op thema. Dus boeken over angsten, dood, jezelf zijn, sprookjesfiguren en verjaardagen – om er een paar te noemen – staan allemaal met hun thema op de rug netjes bij elkaar.

De twee thema's die mij elke keer weer doen grimlachen omdat ze direct naast elkaar staan zijn emoties en eten en drinken; zelfs als je nog niet kunt lezen of schrijven wordt het je onbewust al ingeprent dat je je emoties best mag verzuipen of jezelf een eetstoornis mag aanmeten. Tja, ik ben nu eenmaal een nare man die giert van het lachen als het om dit soort ellende gaat. Je moet toch wat. 'Kijk eens, hier staan de boeken over emoties en direct daarnaast alle over eten en drinken.' Ik vind dat te geinig.

Zeg zelf, wat valt er verder te lachen. Voor onbekommerd schateren is geen reden. Wat overblijft is de pijn met satire en zelfspot weg grijnzen. Of nou, als je daar niks mee kan, dan kun je dat rotgevoel jou dus laten opvreten of verdrinken. Makkelijk zat.

Dat is namelijk wat ik zie bij een reportage over carnaval of een willekeurig volgepakte feest- of concertzaal. Bezopen mensen die grensoverschrijdend hun levensangst op de ander botvieren. De lege zaal of lege straat na afloop spreekt boekdelen. De stank, de rotzooi – de treurigheid. En elkaar maar wijsmaken dat het alleen gezellig kan zijn met een stuk in je kraag, een handje pillen, een snuifje poeder, een hijsje gas, of weet ik wat. Hoezo gezellig. Ik heb toch echt liever een gesprek met iemand die nuchter is zonder de oorverdovende teringherrie waarmee de gemiddelde DJ je martelt en een hossende, dampende massa die net doet of het schip niet zinkt en kiest voor hersenloos vertier. De overconsumerende mens in al haar facetten.

Geloof gerust dat dit zuur geprevel niet door mijn inmiddels over the hill-leeftijd komt. Ik heb er nooit iets mee gekund, ook niet als puber. Een van mijn angsten is juist die hersenloze menigte. En terecht ook, want er komt niets goeds uit de massamens. Kijk gewoon maar om je heen. Maf genoeg snap ik dan ook best dat je dat niet nuchter kunt verdragen. Je lost er alleen niks mee op en richt er juist nog meer schade mee aan. Toegegeven, met dit hele rampspoedschrijven ben ik ook niet enorm probleemoplossend. Wat je noemt een impasse.

Praten tot ik een ons weeg. Talk Talk met het nummer Talk Talk. Live, duh.

#waanvandedag

Komt er eindelijk weer eens een prozaïsch gedicht uit mijn fikken, zit er in de laatste zin, precies die laatste, een domme typvergissing. Tenminste, als je het schrijfwerk via e-mail ontvangt. Zoals ik al vaker heb lopen gillen: online knutsel ik de meeste gekkigheid er alsnog uit zodra mijn in woede ontstoken oog erop valt. Ook nu liep ik dus weer tierend door het huis. En u weet, het is geen enorm huis, een extra handicap als je je frustratie om je eigen sufkoppigheid wilt ventileren. Verder redden we ons in deze ruimte wonderlijk goed. En dat alweer bijna acht jaar. Hallo dan.

Van jaren naar dagen. Onvermijdelijk om weer over Stupid Poetin te beginnen, sorry voor de voorspelbaarheid. Ik bedacht mij net in de trein terug van Almere naar huis dat er van gezichtsverlies voor dit ventje nooit sprake kan zijn. Hij kan onmogelijk toegeven dat het misschien geen goed idee was om landjepik te spelen. Dat staat, zoals ik ons Vlaatje inschat, gelijk aan zelfmoord. Ik geloof niet dat hij daar echt een voorstander van is. Hoewel de enige andere uitweg net zo goed een vorm daarvan is. Opgeven, toegeven is simpelweg geen optie en dus vrees ik oprecht dat hij uiteindelijk op een rode knop drukt. Niet dat die knop echt bestaat – die bestaat alleen in onze verbeelding om de boel een beetje visueel begrijpelijk te maken. Neemt niet weg dat er een procedure is die de boel naar de sodemieter helpt. Het lijkt mij zijn enige optie. Dat alles en iedereen en er dan niet bepaald beter van wordt, dat is voor hem een non-issue. Kan niet anders. Er zal ook heus iets van een veilige schuilplek bestaan voor deze gestoorde man. Ongetwijfeld uitstekend geoutilleerd met allerhande voorraden om een decennia of wat mee toe te kunnen. Om dan na vijftig jaar half ontbonden uit zijn hol te kruipen en alsnog victorie te kraaien. Althans, vermoedelijk zal hij dan wel gemuteerd zijn tot een of ander vogelbekdier of anderszins: toch die lul met vingers.

Nooit gedacht dat ik ooit Doe Maar in deze voor mij heilige echoput zou gooien. De Bom. Heb je nou je zin Vladimir? Eikel.

#waanvandedag

Op het gras liggen een speelgoedraceauto, een waterkoker, een speen en een glazen schaal. Een vuilniszak ligt twee meter verderop opengescheurd littekenweefsel te vergaren.

Een zwaar gehavende kinderfiets in felle kleuren staat verloren onder de brug. De graffiti op de pilaren vertelt in het voorbijgaan het verhaal van geboren en gestorven, de datum vervaagt met de jaren waarin het water zonder tijdsbesef tegen de kade klotst.

Op de stoep de inhoud van een overvolle asbak. De auto met de dader is in rook opgegaan. Vliegtuigen trekken strepen in de lucht en niet eens zo ver hier vandaan raast een ambulance met sirene en zwaailichten aan door de straten, altijd een bandenspoor te laat.

Op de fiets trappend door de ziedende stad kwam de nu al twee dagen spokende gedachte van een loop in de mond en de trekker die wordt overgehaald.

Niets is wat het lijkt.

#gedicht #proza