ego echo

degroene

Volgend jaar om deze tijd hangt er hopelijk ergens in Rotterdam een vlagachtige te wapperen met daarbij een half vergane schooltas. Ofwel, de bijna 16-jarige heeft dit schooljaar heel mooi afgerond en is nu in de overgang naar het examenjaar. Jawel, zo kun je de periode tussen de ene klas en de andere best noemen. Nu hopelijk nog goed nieuws uit IJburg en iedereen is studietechnisch helemaal blij.

Verder is het nu niet het moment om al teveel los te gaan hier. Dat leidt tot een eindeloze rij gefrustreerde letters achter elkaar. Neem zoiets als 'herstel'. Wat een onzin. Herstel gebeurt alleen wanneer het kwartje eindelijk valt en er een einde komt aan groei, omdat het nu wel eens genoeg is. Bijvoorbeeld. Maar ja, kwartjes zijn er niet meer, dus dat wordt weinig vallen. Kans verkeken.

Mocht je toch behoefte hebben aan wijze en tevens stekelige woorden, dan raad ik je van harte de column van Ewald Engelen aan.

Goed, ik miezer nog even verder.

#waanvandedag #degroene #ewaldengelen #studie #school

Dat is dus het ding, weet je. Ik fiets naar de boekhandel, zondagochtend. Zon in de straten, de lucht nog enigszins fris. De bomen hoog en groen. Een reiger op het dak van een auto kijkt mij op ooghoogte aan, op een lantaarnpaal zit zijn overbuur. Een zwik duiven vliegt op van een opengereten vuilniszak. Het vuil ligt op straat. En dat is niet hun schuld.

Zie je, het is er dus allebei. De natuur zoals die is en de wanstaltige soort die de boel verziekt. Het maakt niet uit wat ze bedenken en doen, het leidt onherroepelijk tot afval, vervuiling en ellende.

En dan is er ook het betwistbare midden. Mijn zijn. Het waarnemen en beseffen. Tegelijkertijd heb ik ook geen idee waar te beginnen en hoe te eindigen. Wat dan weer precies de essentie is van de documentaire Planet of the Humans. Er is geen sluitende, zaligmakende oplossing. Zowel de belofte van groene energie als de leugen van fossiele energie leiden de lamme en de blinde naar een uitdovende stip op de horizon, ofwel: “...oneindige groei op een eindige planeet is collectieve zelfmoord.” (Gawie Keyser, De Groene Amsterdammer 6 mei 2020).

Iets anders geformuleerd en toch iets wat op een oplossing lijkt: we moeten eindelijk eens onze plaats kennen, bescheiden zijn, een balans vinden, samen leven en dus eerlijk delen. Waar ik dan ook gelijk nog aan toe wil voegen: kunnen we nu eens ophouden met termen als 'natuurlijke hulpbronnen'? Alsof de natuur er is om de mens te dienen. Yeah, right. Droom verder. Die arrogante houding is de bron van alles wat er mis is. Wij staan nergens los van, nergens boven. Wij zijn een schim in de tijd. Een trilling in de lucht. Meer niet. En ook niets minder.

Ik weet dat ik heel vaak dezelfde boodschap herhaal. Wat dat betreft ben ik niet anders dan de gemiddelde marketeer die schaamteloos de meest onnodige troep probeert te slijten (vaak met ongekend succes: de in het niets starende consument lust er wel pap van) al vrees ik dat de boodschap die ik herhaal een stuk minder populair is. Ik weet ook dat ik mezelf en anderen ermee vermoei. Maar ik kan oprecht niet anders; het is geen willen of kunnen. Ik zei al, ik zie het allebei. De schoonheid en de rotzooi. Van die zooi word ik boos en droevig (al ben ik van nature al geen blije jongen, vooruit).

Mijn lieve levensdeler liet mij zojuist overigens wel concluderen (met dank aan haar vraag aan mij en dankzij ons samenzijn op een bankje onder een boom in de binnentuin en ondanks de buren die ondertussen gezellig boren, timmeren, zagen en vrolijk wat mededieren cremeren – de werkelijke betekenis van barbecueën) dat de mens ook in staat is tot het maken van kunst. Een groot goed. Mooi in de meest ruime betekenis, omdat smaak nu eenmaal wel verschilt, gelukkig. Overigens moet ik dan direct de dreiging van de zich aandienende hoogmoedige houding tackelen: we zijn niet de enige diersoort die kunst maakt. Wederom, toon je bescheiden. En zeg zelf, wat is er uiteindelijk verheffender dan zien hoe werkelijk alles met elkaar samenhangt, het een niet zonder het ander kan en dat vervolgens dit alles slechts een tijdelijke toestand is. Over waardevol gesproken. Waarom zou je er dan een bende van maken?

#waanvandedag #100DaysToOffload #degroene #docu #PlanetoftheHumans #kunst #art

De boekhandel hanteert een strikt beleid. Terecht. Dus als je ook maar enig verschijnsel van kuch, keelpijn of anderszins hebt, dan moet dat eerst minimaal 24 uur uit je systeem zijn voordat je weer aan de slag kunt. Ook deze Brutus is nu in de prijzen gevallen. Ik voel mij niet ziek, maar de extreem milde klachten dwingen toch tot verstandig zijn. Het gevolg is nu al een dag tussen de vier muren, terwijl je normaal gesproken de boel zou negeren en gewoon door zou gaan met alles.

Desondanks kon ik nu wel eindelijk het plan uitvoeren om de veel te grote speakers uit de berging terug naar boven te halen om ze hier in huis weer een plek te geven. Good old versterker erbij en de muziek klinkt ineens weer goed. Oké, je levert er ook een dikke anderhalve vierkante meter woonruimte voor in, maar vooruit. We kochten een jaar of wat terug een nieuwerwets systeem, waarvan we, nadat de opwinding van oeh, we hebben iets nieuws! was geluwd, al snel vonden dat het geluid niet optimaal was. Vooral veel te veel samengeperst, compressie tot de zoveelste macht. Alsof je de hele dag naar digitale radio luistert, waar ik steevast koppijn van krijg. Kortom, dat kon zo niet langer en dus moest er worden ingegrepen. Nu is zo'n ingreep toch stiekem wel een klusje en ik houd niet van klusjes. Dagen, weken en maanden gaan dan zomaar voorbij. Tot gisteren. Gelijk een mooi gebaar om ons zesjarig samenwonen te vieren met een moppie warm en ruimtelijk klinkende muziek.

Nu dan dag twee van mijn niet ziek voelen en toch verstandig zijn. Ik kuch eens wat, mijn keel zeurt. En af en toe heb ik het warmer dan anders. Wat dan heel snel weer overgaat tot mijn normale temperatuur. Ik zeg: het is een uiterst bescheiden koutje. Nog even volhouden en dan kan ik in ieder geval weer de andere cocon in van afstand houden en sociale wanorde.

Alles bij elkaar voldoende tijd om interessante artikelen te lezen die mijn onderbuikgevoel bevestigen: waarom horen we zo weinig over de oorzaak van dit ontwrichtende virus? Juist de gemiddelde media zou hier best wat (meer) aandacht aan mogen besteden in plaats van de paniekerige koppen en hoe we zouden strijden tegen een onzichtbare vijand. Lieve mensen, er is geen vijand. Dus kan ie ook niet onzichtbaar zijn. Er is een virus dat in de basis is ontstaan door het uitwonen van de planeet. En wie wonen de planeet uit? Precies. Dit klinkt kort door de bocht, daarom deel ik met liefde een paar linkjes naar artikelen waarin het allemaal veel beter uit wordt gelegd dan ik kan met mijn gemoraliseer; dank je Daan Roovers voor die spiegel, enige zelfreflectie is altijd nuttig.

Wat mij betreft heldere en louterende artikelen die, zoals gezegd, passen bij het gevoel waar ik mee rondloop en waarom ik het raar vind dat dit virus als een onzichtbare vijand wordt neergezet. Dat is hetzelfde als Trump die er alles aan doet om het een buitenlands virus te noemen, de schuld ligt bij de ander, het is vreemd, 'het' valt ons aan, help! en dat soort vervreemding met nog enger gedrag als gevolg. Dus, over zelfreflectie gesproken, misschien een idee om onze eigen bijdrage aan het ontstaan van deze dystopie onder ogen te zien en vooral niet terug te vallen naar hoe het was. Dit is het uitgelezen moment voor bezinning en positieve verandering, want uiteindelijk betalen we gewoon zelf de prijs voor het slopen van de hele godvergeten boel. Het klinkt dramatisch en dat is het ook: wij zijn het virus.

#corona #virus #waanvandedag #kapitalisme #globalisme #trump #brainwash #degroene