Soms zou het fijn zijn om gewoon wat te drijven in een zee van wolken. Net zolang tot zinken hetzelfde is als zweven door de ruimte. Tijdloos, zonder grenzen. Ja, oké, wel oppassen voor het ruimteschroot en ander voorbij razend gesteente.

Ik las dat er nu een enzym is gevonden waarmee plastic sneller afbreekt. Dat het dan in dagen in plaats van honderden jaren is afgebroken. Maar ja, afbreken betekent dan toch nog steeds dat het ergens blijft. Volgens mij kan dat nooit goed zijn. Sowieso draagt het allemaal niet bij aan de urgentie dat het minder moet. Met zulke, misschien best goede uitvindingen, blijft het dweilen met de kraan open. Het dweilt moeilijk zonder water overigens.

Dat is het volgende agendapunt. Water. Inmiddels is het zelfs naar de beurs gegaan. Dat kan alleen maar betekenen dat er een stel uitgekookte sjeeskevermensen heel veel gaan verdienen aan een product dat steeds schaarser wordt. Geen leven zonder water. Dus wat moet je dan straks met al je geld, zogenaamd slim verdiend over de miljarden lijken van anderen. Precies, stik er maar in.

En is het wel slim om jongeren nu aan te wijzen als schuldigen van de huidige covid-periode? Ja, het zijn allemaal snotneuzen, maar dan nog zou het volgens mij een beter idee zijn om niet te gaan veroordelen. Beter zou het zijn om ze mee te krijgen in de noodzaak om (hun) gedrag te veranderen. En dan heb ik het niet alleen over de schijnveiligheidsmaatregelen, maar natuurlijk vooral over het grotere geheel. Ik geef ze trouwens geen ongelijk, althans, niet helemaal. Nu opgroeien betekent niets minder dan continu in dikke neonletters NO FUTURE om je heen zien. Al is die oerkreet van alle tijden, zo is het ook. En het feit dat het van alle tijden is, is al tragisch genoeg. De boodschap dringt al decennia niet door. Het gevolg is dat iedereen, precies zoals onze collega-apen, zo snel en zo hoog mogelijk in een boom klimt. En dan maar denken dat je daar goed zit. Susgedrag. Het is hooguit uitstel van executie.

Heb ik nog iets opbeurends te melden? Nah, waarom zou ik. De lucht is dikgrijs net als mijn gemoed, maar dan een tikkie duisterder. Toch zie ik stiekem wel uit naar morgen. Eindelijk weer een optreden, ondanks alle rarigheid. Noem het vluchtgedrag, escapisme. Beter dat dan een fles, pillen of een poedertje. Snuiven, slikken, stikken. En er was licht. Nee, dan heb ik het liever donker.

#waanvandedag #world #news #100DaysToOffload #nieuws #headliner #mankes #muziek #ilfu

Keuzestress. Wie kent het niet. Op dit moment geldt het voor mij als het gaat om waar ik over zou kunnen schrijven. Ik kan nog meer tieren en schelden op de oerdomme tweevoeter, maar ik kan ook wat semi-fictief aan het typen slaan. Of helemaal los van alles en de fantasie ruim baan geven. Een gedicht. Proza. Een combinatie van die twee.

Het zou over MANKES kunnen gaan. Onze aanstaande repetitie, de prille plannen voor een nieuw album, of de voorbereidingen op het International Literature Festival Utecht (ILFU – klik maar voor een übercoole foto en meer info) waar we in een of andere hoedanigheid deel van uitmaken. Wordt het een live-optreden, een video, allebei? En hoe vaag het allemaal is wat betreft de organisatie, de afspraken. Dat we onze onkostenvergoeding inmiddels wel al hebben mogen ontvangen, nog voordat we ook maar één performance hebben gegeven. Dat je je kunt afvragen of dit echt de bedoeling is. Tegelijkertijd ben ik bij meer dan genoeg bedrijven binnen geweest om te weten dat daar op veel extremere wijze wordt omgegaan met budgetten die een veelvoud zijn van een gemiddeld cultureel/kunsten-budget.

Ik zou het kunnen hebben over de online-ouderavond en hoe dat van mij best altijd zo zou mogen: kort, bondig en geen oeverloze non-vragen van ouders die maar geen onderscheid kunnen maken tussen het welzijn van hun kind en de irrelevantie daarvan tijdens een publiek vragenstelmoment. Bijvoorbeeld. Dat het hoe dan ook een spannend en vast ook memorabel jaar wordt voor dochterlief en het fijn zou zijn als ze over een maand of negen de deur van de havo dicht kan doen en misschien een hbo-deur opent. Of toch besluit dat het wel even mooi is geweest en zich richt op werk. Het kan ook een combinatie worden. Een tijd van bezinning wellicht.

Ik kan schrijven over hoe twee ouderen op vijfhoog hun leven in zeer korte tijd overhoop gegooid zien worden en zich dan toch ondanks alles weten aan te passen. Survival of the fittest op microniveau. Dat is knap. Meer dan dat zelfs.

Mijn eigen gereutel in de kantlijn, de behoefte aan slaap, rust en ruimte. Ondertussen denkend aan mensen die zo onvoorstelbaar wanhopig zijn dat ze hun eigen 'thuis' in de fik steken in de hoop dat er dan eindelijk eens aandacht is voor hun uitzichtloos lijden en dat het misschien, heel misschien, iets beter wordt (ik vrees het ergste).

Wat ook nog kan is schrijven over waar ik allemaal over zou kunnen schrijven en dat zo banaal vinden dat de lonkende blokkade mij bijna teveel wordt en dan toch maar precies dat gaan doen; alles beter dan niets. Hoewel. Misschien is niets wel het allerbeste. Niets is tenslotte niet niks.

#waanvandedag #ilfu #muziek #kunst #art #cultuur #school #werk #schrijven #choice #100DaysToOffload