Er liep een sneeuwpop door het park, zo door naar de supermarkt. Deed er een paar boodschappen en liep via het park weer terug, dacht ie. Maar nee, hij smolt na amper vijf meter lopen zo op de ingeklonken parkeerplaats tussen omgewaaide fietsen en waaibomenhout in de nonchalante aprilzon die even daarvoor nog achter een dik wolkendek al beter had geweten.

Zo ging dat in die tijd. Je wist gewoon niet wat je kon verwachten. Het weer was het weer en daar moest je het mee doen. Voorspellingen waren nog geen knip voor de neus waard en de digitale munt bestond allang niet meer. Die had plaats gemaakt voor krekels op sterk water, per pot. Bij elke transactie een certificaat van twijfelachtigheid, dubbel gecheckt door deze en gene. En ja, soms werd de boel van de andere zijde bekeken, compleet met een slagschaduw die dan zo mooi en met een luide bulder over de bomen en langs de muur van de begraafplaats viel.

Op straat ligt een geschoten wortel en verderop een vergulde knoop. Alles om de zoveel stappen in brons gegoten. En kijk, dat moet haast wel de rand van een versleten zwarte hoed zijn.

#proza

De ballon neemt een aanloop en springt, klapt uit elkaar. Hij dacht te kunnen zweven.

De grond wordt onder de voet gelopen, het is alleen daar om er op ooghoogte naar te kijken, te staren en niet in te grijpen.

Elk trilling is hier en verscheurt langzaam maar zeker de niet waarneembare stilte. Tot het aanzwellen stopt en explodeert. Lucht en licht.

Het is alleen maar angst. Eentje die alles lam legt, die daar alle tijd voor neemt. Achteloos een deuntje fluit, een liedje neuriet.

Waar gaat de rit heen, vraagt de chauffeur. Ik knik zonder oogcontact te maken naar een punt in de verte. Daarheen graag en het mag een verraderlijk fortuin kosten.

Uit het raam zie ik een plastic tas in een boom die zich vult met de wind. De tak is broos en breekt af.

#gedicht #proza

Bulderend slaat de rietkraag om met aan de horizon een meeuw uit het ruim geschoten, geslagen lucht waar zerken dwarrelen dwarrelen dwarrelen

Adem neemt, adem geeft niet toe

En ik ik vlieg met gekapte mond en natte wangen het winkelwagentje met zwabberende zwenkwielen in

Stenen hagelen en het licht stopt, hier kruisen de wegen nog ouderwets gewichtloos in het donker

Flits hier sta ik onverschrokken op

#proza #gedicht

De zwerver kijkt om een hoekje. Het washok is warm en de muziek van de woning ernaast bezweert alle pijn. Hier kan hij liggen tussen vuile lakens. De diepe slaap die niet ontwaakt.

Het moederland baart zorgenkinderen. Eilanden, kolonies en onbekende ziektes. Het schip moet zinken, maar alleen, verlaten en in de verte. Uitgeroeid.

Het vaderland wordt hersenloos aanbeden bij iedere stap, de parade voor het lamgeslagen volk. Uit volle borst, hard en vals gezongen, het is de overtuiging die telt. Speeksel vliegt in het rond en tanks, raketten en bommen zullen de denkbeeldige vijand verslaan. Ooit.

Geboorteland. Waar gedachten vrij komen en gaan. Er is geen hemel zonder aarde, geen ster zonder licht. Er is niets van alles. Geen waarheid, geen geloof, geen mededogen.

De valwind blaast uiteindelijk de heilige huizen omver. Eindelijk frisse lucht. De deur gaat open en de centrifuge raast. Wat doe jij hier?

#proza #gedicht

Onder de trap aan het einde van de gang is een kast. In de kast ligt een plank. Op de plank ligt een laag stof. In het stof staat de tijd verstreken.

Er valt licht door het bovenraam. Pupillen vernauwen. Een hartslag ligt verslagen in een hoek op de grond.

Dit hok is iemands huis, iemands thuis, iemands leven, iemands vogelvlucht; het slot hangt los, gebroken verleden.

Voeten stappen, hinken springen. Ik ben hier nooit geweest.

#proza #gedicht

De boomstammen zijn zwart, doorweekt. Vogels zwemmen door de lucht. Het blad druipt in een dichte mist. De adem tocht, kraag omhoog en het omlooptempo nog wat hoger. Warm worden, warm blijven en niet omkijken. Nooit omkijken.

Laten we het omdraaien.

Wortels schimmelen voor de eenzame maan die kraters van verlichting zucht. Vissen vliegen met opengesperde mond, bubbels plastic ontnemen het zicht, nemen alles in. Het leven ebt weg, een laatste hap lucht.

Laten we de andere kant bekijken.

De schaduwzijde van de zon. Vlammen spuwen vonken, vonken regenen en blussen de aangewakkerde zee. Bomen knetteren, zuigen zich vol zout, schreeuwen het uit van de pijn. Lossen asgrauw op in rook.

Het is wachten op de stilte, het is wachten op de oorverdovende stilte. Tot de ster implodeert, haar massa oneindig dicht.

Ik ben minder dan een stip. Ik ben minder dan een vezel. Ik ben minder dan een schim, een flits, een oogwenk.

Nee, ik ben meer dan dit. Ik ben alles. Ik ben niets. Ik ben meer dan ooit.

#proza

Boten en woonboten liggen aan de ketting. De kade volgt de rivier. Fietsers trappen tegen de wind en de stevige miezer in. Het is ieder voor zich.

Met iedere bocht verandert het gevoel van richting. Voor een tel met opzet verdwaald in een stad die inmiddels grotendeels net zo ellendig vertrouwd voelt als die andere stad; als de broekzak van een oude en versleten broek. Rafelranden, vale plekken, uitgezeten.

In huis gaat nu heel af en toe de kachel aan. Een halve graad, heel soms een hele, erbij. Eventjes dan. Net genoeg kunstmatige warmte om een paar uur 's avonds in trance op de bank te hangen. Neem er gerust een deken bij.

De nacht is de nacht. Donker en onrustig. Stilte is zowel buiten als binnen een grote onbekende. Uiteindelijk is er altijd nog het suizen, zijn er de stemmen en komt de ochtend met slaande deuren, piepende banden en zingende vogels, gevolgd door een onaangename comateuze slaap. Kort, onvermijdelijk en zwaarmoedig.

Als een onzichtbare bom die op ontploffen staat tikt de dag door. In de mist liggen langs de kade monsters hongerig kwijlend aan de ketting. Ongeduldig bonkend tot er geen houden meer aan is.

#proza

Het blad laat de tak los en dwarrelt in een vrije, trage val naar de straat. Net voor het de grond raakt blaast een zucht wind het nog heel even omhoog en dan landt het, dor maar nog helemaal intact, op het asfalt. Om dan geruisloos te worden verpulverd door de banden van een elektrisch aangedreven auto.

Op de onderste verdieping van het verzorgingshuis is de gesloten afdeling. Een raam staat op de kleinste kier om toch een klein beetje oktoberwind binnen te laten. Er tikt een vrouw op het raam, ze brengt haar mond zo dicht mogelijk bij de kier en roept met een brokkelige stem Trudie, binnenkomen. Trudie, binnenkomen. We gaan eten. Ze blijft de handeling herhalen. Tikken, roepen. Er is niemand buiten, behalve een rat die op de kale bouwplaats tegenover het raam wegschiet tussen het opeengehoopte zwerfvuil.

#proza

De avond kwam en er was alleen nog de stilte. Nee, er was geen stilte. Hoe kom je erbij. Vuur, geknetter, rook en gerochel. Dat is alles, behalve stilte. Er was alleen de stilte tussen het geluid van ingehouden adem, gevlogen vogels en omgekapte bomen. Van splinters in vingers, ontstoken ogen en schaafwonden.

Op de kale vloer van een zolder lagen een vrouw en twee kinderen recht naast elkaar. Schimmel op de dunne muren, gaten in het dak en in hun hoofd en borst. Een pistool naast hun lichaam. Tragiek bedekt met een laag stof, met vliegen en stank. Aan een zolderbalk hing een man aan een vlassig touw. Doodse stilte luid als het gekraak, gezoem en gezucht.

De stilte, het zwijgen. Het kijken, het staren. Het onbegrip en de ontsteltenis. Een wereld op instorten en in het oosten komt de zon op, in het westen gaat de zon weer onder. De wolken spannen samen, de regen snijdt en voert uiteindelijk nooit alles weg. Alleen de bodem zakt.

#proza #taceo #stil #war #100DaysToOffload #oorlog

Had ik maar een hart. Ik zou opgroeien in een droog en stoffig landschap. Zeven jaar lang zou ik geruisloos lopen, onvermoeibaar. Een driekantige fundering volgend van ooit beloftevolle, maar inmiddels verdorde dromen, het af zien brokkelen. Het gruis zou mijn enige voedsel zijn. Steeds opnieuw zou ik botsen tegen de betonnen muren. Prefab platen, wegrottend op een roestende trailer met lekke banden.

Of was dat toen en is dit nu. Is er niets meer dan dit. Oververtegenwoordigde tijd. Ik weet het, ik ben nog niet klaar, ik weet het heus.

De straten zijn leeg. Speciaal voor mij zijn ze schoongeveegd en leeg. In mijn rechterhand een kokosnoot zo groot als een bowlingbal. Kegels langs de baan wachten zwijgend tot ze op commando mogen gaan liggen, rollen, weer opstaan en opnieuw beginnen. Marionetten zonder gezicht.

Koortsachtig straalt de zon haar volgende cyclus.

#proza #treklijst #cd #album #feverray #tracklist