Poing-poing! Zo, de haas is er als de wind vandoor! Kruisje slaan, eitje erbij en aftikken maar, hup naar de volgende fast break.

Zomerse temperaturen, kookpunt na vriesvak, mooier kan het niet. De eerste ijsjes likken weg, de laatste slok voor het slapen gaan. Morgen is de dag dat de hemel vergaat. En zo niet, dan toch binnenkort. Met hels kabaal het liefst, over het einde niets dan goeds.

Dit is het spel van taal, van letters in de blender en husselen met woordenkruim. Struikel lezend over de drempel, boeken vol zijden blad, streel ze indien u nodig moet en trappel het dansje voor de pot. Laat maar vallen, het komt er toch wel van, weet u nog? Nou, doe maar niet, dan slaan we deze ronde over.

Ah, de bel gaat, de tingel zit in de maand. Rinkel nog maar een keer met uw twinkelende ogen. Tranen vallen hard op het hoogpolig tapijt, pollen van wollen sokken, pluizen rollen knikkerend tegen het nachtlampje aan. Knippert, knispert, zoemt, zucht – uit.

#proza #gedicht

Krenten en pap, ik heb er niet veel mee, maar als je ze vindt, prima. Wees blij, be happy. Geen probleem. Ik heb alleen nooit zo goed begrepen wat er zo lekker is aan krenten in de pap. Sowieso, pap. Ik heb het fenomeen nooit intrinsiek kunnen omarmen. Vaag heb ik wel een herinnering aan een bord havermoutpap of Brinta – is dat hetzelfde eigenlijk?

Hoe dan ook, het is zo'n verdrongen verwrongen herinnering die, nu ik het heel even wat ruimte geef in dat warrige hoofdje van me, het beeld schetst van een drabbige brij waar vaak ook nog klontjes in zaten. Nou, dan zat ik tegen het behang hoor, ik gaf mijn portie dan net zo lief aan Fikkie. Niet dat we een hond hadden, ja, een zwerfhond die zich onderin een pot verstopte, maar echt een eigen hond hadden we niet.

Ik weet ook nog dat mijn moeder echt enorm haar best deed om een klontjesvrije pap te presenteren. Ze experimenteerde bijvoorbeeld met langer of korter roeren bij het opgieten van de melk, ze probeerde andere melk, een andere volgorde: eerst de vlokken havermout, daarna de melk of andersom, roeren met de klok mee of juist er tegenin, houten lepel, metalen lepel, een vork. Echt alles werd letterlijk uit de kast getrokken voor een mooie gladde pap en een tevreden kind aan tafel. Maar helaas, ik vond altijd wel iets klonterigs, of in ieder geval iets wat erop leek. Zelf luchtbelletjes werden door mij op dezelfde hoop gegooid. En zo ben ik nog steeds. Altijd wat te zeiken.

#waanvandedag #proza

Ik zit soms toch echt een paar seconden te wachten voordat het woord komt waarmee ik in kan loggen. Daarna verschijnt het witte scherm met de geduldige cursor die mij uitnodigt om de eerste letter van wat verder komen gaat te typen. En dat doe ik dan braaf. Omdat ik dat nu eenmaal zelf zo doe.

Jij ligt op bed. Je leest. Je wacht tot ik klaar ben en ook naar bed kom. Ik zit op de bank en ik typ. Ik weet dat jij wacht, maar dit moet eerst. Tikkerdertik. Met de klok mee. En over ongeveer vierentwintig uur is het tijd voor het volgende bericht en is dit hier wat je nu leest, net als de krant van vandaag, verleden tijd. Oud en afgedaan.

De tragiek zit 'm misschien nog wel het meest in de punt die een einde maakt aan de zin van alles.

#waanvandedag #proza

Oké, laat je heel langzaam wegzakken in die modderpoel. Verzetten heeft toch geen zin, dat weet je. Dus gewoon zonder tegenbeweging de boel letterlijk laten bezinken. Geen paniek, ook niet als je kopje onder gaat en geen lucht meer krijgt. Je weet dat het alleen maar inbeelding is. Je weet dat je eigenlijk hier thuis bij mij op de bank zit en naar de ladekast tegenover je kijkt. Gebiologeerd, in trance. Maar je bent hier, niet daar in die ranzige prut.

Ademen, blijf ademen. Laat het gebeuren, dan heb je dat maar alvast gehad. Zolang als nodig is kun je daar beneden blijven. Je zult uiteindelijk weer lucht krijgen, als vanzelf. Maar alles op z'n tijd.

Ja, heel goed, kom maar met die snik. Ik zie zelfs dat je ogen nat worden. We zijn er bijna, nog heel even volhouden. Mooi.

Zie je die gitaar daar? Ja? Mooi, pak 'm maar en dan, zoals we hebben besproken, zonder erover na te denken alleen maar je vingers een enkel akkoord laten vormen en spelen, rammen desnoods of heel zacht. Wat jij wilt. Blijf spelen tot het zeer doet en dan nog heel even daar doorheen. Dat kan je, dat weet je, dat is jouw veilige plek. Pijnlijk, maar fijn en veilig.

Goed zo. Klopt het dat ik zie en hoor dat jouw muziek is afgelopen? Ja? Man, man, wat een expressie, wow! Zet de gitaar maar weer terug en kom dan weer heel voorzichtig terug naar boven. Heel goed, rustig, rustig. Kom maar even bij, kalm aan. Dit is jouw moment, jouw tijd. Helemaal voor jou. Prachtig, echt heel goed.

Nou, dat viel nog best mee hè?

#proza

Middenin de zin viel de nacht, zo, huppekee met z'n sikkelmaan als een c in spiegelschrift. Heel onhandig. Dus nou, ja, dan weet ik het ook heel even niet meer. Pilletje erin en dan maar slapen, zoiets, denk ik – mezelf vind ik morgen wel weer ergens bij het restafval. Toedels!

#proza

De graaf loopt met modderige ogen en natte dweilen door zijn stoffige kasteel. Knokige handen, benige vingers met nagels zo lang en vaalgeel als de gordijnen die de meubels bedekken. Buiten kraaien hanen naargeestig als kippen zonder kop. De zon zag al jaren geen kans om nog door de dikke grijze wolkenmassa heen te breken. Gebroken glas, flinters gruis en scherven bedekken de vloer als achteloos zilverwerk. De glans is er nu wel af.

Hij kucht, hij gorgelt, hij hoest, hij stikt.

Daarboven, op de overloop tussen slaapkamers die nooit een oog dichtdeden, ligt zijn lichaam. Langzaam koelt het af, droogt het uit, rot het weg. Het huis verschrompelt, brokkelt af, stort ineen tussen hopen pleinvrees.

#proza

De vlinders sterven in hoog tempo uit. Dat is tragisch, triest en eigenlijk gewoon bizar. Bij NS keken ze jaren geleden al in de toekomst en werd er besloten om in de inmiddels oude, enigszins opgeknapte intercity's kapstokhaken, speakergaatjes en plafondspikkelkunstigheid in de vorm van vlinders te maken. Ter nagedachtenis tussen de rails.

Als ik niet uit had hoeven stappen, was ik waarschijnlijk ontroostbaar in een hoekje blijven zitten.

#proza #waanvandedag

Het kleine handharpje met vijf snaren staat na iedere stofzuig- dan wel stofsessie scheef op de vensterbank. Bij hoge uitzondering, want het is echt één van de weinige dingen die ik expres uit het lood neerzet. Gelooft u mij op mijn hemelsblauwe oogjes, voor de rest houd ik van alles netjes recht, etiketten naar voren, op houdbaarheidsdatum en meer van die dwangneuroses om mijn sneue zijn enigszins de waan van controle te geven. Maar de Harp van Opa, zoals het hier in de folkloorse mond heet, zet ik dus bewust zo neer: een beetje speels decoratief onder een hoek van pakweg 20 graden.

En juist dat is iets wat mijn doorgaans nogal nonchalante, zeker als het op dit soort dingen aankomt, levensgezel geestelijk dan juist niet kan bolwerken. Ik ben nu dus heel benieuwd wanneer ze weer met een lichte zucht en een voorzichtige klacht voor zichzelf uit mompelt dat de harp recht moet staan, dus parallel aan het raam. Ja, zo.

#waanvandedag #proza

Je kunt op de trefwoorden (hashtags) hieronder klikken om alle schrijfwaar per categorie te zien of gebruik het zoekveld (dank #DuckDuckGo!).

#gedicht #proza #waanvandedag #muziek #beeld #archief #paraciteren #verspreekwoorden #korteverhalen #politiek #radio

Wanneer het lopen zeer doet, de lange wandelingen, het eindeloze marcheren, de paden op de lanen in, bocht na bocht, na kruispunt na mijlpaal. Als alleen nog de jagende wolken het enige is wat je achter het rood en zwart voor je ogen nog vagelijk waar kunt nemen, het licht uitgaat in de wereld daarbuiten, het stilaan licht en wazig wordt in je hoofd, de schemering valt voor je voeten, je kuilen niet meer kunt ontwijken en struikelend, bloedend en misselijk je leven als een clichématige nachtkaars dooft, bedenk dan dat dit is waarom ze ooit marsepein uitvonden. Mierzoet en troostend. Jankend van suikerbomgeluk mag je dan eindelijk languit op je verweerde volle bek gaan. Rollend door de modder, snotterend van eeuwige dankbaarheid. Daarna komt de allesverscheurende kiespijn – kijk, en daar zijn kiezelsteentjes dan weer goed voor.

#proza