Het is veel te verleidelijk om over regen te schrijven. En dat op zondag. Kop 'm in ouwe.
Inderdaad, weer een dagje ouder nadat ik gisteren mijn persoonlijke Nationale Feestdag in Arnhem heb gevierd in uitermate lief gezelschap. Ook daar viel het precies volgens de voorspelling rond twee uur 's middags met bakken uit de lucht (waar moet het anders vandaan komen?).
Kon ons niet deren, we zaten binnen aan een buitensporige lunch en ik pakte cadeautjes uit, werd van alle kanten gefeliciteerd en er werd zelfs op Radio Capelle stilgestaan bij mijn geboortedag. Ook daar zijn felicitaties overigens op hun plaats, want radioprogramma Zwaardvis slingerde uitzending 1100 de ether in. Hallo. Toch een leuk idee om daar ooit aan de wieg van te hebben gestaan, samen met mijn pa.
Ofwel, alles bij elkaar hoor je mij niet klagen. Dank jullie allemaal voor alle berichten en veel meer.
Ik ga het kort houden en de muziek laten spreken. Want, ook leuk, ik heb via mijn eigen label de eerste officiële release van The Weak And The Strong (Extended Play, ICG Records 2009) opnieuw uitgebracht. Alleen via de digitale platformen, dat wel. Dus, zin in wat extra duisternis op deze natte dag? Tik 'm aan. Op Spotify bijvoorbeeld. Of YouTube. Of welk ander kapitalistisch monsterlijk wezen dan ook. De duivel moet tenslotte ook ergens slapen.
Ik ben een engel en mijn vleugels zijn mijn rugzak. Tenminste, volgens de dame in de trein die ik met haar rollator uit de trein hielp.
Ik vroeg of ze werd opgehaald van het station. Maar nee, “daar doen wij niet aan”. Ze was onderweg naar haar zieke zus in Maassluis en stapte nu over op de metro. Uit Huizen kwam ze. Daar eerst de bus naar Hilversum. Dan de trein naar Utrecht. Van Utrecht naar Rotterdam Alexander. “En kijk, daar ben ik nu. Vanaf hier neem ik de metro naar Maassluis.”
Ik zei dat ik het een indrukwekkende onderneming vond. Ze knikte opgewekt en zei dat ze alleen maar dankbaar kon zijn met al die engelen, zoals ik, die haar wilden helpen met in- en uitstappen. Daar dankte ze de allerhoogste voor, terwijl ze omhoog keek en wees. Ik keek ook maar zag alleen de regenwolken – we zien tenslotte allemaal wat we willen zien. Blijkbaar pikte ze die gedachte op, want ze zei blij dat zij daar nu eenmaal in geloofde. En ook in engelen. Maar ze dacht dat het misschien handiger was om in mensen te geloven, omdat je engelen niet ziet.
Ik vroeg haar of ze wist dat de lift nog een klein stukje verder lopen was, aan het einde van het perron. Nee, dat wist ze niet maar nu dus wel. Dat vond ze “fantastisch en superdeluxe, want ze bleef maar nieuwe dingen leren, elke dag weer”.
Ik twijfelde of ik met haar zou meeliften, maar ik had een vermoeden dat ze het prima allemaal zelf kon. En voilà, amper een minuut later struinde ze handig manoeuvrerend met haar rollator – “Een tientje bij de kringloop! Nou, ik heb ze vijftien gegeven hoor, voor hun goede werk” – voorbij. Ze stak de metrobaan over en haalde mooi op tijd haar aansluiting.
Inmiddels regende het en zag ik dochterlief op haar fiets aan komen rijden. Zonder vleugels, maar dat maakt haar niet minder mijn engel.
U kent mijn gemengde gevoelens bij het fenomeen dik gesponsorde sporten. En omdat ik ook net een mens ben, kijk ik op dit moment met een schuin oog live naar het WK voetbal. En ja, ik heb ook al wat samenvattingen bekeken van de andere wedstrijden. Best prima tijdens het zondagse ontbijt met achter mijn laptop uitzicht op het natte groen van de Amerongse Berg.
Mijn schuine oog trok opeens helemaal recht toen ik de godvergeten reclames zag. Want ja, rust. En dan moeten wij in moordend tempo direct weer op onze plek worden gezet en volledig doordrongen raken van ons consumentisme. Uiteindelijk zijn wij slechts koopvee in onze hokjes van vijftig vierkante meter met vrije uitloop naar andere winkels.
Behalve dat ik mij kapot erger aan de schreeuwende boodschappen en de toon alsof we allemaal ontoerekeningsvatbaar naar ons scherm staren (vooruit, die plank wordt raak geslagen), sprong er vooral één boodschap uit.
ING. U weet wel, de bank die alles wat oranje is flink wat geld toestopt en graag koketteert met hun leeuwtje (die vast in werkelijkheid ook gewoon een wild zwijn is).
Er is een filmpje gemaakt waarin twee spelers van het damesteam een bal tussen ernstig vervormde doelpalen proberen te schieten. Daarna de kreet “Doelen voor Gelijke Kansen” – omdat er nog heel veel ongelijkheid tussen mannen en vrouwen is in het voetbal. Wat ook zo is. En niet alleen in het voetbal. Goedemorgen.
Daarna nog een stoere leus dat ING strijdt voor gelijkheid. Ja. Nou, toen heb ik even gevloekt en zuur gelachen. ING en gelijkheid in één zin. Dan ben je een struisvogelmarketeer hoor.
Omdat ik niet zomaar wat het digitale wereldje in wil sturen, heb ik het voor de volledigheid nog maar eens opgezocht op de website van de Eerlijke Geldwijzer. En inderdaad, ING bungelt steevast onderaan de lijst en scoort onder andere op gendergelijkheid qua beleid een 4 en in de praktijk gewoon slecht.
Sowieso scoren zowel ING als ABN AMRO op geen enkel punt goed, hooguit matig.
Ofwel, ING profileert zich als een maatschappelijk betrokken bank, strijdend voor gelijkheid. Tuurlijk. Kom maar binnen met de Pinokkio -award.
Er is dus iets met een kloof, zei hij terwijl ergens verderop iemand luidruchtig een poedertje snoof.
En er is iets met geloof, wie dat niet horen wil is doof.
Op zich begreep ik zijn makkelijk rijmend punt, maar kon er verder niet veel mee.
Of het moet zijn dat er in Maleisië een band van het podium is gehaald, omdat ze opmerkingen maakten over de anti-lhbti-wetten in dat land en de zanger en bassist elkaar zoenden. Homoseksualiteit is daar strafbaar. Als drogreden wordt door de regering het islamitisch geloof erbij gehaald. Het had net zo goed een fanatiek christelijke of elk andere groepering kunnen zijn die denkt dat er een almachtige entiteit bestaat die alles netjes voor hen heeft bedacht. Zelf denken is namelijk niet de bedoeling en bedreigend. Dan moet je minstens een gevangenis in. Of dood.
En dat in een uni(multi?)versum dat volgens nieuwe berekeningen misschien zelfs al bijna 27 miljard haar ding doet.
In Italië mag alleen nog de biologische ouder op de geboorteakte van het kind staan als er sprake is van twee moeders of twee vaders. De andere ouder moet dan voor elke scheet rondom hun eigen kind naar een notaris, rechter of andere regeltjesmelker. Dat is gewoon treiteren, pesten en zieken door een stel sneue homofoben.
In Nederland kun je alleen in bepaalde stedelijke gebieden veilig over straat met een regenboogarmbandje. Op talloze andere plekken ben je de klos als je niet duidelijk zichtbaar hetero bent. Regenboogvlaggen gaan in de fik, feesten worden verstoord, een zoenend stel in elkaar geslagen. Het zijn geen incidenten, het gebeurt structureel. Het haalt lang niet altijd de hijgerige voorpagina's. Maar dat betekent niet dat het er niet is.
Langzaam maar zeker wordt het amper verworven en nog wankele begrip (voor) diversiteit – van inclusiviteit is nog lang geen sprake – hardhandig de kop weer ingedrukt. In diverse landen, waaronder dit kaalgevreten betonnen land, zijn conservatieve partijen zichtbaar en onzichtbaar al een tijdje in opmars en maken de dienst uit.
Misschien is het een laatste stuiptrekking. Ik las namelijk ook een artikel waarin duidelijk wordt gemaakt dat het niet lang meer duurt voordat de komende generaties zich laten horen. Met daarin blijkbaar een sterke, luide progressieve stem. Australië wordt genoemd als voorbeeld. Daar is de omslag een feit. Het lijkt dus een kwestie van geduld en tijd voordat ook hier de boel in beweging komt.
Tot het zover is zal de kat in het nauw rare sprongen maken, vrees ik. Toch, Donald? Waarom schuld bekennen als je de schuld nog altijd in andere schoenen kunt schuiven. Als je geld als water (voor zolang die vlieger nog opgaat) hebt, kun je gewoon de boel eindeloos traineren. Lekker de eencellige menigte nog verder ophitsen, op naar een volgende bestorming en mogelijk burgeroorlog.
Opdat ze je met pek en veren aan je ballen ophangen, ouwe rukker.
Ach, met een beetje mazzel is het allemaal niet meer nodig. In de woorden van Fransje Timmermans: de planeet redt zich wel, maar de mensheid niet.
Goed. Tijd voor Just One Kiss. The Cure. Een nummer dat sporadisch live wordt gespeeld. En dit is een puike versie, Robert.
Vrouwen zijn voor het eerst in de meerderheid in het (demissionaire) kabinet. Dat is op zich best goed nieuws en het werd ook wel eens tijd.
Zo'n tienduizend jaar geleden ontstond het patriarchaat zoals we het nu kennen – de door meestal ontoerekeningsvatbare mannen gedomineerde maatschappij. De overgang van, zoals we nu weten, ons bestaan als jager-verzamelaar naar de landbouw was funest voor de vrouwen. Ironisch is dan ook dat een vrouw op dit moment de boeren vertegenwoordigt. Maar oké, dat is heel kort door de bocht. Ik wil tenminste het voordeel van de twijfel aan de gemiddelde boer geven. Ze zijn heus wel zo modern dat ze vrouwen als gelijken zien. Denk ik. Hoop ik. Al is hoop een door mij vervloekt woord. Hoop is voor mij gelijk aan een loze belofte. En ook loze beloften maken schuld.
Ik dwarrel alle kanten op deze woensdag. Met een hoofd vol van alles. Probeer dan maar eens te focussen.
In mijn honger naar een bericht om aan vast te klampen viel dus mijn oog op die vrouwenmeerderheid. Na het artikel te hebben gelezen, werd ik er uiteindelijk niet geruster op. Want ja, die meerderheid is er dan wel in het kabinet, maar lokaal en regionaal zijn de vrouwen juist stevig in de minderheid. Met name in de conservatieve(re) provincies. En dat het conservatisme uitdijt als een heelal dat voorlopig nog niet op scheuren, krimpen, bevriezen of imploderen staat, is ook geen nieuws.
Maar oké. Stel dat die vervloekte VVD toch weer een premier levert, dan is het zo goed als zeker een vrouw die ooit zelf is gevlucht en ze heeft een politiek verleden bij de SP, GroenLinks en PvdA en kwam via deze – in mijn ogen onverklaarbare – route terecht bij het witte lijkenpikkende, uitknijpende sloopwerkersverbond van 'liberale' vrindjes.
Of zou het een variant zijn op een Trojaans paard? Is zij straks degene die het foute witte mannenbolwerk van binnenuit sloopt? Hoop is nog altijd niet genoeg, maar voor deze keer dan toch een druppel in een allesverzengende bosbrand.
Adem diep in, adem langzaam uit en stik niet. Hope is not enough. I Like Trains.
Volgens Mark was dit het juiste moment. Volgens mij was dat moment 13 jaar geleden al. Maar hé, beleving van tijd is subjectief. Al denk ik dat het wel scheelt of je 13 jaar lang de boel mag verkloten, of dat iemand al veel sneller tot de conclusie komt dat leraar Maatschappijleer een passender carrièrepad is.
Je kunt ook zeggen: beter laat dan nooit. Eerlijk, ik had mijn geld gezet op nooit. Wat Rutte ineens tot inkeer heeft doen brengen? Lijkt mij vrij eenvoudig: nog enigszins het geveegde lijf redden. Ik denk dat de aanstaande motie van vandaag hem anders per direct had doen opstappen. En die eer wilde hij toch graag aan zichzelf houden. Het blijft nu eenmaal een politiek berekenaar.
Slappe praatjes als landsbelang en ik doe het voor Nederland, daar geloof ik niet in. Werkelijk denken in het belang van de natie zou betekenen dat hij al veel en veel eerder had moeten opstappen. Kan ook zijn dat Shell of Unilever gewoon nog niet de juiste vacature beschikbaar had.
Het is een klein beetje feest vandaag. En tegelijk met de rem erop. Want komt er nu werkelijk nieuw bloed, een frisse kijk, een andere wind? Ik betwijfel het. Hoe vaak is dat al niet geroepen?
Hoe dan ook, adieu Mark. Ik wens je groeiend gezond verstand. Opdat je ooit oprecht je excuses kunt maken voor alle schade die je hebt aangericht.
Ik kijk daarom uit naar je autobiografie 'De Puinhopen van Rutte'. Dan dansen we tijdens de lancering in een puike opvanglocatie, met enig fortuin bij jou om de hoek, samen de Pimmetje Horlepiep.
Nou, op naar Rutte V. Dat wordt een coalitie met de Buik Billen Benen-partij, gratis JA/NEE21-stickers, Fascisten voor Dictatuur met de ontzielde leider Sherry Bidet, Partij Voor Vijandschap met witte pruiken in de aanbieding, aangevuld met de opleving van het oude SVV-stadion Park Harga. Ik pak alvast mijn gehaakte kruis en zal 'm ondersteboven brandend op mijn balkon hangen. Met hier en daar wat bruintinten – de stemming vindt pas plaats rond de herfst, dus daar past die heilzame kleur heel mooi bij.
Farmers Destructive Fukkers en belangenvereniging Laat iedereen de Tering Ophoesten (LTO voor intimi) dansen op tafel. We kunnen in dit verstikstofte landje prima doorgaan op de doodlopende weg. We verbreden 'm gewoon nog wat. Meer bio-industrie en minder overig asielbeleid. Laat gezinnen in oorlogsgebieden (grotendeels gesponsord door onze Westerse sololeving) maar lekker oppleuren. Wat nou welkom? Grenzen dicht. Potdicht. Want echt lekker stikken doe je tenslotte maar een keer.
Wat een land. Dat voor het grootste deel nep is. Laat de zee maar komen en terugnemen wat het is afgenomen.
Grappig toch hoe dergelijke (centrum)rechtse partijen moord en brand roepen, superlatieven tekort komen, tsunami hier, crisis daar, ze pikken onze banen in, ons geld, onze vrouwen (hallo Patriarchaat, hij gaat nog altijd lekker hè?) terwijl ze precies dat doen: ze weigeren te zien dat wij exact dat hebben gedaan. We trokken ooit weg uit gebieden waar niet meer te leven viel, of gewoon, omdat we nieuwsgierig waren naar de rest van de wereld, omdat we ons vrij voelden om die keuze te maken. Er waren geen grenzen, we konden gaan en staan waar we wilden. En ook: we pikten land in, we maakten slaven, trokken voor 'die ander' wel keiharde grenzen. Kijk voor de gein nog een keer naar een continent als Afrika. Hoe denk dat die kaarsrechte grenzen tot stand zijn gekomen? Niet bepaald organisch.
Nederland. We leven en sterven grotendeels op gekoloniseerde zeebodem en hebben in al onze wijsheid besloten op precies die kwetsbare plek steden te bouwen en daar het merendeel van de bevolking te laten wonen. De economie gaat over lijken en we trappen er met open ogen in.
Werkelijk, we hebben met ons zogenaamde boerenverstand (hadden we dat echt nog maar, en dan doel ik niet op de door de overheid en banken gesubsidieerde megastallenwijsheid) geen idee van de gevolgen. En maar grenzen optrekken. Dichttimmeren, angst voor het onbekende. Terwijl wij slechts onszelf hoeven te vrezen zijn. De witte, geprivilegieerde, rechtsconservatieve minkukel.
Ik wens ons allen veel sterkte met zoveel domheid. Ik haal Schopenhauer nog maar een keer van stal: het ergste moet nog komen.
Gooi ik deze er ook nog even achteraan. Het voelt als het juiste moment. Killing Joke. The Death & Resurrection Show. Huppekee, de pit in.
Voor de tweede keer deze week een paar uur zonder water. Het is netjes aangekondigd met een kaartje in de bus, dus ik heb mij voor kunnen bereiden. Enige minpuntje is dat er geen rekening wordt gehouden met mijn vrije ochtenden. Volgende keer moeten alle bewoners hun agenda's maar even overleggen, zodat het voor iedereen perfect uitkomt.
(Hm, even denken hoor, waar heb ik mijn realiteitszin ook alweer opgeschreven.)
Water. Op dit moment valt het gestaag, dus in dat opzicht geen gebrek. Toch heb ik besloten er geen dansje in te wagen. Voor je het weet valt er een tak op m'n kop. En die kop ik niet terug. Lig ik voor dood in een plas modder. Ach, voor het dramatisch effect niets een s zo gek.
Weet je, ook Poly waait wel weer over. Ook zo benieuwd wat de storm met de Q voor naam krijgt?
Het voordeel van wonen in de provincie Utrecht is vandaag dat de code slechts geel is. Straks staat wel een ritje naar Zuid-Holland op het programma. Daar hebben ze oranje aangetikt. Met een beetje mazzel tjoekt de NS mij er zonder al teveel gedoe heen en weer terug.
De ochtend. Ik pruttel net als mijn koffiezetapparaat. En vanwege al die waai zit de storm ook in mijn lichaam. Vermoedelijk.
Wat ook in mijn lichaam zit is het nummer A Lot of Wind van The Fall. Het is slechts beeldspraak, maar delen kan geen kwaad. En dan zijn we er nog niet. Ook zelfverheerlijking spookt door mijn hoofd. Zoals Phoenix (The Sun Is About To Burst) van The Weak And The Strong, u weet wel. Destijds was een stevige voorjaarsstorm de aanleiding voor de eerste zin van de tekst. Zoals eigenlijk altijd volgden de andere zinnen als vanzelf. Weet je dat ook weer.
De regen valt slechts denkbeeldig. De zon schijnt altijd en de maan is altijd vol. Voor zover als altijd bestaat.
Wat ik maar zeggen wil, ik wacht tot het een beetje droger is, dan kan ik buiten doen wat ik te doen heb. En weer verder met mijn glorieuze leven.
Daarnet lag ik languit op de vloer. Aan het einde van mijn dagelijkse oefeningen heb ik maar even toegegeven aan mijn vermoeidheid en ben ik blijven liggen. Overigens denk ik ook niet dat het hielp dat ik iets teveel zoet naar binnen heb gewerkt bij wijze van middageten. Het vult wel, prima zelfs, maar de suikerdip die volgt is onverbiddelijk.
Over afval gesproken. Ik ben geen enorme bewonderaar of aanhanger van de zogenaamde technologische 'oplossingen' van onze milieuproblemen en alles wat daarmee samenhangt (precies: alles). Toch las ik een paar ogenschijnlijk bemoedigende berichten. Bijvoorbeeld dat er duurzame brandstof gemaakt kan worden van de twee grootste vervuilers: plastic en koolstofuitstoot. Een oprecht interessante uitvinding.
En ik las over het omzetten van (huis)afval in biobrandstof, waarmee dan hele steden kunnen worden verwarmd en van elektriciteit kunnen worden voorzien. Vandaar dat we in Nederland maar wat graag Italiaans afval importeren.
Nu is dat van die biobrandstof niet echt iets nieuws meer, maar er zijn ontwikkelingen die de boel beter en betaalbaarder maken. Nog belangrijker misschien: het is dan ook echt biobrandstof. En niet de wassen neus, de groenwasserij, van bomen kappen in Canada, het hout met dieselgestookte boten transporteren en hier in de fik steken. Een oliedom idee, zo zal elk weldenkend mens vinden. Maar onze wereld wordt nu eenmaal bestuurd door de minder bedeelden op weldenkend gebied.
Hoe dan ook, er wordt nagedacht en uitgevonden. Verbeterd en nog meer verbeterd. Met het oog op een enigszins leefbare planeet, of wat er dan van over is. Ik gun de technoreligieuzen het voordeel van mijn gegronde twijfel.
U voelt de bui hangen. En dat op deze druilerige dag.
Want, en nu word ik heel even optimistisch hoor, stel nou dat we straks zo goed bezig zijn met recyclen en omzetten van rotzooi in duurzaamheid, dat er niet genoeg afval, CO2-uitstoot en plastic meer is om deze technologische reddingen mee te blijven voeden? Er zal namelijk en ongetwijfeld een verdienmodel hangen aan dit soort hoogstandjes. Er wordt veel tijd en geld gestoken in op zich veelbelovende oplossingen voor grote problemen. Maar de crux zit 'm in het credo van eeuwige groei en omzet moeten maken. En zolang dat leidend blijft, zullen we onszelf telkens weer in de vingers snijden. Tot er geen vlees meer opzit, het bot verbrokkelt en we met letterlijk lege handen achterblijven.
Weet je nog? Zuinige lampen en apparaten zorgen juist voor meer stroomverbruik. Bredere wegen zorgen voor meer files. En ga zo maar door. Waar op de korte termijn een door mensen veroorzaakt probleem wordt opgelost, ontstaat steeds weer een nieuw probleem met een enorm uithoudingsvermogen. Een vinger in de dijk, een pleister op een gapende, niet meer te stelpen wond.
Dus gooi ik met mijn huisvuil ook nog even mijn overtuiging erin: Om eindelijk eens zicht te krijgen op het elimineren van problemen, moet onze levensstijl een paar flinke tanden naar beneden worden bijgesteld. Dat is slechts wennen, maar wordt in de markt gezet als ondraaglijk lijden. Misschien kunt u zich, als weldenkend dier, afvragen wie er bij een dergelijke paniekboodschap baat heeft.
Het moet eerst en vooral echt veel minder. Je zult namelijk zien dat technologische wonderen als een katalysator werken en we dus doorgaan met nog meer stroomverbruik, nog meer uitputting van grondstoffen, meer afval en zo verder. Tot het ooit echt stopt. Onvermijdelijk houdt het een keer op. Maar dan is er geen optie om te minderen meer. Dan is er helemaal niets meer om minder mee te doen.
De zon lijkt hier een beetje door te breken. Muziekje erbij dan maar. The Stranglers. Always the sun. Met hun typerende talent voor de dubbele boodschap.
Ik ga nog even door op de geluiden hier. Kerkklokken. Er staan flink wat kerken in de omgeving. Ik vind het niet erg, het heeft wel wat. Al zou een ander religieus geluid dan ook niet misstaan, als het dan toch moet. In Amsterdam hoorde ik vooral de dichtstbijzijnde moskee, dat was ook een beetje eenzijdig. Wat dat betreft was het in Rotterdam beter geregeld. Daar hoorde ik zowel klok als muezzin vaak samen de zieltjes roepen. Het zou een hoop ellende schelen als die twee geloven daadwerkelijk harmonieus met elkaar om konden gaan. Maar hé, waarom elkaar respecteren als je elkaar ook het leven zuur kunt maken.
Op zondag word ik steevast wakker gerukt uit mijn ochtendmerrie door het geluid van de klokken tegenover de flat. Dat begint al rond of zelfs voor negen uur. Kort daarna trekken de andere klokken hun klepels open en zo gaat dat door tot een uur of tien, half elf. 's Middags die hele riedel nog een keer. Een klokkenluidersestafette. Ik denk dat het zo is afgesproken. Zou wat zijn als ze allemaal tegelijk hun ding-dong doen. Chaos. En de wereld is al zo'n rommeltje.
Tussen al dat plechtige geluid door, klinkt dagelijks het klokkenspel van het gemeentehuis. Ja joh, je kunt je klok erop gelijk zetten. Ik kop 'm zelf wel even in.
Ook vandaag, een maandag als geen andere, zijn de kerkklokken druk in de weer. Het zal een uitvaart of trouwerij zijn. In het leven liggen vreugde en verdriet nu eenmaal dicht tegen elkaar aan. Soms overlappen ze. Misschien wel vaker dan soms.
In dat licht bezien, vandaag een jaar geleden zat ik nog met jou in een terrastuin in Utrecht en vierden we onze liefde. De herinnering aan toen en de jaren daarvoor staren mij aan met een holle blik. Alsof het gisteren en tegelijk slechts een fantasie was.
Muziek dan maar. Uit de categorie zelfverheerlijking. Cradle FC. RC07. Van de EP Porn for Dummies.