Ik doe wel eens gek. En nu weer. Ik ga namelijk nog een video met je delen. Uit dezelfde periode als vorige keer: 2008-2009. Cradle FC live in De Gonz, Gouda. Deze keer het nummer Stare. En opnieuw met Nilo, Bertje, Henk en ondergetekende. En ook deze keer met dank aan Ian die er toch maar weer een mooie bootleg van heeft gemaakt. Klik, kijk en luister.

Goed. Dan nu weer door. Eerst naar Almere voor een overleg, daarna naar Utrecht voor Peter Hook and the Light die Joy Division nog een keer met liefde etaleert.

#waanvandedag #muziek

Ik zit nog altijd in een vreemde knoop. Enerzijds de uitwerking van het tripje naar Engeland en anderzijds het krampachtig vasthouden van die bubbel die allang doorgeprikt is. Het vooruitzicht is een weekend Berlijn over twee weken. Vooruit, ook niet erg.

Werk is hectisch, rommelig en collega's vallen soms om. Veel veranderingen en personeelsverloop in een heel korte tijd. De rek lijkt er een beetje uit te zijn en ondertussen maken we er het beste van. Iemand die denkt dat de bibliotheekwereld een kabbelend beekje is, heeft het al heel lang mis. Niet alleen in Almere verandert de rol van de bieb in een maatschappelijk breed georiënteerde organisatie. Landelijk is het al langer aan de gang, in de ene regio wat meer of langer dan in de andere. En begrijp me goed, het is oké. Fijn ook dat de bibliotheek eindelijk weer wordt erkend als belangrijk instituut. Nu de buurthuizen nog. En heel veel meer. Dingen veranderen, dat is een gegeven. Altijd en overal. Ik loop nog veel te kort in het biebleven mee om te kunnen zeggen of 'het vroeger beter was'. Daarbij, ooit wordt ook vandaag vroeger en is vandaag dan beter dan wanneer ik ooit – Godelieke verhoede! – roep dat vroeger alles beter was? Precies. Niemand die het weet. Je kunt er ook niks mee. Feit is dat het nu flink wat vraagt, zo'n overgang. Net als elke andere overgang. Of het nu hormonaal is of een spoorweg.

Ik heb een spookaccount op facefuk. En op andere door mij vervloekte media liggen nog wat van mijn overblijfselen, skeletten uit het verleden. Daar kijk ik ook nooit meer, maar dat gezichtenboekgedrocht gebruikte ik heel af en toe nog wel. Daarmee kon ik dingen op de MANKES- en Cradle FC-pagina plaatsen. Om daarna als de sodemieter weer uit te loggen.

Ik plaatste op facecrook van de week een hele oude live video van CFC (medio 2009? gefilmd door mijn goede vriend Ian). Leek me leuk, sympathiek en gewoon: weer een beetje leven daar. Vandaag was ik ineens nieuwsgierig of het ding door het algoritme is gekomen en aan mensen is getoond. Nee dus. Niks. Er schijnt volgens het immer opgewonden rode meldingsstipje activiteit te zijn, maar ik denk dat het is verzonnen. Pure verleiding, zodat ik toch ga kijken. Dat is waar de hele Big Tech sowieso een talent voor heeft.

En, voor ik überhaupt een kijkje kon gaan nemen, moest ik vanwege de nieuwe (en meer dan prima) Europese regels expliciet nog een keer akkoord gaan met de verkoop van mijn ziel aan de duivelse Mark Zuckerberg. Ik heb, met steken in mijn hoofd en hart, doorgeklikt. Hier pik, al mijn data. Verkoop het, verkwansel het, misbruik het en voer er je algoritmes maar mee. Gebruik energie die gelijk is aan hele steden en draag bij aan de niet te stuiten opwarming. Doe je ding. Maar ik ben klaar met je, definitief. Op akkoord geklikt (de verleiding om het witte konijn te volgen was nog één keer te groot) en weer weg. Huilend in een hoekje? Welnee. Dikke doei en een vinger toe.

Gelukkig zijn er uitstekende alternatieven voor een dubieus sociaal online leven. Zoals Mastodon. Daar ook de video met het grootste gemak neergegooid en daarmee ook mijn zoveelste duit in het digitale zakje met dito opwarming op mijn geweten. Maar dan wel een zuiver geweten. Niemand wordt iets verkocht, geen zwendel, geen leugens. Mijn enige zonde is ijdelheid. Een video delen en er hier over pochen. Verleiden.

Dus. Mocht je de video van I Is They Is met een weergaloze Nilo, een bikkelende Bertje, een hakkende Henk en een ietwat langharig monster willen zien; een heuse bootleg, een keiharde throw back – een teletijdmachine van heb ik jou daar? Dan kun je gewoon klikken op het linkje. Heb jij ook een leuke zaterdag.

#waanvandedag

Ik was een fractie van een seconde verwijderd van een klassieke buitensluiting. Boodschappentas en gft-afvalzak buiten de deur, inclusief deze oude zak, en ik maak een vloeiende beweging de deur achter mij dicht te trekken. Nog net op tijd dacht ik aan mijn sleutels. Die zaten nog aan de binnenkant. Oeps. Het zegt misschien iets over het dromerige wolkendek waar ik nog op ronddobber na een kleine week in Engeland.

Vorige week woensdag vertrok ik met de trein naar Manchester en afgelopen nacht kwam ik weer thuis. Moe, brak en voldaan. Een paar dagen volgepakt met vrienden en muziek. Drie optredens in vier dagen, een voetbalwedstrijd tussen Oldham Athletic en Altrincham; ook een Manchester-derby, maar dan van het niveau 'anderhalf uur achter de bal aanrennen en dan zien we wel'. Ik hou er wel van. Daarbij is het allemaal nog relatief onschuldig en zijn zielen nog niet verkocht aan de hoogste bieder. Een koffie is betaalbaar en je maakt er de plaatselijke fans van heel dichtbij mee, met je natte neus zowat op het gras.

Ik wist vooraf dat ik in ieder geval één optreden zou doen, maar zoals het dan gaat werden het er spontaan drie. Eentje in Manchester, daarna Darwen en afgelopen zondag de afsluiter in Liverpool. Met mijn (muziek)vrienden jd meatyard en VICE VERA (Tamsin, die mij afgewisseld met vrienden Ian en Cathy ook nog eens onderdak bood). Jesse Statman uit New York maakte het vierkoppige kabaal compleet. Kortom, een compleet pakket pure muziek, elke avond afgewisseld met een dichter, een DJ en een MC. 'Twisted Folk' dekt de lading van zoveel cultureel lekkers nog altijd prima. Tijdens de sets van VICE VERA trommelde ik een paar nummers mee, zij deed telkens het slotnummer van mijn set met mij mee en samen ramden we er in de set van jd meatyard nog wat nummers uit. Goede oude tijden herleefden wat dat betreft.

We sleepten en sleurden met spullen, bouwden op en braken af. We hadden diepe en ondiepere gesprekken over van alles en nog wat. We deelden het avondeten, maakten 's ochtends koffie en toast en keken elkaar dan gemangeld en met een glimlach aan. Dit was de bubbel waar ik na een warrig jaar hard aan toe was. Een paar dagen ondergedompeld in een vriendschappelijk bad, weg van alles. En dan heb ik nog lang niet alles opgeschreven. Is ook niet te doen.

Ik hoop dat er niet weer vier jaar tussenzit voordat we elkaar zien en we onze kunsten met gebalde vuist de wereld in slingeren. Met een beetje mazzel komt het spul komend jaar naar Nederland. Dan wil je er bij zijn, geloof mij nou. Tot dan doen we het met de herinneringen en alvast een paar foto's.

Vanaf zeven hoog, uitkijkend op een schitterende herfstheuvel, maak ik een buiging voor mijn lieve, gastvrije, getalenteerde vrienden.

#waanvandedag #muziek

Je weet dat je ergens een half jaar woont als je internetprovider een bericht stuurt met de melding dat de abonnementskorting verloopt: “Vanaf volgende maand betaalt u het normale bedrag.” Noem dat maar normaal.

Ik tetterde gisteren al tegen vriendin K dat ik het moeilijk voor te stellen vind dat ik alweer zes maanden uitkijk op de Amerongse Berg. Ik heb de bomen een deel van de lente en een hele zomer groen gezien. Inmiddels doet de herfst haar ding en ontstaat er een mooi kleurenpalet. De elektriciteitsmast links in mijn gezichtsveld is een trouwe verzamelplaats voor vogels en met het blote oog is de metaalmoeheid niet te zien. Als de tijd daar is zullen de vogels gewoon opvliegen en zal mijn internetverbinding in de lucht blijven. Lang leve de kabels onder de grond en op de zeebodem waar ze het leven zuur maken.

Auto's zoeven voorbij aan de flat. De slagbomen, de rode lichten waar de meeste mensen hier braaf op wachten tot ze zijn gedoofd (zoals de lichten pas uitgaan als de wachtende mens is gedoofd) knipperen en de kruinen van de bomen ruisen hun wiegelied. Ik neurie mee, pak mijn gitaar en staar vervolgens voor mij uit. Ik vind mijzelf zittend op de leuning van de bank en lig daarna met mijn hoofd op de eettafel.

Een half jaar hier voelt nog altijd als onwerkelijk, iets tijdelijks, iets ergens zonder vaste grond, zwevend in de tijd die vooralsnog niet heelt.

Kom. Laat ik de afwas doen, een was draaien en ophangen en de stofzuiger zijn naam eer aan doen.

New Order. Denial (live).

#waanvandedag

Vandaag zijn een aantal partijen aan het preken voor eigen parochie. En dat mag natuurlijk. Je moet je leden onder ogen komen en vragen beantwoorden over 'hoe nu verder'.

Verkiezingsretoriek en wonderlijke of zelfs pijnlijke uitspraken gaan hand in hand. Zo doet de VVD-lijsttrekker haar duit in het zakje door “geen tijd voor waterige compromissen te hebben” als het over migratie gaat. Lijkt mij dat een gemiddelde tekstschrijver aldaar geen idee heeft van hoe pijnlijk die context is. Duizenden mensen drijven dood in de Middellandse Zee en dan is dat je woordkeuze. Waterig compromis. Pijnlijk. Waarschijnlijk zaten ze met hun liberaaloptimistische koppies al bij de namiddagse borrel met bitterballen. Opdat de eerste hap te heet is en er op de blaren moet worden gekauwd.

SP doet het ook onhandig. Die gebruikt oorlogstaal alsof de planeet niet verwikkeld is in ziedende slachtpartijen. Het CDA gaat Nederland verrassen en zegt in bijna dezelfde zin dat ze sociaalconservatief zijn. Waar zit de verrassing Henri? Ondertussen kondigt BBB aan op 22 november het hardst te lachen. Ik denk dat we, zoals het er helaas naar uitziet, inderdaad massaal aan het lachgas moeten. Met die partij aan het roer stikstoffen we allemaal de moord. Dijenkletser.

Opvallend en zowaar onverwacht is het handhaven van de 100 kilometer per uur-grens door de VVD-leden. Bijna tweederde van de bitterballenvretende bende stemde met volle mond tegen het voorstel om 130 kilometer weer in te voeren. Ze willen blijkbaar nog heel even vanuit hun SUV's van het voorbijtrekkende landschap genieten voordat ze de afgrond inrijden. Stelletje rakkers.

Nou ja. Politiek. We hebben het ermee te doen. Voor de gein sluit ik af met een link met wat beelden van het optreden van afgelopen vrijdag in Huis van Puck.

Of wacht. Ik gooi er nog een muziekje achteraan. Fun Boy Three. The more I see (the less I believe).

#waanvandedag

In Arnhem staat een huis ja ja, van je singelaa hopsasa. Ofwel, vanavond vind je mij in het Huis van Puck. Geen onbekend terrein. Met MANKES zijn we er twee keer eerder geweest en dat beviel goed. Kan ook bijna niet anders, want een kleine theaterzaal, vriendelijke mensen en een afwisselende avond met muziek, stand-up, kleinkunst en dichtwerk – dan kan het eigenlijk niet mis. En ik ben na zes dagen wel weer toe aan een kwartiertje ontladen en de adrenaline rush. Zoals ik honderd jaar geleden al eens typte, dat is de drugs waar ik hard op ga.

Na vanavond moet ik, zoals het er nu naar uitziet, mijn plas ophouden tot eind oktober wanneer ik in Engeland herrie mag maken. Tenminste, als ze mij er aan de grens door laten. Zover is het nog lang niet, eerst straks naar Arnhem. Hashtagzinin. Je weet toch.

Muziek, muzak, doordegrondzak. Vanochtend zat ik bij de tandarts braaf en precies op tijd te wachten op een mondhygiënische fuif en teisterde Radio 10 mijn oren. Met uitsluitend de beste hits. Volgens hun dan. Want wat zijn hits en wie en wat bepaalt dat? Nou, voorzetje: geld, netwerk, handjeklap, marketing en vooral heel dik vet toeval. Hoe goed, geniaal of vreselijk je ook bent, het is en blijft toeval, minuscule topjes van enorme ijsbergen. Bedenk dus altijd wanneer je geplaagd wordt door een oorwurm dat er nog een hele kolonie aan oorwurmen aan voorafging en dat het einde nog even niet in zicht is. Opdat we niet vergeten.

Wat we wel lijken te vergeten is dat ijsbergen uiteindelijk smelten. En dat heeft gevolgen. Verplaats je dus naar een hoger gelegen plek. Arnhem bijvoorbeeld. Vanavond dan toch op z'n minst. Hoog en droog een avond vergetelheid. Weg van overstromingen en ellende. Hier kan het nog.

Tik ik 'm alvast af met The Sisters of Mercy. Flood II.

#waanvandedag #muziek

Plakt u even mee, dan kijk ik ondertussen even terug naar zaterdag. Het optreden in De Lantaern was voldoende voor een hele zondag vol adrenaline. Dat zegt alles.

Het was een hele klus om in Zevenaar te komen, maar meer dan alle moeite waard. Lieve mensen, bevlogen vrijwilligers die al vijfenveertig jaar lang de boel daar aan de gang houden.

Alles bij elkaar een ruim half uur gespeeld en geloof het of niet, maar het publiek deed tijdens Tiny Walls of Gold spontaan mee met het vingerknippen. En dat terwijl het nummer zijn live vuurdoop kreeg. Na afloop heb ik flink wat kaartjes uitgedeeld, praatje hier, praatje daar. Mooie reacties. Ik kom er vast nog eens terug.

Er zijn via duistere wegen zelfs foto's tot mij gekomen. Hier alvast eentje (lees je dit via e-mail, dan zul je waarschijnlijk even online moeten kijken – zie link bovenaan het mailbericht).

Voor meer klik of tik je hier.

Het geeft weer moed voor komende vrijdag, op naar Arnhem. Huis van Puck, ook een hele fijne plek.

En nu val ik even stil. Ik dacht dat ik nog iets meer te melden had, maar waarschijnlijk heeft de warmte mijn brein definitief om zeep geholpen. Het is niet anders. Verkoeling is onderweg.

#waanvandedag #muziek

De opdracht van mijn collega was om dit weekend niet te smelten. Ik denk dat die taak wel uitvoerbaar is. Want ja, het is warm en mijn hobby is het ook niet, maar het kan heel veel erger. Ongetwijfeld krijgen we daar met z'n allen in dit stronteigenwijze fossiel gesubsidieerde landje nog een terechte tik voor op onze neus, maar vermoedelijk dit weekend nog even niet. En troostrijk als ik ben: ooit zal alles hoe dan ook smelten. Maken wij niet meer mee, maar de generaties na ons kunnen hun lol op met onze leefwijze en inspiratieloos opgehaalde schoudertjes.

Overigens was dit niet echt het punt dat ik wilde maken. Ik ben gewoon begonnen met typen omdat het heel goed combineert met het drogen van nagellak – die is trouwens best stroperig van deze temperatuur. Ik heb aardig staan beunen om dat spul er weer een beetje fatsoenlijk op te krijgen. Straks nog even in de make-up en dan ben ik klaar voor vanavond. Dan mag ik mij in Zevenaar laten zien en horen. Mocht je echt enorm zin hebben in een avond vol muziek, dan ben je meer dan welkom in Muziekcafé de Lantaern. Na het ploeteren door de werkzaamheden van NS, zal ik de avond om half negen openen. Na mij een zondvloed van twee bands. Ofwel, eerst zaai ik dood en verderf en daarna mogen de blije muzikanten de mensheid weer reanimeren. Gaat ze vast lukken.

Niet smelten. So far so good. En om de goden te verzoeken: Melt. Siouxsie and the Banshees.

#waanvandedag #muziek

“Mensen die hard werken en nauwelijks kunnen rondkomen, zal ik nooit accepteren...” – Rara, van wie is deze nogal wonderlijke uitspraak? Het past in elk geval bij de opvattingen van de luiheidspartij, de VVD. Want die worden spontaan niet goed van hardwerkende mensen die dan ook amper rond kunnen komen. Dan doen ze namelijk iets niet goed. Werkende armen. Bah. Nee, het ultieme walhalla zit in het bezit van veel fossiele aandelen, beleggen, erfenisrijkdom en dan maar die bankrekening zien groeien. Oud geld maakt nieuw. Hard werken en nauwelijks rond kunnen komen is onacceptabel. Je moet nauwelijks werken en schaterlachend de bubbels wegtikken, het gepeupel laten opdraaien voor jouw overbodige leven.

Of wacht, trek ik de boel nu uit z'n verband en wordt het niet zo bedoeld? Oké, kan. Maar dan is het statement op z'n minst onhandig geformuleerd. Volgens mij moeten politieke one liners eenduidig zijn, anders ben je alleen maar bezig met uitleggen hoe je het eigenlijk bedoelde. En dat kost altijd meer dan een zinnetje.

Bla bla. Ik lijk zelf wel een politicus. Hoe dan ook profileert de door mij vervloekte VVD zich weer als vanouds ziekmakend. Ik ik ik, vrijheid ten koste van anderen, schijnveiligheid, grenzen dicht, fobisch, conservatief. Vrijheid zit 'm volgens die partij in het sluiten van grenzen. Kaderen, begrenzen. Alles rechts praten wat krom is.

Ach, mijn geraaskal is ongetwijfeld het resultaat van een voor mij ongekende hoeveelheid paracetamol. Ik slik ze per 1000 milligram en dat twee keer per dag. Meer kan niet, want dan weet ik echt niet meer wie en waar ik ben. Naast rugkramp en hoofdpijn kan ik er niet ook nog een zoveelste existentiële crises bij hebben. Overigens zijn er mensen in mijn directe omgeving – ik noem geen namen – die mij met mijn 2 keer 1000 mg per dag een amateur vinden op pillenslikgebied. Echt. Gelukkig weet ik beter en is – ik noem nog steeds geen namen – het gestoeld op medeleven. Noem het liefdevol. Dat weet ik omdat ik gisteren tijdens een voorzichtig rondje met – ik noem nog altijd geen namen – aan het bellen was en een zwaar gehavende steen vond in de vorm van een hart. Het leven is betekenis geven. Een beschadigd, ogenschijnlijk versteend hart dat gevonden wordt, opgeraapt en meegenomen, met aandacht verzorgd en nu ligt te drogen op mijn balkon. Ik voelde het kloppen toen ik het in mijn handen had. Maar het kan ook mijn gepijnstilde geest zijn die er al hallucinerend mee aan de haal ging.

Verder geen zorgen lieve lezers. Even een dag of twee door deze zure appel heen, zoveel als mogelijk in beweging blijven en ik ren straks weer als een dolle over de kaalgevreten, leeggeroofde vlakte die het leven is. De stip aan het eind van de horizon is een brandende hoepel waar ik ter zijner tijd zonder morren doorheen zal springen.

Om de daad bij het woord te voegen: volgende week zaterdag draaf ik op bij Muziekcafé De Lantaern in Zevenaar. Ik open de avond om 20.30 uur. Dus als je nog niets te doen hebt en mij weer fris en fruitig andere mensen het leven zuur wil zien maken – wees welkom.

Voor nu iets heel anders. OMD. The New Stone Age. Live in 1981. Geluid niet helemaal sync met de beelden, maar wat boeit het. De overtuiging, het drama, je weet toch.

#waanvandedag

Door het gebrek aan breedte kan het wat smal zijn. Kijk, daar kan ik iets mee. Er is geen speld tussen te krijgen. Je kunt het zelfs omdraaien waardoor je ultiem aan het omdenken bent. Smal pad? Maar wacht: door het gebrek aan smalte kan het wat breed zijn. Manifesteren tot de macht.

Waarom deze rarigheid, deze oeverloze prietpraat, vraagt u zich terecht af. Kom, ik neem u mee naar gisteren.

Vrijdag. De laatste officiële vakantiedag van uw geliefde praatjesmaker. En eindelijk een dag zonder regen. Tenminste, overdag. Ik had de keuze om mijn verdriet te verdrinken, aan de drugs te gaan, in een hoekje te jammeren, mijn boosheid van het balkon te schreeuwen, bommen te plaatsen op volkszangerspodia en buren de huid vol te schelden omdat hun priemende sigarettenrook mij de hele dag mijn eigen lichaamsgeur ontneemt. In plaats van al die mooie opties koos ik voor een tochtje op de fiets. Half huilend pompte ik mijn banden op. Wat niet lukte, want de fietspomp pompt alle lucht net voor het de band ingaat de ether in. Wat blijkt: scheurtje in de slang. Dus op best nog harde banden, maar te zacht naar mijn zin, alsnog de krakende beentjes in beweging gezet. Na een uur had ik pijn in mijn kont. Sinds ik hier woon fiets ik nauwelijks nog, omdat alles met gemak is te lopen. Dus weg zadeleelt (ja, lees dat woordje nog maar een keer).

Rhenen was mijn doel. In principe een goed half uur. Natuurlijk werd dat langer, omdat ik al direct de korte route aan gort fietste. Omkeren verdraag ik niet en dus trapte ik ogenschijnlijk stoïcijns door. Langs de provinciale weg. Niet echt idyllisch. Dat zou ik terug anders doen.

In Rhenen ging het ook niet helemaal zoals bedoeld. Ik stak de Rijnbrug over (gebouwd op de fundamenten van de gebombardeerde spoorbrug) en zat ineens in Gelderland. Waar sommige mensen nauwelijks een grensovergang is gegund, stak ik fluitend de provinciegrens over. En daarna ook weer terug. Omkeren was het niet in mijn ogen. Ik kon gewoon onder de brug door en zo weer de Rijn over. Zolang ik door kan fietsen is het geen omkeren, aldus mijn brein.

En zo ging ik uiteindelijk de Grebbeberg over, door naar de Blauwe Kamer en via een iets andere weg terug naar Veenendaal. Helaas nam ik weer een verkeerde afslag, dus in plaats van een meanderende route langs het Valleikanaal – waar iemand dus van zei dat het door gebrek aan breedte een smal fietspad is – zigzagde ik door het plaatselijke industrieterrein. Nou ja. Ik was in beweging en nam onderweg wat wel de moeite waard was in mij op. Uitzicht over de rivier, de Grebbeberg met z'n verleden, een fazant met jonkies, twee ezels, rennende paarden, een koe die uit alle macht nog wat afwisseling zocht in het monotone grasvoer en haar kop onder het hek doorstak, trekkend aan een polletje groen. Dat had ze vast vaker gedaan, zo vanzelfsprekend als het ging.

Na ruim twee uur was ik weer thuis. Er hingen buien in de lucht en mijn bui hing daar gezellig tussen. Ik had een berg verzet door het plein over te steken. Zoiets. Ofwel, kom er maar in met die bergen, NITS.

#waanvandedag