De opdracht van mijn collega was om dit weekend niet te smelten. Ik denk dat die taak wel uitvoerbaar is. Want ja, het is warm en mijn hobby is het ook niet, maar het kan heel veel erger. Ongetwijfeld krijgen we daar met z'n allen in dit stronteigenwijze fossiel gesubsidieerde landje nog een terechte tik voor op onze neus, maar vermoedelijk dit weekend nog even niet. En troostrijk als ik ben: ooit zal alles hoe dan ook smelten. Maken wij niet meer mee, maar de generaties na ons kunnen hun lol op met onze leefwijze en inspiratieloos opgehaalde schoudertjes.
Overigens was dit niet echt het punt dat ik wilde maken. Ik ben gewoon begonnen met typen omdat het heel goed combineert met het drogen van nagellak – die is trouwens best stroperig van deze temperatuur. Ik heb aardig staan beunen om dat spul er weer een beetje fatsoenlijk op te krijgen.
Straks nog even in de make-up en dan ben ik klaar voor vanavond. Dan mag ik mij in Zevenaar laten zien en horen. Mocht je echt enorm zin hebben in een avond vol muziek, dan ben je meer dan welkom in Muziekcafé de Lantaern.
Na het ploeteren door de werkzaamheden van NS, zal ik de avond om half negen openen. Na mij een zondvloed van twee bands. Ofwel, eerst zaai ik dood en verderf en daarna mogen de blije muzikanten de mensheid weer reanimeren. Gaat ze vast lukken.
Niet smelten. So far so good. En om de goden te verzoeken: Melt. Siouxsie and the Banshees.
“Mensen die hard werken en nauwelijks kunnen rondkomen, zal ik nooit accepteren...” – Rara, van wie is deze nogal wonderlijke uitspraak? Het past in elk geval bij de opvattingen van de luiheidspartij, de VVD. Want die worden spontaan niet goed van hardwerkende mensen die dan ook amper rond kunnen komen. Dan doen ze namelijk iets niet goed. Werkende armen. Bah. Nee, het ultieme walhalla zit in het bezit van veel fossiele aandelen, beleggen, erfenisrijkdom en dan maar die bankrekening zien groeien. Oud geld maakt nieuw. Hard werken en nauwelijks rond kunnen komen is onacceptabel. Je moet nauwelijks werken en schaterlachend de bubbels wegtikken, het gepeupel laten opdraaien voor jouw overbodige leven.
Of wacht, trek ik de boel nu uit z'n verband en wordt het niet zo bedoeld? Oké, kan. Maar dan is het statement op z'n minst onhandig geformuleerd. Volgens mij moeten politieke one liners eenduidig zijn, anders ben je alleen maar bezig met uitleggen hoe je het eigenlijk bedoelde. En dat kost altijd meer dan een zinnetje.
Bla bla. Ik lijk zelf wel een politicus. Hoe dan ook profileert de door mij vervloekte VVD zich weer als vanouds ziekmakend. Ik ik ik, vrijheid ten koste van anderen, schijnveiligheid, grenzen dicht, fobisch, conservatief. Vrijheid zit 'm volgens die partij in het sluiten van grenzen. Kaderen, begrenzen. Alles rechts praten wat krom is.
Ach, mijn geraaskal is ongetwijfeld het resultaat van een voor mij ongekende hoeveelheid paracetamol. Ik slik ze per 1000 milligram en dat twee keer per dag. Meer kan niet, want dan weet ik echt niet meer wie en waar ik ben. Naast rugkramp en hoofdpijn kan ik er niet ook nog een zoveelste existentiële crises bij hebben. Overigens zijn er mensen in mijn directe omgeving – ik noem geen namen – die mij met mijn 2 keer 1000 mg per dag een amateur vinden op pillenslikgebied. Echt. Gelukkig weet ik beter en is – ik noem nog steeds geen namen – het gestoeld op medeleven. Noem het liefdevol. Dat weet ik omdat ik gisteren tijdens een voorzichtig rondje met – ik noem nog altijd geen namen – aan het bellen was en een zwaar gehavende steen vond in de vorm van een hart. Het leven is betekenis geven. Een beschadigd, ogenschijnlijk versteend hart dat gevonden wordt, opgeraapt en meegenomen, met aandacht verzorgd en nu ligt te drogen op mijn balkon. Ik voelde het kloppen toen ik het in mijn handen had. Maar het kan ook mijn gepijnstilde geest zijn die er al hallucinerend mee aan de haal ging.
Verder geen zorgen lieve lezers. Even een dag of twee door deze zure appel heen, zoveel als mogelijk in beweging blijven en ik ren straks weer als een dolle over de kaalgevreten, leeggeroofde vlakte die het leven is. De stip aan het eind van de horizon is een brandende hoepel waar ik ter zijner tijd zonder morren doorheen zal springen.
Om de daad bij het woord te voegen: volgende week zaterdag draaf ik op bij Muziekcafé De Lantaern in Zevenaar. Ik open de avond om 20.30 uur. Dus als je nog niets te doen hebt en mij weer fris en fruitig andere mensen het leven zuur wil zien maken – wees welkom.
Voor nu iets heel anders. OMD. The New Stone Age. Live in 1981. Geluid niet helemaal sync met de beelden, maar wat boeit het. De overtuiging, het drama, je weet toch.
Door het gebrek aan breedte kan het wat smal zijn. Kijk, daar kan ik iets mee. Er is geen speld tussen te krijgen. Je kunt het zelfs omdraaien waardoor je ultiem aan het omdenken bent. Smal pad? Maar wacht: door het gebrek aan smalte kan het wat breed zijn. Manifesteren tot de macht.
Waarom deze rarigheid, deze oeverloze prietpraat, vraagt u zich terecht af. Kom, ik neem u mee naar gisteren.
Vrijdag. De laatste officiële vakantiedag van uw geliefde praatjesmaker. En eindelijk een dag zonder regen. Tenminste, overdag. Ik had de keuze om mijn verdriet te verdrinken, aan de drugs te gaan, in een hoekje te jammeren, mijn boosheid van het balkon te schreeuwen, bommen te plaatsen op volkszangerspodia en buren de huid vol te schelden omdat hun priemende sigarettenrook mij de hele dag mijn eigen lichaamsgeur ontneemt.
In plaats van al die mooie opties koos ik voor een tochtje op de fiets.
Half huilend pompte ik mijn banden op. Wat niet lukte, want de fietspomp pompt alle lucht net voor het de band ingaat de ether in. Wat blijkt: scheurtje in de slang. Dus op best nog harde banden, maar te zacht naar mijn zin, alsnog de krakende beentjes in beweging gezet.
Na een uur had ik pijn in mijn kont. Sinds ik hier woon fiets ik nauwelijks nog, omdat alles met gemak is te lopen. Dus weg zadeleelt (ja, lees dat woordje nog maar een keer).
Rhenen was mijn doel. In principe een goed half uur. Natuurlijk werd dat langer, omdat ik al direct de korte route aan gort fietste. Omkeren verdraag ik niet en dus trapte ik ogenschijnlijk stoïcijns door. Langs de provinciale weg. Niet echt idyllisch. Dat zou ik terug anders doen.
In Rhenen ging het ook niet helemaal zoals bedoeld. Ik stak de Rijnbrug over (gebouwd op de fundamenten van de gebombardeerde spoorbrug) en zat ineens in Gelderland. Waar sommige mensen nauwelijks een grensovergang is gegund, stak ik fluitend de provinciegrens over. En daarna ook weer terug. Omkeren was het niet in mijn ogen. Ik kon gewoon onder de brug door en zo weer de Rijn over. Zolang ik door kan fietsen is het geen omkeren, aldus mijn brein.
En zo ging ik uiteindelijk de Grebbeberg over, door naar de Blauwe Kamer en via een iets andere weg terug naar Veenendaal. Helaas nam ik weer een verkeerde afslag, dus in plaats van een meanderende route langs het Valleikanaal – waar iemand dus van zei dat het door gebrek aan breedte een smal fietspad is – zigzagde ik door het plaatselijke industrieterrein.
Nou ja. Ik was in beweging en nam onderweg wat wel de moeite waard was in mij op. Uitzicht over de rivier, de Grebbeberg met z'n verleden, een fazant met jonkies, twee ezels, rennende paarden, een koe die uit alle macht nog wat afwisseling zocht in het monotone grasvoer en haar kop onder het hek doorstak, trekkend aan een polletje groen. Dat had ze vast vaker gedaan, zo vanzelfsprekend als het ging.
Na ruim twee uur was ik weer thuis. Er hingen buien in de lucht en mijn bui hing daar gezellig tussen. Ik had een berg verzet door het plein over te steken. Zoiets.
Ofwel, kom er maar in met die bergen, NITS.
Het is veel te verleidelijk om over regen te schrijven. En dat op zondag. Kop 'm in ouwe.
Inderdaad, weer een dagje ouder nadat ik gisteren mijn persoonlijke Nationale Feestdag in Arnhem heb gevierd in uitermate lief gezelschap. Ook daar viel het precies volgens de voorspelling rond twee uur 's middags met bakken uit de lucht (waar moet het anders vandaan komen?).
Kon ons niet deren, we zaten binnen aan een buitensporige lunch en ik pakte cadeautjes uit, werd van alle kanten gefeliciteerd en er werd zelfs op Radio Capelle stilgestaan bij mijn geboortedag. Ook daar zijn felicitaties overigens op hun plaats, want radioprogramma Zwaardvis slingerde uitzending 1100 de ether in. Hallo. Toch een leuk idee om daar ooit aan de wieg van te hebben gestaan, samen met mijn pa.
Ofwel, alles bij elkaar hoor je mij niet klagen. Dank jullie allemaal voor alle berichten en veel meer.
Ik ga het kort houden en de muziek laten spreken. Want, ook leuk, ik heb via mijn eigen label de eerste officiële release van The Weak And The Strong (Extended Play, ICG Records 2009) opnieuw uitgebracht. Alleen via de digitale platformen, dat wel. Dus, zin in wat extra duisternis op deze natte dag? Tik 'm aan. Op Spotify bijvoorbeeld. Of YouTube. Of welk ander kapitalistisch monsterlijk wezen dan ook. De duivel moet tenslotte ook ergens slapen.
Ik ben een engel en mijn vleugels zijn mijn rugzak. Tenminste, volgens de dame in de trein die ik met haar rollator uit de trein hielp.
Ik vroeg of ze werd opgehaald van het station. Maar nee, “daar doen wij niet aan”. Ze was onderweg naar haar zieke zus in Maassluis en stapte nu over op de metro. Uit Huizen kwam ze. Daar eerst de bus naar Hilversum. Dan de trein naar Utrecht. Van Utrecht naar Rotterdam Alexander. “En kijk, daar ben ik nu. Vanaf hier neem ik de metro naar Maassluis.”
Ik zei dat ik het een indrukwekkende onderneming vond. Ze knikte opgewekt en zei dat ze alleen maar dankbaar kon zijn met al die engelen, zoals ik, die haar wilden helpen met in- en uitstappen. Daar dankte ze de allerhoogste voor, terwijl ze omhoog keek en wees. Ik keek ook maar zag alleen de regenwolken – we zien tenslotte allemaal wat we willen zien. Blijkbaar pikte ze die gedachte op, want ze zei blij dat zij daar nu eenmaal in geloofde. En ook in engelen. Maar ze dacht dat het misschien handiger was om in mensen te geloven, omdat je engelen niet ziet.
Ik vroeg haar of ze wist dat de lift nog een klein stukje verder lopen was, aan het einde van het perron. Nee, dat wist ze niet maar nu dus wel. Dat vond ze “fantastisch en superdeluxe, want ze bleef maar nieuwe dingen leren, elke dag weer”.
Ik twijfelde of ik met haar zou meeliften, maar ik had een vermoeden dat ze het prima allemaal zelf kon. En voilà, amper een minuut later struinde ze handig manoeuvrerend met haar rollator – “Een tientje bij de kringloop! Nou, ik heb ze vijftien gegeven hoor, voor hun goede werk” – voorbij. Ze stak de metrobaan over en haalde mooi op tijd haar aansluiting.
Inmiddels regende het en zag ik dochterlief op haar fiets aan komen rijden. Zonder vleugels, maar dat maakt haar niet minder mijn engel.
U kent mijn gemengde gevoelens bij het fenomeen dik gesponsorde sporten. En omdat ik ook net een mens ben, kijk ik op dit moment met een schuin oog live naar het WK voetbal. En ja, ik heb ook al wat samenvattingen bekeken van de andere wedstrijden. Best prima tijdens het zondagse ontbijt met achter mijn laptop uitzicht op het natte groen van de Amerongse Berg.
Mijn schuine oog trok opeens helemaal recht toen ik de godvergeten reclames zag. Want ja, rust. En dan moeten wij in moordend tempo direct weer op onze plek worden gezet en volledig doordrongen raken van ons consumentisme. Uiteindelijk zijn wij slechts koopvee in onze hokjes van vijftig vierkante meter met vrije uitloop naar andere winkels.
Behalve dat ik mij kapot erger aan de schreeuwende boodschappen en de toon alsof we allemaal ontoerekeningsvatbaar naar ons scherm staren (vooruit, die plank wordt raak geslagen), sprong er vooral één boodschap uit.
ING. U weet wel, de bank die alles wat oranje is flink wat geld toestopt en graag koketteert met hun leeuwtje (die vast in werkelijkheid ook gewoon een wild zwijn is).
Er is een filmpje gemaakt waarin twee spelers van het damesteam een bal tussen ernstig vervormde doelpalen proberen te schieten. Daarna de kreet “Doelen voor Gelijke Kansen” – omdat er nog heel veel ongelijkheid tussen mannen en vrouwen is in het voetbal. Wat ook zo is. En niet alleen in het voetbal. Goedemorgen.
Daarna nog een stoere leus dat ING strijdt voor gelijkheid. Ja. Nou, toen heb ik even gevloekt en zuur gelachen. ING en gelijkheid in één zin. Dan ben je een struisvogelmarketeer hoor.
Omdat ik niet zomaar wat het digitale wereldje in wil sturen, heb ik het voor de volledigheid nog maar eens opgezocht op de website van de Eerlijke Geldwijzer. En inderdaad, ING bungelt steevast onderaan de lijst en scoort onder andere op gendergelijkheid qua beleid een 4 en in de praktijk gewoon slecht.
Sowieso scoren zowel ING als ABN AMRO op geen enkel punt goed, hooguit matig.
Ofwel, ING profileert zich als een maatschappelijk betrokken bank, strijdend voor gelijkheid. Tuurlijk. Kom maar binnen met de Pinokkio -award.
Er is dus iets met een kloof, zei hij terwijl ergens verderop iemand luidruchtig een poedertje snoof.
En er is iets met geloof, wie dat niet horen wil is doof.
Op zich begreep ik zijn makkelijk rijmend punt, maar kon er verder niet veel mee.
Of het moet zijn dat er in Maleisië een band van het podium is gehaald, omdat ze opmerkingen maakten over de anti-lhbti-wetten in dat land en de zanger en bassist elkaar zoenden. Homoseksualiteit is daar strafbaar. Als drogreden wordt door de regering het islamitisch geloof erbij gehaald. Het had net zo goed een fanatiek christelijke of elk andere groepering kunnen zijn die denkt dat er een almachtige entiteit bestaat die alles netjes voor hen heeft bedacht. Zelf denken is namelijk niet de bedoeling en bedreigend. Dan moet je minstens een gevangenis in. Of dood.
En dat in een uni(multi?)versum dat volgens nieuwe berekeningen misschien zelfs al bijna 27 miljard haar ding doet.
In Italië mag alleen nog de biologische ouder op de geboorteakte van het kind staan als er sprake is van twee moeders of twee vaders. De andere ouder moet dan voor elke scheet rondom hun eigen kind naar een notaris, rechter of andere regeltjesmelker. Dat is gewoon treiteren, pesten en zieken door een stel sneue homofoben.
In Nederland kun je alleen in bepaalde stedelijke gebieden veilig over straat met een regenboogarmbandje. Op talloze andere plekken ben je de klos als je niet duidelijk zichtbaar hetero bent. Regenboogvlaggen gaan in de fik, feesten worden verstoord, een zoenend stel in elkaar geslagen. Het zijn geen incidenten, het gebeurt structureel. Het haalt lang niet altijd de hijgerige voorpagina's. Maar dat betekent niet dat het er niet is.
Langzaam maar zeker wordt het amper verworven en nog wankele begrip (voor) diversiteit – van inclusiviteit is nog lang geen sprake – hardhandig de kop weer ingedrukt. In diverse landen, waaronder dit kaalgevreten betonnen land, zijn conservatieve partijen zichtbaar en onzichtbaar al een tijdje in opmars en maken de dienst uit.
Misschien is het een laatste stuiptrekking. Ik las namelijk ook een artikel waarin duidelijk wordt gemaakt dat het niet lang meer duurt voordat de komende generaties zich laten horen. Met daarin blijkbaar een sterke, luide progressieve stem. Australië wordt genoemd als voorbeeld. Daar is de omslag een feit. Het lijkt dus een kwestie van geduld en tijd voordat ook hier de boel in beweging komt.
Tot het zover is zal de kat in het nauw rare sprongen maken, vrees ik. Toch, Donald? Waarom schuld bekennen als je de schuld nog altijd in andere schoenen kunt schuiven. Als je geld als water (voor zolang die vlieger nog opgaat) hebt, kun je gewoon de boel eindeloos traineren. Lekker de eencellige menigte nog verder ophitsen, op naar een volgende bestorming en mogelijk burgeroorlog.
Opdat ze je met pek en veren aan je ballen ophangen, ouwe rukker.
Ach, met een beetje mazzel is het allemaal niet meer nodig. In de woorden van Fransje Timmermans: de planeet redt zich wel, maar de mensheid niet.
Goed. Tijd voor Just One Kiss. The Cure. Een nummer dat sporadisch live wordt gespeeld. En dit is een puike versie, Robert.
Vrouwen zijn voor het eerst in de meerderheid in het (demissionaire) kabinet. Dat is op zich best goed nieuws en het werd ook wel eens tijd.
Zo'n tienduizend jaar geleden ontstond het patriarchaat zoals we het nu kennen – de door meestal ontoerekeningsvatbare mannen gedomineerde maatschappij. De overgang van, zoals we nu weten, ons bestaan als jager-verzamelaar naar de landbouw was funest voor de vrouwen. Ironisch is dan ook dat een vrouw op dit moment de boeren vertegenwoordigt. Maar oké, dat is heel kort door de bocht. Ik wil tenminste het voordeel van de twijfel aan de gemiddelde boer geven. Ze zijn heus wel zo modern dat ze vrouwen als gelijken zien. Denk ik. Hoop ik. Al is hoop een door mij vervloekt woord. Hoop is voor mij gelijk aan een loze belofte. En ook loze beloften maken schuld.
Ik dwarrel alle kanten op deze woensdag. Met een hoofd vol van alles. Probeer dan maar eens te focussen.
In mijn honger naar een bericht om aan vast te klampen viel dus mijn oog op die vrouwenmeerderheid. Na het artikel te hebben gelezen, werd ik er uiteindelijk niet geruster op. Want ja, die meerderheid is er dan wel in het kabinet, maar lokaal en regionaal zijn de vrouwen juist stevig in de minderheid. Met name in de conservatieve(re) provincies. En dat het conservatisme uitdijt als een heelal dat voorlopig nog niet op scheuren, krimpen, bevriezen of imploderen staat, is ook geen nieuws.
Maar oké. Stel dat die vervloekte VVD toch weer een premier levert, dan is het zo goed als zeker een vrouw die ooit zelf is gevlucht en ze heeft een politiek verleden bij de SP, GroenLinks en PvdA en kwam via deze – in mijn ogen onverklaarbare – route terecht bij het witte lijkenpikkende, uitknijpende sloopwerkersverbond van 'liberale' vrindjes.
Of zou het een variant zijn op een Trojaans paard? Is zij straks degene die het foute witte mannenbolwerk van binnenuit sloopt? Hoop is nog altijd niet genoeg, maar voor deze keer dan toch een druppel in een allesverzengende bosbrand.
Adem diep in, adem langzaam uit en stik niet. Hope is not enough. I Like Trains.
Volgens Mark was dit het juiste moment. Volgens mij was dat moment 13 jaar geleden al. Maar hé, beleving van tijd is subjectief. Al denk ik dat het wel scheelt of je 13 jaar lang de boel mag verkloten, of dat iemand al veel sneller tot de conclusie komt dat leraar Maatschappijleer een passender carrièrepad is.
Je kunt ook zeggen: beter laat dan nooit. Eerlijk, ik had mijn geld gezet op nooit. Wat Rutte ineens tot inkeer heeft doen brengen? Lijkt mij vrij eenvoudig: nog enigszins het geveegde lijf redden. Ik denk dat de aanstaande motie van vandaag hem anders per direct had doen opstappen. En die eer wilde hij toch graag aan zichzelf houden. Het blijft nu eenmaal een politiek berekenaar.
Slappe praatjes als landsbelang en ik doe het voor Nederland, daar geloof ik niet in. Werkelijk denken in het belang van de natie zou betekenen dat hij al veel en veel eerder had moeten opstappen. Kan ook zijn dat Shell of Unilever gewoon nog niet de juiste vacature beschikbaar had.
Het is een klein beetje feest vandaag. En tegelijk met de rem erop. Want komt er nu werkelijk nieuw bloed, een frisse kijk, een andere wind? Ik betwijfel het. Hoe vaak is dat al niet geroepen?
Hoe dan ook, adieu Mark. Ik wens je groeiend gezond verstand. Opdat je ooit oprecht je excuses kunt maken voor alle schade die je hebt aangericht.
Ik kijk daarom uit naar je autobiografie 'De Puinhopen van Rutte'. Dan dansen we tijdens de lancering in een puike opvanglocatie, met enig fortuin bij jou om de hoek, samen de Pimmetje Horlepiep.
Nou, op naar Rutte V. Dat wordt een coalitie met de Buik Billen Benen-partij, gratis JA/NEE21-stickers, Fascisten voor Dictatuur met de ontzielde leider Sherry Bidet, Partij Voor Vijandschap met witte pruiken in de aanbieding, aangevuld met de opleving van het oude SVV-stadion Park Harga. Ik pak alvast mijn gehaakte kruis en zal 'm ondersteboven brandend op mijn balkon hangen. Met hier en daar wat bruintinten – de stemming vindt pas plaats rond de herfst, dus daar past die heilzame kleur heel mooi bij.
Farmers Destructive Fukkers en belangenvereniging Laat iedereen de Tering Ophoesten (LTO voor intimi) dansen op tafel. We kunnen in dit verstikstofte landje prima doorgaan op de doodlopende weg. We verbreden 'm gewoon nog wat. Meer bio-industrie en minder overig asielbeleid. Laat gezinnen in oorlogsgebieden (grotendeels gesponsord door onze Westerse sololeving) maar lekker oppleuren. Wat nou welkom? Grenzen dicht. Potdicht. Want echt lekker stikken doe je tenslotte maar een keer.
Wat een land. Dat voor het grootste deel nep is. Laat de zee maar komen en terugnemen wat het is afgenomen.
Grappig toch hoe dergelijke (centrum)rechtse partijen moord en brand roepen, superlatieven tekort komen, tsunami hier, crisis daar, ze pikken onze banen in, ons geld, onze vrouwen (hallo Patriarchaat, hij gaat nog altijd lekker hè?) terwijl ze precies dat doen: ze weigeren te zien dat wij exact dat hebben gedaan. We trokken ooit weg uit gebieden waar niet meer te leven viel, of gewoon, omdat we nieuwsgierig waren naar de rest van de wereld, omdat we ons vrij voelden om die keuze te maken. Er waren geen grenzen, we konden gaan en staan waar we wilden. En ook: we pikten land in, we maakten slaven, trokken voor 'die ander' wel keiharde grenzen. Kijk voor de gein nog een keer naar een continent als Afrika. Hoe denk dat die kaarsrechte grenzen tot stand zijn gekomen? Niet bepaald organisch.
Nederland. We leven en sterven grotendeels op gekoloniseerde zeebodem en hebben in al onze wijsheid besloten op precies die kwetsbare plek steden te bouwen en daar het merendeel van de bevolking te laten wonen. De economie gaat over lijken en we trappen er met open ogen in.
Werkelijk, we hebben met ons zogenaamde boerenverstand (hadden we dat echt nog maar, en dan doel ik niet op de door de overheid en banken gesubsidieerde megastallenwijsheid) geen idee van de gevolgen. En maar grenzen optrekken. Dichttimmeren, angst voor het onbekende. Terwijl wij slechts onszelf hoeven te vrezen zijn. De witte, geprivilegieerde, rechtsconservatieve minkukel.
Ik wens ons allen veel sterkte met zoveel domheid. Ik haal Schopenhauer nog maar een keer van stal: het ergste moet nog komen.
Gooi ik deze er ook nog even achteraan. Het voelt als het juiste moment. Killing Joke. The Death & Resurrection Show. Huppekee, de pit in.