De dag laveert tussen druppels van 10 graden en de stelling van Pythagoras. Een wandeling door het overbevolkte park waar afstand er regelmatig met afstand niet toedoet. Watervogels dobberen rustig en met jaloersmakende ruimte op het kille water, reigers landen schreeuwend in een vloeiende vlucht hoog in de bomen. Ze overzien het geheel van mierenmensen. Een vuurrode tor, een regenworm, plastic handschoenen, mondkapjes en papieren zakdoeken vinden hun weg als zwervend vuil. Het straatbeeld, net als het stadspark, verandert en wordt er niet mooier (schoner met gevoel voor Zuiderburen) op.

In het verzorgingshuis kijken de bewoners verdwaasd door het raam naar buiten. Ze zitten middenin een verbouwing die ongetwijfeld voor net zoveel onrust zorgt als volledig langs ze heen gaat. Wapperende netten, omgevallen hekken en gescheurde zakken zand. De bouw gaat door, de afbraak is als op het allesomvattende niets wachtende mensen in een gebarsten vissenkom. Ondertussen raast het leven zoals wij dat kennen voorbij.

Thuis pruttelt de middagkoffie, een nieuw ritueel bij gebrek aan werkplektaferelen. De kunst gaat door, de ideeën komen en verdwijnen als bij toverslag, al blijven er genoeg hangen in de duistere hersenholtes. Ze zullen wortel schieten, ontkiemen, groeien, bloeien en ook weer vergaan. Wij zijn tenslotte niet voor niets onze eigen goden.

#waanvandedag #wandeling #virus #stad #kunst #mens #dier #park

Langs het kanaal, vlakbij de sluizen, kon je prima zijn. Alsof er heel even niemand anders was, behalve jij en ik, het water en de bomen. Zelfs dat er direct achter die bomen een hijskraan onder een hoek van negentig graden geduldig wachtte tot alle eieren waren gevonden en het ding dinsdag weer gewoon verder kon met het afbouwen van het zoveelste nieuwbouwproject waar je kon wonen voor veel te veel geld, zelfs dat deed ertoe. Het volmaakte urbane stilleven.

We keken uit over het vuile water, zagen allerlei troep drijven, zwerfvuil, takken en een eend. Vooruit, de eend was de vlag op deze modderschuit. Het dier kon zomaar tientallen seconden lang onder water zijn en ik maakte me keer op keer zorgen: dat kon nooit, zo lang onder water, hij zal wel verdronken zijn, verstrikt in een wirwar van afval, netten, plastic en glas. Maar nee, steeds dook de gesnavelde vriend onverschillig weer op.

Na een tijdje liepen we weer terug naar huis. Eerst nog over een pad van afgeschoren riet tussen twee ondiepe slootjes door dat vol stond met dril en allerlei ondefinieerbare smurrie. Ontelbare zwermen muggen heetten ons hongerig welkom. We probeerden onaantastbaar over te komen, maar na een minuutje om ons heen wapperen keerden we maar weer terug naar het verharde pad. Dan toch maar in een gênante optocht van teveel medesteders naar huis. Onderweg zagen we nog een moedereend met kleintjes die tevergeefs een Instagrammende droeftoeter mopperend op afstand probeerde te houden. Geen idylle is veilig voor de schijnwereld van de hashtaggende mens.

#wandeling #waanvandedag #pasen #stad #amsterdam #urban