Op de stoep lopen twee kinderen. Ongeveer vier of vijf jaar oud. Iets verderop loopt een man, waarschijnlijk de vader. Er is iets belangrijks te zien op zijn telefoon, dat moet haast wel. Eén van de twee kinderen loopt wat sneller nu, richting zijn vader. Het andere kind dwaalt een beetje af naar een jonge boom. Naast de boom staat een open blikje zwerfbier. Het kind pakt het op, rammelt er een beetje mee, er spat wat bier uit. Het kind likt langs de rand van het blikje, proeft en neemt een slok.

#waanvandedag #straat #100DaysToOffload #amsterdam

En zo ving gisterenmiddag een tweede termijn bij de OBA aan. Deze keer mag ik mijn opruimwoede enerzijds en anderzijdelingse adviezen aan nietsvermoedende en mag ik u wat vragen-bezoekers botvieren op de locatie der locaties: de 'grote bieb' in de stad, net naast het station. Hoewel, locatie der locaties. Het is gewoon een imposant gebouw, interessant ook. Maar dat neemt niet weg dat ik nog altijd de vestigingen van IJburg, Diemen en Waterlandplein stilletjes koester en daar ook heel graag weer mijn rondjes had gelopen. Laat ik het zelfs nog iets dramatischer stellen: team 2 in de gloria, zelfs na ontbinding in factoren.

Ach joh, het is appels met fietsbellen vergelijken. Ik ben allang blij dat ik weer met boeken rond mag sjouwen in een omgeving waarvan het bizar is dat daar de ene na de andere bezuinigingsronde, reorganisatie of hoe je al die hemeltergende wegwerpactie ook wilt noemen, plaatsvindt. Volgens mij moet je bibliotheken, buurthuizen en jongerencentra juist belangrijk maken en steevast een prominente plek geven in een wijk. Net als de bijbehorende agent die de inwoners kent en weet wat er speelt. Maar nee, zo doen we dat niet, dacht ons aller Mark. Strepen, schrappen en snijden. De nek omdraaien en de vriendjes van onder andere Unilever en Shell heel veel belastingcentjes toestoppen. De economie moet tenslotte ten koste van letterlijk alles groeien en de leefomgeving, de zorg en het welzijn kan dan best krimpen. Of helemaal verdwijnen. Slikken of stikken. Liefst allebei, mijmerde Mark terwijl hij nog wat verse tissues op z'n tevreden buikje legde.

In het kader van er is geen hoop en tegen beter weten in dan toch hopen: 17 maart 2021 kunnen we kiezen voor wat echt belangrijk is.

Los van dit getier zag ik vandaag de ene arts naar de andere lonken. Er bloeit iets heimelijk moois in Leiden. Ook daar zal uiteindelijk moeten worden gekozen. Tot die tijd zullen ze met vlinders in hun buik hun diensten draaien. Doktertje spelen. Wie is er niet groot mee geworden.

#waanvandedag #oba #amsterdam #leiden #zorg #welzijn #cultuur #100DaysToOffload

De stad smelt samen met een gifgroene, vale deken. De dreiging van donderslagen terwijl kranen zich een ongeluk hijsen en de trein in airco-ziedende vaart het roestend metaal vonkend kaal schraapt. In de weilanden kwijnen koeien, paarden en schapen weg; er is geen schaduw, alleen dorgeel gras, bespuwd, bespoten en bespot met landbouwgal. Water zakt met een oppervlakkig saluut weg – verdampt in kringen stof.

Mijmer tot je een ons weegt. Bij Canada is een ijskap afgebroken met een grootte van de afstand tussen Rotterdam en Amsterdam. En dat in een vierkant. Het steeds warmer wordende zeewater zal de kolos in haar armen sluiten, zonder ook maar een greintje spijt. Spijt is iets voor de tweevoeters, wanneer groene, allesomvattende politiek pas een schorre stem krijgt wanneer het kantelpunt allang is gepasseerd. En zelfs dan zal de neo-liberaal, de gefossiliseerde kapitalist in hart en nieren, smalend klagen dat – zie je wel! – de zogenaamde klimaatdrammers geen uitweg kunnen bieden. Tandeloos met hun winderige zonnepaneermeelmolens.

Maar kom, laat ons de planeten opeisen, confisqueren, kolonialiseren – vernietigen. Doen waar je in uitblinkt, doen waar je hart ligt. Waar je hart liegt. Waar je hard ligt, naar adem hapt en geen oog meer dicht doet.

#proza #politiek #waanvandedag #canada #stad #amsterdam #rotterdam #100DaysToOffload

Met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid en meer van die pruttie-pruttie, kan ik u mededelen dat ik vandaag te maken heb met een uniek verschijnsel: binnen een week een tweede niesdag. Kijk, dat zijn van die mijlpalen, daarbij houd je het niet droog. Er is aansluitend goede hoop dat er dan alsnog een dezer dagen als beloning een lippig koortsje overheen komt. Zou fijn zijn, want dat kapotte binnenwerk van mijn reukorgaan, toch geen kleintje, vond ik een wat magere oogst na afgelopen dinsdag.

Om mezelf dan toch een beetje af te leiden van al dit gejeremieer, besloot ik om voorafgaand aan de dagelijkse supermarktronde een omtrekkende beweging te maken. Dat ging dus op de fiets via de inmiddels welbekende Amsterdamsebrug naar IJburg. Let op, de kruip-door-sluip-door-variant, want ik heb gisteren een route herontdekt van jaren terug toen ik hier nog maar pas woonde. Dan ga je dus eerst over de brug en daarna, via een armetierig pad, onder de brug door. Dan verder langs de camping, onder de snelweg door, Nesciobrug vanaf IJburg over, scherpe bocht naar rechts zo Diemen in. En dan via het viaduct over de snelweg fiets je via Watergraafsmeer naar de markt die we dan super noemen. Zelfs daarna heb ik nog een omweg naar huis genomen, maar dat is gesneden koektrommel, dus daar hebben we het verder niet over. Sowieso zijn mijn routebeschrijvingen volledig onnodig, weet ik ook wel. Maar toch, er gaat niets boven een beetje beeldvorming en het vullen van de ruimte van dit digitale oord. Al met al heeft deze bhoy weer een uurtje fietsplezier gehad.

Onderweg kreeg ik trouwens nog een knipoog van een man die ik iets ouder schat dan mijn edele leeftijd. Waarom hij mij dat geknipte oog gaf, weet ik niet. Al vermoed ik dat hij mij ofwel dacht te herkennen (wereldberoemdheid, je weet toch) of hij vond mij gewoon een smakelijk hapje en wilde hij die constatering niet zomaar aan zich voorbij laten fietsen. Logisch, want ik ben lekker ding hoor. Zelfs met gemankeerde neus.

Kort en goed, ik houd het hier maar een beetje luchtig vandaag. Het is met al dat gesnotter al benauwd genoeg. Misschien nog een vriendinnenbezoek vanavond. Eens zien of die anderhalve meter afstand echt zo effectief is. Hatsjoe! Proost. Ja, dank u.

#waanvandedag #fiets #ijburg #amsterdam #unicorn #100DaysToOffload

De verwarring houdt het midden. Zoals wanneer er op een smalle dijk zonder uitwijkmogelijkheden, behalve dan een plons in het water, met aan weerszijden twee wandelaars op nagenoeg gelijke hoogte in tegengestelde richting, een fietser onhandig schuldbewust tussendoor manoeuvreert. De anderhalve meter neemt flauw van het vallen een korreltje vlugzout.

In de berm liggen op gepaste afstand gebruikte blauwe plastic handschoenen. De mens neemt het wegwerpen nu eenmaal graag letterlijk. De wind neemt straffe vorm aan, de takken kraken onder zoveel bladerballast. Toch is het goed te doen met een t-shirt en spijkerbroek om je midden in een eindeloze zomer te wanen en de droogte alleen maar een tijdelijk en dus zelfoplosbaar probleem is.

Het asfalt scheurt nu alweer. Vorig jaar nog zo mooi houtje-touwtje gepatchworkt en nu laat de toplaag los als de korst van een veel te diepe wond. Korrels die op het eerste gezicht vanuit vogelperspectief op keutels lijken, maar er is hier geen konijn in de buurt. Die vind je vooral in het Diemerpark dat er inmiddels dor en kaal bijligt. Kauwen en konijnen, distels en stuifzand. Vliegen, bijen en een verlaten sportterrein zinderend in het stof. Aan het minimale strand het bord dat waarschuwt voor een gevaarlijke stroming. Nu het nog kan. Het stromen houdt vanzelf een keer op. En wat doen we dan met dat bord?

Het zijn de pijlers onder het dagelijks gereutel. De misgeslagen planken en feiten vol fabels. Ooit kom ik er nog eens in om.

#waanvandedag #proza #amsterdam #ijburg #fiets #100DaysToOffload

Langs het kanaal, vlakbij de sluizen, kon je prima zijn. Alsof er heel even niemand anders was, behalve jij en ik, het water en de bomen. Zelfs dat er direct achter die bomen een hijskraan onder een hoek van negentig graden geduldig wachtte tot alle eieren waren gevonden en het ding dinsdag weer gewoon verder kon met het afbouwen van het zoveelste nieuwbouwproject waar je kon wonen voor veel te veel geld, zelfs dat deed ertoe. Het volmaakte urbane stilleven.

We keken uit over het vuile water, zagen allerlei troep drijven, zwerfvuil, takken en een eend. Vooruit, de eend was de vlag op deze modderschuit. Het dier kon zomaar tientallen seconden lang onder water zijn en ik maakte me keer op keer zorgen: dat kon nooit, zo lang onder water, hij zal wel verdronken zijn, verstrikt in een wirwar van afval, netten, plastic en glas. Maar nee, steeds dook de gesnavelde vriend onverschillig weer op.

Na een tijdje liepen we weer terug naar huis. Eerst nog over een pad van afgeschoren riet tussen twee ondiepe slootjes door dat vol stond met dril en allerlei ondefinieerbare smurrie. Ontelbare zwermen muggen heetten ons hongerig welkom. We probeerden onaantastbaar over te komen, maar na een minuutje om ons heen wapperen keerden we maar weer terug naar het verharde pad. Dan toch maar in een gênante optocht van teveel medesteders naar huis. Onderweg zagen we nog een moedereend met kleintjes die tevergeefs een Instagrammende droeftoeter mopperend op afstand probeerde te houden. Geen idylle is veilig voor de schijnwereld van de hashtaggende mens.

#wandeling #waanvandedag #pasen #stad #amsterdam #urban

Vandaag nog maar eens een rondje, tegendraads deze keer, door de weilanden gefietst. Samen met de deerne des huizes. Dat was fijn. Afsluitend nog even solo de supermarkt in. Dat vind ik toch behoorlijk hels allemaal, dus blij als een verloren ziel wanneer ik met mijn bootje de Hades naar het rijk van Thuis ben overgestoken, waarvan akte.

Gisterenmiddag besloot ik na de arbeidsouverture nog even een klein stukje om te fietsen. Dan ga je bij de verkeerslichten op de Molukkenstraat nog een stuk rechtdoor over een weg met alleen bestemmingsverkeer, dan links over de smalle dijk met wederom alleen bestemmingsverkeer en dan langs het Flevopark de wijk in. Opvallend veel verkeer met een bestemming trouwens. Ergerlijk veel zelfs, maar vooruit, laat ik het blijblij houden. Soort van. (Spoiler: gaat niet lukken.)

Mijn humeur kreeg namelijk toch een tikkie toen ik, inwendig vloekend om veel te veel volk op de been (dit is geen frisse neus halen, dit is met de hele wielrenvereniging en jogclub zo hard mogelijk je zin door drammen: ik wil nù een persoonlijk record!), ruim uitweek om iemand rustig in te halen. Zonnetje, briesje, zondag. Chill, weet je. Maar nee, dat werd niet gewaardeerd door een wielrenmalloot. Ping! met het belletje. Nog een PING! met hetzelfde kutbelletje. Maar ja, ik was bezig met inhalen. Rekening houdend met degene die ik passeerde en het tegemoetzombieënde renvolk. U snapt, ik probeerde slechts mijn vege lijfje op afstand van alles en iedereen te houden. Dus ik deed mijn armen maar wijd, negentig graden ten opzichte van mijn schriele romp. De beloning volgde direct. Vanachter mij kreeg ik de liefkozing “ja godverdomme lul!”. Oké, dan ben ik de vervelendste niet en schreeuwde de nu voorbijtierende idioterette wat na met daarbij de tip dat je ook af kunt remmen, maar tevens mijn begrip tonend dat dàt wellicht te ingewikkeld was voor een amoebe op wielen.

Tot zover de rechtdoorweg. Ik sloeg linksaf. Midden op de weg een hoop mensen erg dicht bij elkaar. En iemand daartussen in stabiele zijligging kreunend. Hier en daar wat bloed. Het was een wielrenmens. Die zou vandaag geen record fietsen, dat leek mij onmogelijk in die toestand. Ik oefende fronsend geduld, wachtte af tot iemand de intelligente lockdown tot zich door liet dringen, zodat ik mij van deze ramptoeristen kon distantiëren.

Daarna kwam weer een linksaf: de weg langs het park. Dan moet je eerst een heuveltje af. Tegemoetkomers moeten dus het heuveltje op. Dat kan best irritant zijn, maar als je die heuvel opdendert met je kutfiets (alweer kut, maar ook een keer lul, weet u nog?) met duizend versnellingen en je Action-proof fluoriserende fietspakje en als vanzelfsprekend met alle stronteigenwijsheid ook nog even om een ouder stel heen wilt sjezen en je komt mij dan tegen waarbij je mij zo'n beetje alle lebensraum ontneemt, dan doe ik niet lullig (2-2 geslachtsdelentussen- en hopelijk tevens eindstand) en steek ik overdreven stevig mijn armpje uit. De vuist die ik daarbij met liefde maak, dreunt dan gezellig ergens in je dikke vette hals. I don't fucking care, ook ik heb recht op mijn persoonlijke coronavrije ruimte. Ik verwachtte eerlijk gezegd een gevolg, maar nee. Ik denk dat de boodschap duidelijk was.

Gelukkig was er volgens de vele nieuwsberichten gisteren niets aan het handje. Iedereen was braaf met heel veel respect en hartjes onder de riem, Bob Marley verneukend, de barbecue aan (steek de fik maar in die gemartelde dieren) en balkonbingo voor het kwijlend gepeupel.

Mooi hoor, al die saamhorigheid. Toch geloof ik er allemaal niets van. Na ons gewoon nog altijd de zondvloed. Als klap op het zo fijne nationalistische gevoel en in het kader van drogredenen als artiestensteun: draai vooral muziek van Nederlandsche bodem op de radio. Ja, moet je doen. Dan sponsor je vooral volgevreten mediagiganten die niets anders produceren en weer reproduceren dan eenheidsworst en aanverwante prut. Die merken helemaal niets van een banksaldo dat langzaam in een echoput verandert en huilen alleen om het einde van DWDD; hun onnozel dankbaar afvoerputje van wat we in een waan van hersensmelting cultuur noemen (op veel nettere en slimmere wijze verwoord door Micha Wertheim).

Zo, dus dat. Toch was het best een prima dagje vandaag tot zover. Met als hoogtepunt samen op een bankje bij Zuiderwoude, uitkijkend over het water en eenden die ons gezelschap wel konden waarderen en toch op gepaste afstand bleven.

#decorrespondent #dwdd #waanvandedag #afstand #amsterdam #lockdown #virus #wijzijnhetvirus #gedrag #fiets

Een volle dag, dus met een beetje mazzel een iets legere avond. Nu zeur ik wel eens dat ik gek word van de stad. En dat klopt ook. Maar het fijne van de stad is dan ook weer dat je er af en toe uit kunt. Althans, zolang je de maatregelen als een goed burger naleeft. Ik ben braaf, dus ik mocht vanochtend even de poort uit. Op de fiets. Twee flinke bruggen over richting Ransdorp. Door de weilanden via Zunderdorp, Broek in Waterland en Zuiderwoude weer terug. Mooi rondje Waterland. Rustig ook, geen gehijg en gepuf van flitsende fietsers en ranzige renners. Hooguit een wandelaar. Het is maf, ondanks dat het allemaal ligt ingeklemd tussen een snel- en provincieweg en de stad die als een monster haar verveling ligt op te boeren, voelt het toch prettig om te zien hoe de andere dieren zich vermaken. Weide- en watervogels vooral. Ja, en hele zwermen minivliegjes. Ik zat op z'n tijd helemaal onder en voor de komende tijd heb ik voldoende eiwitten en proteïne binnen.

De middag stond in het teken van huiswerk maken via de beeldbelmagie. Dochterlief had wat Nederlands en nog meer Nederlands op het programma staan. Geblaat over literatuur, verhaallijnen, thema´s en motieven, afgewisseld met het meest voorspelbare eindexamenonderdeel: het schrijven van een betoog, inclusief de verplichte argumenten, tegenargumenten en weerleggingen. Topvermaak. Maar goed, dan hebben we dat ook weer afgetikt joh. Door met ons leven zoals het is en op naar de volgende taak des schoollevens.

Stiekem vier ik vandaag ook een heel klein feestje. De club die mij vaker doet wanhopen dan wat of wie dan ook en waar ik toch een enorm zwak voor heb, is vandaag alweer 132 jaar oud geworden. Zoals Deelder al riep: zo oud als Sparta word je nooit. En dat is maar goed ook. Proost, vrienden van rood en wit!

En als laatste verwennerij: ik heb de Verspreekwoorden maar weer eens aangevuld. Met dank aan familie, vrienden en overig gespuis.

#verspreekwoorden #sparta #fietsen #waterland #amsterdam #waanvandedag #huiswerk

Mijn bezoek aan de bieb was vanochtend – voor de verandering een keer op donderdag, iets met korte vakantie, u weet – weer zeer prettig. De heenweg, de kleine 20 minuten op de fiets langs het kanaal en over de brug, met een frisse februarimorgen en zon in m'n giechel, zorgden voor een enigszins uitgeslapen smoelwerk toen ik fruitig binnenstapte. Nu niet mijn vaste en altijd lieve, blije collega's maar juist twee andere die ik niet zo heel vaak tegenkom. Toch ook weer eens leuk om de spijs wat te veranderen, hoewel ik alweer uitkijk naar de volgende keer, want al die afwisseling moet geen gewoonte worden hè?

Het gesprek met wat ik inmiddels toch wel meer een vriendin dan leerling kan noemen, was opnieuw een achtbaan. Van blij en opgewekt naar ontstemd en ontroerd terug naar vrolijk en goede moed. Dat is het mooie van deze gesprekken. Ze gaan over alles en alles is het leven zoals we dat kennen, ieder met ons eigen verhaal.

Na een korte tussenstop in Huisje Weltevree voor een snelle lunch en stiekem nog even snel samen een liedje of twee spelen, door naar Rotterdam. Na een week de schat van een hard werkende puber weer zien, dat is ook weer heel fijn. Bijpraten, huiswerk, nog wat praten, eten, huiswerk, nou, nog een praatje dan, en dan weer terug naar Amsterdam.

Thuis een beetje gaar op de bank met een glas heet water, wachtend op mijn lieve vrouw die op donderdagavond een cursus wijsheid aantikt. Ofwel, de vier dagen weg zitten alweer veilig achter het slot en grendel van zoete herinneringen en terwijl ik dit typ staan de volgende alweer te dringen voor de deur – maar even opendoen dan.

#waanvandedag #alledaags #thuis #amsterdam #rotterdam #oba