ego echo

Zijn grote voorkeur gaat toch echt uit naar science fiction. Maar dan ook en vooral de science, dus dat het klopt allemaal. Hij rekent het uit namelijk, wat ze schrijven in die boeken – het moet wel realistisch zijn. En oké, het mag best af en toe niet helemaal juist zijn; hij begrijpt ook wel dat je soms niet anders kan als auteur. Dat het verhaal toch een klein beetje onwetenschappelijk moet worden bijgeschaafd en dat het dan enigszins ten koste gaat van de werkelijkheid, de natuurkundige feiten, vooruit dan maar. Hé, het is óók fictie, dus je ontkomt er nooit helemaal aan. Weet je, als je met 33 g reist, dan voelt dat echt wel alsof er twee olifanten bovenop je zitten. En dat een paar jaar lang. Dat kan dus eigenlijk niet. Hij lacht wanneer ik zeg dat dat ook best benauwd is en schuift met zijn wijsvinger zijn bril weer omhoog. Dat komt omdat ie nogal gebogen staat, het is zijn houding. Benen een beetje uit elkaar en opsommen maar. Feiten, categorieën, systematiek, rubrieken. Zeg het maar, hij schudt ze zo uit zijn op feiten gesneden mouw. Van gedomesticeerde dieren tot gammastraling en van zonnekracht tot soorten weefgetouw. Daarom waardeer ik 'm zo. Een wandelende encyclopedie en ook nog eens extreem blij als je tijdens een praatje een paar boeken spot die net niet op de goede plek staan. Hij zal ze van je aannemen en je een compliment maken om je scherpe blik. Om dan snel weer met een volgende taak verder te gaan, want het is druk zoals je weet. Overal nog zoveel te doen, chaotisch ook. Dat moeten we niet te lang willen. En weg istie.

#waanvandedag

Dag meeleesvrienden, daar is ie weer. Voor je het weet gaan er dagen zonder teken van leven voorbij terwijl er flink wat is afgeleefd. Zo voel ik mij dan ook vaak. Al valt het mee deze keer. Wat vrij betekent voor de een, is voor mij het weekend the place to be wat werk betreft. Met een reisje naar Rotterdam als toetje.

In de trein is vriendje Covid inmiddels een volledig onbekend fenomeen. De drukte neemt stevig toe, mondkapjes doen dienst als hipsterbaard v/m en anderhalve meter komt in de praktijk neer op anderhalve decimeter. Als je mazzel hebt. Opmerkelijk is dan ook dat de treinstellen en dienstregeling nog altijd achter de feiten aan boemelen. Te kort, te weinig. Terwijl je als vervoersbedrijf nu juist goede sier zou kunnen maken: de trein als ontspannen ruimtereis. Neemt u plaats, plek zat. Maar nee. Misschien op een dag. Ik geef toe, het is kort door de bocht. Hoe meer treinen, hoe meer reizigers. Zo werkt dat. Net als met asfalt. Je lost nooit iets op met meer. Dat is een kwartje dat in een geglobaliseerde wereld, bol van kapitalistische waan en eeuwige groei best eens zou mogen vallen, te laat, dat ook, maar beter laat dan nooit. Verstandig ten onder, zoiets. Maar echt hoor, in de beperking zit de ruimte, de creativiteit en de werkelijke waarde. Op elk vlak.

Lekker oreren ouwe. En verder? Nou, vandaag fietsten we via het door ons pas ontdekte Fort bij Nigtevecht naar Fort bij Abcoude. Dat is amper twintig minuten verder. Nigtevecht was gesloten, maar in Abcoude konden we toe met een rondje achter en over het fort, onszelf bedienen van vegan ijsjes en maakten we een praatje met een jongen die daar de boel een beetje in de gaten houdt. Kijk niet raar op als je ooit een uitnodiging krijgt voor een akoestisch optreden van MANKES in het fort aldaar. Zo niet, ga er maar gewoon eens naartoe. Het is een fijne plek. Omdat we toch in Abcoude waren en het plaatselijke terras nogal onweerstaanbaar bleek voor De Vrouwe, zetten wij ons neder op een plek half in de schaduw, half in de zon. Het was er prima. Kneuterig, wit en conservatief, maar heus prima.

Op de weg terug een snelle boodschap in de super en de rest van de avond buiken we uit. De beentjes in ruststand, een documentaire voor de giechel, misschien nog een liedje spelen en wie weet wat er nog aan gepruttel uitkomt (ah, hoor, het naaimachinepedaal wordt ingetrapt – projectje met stof en naald).

Alle reden om zelfverheerlijkend met eigen werk af te sluiten. Alleen al omdat het zo fijn was om fietsend door spoor- en snelwegtunnels zo hard mogelijk kreten uit te slaan om tevreden vast te stellen dat het best een mooie galm was. Zijn we dol op. Vandaar dus. MANKES. You're Loved.

#waanvandedag #muziek

Eerst zag ik er eentje, zwemmend in de sloot langs de camping bij het park. Daarna zag ik nummer twee in dezelfde sloot, maar dan een stuk verderop. Op een dikke tak met z'n kop in de zon. Maar er blijken er in ieder geval drie te zijn, want De Vrouwe nam een foto van ze toen ze dicht tegen elkaar aan het zonnen waren op dezelfde dikke tak die eigenlijk meer weg heeft van een halve boomstam. Uiteindelijk zien we slechts de top der dingen en nooit wat er onder de oppervlakte ligt.

Schildpadden dus. In een sloot in het park. En nog behoorlijk aan de maat ook. Ik word er blij van. Sinds ik ze heb gezien hoop ik elke keer ze weer te zien, liefst ook alle drie. Of honderd, ook prima. Tot nu toe ijdele hoop. Ook vandaag, toch een dag voor een zonnebad op een dikke tak die een halve boomstam bleek. Geduld is een zaak van padden met schilden.

Minder vrolijk werd ik toen ik daarnet ontdekte dat de video die ik gisteren deelde zomaar was verdwenen. Raar. Plus dat de losse link (voor de e-mailontvangers onder ons) uitkwam bij iets wat ik nooit van mijn leven zou willen delen. Ik bespaar u de details. Mocht u op die rampzaligheid zijn gestuit, weet dan dat dit volledig buiten mij om is gegaan. Alles is inmiddels weer aangepast, dus een eventuele herkansing zou nu zonder gedoe moeten kunnen. En dat allemaal omdat ik liever geen grote datahandelaren zoals Google nog meer data in handen wens te geven. Dus gebruik ik zo veel als mogelijk alternatieven. Helaas zit daar dus soms zomaar een hik op de lijn. Dat is de keerzijde van het juiste willen doen, het gaat nooit zonder slag of stoot. Toch blijf ik bij voorkeur koppig volharden. Dat u het weet.

Terwijl ik deze ongein neerkalk sluit dochterlief haar laatste examen af. Economie. Nu kan het grote wachten echt beginnen en weten we over twee weken of ze haar diploma heeft, of eerst nog wat moet herkansen. Duim maar mee, misschien helpt het. Zo niet, dan heb je toch maar mooi wat te doen gehad.

Nog maar een liedje doen dan? Vooruit. Omdat alle eindes een begin hebben. An End Has A Start. Editors.

#waanvandedag

We zijn er allemaal groot mee geworden. Wachten op monteurs. Een tijdslot van 4 uur. Tussen acht en twaalf. In mijn geval betekent dat allesbehalve relaxt wachten tot ze er zijn. Elk geluid dat vanaf de straat mijn oortjes streelt doet mij opstaan en door onze reep tussen het raamplakplastic gluren. Ja, ik ben zo'n buurman die om de haverklap de boel checkt, elk gerucht. En dat zijn er nogal wat. Het is hier wat je noemt een levendige toestand. Bestelbusje hier, brommertje daar, veegwagen zus, brandweerwagen zo. Bouwput en echoën maar.

Inmiddels is het duo inclusief mijnwerkerslamp gearriveerd, lopen ze de trap op en weer af, heeft er eentje een stevige en natte rokershoest, hijgen en puffen ze wat af en kleden de gele hesjes goed af. Alles voor het ultieme doel: glasvezelinternet. Voor een zenuwpees als ik moet je er wat voor over hebben. Vezelrijke spanning, zeg maar.

Vroeger, toen bood ik deze noeste werkers nog koffie en koek aan. Dat doe ik niet meer, ik ben een hork geworden, zelfbehoud tot kunst verheven. In plaats daarvan versla ik aan onze tafel van 1 bij 1 het hele gebeuren via de u bekende weg. Nu maar hopen dat ze me niet vragen om het toilet te mogen gebruiken. Dan moet ik helaas nee zeggen. Met als ultiem excuus ja nou, met die corona enzo, nee, liever niet, sorry. Ik heb het regeltje al sinds ruim voor acht uur vanochtend in mijn hoofd zitten.

Aan het gehijg en gepuf te horen zit het er bijna op en kan ik weer door met mijn leven dat bol staat van fouten en zonden. Net een mens. Daarom, van een totaal en geheel andere orde, de nagelnieuwe video van The Weak And The Strong: My Only Sin. Geen makkelijke kost, u weet. Sterkte alvast. Welkom in mijn binnenwereld.

#waanvandedag #muziek #video

Zo hadden we gisteren ineens sinds een voor ons doen lange tijd een dag samen. Dan is het onvermijdelijk dat we de gitaren erbij pakken en wat gaan rammelen. Gewoon wat liedjes spelen en een nieuw nummer in het bijzonder dat wel wat extra aandacht verdiende. Op een gegeven moment gewoon gek gedaan: de telefoon erbij gepakt en de boel opgenomen, beeld en geluid. Hopsa. Niet omdat het kleinood al helemaal perfect en af is, maar wel omdat we in een fijne flow zaten. We leven in het tijdperk van hoe meer je deelt hoe meer je de ander verveelt, dus gooi ik 'm zonder enige schroom ook hier op tafel – onze socials hebben 'm al voor de kiezen gehad en waarom dan ook niet hier. Toverkracht is de herhaling van zetten in meervoud. Zoiets. Daarom joh. Upstream. MANKES. Je weet toch.

#waanvandedag #muziek

Op de handen van een pink te tellen. Stinkperen, dat zijn het. Nou ja, je moet toch ergens mee openen op zo'n tweede pinksterdag die nu zo tegen het sluiten van de middag ook nog eens iets van blauw achter de wolken laat zien. Daarom, beetje schuiven met letters en dan maar zien wat er voor gekkigheid uitkomt.

Mijn eerste uren in de bieb maakten mij zaterdag licht euforisch. Een beetje het gevoel zoals na een optreden. Vis in het water, schoen die past, een aap met zeven staarten. Hyperbest dus. Ik werd opgewacht door een collega die mij een warm welkom gaf. We dronken eerst koffie om een beetje bij te praten over de afgelopen periode van relatieve stilte gecombineerd met de onrust en bijbehorende emoties van een reorganisatie die inmiddels heeft plaatsgevonden. Daar vinden we allebei iets van en we zitten op dezelfde lijn. Daarna liet hij me wat praktische veranderingen zien. Locaties, werkwijze, dingen om even extra op te letten. En toen stevig aan de slag. Genoeg te doen en de uren waren zo om.

Zondag wederom in het teken van boekhandel en Rotterdam. Examens oefenen, overhoren en aanmeldingsperikelen voor de vervolgopleiding van dochterlief. En vandaag een dag zonder al teveel moeten. We hadden onze goede vriendin K op theebezoek en onze verse buurman hebben we het onnavolgbare systeem van feestdagen geprobeerd zo goed mogelijk uit te leggen en de daaruit voortvloeiende gesloten kantoren.

De buurman komt uit Tibet en kent nauwelijks mensen hier. Er is wel een vriend die iets verderop woont. Verder weten we (nog) niet heel veel van het hoe en waarom, maar vermoedelijk is hij gevlucht en heeft hij nu een woning toegewezen gekregen. Het is hem gegund en we zullen proberen om hem te helpen binnen onze mogelijkheden. Al is het maar wat Nederlandse woorden en uitdrukkingen leren, een kop thee op z'n tijd en een meditatiesessie om het af te ronden. Ons gedeelde halletje is inmiddels wonderlijk belegd met repen tapijt. Had hij over van wat er in zijn woning is gelegd. Prima toch. Alles beter dan die versleten lap stof die er al lag. Al met al lijken we er een sympathieke buur bij te hebben. Ook wel eens leuk.

Goed. Dobberen tot je een ons weegt en de heiligen de geest geven. Stort de boel maar uit, dan kijken we er later wel naar. Muziekje erbij. Wovenhand. Into the Piano.

Met enige opluchting kan ik meedelen dat ik eind van de middag tot en met vroeg in de avond na vijf maanden eindelijk weer rond mag huppelen in de bieb. Mijn opruimvaardigheden gecombineerd met een talent voor verwarring zaaien bij zowel publiek als collegae zal ik met veel plezier etaleren. Wat ik er verder van vind dat nu pas de bibliotheken open mogen, dat zal ik verder maar even laten voor wat het is.

Opruimtechnieken zijn trouwens ook heel handig in het land der dierenleed. Vogelgriepuitbraak nummer zoveel ('maar gelukkig hebben de mensdieren er geen last van') en as we speak worden er zowat tachtigduizend gevederde mishandelden om zeep geholpen. Vakkundig ook. Want, zoals iemand zei zijn de ruimingstechnieken sinds 2003 enorm verbeterd. Mag ik heel even die iemand een eikel vinden? Waar heb je het over, mafkees. Met je gelul en je ziekmakende bio-industriële prietpraat. Sinds oktober zijn er zeker vierhonderdduizend (400.000) dieren op uiterst professionele wijze geruimd. Lees: vermoord. Vanwege vogelgriep. Die, ik herhaal, 'gelukkig niet besmettelijk is' voor de mensjes. Maar die wel in een mum van tijd de duizenden dieren besmet die met evenzoveel op elkaar geplakt zitten in een donker hok. Onder de zweren en verminkte soortgenoten. Stijf van de stress. Een totale lockdown is er helemaal niets bij. Stel je het even voor, heel even maar. Welk recht hebben wij dat we zo met andere dieren omgaan. Geen enkel.

Kijk, dat is een van de vele leuke aspecten van het werken in de bieb. De kookboekenafdeling. De hoeveelheid boeken met veganistische recepten groeit gestaag. En het is zo simpel. De alternatieven zijn eenvoudig en soms erg voor de hand liggend.

Om weer een beetje in stijl af te sluiten wederom een tergend plaatje. Deze keer Leftfield ft. John Lydon. Open Up.

#waanvandedag

Het type yupster met een voorliefde voor gentrification. Dat beschrijft naar mijn idee de buren aan de overkant. Ze hebben hun krap anderhalve vierkante meter balkon ingericht als was het een tropisch eiland. Veel bloempotten, kleur, barbecue zodra de weergoden ons verzoeken en de onvermijdelijke hangmat tussen al die overdaad. Vooral die hangmat is onmisbaar voor ze. Daar hangen ze de hele dag in. Weer of geen weer. Behalve in de winter. En elke keer als ik dat zie hangen hoop ik op betonrot. Ik ben een slecht mens.

Nu het toch over buren gaat, hiernaast is na bijna twee maanden leegstand wat leven waargenomen. Dat geeft in Huize Hier wat onrust en lichte paniek. We begonnen net te wennen aan de extreem relatieve rust en de weelde van het gangetje voor onszelf. De vierkante meter jassen en schoenen deed inmiddels dienst als fotostudio en knuffelmuur. Maar aan deze rozengeur komt nu een eind. Er hangt nu een vreemd soort spanning in de lucht. We horen elkaar, maar hebben verder nog geen idee, geen beeld. Dat had wel gekund als ik gisteren de deur open had gedaan toen er werd aangebeld en daarna geklopt. Het was overduidelijk dat ik er was en dus geen sjoege gaf. Daar voel ik mij ook best lullig over, maar mijn reden was plausibel. Vanuit mij bezien dan.

Trouwe lezers weten dat ik hartkloppingen en zweetaanvallen krijg als de bel gaat. Als er daarna ook nog wordt geklopt, dan trekt mijn leven in een flits aan mij voorbij. Dat is de normale toestand. Tel daarbij op dat ik gisteren nogal wat haast had op het moment van de interruptie des levens. Er was een trein te halen en ik zat nog volop in mijn mooimaakritueel en vele andere neuroses die mijn leven zo intens verrijken. Kortom, als een stokstaartje stond ik bevend in de kamer te wachten tot de buur het erbij zou laten en er dan ook vast iets van zou vinden. Dat moest dan maar. Een klein half uur later deed ik zo geruchtmakend mogelijk mijn jas en schoenen aan. Alles om de indruk te wekken dat ik inderdaad wel aanwezig was, maar om mij moverende redenen echt niet open kon doen, en nu, hier in ons gedeelde walhalletje, nu ben ik beschikbaar. Maar nee. Niemand. De buurvogel was gevlogen. Stond ik daar met mijn antisociale en toch goedbedoelde gedrag.

Straks klop ik misschien zelf wel even aan. De gedachte op zich is al reden tot paniek. En toch, het is ook wel een prettig idee een beeld te hebben van wie er nu – terwijl ik dit typ – steeds deurtje open, deurtje dicht aan het doen is. Positief: er ligt een nieuwe vloermat en we ruiken nog geen sigarettenrook.

Goed, dan nu over tot de wanorde van toepasselijke deuntjes. Tom Waits. In The Neighborhood.

#waanvandedag

Ik ben nog nooit iemand tegengekomen die een sprongetje van blijdschap maakt wanneer er in de brievenbus een blauwe envelop ligt. Toch, ondanks dat belasting betalen niet enorm gezellig is, is het een prima manier om de algemene maatschappelijke kosten te betalen. Publiek belang. Of behang, kan ook. Stel dat we dit systeem in deze tijd zouden uitvinden, dan vermoed ik dat we het crowdfunding zouden noemen. Want iets anders is het eigenlijk niet.

Eens in de zoveel tijd kiezen we mensen waarvan we denken dat ze erg goed in staat zijn om onze bij elkaar gesprokkelde centen verstandig te beheren en uit te geven. Des te treuriger is het dat ook nu weer zomaar zo'n 9 miljard is uitgegeven waarvan niemand precies het waarom weet. Onbegrijpelijk. Nog onbegrijpelijker is het dat diezelfde mensen doodleuk door kunnen gaan met hun werk. Er rolt geen kop. Er is op een reprimande van de Algemene Rekenkamer na verder geen enkele consequentie. Kijk naar Hoekstra. Gaf een paar miljard aan KLM uit. Aandelen. Werd ervoor op de vingers getikt. Mag nu aanschuiven bij de formatie. Niks aan het handje. Net als flink wat anderen die door de jaren heen opmerkelijk slecht met ons geld omsprongen. Wonderlijk.

Mocht u of ik een dergelijke fout maken omdat er veel bomen in het regeltjesbos zijn en je het soms niet meer overziet, of gewoon omdat we de verkeerde achternaam of dikke pech hebben (want ja nou ja: algoritme), dan komen wij er niet mee weg. We zullen bloeden. Schulden maken, baan kwijtraken, dakloos worden, voedselbank. Dat is nogal bizar.

Mij gaat het er niet om dat iedereen maar flink gestraft moet worden. Dat is geen structurele, geen constructieve oplossing. Maar het kan niet zo zijn dat iemand doodleuk 'chef portemonnee' blijft en vrolijk door kan gaan met iets waar die ongeschikt voor is. Wij betalen uiteindelijk hun salaris.

Om in de sfeer te blijven: Killing Joke. Money is not our God.

#waanvandedag

De prognose lijkt gunstig genoeg om ook hier wat maatregelen te versoepelen. Vanaf nu mag je zonder negatief testbewijs, zonder mondkapje en zonder quarantaineplicht (vrijwillig mag altijd) deze digitale hotspot bezoeken. Ik heb overwogen om ook de anderhalve meter te laten varen, bij wijze van veldlaboratoriumexperiment, maar dat vind ik voor nu iets teveel van het goede. Bij al deze versoepelingen geldt dat ik op de pauzeknop kan drukken als het onverhoopt toch weer misgaat met de resultaten. Dan schakel ik terug naar net waar ik denk dat het volgens de routekaart het beste past. Dat is toch uiteindelijk het mooiste van alles; deze hele tour de farce is gebaseerd op autorijden. Je raadt nooit uit welke partijenkoker dat komt. En omdat ik slechts een lappenpop gevuld met geitenwollenharen ben, heb ik mij te schikken in deze tenentergende beeldspraak.

Tot zover de gekheid. De afgelopen dagen stonden in het teken van nog meer oefenexamens en overhoringen. Samen met dochterlief uren achter de laptop en boeken. Het laatste restje voorbereiding op wat dan echt is begonnen. Examens. De kop is er voor haar na vandaag af. Met volgende week vrijdag de afsluiter. Tussendoor plakken we er nog wat extra oefening voor andere vakken aan vast. Puntjes op de i, dat soort dingen. Alles voor een hopelijk goede uitslag. Wat het ook wordt, ze heeft er hard voor gewerkt, zich scheel geoefend, vragen gesteld en af en toe de hond en kat stevig geknuffeld. Niet onbelangrijk.

Van al dat zitten heb ik nu wel een houten reet en zware benen. Straks maar weer eens kijken hoe het leven er in het park bijstaat. De bomen, struiken en vogels zullen me vast niet hebben gemist, maar ik hun wel. Daarbij, lopen door wat gecultiveerd groen is een schraal maar redelijk medicijn.

Het slotakkoord is natuurlijk voor Joy Division. Zanger Ian Curtis verdroeg zijn steeds erger wordende epilepsie niet meer en maakte er van 17 op 18 mei 1980 een einde aan. Bungelend boven het trapgat met op de platenspeler The Idiot van Iggy Pop. Geen tour door Amerika, maar stilte. De overige bandleden rouwden en gingen verder als New Order. Op hun eerste single Ceremony/In A Lonely Place (Joy Division-nummers) en het opvolgende album Movement is de naschok voel- en hoorbaar.

#waanvandedag