ego echo

Er is dus iets met een kloof, zei hij terwijl ergens verderop iemand luidruchtig een poedertje snoof. En er is iets met geloof, wie dat niet horen wil is doof. Op zich begreep ik zijn makkelijk rijmend punt, maar kon er verder niet veel mee.

Of het moet zijn dat er in Maleisië een band van het podium is gehaald, omdat ze opmerkingen maakten over de anti-lhbti-wetten in dat land en de zanger en bassist elkaar zoenden. Homoseksualiteit is daar strafbaar. Als drogreden wordt door de regering het islamitisch geloof erbij gehaald. Het had net zo goed een fanatiek christelijke of elk andere groepering kunnen zijn die denkt dat er een almachtige entiteit bestaat die alles netjes voor hen heeft bedacht. Zelf denken is namelijk niet de bedoeling en bedreigend. Dan moet je minstens een gevangenis in. Of dood. En dat in een uni(multi?)versum dat volgens nieuwe berekeningen misschien zelfs al bijna 27 miljard haar ding doet.

In Italië mag alleen nog de biologische ouder op de geboorteakte van het kind staan als er sprake is van twee moeders of twee vaders. De andere ouder moet dan voor elke scheet rondom hun eigen kind naar een notaris, rechter of andere regeltjesmelker. Dat is gewoon treiteren, pesten en zieken door een stel sneue homofoben.

In Nederland kun je alleen in bepaalde stedelijke gebieden veilig over straat met een regenboogarmbandje. Op talloze andere plekken ben je de klos als je niet duidelijk zichtbaar hetero bent. Regenboogvlaggen gaan in de fik, feesten worden verstoord, een zoenend stel in elkaar geslagen. Het zijn geen incidenten, het gebeurt structureel. Het haalt lang niet altijd de hijgerige voorpagina's. Maar dat betekent niet dat het er niet is.

Langzaam maar zeker wordt het amper verworven en nog wankele begrip (voor) diversiteit – van inclusiviteit is nog lang geen sprake – hardhandig de kop weer ingedrukt. In diverse landen, waaronder dit kaalgevreten betonnen land, zijn conservatieve partijen zichtbaar en onzichtbaar al een tijdje in opmars en maken de dienst uit.

Misschien is het een laatste stuiptrekking. Ik las namelijk ook een artikel waarin duidelijk wordt gemaakt dat het niet lang meer duurt voordat de komende generaties zich laten horen. Met daarin blijkbaar een sterke, luide progressieve stem. Australië wordt genoemd als voorbeeld. Daar is de omslag een feit. Het lijkt dus een kwestie van geduld en tijd voordat ook hier de boel in beweging komt.

Tot het zover is zal de kat in het nauw rare sprongen maken, vrees ik. Toch, Donald? Waarom schuld bekennen als je de schuld nog altijd in andere schoenen kunt schuiven. Als je geld als water (voor zolang die vlieger nog opgaat) hebt, kun je gewoon de boel eindeloos traineren. Lekker de eencellige menigte nog verder ophitsen, op naar een volgende bestorming en mogelijk burgeroorlog. Opdat ze je met pek en veren aan je ballen ophangen, ouwe rukker.

Ach, met een beetje mazzel is het allemaal niet meer nodig. In de woorden van Fransje Timmermans: de planeet redt zich wel, maar de mensheid niet.

Goed. Tijd voor Just One Kiss. The Cure. Een nummer dat sporadisch live wordt gespeeld. En dit is een puike versie, Robert.

#waanvandedag

Vrouwen zijn voor het eerst in de meerderheid in het (demissionaire) kabinet. Dat is op zich best goed nieuws en het werd ook wel eens tijd. Zo'n tienduizend jaar geleden ontstond het patriarchaat zoals we het nu kennen – de door meestal ontoerekeningsvatbare mannen gedomineerde maatschappij. De overgang van, zoals we nu weten, ons bestaan als jager-verzamelaar naar de landbouw was funest voor de vrouwen. Ironisch is dan ook dat een vrouw op dit moment de boeren vertegenwoordigt. Maar oké, dat is heel kort door de bocht. Ik wil tenminste het voordeel van de twijfel aan de gemiddelde boer geven. Ze zijn heus wel zo modern dat ze vrouwen als gelijken zien. Denk ik. Hoop ik. Al is hoop een door mij vervloekt woord. Hoop is voor mij gelijk aan een loze belofte. En ook loze beloften maken schuld.

Ik dwarrel alle kanten op deze woensdag. Met een hoofd vol van alles. Probeer dan maar eens te focussen. In mijn honger naar een bericht om aan vast te klampen viel dus mijn oog op die vrouwenmeerderheid. Na het artikel te hebben gelezen, werd ik er uiteindelijk niet geruster op. Want ja, die meerderheid is er dan wel in het kabinet, maar lokaal en regionaal zijn de vrouwen juist stevig in de minderheid. Met name in de conservatieve(re) provincies. En dat het conservatisme uitdijt als een heelal dat voorlopig nog niet op scheuren, krimpen, bevriezen of imploderen staat, is ook geen nieuws.

Maar oké. Stel dat die vervloekte VVD toch weer een premier levert, dan is het zo goed als zeker een vrouw die ooit zelf is gevlucht en ze heeft een politiek verleden bij de SP, GroenLinks en PvdA en kwam via deze – in mijn ogen onverklaarbare – route terecht bij het witte lijkenpikkende, uitknijpende sloopwerkersverbond van 'liberale' vrindjes. Of zou het een variant zijn op een Trojaans paard? Is zij straks degene die het foute witte mannenbolwerk van binnenuit sloopt? Hoop is nog altijd niet genoeg, maar voor deze keer dan toch een druppel in een allesverzengende bosbrand.

Adem diep in, adem langzaam uit en stik niet. Hope is not enough. I Like Trains.

#waanvandedag

Volgens Mark was dit het juiste moment. Volgens mij was dat moment 13 jaar geleden al. Maar hé, beleving van tijd is subjectief. Al denk ik dat het wel scheelt of je 13 jaar lang de boel mag verkloten, of dat iemand al veel sneller tot de conclusie komt dat leraar Maatschappijleer een passender carrièrepad is.

Je kunt ook zeggen: beter laat dan nooit. Eerlijk, ik had mijn geld gezet op nooit. Wat Rutte ineens tot inkeer heeft doen brengen? Lijkt mij vrij eenvoudig: nog enigszins het geveegde lijf redden. Ik denk dat de aanstaande motie van vandaag hem anders per direct had doen opstappen. En die eer wilde hij toch graag aan zichzelf houden. Het blijft nu eenmaal een politiek berekenaar.

Slappe praatjes als landsbelang en ik doe het voor Nederland, daar geloof ik niet in. Werkelijk denken in het belang van de natie zou betekenen dat hij al veel en veel eerder had moeten opstappen. Kan ook zijn dat Shell of Unilever gewoon nog niet de juiste vacature beschikbaar had.

Het is een klein beetje feest vandaag. En tegelijk met de rem erop. Want komt er nu werkelijk nieuw bloed, een frisse kijk, een andere wind? Ik betwijfel het. Hoe vaak is dat al niet geroepen?

Hoe dan ook, adieu Mark. Ik wens je groeiend gezond verstand. Opdat je ooit oprecht je excuses kunt maken voor alle schade die je hebt aangericht. Ik kijk daarom uit naar je autobiografie 'De Puinhopen van Rutte'. Dan dansen we tijdens de lancering in een puike opvanglocatie, met enig fortuin bij jou om de hoek, samen de Pimmetje Horlepiep.

#waanvandedag

Nou, op naar Rutte V. Dat wordt een coalitie met de Buik Billen Benen-partij, gratis JA/NEE21-stickers, Fascisten voor Dictatuur met de ontzielde leider Sherry Bidet, Partij Voor Vijandschap met witte pruiken in de aanbieding, aangevuld met de opleving van het oude SVV-stadion Park Harga. Ik pak alvast mijn gehaakte kruis en zal 'm ondersteboven brandend op mijn balkon hangen. Met hier en daar wat bruintinten – de stemming vindt pas plaats rond de herfst, dus daar past die heilzame kleur heel mooi bij.

Farmers Destructive Fukkers en belangenvereniging Laat iedereen de Tering Ophoesten (LTO voor intimi) dansen op tafel. We kunnen in dit verstikstofte landje prima doorgaan op de doodlopende weg. We verbreden 'm gewoon nog wat. Meer bio-industrie en minder overig asielbeleid. Laat gezinnen in oorlogsgebieden (grotendeels gesponsord door onze Westerse sololeving) maar lekker oppleuren. Wat nou welkom? Grenzen dicht. Potdicht. Want echt lekker stikken doe je tenslotte maar een keer.

Wat een land. Dat voor het grootste deel nep is. Laat de zee maar komen en terugnemen wat het is afgenomen.

Grappig toch hoe dergelijke (centrum)rechtse partijen moord en brand roepen, superlatieven tekort komen, tsunami hier, crisis daar, ze pikken onze banen in, ons geld, onze vrouwen (hallo Patriarchaat, hij gaat nog altijd lekker hè?) terwijl ze precies dat doen: ze weigeren te zien dat wij exact dat hebben gedaan. We trokken ooit weg uit gebieden waar niet meer te leven viel, of gewoon, omdat we nieuwsgierig waren naar de rest van de wereld, omdat we ons vrij voelden om die keuze te maken. Er waren geen grenzen, we konden gaan en staan waar we wilden. En ook: we pikten land in, we maakten slaven, trokken voor 'die ander' wel keiharde grenzen. Kijk voor de gein nog een keer naar een continent als Afrika. Hoe denk dat die kaarsrechte grenzen tot stand zijn gekomen? Niet bepaald organisch.

Nederland. We leven en sterven grotendeels op gekoloniseerde zeebodem en hebben in al onze wijsheid besloten op precies die kwetsbare plek steden te bouwen en daar het merendeel van de bevolking te laten wonen. De economie gaat over lijken en we trappen er met open ogen in. Werkelijk, we hebben met ons zogenaamde boerenverstand (hadden we dat echt nog maar, en dan doel ik niet op de door de overheid en banken gesubsidieerde megastallenwijsheid) geen idee van de gevolgen. En maar grenzen optrekken. Dichttimmeren, angst voor het onbekende. Terwijl wij slechts onszelf hoeven te vrezen zijn. De witte, geprivilegieerde, rechtsconservatieve minkukel. Ik wens ons allen veel sterkte met zoveel domheid. Ik haal Schopenhauer nog maar een keer van stal: het ergste moet nog komen.

Gooi ik deze er ook nog even achteraan. Het voelt als het juiste moment. Killing Joke. The Death & Resurrection Show. Huppekee, de pit in.

#waanvandedag

Voor de tweede keer deze week een paar uur zonder water. Het is netjes aangekondigd met een kaartje in de bus, dus ik heb mij voor kunnen bereiden. Enige minpuntje is dat er geen rekening wordt gehouden met mijn vrije ochtenden. Volgende keer moeten alle bewoners hun agenda's maar even overleggen, zodat het voor iedereen perfect uitkomt. (Hm, even denken hoor, waar heb ik mijn realiteitszin ook alweer opgeschreven.)

Water. Op dit moment valt het gestaag, dus in dat opzicht geen gebrek. Toch heb ik besloten er geen dansje in te wagen. Voor je het weet valt er een tak op m'n kop. En die kop ik niet terug. Lig ik voor dood in een plas modder. Ach, voor het dramatisch effect niets een s zo gek. Weet je, ook Poly waait wel weer over. Ook zo benieuwd wat de storm met de Q voor naam krijgt?

Het voordeel van wonen in de provincie Utrecht is vandaag dat de code slechts geel is. Straks staat wel een ritje naar Zuid-Holland op het programma. Daar hebben ze oranje aangetikt. Met een beetje mazzel tjoekt de NS mij er zonder al teveel gedoe heen en weer terug.

De ochtend. Ik pruttel net als mijn koffiezetapparaat. En vanwege al die waai zit de storm ook in mijn lichaam. Vermoedelijk. Wat ook in mijn lichaam zit is het nummer A Lot of Wind van The Fall. Het is slechts beeldspraak, maar delen kan geen kwaad. En dan zijn we er nog niet. Ook zelfverheerlijking spookt door mijn hoofd. Zoals Phoenix (The Sun Is About To Burst) van The Weak And The Strong, u weet wel. Destijds was een stevige voorjaarsstorm de aanleiding voor de eerste zin van de tekst. Zoals eigenlijk altijd volgden de andere zinnen als vanzelf. Weet je dat ook weer.

#waanvandedag

De regen valt slechts denkbeeldig. De zon schijnt altijd en de maan is altijd vol. Voor zover als altijd bestaat. Wat ik maar zeggen wil, ik wacht tot het een beetje droger is, dan kan ik buiten doen wat ik te doen heb. En weer verder met mijn glorieuze leven.

Daarnet lag ik languit op de vloer. Aan het einde van mijn dagelijkse oefeningen heb ik maar even toegegeven aan mijn vermoeidheid en ben ik blijven liggen. Overigens denk ik ook niet dat het hielp dat ik iets teveel zoet naar binnen heb gewerkt bij wijze van middageten. Het vult wel, prima zelfs, maar de suikerdip die volgt is onverbiddelijk.

Over afval gesproken. Ik ben geen enorme bewonderaar of aanhanger van de zogenaamde technologische 'oplossingen' van onze milieuproblemen en alles wat daarmee samenhangt (precies: alles). Toch las ik een paar ogenschijnlijk bemoedigende berichten. Bijvoorbeeld dat er duurzame brandstof gemaakt kan worden van de twee grootste vervuilers: plastic en koolstofuitstoot. Een oprecht interessante uitvinding. En ik las over het omzetten van (huis)afval in biobrandstof, waarmee dan hele steden kunnen worden verwarmd en van elektriciteit kunnen worden voorzien. Vandaar dat we in Nederland maar wat graag Italiaans afval importeren.

Nu is dat van die biobrandstof niet echt iets nieuws meer, maar er zijn ontwikkelingen die de boel beter en betaalbaarder maken. Nog belangrijker misschien: het is dan ook echt biobrandstof. En niet de wassen neus, de groenwasserij, van bomen kappen in Canada, het hout met dieselgestookte boten transporteren en hier in de fik steken. Een oliedom idee, zo zal elk weldenkend mens vinden. Maar onze wereld wordt nu eenmaal bestuurd door de minder bedeelden op weldenkend gebied.

Hoe dan ook, er wordt nagedacht en uitgevonden. Verbeterd en nog meer verbeterd. Met het oog op een enigszins leefbare planeet, of wat er dan van over is. Ik gun de technoreligieuzen het voordeel van mijn gegronde twijfel.

U voelt de bui hangen. En dat op deze druilerige dag. Want, en nu word ik heel even optimistisch hoor, stel nou dat we straks zo goed bezig zijn met recyclen en omzetten van rotzooi in duurzaamheid, dat er niet genoeg afval, CO2-uitstoot en plastic meer is om deze technologische reddingen mee te blijven voeden? Er zal namelijk en ongetwijfeld een verdienmodel hangen aan dit soort hoogstandjes. Er wordt veel tijd en geld gestoken in op zich veelbelovende oplossingen voor grote problemen. Maar de crux zit 'm in het credo van eeuwige groei en omzet moeten maken. En zolang dat leidend blijft, zullen we onszelf telkens weer in de vingers snijden. Tot er geen vlees meer opzit, het bot verbrokkelt en we met letterlijk lege handen achterblijven. Weet je nog? Zuinige lampen en apparaten zorgen juist voor meer stroomverbruik. Bredere wegen zorgen voor meer files. En ga zo maar door. Waar op de korte termijn een door mensen veroorzaakt probleem wordt opgelost, ontstaat steeds weer een nieuw probleem met een enorm uithoudingsvermogen. Een vinger in de dijk, een pleister op een gapende, niet meer te stelpen wond.

Dus gooi ik met mijn huisvuil ook nog even mijn overtuiging erin: Om eindelijk eens zicht te krijgen op het elimineren van problemen, moet onze levensstijl een paar flinke tanden naar beneden worden bijgesteld. Dat is slechts wennen, maar wordt in de markt gezet als ondraaglijk lijden. Misschien kunt u zich, als weldenkend dier, afvragen wie er bij een dergelijke paniekboodschap baat heeft.

Het moet eerst en vooral echt veel minder. Je zult namelijk zien dat technologische wonderen als een katalysator werken en we dus doorgaan met nog meer stroomverbruik, nog meer uitputting van grondstoffen, meer afval en zo verder. Tot het ooit echt stopt. Onvermijdelijk houdt het een keer op. Maar dan is er geen optie om te minderen meer. Dan is er helemaal niets meer om minder mee te doen.

De zon lijkt hier een beetje door te breken. Muziekje erbij dan maar. The Stranglers. Always the sun. Met hun typerende talent voor de dubbele boodschap.

#waanvandedag

Ik ga nog even door op de geluiden hier. Kerkklokken. Er staan flink wat kerken in de omgeving. Ik vind het niet erg, het heeft wel wat. Al zou een ander religieus geluid dan ook niet misstaan, als het dan toch moet. In Amsterdam hoorde ik vooral de dichtstbijzijnde moskee, dat was ook een beetje eenzijdig. Wat dat betreft was het in Rotterdam beter geregeld. Daar hoorde ik zowel klok als muezzin vaak samen de zieltjes roepen. Het zou een hoop ellende schelen als die twee geloven daadwerkelijk harmonieus met elkaar om konden gaan. Maar hé, waarom elkaar respecteren als je elkaar ook het leven zuur kunt maken.

Op zondag word ik steevast wakker gerukt uit mijn ochtendmerrie door het geluid van de klokken tegenover de flat. Dat begint al rond of zelfs voor negen uur. Kort daarna trekken de andere klokken hun klepels open en zo gaat dat door tot een uur of tien, half elf. 's Middags die hele riedel nog een keer. Een klokkenluidersestafette. Ik denk dat het zo is afgesproken. Zou wat zijn als ze allemaal tegelijk hun ding-dong doen. Chaos. En de wereld is al zo'n rommeltje.

Tussen al dat plechtige geluid door, klinkt dagelijks het klokkenspel van het gemeentehuis. Ja joh, je kunt je klok erop gelijk zetten. Ik kop 'm zelf wel even in.

Ook vandaag, een maandag als geen andere, zijn de kerkklokken druk in de weer. Het zal een uitvaart of trouwerij zijn. In het leven liggen vreugde en verdriet nu eenmaal dicht tegen elkaar aan. Soms overlappen ze. Misschien wel vaker dan soms.

In dat licht bezien, vandaag een jaar geleden zat ik nog met jou in een terrastuin in Utrecht en vierden we onze liefde. De herinnering aan toen en de jaren daarvoor staren mij aan met een holle blik. Alsof het gisteren en tegelijk slechts een fantasie was.

Muziek dan maar. Uit de categorie zelfverheerlijking. Cradle FC. RC07. Van de EP Porn for Dummies.

#waanvandedag

Er zijn hier specifieke geuren en geluiden. Er zit altijd wel ergens iemand te roken op een balkon, ongeacht het tijdstip. Die lucht komt naar binnen. Hoera. Ik ga dan overdreven hard hoesten. Niet dat het uitmaakt. En veel passief agressiever wordt het niet voor dit sneue mannetje.

Dan is er nog een populatie honden in de flat die graag van zich laat horen. En soms ook ruiken. Vandaag lag er voor de tweede keer in korte tijd een uitgeveegd kakspoor net voor de liftdeur beneden. Gelukkig ben ik een traploper. Met als voordeel dat je poep-voor-de-liftdeur kunt mijden. Als je oplet, want garantie is er nooit in het leven. Ik vermoed dat het de jonge hond is van twee deuren verderop. Die heeft nog wat te leren.

Een ander veelgehoord dingetje zijn de rookmelders. Elk huis heeft er twee – gek genoeg niet in de keuken. Maar wel in de aangrenzende woonkamer en net achter de voordeur. Je weet dat het etenstijd is als je ergens zo'n ding af hoort gaan. Ik weet niet wat mijn buren uitspoken in hun keuken, maar het is iets met rook. En dan is de cirkel ook weer rond. Rook is het thema, blijkbaar. Wist ik ook niet toen ik begon te typen.

Rook van een heel andere orde is het instorten en alles wat eraan vooraf ging van de Twin Towers destijds. Voor mij weer een actueel gebeuren, omdat ik een kinderboek lees waarin al die gezelligheid plaatsvindt. En dat gecombineerd met een verhaal dat zich meer in het heden afspeelt in Afghanistan. Dat biedt weer een andere kijk op het verleden, heden en toekomst. Tijdens het lezen van zo'n verhaal ga ik weer op zoek naar beelden. Pittig spul en het is alsof het gisteren was. Waarschijnlijk ook omdat de wereld verder niet enorm is veranderd, het is slechts een nog grotere puinhoop geworden.

Rook dus. En dan is er vuur. Dat vraagt om water. Maar in het water drijven lichamen van migranten die op zoek waren naar een beter leven. En tussendoor drijft het lichaam van een puissant rijke oliebol die voor een luttele twee ton met een duikbootje leuk naar het wrak van de Titanic ging kijken. Het zal wel gek zijn, maar daarmee heb ik geen medelijden. Ik heb mij enorm geërgerd aan hoe dat incident – want dat is het – dagenlang voorpaginanieuws was. Mensen die van gekkigheid niet weten wat ze met hun geld moeten doen en dan op die manier verongelukken. Jammer voor ze. Zet dat weg tegen de mensen die de wanhoop nabij zijn, zonder nog een cent te makken, die willens en wetens de toegang wordt ontzegd en dus de dood ingejaagd.

Grenzen. Met grenzeloos leed tot gevolg. Kom er nog maar een keer in M.I.A. met je alleszeggende Borders.

#waanvandedag

Gisteren was een dag vol van muziek. Muziek in slaapstand aan de ene kant – MANKES – met alle emoties daaromheen. En als bizarre tegenpool en op een andere manier emotioneel, de muziek die mij al van jongs af aan tot op het bot inspireert – SWANS. Ik kan niet anders zeggen dan dat ik het erg nodig had om meneer Gira en de zijnen vol gas te zien en horen geven. In een verrassende theatersetting alle kanten op gesleurd worden door de zes zwoegende lichamen op het podium. Opzwepend, genadeloos hard, troostend zacht. Misschien is dat waar vriendin K op doelde met catharsis. Zo voelde het in ieder geval wel. Heel even dan toch.

Omdat ik echt niet het risico wilde lopen om de laatste trein te missen, heb ik mijn opgeroepen koopwoede het zwijgen op moeten leggen. Zonder t-shirt, cd, button, sticker, poster of zweetband naar huis. Maar liever nog een klamme hand of blikwisseling met multi-instrumentalist Dana Schechter. Of vooruit, toch gewoon van Michael Gira. Al heb ik al jaren een korte mailwisseling, een hand en een babbeltje met hem in de tas. Ach, het is niet anders. Er zijn vast ergere dingen te bedenken op deze zieke planeet.

Om mezelf enigszins te bedaren na al dit moois en soms ronduit lelijks, heb ik vandaag gelijk een nieuw ticket gekocht voor hun show in november. Nu kan het nog. Want ook dat is confronterend: de band, tenminste, de kern van de groep, zie ik sinds de jaren '80 ouder worden. En ondanks dat ze een jaar of tien verder zijn dan ondergetekende, is het toch een spiegel. Er komt een dag dat het niet meer gaat, of iemand van ons simpelweg het loodje legt.

En nu weer door. In de overtuiging dat louterende muziek in al zijn intensiteit, en kunst in het algemeen, mij er steeds opnieuw doorheen zal slepen. En ja, dat zijn hoogdravende woorden op een warme zaterdag op zeven hoog. Doe het er maar mee.

Hier, een keer geen muziekvideo, maar een interview met Dana Schechter over onder andere muziek en kunst maken in een door mannen gedomineerde wereld (goh), inspiratiebronnen en rolmodellen.

#waanvandedag

Terwijl luide motoren aan zeven hoog voorbij razen, hun nagelaten dampen achteloos voor het opsnuiven, verdampt de dag met de minuut. En telkens wanneer zo'n bizarre lawaaimaker passeert denk ik: hoe grommender het geluid, hoe groter het ronkende gevaarte, hoe kleiner de piemel. Het is een en al compensatie. Op de bestuurders zonder fallus na dan. Hoewel, misschien hebben die ook wel iets te compenseren. Ik, de sneue mopperkont, heb op dat vlak geen flauw benul. Sowieso maak ik hiermee een trieste en ruimschoots achterhaalde fout: alsof de wereld alleen bestaat uit nulletjes en eentjes. Ik weet gelukkig ook heus wel beter.

Waarom ik mezelf zo op mijn hielen zit? Zeg het mij en ik zal je opnemen in mijn testament. Niet dat je daar iets aan hebt. Wat muziekinstrumenten, zwarte kleding, een tasje met make up, een spiegel, een dildo en wat cd's. Meer van waarde vind je hier niet en dat zegt genoeg. Alsof het ertoe doet, waarde. De werkelijke waarde zit niet in spullen. Hooguit emotionele waarde, betekenis die ergens aan wordt toegekend, een houvast wellicht. En dat is in een notendop, maar meer heb je eigenlijk ook niet nodig, het leven. Emotie, zinloze betekenis, houvast. Hoewel, dat laatste is ook een wassen neus. Houd krampachtig aan het leven vast en je leeft voor de hel uit.

Soms fantaseer ik over hoe het zou zijn om van het balkon af te springen, maar dat het dan een gat in de lucht wordt. Dat niets is wat het lijkt, dat alles niet is.

Kon ik dat maar denken wanneer het nerveuze hondje van de benedenburen na middernacht om mij onbekende redenen een minuut of twintig zichzelf schor keft. Of wanneer motor nummer zoveel mij vergast op klaarlichte dag.

Dolfijnen en haaien. Ik weet het niet, maar ze zwemmen hier langs. Het zal wel met de criminaliteit en de stadse oplossing te maken hebben. Ik bazel. Stop. Het woord geef ik graag aan Crime and the City Solution. The Dolphins and the Sharks. Om bij weg te spacen.

#waanvandedag