Het is precies weer zo'n dag. Dat ik al twee keer een hele lap tekst hebt getypt om het dan weer te wissen.

Het eerste ging over vannacht. Een poging tot het dichterlijk vastleggen van een gezellige paniekaanval. Niet te doen. Te sneu en zelfmedelijdend ook. Het andere ging over hoe nutteloos elke vorm van leven is. Ja, lieve lezers, dat zijn nog eens onderwerpen. Nou, blijkbaar trok ik het toch zelf ook niet, want anders had je nu dit niet op je teergevoelige netvlies gehad. Of dat nu zoveel beter is, durf ik niet te zeggen. Hoewel, dat durf ik best, maar waarom zou ik de moed die ik al hard genoeg nodig heb om de waanzin die het leven eenmaal is te doorstaan, gaan verkwisten aan heroïsche aannames. Zonde.

Nu ik bovenstaande teruglees moet ik mezelf opnieuw bedwingen het niet ook direct weer te wissen. Wat een wartaal, wat een hoogmoedigheid, wat een arrogant gezwam. Het gaat nergens over. Je zou er in paniek van raken.

Ondertussen klapt het publiek zich wezenloos op de cd van Mercedes Sosa die op dit moment door de speakers kabbelt. Een welverdiend applaus, vermoed ik. Je had erbij moeten zijn, denk ik. De cd kochten we afgelopen vrijdag in Arnhem. Samen met nog een hele riedel: vijf cd's voor een tientje. En er zat nog flink wat moois tussen. Daarbij steunen we de plaatselijke en onafhankelijke muziekwinkel graag. Aanrader. Als je in Arnhem (of in Nijmegen, zie ik nu ik het almachtige internet verzoek) bent, loop dan maar eens binnen bij Waaghals. Zwart goud en zilveren schijfjes. Met iemand achter de toonbank die niets anders dan liefhebber is. Dat merk je aan alles.

De dag zoals die is. Werk, fietsen, muziek, typen, zuchten en staren. Vrouwlief vermaakt zich letterlijk met een stuk stof en een naaimachine. Het wordt een korte broek met hengsels. Of hoe noem je dat, een korte tuinbroek? Geen idee. En vragen doe ik het haar niet, want dan draait ze met haar ogen en glimlacht mij dan lief een bemoei jij je maar even fijn met jezelf, je ziet het vanzelf wel als het af is, en nee, dit ga je niet in je stukje zetten toe. Ze moest eens weten. Ja, ze zal het weten, want ze leest alles wat ik schrijf, ook tussen de regels door.

We gaan de avond in. Buien hangen in de lucht. Dat is fijn, dan ben ik niet de enige.

#waanvandedag #arnhem #waaghals #muziek #sosa #mercedes #100DaysToOffload

Het was gisteren een feestelijke dag. Onze zeven jaar samen hebben we in stijl gevierd met een dagje Arnhem. Eerst naar Konijnenvoer, een bijzonder fijne plek en al het lekkere voer veganistisch en huisgemaakt vers. We zaten in alle rust buiten in de schaduw, het personeel heel vriendelijk. Nou, blablabla, als dit een foodblog was dan zou je bijna denken dat ik werd gesponsord voor zoveel gloria. Neem gewoon van mij aan: ben je in Arnhem, eet daar je buikje rond.

Daarna naar De Kerk, ofwel, de tijdelijke schuilplaats van Museum Arnhem dat flink wordt verbouwd. We zijn er al vaker geweest, het is een imposante oude kerk die nu dienstdoet als voorlopig museum. Een indrukwekkende expositie: City Life. Tot ergens in augustus kun je erheen, dus doe gek. Als bonus was het ook daar, zoals je mag verwachten in zo'n gigantische kerk, relatief koel.

Vervolgens fietsten we met onze OV-fietsen wat door Arnhem, heuvel op en weer af. Een toefje Park Klarenbeek en een uurtje bankhangen in Park Sonsbeek. Het luie zweet was daar inmiddels wel aan toe.

Onderweg naar huis heb ik ook nog leuk even voor stiltecoupé-nazi gespeeld. Ik ben er allesbehalve trots op, want ik heb staan schelden tegen vier mensen. Verdienden ze mijn ikhaatmensen-furie? Nee, niet op die manier. Waren ze enorm irritant en bijgeval de bevestiging dat er een hoop malloten los rondlopen? Ja, dat wel. Zeg zelf. Met z'n vieren die coupé binnenwandelen, blikjes bier opentrekken, ouwehoeren, opmerken dat het een stiltecoupé is en daar dan verder maling aan hebben (blijkbaar was de opmerkzame thank god it's friday-boy tevens de sufferd van de groep). Mondkapjes gingen af voor een slok, dan weer op, of nee, laat ook maar: nog een slok. Kortom, drinken in het openbaar, met z'n vieren zitten waar twee is toegestaan, grotendeels zonder het maffe mondmaskertje en schijt hebben aan de stilteregel. Nogmaals, ik ben niet trots op mijn regeltjesuitbarsting, want ook ik heb zo mijn bedenkingen bij met name de nogal kromme mondkapregel (en per 1 juli mogen we ook gewoon weer zitten waar we willen, blijkbaar is het virus inmiddels gemuteerd tot intelligente vorm die de westerse kalender aanhoudt). Toch, ik had het best iets anders en vooral iets rustiger aan kunnen pakken. Echt kwaaie gasten waren het achteraf niet, gewoon een beetje baldadig zo met z'n vieren op weg naar het brute Amsterdam. Vermoed ik. Maar goed, na mijn tirade vertrokken er alvast twee. De andere twee gingen weg nadat ik, toen ik was gekalmeerd – en een medereiziger mij steunde door de heren nogmaals te wijzen op 'de gebruikelijke usance' (vrij naar Kees van Kooten) – mijn excuses had aangeboden voor mijn gescheld. Insgelijks, zeiden ze en zochten hun verdwenen vrienden op.

Al met al een memorabel dagje in het teken van lief en leed. Passender ga je het niet krijgen. Oh, en via deze weg trouwens iedereen bedankt voor de felicitaties die we de hele dag door kregen. Het maakte de roze wolk compleet.

#waanvandedag #liefenleed #ov #arnhem #konijnenvoer #museum #citylife #100DaysToOffload

Ik lig geheel op schema. Na zowat een etmaal volledig in het teken van het optreden met MANKES in Arnhem, tijdens de Arnhemse Uitnacht, kun je me nu nogal opvegen. Geen probleem, want het is het mij zeer waard, beter gezegd, vol waarde – waardevol. Om dan ook nog eens na afloop van onze twee intensieve sets een staande ovatie te krijgen. Dat is iets waar je verlegen van wordt en wat tegelijk een enorme kick geeft. En dan zijn er nog de bonuspunten, zoals de mensen die speciaal voor ons een reis ondernemen, verwacht en onverwacht. Het plaatje is compleet met de omgeving waarin we speelden: de bibliotheek, op een intiem podium van Huis van Puck, een huis waar ons tere hartje steeds weer blij van wordt. Nou, alles bij elkaar ben ik een tevreden mens. Brak, zelfs brakker dan brak, maar tevreden. Dat kan gewoon.

De komende dagen zal ik nog wel enigszins en op gezette tijden half-huilend in verscholen hoekjes doorbrengen, heus. De keerzijde van uitgewerkte adrenaline. U weet het inmiddels, een betere pijnstiller is er niet. Verder heb ik er niet veel aan toe te voegen, ik zit vooral te typen en weer te wissen, verbeteren en dan in mezelf te vloeken. De vingertjes doen niet wat ik wil en dat is volledig verklaarbaar wanneer je niet weet wat je wilt. Behalve dan met een dekentje op de bank. Dus laat ik dat dan maar gaan doen. Houdoe en de mazzel. Tot gauw.

#muziek #mankes #uitnacht #arnhem #rozet #huisvanpuck #waanvandedag

Vervelen is eigenlijk nooit een optie. Zelfs niet op dit tijdstip. Vandaag begon alles al mooi op tijd. Omdat ik nauwelijks nog echt een nacht doorslaap – Godelieke weet waarom ik nacht in nacht uit ergens tussen 2 en 5 om de haverklap wakker moet worden en me een slag in de rondte droom en dan helemaal naar de klootjes de dag dan maar hallo zeg – is het altijd weer een hele klus om op te staan wanneer het echt moet. Maar goed, als je dan die lieve koppies van collega's in de boekhandel ziet, dan weet je waar je het voor doet. Natuurlijk deden we eerst een rondje onvermijdelijk beste wensen en daarna werden er boeken verkocht, werd de inventaris nagelopen en pakte ik de verse zending boeken uit. En dat ik in mijn vrije tijd toch nog even de lunch ter plekke gebruik zegt genoeg over het plezante gezelschap.

Tegen twee uur stond ik natgeregend met gitaar en effectenkoffer inclusief goede moed te wachten op station Amstel. Vrouwlief zou ook daarheen komen en dan samen door naar Den Dolder. U verwacht nu natuurlijk dat de boel in het honderd liep, maar helaas, alles ging zonder vlekken. We waren dan ook in een poep en een scheet in ons oefenhok en repeteerden voor het eerst in zowat 8 maanden weer eens. Oud werk, maar ook nieuwe nummers. En dat allemaal om ons voor te bereiden op het optreden van 24 januari tijdens de Arnhemse Uitnacht. Je moet toch wat, dus dan maar gelijk iets cultureel goeds.

U begrijpt, net weer thuis, voldaan zelfs, hoogste tijd voor een welverdiende douche, pyjamafeest en thee. Dat ons gekke Donaldje ondertussen gezellig wat kolen op het vuur gooit in het midden van het oosten en we nu maar moeten afwachten of het echt helemaal en volledig uit de klauwen loopt, mag de pret niet drukken. Althans, nu even niet. Ik wens u allen een goede nacht met slaap zo lekker als slaap maar zijn kan.

#waanvandedag #mankes #uitnacht #arnhem #repetitie #boekhandel

Stiekem begon de dag met een grimas. Ik las dat Zuckerberg en Trump een goed gesprek hadden gehad. Ik vermoed dus dat ze allebei vanuit de verte een duimpje opstaken naar elkaar en heel misschien een hartje maakten met hun handen. Al betwijfel ik dat laatste. Je hebt er namelijk een bepaalde sociale motoriek voor nodig die zij mij lijken te ontberen.

Duimpjes dus. Vind ik leuk. Nou, gisteren in Arnhem had ik het toch minder leuk. We gingen kunst kijken in De Kerk, een tijdelijk onderkomen van Museum Arnhem – toch één van onze favoriete musea. Desalniettemin een mooie, imposante omgeving voor kunst, zo'n oude kerk, ontdaan van allerlei religieuze opsmuk. Hoewel deze kerk altijd vrij sober geweest schijnt te zijn, zo bleek dan weer uit het onderhoudende nagesprek met de dame die iedereen zo vriendelijk ontving.

Hoe dan ook, kort en goed, ik wilde het liefst in huilen uitbarsten toen we zo ongeveer halverwege de kunstwerken waren. Niet omdat het allemaal zo tranend mooi was. Het was vooral fukking confronterend en indringend. Een expositie (Stormy Weather) die je niet onberoerd laat. Een keiharde aanrader en als je nog niet zover bent: een oogopener en wees bereid op een schok. Want ja, het klimaat. En dan vooral de gevolgen van de uitbuiting van dier, mens en leefomgeving waar u en ik elke minuut ons deel aan leveren. Niet om een schuldgevoel aan te schrijven hoor, maar het is gewoon zo – face it. Omdat wij het hier relatief goed hebben, gaat alles, alles wat leeft, ergens anders volledig naar de knoppen. Zelfmoord, maffia, consumentisme, leefomgeving, criminaliteit, kapitalisme, armoede, honger, globalisme. De gevolgen en oorzaken in willekeurige volgorde. Om te janken. En wees gerust, ook hier blijven wij niet buiten schot. Iets met terugslag en boomerang-effect.

Nu had ik al geen motivatie nodig en principes zijn als het ware mijn tweede naam, maar toch: volgende week vrijdag loop ik met nog iets meer overtuiging mee tijdens de klimaatstaking in Den Haag. En ondanks mijn mensen- en massahaat hoop ik toch op een slordige 17 miljoen aanwezigen aldaar. Er staat namelijk nogal wat op het spel. Een spel waarvan alleen wij zelf de regels kunnen en moeten veranderen. Onmiddellijk.

#waanvandedag #klimaat #staking #trump #zuckerberg #stormyweather #kunst #museum #arnhem