Ik heb doorgaans weinig nodig om mijn humeur op bromstand te krijgen. Dat weten we inmiddels allemaal. Toch zijn er mensen die dat nog niet weten. Of misschien weten ze het wel en is hun dag pas volmaakt wanneer ze mij weer zover hebben.

Twee jongens komen door de schuifdeuren van station Alexander. Een van de twee trekt het plastic van zijn pakje sigaretten en gooit het zo op de grond. Bovenaan de trap, amper voorbij de poortjes, staat een vrouw haar rook in het gezicht van elke passant te blazen. Vanachter haar zonnebril is ze schier onaantastbaar. In de trein zit ik bij voorkeur in de stiltecoupé. Niet omdat die stil is, maar zodat ik mij nog meer kan ergeren aan de idioten die schijt hebben aan alles. Dus ook aan stilte en vandaag was geen uitzondering.

Na mijn overstap in Utrecht hield een man de glazen tussendeur in de trein voor mij open. Alleen was hij iets te snel met loslaten – die anderhalvemeter is lastig te combineren met een vriendelijk gebaar – dus dat ding klapt zowat in mijn gezicht. Ondanks mijn chagrijn kan ik zo'n geste van sociaal vermogen toch waarderen. Zeker nadat hij uitvoerig en onbeholpen zijn excuses maakt en ik mijn übercooldude uit kan hangen met een mompelend 'kan gebeuren'. Het is slechts één van de schaarse momenten dat ik mijn mondkapje met de kreet you fucking people make me sick te grotesk vind. Voor die andere 99,9 procent van de tijd kanaliseert het lapje stof meer dan aardig mijn passief-agressieve grondhouding.

#waanvandedag #100DaysToOffload #ov #trein

Het was gisteren een feestelijke dag. Onze zeven jaar samen hebben we in stijl gevierd met een dagje Arnhem. Eerst naar Konijnenvoer, een bijzonder fijne plek en al het lekkere voer veganistisch en huisgemaakt vers. We zaten in alle rust buiten in de schaduw, het personeel heel vriendelijk. Nou, blablabla, als dit een foodblog was dan zou je bijna denken dat ik werd gesponsord voor zoveel gloria. Neem gewoon van mij aan: ben je in Arnhem, eet daar je buikje rond.

Daarna naar De Kerk, ofwel, de tijdelijke schuilplaats van Museum Arnhem dat flink wordt verbouwd. We zijn er al vaker geweest, het is een imposante oude kerk die nu dienstdoet als voorlopig museum. Een indrukwekkende expositie: City Life. Tot ergens in augustus kun je erheen, dus doe gek. Als bonus was het ook daar, zoals je mag verwachten in zo'n gigantische kerk, relatief koel.

Vervolgens fietsten we met onze OV-fietsen wat door Arnhem, heuvel op en weer af. Een toefje Park Klarenbeek en een uurtje bankhangen in Park Sonsbeek. Het luie zweet was daar inmiddels wel aan toe.

Onderweg naar huis heb ik ook nog leuk even voor stiltecoupé-nazi gespeeld. Ik ben er allesbehalve trots op, want ik heb staan schelden tegen vier mensen. Verdienden ze mijn ikhaatmensen-furie? Nee, niet op die manier. Waren ze enorm irritant en bijgeval de bevestiging dat er een hoop malloten los rondlopen? Ja, dat wel. Zeg zelf. Met z'n vieren die coupé binnenwandelen, blikjes bier opentrekken, ouwehoeren, opmerken dat het een stiltecoupé is en daar dan verder maling aan hebben (blijkbaar was de opmerkzame thank god it's friday-boy tevens de sufferd van de groep). Mondkapjes gingen af voor een slok, dan weer op, of nee, laat ook maar: nog een slok. Kortom, drinken in het openbaar, met z'n vieren zitten waar twee is toegestaan, grotendeels zonder het maffe mondmaskertje en schijt hebben aan de stilteregel. Nogmaals, ik ben niet trots op mijn regeltjesuitbarsting, want ook ik heb zo mijn bedenkingen bij met name de nogal kromme mondkapregel (en per 1 juli mogen we ook gewoon weer zitten waar we willen, blijkbaar is het virus inmiddels gemuteerd tot intelligente vorm die de westerse kalender aanhoudt). Toch, ik had het best iets anders en vooral iets rustiger aan kunnen pakken. Echt kwaaie gasten waren het achteraf niet, gewoon een beetje baldadig zo met z'n vieren op weg naar het brute Amsterdam. Vermoed ik. Maar goed, na mijn tirade vertrokken er alvast twee. De andere twee gingen weg nadat ik, toen ik was gekalmeerd – en een medereiziger mij steunde door de heren nogmaals te wijzen op 'de gebruikelijke usance' (vrij naar Kees van Kooten) – mijn excuses had aangeboden voor mijn gescheld. Insgelijks, zeiden ze en zochten hun verdwenen vrienden op.

Al met al een memorabel dagje in het teken van lief en leed. Passender ga je het niet krijgen. Oh, en via deze weg trouwens iedereen bedankt voor de felicitaties die we de hele dag door kregen. Het maakte de roze wolk compleet.

#waanvandedag #liefenleed #ov #arnhem #konijnenvoer #museum #citylife #100DaysToOffload

Er was een tijd voor 1 juni. Het OV reed in afgeslankte vorm. Er waren bijna geen reizigers. En de reizigers die er wel waren zochten rustig een zitplaats bij een groene sticker bij het raam. Zonder mondkapje.

Er was een tijd na 1 juni. Het OV reed weer nagenoeg volgens de volledige dienstregeling. Er waren iets meer reizigers, maar het was nog steeds erg rustig. Reizigers zochten net als eerder hun plaats bij een groene sticker bij het raam. Met mondkapje.

Dat is ook hoe het vandaag was. Een bijna lege trein. Toch droeg ik braaf (en intern vloekend om deze larie) mijn mondkapje. Eenmaal op station Alexander deed ik beneden in de vernieuwde hal mijn mondkapje af en frommelde het lapje huisvlijtstof (dank lieve S.) in een boterhamzakje. Opvallend trouwens hoe iedereen maar wat doet met dat kapje. Eraan pulken, voor het gemak onder de kin tijdens een gesprek (praat makkelijker), op en dan weer af, opvouwen, jaszak, weer opdoen. Veelzijdig gebruik.

Ik was eventjes verrast, want het station was afgelopen week officieel geopend. Een bijzondere inrichting van willekeurig geplaatste zandzakken, stoffige hopen gruis, niet werkende roltrappen, afgeplakte ramen, snel in elkaar geflanst hekwerk en loshangende plafonddelen. Ja, dat zag er indrukwekkend nieuw uit; toch mooi hoe ze dat tegenwoordig doen. Inclusief de steevaste budgetoverschrijding en dan de boel officieel openen voordat het af is. Dat gaat nog zeker een maand of wat duren. Net als Utrecht Centraal. Ook zo'n wonder van losse eindjes. Ooit eens over gemaild met NS. Gelukkig waren zij optimistisch, want het was slechts een kwestie van tijd voor het echt helemaal klaar was. En blij ook dat ik de moeite had genomen om ze te vragen wanneer ze het station eindelijk eens gingen verbouwen. Blijkbaar ging mijn ondertoon digitaal verloren.

Goed, mondkapje af en dan nog even snel een broodje halen voor het kindeke teer dat hongerig op mij wacht. Met gezwinde spoed mopper ik mezelf de roltrap op. De gewone trap mag ik namelijk alleen gebruiken als uitgang. Iets met een virus dat zich aan strikte regels houdt. Nou, lieve lezers, als je dan daar boven voet aan de Alexandriumse Wal zet, dan flikker je spontaan om van verbazing. Nog geen minuut geleden zat ik als zowat enige in een trein als modelburger met een mondkapje en – bonuspunten – voldoende afstand tussen mij en de medemens. Maar hier in dit walhalla der zaterdagse verveelzombies maakt het allemaal helemaal niets meer uit. Voetje voor voetje schuifelt het patatvretend en KFC-schuimbekkend langs etalages. Afstand is slechts een hol woord dat je alleen leest op de stickers op de vloer en de borden die de looprichting aangeven. Want looprichting? Dat bepalen we zelf wel! No one gives a flying fuck. Zo simpel is het. Allemaal prima hoor, maar waarom zit ik dan met een idioot lapje stof (niet waar: het is een mooi handgemaakt stukkie vakwerk!) voor mijn smoelwerk in een zowat lege trein?

En dat in de stad waar ze er als de kippen zonder kop bij waren om als eerste te gaan lopen gillen dat demonstraties niet voor mogen gaan op coronaregels (poll van RTV Rijnmond: 90% stemde voor de regeltjes – en aan de suffe koppen te zien, liep hier in dit winkelcentrum from hell een representatieve doorsnee van de Rijnmond-volger.)

Misschien is het tijd om te kiezen: regels of geen regels. Want dit halfslachtige gereutel werkt niet. Mijn voorstel: geen regels. Iedereen zelf verantwoordelijk. Tip: eet plantaardig, drink voldoende en beweeg elke dag minstens een ruim half uur enigszins intensief. Ga fietsen, wandelen of desnoods traplopen. Dat is de basis. En ja, dan worden we ook nog steeds ziek en gaan we ook dood. En alles daarvoor en daartussen is leven.

#waanvandedag #ov #virus #mondkapje #trein #rotterdam #100DaysToOffload

Het zal niemand die enigszins een schuin oog op het nieuws houdt zijn ontgaan: ter ere van mijn opa's verjaardag werd er een tijdje terug door wat ongenode gasten letterlijk met vuurwerk gesmeten in Rotterdam. De gevolgen waren nogal onfeestelijk en opa heeft er tot aan zijn dood een op z'n minst grimmige herinnering aan overgehouden.

Wat velen onder u ook allang weten is dat ik er ooit een gedicht over schreef, althans, erover is niet helemaal waar en inspiratie is tegelijk een groot woord. Hoe dan ook, fictie en werkelijkheid lopen zoals dat dan gaat door elkaar. Door mijn partner in de edele kunsten werd er een kekke video bij gemaakt: Blakermat heet dit kleinood. Ik dacht bij mezelf, laat ik er voor de gein nog eens wat aandacht aan geven. Aangezien we alweer voor de tachtigste keer stilstaan bij het harteloze fenomeen.

Voor de rest blijf ik mij verbazen over van alles en nog wat. Toch bespaar ik u nu die treurige details, het meeste is u wel bekend. Ik had nog wel een wilde gedachte over het OV en dat soort dingen waar je toch iets mee moet. Ik bedoel, het is voor een autopartij als de VVD natuurlijk een zalig idee dat er straks lekker veel autootjes op de weg zijn en dat weer prachtige drogredenen zijn voor meer asfalt en hogere snelheden of stevige subsidies voor de autoindustrie.

Maar, zo hoeft het niet te gaan. Er zijn talloze deelauto-bedrijven. Bijvoorbeeld GreenWheels, dat zelfs nauw samenwerkt met NS. Waarom niet die (h)uurtarieven en kilometerprijzen de komende maanden flink naar beneden bijstellen? Zo maken meer mensen gebruik van (elektrische) auto's die anders stilstaan en gaan minder mensen met het OV. Mensen met een OV-abonnement krijgen nog eens een bonuskorting. Werk het maar netjes uit, zou ik zeggen. Dat kunnen anderen veel beter dan ik. Het idee lijkt mij prima in ieder geval. Ondertussen een mooi plan uitwerken over autorijden in de toekomst. Uitsluitend elektrisch bijvoorbeeld. En alleen in combinatie met een blijvend verlaagde snelheid van 100 kilometer per uur. Dan gaat op den duur het opgefokte leven er ineens anders uitzien. Ik stel mij ook zo voor dat er op de huidige rails veel langere treinen kunnen rijden, met een- of tweepersoonswagons. Geef tegelijk nog wat extra aandacht aan snelfietspaden, maak elektrische fietsen (pedelecs!) goedkoper en denk ook voor de gein eens na over hoe de zichzelf consumerende consumptiemaatschappij in z'n geheel een paar tandjes minder kan (liefst een heel gebit). Want dat is het ultieme toverwoord: minder. Daar wordt zelfs Geertje W. blij van, zolang je hem in een zekere waan laat. Maar echt. Het is de enige manier, minder. Alles en overal, veel minder, zuiniger, bewuster. Anders staat en ligt de planeet straks vol windmolens en zonneparken. Is niet te doen. Groei moet in de ban. Krimp is het nieuwe normaal. Oh, en vanzelfsprekend een dik vet einde aan de ziekmakende, allesverslindende vleesindustrie met al haar leed voor mens en dier. Zo. Voor nu even genoeg positieve prikkels.

#waanvandedag #rotterdam #blakermat #video #gedicht #ov #krimp #economie #deelauto #wwII #100DaysToOffload

Wat mij vandaag opviel en wat ik eerst echt even uit moet schreeuwen: what the fuck? Miljardensteun voor KLM, de auto-industrie die de achterlijke moed heeft om te lobbyen voor aankoopsubsidies zodat 'de consument' nog meer auto's koopt en hoe ondraaglijk wordt het reizen met het OV na 1 juni?

Ondertussen vraagt Het Rode Kruis om naar verhouding een schamele bijdrage van 30 miljoen om alleen al in wat we dan het Koninkrijk Nederland noemen, hulp te kunnen bieden aan mensen die het hardst worden geraakt door al het gedoe. Maar nee, zij moeten maar gewoon donateurs zien te werven voor bijvoorbeeld hun hulp aan ouderen, zorginstellingen, kinderen in armoede, noodhulppakketten. Ehhh... wat klopt hier niet?

Omdat we in een bizarre wereld leven waar aandeelhouders, grootkapitaal, massale belastingontduiking door multinationals (met dank aan de Nederlandse overheid, met speciale vermelding voor de weledele heer Rutte die, geïnspireerd door het gedrocht 'Paars' en de nasleep daarvan, al drie sneue kabinetten lang de boel naar eigen goeddunken nog verder aan het slopen is) en overige fraudelente idioten en andere nono's de dienst uitmaken en schijt hebben aan alles van werkelijke waarde: op gironummer 7244 zijn donaties aan Het Rode Kruis zeer welkom.

Het is maar een bescheiden greep uit de gekte van de dag, hoor. Verder heb ik mij ook weten te vermaken met een relatief rustig rondje Zuiderwoude en alles wat ik wèl mooi vind aan wat de omgeving mij gratis aanbiedt. Laat ik de vogels nog eens noemen. Of de bomen, struiken, sloten en plassen. Een zwanennest, schapen en lammetjes, koeien en zwerfvuil. Oh nee, dat laatste niet. Vanzelfsprekend zie ik ook dat het waterpeil drastisch aan het zakken is. Dat wordt ongetwijfeld ook weer een hele paniektoestand straks. Iets om naar uit te kijken voor een levensgenieter als ik.

Vooruit. Het is tijd om mondkapjes te fabriceren. Gezellig mee in de waan dat we daarmee ons vege lijfje gaan redden.

#waanvandedag #hetrodekruis #ov #mondkapjes #virus #100DaysToOffload

Vooruit, ik doe een poging, maar garantie tot de virtuele deur. Kijk, daar ga ik. Ja, u ziet dat niet, maar geloof het gerust: zo'n beetje ieder woord, moeilijk of makkelijk, wordt minimaal één keer verbeterd. Al kunt u daar gerust twee keer van maken. Precies om die reden verwacht ik er vandaag niet veel van. Toch moest ik nog even wat schrijven. Niet omdat het echt moet, maar omdat ik het wil.

Het was vreemd vandaag. Voor het eerst sinds 12 maart weer met de trein. (Dat mocht ik van mezelf, omdat ik een superheld ben, inclusief maillot en cape.) Het was onwaarachtig stil. De gemiddelde leeftijd (als ik mezelf niet meereken) lag tussen de 25 en 35. Laten we het op 30 houden. Dan doet het woord 'gemiddelde' er tenminste nog toe. Twee intercity's tegen het eind van de ochtend en een stoptrein laat in de middag en zowel heen als terug hetzelfde beeld. Hoewel, niet helemaal. De Amsterdamse stations op de weg terug trokken aardig wat publiek. Niet bizar veel, maar toch een duidelijk verschil met de Zuidelijke Staten. Net als hier op straat in het oosten van de stad. Alles rent en fietst door elkaar, langs elkaar, over elkaar; ja, het is druk op straat. Wat dat betreft was het oosten van Roffa bijna een oase van rust te noemen. Ook een groot verschil: daar zijn vooral auto's op de weg. Een oase met een randje dus.

Alles bij elkaar was het mij meer dan de moeite waard: mijn dochter na al die tijd weer even gezien zonder dat er een telefoonscherm tussen zat. En daarna een ultrakort bezoek aan mijn ouders. Ik op de mat bij de voordeur, zij wat verderop in de gang. Het is allemaal maf, maar ik had het niet willen missen. Tegelijk, ondanks alles, lijkt het alsof het gisteren was dat we elkaar in het echie zagen.

Nu maar weer afwachten wanneer het nog een keer kan, illegaal of niet. Dat is het rare van het zogenaamde versoepelen: er mag meer, maar het wordt ook een heel stuk ingewikkelder om het allemaal te mogen. Ik kan er niets aan doen, maar ik vraag mij ook af waar het allemaal voor wordt gedaan. Als de werkelijke oorzaken van dit hele gedoe niet worden aangepakt, dan kun je symptomen blijven bestrijden tot je een ons weegt.

Zo. En dan nu, om uw tere oogjes en mijn evenzo tere gemoed een plezier te doen, nog even de ergste vertypingen eruit vissen.

#ov #trein #virus #waanvandedag #symptoombestrijding

Ons bestaan wordt gedefinieerd door de verhalen waarin we kiezen te geloven. En we verzinnen wat af met z'n allen. Dus dan weet je dat.

In het kader van 'laat ik ook eens positieve kant van de tweevoeter belichten': vorige week reed ik, zoals ik dat nu eenmaal doe, met een lekker vaartje naar het station. Rotterdam Alexander, voor de preciesigheid. Niet dat het verder uitmaakt, maar het geeft een beeld. Of niet, want als je niet weet hoe het er daar uitziet, of dat het überhaupt bestaat, dan heb je er nog geen rukkeduk aan, maar ja, je probeert eens wat als Schrijver des Naderhands.

Fietsen dus. Tempo. Donker. Licht aan. Blik op het fietspad en dan die hele omgeving ook maar gelijk scannen. Het kruispunt dat voor mij opduikt is me er eentje. Nu kan het kruispunt daar zelf weinig aan doen, dat ligt daar gewoon keihard te chillen en heeft verder geen idee, maar ik weet uit ervaring dat er nogal wat automobilisten zijn die niet in de gaten hebben dat ze, voordat ze hun weg met de overige gemotoriseerde vriendjes kunnen vervolgen, eerst een fietspad oversteken – en voorrang moeten verlenen, zoals dat zo mooi heet. Toegegeven, ik ben dienaangaande ook best een eikeltje en rem het liefst zo dramatisch laat mogelijk als een vierwieler mij niet of laat opmerkt. Dat is het voordeel als je zelf wel oplet, dan kun je anderen nog eens heerlijk de stuipen op het lijf jagen. Nou, dat gebeurde dus ook.

Ik kom in volle snelheid aan karren en ik zie dat het jochie achter het stuur niet enorm op zit te letten. Ik zag wel de gloed van zijn telefoon op zijn gezicht. Logisch natuurlijk dat zo'n schermpje de hoogste prioriteit krijgt. Je zou zomaar iets kunnen missen, een bericht, een foto of, nou, een fietser. Maar ja, die zie je niet aankomen op je foon. Dus ik overdreven remmen, tingelen, overdreven sturen en misbaar maken. Fantastisch. U kent het wel, met je hand een wegwerpgebaar, mond scheef, boos kijken. Blijer maak je mij niet. Oh, wat ik dan ook fijn vind is om de gestuipte mede-verkeersdeelnemer een bezoekje aan het raampje te brengen en heel even nog mijn zelfingenomen gelijk te duiden. Dus ook nu.

Mijn verbazing was nog onderweg een schetsboek en potlood te kopen, terwijl ik zijn portierraam al zie zakken, met zijn hoofd half naar buiten en zijn hand erdoorheen gestoken zwaaien, terwijl hij roept sorry man, ik zag je écht niet, sorry! Tja, van zo'n vredelievende wending schiet ik dan toch vol. Waarschijnlijk net zijn rijbewijs, toch even goed geschrokken en dan excuses aanbieden. Dan ben je een grote, hoor, echt. Ik stak daarom mijn hand op, zwaaide terug en riep ... is oké!.

Even later liep ik met natte oogjes op het perron. Het was dan ook verdomd koud en dan die wind erop hè?

#verkeer #fiets #ov #gedrag #waanvandedag

Je moet er toch mee oppassen, steeds van die berichten over alles wat mij stoort. Daarom heb ik NS een plezier gedaan en daar maar weer eens een vragenvuurtje opgepookt. Ook leuk. Ik wacht in spanning af.

Over de trein gesproken: vandaag zat ik dan eindelijk eens in zo'n nieuwe Sprinter. Ik had ze al vaak gezien, maar ze reden nog niet op de trajecten die ik meestal bereis. Nou, tot vandaag dus. Mijn hartje klopte spontaan wat sneller, ik voelde een tinteling in mijn buikje en een minuscuul moment dacht ik zelfs lichte onrust te bemerken in de erogene zone. Al bleek dat later gewoon een gevalletje spontane incontinentie. Ach, kleinigheidje.

Ik kan je met overtuiging zeggen dat het allesbehalve een feest was in dat nieuwe ding. De verlichting kil en koud, het interieur oogt als Action-plastic en ik verlangde ineens enorm naar Prins Claus en zijn strofobie. Helemaal geen pluspunten? Jawel. Een beetje. De geautomatiseerde deurfluit is van een aanvaardbaar volume en het treindiertje zoeft nagenoeg geruisloos over de rails. Toch, ik geef het als geheel een mager zesje. Alleen al omdat ik mij als treinreiziger een beetje in de mailing genomen voel, want eigenlijk is het geen trein meer; het is een veredelde metro. En ik heb een onwijze teringhekel aan metro's. Ja, ze zijn heel handig en snel. Maar zo deprimerend als de neten.

Wat dan wel weer zo is: ik was als een kind zo blij toen ik op de terugweg in een oude, gammele, naar rottend afval riekende en met de dood tussen de kiezen stinkende Sprinter van het eerste uur zat. Zo leer je die ouwe zooi toch weer waarderen. Je zou bijna denken dat ze het erom doen bij ons aller NS.

#trein #metro #ov #waanvandedag

Ik vertel u natuurlijk niets nieuws als ik zeg dat ik blij word van treinen. Ondanks al mijn ergernissen die ook met grote regelmaat treingerelateerd zijn. Maar kijk, daar zit 'm de denk- en misschien zelfs gevoelsfout. Het is bijna nooit de trein zelf waar ik mij aan stoor, ondanks de onvermijdelijke verstoringen die ook mijn tere zieltje soms treffen. Nee, het zijn de mensjes in de treintjes waar ik mij kapot aan irriteer. Echter, ook deze mededeling komt niet als bliksem bij heldere donderslag. Toch moet mij van het hart dat ik al een dag of wat – nee joh, veel langer, weken, maanden zelfs! – rondloop met oplopende frustratie die losstaat van de medereiziger.

Zoals daar zijn de omroepberichten. U kent ze ook vast wel. De ingeblikte aan elkaar geknutselde woorden, zinsdelen en zinnen met als gevolg van al dat technologisch gefrut hun wonderlijke intonatie. Of neem de hilarische opener “Beste reizigers, dit is een bericht voor reizigers...”. Ook zo heerlijk hemelschreiend zijn de berichten in de Sprinters. Bij ieder fukking station die hele riedel aan overdadige informatie. Steeds opnieuw. En heel veel duidelijker wordt het er niet van. Stel, ik stap als onwetende reiziger in en ik hoor dat deze Sprinter stopt in Breukelen, Woerden, Gouda Goverwelle en Rotterdam Centraal en ik in de veronderstelling was dat ik in de trein naar Capelle Schollevaar ben gestapt, dan is de weg intern vrij voor wat lichte paniek. Het misprezen bericht noemt namelijk alleen de eerste drie volgende stations en de eindbestemming op. Tja. Is dat nou handig? Iemand vindt van wel, want het systeem roeptoetert nu al jaren deze onnavolgbare brei. Los van al die misgeslagen planken stoor ik mij ook aan het volume van al dat tergends. Het is of veel te hard en te schel. Of te zacht. Of alles daar tussenin.

En wat te denken van die geautomatiseerde fluitist m/v? Net voor de deuren sissend en hijgend sluiten worden we gezellig getrakteerd op een hels en schril kabaal. Hoewel er kort daarvoor ook al een keiharde fluit van de conducteur van dienst is te horen (tip: nooit net voor de ex-kaartjesknipper langslopen als er wordt gefloten!), moet er ook nog bij iedere open deur een keihard kutgeluid te horen zijn. Want stel je voor dat al die idioten met hun koptelefoons op en oortjes in niet zouden horen dat er wordt gefloten?! Dat moet iets vreselijks zijn blijkbaar. Het einde der tijden op z'n minst. Ik ben zo'n malloot die zonder gehoorbeschadiging door het leven wil. Onmogelijk, weet ik, want de decibellen vliegen je overal om het hardst aan. Maar van zoiets dienstverlenends als NS verwacht ik wat meer zachtaardigheid. Niet dus.

Waarom moet er überhaupt nog worden gefloten? Het interesseert niemand ene ruk. Na het fluiten niet meer instappen? Nee? Nou, je moet ze de kost geven. Niet te doen. Fluitje voor de veiligheid bij het sluiten der deuren? Pfff... Zelfs een kinderwagen met kind wordt gebruikt om de deuren open te houden. Instappen zullen we, hallo! Waarom niet net als bij de metro, de tram en de bus een knipperende lamp gecombineerd met een bescheiden (het kan dus wel) audiosignaal? De techniek staat voor niets en stelt verder ook weinig voor, dus kom op NS, #doeslief!

Toch viel van de week ineens het denkbeeldige grijpstuivertje toen ik op Utrecht Centraal (wanneer maken ze dat station nu eens af en ook voor de gein helemaal lekvrij?) weer eens overstapte. Ik liep vanuit de trein de trap op en zag een mega-grote advertentie voor gehoorbescherming, of hoe dat dan in de doelgroeperige hipstertaal heet: noise cancellation. Aha-erlebnis in de gloria – al die teringherrie is dus gewoon een enorme samenzweerderig doorgestoken geluidskaart, een ordinair verdienmodel van heb ik jou daar. En mij dan toch verbazen hè?

#waanvandedag #ov #ns #geluidsoverlast

Een pinstoring met Pinksteren, een valsere alliteratie kan bijna niet. Toch heeft het wel wat, zeg nou zelf.

Na de repetitiesessie huiswaarts viel het vandaag nogal op dat Utrecht Centraal er wat doods bij lag. Net als de blikken kiloknaller-bier dat her en der over het station en in de treinen lekker penetrant lag af te sterven. Geef het volk wat festivals en de ware aard toont zich. Stelletje ranzige idioten bij elkaar. Als toegift schold een vrouw op haar fiets de fietsenmaker bij station Amstel de huid vol. Waarom? Omdat ze niet in de stalling mocht fietsen. De publieke vermaning trok ze niet. Overigens moet gezegd: haar kekke gifgroene jasje paste goed bij haar verrotte karakter. De beste man liet de ziektes van zich afglijden en ging door met zijn werk. Behalve fietsen maken moet ie ook de uitgaande stallers met zo'n apparaatje bliepen. OV-kaart ervoor en een fijne avond. De dame in kwestie vond trouwens dat hij maar een 'real job' moest zoeken. Blijkbaar weet ze in al haar domheid niet meer wat het Nederlandse woord is voor dit nobele ambacht.

Ondanks alles waren partner en ik blij dat we alleen maar wat dikke spetters vingen onderweg. Pas toen we binnen waren flikkerde het water uit de hemel en deden wij een dansje.

#waanvandedag #fietsenmaker #ov #festivalweekend