Na goed overleg met mezelf heb ik besloten om deze namiddag dan toch maar binnen te blijven en geen parkwandeling te maken. Het was vanochtend en begin van de middag al avontuurlijk genoeg op de fiets. Eerst naar de boekhandel, daarna naar huis via de bijna lege buurtsuper (ja, toch nog nog een paar vergeten boodschappen).

Het was met de tweewieler een kwestie van gematigd vaart houden, losjes tegensturen en vooral niet remmen, want dan ga je geheid op je snufferd. Dan is het zelfs te doen om sneeuwbalvechters en rucksigloos sleegepeupel te ontwijken. Zul je zien dat ik ergens deze week alsnog dik onderuit ga, maar hé, dan heeft het niet aan mijn uitmuntende stuurkunsten gelegen. Gewoon pech.

Als het morgen niet al te onmogelijk blijkt, dan zal ik mij door de marktverwerkende NS naar Rotterdam laten rijden. Dat wordt ongetwijfeld lachen met tuitende tranen. Wil je weten waarom het OV en de spoorwegen in het bijzonder tegenwoordig bij elke tegenslag volledig op z'n gat ligt? Lees dan Er zijn nog 17 miljoen wachtenden voor u (Sander Heijne, De Correspondent). Veel duidelijker wordt het falen van de privatisering nergens beschreven, vermoed ik. Zowat alles wat door de staat uit handen is gegeven, is jammerlijk en pijnlijk naar de knoppen gegaan. Behalve de mobiele telefoonmarkt. Dat ging zowaar behoorlijk goed. Maar verder? Zorg, onderwijs, energie, kinderopvang, post en spoor. Allemaal mislukt op alle vlakken. Toegeven zou ruiterlijk zijn. Terugdraaien nog heel veel beter. Dat kan namelijk ook best. Wederom: doe er je voordeel mee wanneer je straks in het stemhokje staat.

Dat allemaal geheel terzijde hoor. Terwijl ik dit typ wordt namelijk de laatste hand gelegd aan de verse video van ons aller MANKES. Zoals we dat dan doen. De Vrouwe verzamelt beelden, knipt, plakt, klikt en zucht. Knutselt de boel aan elkaar, kijkt kritisch, stort ergens in het proces in een persoonlijkheidscrisis, krabbelt weer op om uiteindelijk, ondanks al mijn gezever en commentaar – ho, wacht: altijd opbouwend! – weer een juweelderige video te hebben gebouwd waar we allebei gepast trots op zijn. Zoals ik eerder al schreef, binnenkort online te bewonderen.

En zo glibberen we de avond in. We hebben mazzel, we zitten er warmpjes bij.

#waanvandedag #muziek #beeld #boek

Even wat anders voordat ik weer in een eindeloos Atlasgezang verval. De stand van zaken in muziekland: twee nummers opgenomen, gemixt en gelijk maar een master eroverheen. Tik aan. Binnenkort iets met video en dan verschijnt het als vanzelf in het openbaar.

Ondertussen ben ik allerlei digitale werelden aan het verkennen en lees ik mij in. Linux is me er eentje. Plus alles wat daar bij komt kijken. Technisch geleuter waar je als onschuldige lezer niks aan hebt. Vermoei ik je dus verder niet mee. Maar leerzaam is het. Net als het bijwerken van allerlei sites die soms zomaar stiekem ineens een tik van de molen nodig hebben. Check.

Tenslotte liep ik eind vorig jaar pardoes met een dikke glimlach rond. Dat was even schrikken. Wat was het onbedaarlijk geval? Uit een van de kerstpapiertjes straalde mij een shirt toe met daarop een print van een zelfbeeld. Waarmee inmiddels mijn derde one of a kind-tee terloops een feit is. Omdat ik heel goed begrijp dat deze jubel niet zonder beeld door het leven kan, hieronder de tekening met bijschrift (geplukt van schijngestalte).

Ik vermoed overigens dat wanneer je dit bericht via e-mail ontvangt, dat je dan even op de link boven het bericht moeten klikken om naar de website te gaan en daar te kijken waar ik over bazel.

— Deze tekening maakte ik op een stuk zwerfkarton met een dikke stift. Daarna de boel gefotografeerd, digitaal bewerkt en geïnverteerd. Ik ben er altijd erg over te spreken geweest. Dat mag best als je iets hebt gemaakt. Al die valse bescheidenheid moet maar eens bij het grofvuil. Des te leuker toen ik de tekening op een t-shirt als kerstcadeau kreeg. Daar loop ik nu te pas en te onpas mee te shinen. —

#waanvandedag #muziek #mankes #beeld #schijngestalte

Tussen de opnames door, of juist terwijl De Vrouwe een zangpartij inzingt – zonder mijn priemende oortjes als toeschouwers – maak ik mijn rondje door het buitenleven.

Deze keer gaat de route over de smalle dijk tussen het Nieuwe Diep en het kanaal. En dat in een kansloze poging de ergste drukte te mijden. Ik kan het niemand echt kwalijk nemen (al zou ik dat natuurlijk heel graag doen) dat ze aan de wandel zijn, op de fiets rondjes sjezen of aan het rennen zijn. Allemaal in een parade op weg naar nergens. De letterlijke en dus heel lelijke vertaling van Talking Heads' Road to Nowhere.

Daar loop ik dan ergens tussen. Mezelf onzichtbaar denkend; het is een volslagen idiote manier van omgaan met mijn sociale gêne, maar zo doe ik dat nu eenmaal. Inwendig mezelf vervloekend met klamme oksels, uitwendig de kalmte zelf, alles onder controle, je weet toch. Ik wil niet meelopen in deze optocht van kakelende zombies, schreeuwende opjutters (ja, lekker man, tempo, tempo, kom op, go-go-go!) en pruttelend geneuzel. Ik wil hier niet mee worden geassocieerd, hier niet bij horen, geen deel uitmaken van.

Dan is daar het verlossende piepje van mijn telefoon. Zangpartij staat erop, ik kan naar huis, mijzelf losweken uit deze ellendige rij zwalkenden.

Hoe fijn is dan het thuiskomen in de relatieve rust van de kamer die wij delen, of misschien zelfs wel zijn. Nu is het mijn beurt om mijn stem aan het nummer toe te voegen. Koptelefoon op en de wereld is alleen die van ons.

#waanvandedag #muziek #mankes

Ik houd het heel kort. Al een tijdje zit 'Hangman' in mijn hoofd. Een nummer van mij, uitgevoerd met Cradle FC. Daarom dacht ik, laat ik in plaats van oeverloos kletsen de muziek delen. Een live versie uit 2010.

#waanvandedag #cradlefc #muziek #music #live #etfrecords #bandcamp

Vandaag leende het gerommel in en rond het huis ook de nodige memoires op. Zo klikte ik tussen al het gefrutsel door wat repetities en bootlegopnamen van Cradle FC aan. Dan wordt tijdreizen ineens een makkie. Deze keer van begin 2005 tot en met 2011 en daar dan zo lekker willekeurig doorheen. Wat ik hoorde was soms hemeltergend en soms geniaal. Zo bescheiden durf ik wel te zijn.

Ik ben de laatste tijd sowieso bezig met het beluisteren van oud materiaal en en passant speel ik dan in een nostalgische bui een nummer of twee. Gewoon hier thuis, solo. Heel anders dan de kollereherrie die we als band maakten natuurlijk, maar het gevoel telt.

Wat herrie betreft hebben we ooit in Engeland indruk gemaakt bij platenbaas Geoff van het Probe Plus label. Een paar jaar na ons optreden zat ik met jd meatyard, waar ik drumde, in de studio. Hij was er ook bij, zoals hij altijd bij alle opnames was van de bands die hij onder zijn label uitbracht. Hoe het zo kwam weet ik niet meer, maar ineens viel het kwartje bij hem en zei hij op de hem zo typerende manier (nadoen is nauwelijks mogelijk) – “oh, you are from that fucking loud band!” Ik kon niet anders dan instemmen en vriendelijk lachen. Later begreep ik dat het als compliment was bedoeld.

Nou ja, een anekdote van niks, maar ik beleef er goede herinneringen aan. Net zoals aan het wonderlijke duo Sonnenberg, ook uit Liverpool en ook van hetzelfde label. Daarom viel mij het bericht zwaar dat Saul, de onnavolgbare tablaspeler van het duo, en vooral een ongelooflijk lief, vriendelijk, zachtaardig en verlegen mens, een paar dagen terug is overleden. Ook aan hem bewaar ik hele mooie herinneringen waardoor ik hem niet zal vergeten.

Daarom sloot ik mijn luisterdag af met een nummer van Sonnenberg: Into the Light.

#waanvandedag #muziek

Soms zou het fijn zijn om gewoon wat te drijven in een zee van wolken. Net zolang tot zinken hetzelfde is als zweven door de ruimte. Tijdloos, zonder grenzen. Ja, oké, wel oppassen voor het ruimteschroot en ander voorbij razend gesteente.

Ik las dat er nu een enzym is gevonden waarmee plastic sneller afbreekt. Dat het dan in dagen in plaats van honderden jaren is afgebroken. Maar ja, afbreken betekent dan toch nog steeds dat het ergens blijft. Volgens mij kan dat nooit goed zijn. Sowieso draagt het allemaal niet bij aan de urgentie dat het minder moet. Met zulke, misschien best goede uitvindingen, blijft het dweilen met de kraan open. Het dweilt moeilijk zonder water overigens.

Dat is het volgende agendapunt. Water. Inmiddels is het zelfs naar de beurs gegaan. Dat kan alleen maar betekenen dat er een stel uitgekookte sjeeskevermensen heel veel gaan verdienen aan een product dat steeds schaarser wordt. Geen leven zonder water. Dus wat moet je dan straks met al je geld, zogenaamd slim verdiend over de miljarden lijken van anderen. Precies, stik er maar in.

En is het wel slim om jongeren nu aan te wijzen als schuldigen van de huidige covid-periode? Ja, het zijn allemaal snotneuzen, maar dan nog zou het volgens mij een beter idee zijn om niet te gaan veroordelen. Beter zou het zijn om ze mee te krijgen in de noodzaak om (hun) gedrag te veranderen. En dan heb ik het niet alleen over de schijnveiligheidsmaatregelen, maar natuurlijk vooral over het grotere geheel. Ik geef ze trouwens geen ongelijk, althans, niet helemaal. Nu opgroeien betekent niets minder dan continu in dikke neonletters NO FUTURE om je heen zien. Al is die oerkreet van alle tijden, zo is het ook. En het feit dat het van alle tijden is, is al tragisch genoeg. De boodschap dringt al decennia niet door. Het gevolg is dat iedereen, precies zoals onze collega-apen, zo snel en zo hoog mogelijk in een boom klimt. En dan maar denken dat je daar goed zit. Susgedrag. Het is hooguit uitstel van executie.

Heb ik nog iets opbeurends te melden? Nah, waarom zou ik. De lucht is dikgrijs net als mijn gemoed, maar dan een tikkie duisterder. Toch zie ik stiekem wel uit naar morgen. Eindelijk weer een optreden, ondanks alle rarigheid. Noem het vluchtgedrag, escapisme. Beter dat dan een fles, pillen of een poedertje. Snuiven, slikken, stikken. En er was licht. Nee, dan heb ik het liever donker.

#waanvandedag #world #news #100DaysToOffload #nieuws #headliner #mankes #muziek #ilfu

Keuzestress. Wie kent het niet. Op dit moment geldt het voor mij als het gaat om waar ik over zou kunnen schrijven. Ik kan nog meer tieren en schelden op de oerdomme tweevoeter, maar ik kan ook wat semi-fictief aan het typen slaan. Of helemaal los van alles en de fantasie ruim baan geven. Een gedicht. Proza. Een combinatie van die twee.

Het zou over MANKES kunnen gaan. Onze aanstaande repetitie, de prille plannen voor een nieuw album, of de voorbereidingen op het International Literature Festival Utecht (ILFU – klik maar voor een übercoole foto en meer info) waar we in een of andere hoedanigheid deel van uitmaken. Wordt het een live-optreden, een video, allebei? En hoe vaag het allemaal is wat betreft de organisatie, de afspraken. Dat we onze onkostenvergoeding inmiddels wel al hebben mogen ontvangen, nog voordat we ook maar één performance hebben gegeven. Dat je je kunt afvragen of dit echt de bedoeling is. Tegelijkertijd ben ik bij meer dan genoeg bedrijven binnen geweest om te weten dat daar op veel extremere wijze wordt omgegaan met budgetten die een veelvoud zijn van een gemiddeld cultureel/kunsten-budget.

Ik zou het kunnen hebben over de online-ouderavond en hoe dat van mij best altijd zo zou mogen: kort, bondig en geen oeverloze non-vragen van ouders die maar geen onderscheid kunnen maken tussen het welzijn van hun kind en de irrelevantie daarvan tijdens een publiek vragenstelmoment. Bijvoorbeeld. Dat het hoe dan ook een spannend en vast ook memorabel jaar wordt voor dochterlief en het fijn zou zijn als ze over een maand of negen de deur van de havo dicht kan doen en misschien een hbo-deur opent. Of toch besluit dat het wel even mooi is geweest en zich richt op werk. Het kan ook een combinatie worden. Een tijd van bezinning wellicht.

Ik kan schrijven over hoe twee ouderen op vijfhoog hun leven in zeer korte tijd overhoop gegooid zien worden en zich dan toch ondanks alles weten aan te passen. Survival of the fittest op microniveau. Dat is knap. Meer dan dat zelfs.

Mijn eigen gereutel in de kantlijn, de behoefte aan slaap, rust en ruimte. Ondertussen denkend aan mensen die zo onvoorstelbaar wanhopig zijn dat ze hun eigen 'thuis' in de fik steken in de hoop dat er dan eindelijk eens aandacht is voor hun uitzichtloos lijden en dat het misschien, heel misschien, iets beter wordt (ik vrees het ergste).

Wat ook nog kan is schrijven over waar ik allemaal over zou kunnen schrijven en dat zo banaal vinden dat de lonkende blokkade mij bijna teveel wordt en dan toch maar precies dat gaan doen; alles beter dan niets. Hoewel. Misschien is niets wel het allerbeste. Niets is tenslotte niet niks.

#waanvandedag #ilfu #muziek #kunst #art #cultuur #school #werk #schrijven #choice #100DaysToOffload

Het is precies weer zo'n dag. Dat ik al twee keer een hele lap tekst hebt getypt om het dan weer te wissen.

Het eerste ging over vannacht. Een poging tot het dichterlijk vastleggen van een gezellige paniekaanval. Niet te doen. Te sneu en zelfmedelijdend ook. Het andere ging over hoe nutteloos elke vorm van leven is. Ja, lieve lezers, dat zijn nog eens onderwerpen. Nou, blijkbaar trok ik het toch zelf ook niet, want anders had je nu dit niet op je teergevoelige netvlies gehad. Of dat nu zoveel beter is, durf ik niet te zeggen. Hoewel, dat durf ik best, maar waarom zou ik de moed die ik al hard genoeg nodig heb om de waanzin die het leven eenmaal is te doorstaan, gaan verkwisten aan heroïsche aannames. Zonde.

Nu ik bovenstaande teruglees moet ik mezelf opnieuw bedwingen het niet ook direct weer te wissen. Wat een wartaal, wat een hoogmoedigheid, wat een arrogant gezwam. Het gaat nergens over. Je zou er in paniek van raken.

Ondertussen klapt het publiek zich wezenloos op de cd van Mercedes Sosa die op dit moment door de speakers kabbelt. Een welverdiend applaus, vermoed ik. Je had erbij moeten zijn, denk ik. De cd kochten we afgelopen vrijdag in Arnhem. Samen met nog een hele riedel: vijf cd's voor een tientje. En er zat nog flink wat moois tussen. Daarbij steunen we de plaatselijke en onafhankelijke muziekwinkel graag. Aanrader. Als je in Arnhem (of in Nijmegen, zie ik nu ik het almachtige internet verzoek) bent, loop dan maar eens binnen bij Waaghals. Zwart goud en zilveren schijfjes. Met iemand achter de toonbank die niets anders dan liefhebber is. Dat merk je aan alles.

De dag zoals die is. Werk, fietsen, muziek, typen, zuchten en staren. Vrouwlief vermaakt zich letterlijk met een stuk stof en een naaimachine. Het wordt een korte broek met hengsels. Of hoe noem je dat, een korte tuinbroek? Geen idee. En vragen doe ik het haar niet, want dan draait ze met haar ogen en glimlacht mij dan lief een bemoei jij je maar even fijn met jezelf, je ziet het vanzelf wel als het af is, en nee, dit ga je niet in je stukje zetten toe. Ze moest eens weten. Ja, ze zal het weten, want ze leest alles wat ik schrijf, ook tussen de regels door.

We gaan de avond in. Buien hangen in de lucht. Dat is fijn, dan ben ik niet de enige.

#waanvandedag #arnhem #waaghals #muziek #sosa #mercedes #100DaysToOffload

Eerder vandaag hebben we zowaar weer eens volledig versterkt in een heuse oefenruimte gerepeteerd. In de afgelopen periode werkten we thuis – en dus akoestisch – aan onze nieuwe nummers. Het was daarom best even wennen om nu de verse ideeën in een andere context te horen. En tegelijk maakt dat het interessant. Zo kan het gebeuren dat waar eerst twee gitaren heel logisch leken, het nu juist veel beter klinkt met één gitaar en drums. Ik noem maar een voorbeeld waar je als lezer verder bijzonder weinig mee kan; wij waren lekker bezig, van de straat en vielen verder niemand lastig. Toen we iets na drie uur weer buitenkwamen zag de wereld er anders uit dan vanochtend. Geen zon meer, maar een dreigend dik pak grijs. En loeibenauwd, dat ook.

Als ik dan lees over de eindeloze files waarin je levend wegsmelt, ben ik blij dat we niet aan die gekkigheid mee hoeven doen. Probeer dan ook nog maar eens anderhalve meter afstand te houden met je smeltwater, niet te doen. Ach, met een beetje mazzel gaan binnenkort de grenzen weer dicht en wordt er nostalgisch gepraat over het leed dat file heet. Wat sowieso best gek is. Fileleed. Alsof het je overkomt en niemand deel uitmaakt van de polonaise. Net zoiets als denken dat jouw vliegticket of kiloknaller heus geen kwaad kan. Ik noem maar een dwarsstraat.

Wonderlijk van een iets andere orde vond ik de uitspraak van een zogenaamd branchekenner van ABN Amro (je verzint het niet). Dat het goed is dat alle kledingwinkels nu uitverkoop mogen houden, omdat ze zoveel voorraad hebben. Want ja, die voorraad, daar wil je niet mee blijven zitten, het is namelijk hartstikke trendgevoelig hè, die kleding. Daar heb je als industrie namelijk helemaal geen zeggenschap over – de trends overkomen je. En dus is de kleding na het seizoen niet veel meer waard. Het geeft een andere betekenis aan wat we vanuit een ander perspectief allang wisten (maar verder verdomd weinig mee doen): mode is bederfelijke waar.

Met liefde zou ik zoveel achterlijkheid eigenhandig de nek omdraaien, maar ja, dat is vast geen goed idee. Het geeft een hoop rommel en gedoe. Blijft bizar dat er dus legio mensen zijn die met een enorme hoeveelheid dom gelul heel veel geld verdienen. Ze kijken zichzelf dagelijks dik tevreden aan in de spiegel. Ook knap hoor, maar beter zouden ze iets doen wat wel waardevol is of anders, als het dan toch zo uitkomt, gewoon zonder zeuren meedoen aan een covid-vaccin-testprogramma. Garantie tot aan de deur.

Genoeg gehuil naar de maan. Deze wolf gaat plantaardigheidjes eten.

#waanvandedag #mankes #muziek #mode #kleding #100DaysToOffload

Alle commerciële gekheid – zoals de dagen van moeders, vaders, geliefden, maar ook sint en kerst – heeft een zeker voordeel. Want terwijl ik dit typ klinken de klanken van Bloodflowers zalvend door de verduisterde kamer. Als ik het goed heb, dan is het voor het eerst dat ik een cd (van The Cure) heb gekregen van mijn dochter. En dat allemaal omdat ik een supervader ben, wat natuurlijk ook zo is, hallo. De afbeelding van het cd-boekje vindt zij nogal eng, maar dat weerhield haar er niet van om dit kleinood voor mij te kopen en zelf in te pakken. Dat is toch lief. Bonus: ik had de cd ooit, maar dat was een kopie; is toch anders. Kortom, deze vader is een tevreden mens en heus niet alleen vanwege dat cadeautje. Je zult maar zo'n schat van een dochter hebben.

Overigens, over die verduistering, dat is alleen om het hier zo lang als mogelijk een beetje koel te houden. Oké, we zitten stijf op het noorden, maar dan nog. De huizen aan de overkant – en veel te dichtbij naar mijn zin – de auto's en de nogal groen-arme straat zelf zorgen voor flink wat warmteafgifte, zoals dat dan heet. Heet ja. Dat wordt het vanzelf. Dus dan zit je lekker op het kille noorden en dan nog knettert de weerkaatsing van het zuiden de kamer in. Het zal ook eens meezitten.

Er zoemt overigens weer een gedicht. Dat vliegt een dezer dagen ogenschijnlijk als vanzelf dit echoënde web in.

Nou, wat een leuterdeprietpraat. Ik dompel mij nog wat onder achter de gordijnen met de muziek precies luid genoeg om ook de rest van de overprikkelende omgeving buiten te sluiten.

#waanvandedag #bloodflowers #thecure #muziek #100DaysToOffload