Normaal mijd ik door de regen lopen of fietsen als de pest. Maar gisteren wandelde ik met veel plezier een klein uurtje door het park. De regendruppels waren dik, maar met weinig. Of, met een beetje kromme fantasie, zoals ze bij Sparta zingen: we zijn met weinig, maar gek!

Het park blijkt een enorme puinhoop. De gevolgen van picknick en barbecue, rondjes renners en door waanzin gedreven push-uppers. Opruimen is niet het sterkste punt der mensjes. Het zij zo. Deze keer zucht ik, voel mijn gal opborrelen, haal mijn schouders op en adem lang uit. Ondanks de zooi regent het nu een oase van rust. De vogels lekker druk, de eenden dobberen wat rond of zitten aanstellerig ineengedoken aan de kant. Meeuwen chillen 'm hard op de paaltjes die uit het water van Benedendiep steken. De stevige regendruppels lessen de ergste dorst van de bovenste bladeren. Alles daaronder moet nog even geduld hebben net als de kurkdroge grond. Al zal dat nu, een dag en buien later, inmiddels wel anders zijn. Het lawaai van de stad dat de afgelopen weken weer steeds meer aanzwelt lijkt tijdens de wandeling verder weg dan anders, alleen dat is al een feest. Al met al liet ik mij prikkelen door de artificiële natuur.

's Middags bakten we ze bruin. Veganistische brownies. Ze waren (en zijn) goddelijk. Ongetwijfeld door het magische ingrediënt vriendschap dat er door onze lieve vriendin aan is toegevoegd. Het was een middag zoals ik de middagen graag heb. Goed gezelschap, praten, lachen, muziek. En een baksel als kers op de taart.

Tussen de ochtend en de middag wachtte nog iets moois. Ons was namelijk al verteld dat er op dinsdagmiddag door een warmbloedige fan een prachtige bos bloemen en een kaart waren afgegeven in de boekhandel. Logisch, als je allebei met regelmaat tussen die boeken ronddoolt dan is het niet raar dat onze fans ook daar opduiken. Het zijn nu eenmaal slimme mensen, stuk voor stuk (ik houd graag iedereen te vriend, of ligt het er nu te dik bovenop?). Hoe dan ook, we moesten geduld hebben, want pas gisteren was het weer boekhandeltijd. En zo kwam de vrouw met de S. gisteren met een weelderige bos bloemen en een kaart vol warme woorden thuis. Over kersen en taart gesproken.

Of het allemaal nog niet genoeg was, ik geef de schuld aan de adrenaline, speelden we voor de bezoekende vriendin nog voor het bakken aanving een nummer in aanbouw. Inderdaad, het moet allemaal niet gekker worden.

Hoogste tijd om af te sluiten met de woorden uit de tekst van Anne Clark: it rains even harder now (Our Darkness).

#waanvandedag #mankes #muziek #video #anneclark #sparta #vriendschap #100DaysToOffload

Een volle dag, dus met een beetje mazzel een iets legere avond. Nu zeur ik wel eens dat ik gek word van de stad. En dat klopt ook. Maar het fijne van de stad is dan ook weer dat je er af en toe uit kunt. Althans, zolang je de maatregelen als een goed burger naleeft. Ik ben braaf, dus ik mocht vanochtend even de poort uit. Op de fiets. Twee flinke bruggen over richting Ransdorp. Door de weilanden via Zunderdorp, Broek in Waterland en Zuiderwoude weer terug. Mooi rondje Waterland. Rustig ook, geen gehijg en gepuf van flitsende fietsers en ranzige renners. Hooguit een wandelaar. Het is maf, ondanks dat het allemaal ligt ingeklemd tussen een snel- en provincieweg en de stad die als een monster haar verveling ligt op te boeren, voelt het toch prettig om te zien hoe de andere dieren zich vermaken. Weide- en watervogels vooral. Ja, en hele zwermen minivliegjes. Ik zat op z'n tijd helemaal onder en voor de komende tijd heb ik voldoende eiwitten en proteïne binnen.

De middag stond in het teken van huiswerk maken via de beeldbelmagie. Dochterlief had wat Nederlands en nog meer Nederlands op het programma staan. Geblaat over literatuur, verhaallijnen, thema´s en motieven, afgewisseld met het meest voorspelbare eindexamenonderdeel: het schrijven van een betoog, inclusief de verplichte argumenten, tegenargumenten en weerleggingen. Topvermaak. Maar goed, dan hebben we dat ook weer afgetikt joh. Door met ons leven zoals het is en op naar de volgende taak des schoollevens.

Stiekem vier ik vandaag ook een heel klein feestje. De club die mij vaker doet wanhopen dan wat of wie dan ook en waar ik toch een enorm zwak voor heb, is vandaag alweer 132 jaar oud geworden. Zoals Deelder al riep: zo oud als Sparta word je nooit. En dat is maar goed ook. Proost, vrienden van rood en wit!

En als laatste verwennerij: ik heb de Verspreekwoorden maar weer eens aangevuld. Met dank aan familie, vrienden en overig gespuis.

#verspreekwoorden #sparta #fietsen #waterland #amsterdam #waanvandedag #huiswerk

Poeh, nou, ik ben een blij kuikentje hoor. Sparta heeft 't geflikt in Doetinchem. Nog geen minuut nadat ik door het huis sprong m'n vadertje gebeld. Ook die was buiten zichzelf van blijdschap. Broer een bericht gestuurd en verse visa, nog meer berichtjes hier en daar van gene en deze, ik ben er helemaal van in den warrigheid. Tot diep in de nacht alles wat maar riekte naar feestgedruis aangeklikt en dat tot en met zojuist aan toe. Oké, tussendoor was er gewoon een dag met dagelijks brood, dat dan weer wel. Maar goed ook.

Dat is dus wat die idioterie met je doet. En ik heb zo vaak gedacht, zeker de laatste jaren, dat ik me niet meer zo gek zou laten maken. Aanstellerij was het. Juichen voor en vooral vloeken op dikbetaalde voorbijgangers met hun haartjes en hun plakplaatjes, hun schoentjes en maniertjes (en ronduit walgelijke muzieksmaak!). De wanstaltige moderne slavernij, de maffiose praktijken. En zo is het ook. Zeker weten. Het is allesbehalve heilig, het is compleet gestoord. Maar wat overeind blijft is gewoon dat maffe gevoel dat je ontwikkelt voor zoiets als een club. Van kleins af aan. Dat staat los van de waanzin eromheen. Wat mij betreft dan. Ik juich en vloek omdat er niet aan die betovering valt te ontsnappen.

Dus dat joh. Nuchtere feeststemming. Eigenlijk is dit het mooiste moment van het jaar. Nu staat alles weer op nul. Alles is mogelijk, zelfs een kampioenschap – de fantasie is er goed voor. Wat mij betreft stoppen we nu met al die rarigheid, ik vind het best allemaal, nu wel. Volgend jaar om deze tijd zal ik wel weer ergens huilend in een hoekje zitten. Het lot van de Sparta-fan. Lijden, gifbeker en soms, heel soms, euforie. So be it. Mijn gedachten gaan daarom uit naar mijn vriend in Doetinchem. D'ran, jongen!

#waanvandedag #sparta #voetbal

Ik ben vandaag minder toerekeningsvatbaar. Het kan zijn omdat er meer uitlaatgassen door de lucht zwermen vanwege de OV-staking. Dat tast ongetwijfeld wat levensjaren aan. Enigszins cynische gedachte natuurlijk, maar dan denk ik toch ook: als je maar vaak genoeg het OV staakt vervroeg je de pensioenleeftijd als vanzelf. Cru, ik weet het. Ik sta er overigens volledig achter hoor, die staking. Meer actie zelfs! Meer OV ook en veel minder auto's en andere uitlaatachtigen.

Mijn brein vliegt zoals altijd alle kanten op, maar vandaag komt het steeds knarsend tot tijdelijke stilstand op hetzelfde punt. Vanavond gaat het gebeuren. De echte rood-witten tegen de Doetinchemse trots. Promotie of nog een jaar eerste divisie. Het wordt hoe dan ook billen knijpen – die van mezelf hè, ik zou nooit zomaar in andermans billen knijpen! Ofwel: ik ga strontchagrijnig naar bed, of hyperblij. En in beide gevallen denk ik ook: waarom? Hoe kan ik me zo druk maken om zoiets futiels als voetjebal? Maar ja. De paplepel. En ik was al nooit fan van pap, zoals u weet. Toch kruipt het gras waar het met kunst en vliegwerk niet gaan kan. Hup Sparta hup!

En nu weer snel door naar belangrijkere en afleidende zaken. Muziekje aan om het geloei aan de andere kant van de muur te overstemmen. De buurjongen is zojuist thuisgekomen en die neemt het ervan als hij het rijk alleen heeft. Hij denkt dat hij mooi aan het meezingen is met een of andere gospelrockband, maar hoe kan het dan dat ik de boel spontaan bij elkaar begin te vloeken als hij aanslaat? Ik verdraag het niet. Echt niet. Ik wil dat hij nu doodgaat. Liefst aan een brandend kruis. Maar dat zal wel weer een overdreven reactie zijn van mij.

#waanvandedag #voetbal #sparta #gospel