Wachten, wachten, altijd maar wachten. Dat is een gevleugelde uitdrukking in huize mijn familia. Of het ooit is ontstaan bij de opa en oma aan mijn moeders kant, of dat het iets is wat mijn ouders onderling elkaar plagerig toespelen, dat weet ik niet precies meer. Het ligt daar ergens tussenin, denk ik. Wat ik wel weet is dat er heel wat wordt gewacht. Meestal mijn moeder op mijn vader. Omdat hij nu eenmaal niet graag wordt opgejaagd – onderstreept met zijn troef “gaan we jagen?”. Mijn moeder is graag ruim op tijd klaar, is altijd voorbereid en alert. En dus is zij nagenoeg altijd degene die in de wachtstand staat.

Wat mezelf betreft, ik heb het allebei. Ik wil niet onder druk gezet worden en ik wil niet wachten. Uitkomst: vaak onder druk (meestal gewoon door mezelf) en vaak in de wacht. Soms is het overmacht. Zoals nu. Deel twee van de KPN-monteursafspraak. De vorige mensjes hebben een kastje niet aangesloten. Daar komt nu een andere monteur voor. Iets met werkverschaffing en onderaannemerscarrousel. En dus wacht ik binnen het gekaderde tijdstip tussen tien en twaalf braaf en met gierend hart. Het went nooit, u weet.

Niet alles is wachten. Afgelopen weekend was de geslaagde dochter in het Amsterdamse. Om precies te zijn, zondagmiddag om half twee pikten we haar op bij Muiderpoort. We lunchten buiten de deur want we hadden natuurlijk wat te vieren. Daarna, om het extra feestelijk te maken, zelfs nog een glaasje prik op een ander terras. Party! Nog voor het avondeten zat het eerste potje Ligretto er alweer op en na het eten gingen we fanatiek als altijd verder. De onderburen zullen het zwaar hebben gehad met ons gemep op tafel. Geloof me, het gaat er hier fel aan toe. Alles voor de winst.

Om een klein beetje af te koelen maakten we een avondwandeling door het park en probeerden we en passant de verschillende gymtoestellen die er verspreid door het groen staan. Wat nou sociaal ongemak. Daarbij, het was heel stil. Half Nederland zat naar het voetjebal te kijken. Zo hingen we in een stuk elastiek en trokken we onszelf op aan een klouterrek, draaiden we een rondje op het duikelrek en sloten we af met pret op de kabelbaan in de speeltuin. We zoefden ons suf. Weer thuis nog een potje Ligretto om de dag af te sluiten.

De volgende ochtend, gisteren, begon met een online studiekeuzeadviesgesprek voor de aankomende studie. Na een half uur was het oordeel positief. Ook mooi, vanaf september begint de volgende levensfase aan de Hogeschool Rotterdam. We childen wat op de bank, gooiden er wat middageten achteraan, nog een potje Ligretto (nee, we zijn niet verslaafd) en toen was het weer tijd om naar de trein te gaan. Dochterlief moest om zes uur present zijn op haar werk.

En nu dus in de wacht. Hoewel, ik lieg een heel klein beetje. Inmiddels is de monteur al geweest. Dikke meevaller. Glasvezel een feit, hoezee.

Van al die spielerei krijg je vanzelf zin in Playground Twist. Siouxsie and the Banshees.

#waanvandedag

Coronadeals. Dat je afspraken maakt, het op een akkoordje gooit met corona? Nope. Dat je tijdens een pandemie een leuke, scherpe aanbieding krijgt bij een overbodige winkelketen? Ook niet. Dat het ministerie van Volksgezondheid miljarden uitgeeft en geen idee aan wie en wat? Correct. U wint een tas vol met niks.

Wonderlijk volkje toch, die ministers van ons. Ze doen maar wat. Met als argument dat het nu eenmaal een crisissituatie was en de gezondheid van zorgmedewerkers prioriteit had en dus de administratieve juistheid ondergeschikt. Zo dan. Doe maar kordaat en meelevend. Typisch staaltje gecombineerd VVD en CDA gelul inclusief babbelschuim. Als je in de zorg werkt en je leest dat jij, met je tong op je klompen, als excuus wordt gebruikt voor wanbeleid dan moet dat heel pijnlijk zijn.

Of dat je in armoede leeft. Afhankelijk van toeslaggedrochten, omgeven door een repressief bijstandsregime. Meestal gaat dat ten koste van je gezondheid. Kom dan vooral niet aan met hetzelfde argument dat je daarom je administratie niet op orde hebt. Dat je niet weet wie deze keer als goedhartig mens een doos boodschappen voor je deur heeft gezet en waarom je koos voor je kind, je geweten of gewoon je fysieke en mentale welzijn in plaats van een uitknijpbaan in een klimaatverziekende vleesfabriek. Kom je niet mee weg, je bent de klos.

Behalve dus als je dol bent op pluche en alles krom lult wat recht is. Lekker opportunistisch en het zinkend schip verlaten we precies op tijd en we hupsen met hetzelfde gemak over naar een volgende mammoettanker op ramkoers. Hier met dat stuur. Mijn naam is Ark, dus varen is echt mijn ding. En hij daar, met dat Jonge guitige koppie, gelooft in een zondvloed en dat alles dan vergeten en vergeven is. Komt dat even goed uit – voorwaarts!

Blijft nog steeds dat opmerkelijke woord over. Coronadeal. Van corona weten we ongeveer wat het is. Je schijnt er een hoop pleistermethodes voor te hebben zonder dat je de oorzaak hoeft aan te pakken, kennelijk. Gewoon veel angst, sociale druk, zogenaamd vrijwillig verplichte apps en overige onnavolgbare methodiek door de strot duwen, dan houdt het massamensje zich wel koest. Zoveel is duidelijk. Maar wat is dan die deal? Welke afspraak? Wie wordt er beter van? Ah. Nee, wacht, het ligt op het puntje van mijn zwerende tong.

Ik laat de suggestie van het antwoord over aan John Lydon en Afrika Bambaataa. Als je oplet hoor je in hun nummer World Destruction (hoe toepasselijk) het zinnetje the rich get richer, the poor are getting poorer. Dat dekt de lading van dit rampzalige vlot dat we 'beleid' noemen zo ongeveer wel. Volksgezondheid ammehoela.

#waanvandedag

Nou, we kunnen allemaal weer gewoon door met ademhalen, dochterlief is geslaagd. Vlag uit, taart, champagne, bezorgvoertje. De hele mikmak. Ze is nu even naar school om het te vieren, dus heb ik de vrijheid genomen haar laptop – waar we heel wat uren samen achter hebben gezeten, en zij nog heel veel meer – even te pakken en snel wat neer te kalken hier. Ik ben erg blij en opgelucht. Het was hard werken, zwoegen, slepen en sleuren, spannend, maar uiteindelijk allemaal de moeite dubbel en dwars waard. Nu even uitrollen tot we ergens in september (voorbereidingshobbels daargelaten) tot stilstand komen, opstaan en de deuren van de vervolgopleiding zich voor haar openen.

Laat ik heel gek doen en Cindy Lauper uit de kast trekken. Plezier maken, huppekee! Girls Just Want To Have Fun.

#waanvandedag

Voor je budgetvriendelijkheid hoef je het niet te doen, Ekoplaza. Maar ja, ik wilde nu eindelijk de filterkoffievariant van de notenkoffie wel eens proberen. En daar zouden ze 'm hebben. Het is amper vijf minuten fietsen, maar wel door een kakkiedrukke buurt. Omgeving Dappermarkt. Terrassen tot over het fietspad, het ene gat na het andere in de weg en de losse stoeptegels vliegen je om de oren. Nou ja, en dan dus de bizarre hoeveelheid mensdieren. Met wat slalommen en anarchistisch verkeersgereutel kom je er wel. Ofwel, reden genoeg om vooral die route uit te stellen tot het echt om mij moverende redenen niet anders kan.

De winkel zelf is dan weer een oase van rust, een tikje deprimerend zelfs. Net als het schap waar mijn bezoek voor was bedoeld. Niks geen filterkoffie die ik blief. Wel talloze andere soorten gewone koffie en varianten op de oplosnotenkoffie. Maar ja, die wil ik dus allemaal niet. Om toch zeker te willen weten of ik ergens overheen keek, dingen niet zag die er heus wel waren, vroeg ik het aan een energieke winkelmedewerker. Het beestje knielde neer voor het schap en schatte mijn wijzende vinger net niet op de goede hoogte. Hij dacht dat ik naar gewone koffie wees. Ook een leeg vak in het schap. Die was helaas vandaag niet binnengekomen, meneer. Nee, maar ik bedoel die, maar dan de filterkoffie van dat merk. Oh. Die? Filterkoffie? Nee, die hebben we helaas niet. Nooit gehad ook, ik denk niet dat het bestaat. Maar op jullie website staat het wel, dat jullie 'm hebben, juist die filterkoffie. Ik zuchtte zonder dat hij het hoorde en zag; lang leve de mond- en neuszeer. Dit is dus precies waarom ik in geen enkele winkel iets wens te vragen. Ze zeggen je alleen maar wat je al weet, een uitzonderlijke uitzondering daargelaten. Wat hij mij in een vlaag van klantvriendelijkheid nog wel wees waren de filterzakjes. Oké. Ja. Iets met een kluitje, riet en een modderschuit. Steek die vlag maar waar de zon niet schijnt. Omdat ik ook niet helemaal over wilde komen als zeurkous met een doodlopende missie, ben ik met twee winterpenen, een zakje dadels en een halfje brood dezelfde weg in tegenovergestelde richting weer terug gefietst. Ja, mopperend. U kent mij.

Om in stijl af te sluiten. Filter. One.

#waanvandedag

De trappenhuisschoonmakers hebben hun maandelijkse klus weer gedaan. Deze keer inclusief de natte veeg. Klinkt ranzig en dat is het ook. Gelukkig doet de geur fris en kuis aan. Toch heb ik een voorkeur voor de dweil. Kijk, van de grond moet je hier nooit eten (kan met gemak, er ligt genoeg), maar het is beter dan de bezem die alleen maar stof op doet waaien en de helft niet meeneemt. Gelooft u mij, ons trappenhuis zou liefst wekelijks onder handen genomen moeten worden. Geen idee wat iedereen er uitspookt. Je zou denken dat je alleen een trap op en af hoeft en dan door naar binnen of buiten. Maar nee, het is een uitgewoond, vies riekend klankgat.

Voordeel van al dit gedoe is dat het leidt tot gebaren van buurvriendelijkheid. De schoonmakers hangen de deurmatten over de trapleuningen. Onze onderbuurvrouw heeft maar liefst drie matten, waarvan er eentje is bedoeld als algemene inloopmat. Dat is fideel. Ze is al erg oud en er is altijd wel iemand die de matten weer voor haar neerlegt; twee bij haar deur, een bij de gemeenschappelijke deur. Onze directe trapoverburen zijn ook de jongste niet meer en toen ik net thuiskwam met mijn tas boodschappen en de buurvrouw, die altijd wel iets aan het poetsen en mompelen is, de deur opendeed om zuchtend en steunend haar mat weer op de grond te leggen, stak ik mijn vinger in de lucht; het universele momentje-gebaar. Ik zette mijn tas binnen, draaide mij, energieke duivel die ik ben, direct om, pakte haar mat en legde 'm – met de letters leesbaar voor de huisbetreder – zo galant als mogelijk met mijn stramme kraakhoutlichaam voor haar neer. Nou, dat vond ze heel sympathiek. Geen idee wat ze me allemaal toewenste, want mijn Turks is echt aan een upgrade toe, maar ze lachte mij allervriendelijkst toe. Grote kans dat ze straks nog aanbelt met een schotel vol zelfgebakken koekjes en andere zoetigheid. Ik weet dat het dan de bedoeling is dat je zelf ook iets aanbiedt, maar ja, veel verder dan een paar stukjes armetierige supermarktchocolade kom ik niet. Ach, alles bij elkaar schept het een band.

Omdat we dan toch al met een been in de Turkse taal staan gooi ik er een fijn dansplaatje van Niyaz tegenaan. Beni Beni. Leuk weetje: de tekst is gebaseerd op de poëzie van Aşık Dertli (1772-1845).

#waanvandedag

Ik kan wel weer mijn weekend doornemen, maar veel nieuws is er niet onder de zon. U kent de riedel inmiddels wel. Het leek mij daarom beter om mezelf en mijn lezers een manige dag te laten beleven, in alle rust die zo relatief is als een wereldbol in een groot en onvoorstelbaar geheel. Hoor, de sirene gaat. We tikken weer een maand aan.

Afgelopen week bezochten we na heel wat maanden ons muziekparadijs. Dan moet je wel het centrum trotseren, maar vooruit. Concerto dus. We dronken er thee en trakteerden onszelf op bananenbrood, struinden als was het gisteren door de bakken met tweedehands cd's en daarna nog door de dvd's. De buit bedroeg uiteindelijk twee albums van Siouxsie and the Banshees en we deden er voor de gein een cd'tje van Horace Andy bij omdat we hem in combinatie met Massive Attack altijd wel goed vinden. Nou, inmiddels weten we dat het vooral die samenwerking is die voor ons het beste werkt. Neemt niet weg dat het een leuk hebbeding is voor je twee euro.

Oké, omdat ik verder gevaarlijk dicht langs een rand loop die scherp is en dus de zoveelste ecce homo-rant aan voel komen, is het voor nu verstandiger om naar goed gebruik een punt te zetten met een liedje voor onderweg. U ziet 'm aankomen: Horace Andy & Massive Attack. Man Next Door. En ja, dat is inderdaad oorspronkelijk een nummer uit 1968, geschreven door John Holt. Ere wie ere toekomt.

#waanvandedag

In China is er een kudde olifanten gezellig rond aan het rennen. Blijkbaar zou er op dit moment voor zo'n 900.000 euro aan schade zijn door hun gehobbel. Dan denk ik: kom er maar in Sywert. Heb je een mooi doel voor je weggesluisde mondkapjesmiljoenen en maak er gelijk een beschermd wildgebied van, hoe groter hoe beter. Doe maar een continent of vier. Bijvoorbeeld. Doe gek, mafkees.

Opmerkelijk toch hoe er altijd vanuit de menssoort wordt geredeneerd. Want hoeveel schade heeft de op hol geslagen mens inmiddels veroorzaakt? Probeer daar maar eens een leuk rond getal van te maken. Lukt je niet. Te onvoorstelbaar. Te groot, te veel, te achterlijk.

De dierenwet doet ook stof opwaaien. De eencelligen gillen alweer massaal hun Twitter- en Facebooklevenslied omdat het toch allemaal niet te doen is; levensruimte voor de andere dieren, gekker moet het niet worden. Terwijl, als je de wet gewoon even rustig leest en er wat duidende reacties bij pakt, dan hebben we het toch vooral over de industrie waarin dagelijks vele miljoenen euro's en slachtoffers rondgaan. Weg met de bio-industrie, het heeft bedroevend lang geduurd allemaal. Opzouten nu. Klaar. En verder kan het helemaal geen kwaad om na te denken over dat vogeltje in een kooi, een kat op tweehoog en dierentuinen. Hoe mooi, educatief en lief ze ook zijn bedoeld. Kijk, dat we onszelf vrijwillig in steeds groter wordende monomane steden ophokken en zo een wandelend virusfeestje zijn, dat mogen we alleen onszelf aanrekenen. Maar doe het de andere dieren niet ook nog eens aan.

De zon klimt inmiddels naar haar hoogste punt, ook al is dat slechts optisch bedrog. Het idee is leuk. De schaduw valt en bossen branden. Prikken worden gezet en de volksmond brult de keel schor. Kijk, daar komen de olifanten. Ontsnapt uit hun natuurreservaat, het eufemisme voor levenslange opsluiting. Remmen los, ketens af. Het is tijd.

#waanvandedag

Zijn grote voorkeur gaat toch echt uit naar science fiction. Maar dan ook en vooral de science, dus dat het klopt allemaal. Hij rekent het uit namelijk, wat ze schrijven in die boeken – het moet wel realistisch zijn. En oké, het mag best af en toe niet helemaal juist zijn; hij begrijpt ook wel dat je soms niet anders kan als auteur. Dat het verhaal toch een klein beetje onwetenschappelijk moet worden bijgeschaafd en dat het dan enigszins ten koste gaat van de werkelijkheid, de natuurkundige feiten, vooruit dan maar. Hé, het is óók fictie, dus je ontkomt er nooit helemaal aan. Weet je, als je met 33 g reist, dan voelt dat echt wel alsof er twee olifanten bovenop je zitten. En dat een paar jaar lang. Dat kan dus eigenlijk niet. Hij lacht wanneer ik zeg dat dat ook best benauwd is en schuift met zijn wijsvinger zijn bril weer omhoog. Dat komt omdat ie nogal gebogen staat, het is zijn houding. Benen een beetje uit elkaar en opsommen maar. Feiten, categorieën, systematiek, rubrieken. Zeg het maar, hij schudt ze zo uit zijn op feiten gesneden mouw. Van gedomesticeerde dieren tot gammastraling en van zonnekracht tot soorten weefgetouw. Daarom waardeer ik 'm zo. Een wandelende encyclopedie en ook nog eens extreem blij als je tijdens een praatje een paar boeken spot die net niet op de goede plek staan. Hij zal ze van je aannemen en je een compliment maken om je scherpe blik. Om dan snel weer met een volgende taak verder te gaan, want het is druk zoals je weet. Overal nog zoveel te doen, chaotisch ook. Dat moeten we niet te lang willen. En weg istie.

#waanvandedag

Dag meeleesvrienden, daar is ie weer. Voor je het weet gaan er dagen zonder teken van leven voorbij terwijl er flink wat is afgeleefd. Zo voel ik mij dan ook vaak. Al valt het mee deze keer. Wat vrij betekent voor de een, is voor mij het weekend the place to be wat werk betreft. Met een reisje naar Rotterdam als toetje.

In de trein is vriendje Covid inmiddels een volledig onbekend fenomeen. De drukte neemt stevig toe, mondkapjes doen dienst als hipsterbaard v/m en anderhalve meter komt in de praktijk neer op anderhalve decimeter. Als je mazzel hebt. Opmerkelijk is dan ook dat de treinstellen en dienstregeling nog altijd achter de feiten aan boemelen. Te kort, te weinig. Terwijl je als vervoersbedrijf nu juist goede sier zou kunnen maken: de trein als ontspannen ruimtereis. Neemt u plaats, plek zat. Maar nee. Misschien op een dag. Ik geef toe, het is kort door de bocht. Hoe meer treinen, hoe meer reizigers. Zo werkt dat. Net als met asfalt. Je lost nooit iets op met meer. Dat is een kwartje dat in een geglobaliseerde wereld, bol van kapitalistische waan en eeuwige groei best eens zou mogen vallen, te laat, dat ook, maar beter laat dan nooit. Verstandig ten onder, zoiets. Maar echt hoor, in de beperking zit de ruimte, de creativiteit en de werkelijke waarde. Op elk vlak.

Lekker oreren ouwe. En verder? Nou, vandaag fietsten we via het door ons pas ontdekte Fort bij Nigtevecht naar Fort bij Abcoude. Dat is amper twintig minuten verder. Nigtevecht was gesloten, maar in Abcoude konden we toe met een rondje achter en over het fort, onszelf bedienen van vegan ijsjes en maakten we een praatje met een jongen die daar de boel een beetje in de gaten houdt. Kijk niet raar op als je ooit een uitnodiging krijgt voor een akoestisch optreden van MANKES in het fort aldaar. Zo niet, ga er maar gewoon eens naartoe. Het is een fijne plek. Omdat we toch in Abcoude waren en het plaatselijke terras nogal onweerstaanbaar bleek voor De Vrouwe, zetten wij ons neder op een plek half in de schaduw, half in de zon. Het was er prima. Kneuterig, wit en conservatief, maar heus prima.

Op de weg terug een snelle boodschap in de super en de rest van de avond buiken we uit. De beentjes in ruststand, een documentaire voor de giechel, misschien nog een liedje spelen en wie weet wat er nog aan gepruttel uitkomt (ah, hoor, het naaimachinepedaal wordt ingetrapt – projectje met stof en naald).

Alle reden om zelfverheerlijkend met eigen werk af te sluiten. Alleen al omdat het zo fijn was om fietsend door spoor- en snelwegtunnels zo hard mogelijk kreten uit te slaan om tevreden vast te stellen dat het best een mooie galm was. Zijn we dol op. Vandaar dus. MANKES. You're Loved.

#waanvandedag #muziek

Eerst zag ik er eentje, zwemmend in de sloot langs de camping bij het park. Daarna zag ik nummer twee in dezelfde sloot, maar dan een stuk verderop. Op een dikke tak met z'n kop in de zon. Maar er blijken er in ieder geval drie te zijn, want De Vrouwe nam een foto van ze toen ze dicht tegen elkaar aan het zonnen waren op dezelfde dikke tak die eigenlijk meer weg heeft van een halve boomstam. Uiteindelijk zien we slechts de top der dingen en nooit wat er onder de oppervlakte ligt.

Schildpadden dus. In een sloot in het park. En nog behoorlijk aan de maat ook. Ik word er blij van. Sinds ik ze heb gezien hoop ik elke keer ze weer te zien, liefst ook alle drie. Of honderd, ook prima. Tot nu toe ijdele hoop. Ook vandaag, toch een dag voor een zonnebad op een dikke tak die een halve boomstam bleek. Geduld is een zaak van padden met schilden.

Minder vrolijk werd ik toen ik daarnet ontdekte dat de video die ik gisteren deelde zomaar was verdwenen. Raar. Plus dat de losse link (voor de e-mailontvangers onder ons) uitkwam bij iets wat ik nooit van mijn leven zou willen delen. Ik bespaar u de details. Mocht u op die rampzaligheid zijn gestuit, weet dan dat dit volledig buiten mij om is gegaan. Alles is inmiddels weer aangepast, dus een eventuele herkansing zou nu zonder gedoe moeten kunnen. En dat allemaal omdat ik liever geen grote datahandelaren zoals Google nog meer data in handen wens te geven. Dus gebruik ik zo veel als mogelijk alternatieven. Helaas zit daar dus soms zomaar een hik op de lijn. Dat is de keerzijde van het juiste willen doen, het gaat nooit zonder slag of stoot. Toch blijf ik bij voorkeur koppig volharden. Dat u het weet.

Terwijl ik deze ongein neerkalk sluit dochterlief haar laatste examen af. Economie. Nu kan het grote wachten echt beginnen en weten we over twee weken of ze haar diploma heeft, of eerst nog wat moet herkansen. Duim maar mee, misschien helpt het. Zo niet, dan heb je toch maar mooi wat te doen gehad.

Nog maar een liedje doen dan? Vooruit. Omdat alle eindes een begin hebben. An End Has A Start. Editors.

#waanvandedag