Na goed overleg met mezelf heb ik besloten om deze namiddag dan toch maar binnen te blijven en geen parkwandeling te maken. Het was vanochtend en begin van de middag al avontuurlijk genoeg op de fiets. Eerst naar de boekhandel, daarna naar huis via de bijna lege buurtsuper (ja, toch nog nog een paar vergeten boodschappen).

Het was met de tweewieler een kwestie van gematigd vaart houden, losjes tegensturen en vooral niet remmen, want dan ga je geheid op je snufferd. Dan is het zelfs te doen om sneeuwbalvechters en rucksigloos sleegepeupel te ontwijken. Zul je zien dat ik ergens deze week alsnog dik onderuit ga, maar hé, dan heeft het niet aan mijn uitmuntende stuurkunsten gelegen. Gewoon pech.

Als het morgen niet al te onmogelijk blijkt, dan zal ik mij door de marktverwerkende NS naar Rotterdam laten rijden. Dat wordt ongetwijfeld lachen met tuitende tranen. Wil je weten waarom het OV en de spoorwegen in het bijzonder tegenwoordig bij elke tegenslag volledig op z'n gat ligt? Lees dan Er zijn nog 17 miljoen wachtenden voor u (Sander Heijne, De Correspondent). Veel duidelijker wordt het falen van de privatisering nergens beschreven, vermoed ik. Zowat alles wat door de staat uit handen is gegeven, is jammerlijk en pijnlijk naar de knoppen gegaan. Behalve de mobiele telefoonmarkt. Dat ging zowaar behoorlijk goed. Maar verder? Zorg, onderwijs, energie, kinderopvang, post en spoor. Allemaal mislukt op alle vlakken. Toegeven zou ruiterlijk zijn. Terugdraaien nog heel veel beter. Dat kan namelijk ook best. Wederom: doe er je voordeel mee wanneer je straks in het stemhokje staat.

Dat allemaal geheel terzijde hoor. Terwijl ik dit typ wordt namelijk de laatste hand gelegd aan de verse video van ons aller MANKES. Zoals we dat dan doen. De Vrouwe verzamelt beelden, knipt, plakt, klikt en zucht. Knutselt de boel aan elkaar, kijkt kritisch, stort ergens in het proces in een persoonlijkheidscrisis, krabbelt weer op om uiteindelijk, ondanks al mijn gezever en commentaar – ho, wacht: altijd opbouwend! – weer een juweelderige video te hebben gebouwd waar we allebei gepast trots op zijn. Zoals ik eerder al schreef, binnenkort online te bewonderen.

En zo glibberen we de avond in. We hebben mazzel, we zitten er warmpjes bij.

#waanvandedag #muziek #beeld #boek

Even wat anders voordat ik weer in een eindeloos Atlasgezang verval. De stand van zaken in muziekland: twee nummers opgenomen, gemixt en gelijk maar een master eroverheen. Tik aan. Binnenkort iets met video en dan verschijnt het als vanzelf in het openbaar.

Ondertussen ben ik allerlei digitale werelden aan het verkennen en lees ik mij in. Linux is me er eentje. Plus alles wat daar bij komt kijken. Technisch geleuter waar je als onschuldige lezer niks aan hebt. Vermoei ik je dus verder niet mee. Maar leerzaam is het. Net als het bijwerken van allerlei sites die soms zomaar stiekem ineens een tik van de molen nodig hebben. Check.

Tenslotte liep ik eind vorig jaar pardoes met een dikke glimlach rond. Dat was even schrikken. Wat was het onbedaarlijk geval? Uit een van de kerstpapiertjes straalde mij een shirt toe met daarop een print van een zelfbeeld. Waarmee inmiddels mijn derde one of a kind-tee terloops een feit is. Omdat ik heel goed begrijp dat deze jubel niet zonder beeld door het leven kan, hieronder de tekening met bijschrift (geplukt van schijngestalte).

Ik vermoed overigens dat wanneer je dit bericht via e-mail ontvangt, dat je dan even op de link boven het bericht moeten klikken om naar de website te gaan en daar te kijken waar ik over bazel.

— Deze tekening maakte ik op een stuk zwerfkarton met een dikke stift. Daarna de boel gefotografeerd, digitaal bewerkt en geïnverteerd. Ik ben er altijd erg over te spreken geweest. Dat mag best als je iets hebt gemaakt. Al die valse bescheidenheid moet maar eens bij het grofvuil. Des te leuker toen ik de tekening op een t-shirt als kerstcadeau kreeg. Daar loop ik nu te pas en te onpas mee te shinen. —

#waanvandedag #muziek #mankes #beeld #schijngestalte

Rare dag. Van afvlakking naar opschaling, van onzeker naar onzekerder. Stoeien met onvolledige data en een waarschijnlijk te kort aan IC-plekken. Ondertussen strooit oom Donald met dollars om toch maar alsjeblieft de meest fantastische, beste, geweldige, supercoole president ooit te zijn. En de meest domme. Niemand die nu wat opschiet met dat geld, dat snap ik en dat snapt zo ongeveer de hele economische goegemeente die het nog veel beter weet dan ik. Kun je nagaan.

Lekker gefietst ook. In Diemen hebben ze een erg ruime en leuke kringloopwinkel. En omdat we toch nog wat dozen met spullen kwijt moesten, brak het gelijk de dag een beetje.

Op schijngestalte heb ik een foto geplaatst uit de tijd dat we nog oude dozen hadden. Tegenwoordig zijn ze allemaal nieuw.

#waanvandedag #foto #beeld #schijngestalte

Volgende week verhuist de puberende schat binnen de stadsgrenzen. Eigenlijk steekt ze hemelsbreed in een rechte lijn over naar de andere kant van de spoorbaan en snelweg, ongeveer terug naar de buurt waar ze is geboren. Wat ik voorbij zie komen aan foto's en stand van zaken, gaat ze het er prima naar haar zin hebben.

Door al dat gesleep en inpakken zaten we vandaag in een behoorlijk kaal huis. Gezellig doen wat we nagenoeg altijd doen: huiswerk, bijpraten en thee drinken. Ja, en eten. Zo hadden we vandaag economie op het programma. Niet enorm mijn hobby, maar zolang er niet teveel gerekend hoeft te worden met idiote formules, is het prima te doen. U begrijpt dat ik zo hier en daar natuurlijk ook mijn kans pak om futiliteiten als het kapitalisme, globalisme en race to the bottom met kritische blik tegen het licht te houden. Hoewel die blik vooral knijpen tegen het zonlicht is, de oude oogjes zijn nu eenmaal kwetsbaar. En zeg zelf, het is dan best leuk om kort even de meest recente aflevering van Zondag met Lubach aan te halen: uiteindelijk is het kapitalisme hard op weg een communistisch systeem te worden. Hoe dat precies zit? Kijk zelf.

Nou, voor ik weer helemaal los ga met een maatschappelijke preek, nog even wat zelfkieteling. Voor de komende optredens als proza-dichter moet ik zo hier en daar een promotiefoto inleveren. Gelukkig heb ik daarvoor mijn onnavolgbaar archief. Ik heb na lang zoeken een foto gevonden die ik wel vind passen voor dit doel. Met dank trouwens aan fotograaf Kenny Brown. Ik snap dat u nu fikt van nieuwsgierigheid, maar nog heel even geduld. Eerst vertel ik nog dat ik door al dit gedoe direct maar eens een nog op de plank liggend plan uit haar stoffige dekentje heb gehaald en alzo de afgelopen dagen een apart blog heb opgetuigd (opgetogen?) voor foto's en ander beeldwerk. Met enige regelmaat zal ik daar wat uit mijn oeroude dossier neerzetten, met ongetwijfeld ook wat verse aanwas. Wanneer ik daar iets plaats, laat ik het u via deze weg even weten; u wilt niets missen, ook dat staat als een praatpaal boven water, weet ik toch. Oké, ter zake. Waar vindt u al dit moois? Op schijngestalte. Omdat niets is wat het lijkt en de maan mijn oude, trouwe metgezel is.

#foto #beeld #economie #puber #huiswerk #schijngestalte #waanvandedag

Als eerste: het was gisteren niet mijn bedoeling dat er kort na het eerste jubelbericht nog eentje achteraan werd gestuurd (agenda). Het is geen ramp, oké, maar u zou het kunnen opvatten als drammerig gedoe. En dat is nu precies het laatste wat ik wil. Dus pas als al het andere is geweest. Echt als laatste dus. Maar goed, inschattingsfoutje mijnerzijds, het kan zomaar gebeuren. Komt omdat ik na nu alweer zowat een jaar op dit fijne platform van write.as toch nog zo af en toe tegen een leermoment aanloop. Terwijl ik verder dus helemaal niets met leer heb. Kun je nagaan. Het grote voordeel is dat u nu weet dat de agenda hier online en hartstikke up to date te vinden is.

Alle sufkoppigheid op een bonenstaak, het was een enerverend dagje vandaag. Eerst gezellig (ja, dat was het echt – dank jullie lieve collega's) aan de slag in de boekhandel, daarna door naar onze oefenruimte. Eindelijk een begin gemaakt met het spelen voor de vuist weg, wat dan over een poosje moet gaan uitmonden in een fijn moppie muziek en beeld. Het was erg leuk om vooral te improviseren. We hadden onszelf als extra uitdaging verplicht om enigszins andere instrumenten dan we gewend zijn te gebruiken en ook zo minimaal mogelijk. De ultieme manier om jezelf te dwingen tot andere muzikale uitspattingen. Een geslaagd eerste experiment met bruikbaar materiaal om op verder te borduren.

Heb ik nog meer te keuvelen? Altijd. Zo heb ik vanavond en de weken hiervoor weer wat stappen heb gezet om Google zo veel als mogelijk uit mijn leven te slopen. Zoals ik al lang geleden verkondigde: ik wil voor mijn eigen gemoedsrust – en omdat het ook best interessant is om nieuwe routes te verkennen – proberen om veel van wat riekt naar meegluren en privacyschending de nek om te draaien. Daarbij wil ik ook het ongrijpbare gevoel van veilig digitaal leven in het algemeen enigszins (be)grijpbaar maken. Ofwel, weg met de grote, schijt aan alles hebbende data-reuzen zoals Google, Facebook (WhatsApp, Instagram) en Twitter. Dat gaat best aardig. Al zal het nooit helemaal lukken, daarvoor zijn deze monsters al te groot en doorvoed door ons allen. Toch, ik vind het idee wel prettig om deze toonbeelden van brute kapitalistische grootheidswaan en alles wat staat voor waar ik principieel moeite mee heb, uit mijn bestaan te weren. Ik benader het als zonwering. Het laat altijd wel wat door, maar het is aangenamer dan vol tegen de zon in kijken en verblind worden.

Nou, ik ben wel klaar met de dag. Ik ga nachtkijken. Doei!

#waanvandedag #ontgoogle #data #facebook #google #privacy #mankes #muziek #beeld

Ook leuk: een workshop. Etsen. Bij kunstenaar Kees. In een atelier zoals een atelier moet zijn. Een stokoude veenboerderij, een bende hier, een rommel daar. En ikweetniethoeveel spinnen en muggen. Buiten. Gelukkig wel zeg. Hoewel, binnen zat ook genoeg potentieel in hoeken en gaten, maar buiten hingen die gasten lekker te bungelen aan hun draadjes. En maar muggen vangen. Volgevreten tevredenheid, ik zeg je.

De zon ging onder en de lucht kleurde pastel. De bomen staken zwart af, het riet daarachter contrasteerde zo nodig nog meer. Dat was al een ets op zich. Dat beeld moet ik dan ooit maar eens een volgende keer in een zinken plaatje zien te krassen. Want op het moment dat de vleermuizen ons om de oren vlogen en we niets begrepen van zoveel rust net buiten de stad – die dreigend lag te grommen en te brommen in de verte – lagen onze etsen in een bad met chemicaliën hun ding te doen.

Het is een proces met tig stappen die je ook nog eens eindeloos kunt afwisselen. Je kunt het allemaal netjes volgens de regels doen, maar alles helemaal anders en volop experimenteren is ook goed. Kees is chill en laat je lekker klooien. En tussen alle stappen in tijd zat om te ouwehoeren. Over muziek, kunst, exposeren, optredens, zelfstandig en onafhankelijk willen zijn inclusief al het gedoe, de stress, het geregel, de vloek en de zegen.

Etsen. Zinken plaat, hoeken en randen vijlen, was erop, tekening krassen, een bad, schoonmaken, verf erop, er weer afslaan, schoonmaken, laten drogen, papier nat maken, papier droog maken, ets erop leggen, doek erover, persen. En dan maar afwachten of de afdruk je blij maakt. Nou, dat deed het. (Weer een reden om nu eindelijk eens mijn beeldend werk online te gooien.)

Het was leuk, gezellig, leerzaam. Ik zal vast nog wel een (paar) keer meegaan met mijn Fraulein. Al moet ik er eerlijkheidshalve ook bij zeggen dat ik liever kort en hevig werk. Explosief, zo je wilt – een uitbarsting van energie zo direct mogelijk op papier of wat dan ook. Dat, die directheid, mis ik wel een beetje bij het etsen. Toch, het is interessant om eens anders bezig te zijn. En Kees dus. Leuke vent. Daarom joh, voor herhaling vatbaar.

#waanvandedag #kunst #etsen #beeld

Je kunt op de trefwoorden (hashtags) hieronder klikken om alle schrijfwaar per categorie te zien of gebruik het zoekveld (dank #DuckDuckGo!).

#gedicht #proza #waanvandedag #muziek #beeld #archief #paraciteren #verspreekwoorden #korteverhalen #politiek #radio