Meer dan terecht dat er vandaag een formatiepauzedag is, want zo kan er alle aandacht en ruimte worden gegeven aan mijn moeder die haar zesenzeventigste geboortedag formeert. Dat heeft ze toch maar mooi voor elkaar.

Omdat bellen op dit momenteel geen optie is vanwege de herrie die door het pand giert, heb ik alvast een berichtje vooruit gestuurd om haar straks in real life toe te zingen, waarbij vanzelfsprekend de verlengde maatregelen worden gerespecteerd.

Daarna doe ik Rotterdam aan om dochterlief voor te bereiden op haar laatste toetsweekdag. En dan maar duimen voor goede resultaten om de focus volledig op het examen te leggen (ja, leg daar maar neer). Dat had ik mij dik zestien jaar geleden niet of nauwelijks voor kunnen stellen, bedenk ik mij nu. Zoals het aloude cliché luidt, vliegt de door ons sapiens bedachte tijd. Misschien kunnen we met onze verbeeldingskracht daar eens wat aan doen. De boel stilzetten of vertragen bijvoorbeeld. Verhalenverzinners als we zijn; alles is mogelijk.

Maar goed, hoe je het ook zonnewendt of kringkeert, vandaag vieren we een bescheiden feest. Tik 'm aan en jaren nog hierna, moedertje.

#waanvandedag

Niet voor het eerst en ook vast niet voor het laatst zitten we hier weer in een enorme herrie. De buren naast ons zijn een week of drie geleden vertrokken. Nu wordt hun huis aan gort gemept en weer opnieuw opgebouwd. En opnieuw zonder aankondiging van onze verhuurder. Voor de zoveelste keer gebeld en voor de zoveelste keer hetzelfde verhaal: ja, ik kan u heel slecht verstaan (ik bel om mijn punt te maken expres terwijl hier het lawaai ook maar enige conversatie onmogelijk maakt; een kwartje dat aan de andere kant van de lijn (bewust?) niet wil vallen) nee, sorry, ik kan het niet veranderen voor u, maar dien een klacht in via het klachtenformulier op de website. Lang leve de afwimpelreflex.

Dus opnieuw een klacht ingediend. Kijk, dat het moet gebeuren zal allemaal wel. Maar kondig het aan. Dan zijn we enigszins voorbereid op de zoveelste kabaalhel. En echt hoor, de hele dag met oordoppen in is geen feest. Alleen de jeuk al na verloop van tijd.

Vanmiddag vluchten we het huis uit. De Vrouwe is al vertrokken, de bofkont. Ik volg zo. En dan samen een noodzakelijke reis met de trein. Alles beter dan dit.

Ter vermaak dan het liedje dat we ooit schreven naar aanleiding van onze vertrokken buurtjes. Het helpt om frustratie om te zetten in kunst.

#waanvandedag #muziek

Misschien dat ik mij op een dag in de nabije toekomst aan een boom vastbind. En dan maar duimen dat het helpt.

Ik las opnieuw over de dreigende verbreding van de A27 en hoeveel bos ervoor moet worden gekapt in Amelisweerd. Treurniswekkend. Die snelweg is nu al tien banen breed en dat moet volgens de predikers van eeuwige groei naar veertien. Die zullen uiteindelijk ook gewoon weer vol staan met ronkende files, wees gerust. Want zoals keer op keer wordt bewezen trekt meer asfalt meer verkeer – en dus stilstand – aan.

Eerder deze week las ik over de zoektocht naar eeuwenoude eikenbomen zodat de torenspits van de Notre-Dame in volle glorie kan worden hersteld. Het moet namelijk precies zo worden als het was. Het gaat dan over minimaal 600 bomen die zullen worden gekapt. En ja, er wordt ook wat opnieuw geplant, maar echt joh, dat is niets anders dan een pleister op een grote open wond.

Behalve deze oude en waardevolle bomen zou er ook speciaal steen nodig zijn. Het oorspronkelijk gesteente is gemiddeld ruim 40 miljoen jaar oud. Als het niet anders kan, dan wordt er opnieuw naar gegraven. Beeld je heel even de gevolgen daarvan in.

Ik vind het alles bij elkaar een sterk staaltje godsdienstwaanzin met een dikke toef conservatisme. En dan druk ik mij, geheel in stijl, heel behoudend uit.

Verder las ik mij vandaag nog wat verder in over de verkiezingsuitslag en hoe het allemaal zo gekomen is. Om dan uiteindelijk de conclusie te trekken dat de boel erger is geworden, vind ik, en het einde hiervan niet in zicht is. Een vijfde van de kiezers stemde uiterst rechts. Niet eerder was dit het geval in Nederland.

Dan is er gelukkig nog de roes van het eind van deze middag. Met vriendin en kunstendeler S gaan we fijn wat thee drinken en praten over een nieuwe horizon.

Oh romantiek, gedenk te sterven en leef. Voor je het weet word je gekapt.

#waanvandedag #politiek #kunst

Ik moet haast maken als ik nog iets wil plaatsen in dit digitale oord. Het is lang geleden dat ik in de trein met mijn schoothondje zat. Dus dan moet er behalve gewerkt, ook worden getypt in deze echoput. Laat maar vallen dan, hopsa.

De vrijdag straalt voorbij. De drukte voelt als pre-corona, maar ook weer niet echt. Schijn bedriegt per definitie. Het eerste deel vanuit Rotterdam tot Gouda Goverwelle is druk, daarna loopt het ding enigszins leeg om zich vanaf Breukelen weer te vullen. Met de Amsterdamse stations als klap op de non-anderhalvemetervuurpijl. Mooi woord ook. Nooit gedacht dat ik dat ooit zou opschrijven. Net als pre-corona. Niet dat het een woord is dat nog heel vreemd aandoet, maar ik probeer zulke clichés toch liever te mijden. Als was het de pest. Die nog veel erger is dan deze wanorde.

Vandaag sloeg de klok Engels. Ja, voor die kleine in Rotterdam dan. Middenin de laatste toetsweek. Dan trek ik nog maar een extra baantje Amsterdam-Rotterdam. Alles voor de hopelijk goede afronding van de reguliere lessen en vooral het examen dat over een goede zes weken begint. En dan weer door naar wat er komen gaat. Ze houdt het voorlopig nog even spannend.

Rechts een kanaal. Links huizen achter geluidsspatschermen met zicht op de tigbaanssnelweg. Op de monitor voor mij deelt het mee dat we met 140 kilometer door deze best lelijke omgeving razen. Je kan het maar gehad hebben.

Inmiddels is de bocht gemaakt en valt de zon – nee, niet letterlijk – precies over mijn laptopscherm. Niet te doen. Een goed moment om dit geborrel te laten voor wat het is. Bij Abcoude ga ik toch de tunnel in. Waarvan akte.

#waanvandedag

Ik kan natuurlijk van alles vinden van het volk dat zich hier ophoudt, maar eerlijk is eerlijk: ik kan met onverholen trots zeggen dat het de Proeve van Onbekwaamheid met daverend succes heeft afgelegd. Zoals verwacht dobberen we zelfingenomen verder, niks aan het handje. De status quo in optima forma.

Enige pluspunt is dat de partij die naar mijn idee het meest moedige plan heeft er een zetel bij lijkt te hebben gekregen en dat de in mijn ogen altijd scherpe mevrouw Simons zich ook een zetel mag toe-eigenen. Verder is er weinig om blij van te worden. Want ja, je kunt zeggen dat D66 ook best een paar redelijke ideeën heeft, progressief zelfs, maar hoe ga je die uitvoeren in dezelfde coalitie vol conservatisme. Leuk hoor, die strategische stemmers die van de linkerflank kwamen of vier jaar geleden toch spijt kregen van hun stemloosheid, maar je schiet er geen reet mee op. Daarbij is het op z'n minst eng om te zien dat de überbraller zomaar vier keer zo groot lijkt te worden.

Alles bij elkaar opnieuw het bewijs dat schreeuwers de aandacht krijgen, maar de zwijgende en blijkbaar dik tevreden meerderheid bepaalt. Bezie hier de massamens, de volgevreten consument, de vleesetende plant die zich gewillig definitief in slaap heeft laten sussen met de VS als Grote Zaligmaker en als bewijs van bestaan een lui straaltje kwijl in de mondhoek.

Maar hé, gelukkig is er nog mijn eigen kleine wereld waarin ik vrij kan denken en mijn kunsten kan vertonen. Niet voor niets is sapiens van de zes bekende menssoorten de enige die wist te overleven omdat het in staat is tot verhalen verzinnen. Fictie als overlevingsmechanisme. Van niets iets maken. Knap hoor. Al tikt dat direct die broze grens aan: van iets weer helemaal niets maken. Kijk, daar ga ik alweer, enorm meta doen; stop. Kom op jongen, eigen fantasie eerst.

#waanvandedag #politiek

Onze stem zijn we hier nog niet kwijt. Al zou ik mij schor willen schreeuwen om toch vooral te kiezen voor progressief en activistisch. Radicale moed, compromisloze omslag en dergelijke termen. Omdat de urgentie alleen maar groter is geworden.

Het huis staat dik in de fik, zoals iemand uit Zweden al zei. Dan moet je in actie komen en niet denken dat we dan ergens anders gewoon een nieuw huis kunnen bouwen. Na het blussen (dit klinkt alsof ik er nog vertrouwen in heb, oh my...) is het van groot belang om te kijken hoe de brand is ontstaan en zo te voorkomen dat het nog een keer kan gebeuren. Al zou ik liever zien – en dat kan ook best – dat het tegelijk gebeurt: blussen en onderzoeken. In de smeulende hoop as ligt misschien dan nog een gezonde, leefbare en vriendelijke toekomst voor de generaties na ons. Het gaat om de lange termijn; kortzichtigheid is alvast een deel van het probleem.

Ik heb in de afgelopen periode van een groot aantal partijen de standpunten doorgenomen. Ook van een stuk of wat die mijn stem nooit zullen krijgen. Toch is het goed om af en toe het andere spectrum te bezoeken. Tot nu toe overigens altijd om de bevestiging te krijgen: dit is mijn kopje thee niet. Dank u.

Wat ik verwacht is dat Markje met zijn guitige koppie zijn vierde kabinet zal mogen vormen (2 van de voorgaande 3 gingen kopje onder, zijn partij levert zetels in, maar hé, hij blijft een optimist hè) en zal dat waarschijnlijk doen met de twee centrumpartijen die het ook prima vinden om wat rechtsgedraaide yoghurt bij de wijn te doen: CDA en D66. Dat wordt lachen en veel van hetzelfde. Tik daarbij Hoekstra aan die ongetwijfeld de rechterflank – just in case – met ziel en zaligheid zal bewaken. Om een (eventuele) meerderheid te krijgen is de kans groot dat opnieuw CU aanschuift. Met andere woorden: de hele riedel gewoon nog een keer. Als dit gebeurt, dan is het ook voor de oppositie een herkansing, maar dan met wat nieuwe smaken. Met een beetje mazzel weten ze deze keer wel een luis in de pels te zijn in plaats van wat gereutel zonder tanden.

Al met al is het typisch Nederlands. Eindeloze nietszeggendheid, marginaal en o zo trots op het kaalgeslagen kikkerland omwille van nog meer export, kapotgefokt vlees, geel uitgeslagen kunstmestlandschap, asfalt, industrie en vliegverkeer. Gooi daar nog wat megalomane belastingvoordeeltjes bij en het ontduikingsparadijs leeft nog kort en leeggeroofd gelukkig. Ziende blind, zielloos, ziek en voor dood achtergelaten. En maar lachen.

Het grote wachten is nu op mijn lieve schat. Zodra zij thuis is van haar nobele arbeid gaan we naar het stemlokaal. Stemvork mee en prikken maar. Kijken of de rapen gaar zijn.

#waanvandedag #politiek

Ik woonde een periode aan de Arrheniusweg in Rotterdam. Geinig toch als je bedenkt dat al in 1896 door de Zweedse wetenschapper Arrhenius werd gewaarschuwd voor de opwarming van de planeet. Inmiddels zijn een poosje verder en lijkt het kwartje te zijn gevallen. Ietwat aan de late kant, vind ik. Ik geloof niet meer in het tegengaan van de verdere opwarming. Noem het een natte vinger in de lucht, maar toch. Als ik lees en hoor wat er allemaal aan de gang is, dan is de boel allang onomkeerbaar. Wat nog wel kan is schade beperken. Maar ook dat vraagt flink wat omschakeling en anders denken. Wederom wint hier mijn wantrouwen jegens het tweevoetertje en zijn algehele eigenwijsheid.

Ik werd door vriendin K uitgenodigd om vanmiddag naar een klimaatmars (nou ja, mars, het is vooral stilstand wat dan weer treffend is voor de toestand van de hele bliksemse bende) te gaan. Er zijn er een aantal door het hele land. Wij zouden dan logischerwijs voor de Amsterdamse actie kiezen. Ik had helaas al andere dringende plannen, dus we hebben min of meer afgesproken dat we naar een volgende demonstratie gaan. Van de vele onzekerheden in dit bestaan is er in elk geval de zekerheid van een volgende klimaatmars. Hopelijk kunnen we dan wel de pas erin zetten. Beweging is de oorsprong van alle verandering. Dan vraag je je natuurlijk af waarom ik dan naar zoiets toe zou gaan als het toch allemaal geen zin heeft. Tja, ik zie mezelf als een lid van het orkest van de Titanic, vermoed ik. Ik zal blijven tetteren tot het niet meer gaat.

Over muziek gesproken. Ik ben weer stapje verder in het opneemproces. Dat is fijn. Ik verwacht in de loop van de week aan het eindmixen te slaan. Slaan moet je dan niet letterlijk nemen. Dan wordt het allemaal nog pijnlijker.

Even kijken, had ik mijn tweede beker venkelthee al gehad? Nee, niet. Nou, dan ga ik dat even regelen en laat ik mijn somber oeverloos gemompel voor wat het nu is.

#waanvandedag

Dus toen mijn bui was overgetrokken stampte ik plassend door het park. Nee, wacht. Ik stampte door de plassen in het park. Nadat de buien waren overgetrokken. Al ligt die eerste zin stiekem toch dichter bij mijn beleefde waarheid.

Ik ving een halve flard op van iemand die telefoneerde. Ja, nou, hij is in december dus onverwacht overleden. Dat stemt tot nadenken. Komt doodgaan niet altijd onverwacht? Nee, strikt genomen niet. Zodra je wordt verwekt komt er een houdbaarheidsdatum in zicht. Onvermijdelijk. Alleen de exacte datum is niet bekend. Een variant op het fenomeen 'na openen beperkt houdbaar'. Je kunt eraan ruiken, een beetje proeven, de structuur bepalen, concluderen. Meer niet. Leven bestaat bij de gratie van de dood. En andersom. Deuren zijn er nu eenmaal om ingetrapt te worden.

Vooruit, je kunt euthanaseren. Dan staat de bliksemse boel wel vast en wordt het zaakje netjes gepland. In dat geval kun je nooit iemand horen zeggen dat de ander toch nog onverwacht is overleden. Behalve als diegene niet wist van de hele levenseindewenskwestie (ja, zet die maar op mijn scrabblebonuskaart, dank u). Het is net als met taalregels, er zijn altijd irritante uitzonderingen.

Door zo'n telefoongesprekzinnetje – ik heb iets met onmogelijke samenstelling vandaag? – ratelt de boel, het leven en de dood, het onverwachte vol verwachting, intern door om uiteindelijk ergens vast te lopen en de totaal onzinnige link te leggen met een omroepbericht in de trein: we zijn geheel volgens dienstregeling op tijd vertrokken en zullen naar verwachting op tijd voor u aankomen daar en daar. Vergezocht en het slaat als een sleutelhanger op een onderzetter, maar wat je van ver haalt is lekker. Zeggen ze.

Ontregeling is des duivels agenda pakken. Daarom. Iemand staat wiekend voor het raam. Of ik nu eindelijk mijn mond wil houden. Prima toch, tik 'm aan en dikke doei.

#waanvandedag

Spierpijn in de armpjes, och arme. Het was te verwachten. Gisterenmiddag samen met vriendin K zwerfvuil verzameld. Zij is ongeveer net zo gek als ik en we delen dezelfde verwonderde blik op de mensheid en de wanstaltige puinhoop die ze maakt. Dus toen ik een week of drie geleden mijn snode plan aan haar ontvouwde, bood ze direct haar hulp aan. En het helpt mij om me zonder al teveel gêne door de straten te begeven met grijper en vuilniszak. De lamme leidt de blinde, zoiets.

Via de gemeente heb ik vuilgrijpers en een ring om de vuilniszak in te hangen kunnen lenen. Dat spulletje werd vorige week hier afgeleverd. En nu zijn we dus aan de slag gegaan. Het is intensief en het lijkt zelfs bijna onbegonnen werk. Toch voelt het goed om dan na een dik uur een hele volle zak vol zooi in de afvalcontainer te plempen. De volgende stap is om dit met regelmaat te doen. En ik wil ook gaan proberen om hier een structurele vergoeding voor te krijgen. Al is het maar om wat onkosten te dekken (vuilniszakken, werkhandschoenen, – kleding en -schoenen – je komt op plekken waar je het niet schoon en droog houdt).

Het is natuurlijk sowieso best gek dat dit geen reguliere baan is. Uit onderzoek blijkt dat 50-60% van al het zwerfvuil niet wordt opgeruimd door de gemeentereinigingsdiensten. Omdat het niet te doen is om overal te komen. Op zich snap ik dat best. Tegelijk snap ik er niets van. Maak er een eenvoudige, doelgerichte deeltijdbaan van. Dat scheelt heel wat uitkeringen en dat geld kun je dan besteden aan mensen die zich nuttig voelen in plaats van bestraft. Ik weet uit ervaring hoe het voelt om in een uitkeringssituatie te zitten en een tegenprestatie te moeten leveren. Het gaat niet om die tegenprestatie, het gaat om de context van de stressvolle en nogal kafkaëske uitkeringssituatie. Op zich een verhaal apart en ik heb er ooit al eens over geschreven (nieuwsgierig? lees hier/). Laat duidelijk zijn dat ik dit werk zelfs graag dagelijks een uurtje of twee zou willen doen. Zonder uitkering, maar met een salaris. Het zou niet alleen mij, maar ook andere mensen echt helpen. Plus de omgeving en al het leven dat zich daarin bevindt.

Bedenk dat elk sigarettenfilter (met tientallen te vinden tussen de stoeptegels of gewoon uit een leeggekieperde asbak op een parkeerplaats), elk blikje, bakje zakje of bekertje van koffietentjes, supermarkten en fastfoodketens dat niet in de omgeving verdwijnt, alles wat leeft een hoop ellende bespaart. Het belandt uiteindelijk niet in het grond, in het oppervlaktewater en drinkwater, niet in de toch al schrale natuur en niet in de magen van vogels en vissen. Hiermee benoem ik maar een schijntje. Het scheelt bergen zorgkosten, verloren arbeidsuren en geldverslindende campagnes en levert daarmee geld op. Uiteindelijk draait alles om geld, schijnbaar. Dus dan roep ik gezellig mee.

Om de salarissen van zwerfvuilverzamelaars nòg betaalbaarder te maken, is het een kwestie van de vervuilende partij te laten betalen. Hef extra belasting op al het verpakkingsmateriaal en in het bijzonder van slechte voeding – fastfoodketens, here we go! Geen nieuw idee, slechts ter onderstreping. Vergeet vooral de tabaksindustrie niet flink te belasten. Het is bizar hoeveel aan afval die de wereld in helpen. Wederom een incomplete opsomming.

Goed. Eerst maar een zien hoe ik deze kiezel in het water krijg. Hopelijk kom ik over een tijdje met goed nieuws en ben ik deeltijd betaald aan de slag. Nog één ding: hoe raar is het dat dit werk vaak als straf moet worden gedaan? Zien we mensen met hesjes door de berm banjeren, dan denk je toch al gauw: taakstraf of uitkeringstrekkers. En zo niet, dan zijn het vrijwilligers die in het kader van o wat zijn we lief voor de planeet en kijk eens hoe we blij onze kinderen het goede voorbeeld geven – ofwel: het Gutmensch-frame. Zo wordt het opruimen van onze eigen troep volledig negatief belicht. Je bent een loser of een doorgeslagen hippie. Slaat allemaal nergens op. Gewoon een nette (bij)baan van maken. Niks mis mee en werkelijk alles en iedereen wordt er beter van. Letterlijk en figuurlijk.

Hatsjikidee. Dan nu over tot de andere orde van de dag. Een te volle trein in naar Roffa met levend zwerfvuil op een denkbeeldige anderhalvemeter afstand.

#waanvandedag

Knobbelzwanen zijn inheemse dieren. Net als alle andere inheemse dieren zijn zij beschermd, namelijk door de Wet Natuurbescherming. Dat betekent dat er niet op ze mag worden gejaagd, ze mogen niet worden gevangen, ofwel: gewoon lekker met rust laten. Logisch.

Maar ja, met logica kun je een planeet redden, dus waarom zou je dat in hemelsnaam toepassen. Voor hobbyjagers is er nog een prachtexcuus om knobbelzwanen uit de lucht te schieten: de dieren zouden schade aanrichten. Niet dat die schade is bewezen, maar zolang niemand verder z'n mond opentrekt worden er jachtvergunningen verleend. Routineklusje op het gemeentehuis. Hier, stempeltje, ga maar lekker schieten. Veel plezier!

Ik kijk uit naar de dag dat de zwanen terug gaan schieten. Gewoon, omdat de mensensoort al eeuwen aantoonbare en bewezen schade aanricht die zo groot is dat een hele planeet naar z'n grootje gaat. Dat is voor niemand fijn. Afschieten is dan de enige oplossing, geheel volgens menselijk gebruik en gedachtegoed.

Zo, dat moest me toch even van het hart.

Vanmiddag was het erg fijn om mijn ouders weer eens te zien in het echie. Bonus was dat mijn vader mij, gewapend met rollator en zuurstof, op stond te wachten bij het station. We zijn samen naar hun huis gelopen. Zonder al te dramatisch te willen doen: een ruim halfjaar geleden had ik niet meer durven rekenen op iets wat zo gewoon zou moeten zijn.

Sluit ik af met de wens dat er op een mooie dag geen Internationale Vrouwendag meer nodig is. Tot die tijd maak ik een diepe buiging voor het sterkste geslacht en deel ik een video die mij steeds opnieuw raakt.

#waanvandedag