De kraai pikte in het gras en vond er een bes. Nee, een maiskorrel. Er lag verderop een half verregende en zo goed als lege zak popcorn. Een paar gebruikte zakdoekjes wapperden droevig als blad aan de laaghangende takken. De kraai vond het best, zette zijn poot op de korrel en brak het met zijn snavel in stukken. Dit smaakte nog prima. Zonde dat die tweevoeters goed voer zomaar weggooien, maar hé, hem hoorde je niet klagen.

In het westen hing een grote oranje bal halverwege tussen de hemelhoge kantoorpanden. Nog even en het zou weer donker worden. Joggers, fietsers en scooters haastten zich over de weg, de nevelige avond in. Een dode rat toegedekt door zwerfvuil. De bekende merken als sponsor van zijn eenzame begrafenis.

Het portiek ruikt naar schoonmaakmiddel. Vanmiddag werd er op alle bellen gedrukt in de nooit ijdele hoop dat er vast wel iemand thuis zou zijn. De deur moet namelijk wel open, anders geen maandelijks schoonmaakbezoek. Het wordt gewaardeerd, al houdt die waardering al binnen een paar uur geen stand meer. Er is altijd wel iemand die een pak melk laat vallen, met modderschoenen de trap op (of af) loopt, nog even snel een trekje neemt en de sigarettenpeuk in een hoek piekt.

Sleutel in het slot, de schoenenlucht in de gedeelde kaboutergang. Naar binnen. De naaimachine ratelt, de muziek staat aan. Thuis waar de thee nooit zo heet wordt gedronken als zij wordt ingeschonken.

#waanvandedag

Mooi toch hoe een land dat een verleden, heden en toekomst heeft als het gaat om water niet in staat is om lekvrij te blijven. Het is een inmiddels beproefde tactiek om zo veel en vaak mogelijk te roepen dat wat in een crisisoverleg wordt besproken beslist niet mag worden gelekt. Terwijl we allemaal weten: nog voordat Markt op de buis verschijnt als pratende sokpop weten wij allang wat er gaat gebeuren. Vooruit, een detail hier en daar. Misschien een kekke verrassing. Maar het gros is lang en breed gelekt. Bewust. Zo komt de boodschap in etappes tot het volk en voorkom je een eruptie van frustratie enerzijds en slappe berusting anderzijds. Leuk trucje.

Stiekem hoop ik op een heuse hoge hoed. Dat Markt nu na stevig overleg eindelijk het licht heeft gezien en met kleine pupillen en een vaste stem écht rigoureuze maatregelen aankondigt. Dingen waar we wél beter van worden. Letterlijk. De oorzaken van de pandemie worden nu aangepakt – wat een inzicht! Hoe mooi is dat?

Markt die met een opgeluchte bulderlach zal verkondigen dat het kapitalisme een tragische vergissing en oorzaak van alle ellende is, het (neo-)liberalisme een farce, de privatisering en marktwerking in de zorg, het onderwijs, het openbaar vervoer, de Nutsbedrijven allemaal per direct worden teruggedraaid en dat als klap op de denkbeeldige vuurpijl het OV gratis wordt. Het hele land wordt autoluw, de wegen zijn voor fietsers en voetgangers (ieder een eigen deel), auto's mogen op de snelweg maximaal 80 kilometer per uur en er komt een kilometerheffing, waarbij voor elk gereden kilometer een boom wordt geplant. En zeker niet als laatste maatregel en zoals we allemaal weten de directe aanleiding van het huidige en de hierna volgende virussen: de bio-industrie is per direct verleden tijd, de dieren worden vrijgelaten en plantaardig voedsel is de norm.

Of wat te denken van het per direct invoeren van een basisinkomen. Dus geen vage pleistertjes van miljoenen en miljarden waarbij vrolijk wordt gefraudeerd. Nee, gewoon iedereen in elk geval voldoende inkomen waarmee je een heel eind de vaste lasten kunt dekken. De meest basale behoeften zijn zekergesteld, er komt rust in de tent. Geen stress meer wat dat betreft. Dat scheelt een hoop zorgkosten, maatschappelijk werk en deurwaarders. De Belastingdienst kan gaan doen wat het moet doen en UWV-personeel kan eindelijk aan de slag in een baan met voldoening in plaats van jagen op uitkeringsgerechtigden.

Je bent ook af van het uitdelen van smakken geld aan dubieuze bedrijven die daar weer een schimmig slaatje uit slaan; tot nu is gebleken dat er stevig misbruik is en wordt gemaakt van de 'coronasteun' (raar woord: waarom zou je corona steunen?). Nogal treurig. De één z'n dood... Los daarvan moet dus elke uitgegeven euro worden gecontroleerd. Achteraf. En ook dat kost een lieve duit. Tel daar alle andere kosten bij op en streep die voor de gein weg tegen de baten van een basisinkomen. Meer waarde kun je niet creëren in een maatschappij. (Ik weiger nog te spreken van een samenleving. Er is geen samen, het is ieder voor zich in een systeem van wie dan leeft, dan zorgt.)

Dat gezegd hebbende zal Markt zich in zijn Torentje geheel conform het zelfbeschikkingsrecht gecombineerd met de oude Japanse Harakiri-traditie in het kader van boetedoening voor zijn misdadig beleid opofferen.

Nou, vooruit, laat die Japanse toestand maar zitten. Het is al erg genoeg dat ie pas zo laat tot inzicht en inkeer komt. Laten ik het milder stellen: Markt mag dan weer als Mark door het leven. Tenminste, ik reken hier nu dus wel op. Ik zou bitter teleurgesteld zijn als alles is gericht op zo doen we het en dan kunnen we na 19 januari gewoon weer lekker verder met de boel verder de vernieling in helpen. Dat zou jammer zijn. Heel jammer.

#waanvandedag

Mensen, het is maar kerst hè – gewoon een verhaaltje waaromheen een hoop heisa is bedacht. Ik herhaal: verhaaltje, bedacht. Gewoon door onszelf. Ooit gevierd omdat de donkerste tijd erop zat en langzaam maar zeker de dagen weer wat langer werden. En na een tijdje werd er ergens een denkbeeldig kind geboren en dat ineens erg belangrijk gemaakt. Na weer een poosje geduld werd die hele zwik eens lekker in de markt gezet en ontstond er een heuse hype van inhaligheid en vooral stress. Tja, je zou zou zeggen: je verzint het niet. Nou, wel dus.

Vanochtend werkte ik in de boekhandel en toen ik de winkel aan het begin van de middag verliet leek het al een behoorlijk gekkenhuis te gaan worden. En dat omdat er een lichte paniek is ontstaan nu er een extra overleg aan de gang is in het Catshuis. In Duitsland gaat de boel op slot. Om dan als grenspartner achter te blijven is eigenlijk geen optie. Dan komen de oosterburen ons land met heus vriendelijker bedoelingen opnieuw bezetten. Moet je niet willen. We zijn zelf al niet eens in staat om verstandig te handelen, dus misschien moet daar eerst eens wat mee worden gedaan.

Goed, dus met een 'dreigende' lockdown in het vooruitzicht gaan we nu alsnog als een stel malloten de winkels in. Alles voor de ultieme kerstgedachte. Vrede op aarde, maar mag ik u dan wel even op uw bek slaan of gewoon gezellig uitschelden omdat ik nu al zo lang in de rij sta en ik al mijn cadeaus, eten en versiering nog moet regelen? Fijn.

Wat maakt het uit? Waar zijn we mee bezig? En hoe kun je met droge ogen beweren dat Nederland in een intelligente lockdown zit als iedereen dagelijks bewijst oliedom te zijn (nogmaals, of je het nu eens bent met de maatregelen of niet. Ik wacht ook liever niet op een rood licht, maar ja, soms is dat gewoon wel verstandig)? Ach, ik vraag het mij gewoon af, neutraal en menslievend als ik immers ben. Ondertussen stel ik mij voor dat we aan kerstspreiding doen. Of dat die hele rare toestand gewoon wordt afgeschaft (net als Sint, Pasen, Halloween, Valentijnsdag en al die andere gekte).

Echt hoor, het kan heel erg leuk en fijn zijn om met z'n allen bij elkaar te gaan zitten. Iets lekkers maken, elkaar cadeautjes geven, lief zijn voor elkaar. Of om elkaar enge sprookjes te vertellen in een gekostumeerde setting. Zelfs een oude man met een lange en best ranzige baard en een gekrulde staf die pakjes geeft aan kinderen (vroeger noemden we dat een kinderlokker, gelukkig leven we tegenwoordig in een inclusieve maatschappij) kan best vermakelijk zijn. Maar moet het echt allemaal zo idioot worden uitgevoerd? Moeten we elkaar niet gewoon het licht in de ogen gunnen in plaats van ruziezoekend en met ellebogenwerk de schappen leeg te roven?

Wat ook nog kan, omdat we nu eenmaal echt heel goed zijn in het verzinnen, vertellen en heilig geloven in verhaaltjes, is dat je watdanook viert wanneer het je uitkomt met de mensen die je liefhebt. Ergens in mei een meidoorn met lampjes kan best leuk zijn. Maar niet verder vertellen, want dan zitten we binnenkort weer met dezelfde ellende.

#waanvandedag #lockdown #germanen #midwinter

De druppels sissen hun tanden stuk. Het is typisch zo'n zinnetje dat zomaar kan leiden tot nog meer beeldend schrijfwerk. Al vind ik het voor dit moment al mooi genoeg. Eigenlijk zou het helemaal los moeten staan. Zoals een groot schilderij in een enorme expositieruimte. Alleen dat beeld, verder niks-nada-noppes.

Ik liep door het park. De paar boodschappen combinerend met een wandeling. Bomen en vogels, een klein beetje regen en het geruis van de snelweg. De tram die door de scherpe bocht dondert. Een sirene. Dagelijkse geluiden. En steeds opnieuw probeer ik alleen de stammen en takken te zien. De bladeren die vallen, op de grond liggen – nauwelijks nog te herkennen. Overstemd door het geschater van de vogels. Die hebben het er maar druk mee. Al heb ik dan geen flauw idee waarmee. Zo'n kenner ben ik niet.

En toen kwam dat zinnetje. Ik vond het wel wat, haalde mijn telefoon tevoorschijn en zette het in mijn notities. Mijn beeldscherm nat, mijn vingers stram. Kunst is lijden, weet je. Ondertussen zie ik het voor mij gebeuren. Druppels met een grimas, bijten en sissen, kapotte tanden. Het past trouwens ook mooi bij de muziek van M.I.A. die nu uit de speakers spat. Fel, met gestrekt been, revolutionair. Ik dans wild en met schijt aan de buren de kamer door terwijl het water het kookpunt bereikt. Tijd voor thee.

#waanvandedag #MIA #city #stad #park

Net na het eten nog even een rondje gefietst. Het is een mooie, frisse avond. En zo kan de spijs mooi aan z'n vertering werken.

Opvallend druk op straat. Onrustig. En nee, niet omdat er overal mensen met zakken cadeaus rond lopen te sjouwen. Het is een opgefokte onrust. Dat wordt dus een kort rondje, want deze sfeer bevalt mij niet.

Nog geen tien meter uit de straat en ik zie een korte flits, direct daarna een keiharde knal. Oh ja, feest! Vuurwerk. Dat is hier sinds een week of wat alweer vaste prik. Zwaar en hard. Prullenbakken, kledingbakken en fietstunneltjes; je kunt ze het beste maar mijden.

Even verderop het kruispunt. Altijd druk en nu meer dan anders. Een scheldpartij tussen een voetganger, een bromfietser en een automobilist. Die laatste rijdt uiteindelijk met gierende banden weg. Rubber stinkt.

Nog een klein stukje fiets ik door. Op de hoek bij de coffeeshop staat een enorme rij. Sommige wachtenden zien de maan letterlijk door de bomen schijnen.

#waanvandedag

Het is behoorlijk grappig zoals in juni het land zowat te klein was omdat er een demonstratie op de Dam werd gehouden. Het was waanzin, ging alle perken te buiten, al die gekkies bij elkaar en waarom? Vanwege geweld, discriminatie en racisme? Hallo, dat deden we toch zo al jaren, dus waarom moest daar ineens tegen worden gedemonstreerd?

En dan nu voor de gein even over naar de actuele beelden van overvolle winkelstraten. Binnensteden gevuld met consumerende zombies. Ironisch genoeg onder het mom van Black Friday (wat gewoon een heel weekend duurt en aanstaande maandag is het Cyber Monday – nee, dat verzin ik niet). Circus Achterlijk waaide over uit het Verenigd hoopje ellendige Staten dat we allemaal blind aanbidden. Daar doen ze de ene dag een kalkoenmassaslachting zodat iedereen met krokodillentranen Thank You kan zeggen, om de dag(en) erna elkaar de hersens in te slaan omdat er door uitgebuite mensen spullen zijn gemaakt die nu nóg goedkoper over de toonbank gaan. Oh, weet je wie uiteindelijk die vette korting betaalt? Precies, dezelfde arbeiders die voor een uithongerloon het spul in elkaar hebben gezet. Kortom, het is een hilarisch jaarlijks ritueel dat met overgave wordt uitgevoerd in de naam van het Heilig Kapitalisme. Logisch dus dat we daar in het Nederige Landje graag aan mee willen doen.

Een ander beeld dat deze week indruk maakte, was dat van de varkens die uit een gekantelde vrachtwagen ineens de ruimte hadden om wat rond te lopen op hun vergroeide voeten en zelfs wat te grazen. Ogenschijnlijk onverstoorbaar. En dat in combinatie met de kinderen en volwassenen die hun ogen uitkeken. Sommige mensen aaiden de dieren. Andere mensen bleven op afstand omdat ze vooral wilden kijken naar wat ze misschien wel voor het eerst zagen. Vrije dieren, zomaar daar in hun wijk, op straat. Het zal ongetwijfeld tot een kort moment van bezinning hebben geleid, zo hier en daar. Want dit zijn dezelfde dieren die na een treurig en kort bestaan op het bord belanden. Al vrees ik dat het alleen bij dat moment van inkeer is gebleven. Dat de schouders zijn opgehaald en er is gezucht: het is nu eenmaal zo, het is hun lot, zij zijn ons voedsel. Wat dus tragisch is. Het zou niet zo hoeven zijn. Ooit is besloten dat we dieren gingen eten. Wat misschien niet zo rampzalig is. Maar wel hoe dat vervolgens uitmondde in een vernietigingsindustrie met desastreuze gevolgen voor onszelf en de hele planeet. Net zo makkelijk kan er besloten worden om daar mee te stoppen. Nu. Nope, hoe bizar ook, dat doen we niet. Dat is nog gekker dan gek. Wij, de armetierige mensheid, zijn simpelweg niet de baas over de planeet. Dat willen we wel heel graag, maar kijk hoe we met de verantwoordelijk die bij die zelf toebedeelde rol omgaan. Lekkere baas ben je dan. Ondertussen gaan we viraal. Om daar dan verbaasd over te zijn en te gillen dat alles hopelijk weer snel is zoals het was. Ik heb het al talloze keren getypt: dat is nogal dom.

Hm, nu ik de openingszin nog eens lees; misschien is het dus helemaal niet zo grappig. Wat het dan wel is? Schrijnend.

#waanvandedag #blackfriday #thanksgiving

Waar was ik gebleven? Het zijn dagen die voelen als overvol en mij tegelijk met holle ogen aanstaren. Het zal wel door de nachten komen die als gebroken spiegels op de grond liggen. Scherven brengen geluk, zo is het ook. Een onbedoeld poëtisch begin. Moet niet gekker worden.

Afgelopen zaterdag was ik bij de opening van de ultrakorte expositie van een grote selectie werk van Sylvia Hennequin (1969-2017). Het was indrukwekkend om voor het eerst zoveel van wat ze in haar veel te korte leven heeft geproduceerd in een grote ruimte bij elkaar te zien. Het verleden dat ik met haar deel werd ineens het heden. Tegelijk was het ook een kleine reünie. Allemaal mensen die ik graag zie, ondanks dat we elkaar nauwelijks nog spreken of zien. Alles bij elkaar een waardevolle en indrukwekkende middag.

Wat overigens ook geldt, maar op een heel andere manier, voor de twee schatten die ik vooraf op dezelfde dag bezocht. Op vijf hoog – als een heuse Waldorf & Statler – maken ze er even kwetsbaar als sterk het meeste van, zo samen in de poppenkast die het leven is. Dat is eveneens iets om te koesteren. En jaren nog hierna.

Maandag repeteerden we alweer voor de derde week op rij. We werken volop ideeën uit, van omlijnde nummers tot uitvoerige improvisaties en geluidsschetsen. Ons geluid wordt steeds noisier, rauwer, nog dynamischer en dat dan gelardeerd met melodieuze melancholie. We hebben plannen om met nieuwe opnames te beginnen, genoeg inspiratie voor hoe we de boel vorm willen geven en in welke hoedanigheid we het uit willen brengen. Het is 'slechts' een kwestie van uitvoeren. Het komt, net als de Sint, op een zeker moment. Heus.

Ondertussen is de strook haar op mijn rare hoofd nog iets scherper aangezet en beweeg ik mij met snel opvolgende niesdagen zo goed en zo kwaad als het gaat door het weinige daglicht. Blij als het straks weer januari is en de zon steeds weer wat langer haar licht laat schijnen over deze kant van de zwevende bol.

Tenslotte een verzoek. Teken de petitie om in (semi-)overheidsinstellingen, zoals bijvoorbeeld ziekenhuizen, een veganistische maaltijdkeuze te hebben. Bijna iedereen weet inmiddels wel dat vegan een wel heel eenvoudige en effectieve manier is om zuinig en respectvol met de planeet om te gaan en bijvoorbeeld zoiets lulligs als covid-19 te voorkomen (zet je alvast schrap voor wat er nog komen gaat). Toch is het nog steeds niet vanzelfsprekend dat plantaardig (voedsel) de norm is. Sterker: er zijn nog heel veel plekken waar je dan een beetje glazig wordt aangestaard, terwijl de wereld in brand staat. En dat is jammer. Namens mij en de andere dieren alvast grote dank voor je bewustzijn en ondertekening: laten we activisme verspreiden in plaats van virussen.

#waanvandedag

Hoera, de bieb is weer open. Dat betekent dat deze frisse boy weer een paar uur per week van de straat is. Dat is beter voor iedereen.

Gisteren nog. Ik zit in de trein en drie opgefokte pubers met donker trainingspak en coole hoodies zitten te roken. Ja, in de trein. Die stank ken ik nog uit de tijd dat er nog legaal gerookt kon worden in het edele monster. Wat een waanzin. Toen en nu. Omdat ik, behalve met blikken dodend naar die gastjes staren, verder niet veel zin had in een onnodige confrontatie, ben ik ergens anders gaan zitten. Erg veel keuze was er niet. Ik zat al zowat achterin en naar voren lopen, langs die ranzige kereltjes, dat leek mij niet de beste optie. De enige route die overbleef was een paar banken naar achteren, nog precies wat dichter in de buurt van de op stevig volume bellende moeder. Dat was een gesprek over niks, maar dat hield ze toch maar mooi een uur vol. Zoonlief speelde ondertussen met het geluid op standje gehoorgestoord een schietspel op zijn belachelijk dure telefoon. Niets dan geweervuur en exploderende granaten. En de kreten van stervende soldaten. Nou vooruit, ook kreten van spelplezier, want als je weer een stel vijanden hebt afgeslacht (inclusief geluiden van afgerukte hoofden en anderszins), dan mag je best trots juichen. Toch gek ook, want die hele achterlijkheid der mensch ervaar ik ook als zeer vijandig. Maar als ik dat hele zooitje gezellig af zou slachten, dan mag er juist niet worden gejuicht. Gek.

Overigens werd ik voordat ik in de trein stapte al bij de ingang van het station getrakteerd op een telefoongesprek van iemand anders. Dat ging van kanker dit en kanker dat. Het is inmiddels het meest gehoorde bijvoeglijk naamwoord, vermoed ik. En ik zweer je, het was een gesprek dat je normaal zou scharen onder het kopje 'lekker babbelen met een vriendin'. Al is dat niet hip om te zeggen. Een voor jou bekende van het vrouwelijk geslacht noem je een bitch. Dat is enorm vriendschappelijk bedoeld en zelfs een geuzennaam (zo wil het patriarchaat doen geloven).

Ik word steeds ouder, bozer en moedelozer. Ik weiger met deze totaal gestoorde tijd mee te gaan. Wat ik zie en hoor is totale domheid. De massamens, de consumerende zombie die alleen maar plek opeist, schreeuwt om meer en nooit tevreden is. Weerstand moet monddood worden gemaakt. Het is een hysterische meute rennend in verstikkende rondjes. En daar ergens in het midden lig ik op de grond. Huilend, hyperventilerend en vertrapt. Niet om zielig te doen, maar het voelt gewoon zo. Kon ik maar doen alsof, het filteren, negeren. Helaas zat dat tooltje niet in mijn bouwpakket.

Mijn wens is een heel klein huis. Op wielen desnoods. Het staat op een rots en kijkt aan de ene kant uit over de zee en aan de andere kant is een wezenloos groot bos. Verder niets. Ja, wolken. En dieren. Een kip, een geit, vogels en een eekhoorn. Misschien een hond en een kat. Ik heb er geen omkijken naar, ze redden zich prima. We houden elkaar gezelschap en vinden onszelf leuk zoals we zijn. Oh, een tuin is er ook. Met fruit en groenten.

Maar goed. Morgenmiddag eerst de bieb. Voor de illusie van rust en ruimte.

#waanvandedag

Ik houd het heel kort. Al een tijdje zit 'Hangman' in mijn hoofd. Een nummer van mij, uitgevoerd met Cradle FC. Daarom dacht ik, laat ik in plaats van oeverloos kletsen de muziek delen. Een live versie uit 2010.

#waanvandedag #cradlefc #muziek #music #live #etfrecords #bandcamp

De dagen speelden zich vooral af in het verleden. Dossiers doorlezen, foto's uitzoeken en dan een laptop die er spontaan een paar keer zonder enige aanleiding mee stopt, zodat alles weer van voren af aan kon beginnen. Lachen hoor, dat digitale leven. En zo efficiënt ook. Maar goed, die losse draad pakken we dan wel weer eens op.

De dag van nu stond in het teken van, wellicht ook enigszins in het kader van regressie, het afscheren van flink wat haar. Momenteel ga ik als mohawkdrager door het leven. Als je niet beter wist zou je denken dat ik zo'n linkse radicaal ben. Of nou, vooruit: radikaal. Ik ben er dik tevreden mee en voel me weer als de jongen die ik altijd al was. Toen we na al dat gescheer buiten aan het lanterwandelen waren had ik steeds een enorme neiging om denkbeeldige Starbucksruiten, reclameborden en meer van die kapitalistisch uitingen in te trappen. Terwijl ik toch echt de laatste zal zijn die spuugt op dat hele kutsysteem, dus u begrijpt mijn staat van onbegrijpelijkheid om zoveel activistisch gedachtegoed. Gelukkig liepen we grotendeels door het park en zagen de bomen dat het allemaal zo'n vaart niet liep.

Er was nog iets wat ik hoognodig wilde delen met mijn leesgetrouwen, maar het is mij ontschoten. Helaas. Volgens mij was het best de moeite waard, maar zelfs die dingen willen graag hun eigen geheugenruimte hebben en houden, zo blijkt. Je zult zien dat zodra ik dit schrijfbrijtje vrijgeef, dat het me dan weer te binnen schiet. Terugschieten maar dan.

De dagen leenden zich ook voor het beluisteren van een verse (en toch hartstikke oude; het lijkt een thema) cd van Siouxsie and the Banshees. Wat ben ik blij dat ik van de week nog even een half uurtje ben gaan rondneuzen in de extreem onnavolgbare en belachelijk laag geprijsde collectie van – vergeef mij deze zonde – Media Markt. Ja, ik ben dus toch gek. Maar oké, een fijne muzikale reis rijker, dat telt. Het heeft er alle schijn van dat Siouxsie na al die jaren toch echt een vaste plek heeft veroverd in mijn persoonlijke top-nogwat.

Vanmiddag las ik tussen alle waanbeelden door nog een kop: Trump begroet aanhangers. Ik zal toch niet de enige zijn die dan denkt dat die slechte verliezer in het Land van Nooit in een of andere vage camperstalling al zijn aanhangwagens een bemoedigend klopje geeft en een lief woordje tegen ze spreekt?

#waanvandedag