Vanuit het kunstige theaterhotel van Malmö, tijd voor een flits-update. Vrouwlief is bezig met haar ochtendbadderij en ik ben mij mentaal aan het voorbereiden op de komende rit, naar daar waar de wegen Noors zijn.

Ons eerste optreden van deze tripperij was gisterenavond. Dus die kop is er alvast af. Het was fijn om te beginnen waar we vorige keer de tour eindigden en een hartelijk weerzien met lieve mensen. Lekker gespeeld ook, fijn publiek. Een goede start dus!

Nou, we gaan richting uitcheckmoment. Kort maar krachtig, u treft mij hier binnenkort weer.

#muziek #waanvandedag

Ik ging eerder vanavond samen met mijn dochter nog even bij mijn ouders langs om ze gedag te zeggen voor ik de weg op ga. Het ging kort even over de mode (niet te vermijden met een puber in het gezelschap) en hoe gescheurde kleding eigenlijk steeds weer opnieuw vet cool hip is. Mijn moeder vloog heel snel heen en weer terug in de tijd naar de periode dat mijn broer en ik de leeftijd van identiteitsontwikkeling en passende rebelsheid doormaakten. Jaren tachtig. Wij waren toen punk. En wave. Dark en cold wave dan. En meer post-punk dan gewoon mode-punk. Het was een levenshouding die er nooit helemaal uit is gegaan. Ik denk zelfs verder verfijnd, al kan ik alleen voor mezelf spreken natuurlijk.

Het was overigens een uitgelezen gelegenheid, zo tijdens onze trip down memory lane om te vertellen dat ik regelmatig met make-up in het openbaar te zien was. Eyeliner, mascara, je kent het wel. Maar die deed ik pas op als ik de deur van het ouderlijk huis achter mij had dichtgedaan en op gepaste afstand was. Later maakte ik nog wel eens met oogpotlood een tekeningetje op mijn wang. Een symbool, of een woord.

Pas een jaar of twee daarna werd ik door een groep discothekers van mijn fiets getrokken en in elkaar getrapt. Omdat ik nogal expressief op de dansvloer tekeer ging en dat voor hen maar een ding kon betekenen: homo! Dus dat riepen ze naar mij toen zij wat later die avond buiten op het plein stonden en ik mijn fiets pakte. Ik keek ze aan en stak een middelvinger op. Ik haalde mijn fiets van het slot en fietste rustig weg, ondanks dat ik hoorde hoe de groep trui-in-de-broek en collegegeschoende kudde achter mij aan brieste. Twee tellen later lag ik op de grond en kon niet veel anders dan mijn hoofd en gezicht zoveel mogelijk beschermen tegen de trappende voeten en spugende monden. Er was een meisje bij dat steeds riep dat het zo wel genoeg was en dat ze op moesten houden, maar gek genoeg leek dat het testosteron juist aan te moedigen.

Binnen amper drie minuten kwamen mijn broer en een vriend van ons aanrennen. Schreeuwend, tierend. De loeiende fluorkoeien sloegen op de vlucht, echt. Nog geen twee uur later veranderde de plaatselijke discotheek in een vechtende massa zoals je dat alleen in een Western ziet. Ondertussen zat ik trillend thuis met barstende koppijn en vroeg de politie van alles waar ik nauwelijks over na kon denken. Echt topfit voelde ik mij niet, weet je. Maar toen ik later besefte hoe een simpele middelvinger van een 15-jarige een heel dorp op stelten kon zetten, kikkerde ik toch behoorlijk op.

#waanvandedag

Ja, ik had dus gisteren 'wordt je' geschreven. Dat is niet goed, hè? Moest natuurlijk 'word je' zijn. Ik zag het ook heus, want ik heb het gelijk online aangepast. Alleen de volgers via e-mail kregen de onaangepaste versie. Ik wakker liggen, je snapt. Maar goed. We zijn inmiddels zo'n beetje 24 uur verder en ik heb gelukkig ook nog wel andere dingen aan mijn hoofd. Wat een mazzel. Stel je voor. Dan zou ik er dus een hele schrijfriedel aan moeten wijden. En dat voor een lousy t. Koppie thee erbij en klaar ben je. Koekje? Ja weljaatjoh, waarom niet?

Goed, nou, dus dat. Verder kan het hier de komende twee weken wat stil zijn. Misschien ook niet. Maar dan weet je het tenminste als het wel zo is. Ik lig dan, voor zover ik nu kan inschatten, niet ergens in een greppel te recyclen of iets. Welnee, geen zorgen. Ik ben gezellig op pad. De muziekkunst roept. En dan is het maar de vraag of het ervan komt, dat tikken van een leuk, boos, zielig, zwaar depri stukkie, of iets van die strekking. Daarom joh, daarom.

Adios en tot gauwtjes!

#waanvandedag #muziek

Jij ligt nog op bed en ik heb alvast thee voor je gemaakt. 'Wil je het daar, of hier?' 'Doe maar daar.' 'Oké', en ik zet de beker thee op de dekenkist die ook uitstekend kan doorgaan voor salontafel. Wonen in een eenkamerappartement, daar word je veelzijdig van. Ondertussen pingpongt het in mijn hoofd: jouw daar is mijn hier en mijn daar is jouw hier.

#waanvandedag

Nou, oké, een beetje context dan. In de buurt van Utrecht Centraal. Ik wacht bij een kantoorgebouw. Ik haal een vriendin op van haar werk en dan lopen we samen via de supermarkt naar haar huis en eten we wat, koffie, thee, koekje. Onze update-date zo eens in de twee, drie maanden.

Een jongen bedelt voorbij. De meeste kantoren gaan uit net zoals de scholen uitgaan, maar dan zonder blij gejoel. Ik zie vooral ingehouden frustratie, mobieltjes in de hand, oordoppen in. Zo snel mogelijk weg van hier. De jongen wordt genegeerd of hij krijgt een zwijgend nee. Soms is iemand zo aardig om het woord zelfs uit te spreken, maar dan wel zonder hem aan te kijken. Hij had duidelijk gehoopt op iets meer vrijgevigheid op deze zonnige dag. Dan komt hij bij mij. 'Heeft u wat kleingeld voor mij, meneer? Vijftig cent, een euro, twee euro misschien?' 'Nee, sorry jongen.' 'Of anders misschien vijf euro, of tien? Briefjes mogen ook.' 'Nee, sorry...' 'Ja, verdomme, zo wordt het dus niks natuurlijk!'

#waanvandedag

Vanavond maakte ik kennis met mijn tweede schoonzoon in spe. De eerste zag ik niet helemaal zitten en dochterlief kwam daar na een periode van stug volhouden zelf ook achter. Nooit leuk en altijd ingewikkeld, maar ach, ze zijn nog zo jong en willen van alles. En als het niet werkt, dan werkt het niet. Simpel. Voor mij dan, als ouwe lul. En dan nog, ook ik heb zo mijn geklooi gehad, dus vooruit.

De tweede dus. Nou, ik zeg eerlijk: dat snap ik. Ik bedoel, ik begrijp dat mijn dochter en hij elkaar zien zitten. Soms heb je dat gewoon, blij en verliefd. En bij die twee zie ik dat ook. Geen idee voor hoe lang, maar voor nu hebben ze mijn zegen. En natuurlijk helpt het ook als er bij zo'n kennismaking sprake is van het leggen van een respectabele verstandhouding. Want, aanstaande schoonzoon heeft nu al ontzag voor zijn aanstaande schoonvader. Afdwingen noem je dat. Ook simpel.

Want ja, hoe gaat dat tijdens zo'n kennismakingsprutteltje? Beetje luchtig koetjeskalven, blablatje hier, hikje daar. Zo kwam het op mijn treinleven. En dat ik vanaf het huis van mijn dochter in Rotterdam naar de trein loop. Dat is toch zeker een kwartier. Nou, dat is reden genoeg voor een korte knik inclusief opgetrokken wenkbrauwen en gekrulde onderlip. Bewondering noemen ze dat. Kijk, dat pak ik dan toch maar mooi mee.

Maar, er was meer. Want op zijn vraag hoe ik dan al die tijd doorkwam als ik ook nog eens een uur in de trein zat, antwoordde ik zonder sprankje aarzeling: lezen. Ja, dat kwam wel even binnen. Lezen. Een uur heen en een uur terug. Hij probeerde het zich zonder te knipperen voor te stellen en ik zag dat het de beste jongen zwaar viel. Daarom, bij wijze van handreiking stopte ik hem toch ook maar een paar geruststellende woorden toe: maar soms kijk ik ook wel op mijn telefoon hoor! Zichtbare opluchting. Dus nou, mijn Schoonzoon de Tweede en ik, dat zit wel snor.

#waanvandedag

Krenten en pap, ik heb er niet veel mee, maar als je ze vindt, prima. Wees blij, be happy. Geen probleem. Ik heb alleen nooit zo goed begrepen wat er zo lekker is aan krenten in de pap. Sowieso, pap. Ik heb het fenomeen nooit intrinsiek kunnen omarmen. Vaag heb ik wel een herinnering aan een bord havermoutpap of Brinta – is dat hetzelfde eigenlijk?

Hoe dan ook, het is zo'n verdrongen verwrongen herinnering die, nu ik het heel even wat ruimte geef in dat warrige hoofdje van me, het beeld schetst van een drabbige brij waar vaak ook nog klontjes in zaten. Nou, dan zat ik tegen het behang hoor, ik gaf mijn portie dan net zo lief aan Fikkie. Niet dat we een hond hadden, ja, een zwerfhond die zich onderin een pot verstopte, maar echt een eigen hond hadden we niet.

Ik weet ook nog dat mijn moeder echt enorm haar best deed om een klontjesvrije pap te presenteren. Ze experimenteerde bijvoorbeeld met langer of korter roeren bij het opgieten van de melk, ze probeerde andere melk, een andere volgorde: eerst de vlokken havermout, daarna de melk of andersom, roeren met de klok mee of juist er tegenin, houten lepel, metalen lepel, een vork. Echt alles werd letterlijk uit de kast getrokken voor een mooie gladde pap en een tevreden kind aan tafel. Maar helaas, ik vond altijd wel iets klonterigs, of in ieder geval iets wat erop leek. Zelf luchtbelletjes werden door mij op dezelfde hoop gegooid. En zo ben ik nog steeds. Altijd wat te zeiken.

#waanvandedag #proza

Hopsa, net thuis van een avondje Heemskerk met MANKES, u weet wel, die te gekke kunstband. Jezus, wat zijn ze goed. Echt, ik maak hier geen grapjes over.

Van Amsterdam naar Heemskerk, dat is nogal een gedoe als je geen auto hebt. Daarom zijn wij dan ook GreenWheelers, voor de optredens. Maar, deze keer konden we sinds lange tijd weer eens de Betondorpse leenauto gebruiken en dat voelde toch fijn als vanouds, die hele riedel die daarmee samenhangt. Op de fiets de papieren en sleutel halen, dan door naar de straat waar de auto woont en dan, vroem-vroem, de partner in crime en onze spullen ophalen. Op naar de gig (dat klinkt hip, vandaar).

Goed, zoals wel vaker, als je dan vlakbij de podiumbestemming bent, is er nog even leuk een omleiding. Volg Z. Nou, dat viel nog niet mee. Gelukkig waren we op tijd, dat wel. Opbouwen, spelen en weer klaar, naar huis. (Dat is de notendop, ik bespaar de details die zeer de moeite zijn, maar ik moet naar bed joh, hoogste tijd. Dus even kort, oké? Oké.) Autootje ook weer naar het baasje brengen, fietsje pakken en trappen maar, jochie.

Wat mij dan dus vooral opvalt (en dat is eigenlijk het enige wat ik had willen typen, maar zoals u ziet: mission failed – en wéér een 'tussen haakjes', zo irritant!) is het kabaal dat reigers maken, zo midden in de nacht. Man, man, man (M/V). Bizar hoor. En dat niet alleen, ik vind ze ook nog eens vet cool, zoals ze dan met hun hele fukjoe-houding kaarsrecht intimiderend op de daken en motorkappen van de geparkeerde auto's zitten en mij vooral negeren, maar stiekem toch heus wel in de smiezen hebben. Bij volle maan, ook dat nog. Nou, dan vind ik dat fietstochtje van leenautostraat naar huis toch best de moeite waard. Weet u dat ook weer.

#waanvandedag #muziek

Er zijn ook dagen met dingen die boosheid als sneeuw voor de zon doen smelten. Gelukkig maar, dan kan iedereen weer opgelucht ademhalen, want mijn aanslag op de heerlijke mensheid wordt dan toch maar weer mooi eventjes uitgesteld. Hiephoi!

Zoals vanmiddag in de bieb. Een meisje van een jaar of 12, 13, zoiets. Ze verslond zo'n beetje alle planken met jeugdboeken. Ja, nee, niet echt natuurlijk, maar met haar ogen. Ze nam er uitgebreid de tijd voor. Op zich al een hastaggenietenmomentje, maar als ik dan zie dat ze het enorm lastig vindt om de ultieme keuze te maken, dan wil ik natuurlijk die opportjoenittie niet aan mij voorbij laten gaan. Dus dan doe ik mijn boekenadvieshoofd op, kijk heel wijs en toch laagdrempelig vaderlijk en pak met een joie de vivre van heb ik jou daar een pracht van een boek uit de kast, sla het zwierig open en steek mijn aanprijsverhaaltje af. Joh, echt, ik meen het, kinderen zoals zij beginnen dan spontaan te glimmen. Want die beetje vreemde biebmeneer doet alsof ze een volwassen bezoeker is, neemt de boel serieus en nog belangrijker: een dikke boekenktip van heb ik jou daar. Namelijk, en nu komt de meesterzet van ondergetekende, nooit het boek opdringen. Nee. Not done, no go area. Alleen maar vertellen dat je het zelf hebt gelezen. Als je daarover liegt dan ben je kansloos, die gastjes prikken moeiteloos door de leugen heen. Ken je doelgroep. Volwassenen trappen overal in, maar de lezende youngsters niet, mind you. Zeg ze wat je er zo mooi, bijzonder of interessant aan vond. Kort en krachtig. Tegelijkertijd het boek laten zien, binnenkant, omslag, beetje aanwijzen terwijl je vertelt, dat soort dingen dus, en dan toeslaan: het boek weer terugzetten met de woorden: “...dus als je zo meteen niets hebt kunnen vinden en je wilt het proberen, hier staat het.” En dan even kort aankijken, vriendelijk, beetje glimlachen, maar niet te manisch, of een knikje, en dan weer door. Want er zijn meer zieltjes te winnen. Voor iedere dolende minstens één boek.

#waanvandedag

Het is eigenlijk niet te doen om niet iets te schrijven over de kerk die in de fik vloog in Parijs. En dan vooral over hoe ik mij erger aan de, in mijn ogen, overdreven reacties. Dat het zo'n enorm drama zou zijn en dat op z'n minst heel Parijs, nee Frankrijk, of nee: heel Europa en de hele verziekte wereld! brandt. Ik word er spontaan megalomanisch van.

Of hoe er ineens wat miljardairs hun groezelige blazoen op denken te poetsen door wat luttele miljoenen te stoppen in de restauratie van het symbool van onderwerping, kindermisbruik en overige weesgegroetjes. Het Beest draait zich om in zijn graf en bij Belle rinkelt het alarm in alle toonaarden. Wat een waanzin. Maar het zal vast een interessante kapitaalinvestering zijn of anders een mooie gelegenheid om wat zwartgeblakerd geld van een witkwast te voorzien.

Zou toch fijn zijn als er met dat geld en met al die zogenaamde valse emotie iets gedaan kon worden aan, ik noem maar een hemelsbrede dwarsstraat, de onmenselijke toestanden in Calais. Die dan weer een gevolg zijn van zo'n beetje alle denkbare wreedheden die wij als sneue soort onszelf en het liefst anderen aandoen.

Dus ja, ik ben weer eens pissig. En ja, ik heb weer mijn stok om mee te slaan. Maak het mij dan ook niet zo verdomd makkelijk. En nee, ik ben ook geen haar beter, want helaas is ook mij niets menselijks vreemd. Waarvan akte, want ik loop rond met mijn zure kop en het gal spuwt ongecontroleerd alle kanten op. Ook geen pretje, zeg ik u.

Echt hoor, het is gewoon een fukking oud gebouw. Een wonder dat het er na al die honderden jaren nog staat. In die tijd leverden ze nog kwaliteit. Als je tenminste het aantal doden, gewonden en de heersende slavernij even wegdenkt. Iets wat overigens met gemak in het heden wordt overtroffen door het bouwen van voetbalstadions in Qatar voor de WK 2022. Lang leve de voetbalmaffia met de codenamen UEFA en FIFA. Er lijden en sterven dagelijks talloze mensen zodat wij straks gezellig voor de buis kunnen juichen. Zak chips erbij, niks aan het handje. Lekker ballen in die woestijn, zet de airco wel even wat hoger, anders is het niet te doen voor de zandverstuivende multimiljonairs met kicksen aan.

Goed, bijna net op tijd klaar om naar Joeventoes – Ajakkes te kijken. Een stukkie ontspanning kan ik als lamgeslagen Spartaan nu wel gebruiken.

#waanvandedag