Ik las ergens vorige week dat er moet worden gekort op cultuur om de jeugdzorg te kunnen betalen. Terwijl juist culturele instellingen zoals bibliotheken en buurthuizen een maatschappij verrijken, dus waarom daar geld weghalen? Er is namelijk, las ik ook, een miljardenoverschot (niet bij mij, trouwens, heel gek en best jammer) maar dat wordt daar niet voor gebruikt. Waarom niet? Het ene potje mag blijkbaar geen ander potje worden en al helemaal niet mengen. Het is net de echte de wereld.

En hoe kan het dat het bedrijf met de Grote Schelp miljarden ontduikt? Gewoon allemaal hartstikke legaal, zeggen ze. Nou, legaal als in mazen van de wet, mind you. Ofwel: omdat het kan en er altijd witte boordjes zijn die daar enorm opgewonden van raken. Het past in de hele zieke riedel van rijk moet rijker, arm nog armer. Uitknijpen, tot het bittere einde. Je moet tenslotte wel naar beneden kunnen trappen, anders is er geen ruk aan.

Ondertussen zakt Groningen als een pudding in elkaar, stijgt het water en vliegen er elke minuut vliegtuigen vol blije zombies over het hoofd van de uitgewoonde man die met zijn kapotte knietjes op zijn fietsje tegen de wind in trapt. Op weg naar zijn lieve (ja, echt!) collega's om ze een paar uurtjes in de bieb te helpen. Eerlijk werk. Groen zelfs. Een onderzoek van De Correspondent bevestigt namelijk dat een boek lenen de meest duurzame manier van lezen is. Mooi toch? Daarom. Zorg voor de jeugd, houd de buurthuizen open en laat ze boeken lezen. Wie weet heb je dan over een poosje nog kans op een paar leuke revolutionaire jaren. Als tegengif voor de hel die na morgen zomaar kan losbarsten: een gekozen rechts tot uiterst rechts Europa.

#waanvandedag

view

May the Void be with you

Eigenlijk is die hele aardbol gewoon een rampzalige boot, overvol met mensen op de vlucht. We deinen door een zee van sterren, soms woest, soms kalm. Maar altijd in beweging. Nooit hetzelfde, helemaal niets, ooit. Dat lijkt maar zo, dat het allemaal hetzelfde is. Er zijn zelfs mensen op deze boot die wel vinden dat alles zou moeten blijven zoals het is. Maar wat dan, welk moment kies je? Zonder al die voorgaande momenten, toevalligheden, waren bijvoorbeeld die druistige jaren 50 of hippe Sixties er nooit geweest.

Alles is chaos, alles is puur toeval. Neem dat ene punt in de tijd en ruimte waarop we vermoeden dat het allemaal begon. Laat de boel nog een keer, honderd keer, tien miljoen keer of nog vaker Big Bangen en je krijgt evenzoveel verschillende uitkomsten.

Misschien dat Zuckerberg en consorten daarom niets willen weten van een chronologische tijdlijn en alleen het Heilige Algoritme bepaalt wat je te zien krijgt? Wel zo makkelijk. Zo hoeven we stiekempjes aan steeds minder zelf te kiezen, te beslissen, na te denken. Elke keuze wordt al lichtjaren voor jou gemaakt, dus slaap maar lekker verder. Mark aan het roer en de Zeven Geitjes blaten maar wat met de winderigheid van het volk mee. Auto: No Me.

De koers wordt als vanzelf uitgestippeld. Meevaren of eruit springen. De leegte in. Zweven, verdwijnen, vergeten. Er is niets sociaal aan de media. Han Solo wist dat allang. Kappen met seizen. De dag is gebroken door de val van de nacht. Morgen sterft de zon.

#waanvandedag

Nou, nou, de kladderigheid zit er nog een beetje in, hoor. Je weet wel, dus dat je elke dag een bakkie leesvoer voorgeschoteld krijgt van uwer typmajoor alhier. Wees gerust, dat zal vast weer vorm krijgen op den duur. Het zijn nu eenmaal van die dagen die proppievol zitten met allerhande bezigheden zowel binnens- als buitenshuis. En dan schieten mijn gebedjes er een beetje bij in. Niet dat ik daar nonchalant onder blijf, oh nee! Het vreet aan me. Wreed zelfs. Daarom, ik lijd er zelf het meeste onder, vandaar dat ik dit berichtje ook aan mezelf richt. Met scherp. En dan schieten. Opdat ik een geruststellende tik der mallemolen krijg, zo'n klopje op het ritme van het schouderblad. Hart en gedoogpolitiekloos.

Tja, dat krijg ik ervan. En u. Van die zinsnedige spelingen van het lot dat mijn geesteskind met het tikkende badwater weggooit. Ik zal u meer van deze ellende besparen en zet er voor nu een punt achter. Ja, nee, dat kan dus niet. Als ik die specifieke punt wil zetten, dan kan het woordje achter daar niet meer achteraan, snapt u mijn dubio? Fijn. Ik begrijp mezelf soms namelijk niet. Meestal zelfs.

Oké, genoeg gelul. Op naar de beslommeringen. Zodra dat achter de rug is, zal ik u weer met dagelijkse dwang mijn noestigheden toedienen.

#waanvandedag #proza

Een dag of wat. Daar eindigt het vorige praatje mee. Nou, we zijn een weekje verder. Wat ook nog steeds in dagen te tellen is, dus vooruit maar.

Inmiddels thuis na heel veel moois in Groningen en Duitsland. Het was een goede tour, met als afsluiter twee staande ovaties in Den Andel. Je koopt er geen brood voor en de huur wordt er al helemaal niet van betaald, maar het is toch een rijk gevoel.

Het zou leuk zijn als ik dan daarna niet direct weer volledig in zou storten. De drukte van de stad, de realiteit en waanzin van alles, kortom: al mijn ergernissen verschijnen als zon voor de sneeuw. Inclusief bijbehorende koortslip, hiephoera, ik ben melaats! Want ja, deze boy heeft wel iets ingeboet aan weerstand tijdens de afgelopen vijftien dagen en dan poppen de blaasjes naar hartenlust. Knorrig, chagrijnig en als een hoop oud vuil onderuit gezakt op de bank en dan maar typen. Dat u een beetje een beeld heeft en in de wanhoop dat het helpt.

Ik doe echt mijn uiterste best om al het moois te blijven zien, onthouden en herbeleven. Ook het weerzien met dochterlief eergisteren is meer dan fijn, na meer dan twee weken. En toch is er die dreun, de landing. Weg cocon, weg bubbel, weg autosnelweg. Oké, dat laatste vind ik niet erg en het maakt mijn hartje blij weer een tijd verlost te zijn van het asfalt. De autosnelweg, mijn gottie. Hoe breder de wegen hoe langer de file. Dat is de ervaring tenminste. Welkom thuis met een gebarsten voordeurruit bij de gemeenschappelijke ingang, een gesloopte plantenbak in de hal en een fokking 'er is hoop, jezus leeft!'-poster op de deur van de buren. Staat toch leuk tegenover onze 'capitalism=crisis'-kaart op onze deur.

Focus jongen, focus. Vanaf morgen weer een lang weekend met de muziek op pad. Zie je, er zijn genoeg blijheidspunten te verdienen. Nu nog even een spaarkaart scoren.

#waanvandedag #muziek

Yo, tijd voor nog maar eens wat gepraat over het weer. Ja, echt. Tot vanmiddag reden we met grote regelmaat door de sneeuwbuien, hagel en regen. Tot we ineens het licht zagen. Dat was even geleden. De zon. Mooie wolkjes erbij. Fijn hoor. De temperatuur zagen we van -2 naar +8 oplopen. Oké, ik overdrijf. Niet binnen een dag, maar binnen twee dagen.

Erg schokkend is het allemaal niet hè, dit gekeuvel? Nou, ik zeg je, als je erbij was geweest tijdens onze rit vanuit Noorwegen naar Zweden, dan had je wel anders gepiept. Fukindehemel, echt, het was een schitterende tocht. Letterlijk ook, door alle sneeuw. Het was soms met de oogjes knijpen, zo fel. Maar ook omdat het gewoon zo mooi was allemaal. Houd het dan maar eens droog. Dus ook hier raak ik voorlopig niet over uitgepraat, sorry lieverds.

We hadden mazzel dat de weg goed begaanbaar was; op sommige plekken was het enigszins tricky, maar nooit echt. Inmiddels wist ik dankzij Jens Ove, onze vriend en toeverlaat, wel dat we op zomerbanden reden (net als de inNoorlingen sinds 1 mei), maar met een meer dan goed profiel. Dat was een prettige gedachte.

Over prettig denken gesproken: de drie optredens zaterdag en zondag. Meer dan fijn om aan terug te denken. Wil je daar meer over lezen en zien, check dan even keihard de gelukzaligheid op het feestende boek.

Na een rit van een kleine zes uur was het goed overnachten in het Zweedse Los, precies in het midden van het land. Vandaag reden we door naar Skallerud, opnieuw zo'n zes uur, ook in Zweden, naar de plek waar we bijna twee jaar terug ook een overnachting hadden en waar we per se naar terug wilden. Een prachtplek. Stil, groen, een meer met aan de rand op een heuvel een kleine houten kerk met oude begraafplaats: ja, de romanticus in mij barst uit z'n voegen. En dat allemaal op amper honderd meter hiervandaan. Oh, en een kamer met een balkonterras, joh, ik word gek.

Omdat we nogal hongerig keken, bood de gastheer ons aan hier mee te eten en daarna kregen we koffie en thee. Vervolgens een spelletje met nog meer thee en nu met fris gedouchte koppies chillonnn op de kamer. Het ontbijt morgen belooft ook weer een hoop lekkers. Overdag kunnen we rustig aan doen richting de haven van Gotenburg. De ritten van ongeveer zes uur tijdens deze twee weken hebben we nu echt gehad.

Morgenavond om deze tijd zitten we op de boot. Tenminste, als we onderweg niet worden aangevallen door een lynx, adder, ringslang of vos. Of een eland die spontaan gebruik maakt van het recht van overpad. Al met al handig om even rekening te houden met die speelse rakkertjes. Overigens hadden we gisteren zomaar een beer kunnen zien. Leuk hoor, maar ik sla net zo lief over. Des te leuker waren de kraanvogels, reeën, fazanten, roofvogels en zelfs twee lynxen die we veilig vanuit ons blikken gevaar, bergje op-bergje af, spotten.

Nou, tot zover weer deze aflevering van Natuur terwijl u Slaapt. Ik meld mij waarschijnlijk pas weer over een dag of wat.

#muziek #waanvandedag

Voor hen die vielen. Zo zou ik kunnen beginnen. Maar dat is wel heel flauw als ik je verklap dat ik het over die vermaledijde sneeuwvlokken heb. Ze dwarrelen niet, ze vallen. Natte sneeuw. En veel. Ik raak er niet over uitgepraat, zo blijkt. Het is dan ook een fascinerend schouwspel. Het dal potdicht van de hangende bui, terwijl het over een half uur of minder zomaar ineens heel anders kan zijn. Bergen en dalen, meer dynamiek heb je niet nodig.

En dat past dan weer mooi bij onze muziek. Zowel het weer als de dynamiek van de omgeving. Overigens horen we sinds afgelopen maandag na afloop van een optreden elke keer dat de muziek doet denken aan Sami-muziek. Meer dan interessant, zo'n opmerking, zeker wanneer je luistertips krijgt, dat opzoekt en beluistert. Het is ronduit prachtige, melancholieke en inspirerende muziek. En inderdaad, er zijn bepaalde elementen die wij zeker ook gebruiken. Onbewust. Tot nu dan. Van die dingen die je meeneemt in de reistas.

Vanavond spelen we, nadat we twee minuten stil zijn geweest, in de voormalige brandweerkazerne van de wijk Ila in Trondheim. Althans, ik vermoed dat dit het verhaal is. Ik heb het nog niet opgezocht. Soms moet je dat niet willen, dan is je eigen interpretatie al leuk genoeg. De sneeuwbuien zullen in de loop van de dag afnemen, volgens de plaatselijke weergoeroe. Een prima vooruitzicht; achteruit kijken heeft sowieso weinig zin en is nog best gevaarlijk ook.

#waanvandedag #muziek

Dat het de derde van mei is en je het rolgordijn om half zeven 's ochtends omhoog doet. Een heel klein reepje, want vrouwlief ligt nog met haar brakke hoofdje te knijpen tegen het ochtendfenomeen an sich, dus omzichtigheid is troef. 'Het wordt een interessant tochtje', zei ik. Het waren mijn eerste woorden, dus mijn stem had het nog niet helemaal in de gaten. Toch was het goed verstaanbaar. 'Wat? Ligt er sneeuw?' Ik knikte met een middenstand op glim en lach.

Ja. Er lag sneeuw. Ongeveer vijf tot zeven centimeter. Alles wit. Prachtig, zo in de bergen vlakbij Trondheim. En een heel klein beetje onhandig ook. Met ons geleende autootje waarvan ik geen idee heb hoe dat zit met winterbanden. Dat soort dingen. En hoe gingen we hier weg komen. Het huis ligt hoog, smalle bergweg, nogal steil ook. Dus ja, ondanks dat ik een hekel heb aan het woord in een dergelijke context, zo lekker modieus, maar toch past uitdaging hier wel.

We moesten iets voor negen uur in Stjordal zijn. Een plaats hier een klein uurtje rijden vandaan. Een kort radio-optreden met interview. Leuk en handig om de resterende optredens hier in de omgeving te promoten. De hoofdwegen zouden vast goed begaanbaar zijn, geen zorgen. Maar dat stukkie hier naar beneden hè?

Nou, het is allemaal heel erg meegevallen. Misschien had ik op iets meer spektakel gehoopt en viel het nu zelfs een beetje tegen. Toch, je hoort mij niet klagen. De uitzichten onderweg waren mooi, het verkeer rustig, en de radiosessie ging fijn. Straks mogen we dezelfde rit nog een keer maken, dan spelen we in een knus kunstcafé in hetzelfde dorp. Het had geen zin om daar rond te blijven hangen, er is niet zo veel te doen daar en hier genoeg. Was draaien, voertje erin, hangen op de bank en stiekem nog een oogje en snaveltje toe. Op naar vanavond. Er is nog wat meer sneeuw voorspeld. Dat ik dat ooit op 3 mei zou schrijven.

#muziek #waanvandedag

Wist ik tot een paar uur geleden nog niet: bevers slaan elkaar de hersens in om hun territorium te beschermen. Of te claimen, het is maar net hoe het uitkomt. En dat doen ze niet, zoals je dan zou verwachten, met hun damstaart. Nee, daar gebruiken ze stokken voor. Echt. Stokken. En flinke dingen ook. Ja, op beverformaat, maar dan nog. Het zijn net mensen. Wist ik niet. Nu wel.

Dat komt omdat we opnieuw uit eten waren bij onze vrienden hier tien minuten verderop. Leuke gesprekken, zelfs de moeilijker onderwerpen. Probeer bij een Noor maar eens voor de gein op het knopje openhartigheid te drukken, dat is nog een kunst, maar als het lukt dan heb je ook wat. En er werd tussendoor dus ook zomaar ineens spontaan informatief gebabbeld. Er staat namelijk een pot met van die beverse relstokken op een plank achter de eettafel. Verzameld door onze gastouders bij de rivier achter hun huis. Geen idee meer wat de aanleiding van het beverige verhaal was – nou, eigenlijk wel, maar dan wordt het wel een heel lang en oeverloos geschrijf – maar zo kwam dus de anekdote over hooligan-bevers op tafel. Figuurlijk, u snapt.

Verder was het een uitermate luie dag. Jemig, wat voelden we ineens hoe moe we zijn van de afgelopen dagen. Niet gek, al die indrukken en constant onderweg. Het is een feest hoor, begrijp me goed. En ook deze arbeidsloze 1 mei draagt daar aan bij. We deden zelfs een middagdutje voordat we richting etenstijd gingen. Meer rock en roll wordt het niet.

Goed, morgen gaan we weer flink aan de bak. Melhus, here we come! Hashtagzinin!

#muziek #waanvandedag

De komende dagen mag ik mij als heuse local gedragen in Melhus. Een kast van een huis dat ons zomaar door vrienden wordt geleend. Dat wordt verdwalen, wedden? Van een eenkamerappartement in Amsterdam, naar een Noors vrijstaand huis met zo ongeveer honderd kamers. Oké, iets minder, maar toch. Ik hoop maar niet dat het teveel went.

Over kamers gesproken: van de week had ik het over Malmö. In het hotel daar zaten we, geen grap, in Room 101. De laatopdeavond-receptionist keek mij verward en licht geërgerd aan toen ik daar onheilspellende geluiden bij maakte. Nou, dan is het simpel. Niet lachen om mijn bijdehante geloei, dan ook geen fijne beoordeling op het tergend trieste internet. Nee hoor, het werd heus een krappe voldoende. Met reden ook. Maar dat doet er verder niet toe.

Morgen een dagje reisvrij en dan een mooie reeks optredens in Trondheim en omgeving. Hebben we er zin an? Dacht het wel!

#muziek #waanvandedag

Met rode oogjes van het turen naar de Zweedse en Noorse weg, nu nog gelijk maar even wat de digitale ether in slingeren. Dan hebben we dat ook maar weer gehad en een beetje schrijfverwennerij mag best. Al is het maar voor mezelf en dat ei dat kwijt moet (waarom niet het hele jaar Pasen?).

De beloning is er dan ook naar. Ik bedoel, zere kijkers, maar als je dan na een dag pruttelen door berg en dal, langs de zee en meren en met geveinsde koelheid de douanier bij de Zweeds-Noorse grens netjes antwoordt op zijn met zoveel mogelijk testosteron afgevuurde vragen, ja dan is het wel enorm fijn om opnieuw welkom te worden ontvangen door onze gastouders voor een nacht: Irina en Paul.

Op het land achter hun huis zijn Irina en Paul druk met het bouwen van een kleine en toch ook best grote kas. In en rond het huis staan overal potten met planten, kruiden en weet ik wat allemaal. Daar kan best nog een kasplantje bij. In de verte hoor je de rivier, in de bomen talloze vogels waarvan ik gelukkig de specht dan wèl herken. Die timmert er lekker op los, zo langs de weg. Want ja, dat ook: we zitten pal langs de weg. Toch, ik zweer je, dat is nog altijd een oase van betrekkelijke rust in vergelijking met de heisa van de stad thuis. Sowieso viel het weer op hoe snel Noorwegen je dwingt tot kalmte. Geen gejakker over brede snelwegen, maar slingerende wegen met een gemiddelde snelheid van 60 kilometer per uur. Vaak minder, soms meer.

Het is en blijft schrijnend mooi: de bossen, de bergen, rivieren en meren. Schrijnend omdat het confronterend is. Ik besef dan hoe wij het in Nederland maar moeten doen met een parkje hier en een bosgebied daar. En zelfs dat is niet vanzelfsprekend met al het laagovervliegend geweld en op een steenworp afstand van zo'n reepje groen vierbaans snelwegen waar met liefst 130 en een zure kop overheen wordt gescheurd. We hebben zoiets moois als de Hoge Veluwe, ik noem maar wat, maar als je dan door landen als Zweden en Noorwegen reist, dan komen we veel te kort en is het niet zo raar dat we gek worden van de stress.

Natuurlijk, ik heb ook dubbele gevoelens, want ik rijd er nu doodleuk doorheen met een geleende auto. Ik laat omwille van de muziekkunst dus toch een extra afdruk achter en dat zit mij niet lekker. Ik kan daar niet zomaar overheen stappen, zelfs al zou ik dat willen; dat zit er bij mij niet in. Ik weet het, schiet niemand iets mee op, tja. Het is niet anders joh.

Wees gerust, ondanks al die innerlijke beslommeringen prijs ik mij meer dan gelukkig wanneer ik samen met vrouwlief en tevens kunstenpartner op de bank voor ons tijdelijk allerschattigste huis zit. Compleet met avondzon, sluierwolken, een kommetje rauwkost, brood en kaas.

#waanvandedag #muziek