De dag van morgen is wat gisteren de dag van vandaag was. Niet om nu heel filosofisch te gaan zitten doen, het is gewoon het eerste wat er bij me opkwam toen de cursor mij hier op het scherm welkom knipperde. Dus dan typ ik dat braaf. Toch weer fijn wat letter in de put van deze echo.

Ooit was ik een wijs man. Tegenwoordig kom ik niet verder dan wijzen naar anderen. Hoewel, vanmiddag sloeg ik rechtsaf met mijn fiets. Voor een auto langs die met mij stond te wachten tot het licht groen werd. Ik gaf netjes richting aan met uitgestoken arm en dito wijsvinger. Ik wees dus naar de richting, niet naar de ander. Toch werd het niet gewaardeerd door de autobestuurder. Die had zo graag lekker snel op willen trekken, strak rechtdoor. Om dan een fietser voor te moeten laten gaan, die als door een wonder net iets sneller optrok, ja, da's dan een flinke domper. Dus ik kreeg een boze toeter. Omdat mijn wijsvinger nu tijdelijk geen dienst meer hoefde te doen, trok ik die in. En nee, deze keer maakte die geen plaats voor zijn buur in het midden, maar maakte ik met een soepele beweging een vuist en stak mijn duim op naar de zichzelf opvretende en mij vervloekende toeteraar. Dat gaf best een voldaan gevoel.

Een treurig gevoel kreeg ik van het bericht dat er gisteren 24 duizend kippen zijn verbrand in een stal van 20 bij 80. Dat is op zich al onvoorstelbaar. Toen ik uitrekende dat er dus 15 kippen per vierkante meter in die hel zaten (ofwel: 15 van die grappige dieren op de tafel van 1 bij 1 waar ik nu aan zit te typen), werd ik nog wat droeviger. Wie ooit dat bizarre levensvernietigende verdienmodel heeft bedacht krijgt van mij met alle liefde wèl een middelvinger.

#waanvandedag #auto #fiets #stad #kippen #stalbrand #100DaysToOffload

We zaten op bed, maar het bed was nu even geen bed. Het was een boot. Niet zomaar een boot, maar een oorlogsschip. Nou, niet echt een schip, het was een gammel vaartuig. We maakten water, denk ik. Hoewel ik dat liever niet denk, want dat zou betekenen dat we langzaam vol zouden lopen en zinken. Op open zee! Onze boot was dus gewoon vooral gammel. We hadden er al heel wat slagen mee gewonnen. Maar waar je wint, verlies je ook altijd wat. Hoewel ik dat nog niet echt zo dacht, op die leeftijd. Die zelfingenomen wijsheid kwam later.

We, dat zijn mijn broer en ik. We zaten op zijn bed, want ook als kind hield ik mijn kamer zoveel mogelijk afgesloten van alles daarbuiten. Mijn domein. Natuurlijk was het wel zo dat ik verder bar weinig te vertellen had en er heus wel eens iemand binnenkwam. Al was het maar omdat ik er dan zelf niet was, iets met schooldagen die een futiel onderdeel waren van leerplicht, ook zoiets. Dus ik was niet thuis en kon dus ook niet weten dat er iemand in mijn kamer was. Toch moet ik hebben geweten dat mijn bed niet zichzelf zo strak opmaakte.

Het zal af en toe een kleine hel zijn geweest voor mijn moeder wanneer zij haar rondje door het huis en dus ook mijn kamer deed. Mijn kamer deed nogal eens dienst als wegennetwerk dat louter en alleen in mijn ogen een volledig logisch neergelegde infrastructuur was, met Bambino-steentjes en Lego-straatplaten en het pronkstuk van dit onnavolgbaar geheel: de parkeergarage. Binnen dit stelsel van snel- en provinciale wegen was er altijd minimaal één extreem smalle weg. Eenrichtingsverkeer pur sang, dus geheid dat er uitgerekend daar bizarre ongelukken gebeurden. Meestal na een wilde achtervolging. Het was keer op keer een schier onmogelijke opgave voor de politie, ambulance, helikopter en soms zelfs een gigantische Playmobil-boot (steevast bleken in die boot dus de echte boeven te zitten die de stad over zouden nemen!) om op de plek des onheils te komen.

Afzien dus voor mijn moeder, want als er ook maar een half steentje niet meer netjes lag, dan zag ik dat. En als vanzelf was dan het huis te klein. Je moet toch wat met je temperament als 7-jarige. Of ouder. Ik vermoed dat ik tot op de dag van vandaag zou ontploffen bij het zien van zoveel onrecht en nauwelijks te herstellen schade aan mijn verbeelding.

Goed. Mijn broer en ik dus op zijn bed. Het bed was een boot. En in de verte zagen we de Bismarck varen. Daar op dat schip in de verte dat dood en verderf zaaide waar het maar kwam, wisten ze het nog niet. Maar wij, deze oorlogshelden in lubberende onderbroek, zouden hoogstpersoonlijk de varende trots van de nazi's tot zinken brengen. We wachtten nog heel even tot ie precies geen kant meer op zou kunnen, gevangen in ons Glazen Oog: de toiletrolverrekijker. We knikten vastberaden naar elkaar, laadden onze aller- allerlaatste torpedo. Gaven het teken dat alles klaar was voor de ultieme genadeklap, nog heel even wachten. VUUR! En verdomd: RAAK! De Bismarck zonk! Dat deed ze elke keer opnieuw wanneer wij op onze boot zaten en afvuurden. Onze boot die nooit zonk, hooguit even uit onze fantasie verdween tot een volgende keer. En tot die tijd was de boot gewoon een bed. Ja-ja. Maar wij wisten beter.

#waanvandedag #kinderspel #spelen #oorlog #bismarck #100DaysToOffload

Ontluisterend, misschien was dat wel het juiste woord. Misschien ook niet, maar het had er alle schijn van. Het was in elk geval het eerste dat verscheen voor het oog van de geest, dus dan moest het haast wel iets betekenen.

Met het gruis en het zand in de hersenpan, althans, we parafraseren hier de werkelijkheid, maar dat neemt niet weg dat dit zowat – niet zowaar! – de toestand was waarin het verhaal zich afspeelt. Welk verhaal? Goede vraag, mijn waarde. En zoals iedereen weet, behoeft een goede vraag niet duur te zijn. Doe er gelijk een onsje kerstkransjes bij en moet jij eens opletten hoe Pasen en Pinksteren op geen dag vallen. Ach, na vallen komt altijd weer dat vermaledijde opstaan. Nou ja, altijd. Er komt een moment dat het bij vallen blijft. Wat zal dat een rust geven.

Ontluisterend, dat was, zoals we eerder besloten in naam der veel betekendheid, het juiste woord. Nu nog een situatie waar precies dit woord in zou passen.

#proza #100DaysToOffload

Een spiegel in stukken op straat. Scherven schetsen reflecties van stil geluk. Een dieselmotor aggregeert verstikkende walmen, rookt een pluim: een fluim in het gezicht, de adem aan flarden. Hels kabaal, grommend op de lage tonen schokt het lichaam trillend na. De trage dood wacht op jacht naar leven, hier net om de hoek.

Een reiger vliegt een pseudo-atletisch mens op gympen aan, een roodborstje hipt speels voor mij uit, wacht mij uitdagend op – nog een stap, nog een stap, nog een stap – en vliegt weg. De bomen, waarachtige vrienden voor wie het geloven wil, roeien, groeien, broeien uit met wortel en tak. De droogte breekt aan, vreet aan, rot weg.

In de strook kaalgetrapt gras langs het asfaltpaadje, daar bij de oude Joodse begraafplaats, zit een kauw. Apathisch met halfopen snavel, stervend in schoonheid; de eenzaamheid is zoveel mooier daar. Zilveren kraalogen breken als een spiegel in scherven op straat.

#proza #park #stad #natuur #100DaysToOffload

Wat mij vandaag opviel en wat ik eerst echt even uit moet schreeuwen: what the fuck? Miljardensteun voor KLM, de auto-industrie die de achterlijke moed heeft om te lobbyen voor aankoopsubsidies zodat 'de consument' nog meer auto's koopt en hoe ondraaglijk wordt het reizen met het OV na 1 juni?

Ondertussen vraagt Het Rode Kruis om naar verhouding een schamele bijdrage van 30 miljoen om alleen al in wat we dan het Koninkrijk Nederland noemen, hulp te kunnen bieden aan mensen die het hardst worden geraakt door al het gedoe. Maar nee, zij moeten maar gewoon donateurs zien te werven voor bijvoorbeeld hun hulp aan ouderen, zorginstellingen, kinderen in armoede, noodhulppakketten. Ehhh... wat klopt hier niet?

Omdat we in een bizarre wereld leven waar aandeelhouders, grootkapitaal, massale belastingontduiking door multinationals (met dank aan de Nederlandse overheid, met speciale vermelding voor de weledele heer Rutte die, geïnspireerd door het gedrocht 'Paars' en de nasleep daarvan, al drie sneue kabinetten lang de boel naar eigen goeddunken nog verder aan het slopen is) en overige fraudelente idioten en andere nono's de dienst uitmaken en schijt hebben aan alles van werkelijke waarde: op gironummer 7244 zijn donaties aan Het Rode Kruis zeer welkom.

Het is maar een bescheiden greep uit de gekte van de dag, hoor. Verder heb ik mij ook weten te vermaken met een relatief rustig rondje Zuiderwoude en alles wat ik wèl mooi vind aan wat de omgeving mij gratis aanbiedt. Laat ik de vogels nog eens noemen. Of de bomen, struiken, sloten en plassen. Een zwanennest, schapen en lammetjes, koeien en zwerfvuil. Oh nee, dat laatste niet. Vanzelfsprekend zie ik ook dat het waterpeil drastisch aan het zakken is. Dat wordt ongetwijfeld ook weer een hele paniektoestand straks. Iets om naar uit te kijken voor een levensgenieter als ik.

Vooruit. Het is tijd om mondkapjes te fabriceren. Gezellig mee in de waan dat we daarmee ons vege lijfje gaan redden.

#waanvandedag #hetrodekruis #ov #mondkapjes #virus #100DaysToOffload