De verwarring houdt het midden. Zoals wanneer er op een smalle dijk zonder uitwijkmogelijkheden, behalve dan een plons in het water, met aan weerszijden twee wandelaars op nagenoeg gelijke hoogte in tegengestelde richting, een fietser onhandig schuldbewust tussendoor manoeuvreert. De anderhalve meter neemt flauw van het vallen een korreltje vlugzout.

In de berm liggen op gepaste afstand gebruikte blauwe plastic handschoenen. De mens neemt het wegwerpen nu eenmaal graag letterlijk. De wind neemt straffe vorm aan, de takken kraken onder zoveel bladerballast. Toch is het goed te doen met een t-shirt en spijkerbroek om je midden in een eindeloze zomer te wanen en de droogte alleen maar een tijdelijk en dus zelfoplosbaar probleem is.

Het asfalt scheurt nu alweer. Vorig jaar nog zo mooi houtje-touwtje gepatchworkt en nu laat de toplaag los als de korst van een veel te diepe wond. Korrels die op het eerste gezicht vanuit vogelperspectief op keutels lijken, maar er is hier geen konijn in de buurt. Die vind je vooral in het Diemerpark dat er inmiddels dor en kaal bijligt. Kauwen en konijnen, distels en stuifzand. Vliegen, bijen en een verlaten sportterrein zinderend in het stof. Aan het minimale strand het bord dat waarschuwt voor een gevaarlijke stroming. Nu het nog kan. Het stromen houdt vanzelf een keer op. En wat doen we dan met dat bord?

Het zijn de pijlers onder het dagelijks gereutel. De misgeslagen planken en feiten vol fabels. Ooit kom ik er nog eens in om.

#waanvandedag #proza #amsterdam #ijburg #fiets #100DaysToOffload

Maar, maak je dan helemaal niks mee op zo'n dag? Kun je niet iets bedenken van wat je hebt meegemaakt? Gewoon, iets kleins, iets simpels. Het kan van alles zijn. Misschien een berichtje gelezen waarvan je dacht, goh, hoe zit dat dan. Of dat je jezelf ongemakkelijk voelde, of juist heel erg op je gemak, gerustgesteld. Weet ik veel, gewoon, iets. Maar nee, jij loopt maar rondjes door dat park, kijkt mistroostig naar alles wat er stuk is, kapot gaat, naar de mensen die zich prima vermaken en zorgeloos lijken. En dat alles is voor jou alleen maar een bevestiging van hoe alles naar de gallemiezen gaat, ja toch? Want zo is het toch? Je loopt maar te zuchten en te steunen. Als je al loopt. Zeg eerlijk, zoveel loop je niet. Je fietst ook al niet. Je beweegt nauwelijks. Die rondjes door het park, hoe lang is dat nou eigenlijk al niet geleden? Nee, eerlijk zeggen. Dat slaat toch nergens op. Het zijn rondjes in je hoofd die je loopt. Weet je, eigenlijk hè, jij bent net zo'n hamster in zo'n molentje. En maar malen. Waarover dan? Het leven, de dood? Nee, je weet het zelf niet! Oh, wacht, hier, kijk dan, kom ik onverwacht eerder thuis en naar welke site zit jij te turen? De godvergeten NVVE! Is dat wat je echt wilt met je hele zijn hier. Bedenken hoe je je eigen dood zo aardig mogelijk kunt regelen? Ga je lid worden dan, van die club der doodswensen? Ja joh, moet je doen. Geef je daar toch je zuurverdiende centjes aan uit. Hoewel, jouw geld? Wat een gelul ook, het is allemaal mijn geld, wel zo makkelijk ook. Ga je gang, doe het. Regel die hele zooi maar. Misschien word je daar wel blij van. Dat het allemaal in kannen kruiken is. Of moet ik zeggen: urnen en kisten? Wat? Hoezo is dat een beetje naargeestig? Moet jij zeggen met die zenuwenkop van je. Dat is pas naargeestig en ik moet er de hele godganse dag naar kijken. Nou, hoe zit het. Gaan we nog wat eten of was je daar ook te lamlendig voor. Een happie maken voor je liefde van je leven? Want dat was ik toch, ooit? Ja, lang geleden was dat. Ik weet het nog goed. Toen neukten we nog, soms wel twee keer per maand, wauw! Ach, flikker toch op ook, ik ga wel naar de chinees. Gezellig daar zitten in m'n uppie bij het afhaalloket. Hebben ze gewoon hoor, tegenwoordig. Die mensen doen tenminste nog iets met hun leven. Die willen wel door, zo goed en zo kwaad als het kan. Kun jij nog een mooi voorbeeld aan nemen. Maar nee, dat doe je niet. Met je afgezakte joggingbroek en je krokodillentranen. Getver, ik verdraag het niet meer! Hou op met je jankmuil! Doe het dan, maak er een eind aan dan! Ik ben er helemaal klaar mee, doei!

#waanvandedag #proza #euthanasie #nvve #100DaysToOffload

Instabiliteit is ook stabiliteit. Zoals ik nu, net als wel vaker, op een punt ben beland dat ik alles kan aangrijpen om over te schrijven. Er is altijd de stortvloed aan ergernissen en tegelijkertijd word ik doodmoe van mijn eigen gefulmineer en het niet kunnen negeren van prikkels. Dat getypt hebbende zit er ondertussen een stemmetje of zeven doorheen te gillen dat ik best nog even dit of dat in de groep kan gooien. En misschien, als ik dan toch bezig ben, ook gelijk nog even wat andere stupiditeiten der achterlijke machten en krachten de wereld in slingeren. Maar nee. Niet nu, niet vandaag. En misschien ook niet morgen. Dat zien we dan wel weer.

Over prikkels gesproken. U hoort het gelukkig niet, maar hier gaan de verbouwingen in aangrenzende appartementen lustig door. Vanochtend vroeg ging de eerste boormachine alweer door de muur, zaten we rechtop in bed, zuchtten we even moedeloos en deden alsof we nog een kwartiertje konden slapen. Het aanhoudende gebrom van de sloopkogel annex graafgrijpmachine op de hoek, joelende bouwvakkers, de eindeloze stroom dieselbestelbusjes in de straat, telefoongesprekken op balkons en bij voorkeur op speakerstand, sigarettenrook, wietlucht, verbrand vlees van mens en dier, overvliegende helikopters, veel te laag vliegende Boeings (want ja, de wind staat zo vervelend ongunstig, we moeten wel uitwijken, dus dan maar even zo laag mogelijk over een woonwijk of tien: verder niets aan de hand mensen!), sirenes loeien af en aan, scooters knetteren, fietsers bellen of schreeuwen, trams tingelen, bussen toeteren. Vogels fluiten, bladeren ruisen. Mijn hart racet, mijn rechteroog is ontstoken, mijn linkerbeen en -voet tintelt, steken in mijn nek en hoofd, mijn armen zijn gevoelloos, mijn rug zeurt en prikt. Adem in, adem uit en komt u maar door met de gevreesde freesmachine en heipaalconstructor.

Er zijn verzachtende omstandigheden. Zoals de live sessie die we afgelopen weekend met gepaste trots deelden. Veel van de lezers hier zijn ook trouwe MANKES-volgers, dus die hebben 'm al gezien. Maar dat geldt niet voor de rest van de hele wereld. Daarom, hieronder een integrale muzikale bijdrage. Omdat geluid niet altijd herrie maakt en een uitlaatklep (of meerdere) de beste oplossing is.

#muziek #music #acoustic #mankes #waanvandedag #sound #100DaysToOffload

Vervlogen tijden. Is dat wat vogels denken wanneer de jonkies zich uitrekken, oprichten en uitvliegen. Of geven de ouderen een Suikerfeest ter ere van weer een geslaagd leeg nest. Ik weet het niet en zal het nooit weten. Ik ben een rare vogel, dat is wat ik weet.

Overigens juich ik al dat genestel in de mensenwereld niet enorm toe, dus denk nu niet dat ik hier een potje nostalgisch ga zitten doen en verplicht blij ga zitten zijn bij weer een vers mens. Arm kind, denk ik dan, waar zadelen we jou mee op. Wat mij eraan herinnert dat ik nog steeds 'Hoe gaan we dit uitleggen' (Jelmer Mommers) moet lezen. Net als wat werk van Midas Dekkers. Iemand die ook een zeer uitgesproken mening heeft over het keer op keer moeten klappen voor weer een nieuw kind. Hij heeft een punt, hoe cru het wellicht ook lijkt.

Het was ook precies om die reden dat ik zelf nooit aan kinderen wilde beginnen. Wat zou ik dit kind aandoen en wie ben ik überhaupt om een leven toe te voegen, alleen maar omdat het is wat je doet als soort: voortplanten. Terwijl, waarom zouden we ons voort willen planten? Er is geen noodzaak, we zijn met meer dan genoeg. En ik kan niet zeggen dat ik mijn kind nu eens met gepaste trots laat zien wat de mens voor elkaar heeft gebokst. De verantwoordelijkheid voor en de gevolgen van een nieuw leven op deze planeet zetten is onnoemelijk groot, vind ik.

Het argument dat de boel vergrijst en er vers bloed nodig is, is slap. De tot probleem gebombardeerde vergrijzing is alleen maar 'erg' omdat het geld kost. Al zou het misschien beter zijn om de vraag te stellen of een systeem dat domweg niet werkt in stand gehouden moet worden. Begin nu eindelijk eens met, ik noem maar een open deur, een basisinkomen. De tijd is er inmiddels meer dan rijp voor. Dan kan het gedrocht dat pensioenfonds heet en dat noeste arbeid en zuurverdiende centen belegt in wapenhandel, kinderarbeid en andere dubieuze praktijken zelf met pensioen. Dikke doei. Alleen al om die redenen wil ik mijn freelance-geld niet in een dergelijke oudedagvoorziening stoppen. Geef mij maar een eerlijke sok die ik met mijn half demente kop altijd weer weet te vinden. Ik ga gewoon op de geur af, oud en vertrouwd. Zeg zelf: hoe bizar is het dat je tijdens je werkende leven niets te vertellen hebt over waar jouw geld in wordt geïnvesteerd onder het mom van ja, maar dan heb jij straks wel een mooi pensioen! Exact dat egocentrisme is de bron van alle shit.

Waar was ik? Oh ja, nageslacht. Geloof mij op mijn blauwe ogen dat ik onvoorwaardelijk houd van mijn dochter. Want ja, uiteindelijk werd ik bijna zestien jaar geleden toch vader. En ik raakte ook volledig in paniek zodra ze er, na wat een eindeloze bevalling leek (ik heb hoe dan ook makkelijk praten), was. Wat had ik gedaan? Hoe moest dat nu verder? Ik verdroeg het niet dat ze amper uit de oerveilige ruimte ineens van die rare aardse kleren aan moest. Ik kon het niet aanzien toen ze haar eerste injectie kreeg. Het zweet liep mij steeds weer over mijn rug van afgrijzen bij ieder bezoek aan een consultatiebureau (dat had natuurlijk ook te maken met mijn eerder gememoreerde sociale gêne). Curves, groeilijnen, gemiddelden, prestaties (hallo? ze is een paar maanden oud, idioot! prestaties??) en het hield nooit meer op. Tot op de dag van vandaag moet ze mee in de gekte van grafieken, testen, cijfers, diploma's, en onmogelijke vragen als en weet je al wat je gaat doen straks?

Het is nogal waanzinnig. Wat moet je met je leven als je geen idee hebt wat het leven omvat, behalve dat je blijkbaar aan allerlei vage verwachtingen moet voldoen en iets dat toekomst heet moet gaan plannen? Fuk allemaal maar een eind op. Wat doen we onze kinderen aan, wat doen we onszelf aan. Er is werkelijk niemand die ook maar enig idee heeft, maar ondertussen wordt het ene na het andere systeem bedacht om de boel in het gareel te houden – en ten koste van dezelfde levens flink wat geld bijeen te graaien. Stel je voor dat mensen echt zouden zien en beseffen welke rottende wortel ze wordt voorgehouden. Opstand, revolutie! Maar nee. De massa is ingedut, murw en gedwee in een hallucinatie van eindeloos scrollen en online shoppen.

Gelukkig is de toekomst slechts een boze droom. Eerst morgen maar weer zien aan te tikken en eens kijken of er ergens een kwartje valt. Dan raap ik het op en doe de duit in mijn oudedagssokpopzakje. In de overtuiging dat het tegen de tijd dat ik de inhoud met liefde uitdeel nog slechts een symbolische waarde heeft.

#waanvandedag #ouder #kind #baby #pensioen #freelance #vogels #100DaysToOffload

Terwijl het halve kikkerland in files en volgepropte treinen richting strand, plas of recreatiegebied ging, of gewoon in lange rijen bij een stadspark op een treurig plekje wachtte, deden wij het vandaag iets rustiger aan. Een heel stuk dichter bij huis ook. Zeg maar gerust: in huis. Eerst jarige broederlief gefeliciteerd natuurlijk. Daarna lekker bezig geweest met een liveopname. Volledig akoestisch. Twee microfoons, camera erbij. Mooie test ook gelijk voor als we eens wat meer willen. Als het meezit plaatsen we er binnenkort iets van online, dan is de vreugde compleet.

Minder vrolijk zijn de berichten en beelden waarin en waarop mensen vluchten voor overstromingen, sprinkhanenplagen, moordzuchtige houtkappers en droogte. Of het nu in India, Bangladesh, de VS, Australië, de Amazone of in Afrika is. Overal zag ik tussen onze kunstenmakerij door de foto's en video's van mensen en dieren in doodsnood.

Malaria en aids eisen naar verwachting minimaal 500.000 extra doden in de komende maanden – waarom zien we die tellers niet elke dag? Zelfs de bof en de mazelen collecteren nog dagelijks alsof er nooit een vaccin voor werd bedacht. En dan is er nog zoiets futiels als Covid-19. (Dan vergeet ik voor het gemak de voorbodes zoals SARS en MERS die een paar jaar geleden buiten ons gezichtsveld al flink huishielden.) Ja, voor de mensen daar is corona een onbenulligheidje in vergelijking met wat ze jaar in, jaar uit meemaken. Sterker, door dat virus stort de hele wankele zorgconstructie die er was volledig in. Niks geen basale vaccinatieprogramma's, voorlichting of medicijnen meer. Met al die extra doden tot gevolg.

De armoede heerst, honger en dorst kennen geen genade. De contrasten met ons land, met Europa, zijn schokkend groot. Hier schreeuwt de horeca moord en brand, is het oneerlijk dat er geen strandkussens mogen worden verhuurd en daar proberen mensen wanhopig van wat verrot hout en roestende golfplaten een huis te maken. Niet als tijdelijk onderkomen, dit is hun dagelijkse stek. Ze proberen het zo goed en zo kwaad als het gaat weer op te bouwen. In afwachting van wat hierna komt. Want dat is een zekerheidje, er komt altijd weer iets anders aan.

Ik weet ook wel dat ik met dit soort praatjes verder niets bereik, behalve wat ongemak en gezucht. Maar tegelijk is dat dus precies wat er naar mijn idee mis is. Zolang het allemaal daar is en vooral ook blijft, dan valt het allemaal wel mee blijkbaar. Als wij zelf maar veilig zijn. We kunnen tenslotte niet met iedereen meeleven, toch? Klopt, dat kan niet. Toch zou een beetje meer compassie en dagelijks besef op z'n plaats zijn. Al is het maar omdat de technische speeltjes die wij allemaal iedere dag gebruiken, onze kleding of paracetamol, niet mogelijk zouden zijn zonder de uitbuiting van al die mensen daar.

Wij hebben ongelooflijk veel geluk (al is alles relatief) dat we bij puur toeval op een plek zijn geboren waar bijvoorbeeld een minister-president zegt dat dit (Covid-19) 'een van de grootste, meest ingrijpende en meest bedreigende periodes die ieder van ons ooit zal meemaken' is. Om nu al te merken, na ruim twee maanden ongemak en onzekerheid, dat we 'er klaar mee zijn'. Zoals iemand al opmerkte: westerlingen zijn niet gemaakt om te lijden.

Ditzelfde virus heeft juist aangetoond dat iedereen wereldwijd inmiddels volledig afhankelijk is van elkaar. Het laat zien dat dit is wat er gebeurt als we alleen maar meer willen. Het is slechts een uiting van een veel groter probleem dat alleen aangepakt kan worden als iedereen is doordrongen van het feit dat op deze manier doorgaan simpelweg niet kan. Dat het schoonvegen van het eigen straatje nog altijd een enorme berg afval verplaatsen is. Die berg komt ergens terecht, die verdwijnt niet als bij toverslag. En wat gebeurt er? Ieder voor zich. Een op z'n minst zorgwekkende constatering.

Nou ja. Het was niet mijn bedoeling alweer de predikant uit te hangen. Hoewel die dan wel lekker snel droogt bij deze temperaturen.

#virus #waanvandedag #covid #westen #planeet #100DaysToOffload

Nou, ik overdrijf als het dagelijks gebeurt, maar toch zeker wekelijks. Dan cirkelt er gezellig weer een kwartiertje een helikopter over onze wijk. Laag en intimiderend. Dat zal ook precies de bedoeling zijn. Aangezien hier net om de hoek met enige regelmaat mannen die hand in hand lopen worden bespuugd, er een overvalletje wordt gezet, pandje geramd, kluisje gekraakt of gewoon een lachgasparty ineens niet meer zo feestelijk is, is het blijkbaar vaak wel handig om een achtervolging vanuit de lucht te monitoren. Ja, monitoren. Zo heet dat dan. Denk ik. Ik weet het helemaal niet, eigenlijk. Ik roep maar wat ik denk dat ze het bij de petpassende vrienden noemen.

Nu bedenk ik mij ineens dat ik vanochtend wakker werd met het nummer A.C.A.B. in mijn hoofd. Je ziet die kreet ook wel eens langs de rails op een bespoten muur staan. Ik glimlach dan nostalgisch. Het liedje stamt uit mijn tijd als opgroeiende punker. Hoewel ik mij liever ver hield van modegrill-punks. Ik luisterde naar de muziek, raakte erdoor geïnspireerd, las over het het hele doe-het-zelf idee; de walging van alles wat riekt naar pop en in it for the money, succesgelul en 'leuk, daar moet je wat mee doen'-prietpraat – hallo, ik doe toch al wat? laat mij lekker mijn gang gaan en val iemand anders lastig met je stompzinnige haalhetmaximaleuitjezelf!-wereldbeeld. Dus ja, de werkelijke punkgedachte, daar kon ik wel wat mee.

Met zeep in mijn haar, een gescheurde broek en tweedehands kisten ging ik van de een op de andere dag overstag. Ik geef toe, dat vond ik ook best spannend. Ik zat op een CHRistelijke school (die nadruk op chr was erg belangrijk als ik de waanzinnige blik en de rood aangelopen kop van het Hoofd der School ieder maandagochtend plukjes bijbels speeksel zag spuwen) met een directie en populatie die niet bepaald overliep van ruimdenkendheid. En dat is een, u voelt 'm aankomen, understatement. Het viel, gek genoeg of volledig volgens de lijn der verwachting, het ligt er maar net aan hoe je het bekijkt, alleszins mee. Ze lieten mij met rust. Ze hadden dan ook wel andere dingen aan hun hoofd: opgevoerde stinkbrommers en elkaars piemel onder de douche na gym betasten.

Ik heb mij nooit echt onderdeel gevoeld van welke (sub)culturele stroming dan ook. Ik kies liever wat het meest bij mij past, wat voelt als het juiste op dat moment. Het grote voordeel is dat ik dan ook vrij ben om te blijven kiezen en mijn mening en kijk op de dingen des levens kan bijstellen. Niets zo dodelijk voor de geest en het leven op zichzelf als vasthouden aan iets 'omdat het nu eenmaal zo is' of 'zo hoort'. En dat volgens de strikte regels van een groep. Dan pleeg ik liever gelijk Seppuku.

Overigens, ik ben niet van mening dat All Coppers Basterds (ACAB: All Coppers Are Basterds) zijn, zoals het liedje beweert. Net als dat niet iedere, ik noem maar wat, VVD-er de verpersoonlijking van de gemiddelde eikelrand is. Je moet goed zoeken en het ook vooral willen, maar er zit best wel af en toe een weldenkend exemplaar tussen. Vaak zijn het mensen die ook maar gewoon de keuze, al dan niet onbewust, hebben gemaakt om niet zelf na te denken. Prima, het is altijd mogelijk om je visie te veranderen. Al is dat wat anders dan met elke wind meewaaien om zeteltjes veilig te stellen. Laat dat ook duidelijk zijn.

Hoppekee, de heli komt nog maar eens een keer overvliegen. Er zal wel een ongeluk zijn gebeurd, of iets dergelijks. Straks het hemeltergende AT5 maar eens checken. Je moet toch wat met je nieuwsgierigheid.

#helikopter #acab #seppuku #waanvandedag #punk #anti #100DaysToOffload

Ga ik hier nou over de liefde praten? Yep. Zo gaat dat soms. Ik geef toe dat er ook wel een aanleiding voor is. Ik neem alvast een voorschot: morgen (19 mei) zijn mijn lieve ouders 55 jaar getrouwd. Dat is lang. En zelfs na zoveel jaar zie ik hoe ze gek zijn op elkaar. Het lijkt verdorie wel of het steeds erger wordt met die liefde. Bizar.

Ik ga die 55 jaar zelf niet meer bij elkaar sparen, vermoed ik. Als ik even uitga van de (volgende maand) 7 jaar die ik nu deel met mijn Lieve Schat en die jaren even voor het gemak als trouwjaren tel – en waarom ook niet: we zijn elkaar trouw, daar kan geen officiële registratie tegenop – dan zou ik over 48 jaar die 55 aantikken. Mwah, het kan, het kan, maar ik vermoed dat ik tegen die tijd toch al een poosje in een andere vorm verkeer. Ook niet erg, waar ik ook uithang met mijn celdelingen, ik maak er vast weer een vrolijke boel van.

Liefde. Liefde is. En daar zit 't 'm in. Het is. Liefde kent geen voorwaarden. Die voorwaarden stellen wij er met z'n allen wel graag aan, maar de liefde zelf is onvoorwaardelijk. Ze komt zonder handleiding, zonder garantie en met al haar zijn. Liefde is liefde. Niet meer en niets minder, precies goed. Het groeit, het bloeit, het sterft ineens of dooft langzaam uit. Dat is tragisch, maar ook dat is liefde. En soms, als je mazzel hebt, bloeit ze niet uit, maar bloeit ze juist keer op keer. Ik denk dat dit bij mijn ouders ook zo is. Die hebben van alles samen meegemaakt en ook vast momenten gehad dat ze dachten: dit was het dan. Maar dat was gewoon een herfst, een winter misschien. Om daarna weer op te bloeien of zelfs schitteren. Zo gaat dat, zonder precies te weten hoe dat kan. Het gebeurt omdat dat is wat liefde is. Onnavolgbaar, onvoorspelbaar, grillig en tegelijk kalm, sereen en rustig. Woest of zelfs een beetje saai. Alles en niets, soms tegelijk, soms na elkaar. Het is allemaal wat liefde is. Misschien nog wel het meest van alles, is ze ongrijpbaar. Liefde. Het is me er eentje. Liefde is liefde.

En dit, dit is met liefde geschreven.

#waanvandedag #liefde #love #anniversary #jubileum #55 #100DaysToOffload

Dat is dus het ding, weet je. Ik fiets naar de boekhandel, zondagochtend. Zon in de straten, de lucht nog enigszins fris. De bomen hoog en groen. Een reiger op het dak van een auto kijkt mij op ooghoogte aan, op een lantaarnpaal zit zijn overbuur. Een zwik duiven vliegt op van een opengereten vuilniszak. Het vuil ligt op straat. En dat is niet hun schuld.

Zie je, het is er dus allebei. De natuur zoals die is en de wanstaltige soort die de boel verziekt. Het maakt niet uit wat ze bedenken en doen, het leidt onherroepelijk tot afval, vervuiling en ellende.

En dan is er ook het betwistbare midden. Mijn zijn. Het waarnemen en beseffen. Tegelijkertijd heb ik ook geen idee waar te beginnen en hoe te eindigen. Wat dan weer precies de essentie is van de documentaire Planet of the Humans. Er is geen sluitende, zaligmakende oplossing. Zowel de belofte van groene energie als de leugen van fossiele energie leiden de lamme en de blinde naar een uitdovende stip op de horizon, ofwel: “...oneindige groei op een eindige planeet is collectieve zelfmoord.” (Gawie Keyser, De Groene Amsterdammer 6 mei 2020).

Iets anders geformuleerd en toch iets wat op een oplossing lijkt: we moeten eindelijk eens onze plaats kennen, bescheiden zijn, een balans vinden, samen leven en dus eerlijk delen. Waar ik dan ook gelijk nog aan toe wil voegen: kunnen we nu eens ophouden met termen als 'natuurlijke hulpbronnen'? Alsof de natuur er is om de mens te dienen. Yeah, right. Droom verder. Die arrogante houding is de bron van alles wat er mis is. Wij staan nergens los van, nergens boven. Wij zijn een schim in de tijd. Een trilling in de lucht. Meer niet. En ook niets minder.

Ik weet dat ik heel vaak dezelfde boodschap herhaal. Wat dat betreft ben ik niet anders dan de gemiddelde marketeer die schaamteloos de meest onnodige troep probeert te slijten (vaak met ongekend succes: de in het niets starende consument lust er wel pap van) al vrees ik dat de boodschap die ik herhaal een stuk minder populair is. Ik weet ook dat ik mezelf en anderen ermee vermoei. Maar ik kan oprecht niet anders; het is geen willen of kunnen. Ik zei al, ik zie het allebei. De schoonheid en de rotzooi. Van die zooi word ik boos en droevig (al ben ik van nature al geen blije jongen, vooruit).

Mijn lieve levensdeler liet mij zojuist overigens wel concluderen (met dank aan haar vraag aan mij en dankzij ons samenzijn op een bankje onder een boom in de binnentuin en ondanks de buren die ondertussen gezellig boren, timmeren, zagen en vrolijk wat mededieren cremeren – de werkelijke betekenis van barbecueën) dat de mens ook in staat is tot het maken van kunst. Een groot goed. Mooi in de meest ruime betekenis, omdat smaak nu eenmaal wel verschilt, gelukkig. Overigens moet ik dan direct de dreiging van de zich aandienende hoogmoedige houding tackelen: we zijn niet de enige diersoort die kunst maakt. Wederom, toon je bescheiden. En zeg zelf, wat is er uiteindelijk verheffender dan zien hoe werkelijk alles met elkaar samenhangt, het een niet zonder het ander kan en dat vervolgens dit alles slechts een tijdelijke toestand is. Over waardevol gesproken. Waarom zou je er dan een bende van maken?

#waanvandedag #100DaysToOffload #degroene #docu #PlanetoftheHumans #kunst #art

In een kelder in Amsterdam stonden twee mensen. De een stond in de wacht en deed ondertussen een split. De ander moest erom lachen en probeerde ook een split. Een pijnlijk moment. Het duurde nogal lang, die wachtstand, dus ondertussen, na de split, werd eerst de persoon die het wachten veroorzaakte al mimend uitermate bruut in elkaar geslagen. Daarna was het gewoon de hele mensheid die eraan moest geloven. Aan de andere kant van de lijn klonk eindelijk geschuifel, gerommel. En toen de teruggekeerde en zeer verbitterde stem. Net op tijd hield het gniffelen in de kelder op.

De stem moest toegeven dat er inderdaad een pakketje in de brievenbus lag. Maar desondanks was de stem heel erg teleurgesteld dat er niet even was aangebeld (dat was er wel!) want nu was de stem voor niets heel de dag thuis gebleven. En ook was het heel jammer dat het pakje dus gewoon door de brievenbus paste*. De stem had een groter pakje verwacht en daarom gekozen voor een dagje thuis. De twee in de kelder keken elkaar onhoorbaar zuchtend en met de ogen draaiend aan. Ze glimlachten zonder er blij van te worden en wisselden een blik van verstandhouding, omdat ze allebei exact wisten dat het type mens dat deze stem vertegenwoordigt in steeds grotere hoeveelheden voorkomt. Het is het type mens dat ook heus niet in de rij hoeft te wachten, buiten. Want de bestelling ligt klaar en hoeft alleen maar even opgehaald te worden en dan afgerekend. En graag ook even inpakken. Dat kan toch wel even snel, hoe erg is dat nu helemaal? Inderdaad, helemaal niet erg. Net zoals het niet erg is dat er nu eerst andere mensen (van hetzelfde type, maar ook andere, meer sociale types) aan de beurt zijn. Daarna komen de mensen die nu in de rij staan. En daarna komt u aan de beurt. Klopt, precies, zo is het: u bent niet het middelpunt van het heelal. Ja, dat is even slikken, maar zo is het nu eenmaal. Gaat het nu weer een beetje? Fijn.

Inmiddels had de stem half huilend de verbinding verbroken.

_*noot van de redactie alhier: iets past niet door de brievenbus, want dat zou betekenen dat er minstens geen bodem in zou zitten. Iets past hooguit in de brievenbus. Toch worden door en in dagelijks volstrekt willekeurig door elkaar gebruikt. Hier moet een einde aan komen, zo kan het niet langer!_

#middelpunt #natuurkunde #maatschappij #100DaysToOffload #mens #gedrag #waanvandedag

Het zal niemand die enigszins een schuin oog op het nieuws houdt zijn ontgaan: ter ere van mijn opa's verjaardag werd er een tijdje terug door wat ongenode gasten letterlijk met vuurwerk gesmeten in Rotterdam. De gevolgen waren nogal onfeestelijk en opa heeft er tot aan zijn dood een op z'n minst grimmige herinnering aan overgehouden.

Wat velen onder u ook allang weten is dat ik er ooit een gedicht over schreef, althans, erover is niet helemaal waar en inspiratie is tegelijk een groot woord. Hoe dan ook, fictie en werkelijkheid lopen zoals dat dan gaat door elkaar. Door mijn partner in de edele kunsten werd er een kekke video bij gemaakt: Blakermat heet dit kleinood. Ik dacht bij mezelf, laat ik er voor de gein nog eens wat aandacht aan geven. Aangezien we alweer voor de tachtigste keer stilstaan bij het harteloze fenomeen.

Voor de rest blijf ik mij verbazen over van alles en nog wat. Toch bespaar ik u nu die treurige details, het meeste is u wel bekend. Ik had nog wel een wilde gedachte over het OV en dat soort dingen waar je toch iets mee moet. Ik bedoel, het is voor een autopartij als de VVD natuurlijk een zalig idee dat er straks lekker veel autootjes op de weg zijn en dat weer prachtige drogredenen zijn voor meer asfalt en hogere snelheden of stevige subsidies voor de autoindustrie.

Maar, zo hoeft het niet te gaan. Er zijn talloze deelauto-bedrijven. Bijvoorbeeld GreenWheels, dat zelfs nauw samenwerkt met NS. Waarom niet die (h)uurtarieven en kilometerprijzen de komende maanden flink naar beneden bijstellen? Zo maken meer mensen gebruik van (elektrische) auto's die anders stilstaan en gaan minder mensen met het OV. Mensen met een OV-abonnement krijgen nog eens een bonuskorting. Werk het maar netjes uit, zou ik zeggen. Dat kunnen anderen veel beter dan ik. Het idee lijkt mij prima in ieder geval. Ondertussen een mooi plan uitwerken over autorijden in de toekomst. Uitsluitend elektrisch bijvoorbeeld. En alleen in combinatie met een blijvend verlaagde snelheid van 100 kilometer per uur. Dan gaat op den duur het opgefokte leven er ineens anders uitzien. Ik stel mij ook zo voor dat er op de huidige rails veel langere treinen kunnen rijden, met een- of tweepersoonswagons. Geef tegelijk nog wat extra aandacht aan snelfietspaden, maak elektrische fietsen (pedelecs!) goedkoper en denk ook voor de gein eens na over hoe de zichzelf consumerende consumptiemaatschappij in z'n geheel een paar tandjes minder kan (liefst een heel gebit). Want dat is het ultieme toverwoord: minder. Daar wordt zelfs Geertje W. blij van, zolang je hem in een zekere waan laat. Maar echt. Het is de enige manier, minder. Alles en overal, veel minder, zuiniger, bewuster. Anders staat en ligt de planeet straks vol windmolens en zonneparken. Is niet te doen. Groei moet in de ban. Krimp is het nieuwe normaal. Oh, en vanzelfsprekend een dik vet einde aan de ziekmakende, allesverslindende vleesindustrie met al haar leed voor mens en dier. Zo. Voor nu even genoeg positieve prikkels.

#waanvandedag #rotterdam #blakermat #video #gedicht #ov #krimp #economie #deelauto #wwII #100DaysToOffload