Terwijl de partner in crime op dit moment de grachten onveilig maakt, heb ik mooi even de tijd om terug te kijken op de week die is geweest. In chrono-onlogische volgorde, vermoedelijk.

Zojuist terug van de dagelijkse boodschappenronde en daarvoor na bijna een jaar weer eens bijgepraat met een lieve vriendin. Omdat ik nog een beetje in geboortedagstemming was een mooie gelegenheid om nu eindelijk haar eens te trakteren op thee en koffie. Normaal krijg ik daar de kans niet voor. Ze heeft zo haar slinkse manieren om de rekening op te eisen voor ik de kans ertoe krijg. Nou, deze keer mooi niet, ha.

Over jaarringen gesproken – het is allang geen nieuws meer dat ik er gisteren weer eentje bij heb gekregen. Om dat te vieren deden we het rustig aan in en rond het huis – onze wijk in oost – met dochterlief in ons gezelschap. Een fijn dagje alles bij elkaar. En ik ben weer schandalig verwend ook. Een greep uit al het moois: cd's, boeken, make-up (met lede ogen zag de p.i.c. haar voorraad met elk optreden afnemen, dus die dacht: da's een leuk cadeautje, met eigen bijpassende tas) en een handbeschilderd t-shirt. De volgers van diverse sociale media hebben er al een blik op kunnen werpen, want ik had 'm gisteren natuurlijk aan. De onvermijdelijke foto's zwerven inmiddels her en der digitaal rond. Hoe dan ook, het is een oog met daaromheen een regel uit een van mijn teksten. Om het feest compleet te maken post ik zo hieronder het bijbehorende nummer. (Sparta pakte op de nationale feestdag zelfs een punt in Heerenveen, over presentjes gesproken. Toch leuk.)

Eerder deze week hebben we de vlag niet ondersteboven gehangen, maar wel halfstok. Meneertje Rutte zit nu al twaalf jaar op de troon en veel liever zou ik hem zien op de troon die we allemaal in huis hebben. Met een puzzelboekje en een flinke voorraad toiletpapier. In ieder geval genoeg reden om deze treurige toestand tot nationale dag van rouw uit te roepen. Ik wed dat hij zich ondertussen herinneringsloos suf schatert. Ik denk dan: wie het laatst lacht.

Door naar betere tijden. Zondag sloten we de maand juli in stijl af (al zeg ik het zelf) in Egmond aan den Hoef. De Museumhoeve aldaar was het passende decor voor twee flinke sets. We waren blij met de opkomst, ondanks het miezerige en zelfs buiige weer. Met verrassende bezoekers uit Amsterdam, Alkmaar, Nieuwerkerk en Utrecht. Onze waardering voor zoveel moeite is groot. Het was een fijne middag en als mensen dan ook nog eens opstaan om voor je te klappen, dan is dat toch wel heel erg leuk.

Goed. Over een week zitten we tot over onze oren in de traditionele Ardennenvakantieweek. Ik heb er zin in. Een week helemaal niets moeten. Tot die tijd een mooie mix van werk, muziek en alles wat verder ter tafel komt.

Zoals beloofd sluit ik af met het t-shirtnummer: One Eye Open – The Weak And The Strong.

#waanvandedag #mankes #theweakandthestrong #muziek

Zo dan. Straks nog eentje en dan zit de 'juli 2022-tour' erop.

Vanmiddag spelen we in Egmond aan den Hoef. Een eeuwenoude voormalige boerderij die is omgetoverd tot museum, podium en nog meer cultureel moois – Museumhoeve Overslot, daar moet je zijn. We trappen af om 16.00 uur en spelen twee sets.

Met vandaag erbij zit er een maand op vol muziek. Elk weekend mochten we los. Utrecht, Den Andel, Emmeloord, Alkmaar en vandaag dus Egmond aan den Hoef. Met een beetje mazzel blijft het enigszins droog en kunnen de strandwaaiers kunst en muziek combineren met zand en zee. Leuk toch. Misschien gooien we zelf na afloop ook nog wel even onze koppies in de laatste juli-wind. Beter kun je een maand niet afsluiten.

In augustus doen we het, zoals het er nu naar uitziet, relatief rustig aan. We vieren in elk geval een week vakantie en we gaan ons voorbereiden op september en oktober; er staat alweer het een en ander in de agenda en er kan zomaar wat bijkomen.

Maar nu eerst vanmiddag. Op naar Egmond. Spelen!

Vooruit, nog een beetje stemmingmakerij dan: een door 44 Next Door bewerkte versie (met name geschikt voor telefoonschermpjes, maar zo kan het ook hoor) van ons nummer 'The Blood Runs', vorige week bij die lieverds.

#muziek #music #mankes

Al het goede komt in drieën, ofwel: nog even terug naar afgelopen zondag. Veel woorden maak ik er niet aan vuil, behalve dat het een zeer bijzondere en mooie ervaring was bij 44 Next Door. Wat een enthousiasme en bezieling van die twee mensen.

We speelden een flinke set van goed anderhalf uur en daar trillen we nog steeds een beetje van na. Heb je het gemist? Geen probleem hoor. Je kunt alles nog eens op je gemak bekijken. Doe je koptelefoon op, zet een kan thee, koffie of een fles van wat dan ook naast je, leun achterover en houd je ogen en oren open. Tik 'm aan!

#muziek #mankes #44nextdoor

Nog even voortboorduren op wat ik gisteren schreef over ons optreden morgen bij 44 Next Door. En dan specifiek de aankleding van de ruimte. We zagen net wat foto's voorbijkomen en het ziet er op z'n minst duizelingwekkend betoverend uit. Hier alvast een voorproefje.

Wil je meer zien van de wondere wereld die we morgen betreden, volg dan het witte konijn, of nou ja, deze link.

24 juli, 20.00 uur MANKES @ 44 Next Door live stream

#mankes #muziek #music #live #stream #alice #picture #video

Zondag 24 juli speelt MANKES in Alkmaar. Niet zomaar een vrij toegankelijk optreden waarbij je ons aan kunt raken en ons zweet kunt ruiken. En toch ook juist weer enorm toegankelijk: je kunt er namelijk allemaal bij zijn via een live stream.

Want dat is wat de twee heren van 44 Next Door doen. Ze laten bands bij hun thuis in de speciaal tot optreedhok omgetoverde achtertuin spelen. Bijna elke week verbouwen ze de keet naar de wens van de band die komt spelen. Het leuke is dat wij dus zelf ons idee hebben mogen doorgeven wat de sfeer en het decor betreft en zij zijn ermee aan de slag gegaan. Of het dan precies zo is geworden, of juist precies iets anders, is ook voor ons een verrassing. Geloof me, ze maken er hoe dan ook flink werk van. Een heel tof initiatief en het is weer eens wat anders.

Lang verhaal kort: kom aanstaande zondagavond 24 juli om 20.00 uur online kijken naar ons optreden bij 44 Next Door. Oh, en als je een Twitch-account hebt of aanmaakt, dan kun je tijdens het optreden reacties achterlaten – er is een babbelbox en wij zullen er af toe op reageren. Ja, of niet. Je weet nooit hoe onze pet staat natuurlijk.

Genoeg voor nu, behalve dan de broodnodige link naar dit bijzondere evenement: 44 Next Door. Tot zondag!

#muziek #mankes

Even wat anders voordat ik weer in een eindeloos Atlasgezang verval. De stand van zaken in muziekland: twee nummers opgenomen, gemixt en gelijk maar een master eroverheen. Tik aan. Binnenkort iets met video en dan verschijnt het als vanzelf in het openbaar.

Ondertussen ben ik allerlei digitale werelden aan het verkennen en lees ik mij in. Linux is me er eentje. Plus alles wat daar bij komt kijken. Technisch geleuter waar je als onschuldige lezer niks aan hebt. Vermoei ik je dus verder niet mee. Maar leerzaam is het. Net als het bijwerken van allerlei sites die soms zomaar stiekem ineens een tik van de molen nodig hebben. Check.

Tenslotte liep ik eind vorig jaar pardoes met een dikke glimlach rond. Dat was even schrikken. Wat was het onbedaarlijk geval? Uit een van de kerstpapiertjes straalde mij een shirt toe met daarop een print van een zelfbeeld. Waarmee inmiddels mijn derde one of a kind-tee terloops een feit is. Omdat ik heel goed begrijp dat deze jubel niet zonder beeld door het leven kan, hieronder de tekening met bijschrift (geplukt van schijngestalte).

Ik vermoed overigens dat wanneer je dit bericht via e-mail ontvangt, dat je dan even op de link boven het bericht moeten klikken om naar de website te gaan en daar te kijken waar ik over bazel.

— Deze tekening maakte ik op een stuk zwerfkarton met een dikke stift. Daarna de boel gefotografeerd, digitaal bewerkt en geïnverteerd. Ik ben er altijd erg over te spreken geweest. Dat mag best als je iets hebt gemaakt. Al die valse bescheidenheid moet maar eens bij het grofvuil. Des te leuker toen ik de tekening op een t-shirt als kerstcadeau kreeg. Daar loop ik nu te pas en te onpas mee te shinen. —

#waanvandedag #muziek #mankes #beeld #schijngestalte

Tussen de opnames door, of juist terwijl De Vrouwe een zangpartij inzingt – zonder mijn priemende oortjes als toeschouwers – maak ik mijn rondje door het buitenleven.

Deze keer gaat de route over de smalle dijk tussen het Nieuwe Diep en het kanaal. En dat in een kansloze poging de ergste drukte te mijden. Ik kan het niemand echt kwalijk nemen (al zou ik dat natuurlijk heel graag doen) dat ze aan de wandel zijn, op de fiets rondjes sjezen of aan het rennen zijn. Allemaal in een parade op weg naar nergens. De letterlijke en dus heel lelijke vertaling van Talking Heads' Road to Nowhere.

Daar loop ik dan ergens tussen. Mezelf onzichtbaar denkend; het is een volslagen idiote manier van omgaan met mijn sociale gêne, maar zo doe ik dat nu eenmaal. Inwendig mezelf vervloekend met klamme oksels, uitwendig de kalmte zelf, alles onder controle, je weet toch. Ik wil niet meelopen in deze optocht van kakelende zombies, schreeuwende opjutters (ja, lekker man, tempo, tempo, kom op, go-go-go!) en pruttelend geneuzel. Ik wil hier niet mee worden geassocieerd, hier niet bij horen, geen deel uitmaken van.

Dan is daar het verlossende piepje van mijn telefoon. Zangpartij staat erop, ik kan naar huis, mijzelf losweken uit deze ellendige rij zwalkenden.

Hoe fijn is dan het thuiskomen in de relatieve rust van de kamer die wij delen, of misschien zelfs wel zijn. Nu is het mijn beurt om mijn stem aan het nummer toe te voegen. Koptelefoon op en de wereld is alleen die van ons.

#waanvandedag #muziek #mankes

Als je het nog niet hebt gezien: op het fatalistische boek dat veel mensen ook kennen als feestboek of gewoon Zuckerbergs Bijbelgordeldiertje, hebben we een paar foto's van afgelopen zondag gedeeld. Waarom daar dan in hemeltjesnaam? Nou ja, omdat ze daar ook werden geplaatst door de organisatie. Dus dan doen we niet lullig en houden we de boel zonder gezichtsbedrog binnenshuis. Gaat dat zien!

Had ik zelf trouwens ook wel gewild vandaag, gewoon binnen blijven. Maar nee, de boodschappen dachten daar anders over en sleurden mij achter mijn schermpje vandaan, waar ik tegen beter hopen in de buienmelder maar bleef verversen. Het zag er toch echt steeds uit als een droge periode achter de helse buien die de droogte uiteindelijk opeisten. Helaas voor deze tata, na uren gluren moest het gebeuren. Op de fiets en er doorheen, ouwe. Wat ik nu wel zeker weet is dat mijn regenjas niet meer waterdicht is. Het zij zo. De boel hangt nu wat aan het wasrekje in de keuken te bungelen in afwachting van betere tijden. Met een beetje mazzel heb ik vanavond weer droge schoenen en jas wanneer ik mij, als de berichten mij nu niet weer in de maling nemen, regenvrij door de straten mag bewegen op weg naar een glas thee en een goed gesprek.

De dag miezerde zo een beetje winderig voort met voor mijn doen veel telefoonverkeer. Daarom tril ik nu nog een beetje na. U weet, bellen is geen hobby van mij. Al ligt het er natuurlijk ook een beetje aan met wie, vooruit.

Ik bespaar mijn lieve, trouwe lezers vandaag verder mijn voorspelbare retoriek. Precies, ik ben soms best een aimabel mens. Binnenkort zal ik vast wel weer in blinde woede en frustratie achter de typemachine kruipen, maar voor nu wens ik eenieder een vrolijk – en bij voorkeur diervrij – avondmaal. Toedels.

#waanvandedag #regen #mabel #100DaysToOffload #smalltalk #mankes

Het was al met al een goede publiciteitsstunt. Ik vermoed zelfs dat het voorwenden van een ziekte – en aansluitend een glorieuze wederopstanding – een nieuwe tactiek is in een politiek campagne. Of het moet dat sympathieke kereltje uit Nazareth zijn geweest, maar die deed het met veel meer drama en dat was geen politieke stunt, voor zover ik kan nagaan. Ik betwijfel dan ook of er binnenkort een boek verschijnt met daarin het Woord van Donald en dat dat dan een handleiding wordt voor streng Trumpiaanse geloofsgemeenschappen die massaal drie keer per dag gaan zingen in de volle lengte van de maat. Om teleurstelling bij het uitblijven van een boek te verzachten: lees Donald Duck. Ofwel, de eend is geland op z'n witte broednest.

Nu ben ik niet de enige die denkt dat Trumpje de boel in de maling neemt en slim gebruik maakt van een virus om zijn tomeloze weerbaarheid, extreme kracht en meest fantastische gezondheid (ooit!) te bewijzen. Bij wijze van boetedoening voor mijn niet bijster originele insteek zal ik hem vandaag nog een bosje verwelkte narcissen sturen. Met de groeten van de zichzelf en omgeving bevuilende Poetin.

In dat land spoelen allemaal dode zeedieren aan. Het is allemaal weer overduidelijk hoe dat komt, maar natuurlijk wordt alles geheel volgens verwachting ontkend. Hierbij ontken ik het bestaan van alles. Doet mij denken aan de titel van een van mijn drie schriften vol gedichten en anderszins: de waarheid is een leugen. Ach, ik was amper tiener en wist wel/niet beter.

En dan ook nog een bezinningsdag vandaag. Speciaal voor het virus en alle dieren die er last van hebben gehad. Of erger. Prima. Stilstaan kan heel heilzaam zijn. Toch schuurt het ook. Echte bezinning wens ik dan ook de beleidsbepalers toe. Zonder totale omwenteling kunnen we ons blijven bezinnen tot we een ons wegen. Sterkte.

Om toch weer met een blijde boodschap te besluiten, wil ik kwijt dat we afgelopen zondag twee mooie sets hebben gespeeld in Utrecht. Ondanks alle maatregelen was het heel fijn om voor een intiem gezelschap onze mini-voorstelling te spelen. Sfeervol licht, prima geluid en een betrokken organisatie. Hopelijk binnenkort, wanneer en waar dan ook, meer van dit. Hoezee.

#waanvandedag #politiek #propaganda #fake #news #100DaysToOffload #duck #mankes #decoder

Soms zou het fijn zijn om gewoon wat te drijven in een zee van wolken. Net zolang tot zinken hetzelfde is als zweven door de ruimte. Tijdloos, zonder grenzen. Ja, oké, wel oppassen voor het ruimteschroot en ander voorbij razend gesteente.

Ik las dat er nu een enzym is gevonden waarmee plastic sneller afbreekt. Dat het dan in dagen in plaats van honderden jaren is afgebroken. Maar ja, afbreken betekent dan toch nog steeds dat het ergens blijft. Volgens mij kan dat nooit goed zijn. Sowieso draagt het allemaal niet bij aan de urgentie dat het minder moet. Met zulke, misschien best goede uitvindingen, blijft het dweilen met de kraan open. Het dweilt moeilijk zonder water overigens.

Dat is het volgende agendapunt. Water. Inmiddels is het zelfs naar de beurs gegaan. Dat kan alleen maar betekenen dat er een stel uitgekookte sjeeskevermensen heel veel gaan verdienen aan een product dat steeds schaarser wordt. Geen leven zonder water. Dus wat moet je dan straks met al je geld, zogenaamd slim verdiend over de miljarden lijken van anderen. Precies, stik er maar in.

En is het wel slim om jongeren nu aan te wijzen als schuldigen van de huidige covid-periode? Ja, het zijn allemaal snotneuzen, maar dan nog zou het volgens mij een beter idee zijn om niet te gaan veroordelen. Beter zou het zijn om ze mee te krijgen in de noodzaak om (hun) gedrag te veranderen. En dan heb ik het niet alleen over de schijnveiligheidsmaatregelen, maar natuurlijk vooral over het grotere geheel. Ik geef ze trouwens geen ongelijk, althans, niet helemaal. Nu opgroeien betekent niets minder dan continu in dikke neonletters NO FUTURE om je heen zien. Al is die oerkreet van alle tijden, zo is het ook. En het feit dat het van alle tijden is, is al tragisch genoeg. De boodschap dringt al decennia niet door. Het gevolg is dat iedereen, precies zoals onze collega-apen, zo snel en zo hoog mogelijk in een boom klimt. En dan maar denken dat je daar goed zit. Susgedrag. Het is hooguit uitstel van executie.

Heb ik nog iets opbeurends te melden? Nah, waarom zou ik. De lucht is dikgrijs net als mijn gemoed, maar dan een tikkie duisterder. Toch zie ik stiekem wel uit naar morgen. Eindelijk weer een optreden, ondanks alle rarigheid. Noem het vluchtgedrag, escapisme. Beter dat dan een fles, pillen of een poedertje. Snuiven, slikken, stikken. En er was licht. Nee, dan heb ik het liever donker.

#waanvandedag #world #news #100DaysToOffload #nieuws #headliner #mankes #muziek #ilfu