Eerder vandaag hebben we zowaar weer eens volledig versterkt in een heuse oefenruimte gerepeteerd. In de afgelopen periode werkten we thuis – en dus akoestisch – aan onze nieuwe nummers. Het was daarom best even wennen om nu de verse ideeën in een andere context te horen. En tegelijk maakt dat het interessant. Zo kan het gebeuren dat waar eerst twee gitaren heel logisch leken, het nu juist veel beter klinkt met één gitaar en drums. Ik noem maar een voorbeeld waar je als lezer verder bijzonder weinig mee kan; wij waren lekker bezig, van de straat en vielen verder niemand lastig. Toen we iets na drie uur weer buitenkwamen zag de wereld er anders uit dan vanochtend. Geen zon meer, maar een dreigend dik pak grijs. En loeibenauwd, dat ook.

Als ik dan lees over de eindeloze files waarin je levend wegsmelt, ben ik blij dat we niet aan die gekkigheid mee hoeven doen. Probeer dan ook nog maar eens anderhalve meter afstand te houden met je smeltwater, niet te doen. Ach, met een beetje mazzel gaan binnenkort de grenzen weer dicht en wordt er nostalgisch gepraat over het leed dat file heet. Wat sowieso best gek is. Fileleed. Alsof het je overkomt en niemand deel uitmaakt van de polonaise. Net zoiets als denken dat jouw vliegticket of kiloknaller heus geen kwaad kan. Ik noem maar een dwarsstraat.

Wonderlijk van een iets andere orde vond ik de uitspraak van een zogenaamd branchekenner van ABN Amro (je verzint het niet). Dat het goed is dat alle kledingwinkels nu uitverkoop mogen houden, omdat ze zoveel voorraad hebben. Want ja, die voorraad, daar wil je niet mee blijven zitten, het is namelijk hartstikke trendgevoelig hè, die kleding. Daar heb je als industrie namelijk helemaal geen zeggenschap over – de trends overkomen je. En dus is de kleding na het seizoen niet veel meer waard. Het geeft een andere betekenis aan wat we vanuit een ander perspectief allang wisten (maar verder verdomd weinig mee doen): mode is bederfelijke waar.

Met liefde zou ik zoveel achterlijkheid eigenhandig de nek omdraaien, maar ja, dat is vast geen goed idee. Het geeft een hoop rommel en gedoe. Blijft bizar dat er dus legio mensen zijn die met een enorme hoeveelheid dom gelul heel veel geld verdienen. Ze kijken zichzelf dagelijks dik tevreden aan in de spiegel. Ook knap hoor, maar beter zouden ze iets doen wat wel waardevol is of anders, als het dan toch zo uitkomt, gewoon zonder zeuren meedoen aan een covid-vaccin-testprogramma. Garantie tot aan de deur.

Genoeg gehuil naar de maan. Deze wolf gaat plantaardigheidjes eten.

#waanvandedag #mankes #muziek #mode #kleding #100DaysToOffload

Normaal mijd ik door de regen lopen of fietsen als de pest. Maar gisteren wandelde ik met veel plezier een klein uurtje door het park. De regendruppels waren dik, maar met weinig. Of, met een beetje kromme fantasie, zoals ze bij Sparta zingen: we zijn met weinig, maar gek!

Het park blijkt een enorme puinhoop. De gevolgen van picknick en barbecue, rondjes renners en door waanzin gedreven push-uppers. Opruimen is niet het sterkste punt der mensjes. Het zij zo. Deze keer zucht ik, voel mijn gal opborrelen, haal mijn schouders op en adem lang uit. Ondanks de zooi regent het nu een oase van rust. De vogels lekker druk, de eenden dobberen wat rond of zitten aanstellerig ineengedoken aan de kant. Meeuwen chillen 'm hard op de paaltjes die uit het water van Benedendiep steken. De stevige regendruppels lessen de ergste dorst van de bovenste bladeren. Alles daaronder moet nog even geduld hebben net als de kurkdroge grond. Al zal dat nu, een dag en buien later, inmiddels wel anders zijn. Het lawaai van de stad dat de afgelopen weken weer steeds meer aanzwelt lijkt tijdens de wandeling verder weg dan anders, alleen dat is al een feest. Al met al liet ik mij prikkelen door de artificiële natuur.

's Middags bakten we ze bruin. Veganistische brownies. Ze waren (en zijn) goddelijk. Ongetwijfeld door het magische ingrediënt vriendschap dat er door onze lieve vriendin aan is toegevoegd. Het was een middag zoals ik de middagen graag heb. Goed gezelschap, praten, lachen, muziek. En een baksel als kers op de taart.

Tussen de ochtend en de middag wachtte nog iets moois. Ons was namelijk al verteld dat er op dinsdagmiddag door een warmbloedige fan een prachtige bos bloemen en een kaart waren afgegeven in de boekhandel. Logisch, als je allebei met regelmaat tussen die boeken ronddoolt dan is het niet raar dat onze fans ook daar opduiken. Het zijn nu eenmaal slimme mensen, stuk voor stuk (ik houd graag iedereen te vriend, of ligt het er nu te dik bovenop?). Hoe dan ook, we moesten geduld hebben, want pas gisteren was het weer boekhandeltijd. En zo kwam de vrouw met de S. gisteren met een weelderige bos bloemen en een kaart vol warme woorden thuis. Over kersen en taart gesproken.

Of het allemaal nog niet genoeg was, ik geef de schuld aan de adrenaline, speelden we voor de bezoekende vriendin nog voor het bakken aanving een nummer in aanbouw. Inderdaad, het moet allemaal niet gekker worden.

Hoogste tijd om af te sluiten met de woorden uit de tekst van Anne Clark: it rains even harder now (Our Darkness).

#waanvandedag #mankes #muziek #video #anneclark #sparta #vriendschap #100DaysToOffload

Instabiliteit is ook stabiliteit. Zoals ik nu, net als wel vaker, op een punt ben beland dat ik alles kan aangrijpen om over te schrijven. Er is altijd de stortvloed aan ergernissen en tegelijkertijd word ik doodmoe van mijn eigen gefulmineer en het niet kunnen negeren van prikkels. Dat getypt hebbende zit er ondertussen een stemmetje of zeven doorheen te gillen dat ik best nog even dit of dat in de groep kan gooien. En misschien, als ik dan toch bezig ben, ook gelijk nog even wat andere stupiditeiten der achterlijke machten en krachten de wereld in slingeren. Maar nee. Niet nu, niet vandaag. En misschien ook niet morgen. Dat zien we dan wel weer.

Over prikkels gesproken. U hoort het gelukkig niet, maar hier gaan de verbouwingen in aangrenzende appartementen lustig door. Vanochtend vroeg ging de eerste boormachine alweer door de muur, zaten we rechtop in bed, zuchtten we even moedeloos en deden alsof we nog een kwartiertje konden slapen. Het aanhoudende gebrom van de sloopkogel annex graafgrijpmachine op de hoek, joelende bouwvakkers, de eindeloze stroom dieselbestelbusjes in de straat, telefoongesprekken op balkons en bij voorkeur op speakerstand, sigarettenrook, wietlucht, verbrand vlees van mens en dier, overvliegende helikopters, veel te laag vliegende Boeings (want ja, de wind staat zo vervelend ongunstig, we moeten wel uitwijken, dus dan maar even zo laag mogelijk over een woonwijk of tien: verder niets aan de hand mensen!), sirenes loeien af en aan, scooters knetteren, fietsers bellen of schreeuwen, trams tingelen, bussen toeteren. Vogels fluiten, bladeren ruisen. Mijn hart racet, mijn rechteroog is ontstoken, mijn linkerbeen en -voet tintelt, steken in mijn nek en hoofd, mijn armen zijn gevoelloos, mijn rug zeurt en prikt. Adem in, adem uit en komt u maar door met de gevreesde freesmachine en heipaalconstructor.

Er zijn verzachtende omstandigheden. Zoals de live sessie die we afgelopen weekend met gepaste trots deelden. Veel van de lezers hier zijn ook trouwe MANKES-volgers, dus die hebben 'm al gezien. Maar dat geldt niet voor de rest van de hele wereld. Daarom, hieronder een integrale muzikale bijdrage. Omdat geluid niet altijd herrie maakt en een uitlaatklep (of meerdere) de beste oplossing is.

#muziek #music #acoustic #mankes #waanvandedag #sound #100DaysToOffload

Vandaag een schandalig zelfpromotiepraatje. Nou, niet echt alleen voor mezelf, ook voor mijn partner in crime. Gedeelde smart is helende smart, zoals ze niet zeggen. En waarom dan al die borstklopperij? Simpel, wij zijn goddelijk goed bezig. Een kraakverse video bijvoorbeeld. Of neem de fonkelnieuwe nieuwsvlieger en vanmiddag ook nog een telefonisch interview. Hallo, doe even chill!

Beginnen bij het begin. Wij scheppen wat af zo samen. In de afgelopen jaren hebben we onze bescheiden bijdrage geleverd aan de kunsten. Muziek, optredens door Europa, video's, beeld- en schrijfwerk. Onze meest recente creatie kon dan ook niets anders zijn dan een video bij het nummer 'I Am God'.

In de nieuwsvlieger (om onduidelijke redenen ooit voor die term gekozen, vaag staat mij het beeld bij van een flyer die gericht wordt uitgedeeld) gaan we er een toefje verder op in en lees je nog veel meer interessants. Zoals wat wij onder andere hebben gelezen en graag met je delen.

Straks rond kwart over een (13.15 uur) een telefonisch interview in het muziekprogramma 'Zwaardvis' bij Radio Capelle. Meeluisteren kan gewoon online: via de webplayer bovenaan hun website.

Alvast veel plezier met al dit moois in bange dagen.

#mankes #waanvandedag #muziek #band #radio #video

Het sneeuwt nu al dagen. Het zou de openingszin kunnen zijn van een van mijn briljante songteksten. En verdomd als het niet waar is, dat is het ook. Maar dan in het Engels. Hoef je verder niks mee, maar dan heb je dat feitje toch maar mooi te pakken vandaag, wie weet waar het niet goed voor is, ja toch?

Ik liep een rondje vanmiddag en toen ging die zin door mijn hoofd, tsjàk! zo middendoor. Lekker dan. In het park dwarrelen van die witte blaadjes, dus dan is de vergelijking, die verder zo mank gaat als wat, toch snel gemaakt. In de bomen een drukte van jewelste. Ik schreef het eerder al. De vogels laten zich horen. Of niet. In dat geval loont het toch om naar boven te kijken tussen de takken en bladeren door. Geheid dat er eentje – of zelfs een hele bende met z'n matties – jou met z'n arrogante kop scheef zit aan te gluren ja, wat moet dat hier? doorlopen, ouwe! En dan even gezellig ontlasten wat dan zo rakelings langs je sneeuwkop suist. Overigens is dat nooit de reden geweest dat we een paar jaar terug zowel een nummer als album Kill the Birds noemden. Over het waarom wel ga ik je verder niet vermoeien.

Vanochtend vroeg fietste ik naar IJburg. Over de smalle dijk langs het kanaal, de welbekende riedel. Ook dat was best mooi hoor. Lekker fris, mazzel dat het net droog was, de geurmix van lente en herfst (je verzint het niet) en in de verte twee nevelige bruggen. Nee, niet beneveld, dat zou een rommel geven. Dan worden het Italiaanse toestanden waar die dingen als dronken lorren doodleuk instorten. Moet je niet willen. Maar ja, garantie tot aan het hek. Het kan hier net zo goed en net zo makkelijk als een plumpudding in elkaar zakken. Daarom blijf ik het ook altijd weer opnieuw spannend vinden als ik de/een brug over fiets. Een fijne combinatie van water- en hoogtevrees met een toefje naargeestigheid. Blij als een irritant kind wanneer ik weer veilig aan de andere kant naar beneden sjees. Wat nog wel eens wil helpen, is wanneer er net een containerschip onder de brug door vaart, precies wanneer ik op het hoogste punt ben. Laat nu maar vallen, denk ik dan. Dat is nog eens opportunisme, want schier kansloos natuurlijk als het echt zou gebeuren. Maar blijkbaar liever dat, dan met mijn bleke lijfje en schrale fietsje in het koude, donkere water flikkeren; tegen blinde paniek helpt geen enkel diploma, geloof mij nou.

Het sneeuwt nu al dagen. Met dank aan Dostojevski.

#snow #dostojevski #mankes #waanvandedag #diploma #fiets

Nou, ik wist het tot voor kort dus ook niet hoor, maar sinds 1996 organiseert de Amerikaanse Poëzie Academie (Academy of American Poets) de Nationale Poëziemaand en april is de gelukkige. Oh, en ik ook, want ik heb mijn tekst van het nummer Flatlines (jawel, van die topband MANKES) ingestuurd. Die is nu door de ballotage en as we speak wereldberoemd. Nou ja, een flintertje faam dan. Oké, het zal uiteindelijk niet meer zijn dan een onzichtbaar virusdeeltje beroemdheid, maar hè, het is mij daar met alles wat ik doe nooit om te doen. U weet dat en ik weet dat, dus laten we daar dan ook even geen onnodige woorden aan vuilmaken. Nee, precies. Doen we niet.

Alle corona op een stokje, ik vind het leuk. En eervol. En plezierig. En waardevol, dat vooral. Meer heb je niet nodig in dit belachelijke bestaan. Wil je de tekst lezen? Prima toch. Dat kan hier. En wil je het nummer horen dat erbij hoort? Ook geen probleem. Hier moet je zijn.

Alsof deze dag nog niet hoera genoeg is: we kregen via de post een heel lief pakketje van een schat van een vriendin. Twee kleine plantjes met daarbij twee metalen gekrulde stokjes en evenveel blokjes hout. Daar steek je zo'n stokje in en dan hang je daar een plantje in, keer twee dus. (U weet, ik ben redelijk allergisch voor verkleinwoorden, maar nu ontkom ik er niet aan. De inhoud van het pakket is nu eenmaal echt klein.) En er zat ook een warmhartige kaart bij. Is het dan genoeg? Nee, want onze nieuwe groene vriendjes leven van licht, lucht en af en toe een hoestbuitje water. Perfect. De levensvatbaarheid is alleszins redelijk te noemen, zelfs hier in ons schimmelhuis twee hoog noord.

Om even bij dit beeld te blijven: ik ga nu weer fijn terug mijn grot in. Voor je het weet heb je een overdosis daglicht te pakken met alle fotosynthetische gevolgen van dien; schiet ik hier wortel met een zuurstoftank, hallo.

#NationalPoetryMonth #fotosynthese #poetry #tekst #waanvandedag #muziek #mankes #song #virus

Als eerste: het was gisteren niet mijn bedoeling dat er kort na het eerste jubelbericht nog eentje achteraan werd gestuurd (agenda). Het is geen ramp, oké, maar u zou het kunnen opvatten als drammerig gedoe. En dat is nu precies het laatste wat ik wil. Dus pas als al het andere is geweest. Echt als laatste dus. Maar goed, inschattingsfoutje mijnerzijds, het kan zomaar gebeuren. Komt omdat ik na nu alweer zowat een jaar op dit fijne platform van write.as toch nog zo af en toe tegen een leermoment aanloop. Terwijl ik verder dus helemaal niets met leer heb. Kun je nagaan. Het grote voordeel is dat u nu weet dat de agenda hier online en hartstikke up to date te vinden is.

Alle sufkoppigheid op een bonenstaak, het was een enerverend dagje vandaag. Eerst gezellig (ja, dat was het echt – dank jullie lieve collega's) aan de slag in de boekhandel, daarna door naar onze oefenruimte. Eindelijk een begin gemaakt met het spelen voor de vuist weg, wat dan over een poosje moet gaan uitmonden in een fijn moppie muziek en beeld. Het was erg leuk om vooral te improviseren. We hadden onszelf als extra uitdaging verplicht om enigszins andere instrumenten dan we gewend zijn te gebruiken en ook zo minimaal mogelijk. De ultieme manier om jezelf te dwingen tot andere muzikale uitspattingen. Een geslaagd eerste experiment met bruikbaar materiaal om op verder te borduren.

Heb ik nog meer te keuvelen? Altijd. Zo heb ik vanavond en de weken hiervoor weer wat stappen heb gezet om Google zo veel als mogelijk uit mijn leven te slopen. Zoals ik al lang geleden verkondigde: ik wil voor mijn eigen gemoedsrust – en omdat het ook best interessant is om nieuwe routes te verkennen – proberen om veel van wat riekt naar meegluren en privacyschending de nek om te draaien. Daarbij wil ik ook het ongrijpbare gevoel van veilig digitaal leven in het algemeen enigszins (be)grijpbaar maken. Ofwel, weg met de grote, schijt aan alles hebbende data-reuzen zoals Google, Facebook (WhatsApp, Instagram) en Twitter. Dat gaat best aardig. Al zal het nooit helemaal lukken, daarvoor zijn deze monsters al te groot en doorvoed door ons allen. Toch, ik vind het idee wel prettig om deze toonbeelden van brute kapitalistische grootheidswaan en alles wat staat voor waar ik principieel moeite mee heb, uit mijn bestaan te weren. Ik benader het als zonwering. Het laat altijd wel wat door, maar het is aangenamer dan vol tegen de zon in kijken en verblind worden.

Nou, ik ben wel klaar met de dag. Ik ga nachtkijken. Doei!

#waanvandedag #ontgoogle #data #facebook #google #privacy #mankes #muziek #beeld

Ik lig geheel op schema. Na zowat een etmaal volledig in het teken van het optreden met MANKES in Arnhem, tijdens de Arnhemse Uitnacht, kun je me nu nogal opvegen. Geen probleem, want het is het mij zeer waard, beter gezegd, vol waarde – waardevol. Om dan ook nog eens na afloop van onze twee intensieve sets een staande ovatie te krijgen. Dat is iets waar je verlegen van wordt en wat tegelijk een enorme kick geeft. En dan zijn er nog de bonuspunten, zoals de mensen die speciaal voor ons een reis ondernemen, verwacht en onverwacht. Het plaatje is compleet met de omgeving waarin we speelden: de bibliotheek, op een intiem podium van Huis van Puck, een huis waar ons tere hartje steeds weer blij van wordt. Nou, alles bij elkaar ben ik een tevreden mens. Brak, zelfs brakker dan brak, maar tevreden. Dat kan gewoon.

De komende dagen zal ik nog wel enigszins en op gezette tijden half-huilend in verscholen hoekjes doorbrengen, heus. De keerzijde van uitgewerkte adrenaline. U weet het inmiddels, een betere pijnstiller is er niet. Verder heb ik er niet veel aan toe te voegen, ik zit vooral te typen en weer te wissen, verbeteren en dan in mezelf te vloeken. De vingertjes doen niet wat ik wil en dat is volledig verklaarbaar wanneer je niet weet wat je wilt. Behalve dan met een dekentje op de bank. Dus laat ik dat dan maar gaan doen. Houdoe en de mazzel. Tot gauw.

#muziek #mankes #uitnacht #arnhem #rozet #huisvanpuck #waanvandedag

Vervelen is eigenlijk nooit een optie. Zelfs niet op dit tijdstip. Vandaag begon alles al mooi op tijd. Omdat ik nauwelijks nog echt een nacht doorslaap – Godelieke weet waarom ik nacht in nacht uit ergens tussen 2 en 5 om de haverklap wakker moet worden en me een slag in de rondte droom en dan helemaal naar de klootjes de dag dan maar hallo zeg – is het altijd weer een hele klus om op te staan wanneer het echt moet. Maar goed, als je dan die lieve koppies van collega's in de boekhandel ziet, dan weet je waar je het voor doet. Natuurlijk deden we eerst een rondje onvermijdelijk beste wensen en daarna werden er boeken verkocht, werd de inventaris nagelopen en pakte ik de verse zending boeken uit. En dat ik in mijn vrije tijd toch nog even de lunch ter plekke gebruik zegt genoeg over het plezante gezelschap.

Tegen twee uur stond ik natgeregend met gitaar en effectenkoffer inclusief goede moed te wachten op station Amstel. Vrouwlief zou ook daarheen komen en dan samen door naar Den Dolder. U verwacht nu natuurlijk dat de boel in het honderd liep, maar helaas, alles ging zonder vlekken. We waren dan ook in een poep en een scheet in ons oefenhok en repeteerden voor het eerst in zowat 8 maanden weer eens. Oud werk, maar ook nieuwe nummers. En dat allemaal om ons voor te bereiden op het optreden van 24 januari tijdens de Arnhemse Uitnacht. Je moet toch wat, dus dan maar gelijk iets cultureel goeds.

U begrijpt, net weer thuis, voldaan zelfs, hoogste tijd voor een welverdiende douche, pyjamafeest en thee. Dat ons gekke Donaldje ondertussen gezellig wat kolen op het vuur gooit in het midden van het oosten en we nu maar moeten afwachten of het echt helemaal en volledig uit de klauwen loopt, mag de pret niet drukken. Althans, nu even niet. Ik wens u allen een goede nacht met slaap zo lekker als slaap maar zijn kan.

#waanvandedag #mankes #uitnacht #arnhem #repetitie #boekhandel

Dit moet ik toch even met je delen: de nieuwste video van MANKES – You're Loved. Ga maar kijken (ja, klik dan!).

#MANKES #video #muziek