Er valt genoeg op de buren aan te merken. Ze dringen met grote regelmaat door de muren. Maar als ze dan ineens aanbellen met een bos bloemen, een persoonlijke kaart en een gevulde tas versnaperingen, dan is dat wel een heel lief gebaar. Dus voorlopig hebben ze flink wat bonuspunten. Zo werkt dat.

Dag drie van mijn niet ziek voelen in combinatie met lichte keelpijn en hier en daar een bui, brengt meer van hetzelfde. Zoals ik een recent aangespoelde vriendin schreef als antwoord op haar vraag waar mijn hoest en de rest van mij uithangt: ik hang waarschijnlijk ergens uit aan de waslijn des levens en meer van die vergezichten. Kortom, lekker wazig allemaal. Misschien heb ik toch koorts.

Ondertussen komen we hier de dag wel door met muziek van Siouxsie and the Banshees, Dead Can Dance, Killing Joke, Chelsea Wolfe, Bows, Editors en niet te vergeten onze lieve vrienden van Sonnenberg. Oké, ik geef toe, ook naar onszelf hebben we geluisterd. Waardoor de buurtjes dachten dat wij live speelden en afdropen toen ze de eerste keer aanbelden en wij – uit pure angst voor het aannemen pakketpost voor zo'n beetje de hele straat in het algemeen en mijn angst voor deurbellen in het bijzonder – niet opendeden. Want ja, de muziek stond op stevig volume. Soms moet dat gewoon even.

Ik rommel ook gezellig wat met een oude telefoon en een bejaarde Kobo reader in de hoop dat ik dat spul weer leven in kan blazen met alternatieve besturingssystemen. Echt lukken wil het nog niet en ook dat is niet erg. Het is hoe dan ook leerzaam geknutsel tussen het volgen van de nieuwswanen door. Het leidt onder andere een beetje af van mijn frustratie over het uitstellen (afstellen?) van de door de rechter opgelegde klimaatplannen. Niet dat ik iets anders had verwacht, want waarom zou je de oorzaak van de huidige ellende aanpakken? Ik vermoed dat ons heldere licht in bange dagen, de heer Nogal Wiebes, de verpersoonlijking van het neo-liberale gedrocht, tevreden in zijn schrale knuistjes gniffelt en corona op zijn knokige knietjes dankt. Na hem en hun de zondvloed.

Ach, de klok tikt gestaag door. Vannacht zelfs een uurtje minder.

#waanvandedag #buren #corona #virus #muziek #zomertijd #politiek #klimaat

Goed, de lente dus. Volop zon, straffe oostenwind, nachtvorst. Ideaal als u het mij vraagt. En dan moet je bij voorkeur dus binnen blijven. Niet meer dan logisch, want zoals iedereen wel weet, maar het liefst negeert: een beetje virus wordt er dolblij van als het wat van de wereld ziet.

Dus ja, het valt niet mee. Ook ik wil graag mijn rondje lopen of fietsen. Nu zijn er altijd wel wat boodschappen nodig of vraagt onze aangepaste werksituatie om een bezorgmoment. Dan kan ik zonder schuldgevoel de straat op. Ik houd afstand en benadruk dat graag wanneer ik zwierig en zwaaiend om drommen wandelaars heen fiets. Hoe fijn het nu ook is om buiten te zijn en hoe prettig die afleiding ook is, doe het toch maar niet. Niet op die manier tenminste, als een zwerm vliegen op een verse hoop. Alsof het ons laatste avondmaal is (zou best kunnen).

Het is maf hoe een idee, een beeld kan veranderen. Tot een week of twee geleden vond ik alle maatregelen nogal overdreven. Een week geleden was de winkel zelfs nog open en heb ik in de ochtend pas gecheckt of de dichtersmiddag waar ik bij zou zijn nog wel door zou gaan. Zeven dagen. Het voelt als een maand. Of langer. Het vooruitzicht is dat het nog flink doorbijten gaat worden. Ik verwacht dat deze week de niet-urgente winkels zullen sluiten. Parken dicht zullen gaan en er een toegangsbeleid bij supermarkten en groentewinkels komt. Gewoon omdat het de enige manier is om de boodschap door te laten dringen.

Wat trouwens op dit moment het meest tot mij doordringt is de zelfgemaakte handzeep van onze lieve Turkse buurvrouw. Die goot ze rijkelijk over onze handjes voordat ze ons daarnet snoep en Turks fruit aanbood. Steevast wanneer je haar op de trap tegenkomt, zo klein als ze is, je kunt er niet omheen: je moet bij de voordeur wachten en na wat gerommel in huis komt ze breed lachend met schalen snoep. En wij maar in ons beste Turks dankjewel zeggen en lachen. Zo is het namelijk ook, je wordt er vrolijk van. Ze hield overigens bij het overgietritueel netjes afstand met als bonus dat het trappenhuis nu ook een walhalla van hygiëne is. Ja, en een geurhel door die extreem sterke parfum. Ach, parfumluchthoofdpijn en prikkende oogjes, het is beter dan met hoge koorts op een IC.

#blijfthuis #corona #lockdown #virus #buren #waanvandedag

Waar was ik gebleven? Nou, gewoon hier. Poepiedruk en dat soort dingen. En kapotmoe, ook nog. Dus dan moet de schrijfbehoefte het toch even ontgelden. Excuses daarvoor, want ik weet dat al mijn trouwe lezers daarmee keer op keer, dag na dag, een dikke teleurstelling moeten verwerken. Mea culpa en meer van die sorry-achtigen.

Kent u dat gevoel dat je stevig verkouden dacht te zijn en dat het vervolgens gewoon niet echt over lijkt te gaan? Ja, uiteindelijk wel, heus, maar tot die tijd dikke hoest, gerochel en gereutel. Ondertussen wens ik overigens de buren maar weer eens een lange en pijnlijke dood toe. Niet omdat ik zo'n vreselijk mens ben, maar omdat zij simpelweg teveel ruimte innemen. Het geruzie, het gekrakeel, de eeuwige hemeltergend schijnheilige gospelmuzak en tetterende televisiedominees. To hell with it. Al impliceert dat laatste dat er een hemel zou zijn. En laat ik daar nu precies niet mee akkoord gaan met mijn overtuiging des levens. Het is ook wel weer sneu voor ze als ze daadwerkelijk zouden branden in de hel, want mijn boosheid, woede en wild geraas gaat natuurlijk over veel meer en veel groter (ik verbeeld mij nog wel eens wat) dan die suffe idioten hiernaast. Zij zijn slechts de verpersoonlijking van een topje van die smeltende ijsberg. Dus ook hier past een ongemeend excuus.

Ik moet trouwens ook nodig weer eens een tirade houden op mijn zelfbenoemde tv kanaal. Misschien helpt het weer wat te ontluchten. Al heb ik ook het evenredige vermoeden dat die uiting zomaar een stille dood sterft. Ach, ook geen ramp en geheel terzijde. Lekker digitaal pennend kan ik ook mijn plantaardig ei wel kwijt.

Er zijn ook mooie en fijne dingen op deze door domme mensen verneukte planeet. Afgelopen woensdag zag ik mijn lieve biebcollega's weer. Stiekem was het alweer twee weken afzien geweest zonder deze schatten. Om de feestvreugde te vergroten liep de vrijwilligerspraat met de dame uit Damascus dan ook flink uit. Ze had wat poststukken van de afgelopen week verzameld en die las ze voor. We bespraken de lastige of ronduit moeilijke woorden, rare zinnen, formele shit en aanverwante zaken. Ik ben inmiddels ook haar verkapt maatschappelijk werker, dus ik belde namens haar tussen de bedrijven door ook nog met de gemeente. Vervelen is geen optie en het leidt mij ook weer een beetje af van de treurigheid van ons bestaan.

Een dag later een opnieuw heel openhartig gesprek gehad met mijn Koerdische vriendin en aansluitend nog aan haar scriptie gewerkt. Daarna door naar mijn lieve dochter. Huiswerk en samenzijn in willekeurige, plezante volgorde. Op vrijdag werk ik sinds drie weken op basis van 0-uren extra in de boekhandel. Zo worden we allemaal blij: zij een paar handen erbij zonder er eeuwig aan vast te zitten en ik weer een uurtje of wat inkomen. Lang leve de drukke decembermaand.

Over drukte gesproken. Ik zal de laatste niet zijn die zich erover uitspreekt (mag ik hopen) maar kunnen we die idioterie rond Black Friday – die vervolgens doodleuk een heel weekend tot en met maandag duurt – zo snel mogelijk afschieten? Wat een voorbeeld van kapitalistische ranzigheid. En opnieuw lopen we als zombies achter het zoveelste overgewaaide plastic feestje van de VS aan. Echt, ik begrijp helemaal niets van onze bizarre verafgoding van de sterren en strepen; een enorm stuk kaalgevreten land met een maatschappij die je zelfs je ergste buren niet wenst.

Potdikke, nu sla ik toch weer door, terwijl ik positief wilde afsluiten. Even denken, kan ik nog iets hartverarmends verzinnen? Vast wel, maar dat komt dan een volgende keer wel weer. Voor nu moet ik weer even terug in mijn hol. Gordijntjes dicht, Fever Ray op (de buurjongen overstemmen die begint mee te loeien met een godgeklaagd liedje!) en verbitterd zoet knorren maar.

#waanvandedag #blackfriday #buren #mens #planeet #kapitalisme #vs