Het zal niemand die enigszins een schuin oog op het nieuws houdt zijn ontgaan: ter ere van mijn opa's verjaardag werd er een tijdje terug door wat ongenode gasten letterlijk met vuurwerk gesmeten in Rotterdam. De gevolgen waren nogal onfeestelijk en opa heeft er tot aan zijn dood een op z'n minst grimmige herinnering aan overgehouden.

Wat velen onder u ook allang weten is dat ik er ooit een gedicht over schreef, althans, erover is niet helemaal waar en inspiratie is tegelijk een groot woord. Hoe dan ook, fictie en werkelijkheid lopen zoals dat dan gaat door elkaar. Door mijn partner in de edele kunsten werd er een kekke video bij gemaakt: Blakermat heet dit kleinood. Ik dacht bij mezelf, laat ik er voor de gein nog eens wat aandacht aan geven. Aangezien we alweer voor de tachtigste keer stilstaan bij het harteloze fenomeen.

Voor de rest blijf ik mij verbazen over van alles en nog wat. Toch bespaar ik u nu die treurige details, het meeste is u wel bekend. Ik had nog wel een wilde gedachte over het OV en dat soort dingen waar je toch iets mee moet. Ik bedoel, het is voor een autopartij als de VVD natuurlijk een zalig idee dat er straks lekker veel autootjes op de weg zijn en dat weer prachtige drogredenen zijn voor meer asfalt en hogere snelheden of stevige subsidies voor de autoindustrie.

Maar, zo hoeft het niet te gaan. Er zijn talloze deelauto-bedrijven. Bijvoorbeeld GreenWheels, dat zelfs nauw samenwerkt met NS. Waarom niet die (h)uurtarieven en kilometerprijzen de komende maanden flink naar beneden bijstellen? Zo maken meer mensen gebruik van (elektrische) auto's die anders stilstaan en gaan minder mensen met het OV. Mensen met een OV-abonnement krijgen nog eens een bonuskorting. Werk het maar netjes uit, zou ik zeggen. Dat kunnen anderen veel beter dan ik. Het idee lijkt mij prima in ieder geval. Ondertussen een mooi plan uitwerken over autorijden in de toekomst. Uitsluitend elektrisch bijvoorbeeld. En alleen in combinatie met een blijvend verlaagde snelheid van 100 kilometer per uur. Dan gaat op den duur het opgefokte leven er ineens anders uitzien. Ik stel mij ook zo voor dat er op de huidige rails veel langere treinen kunnen rijden, met een- of tweepersoonswagons. Geef tegelijk nog wat extra aandacht aan snelfietspaden, maak elektrische fietsen (pedelecs!) goedkoper en denk ook voor de gein eens na over hoe de zichzelf consumerende consumptiemaatschappij in z'n geheel een paar tandjes minder kan (liefst een heel gebit). Want dat is het ultieme toverwoord: minder. Daar wordt zelfs Geertje W. blij van, zolang je hem in een zekere waan laat. Maar echt. Het is de enige manier, minder. Alles en overal, veel minder, zuiniger, bewuster. Anders staat en ligt de planeet straks vol windmolens en zonneparken. Is niet te doen. Groei moet in de ban. Krimp is het nieuwe normaal. Oh, en vanzelfsprekend een dik vet einde aan de ziekmakende, allesverslindende vleesindustrie met al haar leed voor mens en dier. Zo. Voor nu even genoeg positieve prikkels.

#waanvandedag #rotterdam #blakermat #video #gedicht #ov #krimp #economie #deelauto #wwII #100DaysToOffload

Joehoe, nog even over die economie. Die is niet gestopt, dus dan hoeft ie ook niet te worden opgestart (wat ik overigens een heel lelijk woord vind, net als uitprinten en oppimpen). De economie is een verzinsel, dus het is sowieso al geen ding met een motor. Als je al in dit verhaaltje gelooft, wees dan zo eerlijk om te zeggen dat de economie is veranderd. En laat dat nu precies mijn stokpaardje zijn: alles verandert, altijd.

Zo komt er ook geen 'nieuw normaal', want dat impliceert een oud normaal. Een norm is ook maar een gemiddelde en per definitie is dat niet altijd iets goeds. 'Omdat iedereen het doet' of 'zo hoort het gewoon' zijn zo'n beetje de slechtst denkbare redenen om iets te (blijven) doen. Je moet kritisch zijn, vragen stellen. Dat zie ik als mijn minimale plicht, dat is mijn bescheiden rimpeling in de vijver. Waarom doe ik dit zo, waarom is het altijd zo geweest? 'Altijd' bestaat niet als zodanig, het is geen constante. Anders zouden we hier niet op deze kekke bol in de bizarre ruimte rondlopen. De enige constante is, ja, daar komt ie weer: verandering. De norm verandert. Dat is het enige.

Ook nog even over de helden, de frontlinie, de vechters, de strijders en al die andere oorlogskreten: hou daar nou eens mee op. Er zijn mensen die al decennia lang zwaar worden ondergewaardeerd en onderbetaald, die zichzelf, net als al die talloze jaren hiervoor, uit de naad werken. Het is te triest voor woorden dat dit nu pas wordt erkend. Laat dat even doordringen. En niet juist nu – nog zo'n lege huls.

Ah, en als ik dan toch weer zo lekker aan het zaniken ben. Het is niet de schuld van China of een andere specifieke bevolkingsgroep of daar weer een subcultuur van. Of 5G (al kan dat op zichzelf ook heus een hoop ellende geven, vast wel). Er is slechts één levensvorm die schuldig is aan alles, inclusief 5G en alle andere G's. Precies, kopt u 'm zelf even in? Fijn. Zoals ik eerder al schreef: wij zijn het virus.

Goed. Laat ik positief eindigen.

#virus #waanvandedag #economie #juistnu #normaal

En zo vermaken we ons in deze coronese tijden prima. Gisteren gezellig wat administratief geloei (hallo inkomstenbelasting) en twee vers geschreven gedichten ingezonden voor de festivalbundel die eind mei in Haarlem wordt gepresenteerd tijdens een poëziefestival. Tenminste, als we tegen die tijd weer in bosjes rond mogen waren over deze planeet. Zo niet, dan zal er waarschijnlijk een online festival worden gehouden. Geen idee in welke vorm, we gaan het allemaal wel meemaken. Ik houd u op de hoogtevrees.

Het blauwe bolletje met stukjes land dat boven het water uitfloept draait haar rondjes, zweeft in ovale cirkels en weet zelf ook niet wat het meemaakt. Ineens is de lucht schoner en het water frisser. Oh wacht, de mensjes hebben weer eens een crisis, tja, dan gebeurt dat. Eens in de zoveel tijd trekt de smog op. Helaas leren ze er maar weinig van en stoten ze zodra het weer kan het liefst drievoudige hoeveelheden uit. Alsof ze moeten compenseren. Nou ja, ze weten blijkbaar niet beter.

Door de dagen heen lees ik zowel opbeurende als schokkende berichten. Daklozen die nergens terecht kunnen, asielzoekers worden weggestuurd, hulpbehoevenden hebben het nog zwaarder en dat afgewisseld met terechte erkenning voor de cruciale beroepen die (onder)betaald en/of vrijwillig worden uitgeoefend. Tel daar bij op dat er juist nu een geweldige kans is om de hele bliksemse boel over een andere boeg te gooien. Excuseert u mij dat ik vrees dat het over een tijdje gewoon weer gaat over zo snel mogelijk terug naar waar we waren gebleven en van daaruit nog meer, meer en meer. Oké, ik val hard en diep in herhaling.

Op persoonlijk economisch vlak knijp ik in mijn handjes dat mijn kleine, maar broodnodige contract per 1 april alsnog in zal gaan, ondanks dat er allerminst zekerheid is op werk. Dan heb je een werkgever met lef, vertrouwen en een wir schaffen das attidude de merde. Daar kunnen alle zogenaamd grote ketens die massaal de flexwerkers en vogelvrije freelancers de deur wijzen een net zo grote dikke vette punt aan zuigen. Iemand merkte het al terecht op: in crises leer je de ware aard van een mens kennen.

Morgen begint de lente.

#lente #economie #corona #waanvandedag #werk #wirschaffendas

Volgende week verhuist de puberende schat binnen de stadsgrenzen. Eigenlijk steekt ze hemelsbreed in een rechte lijn over naar de andere kant van de spoorbaan en snelweg, ongeveer terug naar de buurt waar ze is geboren. Wat ik voorbij zie komen aan foto's en stand van zaken, gaat ze het er prima naar haar zin hebben.

Door al dat gesleep en inpakken zaten we vandaag in een behoorlijk kaal huis. Gezellig doen wat we nagenoeg altijd doen: huiswerk, bijpraten en thee drinken. Ja, en eten. Zo hadden we vandaag economie op het programma. Niet enorm mijn hobby, maar zolang er niet teveel gerekend hoeft te worden met idiote formules, is het prima te doen. U begrijpt dat ik zo hier en daar natuurlijk ook mijn kans pak om futiliteiten als het kapitalisme, globalisme en race to the bottom met kritische blik tegen het licht te houden. Hoewel die blik vooral knijpen tegen het zonlicht is, de oude oogjes zijn nu eenmaal kwetsbaar. En zeg zelf, het is dan best leuk om kort even de meest recente aflevering van Zondag met Lubach aan te halen: uiteindelijk is het kapitalisme hard op weg een communistisch systeem te worden. Hoe dat precies zit? Kijk zelf.

Nou, voor ik weer helemaal los ga met een maatschappelijke preek, nog even wat zelfkieteling. Voor de komende optredens als proza-dichter moet ik zo hier en daar een promotiefoto inleveren. Gelukkig heb ik daarvoor mijn onnavolgbaar archief. Ik heb na lang zoeken een foto gevonden die ik wel vind passen voor dit doel. Met dank trouwens aan fotograaf Kenny Brown. Ik snap dat u nu fikt van nieuwsgierigheid, maar nog heel even geduld. Eerst vertel ik nog dat ik door al dit gedoe direct maar eens een nog op de plank liggend plan uit haar stoffige dekentje heb gehaald en alzo de afgelopen dagen een apart blog heb opgetuigd (opgetogen?) voor foto's en ander beeldwerk. Met enige regelmaat zal ik daar wat uit mijn oeroude dossier neerzetten, met ongetwijfeld ook wat verse aanwas. Wanneer ik daar iets plaats, laat ik het u via deze weg even weten; u wilt niets missen, ook dat staat als een praatpaal boven water, weet ik toch. Oké, ter zake. Waar vindt u al dit moois? Op schijngestalte. Omdat niets is wat het lijkt en de maan mijn oude, trouwe metgezel is.

#foto #beeld #economie #puber #huiswerk #schijngestalte #waanvandedag