Hier linksboven, aan de zijkant van de boekenkast waar ik tegenaan kijk, zit een spotje. Een lampje. Handig ding, draait alle kanten op als het moet, makkelijk te verplaatsen met een enkele schroef. Beetje industrieel uiterlijk wat weer kek combineert met het vele houtwerk hier in ons eenkamerappartement.

Dat hout ruik je als je binnenkomt. Ik hou ervan, houtgeur. Terwijl het ook iets macabers heeft natuurlijk. Een opengesneden boom. In stukken gehakt. Wat je ruikt is de dood. Net als in een bos de geur van rotting, of de bloemen in het vaasje van tante Jopie. Nu ken ik zelf geen tante Jopie, dus dat is dan maar weer een mooie meevaller. Anders zou ik me daar met een kronkelweg vast ook weer schuldig over gaan voelen.

Het gekke is dat ik al een tijd nadenk over het starten van een podcast. Maar ik vraag me tegelijk af, waarom? Is het de inmiddels half vergane hype die mij blijft triggeren? Al maak ik mezelf graag wijs dat ik, lang voordat die hippe tegen zichzelf pratende bende de boel plat lulde, zoiets wil doen. Eigenlijk deed ik het al. Al jaren. Lokale radio. Heel soms doe ik dat nog, als invaller. Altijd weer leuk. Gewoon je eigen voicemail inspreken en maar hopen dat iemand luistert. Toch is een podcast andere koek. Kruimeltjespraat, geouwehoer over van alles en nog wat. Net als hier op deze plek, maar dan de audiovariant en precies net iets anders. Vermoed ik. Nah, ik ga er nog eens over nadenken. Een naam heb ik waarschijnlijk al, want ik zal het, als het er ooit van komt, hier aan tafel gaan doen, tegenover de boekenkast met het spotje: spotkast.

#waanvandedag #podcast #licht #radio

De schrijver zat bij de kapper en zag in de spiegel hoe zijn hoofdpersoon werd geknipt voor de rol. Licht in zijn hoofd van het zuchten en de praatjes over het weer, de aanstaande vakantie en de volle stempelkaart, maar toch vooral in zijn nopjes van de vooralsnog uitblijvende kaalslag, gaf hij met een genereuze zwaai het briefje van twintig aan de vrouw die steeds opnieuw een geheel nieuwe betekenis gaf aan de dubbele schaar; ja, hij was dol op haar. Een paar minuten lopen naar huis en dan direct de douche in. Desondanks zou de jeukende nek de hele dag duren. De kleine haartjes, hè?

#waanvandedag #proza #kapper

Een baby, een gasmasker en een zebrapad. Dat zijn de woorden waar ik mee wakker werd. Doe het er maar mee. Samen met de twee zinnen uit het nummer Fear of Ghosts van The Cure dat sinds gisteren door mijn hoofd zoemt: “the further I get from the things I care about, the less I care about how much further away I get”. Prachtig nummer, zoals vaker met een b-kant. Destijds grijs gedraaid. Gisteren hoorde ik het sinds lange tijd weer. Ik verzandde op de Jij-Buis en bevond mij pardoes in het Sidney van vier dagen terug, waar de band het nummer speelde tijdens het jubileumconcert van Disintegration (1989) – een album met heel veel moois. Een ander nummer uit die periode dat alleen uitgebracht is als rarity is Pirate Ships, een liedje van Wendy Waldman. Hou ik het ook zowat niet droog bij. Daar eindigden ze het optreden mee. Mooi, mooi, mooi. Goed, tot zover de info voor de muziekliefhebbers en mijn eeuwige Cure-liefde.

Hoe zit dat met die baby, dat gasmasker en het zebrapad? Ja joh, ik weet het ook niet. Of het moet komen door de bundel Het kan beter die ik aan het lezen ben. Allerlei bewerkingen van gesprekken en essays die te maken hebben met de wereld waarin wij leven. Over hoe het zo is gekomen. Bespiegelingen, ideeën, wijze en onwijze woorden. Vaak kan ik mij erin vinden, soms ook niet. Het roept ook weer nieuwe vragen op. Kijk, dat is altijd goed. Boeken zijn bij uitstek de puntenslijpers van de geest.

Bij één van de verhalen stelde ik mij een baby met een gasmasker op voor. Geen origineel plaatje, maar sterk genoeg om de (versnelde) klimaatverandering waar wij met ons saampjes gezellig mede aan bijdragen te verbeelden. Net als die sticker die je zo hier en daar op een verkeerslicht ziet, die van de eerlijke brommer. Met de uitlaatpijp op het gezicht van de bestuurder gericht. Al kun je je afvragen hoe eco-vriendelijk de sticker zelf is. Zo is het ook weer. Daarom heb ik zo weinig vertrouwen in de menssoort. Weet je, de planeet redt zichzelf wel, uiteindelijk, daar heeft het geen verwaande, arrogante, zichzelf totaal overschattende levensvorm voor nodig. De mens is een dom wezen, zonder rede en reddeloos. Daar kan geen zebrapad tegenop; de ultieme kruising tussen een kikker en een paard.

#waanvandedag #muziek #boeken #klimaat

'Hé jongen, sorry, ik heb niks voor je vandaag.' 'Geeft niet man, ik kan niet elke keer gelukt hebben. Fijne avond nog hè?'

De jongen met de hond op station Amstel. Ik vertelde al eerder over hem. Soms zie ik hem weken niet, dan ineens is ie er weer. Mijn kleingeld houd ik apart in mijn jaszak. Stuivers, dubbeltjes, soms muntjes van 20 cent. Dat is voor hem als ik 'm zie. Deze keer had ik niets meer. Dan voel ik me vervelend. Al weet ik ook wel dat dát nergens voor nodig is. En ook dat mijn minimale bijdrage zijn bestaan niet per se bedreigt. Plus dat ik ook wel weet dat het op gaat aan dingen waarvan ik niet eens wil weten waar het aan opgaat. Het is en blijft een vreemd fenomeen. Net zo goed als dat ik hem mis als ik zijn hond en hem al een tijd niet heb gezien. Dan maak ik mij zorgen. Want ja, hij zag er de laatste keer weer slecht uit. Nog magerder, nog vermoeider. Dus nu zal het onvermijdelijke wel zijn gebeurd. Arme hond, denk ik dan ook. Ze zijn onafscheidelijk.

En dan ineens staat hij weer net voorbij de poortjes. Iedereen wordt even vriendelijk begroet, voor iedereen een aardig woord en de wens voor een goede avond of een fijn weekend. Hij speelt zijn spel uitstekend en het levert hem en zijn hond wat op ook. Sympathie, geld, eten en drinken. Ik zie vaak genoeg hoe mensen even snel Appie induiken en iets voor hem kopen. Meestal vragen ze eerst aan hem wat hij zou willen. Dat is mooi. De lijn is dun. We kunnen allemaal net achter de poortjes terecht komen, zomaar.

'Ik kan niet altijd geluk hebben'. Ja joh, dan breekt mijn hart.

#waanvandedag #station #amstel

Ken je ze? Van die cadeaucodes die je tegenwoordig krijgt als eindejaarsgeschenk? Je mag dan helemaal zelf kiezen wat je cadeautje wordt voor al je noeste arbeid. Best handig hoor. Zo had ik eind vorig jaar gekozen voor twee gratis films. Dus code invoeren en kijken maar, hartstikke leuk joh. Behalve dan dat je vastzit aan zogenaamde geselecteerde toppers. Van Pathé. Nou, dan weet je het wel. Tenhemelschreiend aanbod.

Uit al die ellende kozen we uiteindelijk The Hobbit. Prima vertier hoor, als je verder niet al te hoge eisen stelt aan de rolverdeling m/v. Mijn gottie, wat een masculiene patriarchale rampspoed heeft die Tolkien toch uit zijn mouw geschud. Kon hij ook niks aan doen natuurlijk, zijn slap excuus is dat hij slechts is gevoed door de ranzige wereld waarin we leven. En nog steeds is het wat dat betreft dramatisch.

Sowieso heeft de film weinig om het lijf, soms letterlijk. Want die Orks lopen halfnaakt door het beeld te brullen. En die arme Gollem, de schat. Die moet het doen met een lendenvodje. Tarzan zou er zelfs zijn gespierde neusje voor ophalen. Wat we nog meer zagen en hoorden: een hoop overdreven veldslagen, onmogelijke vecht- en valpartijen, veel gegorgel, gerochel, geschreeuw en trompetgeschal. Eer, geweten, moed, vriendschap, hebzucht, liefde, trots, land, volk. Alle ingrediënten waar alleen al een gemiddelde nationalist een prettig kriebelgevoel van in de onderbuik krijgt.

En toch kijken we. Net als Lord of the Rings destijds. Ja, ooit ook de boeken gelezen (ook toen al met opgetrokken wenkbrauwen en een hoop vraagtekens, maar ja: het was must-read kost!), dus dan mag je de films ook zien, vind ik. Je kunt je afvragen waarom, maar vooruit. Het voegt niets toe aan je leven, geloof mij maar. Alleen, tja, soms moet je gewoon een code inwisselen, dat ook. En ik ondertussen maar denken dat The Hobbit tweedelig was en het precies uitkwam met die rare codes. Nee dus.

Vandaag het drieluik voor €2,99 afgekeken. Want als je A zegt, zeg je B. En C. Alles bij elkaar was het best vermakelijk hoor, heus. Alleen al onze eigen commentaren vanaf de bank in onze thuisbios waren top. We waren het hartgrondig met elkaar eens. Dan weet je waar je het voor doet. Weer een stap verder in onze eenswording.

#waanvandedag #film #bioscoop #hobbit

Poeh, nou, ik ben een blij kuikentje hoor. Sparta heeft 't geflikt in Doetinchem. Nog geen minuut nadat ik door het huis sprong m'n vadertje gebeld. Ook die was buiten zichzelf van blijdschap. Broer een bericht gestuurd en verse visa, nog meer berichtjes hier en daar van gene en deze, ik ben er helemaal van in den warrigheid. Tot diep in de nacht alles wat maar riekte naar feestgedruis aangeklikt en dat tot en met zojuist aan toe. Oké, tussendoor was er gewoon een dag met dagelijks brood, dat dan weer wel. Maar goed ook.

Dat is dus wat die idioterie met je doet. En ik heb zo vaak gedacht, zeker de laatste jaren, dat ik me niet meer zo gek zou laten maken. Aanstellerij was het. Juichen voor en vooral vloeken op dikbetaalde voorbijgangers met hun haartjes en hun plakplaatjes, hun schoentjes en maniertjes (en ronduit walgelijke muzieksmaak!). De wanstaltige moderne slavernij, de maffiose praktijken. En zo is het ook. Zeker weten. Het is allesbehalve heilig, het is compleet gestoord. Maar wat overeind blijft is gewoon dat maffe gevoel dat je ontwikkelt voor zoiets als een club. Van kleins af aan. Dat staat los van de waanzin eromheen. Wat mij betreft dan. Ik juich en vloek omdat er niet aan die betovering valt te ontsnappen.

Dus dat joh. Nuchtere feeststemming. Eigenlijk is dit het mooiste moment van het jaar. Nu staat alles weer op nul. Alles is mogelijk, zelfs een kampioenschap – de fantasie is er goed voor. Wat mij betreft stoppen we nu met al die rarigheid, ik vind het best allemaal, nu wel. Volgend jaar om deze tijd zal ik wel weer ergens huilend in een hoekje zitten. Het lot van de Sparta-fan. Lijden, gifbeker en soms, heel soms, euforie. So be it. Mijn gedachten gaan daarom uit naar mijn vriend in Doetinchem. D'ran, jongen!

#waanvandedag #sparta #voetbal

Ik ben vandaag minder toerekeningsvatbaar. Het kan zijn omdat er meer uitlaatgassen door de lucht zwermen vanwege de OV-staking. Dat tast ongetwijfeld wat levensjaren aan. Enigszins cynische gedachte natuurlijk, maar dan denk ik toch ook: als je maar vaak genoeg het OV staakt vervroeg je de pensioenleeftijd als vanzelf. Cru, ik weet het. Ik sta er overigens volledig achter hoor, die staking. Meer actie zelfs! Meer OV ook en veel minder auto's en andere uitlaatachtigen.

Mijn brein vliegt zoals altijd alle kanten op, maar vandaag komt het steeds knarsend tot tijdelijke stilstand op hetzelfde punt. Vanavond gaat het gebeuren. De echte rood-witten tegen de Doetinchemse trots. Promotie of nog een jaar eerste divisie. Het wordt hoe dan ook billen knijpen – die van mezelf hè, ik zou nooit zomaar in andermans billen knijpen! Ofwel: ik ga strontchagrijnig naar bed, of hyperblij. En in beide gevallen denk ik ook: waarom? Hoe kan ik me zo druk maken om zoiets futiels als voetjebal? Maar ja. De paplepel. En ik was al nooit fan van pap, zoals u weet. Toch kruipt het gras waar het met kunst en vliegwerk niet gaan kan. Hup Sparta hup!

En nu weer snel door naar belangrijkere en afleidende zaken. Muziekje aan om het geloei aan de andere kant van de muur te overstemmen. De buurjongen is zojuist thuisgekomen en die neemt het ervan als hij het rijk alleen heeft. Hij denkt dat hij mooi aan het meezingen is met een of andere gospelrockband, maar hoe kan het dan dat ik de boel spontaan bij elkaar begin te vloeken als hij aanslaat? Ik verdraag het niet. Echt niet. Ik wil dat hij nu doodgaat. Liefst aan een brandend kruis. Maar dat zal wel weer een overdreven reactie zijn van mij.

#waanvandedag #voetbal #sparta #gospel

Vandaag redde ik een spin, nee, spinnetje, niet overdrijven. Ongeveer een centimeter inclusief poten. Pootjes. Het stelde niks voor, al schreeuw ik normaal inwendig gierend in paniek om hulp als ik een Andrew Lloyd Webber zie; een mens kan zichzelf zomaar ineens opnieuw uitvinden. Het kan ook de shock geweest zijn die een acute ontspanningswaas over mij liet neerdalen, je weet het niet.

Ik had nog nooit zo'n spinnebeestje gezien, ik bedoel, niet zo'n type, zeg maar. Ragfijn en bijna elegant. Toen ik 'm op een stuk papier – een opengescheurde envelop waarin de eerste Zweedse tolrekening à 0,84 cent van het tripje van een week of twee terug had gezeten – wilde laten lopen om 'm dan naar buiten te brengen, toen viel het mij op dat het diertje een wonderlijke manier van voortbewegen had. Alsof ie zweefde over de vloer. Zijdelings. Beetje maf. Daardoor ging dat hele nobele idee van hop op de envelop en naar buiten nogal moeizaam. Steeds als ik met dat papieren vlot in de buurt kwam, woooeeeei! En maar zweven en zwieren en zwaaien. Tot ie moe werd. Tenminste, ik denk dat het vermoeidheid was. Kan ook gewoon dat er een bepaalde limiet zit op het aantal zweefminuten per keer of per dag zelfs, weet ik veel. Ik ben nogal slecht ingevoerd rondom deze thematiek.

Dus nou, toen dacht het achtpotige wonder der natuur dat het dan maar moest, die toer op dat stukkie papier. Ik blij, want dat geklooi met een opengeratste envelop zo laag bij de grond is killing, echt hoor. Spinnetje erop en hup het balkon op. Tja, toen wilde ie er dus niet meer af en heb ik met enige dwang, tikkend met de stevige dubbelgevouwen hoek van de gehavende envelop tegen de balustrade, de zwaartekracht haar werk laten doen. Ik hoop maar dat een vrije val van een meter of flink wat voor zo'n speldenkop met sprieten een beetje te overleven is. Zal vast wel.

Met een tevreden zucht weer naar binnen en dik content met mezelf over deze toch best goede daad. Hoewel het dan toch na een minuutje zelfingenomenheid een beetje gaat knagen dat ik van de week in onze oefenruimte zeer uitgebreid heb gestofzuigd. Ik heb daarbij met mijn volle verstand hier en daar wat familieleden van deze kleine rakker naar het eeuwige wereldwijde web gestuurd. Ik ben een ordinaire bruut. Dat wordt weer niet slapen vannacht.

#waanvandedag #spin #dierenvriend

Soms kom je iemand tegen, je trekt een aantal weken met elkaar op, de klik is er, ondanks dat je min of meer gedwongen wordt om elkaar te leren kennen. Na die korte en intensieve periode gaan de jaren voorbij en heb je af en toe nog contact met elkaar. In dit geval spraken we elkaar zelfs nog een keer in live Nijmegen. Bijpraten, koffie. Daarna hebben we elkaar niet meer gezien. Geen probleem, dat is gewoon hoe het is en hoe het gaat. We weten ons in goed gezelschap, zelfs op afstand.

Nu en dan is er even een kort teken van leven. We volgen elkaar op Wordpress en Twitter. Dan zie je een enkele keer iets voorbij komen van elkaar. Tot vandaag aan toe. Logisch, want ieder jaar rond deze tijd van het jaar is er altijd wel iets aan de hand met de voetbalclubs die wij supporten. Onze favorieten strijden nog al eens tegen degradatie of om promotie. Dan sturen we elkaar even een hart onder de riem.

Vanavond staan onze teams tegenover elkaar voor de eerste van twee wedstrijden in de finale om eventuele promotie (Sparta, mijn club) en dreigende degradatie (zijn club: De Graafschap). Ik moet je eerlijk zeggen dat ik natuurlijk heel graag zie dat Sparta na een jaar afwezigheid weer mee gaat doen op het hoogste niveau. En vooral dat ze daar dan weer echt een rol van betekenis gaan spelen. Net als vroeger. Maar ik gun het hem juist net zo dat zijn Superboeren zich handhaven. Echt hoor, soms is vriendschap een duivels dilemma. Daarom, hup onze clubs. Gelukkig is het maar voetbal en zullen we even goede en wonderlijke vrienden blijven.

#waanvandedag #voetbal #spagra

Een beter moment om af te treden kun je niet kiezen: May zegt in mei vaarwel en treedt af in de opvolgende maand. Het is pure poëzie, maar dan hele slechte.

Een ander poëtisch drama is de filevorming op de Mount Everest. Alsof je bij De Efteling op je beurt staat te wachten tot je met een bakkie jezelf misselijk mag draaien. Voordeel van deze wachtrij is dat je al ziek bent voordat je bovenop de top staat. Mijn diepste wens is dat het hoogtepunt van de attractie een vrije val blijkt te zijn.

Over file gesproken: aanstaande dinsdag wordt het interessant op de weg wanneer het OV plat ligt. Dan wordt het aansluiten in de rij der volkeren om van negen tot vijf gezellig kantoortje te spelen met draaiende motor. De waanzin van een economie die ten koste van alles heilig is verklaard. Ik hoop van harte dat het asfalt zal smelten en een sinkhole de boel in één keer opslokt met daarna een vet geoliede boer. De aarde zal beven als nooit tevoren. Nogal Wiebes.

En de Sint zal komend jaar zo goed als zeker bij wijze van ludieke intocht in een zwarte auto en heel hard PIET! schreeuwend op een denkbeeldige menigte inrijden en zijn paardje van de Naald in Apeldoorn plukken. Met gierende banden in één of andere hoek. Koekkoek!

#waanvandedag