Hé, welkom bij het ego echo-archief vanaf april/mei 2019 tot begin 2025.
Je kunt eindeloos scrollen, op de trefwoorden (hashtags) hieronder klikken om alle schrijfwaar per categorie te zien of gebruik het zoekveld (dank #DuckDuckGo!).
De relatieve rust is teruggekeerd. En toch, nu het weer donker is geworden gaat er hier en daar nog wel een pijl, Cobra of vinger de lucht in.
Mijn, aldus Pieter Derks, selectieve verontwaardiging gaat natuurlijk over de miljoenen die met het grootste gemak door onze klagende kikkerlanders zijn afgeknald. De Speld kon het wat dat betreft niet beter samenvatten in hun kop: “Gulle Nederlanders halen na 11,5 miljoen euro voor Serious Request nu ook ruim 100 miljoen op voor vuurwerkbranche”. Die ruim 100 miljoen moet dan inmiddels (ruim) 118 miljoen zijn.
Tja. En dat zijn dan nog alleen wij, de bewoners van een pietluttig grotendeels kunstmatig aangelegd land op deze geradbraakte planeet. Ja, daar mogen we best trots op zijn.
We hebben nog meer te juichen in den lande. Wat te denken van de gewonden, minstens een dode, belaagde hulpverleners en handhavers. Daar betalen we ook nog zelf aan mee, dus ja, dan hebben we alle recht om die gasten een levenslang trauma of litteken mee te geven. Met de groeten thuis.
De gesloopte publieke ruimte, het afval, de luchtverontreiniging. Jaar in, jaar uit. Want ja, traditie hè.
Ik ben een groot voorstander van een nieuwe traditie. Voor al die droeftoeters een Cobra daar waar de zon niet schijnt. Dat kickt pas ass.
Grote zuurgraad weer, ik weet het. Er in mijn eentje mee rondlopen heeft geen zin. Dan heeft u er geen weet van en zoals we allemaal weten is gedeelde smart halve smart. Geldt dat ook voor smartdrugs, vraag ik mij nu af? Of smartphones? Toch lijkt het erop dat er met elke celdeling en dus nieuw mens flink wat aan slimheid en intellect wordt ingeboet. Misschien moeten we daar dan ook maar eens mee kappen. Dat voortplanten van onze soort, niemand wordt er beter van.
Oh wacht, voorgaande alinea was eigenlijk bedoeld om even te stoppen met het zuur. Herkansing. Iets zoets dan, zoals meneertje Balkenende zou prevelen als een heuse dominee voor eigen parochie.
Even denken. Iets zoets. Misschien de route naar muziek.
Toen het twaalf uur was danste ik, ik heb ook zo mijn tradities, het nieuwe jaar in. In mijn uppie op zeven hoog. Muziek hard, het vuurwerk overstemmend en alleen de gekte van het zicht op al dat ontploffende gif. Gecombineerd met mijn eigen gekte, noem het bezetenheid. SWANS, lieve mensen. Dit jaar mochten zij de deur intrappen. En hoe. The Hanging Man. Live, natuurlijk. Dat is allang geen verrassing meer. Daarna volgenden Wardruna en Nadine Shah. Zelfs nog een liedje van mezelf. Waarom ook niet. Alles bij elkaar een klein half uur nietsontziend ontladen. Het oude jaar denkbeeldig afschudden voor iets wat vast iets meer van hetzelfde wordt (of erger). Inclusief mentale voorbereiding op oorlog. Dank je Mark. Mooie boodschap ook. Precies zoals we dat kennen van 'm. Een boodschap de wereld in slingeren en het dan lekker liberaal aan het volk overlaten. Juist. Ook weer opgelost. En weer door.
Nou ja. Na al dat gekronkel van dit moe gedanste lijfje zette ik mijn online playlist aan. Een fijne muziekmix, al zeg ik het zelf. Zo dronk ik mijn gemberbier, zoet, scherp en fris. De nacht ging nog even door, besloot ik.
Deze kwam ook op mijn lijstje voorbij. Interpreteer 'm maar zoals je wilt. Helvegen. Wardruna.
Inmiddels een klassieker, zeker voor menig volger van alles wat maar met Viking-series te maken heeft. Waar ik mijzelf overigens niet toe reken. Voor mij stond deze muziek daar helemaal los van, totdat het lieve grut van de generatie na mij opveerde bij het horen ervan. 'Ah, dat is van die Vikingmuziek op Netflix toch?'. Hm? Oh. Ja, daar hoor je dit ook wel ja, klopt.
Dit is overigens een bijzondere uitvoering met Eivor, het Deens nationaal symfonisch orkest compleet met koor.
Autocorrectie moet je niet verwarren met autocratie of autocratieën. Deed ik dus wel en dan leest een kop als Wereld steeds autocratischer toch anders. Dan duurt het ook weer even voordat je tijdens het lezen van een artikel de juiste invalshoek te pakken hebt.
Het is net als met fotograferen. Een kiek valt of staat met de juiste hoek. Ja, en belichting en zo nog heel veel meer technische dingen die ik doorgaans denk te begrijpen, maar eenmaal met mijn zweterige vingertje bij de ontspanner, doe ik gewoon maar wat. En waarom heet dat trouwens een ontspanner als ik mij er zo gespannen bij voel. De juiste timing, te vroeg, te laat. Nee, precies het goede moment. Ik ontspan echt niet bij zoveel druk. Maar oké.
Vliegtuigen dwarrelen als vanouds rond deze tijd van het jaar weer als herfstbladeren richting Moedertje Aarde en in Scheveningen gaan de vreugdevuren vanavond al intens blij in rook op. Wat de fuk is dat toch voor hardnekkige onzin. Tel daar het geknal bij maar gelijk bij op – die zag u vast al aankomen.
Maar heus, ik heb het ergens in een nachtelijk uurtje opgezocht. Als vliegtuigen neerstorten, dan doen ze dat bij voorkeur tussen november en januari. En ja, ook augustus is populair bij de gesubsidieerde luchtkastelen. Nog een leuk feitje: op 14 november is de kans op een duikvlucht (vluchten kan niet meer, mind you) het grootst. Nu ken ik zo al drie mensen die jarig zijn op die dag, dus die zullen dan, op basis van heel andere statistieken, waarschijnlijk niet op die dag hun vliegschaamte in een sneu zuurstofmaskertje hyperventileren. Hoezee.
Ooit had ik een optreden op mijn verjaardag. Dat vond ik best leuk. En ooit was ik in Thailand op dezelfde feestdag. Toen vloog ik ook nog. Het leek zo onschuldig. Maar zoals we allemaal weten zijn wij allen zondaars. Aldus de gemiddelde godsdienst. Al hoef je daar niet voor te geloven in een denkbeeldige vriend. U kent mijn blije motto: de mens is een idioot gebroed en totaal ontoerekeningsvatbaar. Waarvan akte.
Inmiddels zit mijn bloed in een wetenschappelijke centrifuge en hoor ik sirenes gezellig hun Dopplereffect botvieren. Mijn ijdele hoop is dat er hier en daar wat vlegels flink worden beboet voor het te vroeg afsteken van vuurwerk. Want zo ben ik. Een boze witte buurman die met zijn armetierig vuistje zwaait vanachter zijn raam. Niet dat iemand dat ziet. En dat is maar goed ook. Hij zou van pure ellende niet weten waar hij zich zou moeten verstoppen.
Kom, laat ik er een eindje aan breien. Geheel in stijl met een combinatie van zelfbevlekking en het vervlogen thema. Plane crash. Cradle FC. Hartstikke live. Toen 2008 nog lang geen 2025 was. Een jaar waarvan ik wens dat het onze soort een ommekeer bezorgt door zelfinzicht. En om het iets tastbaarder en een beetje overzichtelijk te houden, wens ik mijn trouwe fans liefde en gezondheid.
Ook in Engeland kun je wakker worden met een zingende vogel. Het is er waarschijnlijk nog eentje met de langste adem terwijl soortgenoten het uitsterven in de ogen kijken, of het gevleugelde loodje al hebben gelegd.
Maar hé, we zijn er weer. Het gekke eiland met zijn wonderlijke houtje-touwtje infrastructuur en geasfalteerde boomwortels. En toch ben ik hier graag. Misschien wel omdat ik er niet hoef te wonen.
De vraag is allang niet meer of ik wel in Nederland wil wonen. Liever niet. De (be)ziel(ing) ontbreekt, zo die er ooit is geweest. We zijn een raar stel bij elkaar, zelfingenomen doen alsof het normaal is op de door onszelf drooggelegde zeebodem te leven. Er komt een dag, en dat duurt niet lang meer in hondenjaren, dat we toch echt de realiteit onder ogen moeten gaan zien en moeten gaan kiezen. De meest voor de hand liggende optie is om al het ingepikte land weer zee te laten worden en de biezen te pakken. Ook wij zijn uiteindelijk binnenkort gewoon een stel eigenwijze klimaatvluchtelingen. Alleen willen we het maar niet tot ons door laten dringen. Met gevolgen. Aldus deze priester.
Goh, eigenlijk wilde ik iets mijmerend, poëtisch en gedragen schrijven. Maar nee, blijkbaar hadden mijn vingers andere plannen.
Engeland dus. Waar ik de komende dagen in gezelschap mag zijn van goede vrienden en muziek. Waar ik afgelopen zondag heel even reuze beroemd was door gedraaid te worden op Dandelion Radio; de bevlogen golflengte-erfenis van John Peel. Een radiostation waar alle ruimte is voor uiteenlopende muziek waarvan men denkt: John zou dit hebben gedraaid, zonder twijfel. Dat is toch een lekker jeukende reetveer, ja toch? En wordt het dan nog gekker? Jazeker, want na zondag zijn er nog twee nummers gedraaid. Nou, die nemen we dan toch maar mooi mee naar het Land van Schouderklopjes.
Tijd om mezelf genoegzaam uit bed te rollen en koffie te maken voor de gastvrouw. Zien we daarna wel weer verder.
Ik geef je Nadine Shah mee. Die zag ik 18 november sinds jaren weer optreden. En wat was dat goed!
Omdat ik niet weet waar te beginnen in een wereld die als een Zwitsers dorpje onder puin dreigt te verdwijnen, begin ik maar met het meest onschuldige. Een praatje met de zoon van de buurvrouw op de hoek. Hij zoekt haar elke week even op. Ze is al erg oud, maar hierboven werkt alles gelukkig nog goed. En hij tikt tegen zijn eigen hoofd. Nee, ze wil niet meer naar buiten. Tenminste, zo min mogelijk. En neem het haar maar eens kwalijk. Dwingen doe ik niet hoor. Ik vraag mij vooral af wat ik zelf zou willen op die leeftijd.
Ik sta daar met mijn lege boodschappentassen en knik. Nee, precies. Niet dwingen en zolang het verder allemaal nog gaat, vooruit dan maar. Hij bedankt mij voor de belangstelling en ik vraag hem om zijn moeder de groeten te doen.
Misschien is dat gek. Ik heb haar alleen een keer achter het keukenraam gezien toen ze naar haar zoon zwaaide en ik toevallig voorbij liep. En ik weet dat ze, toen ik hier net woonde, was gevallen in huis. Brandweer en politie, een huilende zoon. De konden niet naar binnen. Want dat is het mooie van een gerenoveerde flat: inbreken doe je er niet zomaar.
Het is hier minder grijs inmiddels en de zon doet een herfstige poging. Ik kan het wel waarderen. Zon en nevel. Niet te verwarren met de Belgische new wave-band Nacht und Nebel. Die de naam weer als 'grapje' had gelinkt aan de door onze eigen Adolf bedachte speciale strafkampen voor verzetsstrijders. Om het nog wat verder te mansplainen: Patrick Nebel was de oprichter van die band (dank je wel Wikipedia). Tja. Waarschijnlijk zou ik zelf de verleiding dan ook niet kunnen weerstaan om mijn duistere muziekjes dan van wat Nacht te voorzien. Maar goed. Dat is allemaal van een heel andere orde.
Voor de zoveelste keer in mijn broze bestaan ben ik vooral onrustig. De staat van alles wat veel te groot voor mij is, alles wat ik onmogelijk op kan lossen. Alle shit die aan de gang is en alleen maar erger lijkt te worden. En ik weet, shit is altijd relatief. Het komt in allerlei varianten, zoals we allemaal uit eigen ervaring weten.
Toch, ondanks mijn schriele pogingen te relativeren, context te zien en ander hoogdravend gespartel: ik ben ongerust. Alweer of nog steeds. Eigenlijk weet ik niet beter. Van kleins af aan heb ik het gevoel gehad dat er 'iets' boven mijn en ons hoofd hangt. Ik kan er niet bij, zoveel is zeker. Ik kan het ook niet zien, maar wel ervaren. Als ik onze huidige politiek no-no's mag geloven, dan is precies dat ervaren genoeg reden om iets als waar aan te nemen. Wij ervaren een crisis, dus dan is het een feit. Om Faber te parafraseren: ik ben crisis. (Verder wil ik niets met haar te maken hebben.)
Huilen dan. Als dat ooit lukt. Intern geen probleem, maar daar blijft het bij. Gelukkig is er dan nog de muziek en een podium waar ik binnen een getolereerd kader wat uiting kan geven aan mijn pijn en altijd aanwezige depressie. Mijn grote vriend.
Ik denk dat het bruggetje inmiddels wel duidelijk is. Afgelopen maand heb ik mijn nieuwste telg de grote boze wereld in geholpen. Wie man schreit. Hoe te huilen (of hoe te schreeuwen, kies maar, of doe het allebei). Of het echt een handleiding is weet ik niet. Dat laat ik aan de luisteraar. Doe gek en beluister 'm op bijvoorbeeld een gedrocht als Spotify. Of welk ander muziekplatform dan ook. Ik waardeer je oren.
Misschien moet ik weer eens een echte muzieknieuwsbrief de deur uit doen om onbeschaamd wat muziek te promoten. Misschien. Beter gezegd: zeker weten. Maar nu nog even geduld en gewoon dit platform bevuilen.
Het venijn kent een staart en daar zit het ook meestal in, als we de gebruikelijk taalbeulen mogen geloven. Ik geloof helemaal niks, zeker niet zomaar. Ik hoef ook niet eerst iets te zien. Bewijs dat zich opstapelt doet dat meestal ongezien en dan ineens BOEM! Ja joh, zo gaat dat.
Voor dit weer een totaal oeverloos eindeloos geklater aan woorden wordt, ter zake.
Het einde van deze maand komt in zicht en daarmee ook het begin van de volgende. Tot zover niks geks. Behalve dan een open deur zonder dranger. Dat zou verdomd handig zijn geweest.
Dus. Eind oktober. Volgende week zaterdag om precies te zijn. Dan ga ik herrie maken in de opperblokkendoos van Zuid-Holland, 't Blok. In Nieuwerkerk. Een dingetje aan de IJssel. Kan niet missen. Ook die avond: The Empty Horse. Niet te verwarren met een Trojaans paard. Dat zat vol, weet u nog?
De aansluitende week wordt het nog gekker allemaal.
Eerst naar De Riddert in Rotterdam op het ongelukkige tijdstip van 31 oktober. Mag de pret niet drukken. Een pompoen kan de was doen. En dat doe ik samen met jd meatyard en VICE VERA. Omdat ik de vrijdag die de maand aftrapt toch echt nog even rond moet rennen in Almere (met ongetwijfeld een brak hoofd van de avond die eraan voorafging), staat er op die vrijdag even geen muziek op het programma. Maar voor je het weet is het zaterdag 2 november en vind je dezelfde line-up die in Rotterdam rondspookte in het Utrechtse Café Averechts. De derde gang wordt op een gepaste late zondagmiddag opgelepeld in Q-Factory, Amsterdam.
Wil je het allemaal mooi op een rijtje? Geen probleem hoor. Kijk dan gewoon even hier.
Wat ik maar wil zeggen: je bent meer dan welkom.
En kom dan nu maar door met die dunne gouden muren. Beetje in de sfeer komen, ja toch.
Ook ik ben Brutus, zoals ik u ooit al eens toefluisterde. Dus ook ik ben nog even op mijn balkon gaan zitten met mijn schamele knietjes in de zon. Nu kan het nog, mensen, nu kan het nog. Daarbij, ook als het morgen nog kon, zou het aan mij niet zijn besteed. De werkdagen vangen aan.
Eerst even een dikke tip. Mocht u ooit verlegen zitten om pennen: ik ken een berging in een flat in Zuid-Holland waar u er meer dan genoeg zult aantreffen. Schroom niet en geef een gil, er zal met glimmende ogen en een groot hart worden opengedaan.
Een week of twee terug struinde ik met mijn vader door de berging van mijn ouders. Of eigenlijk is het beter om te zeggen: zijn berging. Bij de gratie Denkbeeldige Vriend mag de fiets van mijn moeder er staan. Dat is het wel zo'n beetje. Alles wat boven niet past, staat hier. Ook boven staat het grootste deel van het huis tot zijn 'nou, laten we dit nog maar niet weggooien'-dienst.
In de berging doet de oude linnenkast als ombouw van alles wat je maar kunt verzinnen. Er leeft een heel verleden in die kast, een kindertijd ook. Zowel van hem als die van mij. Een feest van herkenning. Van elektrische trein tot echte Dinky Toys. En van kromgetrokken, aan elkaar plakkend vergeeld plastic LP-hoezen tot, nou ja, pennen dus. Het is een kleedjesmarkt in het klein. Vishengels, platenspelers (“ja, houd die maar even apart, die moet ik nog testen als ik eens tijd heb. Misschien zijn ze beter dan wat ik boven al heb staan”), kleding en fietsen. En dan nog heel veel meer in dozen die dan weer in dozen en doosjes zitten. Ik denk dat we hier een moderne versie van de Matroesjka-pop is te pakken hebben.
De reden van ons avontuur daar beneden was het zoeken (en vinden!) van een complete stereoset. Tuner, versterker en dubbelcassettedeck compleet met speakers. Hopsa, komt u maar door. Nog een cd-speler erbij en een splinternieuwe 'Spoortas' (“misschien moet je die een keer invetten, dan wordt het allemaal weer soepel. Zijn echt hele goede tassen hoor, bijna niet stuk te krijgen. Past zo je laptop in”).
We hebben het spul tijdens deze queeste apart gezet en gisteren hebben mijn ouders het bij mij thuis afgeleverd. Nadat ze weg waren kon ik mij niet bedwingen en ben aan het schoonmaken, nakijken en rommelen gegaan. Het eindresultaat is volgens mij best prima. Een combinatie van wat ik al had en wat er nu is bijgekomen. En dan mooi nog wat achter de hand voor als het nodig is. Wat dat betreft is mijn berging een milde afspiegeling van die in dat dorp aan de IJssel. Familietrekje, vrees ik. Daar zal ik dan binnenkort een beetje op zaken moeten stellen, want stiekem is dat ook een verzamelhok geworden. En dat terwijl ik liever geen spullen heb. Althans, dat maak ik mezelf wijs.
Inmiddels wordt het gras voor de flat hier met een hoop kabaal gemaaid en is mijn aanmelding bij Extinction Rebellion per mail bevestigd. Dat was een gedachte waar ik al langer een daad van wilde maken. Het zetje werd gegeven door het boek Wat is ruimte waard. Het is de zoveelste bevestiging dat alleen instemmend knikken bij XR-acties mij geen voldaan gevoel geeft. Ik wil meer doen. Wat en hoe weet ik nog niet. Dat is ook het prettige, je moet daar niets. Deze stap is in elk geval gezet – een kleine voor een schriel mannetje als ik, maar een grote voor wat er na mij komt. Tenminste, als de rebellie tegen het uitsterven niet al veel te laat is begonnen. Wat natuurlijk zo is; we zijn een kansloos hoopje ellende met z'n allen. Maar laat mij dan maar met lijm aan mijn handen sterven.
Vandaag kocht ik een aangenaam geprijsde cd van wijlen Johnny Cash met daarop aardig wat nummers die nog niet zijn grijsgedraaid. Iets te ontdekken. Dat geldt niet voor dit liedje van New Order. Het kwam voorbij op een mixtape, lang leve de cassettes.
Het geluid, de monotone zoem, van alles met een motor gaat eindeloos aan mijn balkon voorbij. De beats ontbreken ook niet, raampjes open. De nazomerdagen worden in een betoverde stoet stuiptrekkend geconsumeerd.
Ik kijk over de bomen die nog vol en groen zijn. En ik weet dat ook die magie zomaar kan worden verbroken. Je gaat naar bed in het groen en wordt wakker in een kale, roodbruine wereld. Die wereld is ook best te pruimen trouwens. De herfst heeft haar eigen charme. Zolang we nog vier seizoenen hebben, moeten we ze koesteren.
Toch, de aanstaande kaalheid, die kan ik wel missen. Het aangenaam ritselend en verhullende blad dat huizen en parkeerplaatsen vol blik verbergt en mij heel soms de illusie geeft dat het allemaal wel meevalt. Bomen kunnen ook betoveren.
Maar natuurlijk valt het niet mee. U kent deze misantroop.
De werkvakantie in Engeland lijkt alweer zo lang geleden. En het was allesbehalve lijden. Inmiddels zijn de zilveren schijfjes in de maak en ben ik aan het nadenken over het wel of niet officieel lanceren van het album. Het zou kunnen dat het gecombineerd wordt met de optredens eind oktober en begin november. Gewoon, een soort meervoudige promotielancering. Dat is vast geen bestaand woord, maar dat is het mooie van taal. Je kunt woorden gewoon uitspreken en opschrijven, ernaar luisteren en ze ervaren.
Vanochtend was een auto (hoezo auto? kom ik zo op terug) er hier in de verkeerslichtenfile klaar mee. Geen zin meer. De bestuurder kreeg geïrriteerd getoeter als begroeting. Een voetganger draaide zich om en bood hulp aan. Samen met de tot sturende voetganger gepromoveerde eigenaar duwden ze de stilgevallen vierwieler de oprit hier voor de deur op. Dat ging bijna in één keer goed. Blij dat het andere verkeer geen hinder meer had van het onwillige blik, juichte het stuurbaasje iets te snel en vergat de handrem erop te zetten. Ging net niet mis. De voetganger wenste hem verder succes en de chef de mobile bleef een beetje hulpeloos achter: wat nu? Het zag er triestig uit. Maar ja, dat is de keerzijde van zo'n ding. Soms kappen ze er spontaan mee.
En dan nu even voor open doel hoog overschieten. Want wat nou auto? Gek toch, dat we al een tijdje spreken over zelfrijdende auto's. Auto betekent zelf. Dat is een beetje dubbelop. Zelfrijdende zelven. En zeg zelf, een automobiel is nooit heel zelfstandig mobiel geweest. Hreed tot voor kort helemaal niet zelf. Kon eigenlijk niks zonder die klamme handjes van ons. Het zal wensdenken zijn geweest destijds. Maar nu het ding op wielen toch echt kan wat de naam al zo lang impliceert, zijn we sceptisch. Ach ja. Mensen. Om op te vreten. Aldus de tijgermug.
Genoeg nietszeggendheid hier. Het had over zoveel meer kunnen gaan dan dit. Diepzinnig en betekenisvol op zijn minst. Het kwam er niet van, laten we het daar maar op houden.
Ter compensatie: deze is voor jou, Hannah.
Op een andere dag, tijdens een ander leven misschien, maar in ieder geval op een andere dag dan al die dagen daarvoor, merkte ze op hoe de verschillende stemmen niet alleen in haar hoofd zoemden. Nee, het was haar eigen stem, hardop. Soms een paar regels zingend, soms herhalend wat ze een halve seconde daarvoor had gedacht. Losse zinnen, waarnemingen zo je wilt. Soms dacht ze zelfs dit ga je nu niet ook nog hardop herhalen toch? En dan gebeurde het al. Ook dat zinnetje van het niet hardop willen herhalen. Ze had er kennelijk geen controle over.
Was dat iets ergs, vroeg ze zich – opnieuw hardop – af, terwijl ze uit het raam keek en talloze luchtballonnen door de met smog doordrenkte avondlucht over haar hoofd zweefden.
Een dikke bromvlieg zocht tevergeefs zijn weg naar buiten. Morgenochtend zou die uitgeput in het kozijn liggen.
Toen ze op de grond ging liggen, zonder hart, of in elk geval met dat wat er nog ergens van over was, hoopte ze het heden voor de toekomst in te ruilen. Het werd uiteindelijk een wegtrekker van een klein half uur. In zekere zin was ze in de toekomst beland, maar het was niet wat ze er vooraf, in het verleden, van hoopte. Het bleek meer van hetzelfde en nog altijd met een hart aan stukken, klaar om aan de leeuwen te worden gevoerd. Wat moest je ermee. Ze kon ook best zonder.
De vraag die de andere stem in haar hoofd stelde, uit een diep dal waarvan ze wist dat het nog zoveel dieper was dan voorstelbaar, leek een slappe poging om die totale ineenstorting van eerder daar op de golvende vloer wat lucht te geven. Een quasi-grap, een pseudofilosofisch schilletje. De stem vroeg of het hiernamaals wel kon bestaan zonder hiervoormaals. En wat is dat dan wat er tussen hiervoor en hierna zit. Alsof je daar serieus een antwoord op zou moeten verzinnen, belachelijk.
Hier.
Waar de klokken de zondag luiden en een fruitvlieg om de eindeloos stervende plant dartelt. Waar het balkon veel te warm is en ze er toch ging zitten om buiten te zijn. Want buiten was het tegengif voor binnen. Het werkte. Een beetje. Ondanks de warmtejeuk en de knallende recreatiemotoren – lekker in een optocht in je leren motorpak de helse engelen aanbidden.
Mocht ze verdwijnen, dan toch liever op een dag dat de stilte haar adem inhoudt.