Dat wij gezellig met z'n allen een redelijk wonderlijke soort zijn, wordt dagelijks en dan ook echt de hele dag door bevestigd. Ik zal mijn eindeloze lijst aan vrolijke aandachtspunten beperken tot slechts het bericht op een nieuwssite waarin nadrukkelijk wordt verzocht om nu heel even niet je net aangeschafte zwembad van 10.000 liter te vullen. Of om het autowassen een keertje over te slaan. Wat korter douchen kan ook geen kwaad. En dat zijn maar een paar eenvoudige manieren om veel water te besparen. Dat een dergelijk bericht überhaupt nodig is, vind ik al behoorlijk ultiem tragisch, maar goed, elke gek z'n gebrek, zei mijn oma vaak.

Nu het alweer een tijdje flink droog is en er zo stilletjes aan een behoorlijk tekort aan water begint te ontstaan, is geen nieuws. Elk weldenkend individu is in staat om dit te concluderen door alleen maar de relatief ongewone stofwolken van een gemiddeld looprekbewoner op te merken. Maar ís dat wel zo? Blijkbaar is het toch nodig om een behoorlijk segment aan soortgenoten te manen tot zuinigheid. En laat dit precies het deel van de bevolking zijn waarvan je juist zou denken dat ze nog wel een functionerende hersencel hebben, hoe vergaar je anders inkomen om te leven met een auto, een huis met een tuin en dus ruimte voor een (tijdelijk) zwembad, tuinslang cq. sprinklerdingetje en meer van die gekkigheid die behoorlijk waterverspillend (en grotendeels volledig onnodig) zijn. Laat ik in godjesnaam alsjeblieft niet beginnen over de vleesindustrie (oh wacht, nu heb ik het er wel over, culpa in de gloria en wég zijn de lezers) die voor een schamele kiloknaller duizenden liters drinkwater verkwanselt. Daar had iemand anders op deze planeet best wat van kunnen gebruiken. En het mededier dat gruwelijk is mishandeld had dan nooit geboren hoeven worden om slechts dat doel te dienen: vetmesten, volpompen met antibiotica, halfdood door de hakselaar en hupsakee de pan in. Over besparing gesproken.

Ook geen nieuws, maar blijkbaar valt het kwartje niet: we leven met z'n allen op veel te grote voet en dat heeft bizarre gevolgen. Die aanhoudende droogte is er slechts een voorbeeld van, net als onze grote vriend Covid – hé, hoor ik daar Radiohead? You do it to yourself, you do, and that's what really hurts. Lieve lezers die nog wel gebleven zijn, het is wachten op de volgende extremiteit. Party on, dude. Als je wel de lusten wilt van die voetafdruk, dan ben je net zo goed voldoende toerekeningsvatbaar om het een beetje rustig aan te doen. Daar hoort heroverweging en vooral aanpassing van leefstijl bij. Zonder aanpassing geen overleven, aldus Darwin.

Misschien wrikt 'm daar de schoen. Ik schreef al eens dat het de vraag blijft of onze soort zich sinds de cognitieve revolutie heeft aangepast. Voor zover ik kan nagaan zijn we bezig geweest onze wil op te leggen aan de omgeving; die hebben wij aangepast. Terwijl wij ons juist zouden moeten aanpassen aan de omgeving. Noem het de natuurlijke balans. Ermee om leren gaan en vooral aanvaarden dat het soms meezit en soms tegen. Sterker, dat een soort geen eeuwig leven heeft. Nog sterker: niets heeft dat. Dus kappen met kappen, ophouden met het zien van een ingebeelde vijand, want hij staat recht voor je neus als je in de spiegel kijkt. Er is iets met een splinter en een balk. Ik, jij, wij zijn die balk, dûh!

Ach, ik roep ook maar wat. Weet je, laten we gewoon maar pas in paniek raken als het op zeker te laat is. Of beter nog, laat maar komen die zondvloed! Nah, die was al geweest voor we aan deze rampzalige toren begonnen te bouwen en die nu op instorten staat. Lekker bezig, ouwe.

#waanvandedag #droogte #virus #sapiens #babel #zondvloed #100DaysToOffload

Terwijl het halve kikkerland in files en volgepropte treinen richting strand, plas of recreatiegebied ging, of gewoon in lange rijen bij een stadspark op een treurig plekje wachtte, deden wij het vandaag iets rustiger aan. Een heel stuk dichter bij huis ook. Zeg maar gerust: in huis. Eerst jarige broederlief gefeliciteerd natuurlijk. Daarna lekker bezig geweest met een liveopname. Volledig akoestisch. Twee microfoons, camera erbij. Mooie test ook gelijk voor als we eens wat meer willen. Als het meezit plaatsen we er binnenkort iets van online, dan is de vreugde compleet.

Minder vrolijk zijn de berichten en beelden waarin en waarop mensen vluchten voor overstromingen, sprinkhanenplagen, moordzuchtige houtkappers en droogte. Of het nu in India, Bangladesh, de VS, Australië, de Amazone of in Afrika is. Overal zag ik tussen onze kunstenmakerij door de foto's en video's van mensen en dieren in doodsnood.

Malaria en aids eisen naar verwachting minimaal 500.000 extra doden in de komende maanden – waarom zien we die tellers niet elke dag? Zelfs de bof en de mazelen collecteren nog dagelijks alsof er nooit een vaccin voor werd bedacht. En dan is er nog zoiets futiels als Covid-19. (Dan vergeet ik voor het gemak de voorbodes zoals SARS en MERS die een paar jaar geleden buiten ons gezichtsveld al flink huishielden.) Ja, voor de mensen daar is corona een onbenulligheidje in vergelijking met wat ze jaar in, jaar uit meemaken. Sterker, door dat virus stort de hele wankele zorgconstructie die er was volledig in. Niks geen basale vaccinatieprogramma's, voorlichting of medicijnen meer. Met al die extra doden tot gevolg.

De armoede heerst, honger en dorst kennen geen genade. De contrasten met ons land, met Europa, zijn schokkend groot. Hier schreeuwt de horeca moord en brand, is het oneerlijk dat er geen strandkussens mogen worden verhuurd en daar proberen mensen wanhopig van wat verrot hout en roestende golfplaten een huis te maken. Niet als tijdelijk onderkomen, dit is hun dagelijkse stek. Ze proberen het zo goed en zo kwaad als het gaat weer op te bouwen. In afwachting van wat hierna komt. Want dat is een zekerheidje, er komt altijd weer iets anders aan.

Ik weet ook wel dat ik met dit soort praatjes verder niets bereik, behalve wat ongemak en gezucht. Maar tegelijk is dat dus precies wat er naar mijn idee mis is. Zolang het allemaal daar is en vooral ook blijft, dan valt het allemaal wel mee blijkbaar. Als wij zelf maar veilig zijn. We kunnen tenslotte niet met iedereen meeleven, toch? Klopt, dat kan niet. Toch zou een beetje meer compassie en dagelijks besef op z'n plaats zijn. Al is het maar omdat de technische speeltjes die wij allemaal iedere dag gebruiken, onze kleding of paracetamol, niet mogelijk zouden zijn zonder de uitbuiting van al die mensen daar.

Wij hebben ongelooflijk veel geluk (al is alles relatief) dat we bij puur toeval op een plek zijn geboren waar bijvoorbeeld een minister-president zegt dat dit (Covid-19) 'een van de grootste, meest ingrijpende en meest bedreigende periodes die ieder van ons ooit zal meemaken' is. Om nu al te merken, na ruim twee maanden ongemak en onzekerheid, dat we 'er klaar mee zijn'. Zoals iemand al opmerkte: westerlingen zijn niet gemaakt om te lijden.

Ditzelfde virus heeft juist aangetoond dat iedereen wereldwijd inmiddels volledig afhankelijk is van elkaar. Het laat zien dat dit is wat er gebeurt als we alleen maar meer willen. Het is slechts een uiting van een veel groter probleem dat alleen aangepakt kan worden als iedereen is doordrongen van het feit dat op deze manier doorgaan simpelweg niet kan. Dat het schoonvegen van het eigen straatje nog altijd een enorme berg afval verplaatsen is. Die berg komt ergens terecht, die verdwijnt niet als bij toverslag. En wat gebeurt er? Ieder voor zich. Een op z'n minst zorgwekkende constatering.

Nou ja. Het was niet mijn bedoeling alweer de predikant uit te hangen. Hoewel die dan wel lekker snel droogt bij deze temperaturen.

#virus #waanvandedag #covid #westen #planeet #100DaysToOffload

Wat mij vandaag opviel en wat ik eerst echt even uit moet schreeuwen: what the fuck? Miljardensteun voor KLM, de auto-industrie die de achterlijke moed heeft om te lobbyen voor aankoopsubsidies zodat 'de consument' nog meer auto's koopt en hoe ondraaglijk wordt het reizen met het OV na 1 juni?

Ondertussen vraagt Het Rode Kruis om naar verhouding een schamele bijdrage van 30 miljoen om alleen al in wat we dan het Koninkrijk Nederland noemen, hulp te kunnen bieden aan mensen die het hardst worden geraakt door al het gedoe. Maar nee, zij moeten maar gewoon donateurs zien te werven voor bijvoorbeeld hun hulp aan ouderen, zorginstellingen, kinderen in armoede, noodhulppakketten. Ehhh... wat klopt hier niet?

Omdat we in een bizarre wereld leven waar aandeelhouders, grootkapitaal, massale belastingontduiking door multinationals (met dank aan de Nederlandse overheid, met speciale vermelding voor de weledele heer Rutte die, geïnspireerd door het gedrocht 'Paars' en de nasleep daarvan, al drie sneue kabinetten lang de boel naar eigen goeddunken nog verder aan het slopen is) en overige fraudelente idioten en andere nono's de dienst uitmaken en schijt hebben aan alles van werkelijke waarde: op gironummer 7244 zijn donaties aan Het Rode Kruis zeer welkom.

Het is maar een bescheiden greep uit de gekte van de dag, hoor. Verder heb ik mij ook weten te vermaken met een relatief rustig rondje Zuiderwoude en alles wat ik wèl mooi vind aan wat de omgeving mij gratis aanbiedt. Laat ik de vogels nog eens noemen. Of de bomen, struiken, sloten en plassen. Een zwanennest, schapen en lammetjes, koeien en zwerfvuil. Oh nee, dat laatste niet. Vanzelfsprekend zie ik ook dat het waterpeil drastisch aan het zakken is. Dat wordt ongetwijfeld ook weer een hele paniektoestand straks. Iets om naar uit te kijken voor een levensgenieter als ik.

Vooruit. Het is tijd om mondkapjes te fabriceren. Gezellig mee in de waan dat we daarmee ons vege lijfje gaan redden.

#waanvandedag #hetrodekruis #ov #mondkapjes #virus #100DaysToOffload

Voordat ik verderga deel ik nu alvast een bijzonder interessant artikel dat vorige week in De Groene Amsterdammer stond (door Kees Vendrik). Over solidariteit, belastinghervorming, de Green Deal, het sociaal contract en risicodeling; de ‘Vijf van Vendrik’. Het is een flink stukkie lezen, maar dan heb je ook wat en vooral: een perspectief. Jeetje, wat een optimisme alhier!

Tja, je moet toch wat. Zeuren kan ik altijd nog. Dus laat ik het eens hebben over het blije gekwetter van de koolmezenfamilie in de uitsparing van de buitenmuur. Trouwe lezers heb ik hier al eerder over verteld. En niet-trouwe lezers moeten dan maar even de kans grijpen door dit fantastische blog te scrollen en bladeren.

Dat getsjilp en gedoe van die rakkers geeft een beetje licht en lucht aan de dag, tussen het lawaai (alles gaat gewoon door, is het niet bedrijfsmatig dan wel particulier, dank u aller buren) door. Soms fladdert zo'n kolige mees gezellig wat voor het raam. Even goedendag zeggen en dan weer door met belangrijker zaken. Want die mensen daar achter het glas snappen er bar weinig van. Dat weten de mezen donders goed.

De duiven links van ons, die ooit hun optrekje op ons balkon hadden, denken er ongetwijfeld zo het hunne van met hun eigen onnavolgbare roekoe-gedachten. Al zal het iets zijn met enorm de pest erover in hebben dat ze nu voor het zoveelste jaar op rij tegen twee kleine toiletraampjes geplakt zitten. Het meest sneu is het wanneer het dan eindelijk eens een beetje regent. Dan zitten ze daar te schuilen. Terwijl ze ooit, schuin onder hun... nou ja, daar zaten ze echt hoog en droog. Niet zo hoog als nu, maar het was in ieder geval sfeerverhogend en comfortabel op die lekkere warme buis. En dat je dan zo fijn de kakkederrie kon laten flatsen op het betonnen vloertje. Alleen al het denken aan dat zalvende geluid maakt ze spontaan nostalgisch. Ach ja, arme diertjes. Ik voel mij er dagelijks schuldig over, heus. Maar soms moet ook ik grenzen stellen.

Vanmiddag, nadat ik ineens volledig uitgeput even een half uurtje op de bank had gelegen (de nachten hebben gaten, dat wil je niet weten), hebben we nog even in de binnentuin gezeten. De bomen hebben mooie uitlopers, het wordt groener en groener overal. Zo'n stadstuin blijft natuurlijk armetierig behelpen en tegelijk, als ik heel even mijn ogen half toeknijp en door mijn wimpers gluur, dan zie ik talloze groenschakeringen en waan ik mij in een oase midden in een smerige stad. Net boven ons hoofd zat weer een ander vogeltje wat voor zich uit te fluiten. Ik heb, zoals ook al eerder gezegd, een bijzonder treurige kennis van vogelsoorten, dus ook deze zachte bundel veren blijft een mysterie voor mij. Maar zingen kon ze. Of hij, het. Maakt niet uit.

Wat wel uitmaakt is dat al deze relatief kleine dingen die groter zijn dan ik mij maar voor kan stellen, dat dit alles precies is waarom ik mijzelf toesta om hier in deze digitale speeltuin regelmatig tekeer te gaan tegen de heersende waanzin. Oké, niet nu. Nee, niet nu. Andere keer weer. Dat is dan in ieder geval een zekerheidje; toch fijn in onzekere tijden.

#waanvandedag #vogels #virus #lente #tuin #artikel

Vooruit, ik doe een poging, maar garantie tot de virtuele deur. Kijk, daar ga ik. Ja, u ziet dat niet, maar geloof het gerust: zo'n beetje ieder woord, moeilijk of makkelijk, wordt minimaal één keer verbeterd. Al kunt u daar gerust twee keer van maken. Precies om die reden verwacht ik er vandaag niet veel van. Toch moest ik nog even wat schrijven. Niet omdat het echt moet, maar omdat ik het wil.

Het was vreemd vandaag. Voor het eerst sinds 12 maart weer met de trein. (Dat mocht ik van mezelf, omdat ik een superheld ben, inclusief maillot en cape.) Het was onwaarachtig stil. De gemiddelde leeftijd (als ik mezelf niet meereken) lag tussen de 25 en 35. Laten we het op 30 houden. Dan doet het woord 'gemiddelde' er tenminste nog toe. Twee intercity's tegen het eind van de ochtend en een stoptrein laat in de middag en zowel heen als terug hetzelfde beeld. Hoewel, niet helemaal. De Amsterdamse stations op de weg terug trokken aardig wat publiek. Niet bizar veel, maar toch een duidelijk verschil met de Zuidelijke Staten. Net als hier op straat in het oosten van de stad. Alles rent en fietst door elkaar, langs elkaar, over elkaar; ja, het is druk op straat. Wat dat betreft was het oosten van Roffa bijna een oase van rust te noemen. Ook een groot verschil: daar zijn vooral auto's op de weg. Een oase met een randje dus.

Alles bij elkaar was het mij meer dan de moeite waard: mijn dochter na al die tijd weer even gezien zonder dat er een telefoonscherm tussen zat. En daarna een ultrakort bezoek aan mijn ouders. Ik op de mat bij de voordeur, zij wat verderop in de gang. Het is allemaal maf, maar ik had het niet willen missen. Tegelijk, ondanks alles, lijkt het alsof het gisteren was dat we elkaar in het echie zagen.

Nu maar weer afwachten wanneer het nog een keer kan, illegaal of niet. Dat is het rare van het zogenaamde versoepelen: er mag meer, maar het wordt ook een heel stuk ingewikkelder om het allemaal te mogen. Ik kan er niets aan doen, maar ik vraag mij ook af waar het allemaal voor wordt gedaan. Als de werkelijke oorzaken van dit hele gedoe niet worden aangepakt, dan kun je symptomen blijven bestrijden tot je een ons weegt.

Zo. En dan nu, om uw tere oogjes en mijn evenzo tere gemoed een plezier te doen, nog even de ergste vertypingen eruit vissen.

#ov #trein #virus #waanvandedag #symptoombestrijding

Joehoe, nog even over die economie. Die is niet gestopt, dus dan hoeft ie ook niet te worden opgestart (wat ik overigens een heel lelijk woord vind, net als uitprinten en oppimpen). De economie is een verzinsel, dus het is sowieso al geen ding met een motor. Als je al in dit verhaaltje gelooft, wees dan zo eerlijk om te zeggen dat de economie is veranderd. En laat dat nu precies mijn stokpaardje zijn: alles verandert, altijd.

Zo komt er ook geen 'nieuw normaal', want dat impliceert een oud normaal. Een norm is ook maar een gemiddelde en per definitie is dat niet altijd iets goeds. 'Omdat iedereen het doet' of 'zo hoort het gewoon' zijn zo'n beetje de slechtst denkbare redenen om iets te (blijven) doen. Je moet kritisch zijn, vragen stellen. Dat zie ik als mijn minimale plicht, dat is mijn bescheiden rimpeling in de vijver. Waarom doe ik dit zo, waarom is het altijd zo geweest? 'Altijd' bestaat niet als zodanig, het is geen constante. Anders zouden we hier niet op deze kekke bol in de bizarre ruimte rondlopen. De enige constante is, ja, daar komt ie weer: verandering. De norm verandert. Dat is het enige.

Ook nog even over de helden, de frontlinie, de vechters, de strijders en al die andere oorlogskreten: hou daar nou eens mee op. Er zijn mensen die al decennia lang zwaar worden ondergewaardeerd en onderbetaald, die zichzelf, net als al die talloze jaren hiervoor, uit de naad werken. Het is te triest voor woorden dat dit nu pas wordt erkend. Laat dat even doordringen. En niet juist nu – nog zo'n lege huls.

Ah, en als ik dan toch weer zo lekker aan het zaniken ben. Het is niet de schuld van China of een andere specifieke bevolkingsgroep of daar weer een subcultuur van. Of 5G (al kan dat op zichzelf ook heus een hoop ellende geven, vast wel). Er is slechts één levensvorm die schuldig is aan alles, inclusief 5G en alle andere G's. Precies, kopt u 'm zelf even in? Fijn. Zoals ik eerder al schreef: wij zijn het virus.

Goed. Laat ik positief eindigen.

#virus #waanvandedag #economie #juistnu #normaal

Het zou kunnen dat het vooral wensdenken is, maar toch lijkt het er verdacht veel op dat ik veel meer vogels hoor dan in de jaren hiervoor. Alsof de struiken en bomen groener zijn en er meer bloemen bloeien her en der langs de weg, fietspaden en trottoirs. Of gewoon daar waar je ze min of meer verwacht: in de plukjes groen tussen al het stadse gesteente.

Wat ook kan is dat ik in de jaren hiervoor minder vaak elke dag een uurtje ging wandelen of fietsen. Even het huis uit en de letterlijk frissere lucht in, gewoon een doelloos rondje (hoewel het maken van een rondje toch een doel impliceert). Want dat staat inmiddels wel vast, de lucht is veel schoner dan een week of zes terug. Hiermee deel ik overigens niets nieuws. U weet dat net zo goed als ik.

Boven mijn tere hoofdje hangt ook een zwaard dat ieder moment kan vallen. Ik vrees er niet voor, maar het wachten maakt mij wel onrustig. Er komt een moment dat alles weer is zoals het was met als enig verschil dat er hier en daar wat afstand wordt gehouden. Maar zelfs dat wordt (en is) een schijnvertoning. Maar oké, elke meevaller is er een. Zoals het niet doorgaan van alle zomerse evenementen. Dat scheelt werkelijk tonnen en tonnen, misschien zelfs miljoenen of miljarden (ik ben geen rekenwonder) afval. Ooit wel eens bij het verlaten van een festivalterrein omgekeken? En toen half in shock gedacht: wie zijn nou al die malloten die er zo'n ongelooflijke bende van maken? Goed zo. Doe dat keer tig en koester het gegeven dat deze bizarre puinhoop deze zomer niet hoeft te worden opgeruimd door talloze fossiel aangedreven bezem- en vuilniswagens, bladblazers en hogedrukspuiten. Tel daar nog alle verplaatsingen van het gepeupel bij op, meestal in staat van ontbinding met als gevolg een ongelukje hier en daar, ongewenste zwangerschappen, geweldpleging en ander leuks. Een nadeel van al die geschrapte popieplasticpret is het overschot aan testosteronbommen die ongetwijfeld alsnog tot ontploffing komen, maar dan een toefje minder gereguleerd. Soms zou je willen dat er iets te kiezen viel.

Aan de hemel in het westen staat Venus alweer een maand of wat te stralen. Nog een week of wat en dan zien we haar een tijdje niet meer met het blote oog. Ik vraag mij af hoe het hier beneden zal zijn wanneer zij weer te zien is. Hoor ik de vogels dan nog of komen ze net als eerder niet meer over het geraas van de stad, het gebulder van de vliegtuigen en de oorverdovende festivals heen? Misschien moet ik voor die tijd leren zwaardvechten of desnoods degens slikken.

#waanvandedag #virus #vogels #venus #damocles

Toch hè, als straks alle winkels weer open gaan, restaurants, cafés en de hele reut, dat moet dan met die anderhalve meter in gedachten toch een beetje ruimtelijk. Dus, zoals je nu al ziet in de stad, krijg je op straat van die wonderlijke rijen zombies. Dat is nu vaak al een beetje een ingewikkelde toestand – en voor mij met mijn sociale gêne, mensenhaat en rijenfobie helemaal een hel – maar hoe gaat dat als echt alles weer open is? Dan kom je aardig in de knoei, volgens mij. De ene rij kan niet te dicht op de andere. En in welke rij stond ik ook alweer? Of krijgen we daar straks ook een app voor? Dat je kunt zien waar je niet of nauwelijks een rij hebt? Gaan we op afspraak de winkel in, krijg je een kwartier en dan ophoepelen en hier je mandje of karretje inleveren. (En wie maakt die zeeppompjes voor algemeen gebruik schoon? En hoe kan het dat de gemiddelde mens niet weet wat anderhalve meter is?) Ik zie het in ieder geval nog niet gebeuren hier op de Middenweg, ik noem maar een winkelstraat. Een smalle stoep vol mensen in een rij bij een boekhandel, broodjeszaak, kledingwinkel, belwinkel, postafhaalpunt annex kantoorboekhandel en een saladebar. Oei, te weinig plek. Wacht, we wijken uit naar het fietspad. Oeps, fietsers wijken uit naar de rijbaan. Ai, auto's wijken uit naar de trambaan. En de tram dendert gewoon vrolijk bellend door, flats! Spreken we dan trouwens ook over coronadoden? En telt het RIVM dat mee, of wordt het gezien als nevenschade (en wat doen we dan met de nichten)?

Ik vroeg mij ook af, nu ik toch bezig ben, wat zou er gebeuren als we dagelijks een update krijgen van alle doden over de hele wereld. Dus dat we elke categorie benoemen? Zouden we dan ook spontaan onze balkonnetjes opgaan en zingen, bewegen en hartjes tekenen op de stoep? Lekker saamhorig en doen alsof alles straks weer helemaal fantastisch is? Ik hoorde vanmiddag nog iemand brallen over hoe verdraaid jammer het is dat Sail nu niet doorgaat, maar kerel: dat komt over vijf jaar heus wel weer dik in orde, heur! – fantaseer hier een ranzige VVD-schaterlach bij. Ik stel me voor dat we dus alle dagelijkse verkeersdoden, 'gewone' griepdoden, ouderdomsdoden, doden als gevolg van slechte voeding ergo obesitas (vaak stevig in de markt gezet door o zo vriendelijke zelf volgevreten multinationals), vuileluchtdoden, doden als gevolg van armoede, uitbuiting, kledingindustrie, smartphone-industrie, oorlogsdoden, natuurrampdoden, klimaatdoden in het algemeen via een kek live-blog laten zien. En dan compleet met experts, overleg, Kamerdebatten, deskundigen to be en extra maatregelen (of toch de teugels iets laten vieren met het Nieuwe Normaal en 137 zomerfestivals in plaats van 102? Oh, en wie licht Bennie Jolink even in? Die belde met vragen over wie er allemaal meedoen met zijn nieuwe band. Helemaal in de war, die man). Maar goed, zo'n 'alledodelijst' is natuurlijk niet bijzonder genoeg, niet nieuwswaardig en daar voelt niemand echt iets bij, kunnen we dus niks mee. Snap ik best. Het moet wel overzichtelijk blijven anders blijven we bezig, hallo.

En wat als straks Covid-19 enigszins is geluwd? Gaan we dan gezellig door met hoe het was? Ik lees dingen als hoe lang het gaat duren voordat het vliegverkeer weer volledig op het niveau van voor het virus is. Ik denk dan: ben je wel goed joh? Dat moet je toch helemaal niet willen? Of al die andere rare berichten over meer van hetzelfde, zoals wegverkeer, extreme landbouw en bizarre veeteelt. Totale waanzin. Dan is er helemaal niets geleerd en kunnen we ons alvast op gaan maken voor de volgende pandemie. Als die niet sowieso al komt. De kans is zeer groot, zeker als er niet iets wordt gedaan aan de oorzaak van dit alles (o.a. kaalslag, bio-industrie). En komt er op korte termijn geen nieuw dodelijk virus, dan gaan we naar de kloten omdat we (momenteel vooral Europa) inmiddels het ene na het andere negatieve klimaatrecord breken en dus niet in staat zijn met al onze stapels geld en kennis de boel volledig om te gooien en onze lieve leventjes veilig te stellen. Nou, de hele riedel die ik hier als duizend keer heb neergekwakt en waarin ik verder ook niets anders doe dan eindeloos fulmineren. Ik ben ook maar een dom keuteltje mens, als verlamd starend in de koplampen van de ondergang.

Wat trouwens ook ineens een heel andere betekenis krijgt in de anderhalvemetersamenleving: mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt.

#anderhalvemeter #samenleving #virus #waanvandedag #rant

Het blijft mij fascineren hoe er tussen alle diersoorten eentje rondhobbelt die zichzelf continue en vrijwillig naar de afgrond brengt. En dan ook nog springt. Het is waarschijnlijk een heel depressieve soort die haar bestaan niet kan begrijpen en er aldus niets zinnigs van weet te maken. Dat hoeft ook niet, want ieder weldenkende soort weet dat het leven geen zin heeft, geen enkel doel dient, behalve er tijdelijk zijn. Volledig nutteloos en onderdeel van een wezenloos chemisch geheel dat niets anders is dan een uiting van, of anders een aaneenschakeling van, chaos en verandering. Toeval in haar meest pure vorm, als die al bestaat. Er is zelfs reden aan te nemen dat er meer van die grote gehelen zijn. Maar dan nog geeft diezelfde reden geen antwoord op de jengelende waarom-vraag. Er is geen antwoord, dus kun je 'm ook niet krijgen. Je moet er maar mee omgaan.

Leven is niets anders dan het bedenksel, om een klein beetje houvast te bieden aan die zwalkende soort, dat realiteit heet. Het is een fase tussen ontelbare andere fases in. Soms lang, soms kort, altijd onvoorspelbaar. In die periode kun je als soort van alles doen hoor, prima, geen probleem. Dat kun je als troost ervaren, niets moet, alles mag. Het is goed. Neem je tijd, kijk maar hoe je die wilt besteden. Zoiets.

Dan blijft het dus wonderlijk dat de keuze valt op allerlei constructies van zelfdestructie en volledige verwijdering van het ecologisch systeem (de enige soort die voor zover ik weet in het geheel niets bijdraagt en alleen maar neemt). Misschien wel daarom, dat kan ook: het heeft toch geen zin, dus collectieve zelfmoord, meestal voorafgegaan door onnoemelijk veel lijden in welke vorm dan ook, is de snelste weg naar vergetelheid. Om dan vervolgens in paniek te raken als die weg ineens gestalte krijgt.

Het is een rare, maar zoals gezegd, fascinerende soort. Ik vermaak mij er in ieder geval dagelijks mee met een gevoel dat het midden houdt tussen afkeer en medelijden.

Voor mij zit de schoonheid in dit besef.

#waanvandedag #existentieel #mens #diersoort #virus

Zodra het donker wordt begint hier aan de overkant de lichtshow. Ons huis kijkt uit op een blok huizen op luttele meters afstand (net iets meer dan anderhalve meter) en we kijken elke avond reikhalzend uit naar wat de mega-plasmaschermen ons gaan bieden. Er is tenslotte altijd wel iets wat de moeite van het onderling becommentariëren waard is. Tot grote tevredenheid van ons bitterzure bestaan.

De gordijnen aan de overzijde blijven vaak tot laat open, soms zelfs de hele nacht. Dat gaf, in de tijd dat ik nog bijna iedere nacht mijn paniekaanvallen in mijn klamme onderbroek en slaaphemd stond weg te hyperventileren (naar je buik, houd vast en weer los, rustig in en weer uit), mezelf in armen en benen kneep, aan mijn haren trok en ondertussen met mijn blik op oneindig op de plaats marcheerde om toch zoveel mogelijk in het hier en nu te blijven en mijn aandacht te richten op alles behalve wat zich in mijn hoofd en lichaam afspeelde, een extra afleiding. (U heeft gelijk, dat was een onmogelijk lange zin, maar hij klopt heus en dat is nu precies de kik.) Ik kreeg dan soms zo midden in de nacht vol vallende sterren en dansende muggen ineens een, laat ik het netjes zeggen, erotische film voorgeschoteld. Ik moet zeggen: dat hielp. Niet veel, maar het verrassingseffect deed het leuk. En opnieuw toegegeven, toen de verrassing eraf was, hielp het niet meer. Jammer. Dat had een hoop verzekeringspsychologengeld en tijd gescheeld.

Het zijn van die meevallers die losstaan van al het tranentrekkende moois dat het leven ons in deze uitzonderlijk levendige doodlopende straat biedt. Net als de binnentuin waar ik eerder al over schreef. Omdat we gelukkig alweer de eerste droogte te pakken hebben en de zon in haar vuistje lacht, treft u deze tweehoognoorderlingen nu met regelmaat op een bankje met de zichtzijde naar het zuidwesten omgeven door plukjes groen en vierhooghuizenblokken. Vogels vliegen af en aan, maken een hoop kabaal en wij lezen ondertussen onze boeken en pakken er af en toe wat extra digitale lettervoeding bij. We delen onze kijk op het gelezene, bespreken de gedachten die daaruit voortvloeien en houden het altijd beschaafd. We zijn tenslotte buiten in het openbaar. Daar past geen felle discussie. Dat doen we gewoon gezellig thuis.

Niet ver hier vandaan is een bergmeer. Op het meer een rubberbootje. In het rubberbootje zitten ze, kijk. Knikkebollend dobberend door een intelligente opsluiting. In de verte raast de waterval.

#waanvandedag #paniekaanval #lockdown #virus #tuin #stad