Dus ik denk: gelijk groots aanpakken die handel, gelijk een hele pallet van die dingen, huppekee. Wat kan mij tenslotte gebeuren? Daarom. Snelle levering en gratis bij bestellingen boven de 500 euro. Meepakken, zeg ik.

Ik heb ze nu door het hele huis op de meest cruciale plekken neergelegd en zelfs wat extra her en der verspreid: op tafel, op de vensterbank, op het keukenblad. Ja, en ook voor als ik naar buiten ga en in de trein ben ik voorbereid. In mijn jaszak, onder mijn kraag, broekzakken. Geen halve maatregelen.

En toch, misschien doe ik iets niet goed. Wat ik mij trouwens nauwelijks voor kan stellen, maar hé, ik ben ook maar een eenvoudige jongen, dus vooruit. Want, weet je, ondanks al die gele rubberen dingetjes overal helpt het allemaal geen ene malle moer. Overal nog steeds net zoveel lawaai als voorheen. Gek toch? Hier kijk zelf dan, op de doosjes staat het er toch echt: herriestoppers.

#waanvandedag #100DaysToOffload #shop

Het valt niet mee om de Nederlandse taal als tweede taal eigen te maken. Ja, misschien als je hier voor je zesde gaat wonen (met dank aan de betrouwbare informatie van de geliefde die hier de baas is), maar elke leeftijd daarna maakt het allemaal nog moeilijker.

Er zijn zoveel vanzelfsprekendheden in de taal waar ik, voordat ik ooit als vrijwilliger gezellig een potje rond een tafel met anderstaligen ging zitten bomen, nooit bij stil heb gestaan. Vooruit, uit mijn docententijd op een vmbo nam ik wel mee dat de lidwoorden behoorlijk hels zijn; blijkbaar kun je voorzetsels in de duivelswoning met alle gemak ook een koude dag laten bezorgen (geheel gratis bij afname van tien voorzetten!).

Zo bedacht ik mij gisteren op de fiets weer een fijne instinker. Ik heb een beetje door de stad sjezend verder toch niets om handen, behalve dan de chaos die we verkeer noemen in de onvoorspelbare gaten houden. Kwestie van overleven en dat kunstje beheers ik tot nu toe vrij redelijk. De ingeving kwam doordat ik een garagebedrijf passeerde. Ineens dacht ik aan mijn puberende tijd als leerling-automonteur (voor de mij-kenners onder ons is het geen verrassing: dat werd geen succes). Het woord uitbalanceren verscheen voor mijn geestelijke gezondheidsoog. Want dat is zo'n dingetje wat ze doen in een garage: het uitbalanceren van wielen. Hartstikke leuk. Nog leuker wanneer ik dan ineens volledig besef (kun je iets deels beseffen?) dat dit zo'n woord from hell moet zijn als je Nederlands leert.

Dit gaat namelijk een hoop vraagtekens opleveren hoor: UITbalanceren. Wat betekent dat je iets IN balans brengt. Maar UIT balans zijn is iets vervelends, iets negatiefs. Toch, om IN balans te zijn, moet je iets UITbalanceren. Leg dat maar eens uit. Om de gekte compleet te maken, is het altijd aan te bevelen er een onnavolgbaar slechte woordgrap inclusief lidwoordconfusie bovenop te gooien: een uitbal lanceren. Nou, dan zijn de flauwe rapen gaar! Leuk hoor, scoren over de verwarring van anderen. En de les is voorbij voor je het weet. Dikke bonus.

#waanvandedag #NT2 #lidwoorden #voorzetsels #confusie #hell #taal #100DaysToOffload

In afwachting van iets wat je niet eens tussen de buien door kunt noemen, bedacht ik mij dat ik misschien hier van enig nut zou kunnen zijn. Al zal het niet meevallen. Mijn zijnsstaat is er eentje van ontbinding, maar dan zonder de troep die dat geeft. Het tegenovergestelde is zelfs waar, want hoe druileriger ik mij voel, hoe meer ik mijn gedesillusioneerde controle wens uit te oefenen over mijn habitat. Alles aan kant, alles op z'n plek, alles vertrouwd en voorspelbaar. Buitenshuis is het allemaal al grillig genoeg.

Grillig, echt waar joh? Ja, oké, er is die wanstaltige grijze miezersmurrie. Tot een dag of twee terug was de lucht een groot kunstwerk. Wilde wolkenpartijen, razende wind, dan weer een bui, dan weer een fikse straal zon. Dat heb ik toch liever dan dit eindeloos lijkende gezever. Over gezever gesproken: moet je net dit stukje hebben. Gezeur over het weer en het gemoed. Ik heb u gewaarschuwd, het zou niet meevallen. Of zoals mijn opa zei: het valt wel, maar niet mee. Wat dan weer een mooie vorm van onsterfelijkheid is. Dus toch een meevaller.

Nou, deze dag dondert vanzelf verder. Ik ga zo maar eens een poging tot supermarktlevensmoeheid doen. Karretje pakken, blik op oneindig en doen waar ik goed in ben: alles en iedereen vervloeken.

#waanvandedag #100DaysToOffload

Volgend jaar om deze tijd hangt er hopelijk ergens in Rotterdam een vlagachtige te wapperen met daarbij een half vergane schooltas. Ofwel, de bijna 16-jarige heeft dit schooljaar heel mooi afgerond en is nu in de overgang naar het examenjaar. Jawel, zo kun je de periode tussen de ene klas en de andere best noemen. Nu hopelijk nog goed nieuws uit IJburg en iedereen is studietechnisch helemaal blij.

Verder is het nu niet het moment om al teveel los te gaan hier. Dat leidt tot een eindeloze rij gefrustreerde letters achter elkaar. Neem zoiets als 'herstel'. Wat een onzin. Herstel gebeurt alleen wanneer het kwartje eindelijk valt en er een einde komt aan groei, omdat het nu wel eens genoeg is. Bijvoorbeeld. Maar ja, kwartjes zijn er niet meer, dus dat wordt weinig vallen. Kans verkeken.

Mocht je toch behoefte hebben aan wijze en tevens stekelige woorden, dan raad ik je van harte de column van Ewald Engelen aan.

Goed, ik miezer nog even verder.

#waanvandedag #degroene #ewaldengelen #studie #school

Soms zou ik een fruitvlieg op een bananenschil willen zijn. Gezellig iedereen irriteren en er zelf geen last van hebben. Hoewel, zeker weten doe ik dat niet. Misschien is een fruitvlieg een hoogbewust wezen dat allang in de gaten heeft dat er meer is dan een klimaatverandering met onvermijdelijke gevolgen. Ik noem maar wat. En dat betekent dan weer dat ik helemaal geen fruitvlieg wil zijn, ook niet op een overheerlijke bananenschil. Alsnog teveel kopzorgen.

Wat ik mij laatst bijna hardop – en lusteloos door de supermarkt sloffend – afvroeg: hoe zit dat eigenlijk met het paardenmiddel. Wanneer is er ooit iemand geweest die dacht dat het middenstuk van een paard het, ondanks het nogal rucksichtloze karakter van dit gegeven, ultieme medicijn zou zijn. Terwijl paarden over het algemeen worden gezien als edel dier. (Waarom zij wel en de andere dieren niet, is mij overigens een raadsel. Net zoals de mens blijkbaar in een verheven categorie zit. Maar oké, dat terzijde.)

Er is blijkbaar een tijd geweest dat het paard van toen de fruitvlieg van nu is. Zoiets. Want fruitvliegen zijn behalve irritant óók heel nuttig. Er wordt flink wat mee getest in laboratoria. Je mag als mens gewoon alle mede-dieren martelen omdat we stiekem allemaal godsgestoord zijn, dus vooruit dan maar. Zo zal er destijds ook flink in paarden zijn gehakt en gezaagd om te ontdekken dat wanneer je het allemaal echt niet meer weet, je altijd nog iets met hun middel kan doen. Nou, en laat ik het nu echt allemaal even niet meer weten. Of beter gezegd: ik weet niks, wist niks en zal nooit weten. Ergo, een gekmakende onnozelheid is alles wat ik weet.

Om toch een beetje constructief te eindigen, deel ik met liefde een artikel van De Correspondent. Over hoe het 'oude normaal' precies is waar we niet naar terug moeten willen. En dat in heldere taal, sterk onderbouwd en nog veel belangrijker: volledig naar mijn hart en onderbuik. Leestijd ongeveer 15 minuten. Doe er je wijsheid mee. Graag gedaan. Dan fantaseer ik ondertussen nog even door over hoe varkens mensen met miljoenen tegelijk slachten, hoe fruitvliegen allerlei tests op mensen uitvoeren en hoe bomen mensen omzagen.

#waanvandedag #jelmermommers #decorrespondent #fruitvlieg #paardenmiddel #100DaysToOffload

Langs het spoor bij station Gouda ligt een parkeerplaats. Bij de uitgang staat een bord:“Bedankt voor uw bezoek en tot ziens!”

En, wat ga jij doen vandaag? – Nou, het is alweer een tijdje geleden, dus ik dacht, laat ik de parkeerplaats weer eens bezoeken.

#parkeerplaats #gouda #waanvandedag #trein #100DaysToOffload

Soms is het best fijn wanneer het vier uur in de middag is. Al was het maar omdat dan de bouwvakkers die hier aan het eind van de straat met twee mega-projecten bezig zijn het voor gezien houden. Busjes in en morgen in alle vroegte verder.

Inmiddels is het ene blok volledig met de grond gelijk gemaakt. Of nou ja, bijna. Alleen de oude fundering ligt er nog. Sinds vorige week zijn ze die eruit aan het beuken met een machine. Een soort graafmachine zonder graaf, maar wel met een dikke vette beitel. Dat ding hakt gezellig pneumatisch die fundering aan gort. Keerzijde: je dreunt weg in huis. De kledingkast, die toch behoorlijk groot en stevig is, klappert zijn spiegeldeuren suf. Onder andere. Of, zoals mijn vader zegt wanneer hij een paar uur de geur van zijn peuk niet onder zijn neus heeft gehad: alles trilt.

Zelfmedelijden is nog te behappen. Ik heb meer te doen met de ouderen die in het pand direct daar aan de overkant van dat hels kabaal zitten. Hun hele verzorgingshuis wordt groots gerenoveerd, dus dat is al een feest op zich. Maar met een overbuurpand dat volledig tegen de vlakte wordt gehakketakt gratis bij. Straks begint het heien. Ook weer iets om naar uit te kijken.

Ik heb in dat verzorgingshuis een jaar of drie geleden nog kort gewerkt, trouwens. De gesloten afdeling. Dat viel mij niet mee, maar dat vonden de bewoners niet erg. Elke dag was ik tenslotte weer een nieuw gezicht voor de meesten, de verrassing was altijd compleet. En als ik denk aan de verwarring waarin die mensen van zichzelf al zitten, dan vermoed ik dat ze het nu helemaal niet meer bevatten met al die klerenherrie.

Schiet mij nu zomaar te binnen. In die periode schreef ik wat fragmenten van het leven op de afdeling. Schetsen, momentopnames, noem het wat je wilt. Ik zet er eentje hieronder. Dan kan het archief voor vandaag weer dicht, scheelt een hoop ouwe tocht.

---

Bezorgklacht Ze begrijpt er niets meer van, geen bal. Ze was altijd abonnee van De Volkskrant, maar nu krijgt ze ‘m zomaar ineens niet meer. Ja, soms, maar dan heeft iemand anders er al in gelezen, dat heeft ze heus wel in de gaten.

Geen bal snapt ze er meer van, echt helemaal niets wat ze er nog van begrijpt. Ze kreeg altijd netjes De Telegraaf in de bus, maar nu? Nooit meer. Ook niet af en toe. Wel De Volkskrant, soms. Maar ja, moet je kijken hoe die eruit ziet? En ze betaalt er toch zeker voor? Elke maand hoor. Maar een nette krant ontvangen, ho maar! Moet je zien, deze heeft zelfs geen voorpagina en hij is al twee weken oud, zei haar dochter. Maar ja, die ziet ze ook nooit meer, haar dochter.

Ze snapt er niets meer van, geen bal. En ze is ook haar bril kwijt. Ja, ze weet wel wie dat doet, maar dat zegt ze niet hardop, ze kijkt wel uit. Ze pikken hier alles onder je neus vandaan. Dat snapt toch niemand, waarom zou je dat doen?

Ze snapt er de ballen van. Ze zal het allemaal wel met haar dochter bespreken als ze die ooit weer eens ziet. Gisteren was ze er? Echt waar? Ze lacht. Gisteren heeft ze haar dochter gezien, ja, dat was fijn. Het is ook zo’n schat van een meid.

#waanvandedag #gentrification #renovatie #werkzaamheden #verzorging #archief #100DaysToOffload

Interpol is een band. Ze brachten redelijk wat albums uit met daarop best wat goed werk. Aldus deze muzieksnob. Ongetwijfeld zijn de inkomsten door al het gedoe van de laatste vier maanden een beetje teruggelopen en klussen ze nu freelance wat bij. Tenminste, dat was wat ik dacht toen ik las dat Interpol door Iran om hulp is gevraagd bij de arrestatie van Trump. Blijkt Interpol ook een Internationale Politie-organisatie te zijn. Zie je, daarom moet je nooit alleen de koppen lezen. Weer wat geleerd.

Over leren gesproken. De laatste week van toetsen is ingegaan. Deadlines moeten worden gehaald, cijfers gescoord. En dan maar hopen dat je overgaat. Nee, niet ik, ik ben enorm overgaand, maar de bijna 16-jarige dochter die, het moet gezegd, echt haar best doet om het schooljaar een beetje gezellig af te sluiten. Het moet raar lopen als ze na de zomervakantie niet in het examenjaar terechtkomt, maar zoals het gezegde luidt: dans nooit met beren als de weg nog bezaaid ligt met spijkers.

Ook de voor de tweede keer afstuderende (ze heeft in Syrië al een literatuurstudie afgerond en is nu bezig met haar eerstegraads bevoegdheid docent Frans) Koerdische klant en inmiddels vriendin, is hard bezig haar scriptie nog voor 2 juli af te krijgen. Daarna kunnen we een bescheiden feestje vieren. Ik vind het nogal wat hoor. Vluchten uit Syrië, alles achterlaten, een heel leven op z'n kop, en dan uiteindelijk hier in een nieuwe taal, cultuur en omgeving opnieuw gaan studeren en daarnaast lesgeven op een middelbare school, terwijl de twee kinderen ook nog eens niets tekort komen. Of het allemaal niet ingewikkeld genoeg is, overleden haar moeder en kort daarna haar broer eerder dit jaar. Ik hoop enorm dat ze na volgende week eindelijk de tijd kan nemen om de gekte te verwerken.

Wat mijzelf betreft, ik maak na deze week waarschijnlijk een bescheiden pas op de plaats. Met een huppeltje erbij. Een dag of twee. Langer houd ik het toch niet vol. Want het is allemaal leuk hoor, al dat afronden, maar het is ook verdraaid vermoeiend. Of misschien schrijf ik mij wel in voor een zomercursus 'levend varkens verbranden in kokend water'. Schijnt enorm hot te zijn momenteel.

Hoera. De mens en het leven. Vol met idioterie. Leuk, grappig, mooi en schokkend triest.

#waanvandedag #studie #interpol #nieuws #zomervakantie #100DaysToOffload

Het was gisteren een feestelijke dag. Onze zeven jaar samen hebben we in stijl gevierd met een dagje Arnhem. Eerst naar Konijnenvoer, een bijzonder fijne plek en al het lekkere voer veganistisch en huisgemaakt vers. We zaten in alle rust buiten in de schaduw, het personeel heel vriendelijk. Nou, blablabla, als dit een foodblog was dan zou je bijna denken dat ik werd gesponsord voor zoveel gloria. Neem gewoon van mij aan: ben je in Arnhem, eet daar je buikje rond.

Daarna naar De Kerk, ofwel, de tijdelijke schuilplaats van Museum Arnhem dat flink wordt verbouwd. We zijn er al vaker geweest, het is een imposante oude kerk die nu dienstdoet als voorlopig museum. Een indrukwekkende expositie: City Life. Tot ergens in augustus kun je erheen, dus doe gek. Als bonus was het ook daar, zoals je mag verwachten in zo'n gigantische kerk, relatief koel.

Vervolgens fietsten we met onze OV-fietsen wat door Arnhem, heuvel op en weer af. Een toefje Park Klarenbeek en een uurtje bankhangen in Park Sonsbeek. Het luie zweet was daar inmiddels wel aan toe.

Onderweg naar huis heb ik ook nog leuk even voor stiltecoupé-nazi gespeeld. Ik ben er allesbehalve trots op, want ik heb staan schelden tegen vier mensen. Verdienden ze mijn ikhaatmensen-furie? Nee, niet op die manier. Waren ze enorm irritant en bijgeval de bevestiging dat er een hoop malloten los rondlopen? Ja, dat wel. Zeg zelf. Met z'n vieren die coupé binnenwandelen, blikjes bier opentrekken, ouwehoeren, opmerken dat het een stiltecoupé is en daar dan verder maling aan hebben (blijkbaar was de opmerkzame thank god it's friday-boy tevens de sufferd van de groep). Mondkapjes gingen af voor een slok, dan weer op, of nee, laat ook maar: nog een slok. Kortom, drinken in het openbaar, met z'n vieren zitten waar twee is toegestaan, grotendeels zonder het maffe mondmaskertje en schijt hebben aan de stilteregel. Nogmaals, ik ben niet trots op mijn regeltjesuitbarsting, want ook ik heb zo mijn bedenkingen bij met name de nogal kromme mondkapregel (en per 1 juli mogen we ook gewoon weer zitten waar we willen, blijkbaar is het virus inmiddels gemuteerd tot intelligente vorm die de westerse kalender aanhoudt). Toch, ik had het best iets anders en vooral iets rustiger aan kunnen pakken. Echt kwaaie gasten waren het achteraf niet, gewoon een beetje baldadig zo met z'n vieren op weg naar het brute Amsterdam. Vermoed ik. Maar goed, na mijn tirade vertrokken er alvast twee. De andere twee gingen weg nadat ik, toen ik was gekalmeerd – en een medereiziger mij steunde door de heren nogmaals te wijzen op 'de gebruikelijke usance' (vrij naar Kees van Kooten) – mijn excuses had aangeboden voor mijn gescheld. Insgelijks, zeiden ze en zochten hun verdwenen vrienden op.

Al met al een memorabel dagje in het teken van lief en leed. Passender ga je het niet krijgen. Oh, en via deze weg trouwens iedereen bedankt voor de felicitaties die we de hele dag door kregen. Het maakte de roze wolk compleet.

#waanvandedag #liefenleed #ov #arnhem #konijnenvoer #museum #citylife #100DaysToOffload

Ik heb sinds kort een t-shirt met op de borst een abstracte afbeelding van een olifant. En ooit, als ik het mij goed herinner in 2001, zat ik zelf op de rug van een olifant. In Thailand.

Jawel, ook ik was zo'n rampzalige toerist die een ritje wilde maken op dat prachtige dier. Ergens in mijn hoofd, of gewoon onderbuik, spookte rond dat het fenomeen toerist op olifant misschien niet helemaal zuiver was. Ik had heus de verhalen gehoord over hoe olifanten van baby af aan werden mishandeld en gedrild om straks als ze groot genoeg waren iedere dag een paar keer gedwee een vaste route door het woud te maken. Steeds met een andere, meestal westerse, idioot bovenop hun majestueuze rug.

Maar deze plek werd in de reisgids juist aangeprezen om hun olifantvriendelijkheid. Het was tenslotte hun brood, dus dan moesten ze ook goed voor deze geweldenaars zorgen. Logisch toch? En ja, ik trapte er in. Ik was jong en naïef en wilde het maar wat graag geloven. Met mij heel veel anderen, al is dat al helemaal geen excuus, want juist dat had mij wakker moeten schudden. Net als hoe reisgidsmakers allerlei schimmige dealtjes maken met lokale attracties en vice versa. Handjeklap avant la lettre – oh pijnlijke kennis achteraf.

Het werd ondanks al dit gepruttel een onvergetelijke ervaring. Ik genoot intens. Ik was diep onder de indruk van dit enorme dier dat mij op haar rug gedoogde. Ik gooi er nog een cliché tegenaan, maar wat een gratie, wat een souplesse en wat een, ik kan niet anders zeggen: wijsheid. Ik voelde me tegelijk ontzettend naar; ambivalentie bewandelt onnavolgbare wegen en schuldgevoel komt in vele smaken.

Na afloop heb ik de lieverd bananen gegeven. Die kon je daar kopen. Ook logisch. Bonusverdienmodel. Op de foto met de gids, olifant erbij. Ka-tsjing. Schitterend, dat ook. Toch bleef het altijd aan mij knagen.

Dat werd er niet beter op toen ik van de week een artikel las over hoe olifanten nog altijd worden mishandeld voor precies dit doel, het eindeloos rondlopen met toeristen.

Ik denk dat ik daarom vandaag dit t-shirt aantrok. Zwart en in de volle zon. Dat ik een beetje boete doe en tegelijk een minuscule ode breng aan die goede, mooie reus.

Gosh. En dan heb ik het nog niet eens over mijn vliegschaamte. U ziet het: ik ben geen haar beter, ondanks al mijn gevloek en getier alhier. Edoch (lekker een beetje historisch woordbesef) – een mens kan leren en veranderen.

#olifant #waanvandedag #thailand #toerisme #100DaysToOffload