Er zijn allerlei halfbakken dingen die door mijn hoofd spelen. Zoals kinderen die gillen op straat, gewoon omdat ze dat nu eenmaal doen als ze spelen. Gillen. Heel hard en heel lang. Tot ze zich er op een gegeven moment te groot voor voelen, maar dat duurt oorverdovend lang.

Hier aan de overkant hebben we sinds enige tijd iemand die, zo lijkt het, voor z'n plezier buiten voor zijn deur oeverloos met een schuurmachine bezig is. Dat giert dan een uur of wat bijna onafgebroken door. Soms vliegt er een plaatje hout dat ie aan het schuren is door de straat. Wees dan maar blij dat je daar niet net voorbij loopt. Oké, wil je ook niet, want dat geluid wil niet van nog dichterbij horen. Het wisselt wel de eindeloze stroom bouwgeluiden van ietsjes verderop af, vooruit.

In de supermarkt maakte ik de man achter de zelfscankassa heel erg blij toen ik uit overwegingen van sociaal smeermiddel opmerkte dat ik de nieuwe handscanners een grote verbetering vond. Hij sprong bijna letterlijk een gat in de lucht en benadrukte dat hij dat niet vaak genoeg kon horen. Van zoveel oprecht enthousiasme word ik dan weer een beetje vrolijk.

Nu ik toch fijn wat aan het heen en weer springen ben, lees dit uitstekende artikel van Jelmer Mommers (De Correspondent). Een heldere duiding van hoe het één naadloos met het ander samenhangt.

Verder was het vandaag een dag vol creatief zijn met beeld, muziek en poëzie. Foto en video om precies te zijn. We gaan ons samen met schrijver/dichter Sholeh Rezazadeh (we werkten al vaker samen) op haar initiatief aanmelden voor een interessant literatuurfestival. We maken samen een nieuw verhaal met gedichten en muziek. Nou, nog lekker vaag, maar veel duidelijker kan ik het nu even niet maken. We zijn er in ieder geval gezellig mee bezig. Hopelijk valt de keuze (ook) op onze inzending en kunnen we het verder uitwerken en live uitvoeren. Dan kun je het zelf ervaren. Maar, het is dus nog even afwachten. En zo niet, dan toch. Denken we. Ergens, ooit.

Hatsjikee, uitgeprutteld. Het snaveltje gaat toe en de oogjes dicht. Dan voldoe ik in elk geval aan de randvoorwaarden van de slaap.

#waanvandedag #decorrespondent #literatuur #muziek #kunst #poetry #100DaysToOffload

Normaal mijd ik door de regen lopen of fietsen als de pest. Maar gisteren wandelde ik met veel plezier een klein uurtje door het park. De regendruppels waren dik, maar met weinig. Of, met een beetje kromme fantasie, zoals ze bij Sparta zingen: we zijn met weinig, maar gek!

Het park blijkt een enorme puinhoop. De gevolgen van picknick en barbecue, rondjes renners en door waanzin gedreven push-uppers. Opruimen is niet het sterkste punt der mensjes. Het zij zo. Deze keer zucht ik, voel mijn gal opborrelen, haal mijn schouders op en adem lang uit. Ondanks de zooi regent het nu een oase van rust. De vogels lekker druk, de eenden dobberen wat rond of zitten aanstellerig ineengedoken aan de kant. Meeuwen chillen 'm hard op de paaltjes die uit het water van Benedendiep steken. De stevige regendruppels lessen de ergste dorst van de bovenste bladeren. Alles daaronder moet nog even geduld hebben net als de kurkdroge grond. Al zal dat nu, een dag en buien later, inmiddels wel anders zijn. Het lawaai van de stad dat de afgelopen weken weer steeds meer aanzwelt lijkt tijdens de wandeling verder weg dan anders, alleen dat is al een feest. Al met al liet ik mij prikkelen door de artificiële natuur.

's Middags bakten we ze bruin. Veganistische brownies. Ze waren (en zijn) goddelijk. Ongetwijfeld door het magische ingrediënt vriendschap dat er door onze lieve vriendin aan is toegevoegd. Het was een middag zoals ik de middagen graag heb. Goed gezelschap, praten, lachen, muziek. En een baksel als kers op de taart.

Tussen de ochtend en de middag wachtte nog iets moois. Ons was namelijk al verteld dat er op dinsdagmiddag door een warmbloedige fan een prachtige bos bloemen en een kaart waren afgegeven in de boekhandel. Logisch, als je allebei met regelmaat tussen die boeken ronddoolt dan is het niet raar dat onze fans ook daar opduiken. Het zijn nu eenmaal slimme mensen, stuk voor stuk (ik houd graag iedereen te vriend, of ligt het er nu te dik bovenop?). Hoe dan ook, we moesten geduld hebben, want pas gisteren was het weer boekhandeltijd. En zo kwam de vrouw met de S. gisteren met een weelderige bos bloemen en een kaart vol warme woorden thuis. Over kersen en taart gesproken.

Of het allemaal nog niet genoeg was, ik geef de schuld aan de adrenaline, speelden we voor de bezoekende vriendin nog voor het bakken aanving een nummer in aanbouw. Inderdaad, het moet allemaal niet gekker worden.

Hoogste tijd om af te sluiten met de woorden uit de tekst van Anne Clark: it rains even harder now (Our Darkness).

#waanvandedag #mankes #muziek #video #anneclark #sparta #vriendschap #100DaysToOffload

Instabiliteit is ook stabiliteit. Zoals ik nu, net als wel vaker, op een punt ben beland dat ik alles kan aangrijpen om over te schrijven. Er is altijd de stortvloed aan ergernissen en tegelijkertijd word ik doodmoe van mijn eigen gefulmineer en het niet kunnen negeren van prikkels. Dat getypt hebbende zit er ondertussen een stemmetje of zeven doorheen te gillen dat ik best nog even dit of dat in de groep kan gooien. En misschien, als ik dan toch bezig ben, ook gelijk nog even wat andere stupiditeiten der achterlijke machten en krachten de wereld in slingeren. Maar nee. Niet nu, niet vandaag. En misschien ook niet morgen. Dat zien we dan wel weer.

Over prikkels gesproken. U hoort het gelukkig niet, maar hier gaan de verbouwingen in aangrenzende appartementen lustig door. Vanochtend vroeg ging de eerste boormachine alweer door de muur, zaten we rechtop in bed, zuchtten we even moedeloos en deden alsof we nog een kwartiertje konden slapen. Het aanhoudende gebrom van de sloopkogel annex graafgrijpmachine op de hoek, joelende bouwvakkers, de eindeloze stroom dieselbestelbusjes in de straat, telefoongesprekken op balkons en bij voorkeur op speakerstand, sigarettenrook, wietlucht, verbrand vlees van mens en dier, overvliegende helikopters, veel te laag vliegende Boeings (want ja, de wind staat zo vervelend ongunstig, we moeten wel uitwijken, dus dan maar even zo laag mogelijk over een woonwijk of tien: verder niets aan de hand mensen!), sirenes loeien af en aan, scooters knetteren, fietsers bellen of schreeuwen, trams tingelen, bussen toeteren. Vogels fluiten, bladeren ruisen. Mijn hart racet, mijn rechteroog is ontstoken, mijn linkerbeen en -voet tintelt, steken in mijn nek en hoofd, mijn armen zijn gevoelloos, mijn rug zeurt en prikt. Adem in, adem uit en komt u maar door met de gevreesde freesmachine en heipaalconstructor.

Er zijn verzachtende omstandigheden. Zoals de live sessie die we afgelopen weekend met gepaste trots deelden. Veel van de lezers hier zijn ook trouwe MANKES-volgers, dus die hebben 'm al gezien. Maar dat geldt niet voor de rest van de hele wereld. Daarom, hieronder een integrale muzikale bijdrage. Omdat geluid niet altijd herrie maakt en een uitlaatklep (of meerdere) de beste oplossing is.

#muziek #music #acoustic #mankes #waanvandedag #sound #100DaysToOffload

Vandaag een schandalig zelfpromotiepraatje. Nou, niet echt alleen voor mezelf, ook voor mijn partner in crime. Gedeelde smart is helende smart, zoals ze niet zeggen. En waarom dan al die borstklopperij? Simpel, wij zijn goddelijk goed bezig. Een kraakverse video bijvoorbeeld. Of neem de fonkelnieuwe nieuwsvlieger en vanmiddag ook nog een telefonisch interview. Hallo, doe even chill!

Beginnen bij het begin. Wij scheppen wat af zo samen. In de afgelopen jaren hebben we onze bescheiden bijdrage geleverd aan de kunsten. Muziek, optredens door Europa, video's, beeld- en schrijfwerk. Onze meest recente creatie kon dan ook niets anders zijn dan een video bij het nummer 'I Am God'.

In de nieuwsvlieger (om onduidelijke redenen ooit voor die term gekozen, vaag staat mij het beeld bij van een flyer die gericht wordt uitgedeeld) gaan we er een toefje verder op in en lees je nog veel meer interessants. Zoals wat wij onder andere hebben gelezen en graag met je delen.

Straks rond kwart over een (13.15 uur) een telefonisch interview in het muziekprogramma 'Zwaardvis' bij Radio Capelle. Meeluisteren kan gewoon online: via de webplayer bovenaan hun website.

Alvast veel plezier met al dit moois in bange dagen.

#mankes #waanvandedag #muziek #band #radio #video

Ik wil natuurlijk niet teveel teleurstellen, maar ik deel het toch maar even: feestjes hoeven voor mij meestal niet zo. Daarom had ik het vandaag een beetje zwaar.

Normaal wordt dat hele Oranjegebeuren pas ergens in Watergraafsmeer voelbaar. Dan kiezen we daar vrijwillig voor. Lopen we een rondje langs alles wat ze daar als oude meuk zien, maar voor een beetje bewoner in onze wijk zowat goud waard is. Doorgaans is het hier een stille boel met kleedjes en rommel. Behalve op de reguliere dagen, maar dat is gewoon de norm alhier. Je flikkert alles wat je niet nodig hebt op straat, ergens in de betrekkelijke omgeving van een vuilcontainer. Dan is er altijd wel iemand die er alsnog iets mee kan, of helemaal niet. Dan is het hopen op een bezoekje van de ontgoochelde straatvegers.

Het was dus vanochtend even schrikken toen er vanaf een uur of elf ineens vanuit onze geliefde binnentuin een heel yuppenfeest losbarstte. Wat een kabaal! Stond wit en volgevreten Nederland (gentrificatie, u weet wel) vanaf een balkon te gillen en roepen. Soms leek het op zingen compleet met een slecht getrompetterd (speel het dan gewoon niet! ja, jij met je droeftoeter) Wilhelmus, balkonbingo, volksgeblèr onder het mom van karaoke en om het leuk af te sluiten een heuse dj met snijdend harde house. Wat een hel – het woordje zit tenslotte niet voor niets verstopt in het volksriedeltje.

Gelukkig hebben wij wèl iets nuttigs met ons troebele leven gedaan. De gordijnen dicht, spot aan, videocamera erbij en huppekee, de beelden voor een verse MANKES-video geschoten. Daarna een korte wandeling, even dreinen langs de waterkant, weer thuis een begin gemaakt met onze vijfdaagse programmeercursus en tussendoor een beetje aan een eventuele nieuwe website rommelen voor hetzelfde muzikale project; onze eigen republiek. Je moet toch wat op zo'n woningsdag.

#koningsdag #woningsdag #website #muziek #video #waanvandedag #republiek

De pimpelmezen vallen ineens bij bosjes uit de lucht. Dood. Of ziek en onderweg naar de eeuwige vliegvelden. Volgens de berichten die ik erover heb gelezen, gaat het waarschijnlijk om een longziekte waarvan nog niet bekend is wat het is. Njah, dan is het wachten op de eerste die het roept. Ik wacht nog even. Ook omdat het niet de eerste keer is dat ze in ongebruikelijke hoeveelheden het verendek inruilen voor een ontbindend plaatsje in de zon. Zoals vorig jaar, toen ging het zo goed als zeker om gif dat ze binnenkregen via hun voedsel: insecten. Insecten die op hun beurt ook weer waren vergiftigd. Door mensen. Meen je niet!

Ondertussen fladder ik ook maar een beetje versuft door de dag. Een rondje fietsen of lopen. Een snelle boodschap. Dat kan zowaar bij een half verstopte supermarkt. Het is er zowat altijd stil, dus genoeg ruimte om afstand te houden en enigszins kalm het lijstje netjes af te werken. Vanmiddag vond een oudere dame het nodig om mij te overtuigen van het schoonmaken van het wagentje. 'Het spul staat hier klaar, ja, ik zeg het niet voor mezelf hè, maar voor u, mij maakt het verder niet uit, maar ik zou het wel doen'. Ik lachte vriendelijk (dat doet oprecht zeer in mijn staat van zijn) en murmelde iets van mwoah, krrgzz...ik, pffmwoch... Kijk, het is vast goed bedoeld. Maar voordat ik dat karretje kan schoonmaken, moet ik eerst op mijn beurt wachten op een plek waar iedereen door hetzelfde klapdeurtje de winkel in wil. Sta je daar verkrampt in de weg. Om dan een vage keukenrol en een spuitbus met chemische zooi waar ook iedereen al met z'n virusvingertjes aan heeft gezeten te pakken. Lieverds, ik spreid liever het risico door mijn gewielde hulpje met mijn mouwen en ellebogen te besturen. Gewoon rustig aan, dan is dat prima te doen.

Het is wel een voorbeeld van waar ik voor vrees, nu en in de nabije toekomst. Iedereen die elkaar ongevraagd zogenaamd goedbedoeld adviseert. Maar het is niet goedbedoeld, nee, het is achterdocht, wantrouwen. Ik voel mij direct opvallen met mijn 'niet schoonmaken'. Helemaal niet goed voor mijn paranoia. Of, oké, strikt genomen is het daar juist heel goed voor, maar u weet heus wel wat ik bedoel, nou dan. Dat wordt ook lachen straks als er echt zo'n app komt. Ik zeg u alvast: niet op mijn telefoon. Mooie meevaller is dat die ook te oud is voor een hippe corona-app. En ik overweeg, als prettige verzetsbijkomstigheid, al een tijdje om, als mijn phoney het begeeft, geen smartphone meer te nemen. Gewoon weer eentje met toetsen. Bellen en meer niet. Misschien ga ik ook weer gewoon een typemachine gebruiken en post ik mijn schrijfwaar dagelijks in zo'n ding op straat, kom, ja: een brievenbus. Leuk toch. En ik wil dan ook alvast een clubgebouw kraken. Met een leus en logo erop.

Goed. Waar was ik. O ja. Ik mail, Signal (een feest, want dat kan via de desk- of laptop, dus lekker typen in plaats van tikken op een scherm) en lees van alles. Boeken, tijdschriften, actualiteiten. Op dit moment ben ik in drie boeken tegelijk bezig. Knap hè? Gelukkig niet echt in een keer, hou op zeg. Niet te doen. Sinds een jaar of wat ben ik fan van meervoudig lezen. Dat is fijn, want dan heb ik wat te kiezen. Soms is dat irritant, want dan wil ik alles wèl tegelijk lezen. Maar dat kan dus niet. Geduld is een vervuilende zaak. Natuurlijk word er ook muziek gemaakt en geluisterd. Af en toe een tekening, hoewel, vooral het idee voor een nieuwe collage drentelt steeds door mijn uithuilhoekje. Toch eens iets mee doen.

En er is iets geinigs bedacht door de beheerders van dit fijne platform (Write.as). Een mogelijkheid om (een selectie van) artikelen te downloaden als e-book. Dat lijkt mij wel wat. Binnenkort eens mee knoeien, dan hoor je vanzelf wanneer ik blij in mijn handjes klap.

Voor nu gaat dit snaveltje toe. Bij wijze van groet aan de gevleugelde vrienden.

#pimpelmees #blog #waanvandedag #ebook #boek #lezen #muziek #virus #signal

Nou, ik wist het tot voor kort dus ook niet hoor, maar sinds 1996 organiseert de Amerikaanse Poëzie Academie (Academy of American Poets) de Nationale Poëziemaand en april is de gelukkige. Oh, en ik ook, want ik heb mijn tekst van het nummer Flatlines (jawel, van die topband MANKES) ingestuurd. Die is nu door de ballotage en as we speak wereldberoemd. Nou ja, een flintertje faam dan. Oké, het zal uiteindelijk niet meer zijn dan een onzichtbaar virusdeeltje beroemdheid, maar hè, het is mij daar met alles wat ik doe nooit om te doen. U weet dat en ik weet dat, dus laten we daar dan ook even geen onnodige woorden aan vuilmaken. Nee, precies. Doen we niet.

Alle corona op een stokje, ik vind het leuk. En eervol. En plezierig. En waardevol, dat vooral. Meer heb je niet nodig in dit belachelijke bestaan. Wil je de tekst lezen? Prima toch. Dat kan hier. En wil je het nummer horen dat erbij hoort? Ook geen probleem. Hier moet je zijn.

Alsof deze dag nog niet hoera genoeg is: we kregen via de post een heel lief pakketje van een schat van een vriendin. Twee kleine plantjes met daarbij twee metalen gekrulde stokjes en evenveel blokjes hout. Daar steek je zo'n stokje in en dan hang je daar een plantje in, keer twee dus. (U weet, ik ben redelijk allergisch voor verkleinwoorden, maar nu ontkom ik er niet aan. De inhoud van het pakket is nu eenmaal echt klein.) En er zat ook een warmhartige kaart bij. Is het dan genoeg? Nee, want onze nieuwe groene vriendjes leven van licht, lucht en af en toe een hoestbuitje water. Perfect. De levensvatbaarheid is alleszins redelijk te noemen, zelfs hier in ons schimmelhuis twee hoog noord.

Om even bij dit beeld te blijven: ik ga nu weer fijn terug mijn grot in. Voor je het weet heb je een overdosis daglicht te pakken met alle fotosynthetische gevolgen van dien; schiet ik hier wortel met een zuurstoftank, hallo.

#NationalPoetryMonth #fotosynthese #poetry #tekst #waanvandedag #muziek #mankes #song #virus

Er valt genoeg op de buren aan te merken. Ze dringen met grote regelmaat door de muren. Maar als ze dan ineens aanbellen met een bos bloemen, een persoonlijke kaart en een gevulde tas versnaperingen, dan is dat wel een heel lief gebaar. Dus voorlopig hebben ze flink wat bonuspunten. Zo werkt dat.

Dag drie van mijn niet ziek voelen in combinatie met lichte keelpijn en hier en daar een bui, brengt meer van hetzelfde. Zoals ik een recent aangespoelde vriendin schreef als antwoord op haar vraag waar mijn hoest en de rest van mij uithangt: ik hang waarschijnlijk ergens uit aan de waslijn des levens en meer van die vergezichten. Kortom, lekker wazig allemaal. Misschien heb ik toch koorts.

Ondertussen komen we hier de dag wel door met muziek van Siouxsie and the Banshees, Dead Can Dance, Killing Joke, Chelsea Wolfe, Bows, Editors en niet te vergeten onze lieve vrienden van Sonnenberg. Oké, ik geef toe, ook naar onszelf hebben we geluisterd. Waardoor de buurtjes dachten dat wij live speelden en afdropen toen ze de eerste keer aanbelden en wij – uit pure angst voor het aannemen pakketpost voor zo'n beetje de hele straat in het algemeen en mijn angst voor deurbellen in het bijzonder – niet opendeden. Want ja, de muziek stond op stevig volume. Soms moet dat gewoon even.

Ik rommel ook gezellig wat met een oude telefoon en een bejaarde Kobo reader in de hoop dat ik dat spul weer leven in kan blazen met alternatieve besturingssystemen. Echt lukken wil het nog niet en ook dat is niet erg. Het is hoe dan ook leerzaam geknutsel tussen het volgen van de nieuwswanen door. Het leidt onder andere een beetje af van mijn frustratie over het uitstellen (afstellen?) van de door de rechter opgelegde klimaatplannen. Niet dat ik iets anders had verwacht, want waarom zou je de oorzaak van de huidige ellende aanpakken? Ik vermoed dat ons heldere licht in bange dagen, de heer Nogal Wiebes, de verpersoonlijking van het neo-liberale gedrocht, tevreden in zijn schrale knuistjes gniffelt en corona op zijn knokige knietjes dankt. Na hem en hun de zondvloed.

Ach, de klok tikt gestaag door. Vannacht zelfs een uurtje minder.

#waanvandedag #buren #corona #virus #muziek #zomertijd #politiek #klimaat

Heb je ooit gehoord van Nancy Tuesday and the Free Raisins? Nee hè, dacht ik wel. Op zich niet heel vreemd hoor. Het is (of was, ik weet het eigenlijk niet) een muziekproject dat is ontstaan omdat twee vriendinnen en ik elkaar nogal vaak op dinsdag zagen. We spraken dan af bij de Coffee Company in Rotterdam. Toen nog een plek waar je wilde zijn, het had iets alternatiefs, iets hips zonder hipster te zijn. Zoiets. Lang geleden dus. Zeker tien tot twaalf jaar, maar ik denk zelfs langer geleden. We dronken er koffie (je verwacht het niet) en praatten wat, deden ons beklag en deelden onze verwonderingen over het leven in het groot en in het klein. We wandelden ook vaak gewoon wat door de stad, gingen af en toe een winkel in, lummelden rond en dan op een gegeven moment was het zo weer dinsdag.

Toen we na het eten bij een vriendin van een vriendin zaten te wachten tot diegene klaar was om met ons mee te gaan naar een feest, pakte een van ons een gitaar, ik trommelde wat op mijn benen en de ander begon de tekst te zingen die ze net een paar dagen eerder had geschreven terwijl ze over het strand liep. Deze spontane jamsessie noemden we heel verrassend 'Sand'. Ik herinner mij nu ook dat we zelfs een Myspace-profiel hebben gemaakt en het erop hebben gezet. De verwijzing naar de video is er nog wel, maar beeld en geluid zijn verwijderd door Myspace; te lang geleden. (Maar oh, hoe leuk was die tijd met de onschuld die sociale media nog in zich droeg, de wereld veranderde als een gek en overal gingen deuren open. Helaas staan die deuren nu nog wagenwijd open en is er niemand meer thuis. Het tocht, de wind heeft er vrij spel, het is er stoffig en vochtig met hier en daar nog de echo van wat lijkt op een verloren ziel – zoals mijn goede vriend jd meatyard al zong: “we are all mypsace-stars”.)

Voor ik nog verder afdwaal en afdaal in die duistere krochten van het prille internettijdperk: dit is dus waar ik vandaag ineens aan dacht. Gewoon omdat het dinsdag is. Geen dinsdag zoals toen, maar wel met een vleugje van dat kant noch wal-gevoel. Een vreemde tijd die ik koester en tegelijk ook niet meer terug zou willen. Ik doolde wat rond, probeerde mijn leven, het leven, te ordenen. Iets wat natuurlijk schier onmogelijk is. Dat weet ik nu en waarschijnlijk wist ik dat toen ook, wat mijn ronddolen, hoe onverklaarbaar ook, verklaart.

Nancy Tuesday dus. En The Free Raisins. We waren Nancy op dinsdag. Met gratis rozijntjes. Een treffende samenvatting van een lieve, mistige en maffe periode.

#nancy #muziek #rotterdam #waanvandedag #coffeecompany #myspace

Als eerste: het was gisteren niet mijn bedoeling dat er kort na het eerste jubelbericht nog eentje achteraan werd gestuurd (agenda). Het is geen ramp, oké, maar u zou het kunnen opvatten als drammerig gedoe. En dat is nu precies het laatste wat ik wil. Dus pas als al het andere is geweest. Echt als laatste dus. Maar goed, inschattingsfoutje mijnerzijds, het kan zomaar gebeuren. Komt omdat ik na nu alweer zowat een jaar op dit fijne platform van write.as toch nog zo af en toe tegen een leermoment aanloop. Terwijl ik verder dus helemaal niets met leer heb. Kun je nagaan. Het grote voordeel is dat u nu weet dat de agenda hier online en hartstikke up to date te vinden is.

Alle sufkoppigheid op een bonenstaak, het was een enerverend dagje vandaag. Eerst gezellig (ja, dat was het echt – dank jullie lieve collega's) aan de slag in de boekhandel, daarna door naar onze oefenruimte. Eindelijk een begin gemaakt met het spelen voor de vuist weg, wat dan over een poosje moet gaan uitmonden in een fijn moppie muziek en beeld. Het was erg leuk om vooral te improviseren. We hadden onszelf als extra uitdaging verplicht om enigszins andere instrumenten dan we gewend zijn te gebruiken en ook zo minimaal mogelijk. De ultieme manier om jezelf te dwingen tot andere muzikale uitspattingen. Een geslaagd eerste experiment met bruikbaar materiaal om op verder te borduren.

Heb ik nog meer te keuvelen? Altijd. Zo heb ik vanavond en de weken hiervoor weer wat stappen heb gezet om Google zo veel als mogelijk uit mijn leven te slopen. Zoals ik al lang geleden verkondigde: ik wil voor mijn eigen gemoedsrust – en omdat het ook best interessant is om nieuwe routes te verkennen – proberen om veel van wat riekt naar meegluren en privacyschending de nek om te draaien. Daarbij wil ik ook het ongrijpbare gevoel van veilig digitaal leven in het algemeen enigszins (be)grijpbaar maken. Ofwel, weg met de grote, schijt aan alles hebbende data-reuzen zoals Google, Facebook (WhatsApp, Instagram) en Twitter. Dat gaat best aardig. Al zal het nooit helemaal lukken, daarvoor zijn deze monsters al te groot en doorvoed door ons allen. Toch, ik vind het idee wel prettig om deze toonbeelden van brute kapitalistische grootheidswaan en alles wat staat voor waar ik principieel moeite mee heb, uit mijn bestaan te weren. Ik benader het als zonwering. Het laat altijd wel wat door, maar het is aangenamer dan vol tegen de zon in kijken en verblind worden.

Nou, ik ben wel klaar met de dag. Ik ga nachtkijken. Doei!

#waanvandedag #ontgoogle #data #facebook #google #privacy #mankes #muziek #beeld