Je geld of je leven. Dat is zo'n beetje de zin waar alles om draait in westerns. Als kind heb ik er flink wat gezien en heel af en toe merk ik dat ik er nog een zwak voor heb. Vooral de klassiekers. Met wat mij betreft Once Upon a Time in the West op één. Al was het maar vanwege de muziek en dat tragische beeld van de jongen met de harmonica, een beeld dat, vind ik, voor zoveel meer staat. En ja, je moet ook wel een beetje door de propaganda van seksisme en hup witte overheerser en boe oorspronkelijke inwoner heen kijken. Toegegeven, dat valt niet mee. En daar zou ik ook een hele boom op een verder verlaten prairie over op kunnen zetten. Toch doe ik dat nu niet. Jullie blij.

Het gaat mij om de openingszin van dit typwerkje. Je geld of je leven. Dan lijkt de keuze eenvoudig. Het wordt tot op de dag van vandaag bijvoorbeeld bij allerlei zelfverdedigingstrainingen als kernboodschap meegegeven: geef je geld (of alles wat staat voor materie) en kies voor je leven. Prima plan.

Dan is het des te gekker dat er vanuit overheden wereldwijd steevast wordt gekozen voor het geld. Ten koste van al het leven. Raarrrr. Zonder leven geen geld, zou je zeggen. Maar toch: alleen al in ons miniland kiezen we nu al jaren vrijwillig voor partijen die doodleuk over lijken gaan. Meer asfalt (tijdens de warme zomers waarvan er alleen maar meer zullen komen nóg vervuilender dan de weggebruikers), meer auto's, meer vliegverkeer (recent nog 4 miljard mogen ontvangen en de kerosine was al belastingvrij), meer subsidie voor multinationals (in de vorm van allerlei vage belastingconstructies), meer industrie. Al dit moois is goed nieuws voor de Man met de Zeis, ofwel, de killer-economie. Ondertussen wordt het volk in slaap gesust met goedkope kleding, boodschappen en zenuwslopend werk (lees: uitbuiting, moderne slavernij, race naar het afvoerputje; een volk dat moet zien te overleven kijkt nu eenmaal niet verder dan haar eigen voordeur en is een makkelijke prooi voor nog meer leningen en dus schuld en dus, nou ja, je snapt het).

Alleen al in Nederland gaat er aan belastingvoordeel 8 miljard naar vadsige bedrijven die de boel schaterlachend om zeep helpen. Ten koste van alles en iedereen. Onder aan de streep van al dat schijnheiligs? Meer doden onder de mantel der welvaart – we stikken letterlijk van de poen. Oké, taalnazi's aller landen: door de poen dan. Misschien moet daar dan eens een streep onder. Of beter: doorheen.

Overigens, het is heus allang te laat hoor, daar ben ik van overtuigd. Het zogenaamde kantelpunt, de mythe van het is nu toch echt één voor twaalf, maar het kan nog, het kan nog!, het sprookje van maximaal 2 graden opwarming (die 1,5 graad is al losgelaten, gelukkig hebben we daarvoor in de plaats een anderhalvemetersamenleving). Het is allemaal water onder de brug die onvermijdelijk instort en wordt meegesleurd. En toch ga ik liever strijdend ten onder, dan zielloos dolend naar de kloten. Het is simpel. Ik gun de volgevreten idioten geen leedvermaak meer. Genoeg.

Je geld of je leven. Wat kies jij? Goed zo. Dan weet je ook waar je straks in maart voor moet kiezen. Zegt het voort (en lees ook nog even dit artikel over de Duurzame Troonrede). Verder geen druk.

#waanvandedag #geld #leven #western #troonrede #pvdd #politiek #100DaysToOffload #obi #basisinkomen #subsidie #belasting

Coronabeleid. Zo'n woord impliceert dat er ook daadwerkelijk beleid is. Maar de werkelijkheid leert dat er maar wat wordt gedaan. En zelfs dat gebeurt niet met overtuiging. Kan ook niet, want hoe ga je beleid maken op iets wat tot een maand of wat geleden nog uit het zicht was. Zou je denken.

Daar zit gelijk het grootste probleem. Er had wel beleid gemaakt kunnen worden. De signalen waren overduidelijk. Er is al jaren en jaren gewaarschuwd dat het een kwestie van tijd was voordat een dergelijke pandemie zou uitbreken. Maar wat kon ons nu helemaal gebeuren? Virussen, enge ziektes, dat was iets voor de onderontwikkelde gebieden. Ver van ons bed met warme dekens schijnveiligheid, zo blijkt.

Inmiddels probeert de coalitie haar verantwoordelijkheden af te schuiven op de zogenaamde veiligheidsregio's. Burgemeesters mogen de klappen op gaan vangen nu de verkiezingen in aantocht zijn. Slim, want zo blijf je voor het gepeupel buiten schot en kun je wijzen naar anderen. Zandindeogenbeleid. Nog zo'n woord dat immense leegte verhult.

Op zich is er niet veel mis met lokale maatregelen, maar wel als dat tot nog meer angst en verwarring leidt en nog erger, het ontlopen van verantwoordelijkheid. Het is precies wat er mis is gegaan toen we zogenaamd werden overvallen door het virus. Op Europees en globaal niveau was het ineens eigen volk eerst. Niks samenwerken en een overstijgende strategie bedenken hoe een mondiaal veroorzaakt probleem (al is het – niet alleen in mijn ogen – een door het westen veroorzaakt probleem) kon worden aangepakt.

Het blijft al met al wonderlijk hoe een virus (ik herhaal nog maar eens dat wij zelf het virus zijn: we schrapen de planeet leeg en komen dan als vanzelf in aanraking met dieren die normaal gesproken niemand lastig zouden vallen; leven en laten leven zoals dat heet. Of wat te denken van het ophokken van dieren, zoals nertsen, de bio-industrie, met alle gezondheidsrisico's die daarmee bewust worden genomen? Het is letterlijk ziekmakend voor alle dieren, inclusief de tweevoeters) alles op z'n kop weet te zetten en als interessant gevolg zelfs uitstekende mogelijkheden biedt om de waanzin die de globalisatie, het kapitalisme en de bijbehorende eindeloze uitputting van alles wat leeft (oh nee, dat noemen we economische groei en vooruitgang) eindelijk te stoppen.

Het was en is een uitgelezen kans om alles anders te doen. Bezinning. Op z'n minst. Wakker geschud uit de westerse nachtmerrie en de verwoesting die, zo blijkt uit alarmerende nieuwe onderzoeken, helaas onomkeerbaar is. Maar de onvermijdelijke schade zou beperkt kunnen worden. Generaties na ons zouden nog een prima bestaan kunnen hebben. (Oké, voor zolang het duurt, maar dat is inherent aan het leven zoals we het denken te kennen. Alles is tijdelijk.) Helaas is Sapiens niet zo verstandig en simpelweg helemaal niet in staat om ver vooruit te denken. Kortom, de gevolgen van onze arrogantie zijn ronduit tragisch.

Coronabeleid. Ook de automatische spellingcontrole heeft geen idee wat ermee wordt bedoeld.

#waanvandedag #virus #rappel #100DaysToOffload #local #bio #beleid #politiek

De stad smelt samen met een gifgroene, vale deken. De dreiging van donderslagen terwijl kranen zich een ongeluk hijsen en de trein in airco-ziedende vaart het roestend metaal vonkend kaal schraapt. In de weilanden kwijnen koeien, paarden en schapen weg; er is geen schaduw, alleen dorgeel gras, bespuwd, bespoten en bespot met landbouwgal. Water zakt met een oppervlakkig saluut weg – verdampt in kringen stof.

Mijmer tot je een ons weegt. Bij Canada is een ijskap afgebroken met een grootte van de afstand tussen Rotterdam en Amsterdam. En dat in een vierkant. Het steeds warmer wordende zeewater zal de kolos in haar armen sluiten, zonder ook maar een greintje spijt. Spijt is iets voor de tweevoeters, wanneer groene, allesomvattende politiek pas een schorre stem krijgt wanneer het kantelpunt allang is gepasseerd. En zelfs dan zal de neo-liberaal, de gefossiliseerde kapitalist in hart en nieren, smalend klagen dat – zie je wel! – de zogenaamde klimaatdrammers geen uitweg kunnen bieden. Tandeloos met hun winderige zonnepaneermeelmolens.

Maar kom, laat ons de planeten opeisen, confisqueren, kolonialiseren – vernietigen. Doen waar je in uitblinkt, doen waar je hart ligt. Waar je hart liegt. Waar je hard ligt, naar adem hapt en geen oog meer dicht doet.

#proza #politiek #waanvandedag #canada #stad #amsterdam #rotterdam #100DaysToOffload

Er valt genoeg op de buren aan te merken. Ze dringen met grote regelmaat door de muren. Maar als ze dan ineens aanbellen met een bos bloemen, een persoonlijke kaart en een gevulde tas versnaperingen, dan is dat wel een heel lief gebaar. Dus voorlopig hebben ze flink wat bonuspunten. Zo werkt dat.

Dag drie van mijn niet ziek voelen in combinatie met lichte keelpijn en hier en daar een bui, brengt meer van hetzelfde. Zoals ik een recent aangespoelde vriendin schreef als antwoord op haar vraag waar mijn hoest en de rest van mij uithangt: ik hang waarschijnlijk ergens uit aan de waslijn des levens en meer van die vergezichten. Kortom, lekker wazig allemaal. Misschien heb ik toch koorts.

Ondertussen komen we hier de dag wel door met muziek van Siouxsie and the Banshees, Dead Can Dance, Killing Joke, Chelsea Wolfe, Bows, Editors en niet te vergeten onze lieve vrienden van Sonnenberg. Oké, ik geef toe, ook naar onszelf hebben we geluisterd. Waardoor de buurtjes dachten dat wij live speelden en afdropen toen ze de eerste keer aanbelden en wij – uit pure angst voor het aannemen pakketpost voor zo'n beetje de hele straat in het algemeen en mijn angst voor deurbellen in het bijzonder – niet opendeden. Want ja, de muziek stond op stevig volume. Soms moet dat gewoon even.

Ik rommel ook gezellig wat met een oude telefoon en een bejaarde Kobo reader in de hoop dat ik dat spul weer leven in kan blazen met alternatieve besturingssystemen. Echt lukken wil het nog niet en ook dat is niet erg. Het is hoe dan ook leerzaam geknutsel tussen het volgen van de nieuwswanen door. Het leidt onder andere een beetje af van mijn frustratie over het uitstellen (afstellen?) van de door de rechter opgelegde klimaatplannen. Niet dat ik iets anders had verwacht, want waarom zou je de oorzaak van de huidige ellende aanpakken? Ik vermoed dat ons heldere licht in bange dagen, de heer Nogal Wiebes, de verpersoonlijking van het neo-liberale gedrocht, tevreden in zijn schrale knuistjes gniffelt en corona op zijn knokige knietjes dankt. Na hem en hun de zondvloed.

Ach, de klok tikt gestaag door. Vannacht zelfs een uurtje minder.

#waanvandedag #buren #corona #virus #muziek #zomertijd #politiek #klimaat

Ik ben in geen tijden meer zo positief geweest. Nee, ik ben niet positief getest, wees gerust. Blijft natuurlijk een raar fenomeen. Een positieve uitslag is in de zorgelijke wereld geen goed nieuws. Nog een bonus-weesgerust, want ik zal nu niet tekeer gaan over wat er allemaal mis is. Ik geef toe, mijn vingertoppen jeuken, maar ik laat ze maar even kriebelen. Dat geschreven hebbende geef ik verder nul garantie.

Kijk, het mooie van alles is dat er een soort reset plaatsvindt. Het is een gedoe, een rommel en er is een hoop onzekerheid en dus veel onrust, ook bij ondergetekende. Maar deze noodgedwongen situatie dwingt wel tot heroverwegen, nadenken, bezinnen – ik schreef het al eerder. Het is heel makkelijk, zeker voor mij met mijn vrolijke mensbeeld, om uit te gaan van de achterlijkheid en hardleersheid van onze soort. Toch wens ik voor nu, het is tenslotte prachtig weer, dat scheelt ook, dit gevoel even te koesteren.

Wat ik trouwens wel frappant vind (toch heel even knijpen, sorry) is dat zodra de denkbeeldige markt en haar fantoomdenken op instorten staat, er dan wel ineens dankbaar gebruik wordt gemaakt van overheidsingrijpen. Dan is de heilig verklaarde economie zomaar niet meer zo liberaal en mag de vervloekte overheid haar superheldengedaante aannemen: to the rescue! Toch opvallend. Wat zou het fijn zijn als die ongemakkelijke waarheid in het (neo-)liberale denkbeeld echt binnenkomt. Misschien leidt dat dan weer tot de (financiële en respectvolle) waardering die al die gesloopte beroepsgroepen dubbel en dwars verdienen. Precies die mensen die nu zo hard bezig zijn en de boel al die jaren al draaiende hebben gehouden, ondanks de onvoorstelbaar hoge prijs die ze betaalden. Dus politieke malloten die al decennia met de sloophamer bezig zijn geweest (ook gij Asscher en kornuiten): maak een extreem diepe buiging, eet stof en met de staart tussen de benen terug in je mand. Excuses zijn niet genoeg, dat trucje werkt niet meer Sorry-kabinet.

Nou, stiekem toch een kritische noot. Of nood. Hoogste tijd voor een bezoek aan de buitenkant van dit huis, dit vervloekt huis, het is een hel gelijk! (vrij naar Villa Volta).

#waanvandedag #politiek #corona #reset #maatschappij

Ergens in de jaren 50 van de vorige eeuw had een meisje in Syrië het lef om naar school te willen. Dat was onvoorstelbaar in die tijd, toch hield ze vol. En ze ging. Dat was zwaar. Ze werd nagewezen, gepest, moest ook haar andere 'buitenschoolse activiteiten' doen. Er was een periode dat ze het niet meer zag zitten en niet meer naar school wilde, te veel, te zwaar, te alleen. Haar ouders stonden het niet toe. Ze hadden er alles voor over om haar naar school te laten gaan, opgeven kon gewoon niet. Uiteindelijk hield ze vol. Om later zelf een gebouw in een stad verderop via-via te regelen en daar een school te beginnen. Voor meisjes. Dat viel eerst niet mee en dat is mild uitgedrukt. Uiteindelijk sloeg het aan. Zelfs zodanig dat het op een gegeven moment raar was als je als meisje niet naar school ging.

Begin dit jaar is ze overleden. Inmiddels 74 jaar en ze wilde eigenlijk al twee jaar niet meer leven. Ze was niet meer mobiel en werd steeds afhankelijker van haar man en de hulp van anderen. Dat verdroeg ze niet. Steeds wanneer ze met haar dochter die sinds een paar jaar in Nederland woont aan de telefoon zat, bleef ze het zeggen: ik wil dit niet meer, niet op deze manier. En een andere manier was gewoon geen optie in een kapotgeschoten, geplunderd en gebombardeerd land. Als Koerd was en ben je sowieso ongewenst. Dus ja, ze was er klaar mee. Ze had gedaan wat ze wilde, kon tevreden zijn. En haar gezin, haar familie was veilig in Europa of in buurlanden waar het relatief veilig is.

Inmiddels is ze door een enorme hoeveelheid mensen die haar kenden of van haar hadden gehoord herdacht in een zaal in Duitsland. Uit verschillende landen kwamen de mensen bij elkaar om stil te staan bij het leven en de dood van een vrouw die een voorbeeld was en is voor veel vrouwen. En mannen. Zoals haar eigen man. Ze waren dol op elkaar, 63 jaar lang. Hij heeft erg veel verdriet. Zijn dochter belt hem elke dag om te vragen hoe het gaat. Hij mist haar, zijn gezin, iedereen. Maar het leven gaat door en hij dus ook. Het is goed zo. Ze wilde echt niet meer. Dat troost hem enigszins.

Toen ik dit verhaal hoorde, aan een tafel buiten in de eerste maartse zon en onze vriendin die nu zelf docent is zo zag, kon ik mij haar moeder voorstellen. Zonder haar ook maar ooit te hebben gezien of gehoord zag ik voor mij wie zij is geweest en hoe ze leeft in de herinneringen.

Het leek mij niet meer dan gepast om over deze vrouw te schrijven. Niemand kent haar hier of waar dan ook, maar in de regio waar zij woonde is ze een fenomeen, een symbool voor vrijheid. En laat dat nu precies het thema van Internationale Vrouwendag zijn.

#womensday #internationalevrouwendag #vrijheid #politiek #koerden #syrië #onderwijs #oorlog

Nu ik weer een beetje richting het land der levenden ga, ontkom ik niet aan de levendigheid van wat wij dan bestempelen als nieuws. Daar kan ik van alles over zeggen, want ik vind er ook van alles van. Toch doe ik het liever niet. Het heeft geen zin. Behalve dat het mij wel enorm kan opluchten. Op de langere termijn is dat op zich best zinvol, oké, zo is het ook weer.

Vooruit dan maar. Ik begin met wat geen nieuws is. We hebben een enorme eikel van een premier. En alles wat daarbij en omheen zit, zoals de Engelsen zeer treffend in deze context zeggen: iemand als Dickhof. Dat gejank over een snelheidsbordje. Boehoe, huilie-huilie doen. Maar, let u wel even op? Want dit is natuurlijk een afleidingsmanoeuvre van heb ik jou daar aan mijn fietskar hangen. Het interesseert ze niet echt iets hoor, of je 120 of 130 rijdt. Of dus 100. En dat alleen maar een paar uur per dag. Symbooltjespolitiek avant la lettre. Dit rookgordijn (letterlijk) komt ze heel goed van pas. Zo blijven al hun andere industriële vrindjes en overig maffiagespuis fijn buiten schot. Vox populi doet de rest. Dat buitelt over een snelheidsverandering – een beperking is het niet, want laten we wel zijn: gemiddeld rijd je overdag amper 70 km per uur; de wegen zijn te vol, want iedereen moet blijkbaar met z'n luie reet in een auto zitten. En dan laat ik de ranzige stinkerds van scooters en aanverwanten even voor wat ze zijn.

Een ander storend dingetje dat onze Meester Kwel aka Rutte nog even benoemde was dat deze hele kwestie enorm ingewikkeld is. Nog ingewikkelder dan de hele vluchtelingencrisis. Ehhh... dan bewijs je wat mij betreft dus precies hoe ongelooflijk dom en apathisch je bent. Een vergelijking die nog manker gaat dan Nelis met twee houten poten.

Een kleine greep uit een rijk arsenaal eenvoudige oplossingen, in willekeurige volgorde: direct kappen met de horror die bio-industrie heet (in plaats van zo'n farce om het eten van deze prachtige collega-dieren aan te passen, hallo??), een einde aan de Eeuwige Groei (welke gek heeft dat bedacht en wie zijn de gekken die het nog geloven ook?), een circulaire levensstijl, altijd en overal maximaal 90 km per uur, een stevige belasting op vliegtickets en brandstof, mededogen, aandacht en vriendelijkheid, samenleven met alles wat (nog) niet dood is.

Dus dat. Je zou bijna denken dat het toch wel ergens over gaat.

#stikstof #fijnstof #politiek #waanvandedag

De laatste tijd heb ik erg mijn best gedaan om mijn actualiteitenpijn zoveel mogelijk te verbijten en mij toch vooral te richten op het gereutel van het alledaagse. Niets mis mee overigens, laat dat duidelijk zijn. Toch, ik moet nu echt heel even ontluchten. En ik zal u sparen, wees gerust. Hooguit een tirade van een half uur, dan is het wel weer mooi geweest.

Ik begrijp de domheid niet van een opmerking van iemand die zich minister noemt. Dat er een – jawel daar is ie weer – onderzoek moet komen naar de mogelijkheid om de maximumsnelheden op de matrixborden boven de snelweg aan te geven. Want, o jee, o jee, dik probleem: deze prachtuitvinding voor het filelijdende gepeupel kan slechts twee cijfers weergeven. Dus ja, hoe moet dat dan als je 100, 120, of 130 aan wil geven op dit lichtjesfeest? Nou? Hoe dan? Precies, eerst even stevig onderzoeken. Nou, hierbij mijn vreselijk ingewikkelde oplossing: haal die fukking 0 weg en je 'probleem' is opgelost! 5=50, 8=80 10=100 en zo verder. Als ik mij niet vergis doen ze dat bij de NS al sinds mensenheugenis zo. Maar nee, we zijn natuurlijk allemaal randdebiel, dus laten we het vooral niet te ingewikkeld maken voor de stuurstarende amoebe die wij allen zijn.

En dan de Malieveldverziekers aller lande. Pleur gezellig je trekker en je hijskraan op dat modderbakje, liefst met zoveel mogelijk tegelijk, zorg ervoor dat de boel net niet instort, rijd leuk wat gemeentehuizen aan gort, steek je vinger in de lucht, ram wat hekwerk en dood daarbij bijna wat nietsvermoedende weggebruikers en voila: uw wensen worden met oogjes vol angst blijmoedig ingewilligd. Zo simpel kan regeren zijn. Behalve wanneer dat zelfde trapveldje wordt bezet door lieftallige klimaatnagelbijters, schoolskippers of anderszins naar veganisme riekend gespuis. In dat geval trek je al regerend gewoon nog wat miljarden van de rijksspaarbankrekening en steek je die onder het kopje biomassa in de fik. Regeren is tenslotte ook geen steek voor ogen vanwege de giftige mist zien. Wel gelijk een mooie verklaring voor de roetveegpiet. Zijn we daar ook klaar mee en kunnen we eindelijk eens kappen met die oeverloze discussie. Ik ben trouwens voor een Zwarte Klaas en tegen al die belachelijke teringzooi in de winkels: momenteel is de waanzin echt toegeslagen met een misselijkmakende bizarre mix van Sint, Kerst en Halloween, gelardeerd met paaseitjes.

De politiek is een corrupte dodelijke grap, de mensheid is zo ziek als wat. De hersentjes van een treurige horrorplofkip, een melkkoe met zwerende uiers of een zeug gevangen in een hok wachtend op de zoveelste pijnlijke inseminatie zijn in vergelijking met die van de aap die zichzelf als meest intelligent beschouwt een stuk beter ontwikkeld. Helaas hebben de mede-dieren waarmee we gewoon samen zouden moeten leven op een prettige planeet die ons alles kan geven wat ons tere hartje begeert – tenminste, als we eindelijk eens tevreden zouden zijn met voldoende en zouden stoppen met die alles verneukende kapitalistische propaganda van eeuwige groei – niets te vertellen en worden ze met miljarden tegelijk geslacht. We do not give a flying fuck. We denken niet dat we god zijn, we zijn ervan overtuigd.

Nou, en zo van die dingen die mij op dagelijkse basis bezighouden. Voor de rest was het een mooie dag. Op de fiets naar IJburg, een frisse wind, zon erop, uitzichtje zo hier en daar en een voldaan vrijwilligersuur. Met als kers op de taart de altijd hartopspringende aanwezigheid van de mijn bieblieverds. En daarna met vrouwlief een ouderwets rondje Oostpoort, boodschap hier, jeremiëren daar. Ik ben soms ook heus een tevreden mens.

#waanvandedag #politiek #matrix #klimaat #protest #bioindustrie

Weet je, toen ik nog wereldleider was, dus echt de baas over alles en iedereen, toen had je nog geen sociale media. Dus ook geen Twitter. Dat blauwe olijke vogeltje dat de indruk wekt met goede bedoelingen van hier naar daar te fladderen in een poging tot een goed gesprek, een flauwe grap of een mening zonder pijnlijke schade. Gewoon, zo voor de vuist weg een beetje tweetpraten. Maar het diertje blijkt vleugellam, eigenlijk al sinds het haar vleugels uitsloeg. Al was het toen heel moeilijk voor te stellen dat een weldenkend mens serieus gebruik zou maken van zo'n raar microblog-systeem om de wereld eens flink op te stoken. Wat ook klopt; geen weldenkend mens zou dat doen, echter... Ach, u weet zelf.

Hoe dan ook, in mijn tijd hadden we alleen een witte vredesduif. Niet dat we die ooit de wereld instuurden. Stel je voor. Iedereen tevreden, eerlijk en goed voor de eigen omgeving. Een rimpeleffect van blijdschap. Nee zeg, hou op, daar hadden we gelukkig die belachelijke hippies voor. Die hielpen eigenhandig dat hele Peace en Love idee om zeep. Mooi hoor, hoe dat werkt met een beetje handig poppenspel. Al raken die verdraaide touwtjes ook snel verstrikt, dat wel.

Het waren interessante tijden in ieder geval. Er gebeurde nog eens wat en soms zelfs iets verrassends. Tegenwoordig is alles zo saai en voorspelbaar. Wat wil je ook met van die fantasieloze twitterende minkukels die denken dat de Olympus nog te bescheiden voor ze is. Nee, eerlijk gezegd, ik houd mijn hart vast voor wat dit dobberende planeetje nog te wachten staat. Mijn tijd zal het wel duren, ik zit hier best met een prima uitzicht vanuit mijn ivoren toren. Let the games begin!

#politiek #proza #waanvandedag #wereld #twitter

De talloze videobeelden en foto's van kilometers lange rijen mensen, jong, oud, rijk, arm, links, rechts of politiek neutraal – ze maakten mij blij. Over de hele wereld kwamen mensen bij elkaar, verzamelden zich in steden en liepen een protestmars. Met de boodschap dat het tijd is voor verandering. Grote en onvermijdelijke verandering. Omdat het menselijk aandeel in een steeds heviger veranderend klimaat niet te ontkennen valt. En omdat het tijd is te erkennen dat wij er hier in het westen nog het minst last van hebben. Dat onze levensstijl as we speak catastrofale gevolgen heeft voor de mensen die onze kleding, koffie, rijst, fruit, mobiele telefoons en weet ik wat welke met plastic verrijkte rommel je in een gemiddelde winkel ziet liggen, tegen hongerlonen verbouwen en produceren.

Ach, voor ik weer een tirade begin: ik werd dus blij van die wereldwijde protesten. En dat allemaal omdat er iemand in Zweden ergens vorig jaar aandacht wist te trekken met haar schoolstaking. Zij is en was overigens niet de enige. Er zijn veel meer kinderen die sinds eind jaren 70 dergelijke acties hebben gehouden. Zij kregen geen of heel weinig aandacht. Terwijl ook toen al bekend was – en ruim daarvoor al – dat de industrie, de heilig verklaarde economische groei ten koste van letterlijk alles en het kapitalisme in het algemeen een werkelijk verwoestende uitwerking zouden hebben.

Kijk, het klimaat verandert altijd, hoe dan ook. Dat staat buiten kijf. Maar dat de mens in al haar wijze onnozelheid een gevaarlijk aandeel heeft in de recente verandering, dat is ook duidelijk. Dat kwartje lijkt eindelijk te vallen. Helaas nog niet zodanig dat er ook echt rigoureuze maatregelen zijn genomen. We hebben nu eenmaal een schijterige regering en dito wereldleiders. En ons volkje is in het algemeen enorm angstig en conservatief. Als stilstaand water. En dat gaat rotten. Het vreet hersentjes weg. Dat blijkt wel uit de ongelooflijk domme reacties op de toespraken die de 16-jarige uit Zweden houdt. Mensen die in leeftijd volwassen zijn vinden het heel cool en stoer om een iemand af te zeiken. Lekker makkelijk ook via (a)sociale media op de persoon spelen. Dat het een irritant kind is, dat ze d'r muil moet houden en dat haar jas niet milieuvriendelijk is. Bedenk maar wat achterlijks en het staat er.

De enige verklaring die ik daarvoor kan vinden is dus angst. De angst voor het water dat komt bijvoorbeeld. Wil je niet aan denken. Dus dan maar afleiding zoeken en iemand als Greta bashen. Want zij maakt volwassen mensen boos. Ze spoort aan tot nadenken en vooral handelen – ze leest de les. Tja, dan moet zo'n kind natuurlijk bloeden. Logisch.

#klimaat #protest #greta #jeugd #bashen #politiek #waanvandedag