De pimpelmezen vallen ineens bij bosjes uit de lucht. Dood. Of ziek en onderweg naar de eeuwige vliegvelden. Volgens de berichten die ik erover heb gelezen, gaat het waarschijnlijk om een longziekte waarvan nog niet bekend is wat het is. Njah, dan is het wachten op de eerste die het roept. Ik wacht nog even. Ook omdat het niet de eerste keer is dat ze in ongebruikelijke hoeveelheden het verendek inruilen voor een ontbindend plaatsje in de zon. Zoals vorig jaar, toen ging het zo goed als zeker om gif dat ze binnenkregen via hun voedsel: insecten. Insecten die op hun beurt ook weer waren vergiftigd. Door mensen. Meen je niet!

Ondertussen fladder ik ook maar een beetje versuft door de dag. Een rondje fietsen of lopen. Een snelle boodschap. Dat kan zowaar bij een half verstopte supermarkt. Het is er zowat altijd stil, dus genoeg ruimte om afstand te houden en enigszins kalm het lijstje netjes af te werken. Vanmiddag vond een oudere dame het nodig om mij te overtuigen van het schoonmaken van het wagentje. 'Het spul staat hier klaar, ja, ik zeg het niet voor mezelf hè, maar voor u, mij maakt het verder niet uit, maar ik zou het wel doen'. Ik lachte vriendelijk (dat doet oprecht zeer in mijn staat van zijn) en murmelde iets van mwoah, krrgzz...ik, pffmwoch... Kijk, het is vast goed bedoeld. Maar voordat ik dat karretje kan schoonmaken, moet ik eerst op mijn beurt wachten op een plek waar iedereen door hetzelfde klapdeurtje de winkel in wil. Sta je daar verkrampt in de weg. Om dan een vage keukenrol en een spuitbus met chemische zooi waar ook iedereen al met z'n virusvingertjes aan heeft gezeten te pakken. Lieverds, ik spreid liever het risico door mijn gewielde hulpje met mijn mouwen en ellebogen te besturen. Gewoon rustig aan, dan is dat prima te doen.

Het is wel een voorbeeld van waar ik voor vrees, nu en in de nabije toekomst. Iedereen die elkaar ongevraagd zogenaamd goedbedoeld adviseert. Maar het is niet goedbedoeld, nee, het is achterdocht, wantrouwen. Ik voel mij direct opvallen met mijn 'niet schoonmaken'. Helemaal niet goed voor mijn paranoia. Of, oké, strikt genomen is het daar juist heel goed voor, maar u weet heus wel wat ik bedoel, nou dan. Dat wordt ook lachen straks als er echt zo'n app komt. Ik zeg u alvast: niet op mijn telefoon. Mooie meevaller is dat die ook te oud is voor een hippe corona-app. En ik overweeg, als prettige verzetsbijkomstigheid, al een tijdje om, als mijn phoney het begeeft, geen smartphone meer te nemen. Gewoon weer eentje met toetsen. Bellen en meer niet. Misschien ga ik ook weer gewoon een typemachine gebruiken en post ik mijn schrijfwaar dagelijks in zo'n ding op straat, kom, ja: een brievenbus. Leuk toch. En ik wil dan ook alvast een clubgebouw kraken. Met een leus en logo erop.

Goed. Waar was ik. O ja. Ik mail, Signal (een feest, want dat kan via de desk- of laptop, dus lekker typen in plaats van tikken op een scherm) en lees van alles. Boeken, tijdschriften, actualiteiten. Op dit moment ben ik in drie boeken tegelijk bezig. Knap hè? Gelukkig niet echt in een keer, hou op zeg. Niet te doen. Sinds een jaar of wat ben ik fan van meervoudig lezen. Dat is fijn, want dan heb ik wat te kiezen. Soms is dat irritant, want dan wil ik alles wèl tegelijk lezen. Maar dat kan dus niet. Geduld is een vervuilende zaak. Natuurlijk word er ook muziek gemaakt en geluisterd. Af en toe een tekening, hoewel, vooral het idee voor een nieuwe collage drentelt steeds door mijn uithuilhoekje. Toch eens iets mee doen.

En er is iets geinigs bedacht door de beheerders van dit fijne platform (Write.as). Een mogelijkheid om (een selectie van) artikelen te downloaden als e-book. Dat lijkt mij wel wat. Binnenkort eens mee knoeien, dan hoor je vanzelf wanneer ik blij in mijn handjes klap.

Voor nu gaat dit snaveltje toe. Bij wijze van groet aan de gevleugelde vrienden.

#pimpelmees #blog #waanvandedag #ebook #boek #lezen #muziek #virus #signal

Ik was ineens enorm geïnspireerd. Waardoor wist ik niet, maar het stroomde, bruiste, vloeide. De energie was niet te stoppen. Gelukkig niet, zeg. Er moest worden gecreëerd!

Ik wilde bouwen. Zagen, hakken, lijmen, spijkeren, schroeven, schaven en schuren. Ik hunkerde naar de geur van vers schaafsel, rondvliegende snippers en splinters in mijn grove werkklauwen. Niks handschoenen, niks veiligheidsbril, niks bescherming; met m'n blote poten, zwetende kop en rochelende hoest zou ik klussen klaren waar je U tegen zegt. Ja, met een hoofdletter, godeliekesverdomme!

Het enige wat ik zo snel mogelijk nodig had was materiaal. Bomen, takken, onbewerkt of toch bewerkt, vervuild, schoon. Het maakte niet uit, ik zou tenslotte alles naar mijn hand zetten. Scheppen, maken, produceren, whatever. Noem het maar wat. Op zoek dus, op zoek naar dat spul en vlug een beetje. Maar waar...? Wacht!

Ja, ik had bij de ingang van het park hier verderop een geel opvallend bord gezien, een aanwijzing. Het moest daar voor het oprapen liggen, kon niet anders. Daar moest ik heen, kom mee!

Ha! Kijk, zie je wel, ik wist het! Het stond er duidelijk: “hout 1,5 meter afstand”.

#waanvandedag #anderhalvemetersamenleving #virus #dhz #diy

Nou, ik wist het tot voor kort dus ook niet hoor, maar sinds 1996 organiseert de Amerikaanse Poëzie Academie (Academy of American Poets) de Nationale Poëziemaand en april is de gelukkige. Oh, en ik ook, want ik heb mijn tekst van het nummer Flatlines (jawel, van die topband MANKES) ingestuurd. Die is nu door de ballotage en as we speak wereldberoemd. Nou ja, een flintertje faam dan. Oké, het zal uiteindelijk niet meer zijn dan een onzichtbaar virusdeeltje beroemdheid, maar hè, het is mij daar met alles wat ik doe nooit om te doen. U weet dat en ik weet dat, dus laten we daar dan ook even geen onnodige woorden aan vuilmaken. Nee, precies. Doen we niet.

Alle corona op een stokje, ik vind het leuk. En eervol. En plezierig. En waardevol, dat vooral. Meer heb je niet nodig in dit belachelijke bestaan. Wil je de tekst lezen? Prima toch. Dat kan hier. En wil je het nummer horen dat erbij hoort? Ook geen probleem. Hier moet je zijn.

Alsof deze dag nog niet hoera genoeg is: we kregen via de post een heel lief pakketje van een schat van een vriendin. Twee kleine plantjes met daarbij twee metalen gekrulde stokjes en evenveel blokjes hout. Daar steek je zo'n stokje in en dan hang je daar een plantje in, keer twee dus. (U weet, ik ben redelijk allergisch voor verkleinwoorden, maar nu ontkom ik er niet aan. De inhoud van het pakket is nu eenmaal echt klein.) En er zat ook een warmhartige kaart bij. Is het dan genoeg? Nee, want onze nieuwe groene vriendjes leven van licht, lucht en af en toe een hoestbuitje water. Perfect. De levensvatbaarheid is alleszins redelijk te noemen, zelfs hier in ons schimmelhuis twee hoog noord.

Om even bij dit beeld te blijven: ik ga nu weer fijn terug mijn grot in. Voor je het weet heb je een overdosis daglicht te pakken met alle fotosynthetische gevolgen van dien; schiet ik hier wortel met een zuurstoftank, hallo.

#NationalPoetryMonth #fotosynthese #poetry #tekst #waanvandedag #muziek #mankes #song #virus

Vandaag was er eens niets aan de hand. Gewoon wat gekeuvel en getreuzel, zoals elk normaal functionerend persoon dat wel eens heeft. Het was dus ee...hee! Goed, tot zover de inleiding van de vrouw des huizes die mijn laptop in een ongezien ogenblik kaapte.

De orde van de dag (niet te verwarren met die van de Feniks, Harry Potter-nerds!). Een baggernacht, de ochtend die maar bleef krieken en het gepruttel van een dag met videobelhuiswerk, een huisartsbezoekje (je moet die mensen toch een beetje bezighouden, anders zitten ze maar voor niets met hun beschermende outfit de hele dag voor zich uit te staren) een boek, boodschappen en ondertussen niet meer weten welke dag het is.

Wat ik wel weet: de drukte die er wordt gemaakt rondom een virus terwijl er heus ergere dingetjes aan zitten te komen. Wat te denken van de volgende sprinkhanenplaag in Afrika (hoewel die krekelgastjes zomaar mondiaal geïnspireerd kunnen raken) met zwermen zo groot als Flevoland(?!), de stevige stormen die ook gezellig wat doden meepikken en bosbranden rond Tsjernobyl. Opgefokte mannen die hun vrouw mishandelen uit dronken verveling, oorlogsvluchtelingen creperen nog altijd zonder grenzen en ouderen zitten eenzaam en alleen met hun herinneringen achter vettig glas. Het is slechts een willekeurige greep en ik zal het niet te bont maken (wat, kan het erger dan?). Toch blijft het opvallend hoeveel er gebeurt waar de schouders bij worden opgehaald (gratis!). Omgeven door lijden wordt het leed misschien onzichtbaar, onvoelbaar. En dan te bedenken dat we het zelf direct en/of indirect veroorzaken.

Nou, prima dingetje om de dinsdagavond (het is dinsdag, ineens weet ik het weer, hoezee!) mee door te drentelen. Ga in vrede en voeg de daad bij het woord. Misschien laat ik volgende keer mijn levensgezel nog wat langer aanmodderen alhier, maar reken er vooral niet op. Van beloftes krijg je alleen maar schuldgevoel.

#waanvandedag #virus #sprinkhanen #huisarts

De dag laveert tussen druppels van 10 graden en de stelling van Pythagoras. Een wandeling door het overbevolkte park waar afstand er regelmatig met afstand niet toedoet. Watervogels dobberen rustig en met jaloersmakende ruimte op het kille water, reigers landen schreeuwend in een vloeiende vlucht hoog in de bomen. Ze overzien het geheel van mierenmensen. Een vuurrode tor, een regenworm, plastic handschoenen, mondkapjes en papieren zakdoeken vinden hun weg als zwervend vuil. Het straatbeeld, net als het stadspark, verandert en wordt er niet mooier (schoner met gevoel voor Zuiderburen) op.

In het verzorgingshuis kijken de bewoners verdwaasd door het raam naar buiten. Ze zitten middenin een verbouwing die ongetwijfeld voor net zoveel onrust zorgt als volledig langs ze heen gaat. Wapperende netten, omgevallen hekken en gescheurde zakken zand. De bouw gaat door, de afbraak is als op het allesomvattende niets wachtende mensen in een gebarsten vissenkom. Ondertussen raast het leven zoals wij dat kennen voorbij.

Thuis pruttelt de middagkoffie, een nieuw ritueel bij gebrek aan werkplektaferelen. De kunst gaat door, de ideeën komen en verdwijnen als bij toverslag, al blijven er genoeg hangen in de duistere hersenholtes. Ze zullen wortel schieten, ontkiemen, groeien, bloeien en ook weer vergaan. Wij zijn tenslotte niet voor niets onze eigen goden.

#waanvandedag #wandeling #virus #stad #kunst #mens #dier #park

Letters hebben geen hoofd. Toch beginnen we er iedere zin mee. Onder andere. En ben je Duits, dan krijg je zere vingers van de Shift+letter-combinatie.

Ah, wordt het zo'n stukje? Want dan stop ik ermee, ik heb wel wat beters te doen. O ja? Wat dan, wat dan? Nou, dingen. Betere dingen. Ja joh, 'tuurlijk. Maak dat de katten wijs die vannacht de boel bij elkaar liepen te schreeuwen. Het is de tijd van het jaar. De beuk erin en dan maar weer zien waar die voortplanting goed voor is. Áls het al ergens goed voor is. Het korte antwoord: nergens voor. Dan weet u dat ook weer.

We zaten vanmiddag in de binnentuin. Het is wel buiten, maar toch een binnentuin. Daar kun je alleen komen als je bewoner bent van de honderdtachtigduizend woningen die uitkijken op de tuin. Vanuit dat perspectief was het lekker rustig. Veel vogels, bankjes en de zon met haar aprilwarmte. We zaten daar een voetbalhelft. Praten, lezen, mijmeren. Het ultieme rondzweven in wat we bestaan noemen. Vrouwlief heeft de binnenstebuitentuin al eerder ontdekt, maar we kwamen er uiteindelijk nooit. Nou, bijna nooit. Omdat het toch niet helemaal vrij voelt, zo met al die vensters met daarachter al die mensen die jou zien met al je schroom en banaliteit. Toch, in de huidige periode lijkt het een uitstekend toevluchtsoord. Heel even het huis uit, de trappen af, keldergang door en zo een heel klein beetje gecultiveerd groen in. Als er verder niemand is, dan is het er prima toeven. En laat er bijna nooit iemand zijn. Ja, tuinmannen een keer of twee, drie per maand. Geen idee wat ze er doen, maar het zal vast heel erg nodig zijn. Insecten, vogels, struiken en bomen: ze zien het meewarig aan, dat geploeter en gezwoeg.

Inmiddels is de middag alweer ver heen. De muziek staat net hard genoeg om het gegil van de kinderen buiten te overstemmen. Leuk hoor, dat spelen van ze, maar vermoeiend om dat de hele dag aan te moeten horen tussen het gezaag, gedrilboor, getimmer en aggregaatgebrom door. Daar kunnen die kinderen verder niets aan doen. Maar in het kader van vooruitregeren heb ik bij alle adressen een brief in de bus gedaan, gericht aan de ouders. Of ze nu eindelijk eens stoppen met kinderen in elkaar zetten. Voor je het weet willen die dat straks namelijk zelf ook doen en ik vermoed dat het zinkend schip het uiteindelijk (beter gezegd: al een tijdje) niet meer aan kan. Al kan ik ernaast zitten. Ja, naast het schip. Lekker fris zo met dat opspattend water terwijl de avond zacht valt, de ondergang tegemoet.

#waanvandedag #tuin #mens #stad #kinderen #virus

Vandaag nog maar eens een rondje, tegendraads deze keer, door de weilanden gefietst. Samen met de deerne des huizes. Dat was fijn. Afsluitend nog even solo de supermarkt in. Dat vind ik toch behoorlijk hels allemaal, dus blij als een verloren ziel wanneer ik met mijn bootje de Hades naar het rijk van Thuis ben overgestoken, waarvan akte.

Gisterenmiddag besloot ik na de arbeidsouverture nog even een klein stukje om te fietsen. Dan ga je bij de verkeerslichten op de Molukkenstraat nog een stuk rechtdoor over een weg met alleen bestemmingsverkeer, dan links over de smalle dijk met wederom alleen bestemmingsverkeer en dan langs het Flevopark de wijk in. Opvallend veel verkeer met een bestemming trouwens. Ergerlijk veel zelfs, maar vooruit, laat ik het blijblij houden. Soort van. (Spoiler: gaat niet lukken.)

Mijn humeur kreeg namelijk toch een tikkie toen ik, inwendig vloekend om veel te veel volk op de been (dit is geen frisse neus halen, dit is met de hele wielrenvereniging en jogclub zo hard mogelijk je zin door drammen: ik wil nù een persoonlijk record!), ruim uitweek om iemand rustig in te halen. Zonnetje, briesje, zondag. Chill, weet je. Maar nee, dat werd niet gewaardeerd door een wielrenmalloot. Ping! met het belletje. Nog een PING! met hetzelfde kutbelletje. Maar ja, ik was bezig met inhalen. Rekening houdend met degene die ik passeerde en het tegemoetzombieënde renvolk. U snapt, ik probeerde slechts mijn vege lijfje op afstand van alles en iedereen te houden. Dus ik deed mijn armen maar wijd, negentig graden ten opzichte van mijn schriele romp. De beloning volgde direct. Vanachter mij kreeg ik de liefkozing “ja godverdomme lul!”. Oké, dan ben ik de vervelendste niet en schreeuwde de nu voorbijtierende idioterette wat na met daarbij de tip dat je ook af kunt remmen, maar tevens mijn begrip tonend dat dàt wellicht te ingewikkeld was voor een amoebe op wielen.

Tot zover de rechtdoorweg. Ik sloeg linksaf. Midden op de weg een hoop mensen erg dicht bij elkaar. En iemand daartussen in stabiele zijligging kreunend. Hier en daar wat bloed. Het was een wielrenmens. Die zou vandaag geen record fietsen, dat leek mij onmogelijk in die toestand. Ik oefende fronsend geduld, wachtte af tot iemand de intelligente lockdown tot zich door liet dringen, zodat ik mij van deze ramptoeristen kon distantiëren.

Daarna kwam weer een linksaf: de weg langs het park. Dan moet je eerst een heuveltje af. Tegemoetkomers moeten dus het heuveltje op. Dat kan best irritant zijn, maar als je die heuvel opdendert met je kutfiets (alweer kut, maar ook een keer lul, weet u nog?) met duizend versnellingen en je Action-proof fluoriserende fietspakje en als vanzelfsprekend met alle stronteigenwijsheid ook nog even om een ouder stel heen wilt sjezen en je komt mij dan tegen waarbij je mij zo'n beetje alle lebensraum ontneemt, dan doe ik niet lullig (2-2 geslachtsdelentussen- en hopelijk tevens eindstand) en steek ik overdreven stevig mijn armpje uit. De vuist die ik daarbij met liefde maak, dreunt dan gezellig ergens in je dikke vette hals. I don't fucking care, ook ik heb recht op mijn persoonlijke coronavrije ruimte. Ik verwachtte eerlijk gezegd een gevolg, maar nee. Ik denk dat de boodschap duidelijk was.

Gelukkig was er volgens de vele nieuwsberichten gisteren niets aan het handje. Iedereen was braaf met heel veel respect en hartjes onder de riem, Bob Marley verneukend, de barbecue aan (steek de fik maar in die gemartelde dieren) en balkonbingo voor het kwijlend gepeupel.

Mooi hoor, al die saamhorigheid. Toch geloof ik er allemaal niets van. Na ons gewoon nog altijd de zondvloed. Als klap op het zo fijne nationalistische gevoel en in het kader van drogredenen als artiestensteun: draai vooral muziek van Nederlandsche bodem op de radio. Ja, moet je doen. Dan sponsor je vooral volgevreten mediagiganten die niets anders produceren en weer reproduceren dan eenheidsworst en aanverwante prut. Die merken helemaal niets van een banksaldo dat langzaam in een echoput verandert en huilen alleen om het einde van DWDD; hun onnozel dankbaar afvoerputje van wat we in een waan van hersensmelting cultuur noemen (op veel nettere en slimmere wijze verwoord door Micha Wertheim).

Zo, dus dat. Toch was het best een prima dagje vandaag tot zover. Met als hoogtepunt samen op een bankje bij Zuiderwoude, uitkijkend over het water en eenden die ons gezelschap wel konden waarderen en toch op gepaste afstand bleven.

#decorrespondent #dwdd #waanvandedag #afstand #amsterdam #lockdown #virus #wijzijnhetvirus #gedrag #fiets

Sinds een paar ochtenden dringt er in mijn ontwaakdromen een monotoon piepje door de schrikbeelden. Beeld en audio, een mooie combinatie.

Het moest haast wel een jong vogeltje zijn, maar ik kon, hoe ik mijn armzalige nekje ook pijnigde, nergens een nest ontdekken. Voorheen zat er wel eens wat ter hoogte van een kier tussen de balkons. Maar nee, ook daar niets te zien. Totdat ik zojuist flink wat natuurlijk vliegverkeer opmerkte. Aha, ik keek de hele tijd naar de verkeerde kant! Tussen de ramen van ons huis en dat van de buren zit een blinde muur (die herken je aan de rood-witte stok en zwarte bril) en daartussen zit dus een flinke spleet. Daar heeft ooit cement, voegsel, of hoe je het ook noemt, gezeten. Nu zit er een nestje. Er vloog een koolmees naar binnen. Een van de weinige soorten die ik met mijn stadse kop herken. Het hele diertje verdwijnt erin, dus het moet een aardig ruime woning zijn. Het zal vast voor de mensdiertjes geen goed teken zijn dat het metselwerk eraan gaat, maar ik word toch blij van dat gereutel tussen alle ellende door. Piepende grapkuikens. Niets houdt ze tegen. Bemoedigend.

Over vliegdekschepen gesproken. Gisteren een enquête ingevuld van Kieskompas. Prima vragen waar ik gezellig mijn mening bij kon dumpen. Toch kon ik het in mijn wijsneuzerigheid niet laten om de onderzoekers nog een afsluitende opmerking mee te geven dat, zoals in één van de stellingen stond, 'we niet alles in het werk moeten stellen om onze natuur te beschermen'. Nope. Nee? Nee. Het zit 'm precies in de nuance. Het is niet onze natuur. Wij zijn er slechts een onderdeel van, wij bezitten het niet. Een vrolijk rondwarend virus is er het bewijs van. Of gewoon, een aardbeving, vulkaanuitbarsting of orkaan. We zijn zo kwetsbaar, we zijn zo enorm niets. We zijn zo ongelooflijk arrogant.

Kijk, daar komt weer een voertje aangevlogen. Snaveltjes open, hap. Nog even en dan vliegen ze zelf en wacht ik op het moment dat ik weer piepend wakker word.

#stad #vogels #koolmees #virus #mens #waanvandedag #kieskompas

Disclaimer: ik ben strontchagrijnig en dat is de schuld van die stompzinnige zomertijd. Afschaffen die onzin. Desnoods met het compromis van een halfuur. Nuance is momenteel niet mijn sterkste punt. U bent gewaarschuwd.

Terwijl de Amerikaanse bevolking bij voorkeur wapens hamstert, trekken kilometers lange stoeten in India van de stad naar het platteland. De fabrieken waar deze stevig uitgebuitte mensen werkten (bijvoorbeeld om onder erbarmelijke omstandigheden onze goedkope en ook dure (merk)kleding te produceren) zijn sinds een week gesloten vanwege een totale lockdown. Ze lopen soms honderden kilometers terug naar huis, waar ze vaak niet welkom zijn: ze komen uit de stad en zijn waarschijnlijk besmet. Dank u globalisme. Dank u imperialisme. Dank u kapitalisme. Dank uit de grond van mijn huilend hart, dat net zo is verziekt door deze ismes. Fuck het hele schijtsysteem.

Maar nee, verder is er niets aan het handje. Het ging allemaal zo goed met de wereld, maar ja, toen kwam dat nare virus. Wat een toestand. Even uitzitten en weer door waar we gebleven waren. Prima pik, doorpakken en de verloren arbeid, tijd en vooral centjes als de sodemieter teruggraaien. Dan dansen we weer gezellig op de graven met een mooi glaasje gerijpte jaren en een smeerseltje kaasprut in de hand.

Hypocriet? Yep. Volledig. Net als die opengesneden ganzen langs de weg. We schreeuwen dan wel moord en brand, maar knijpen graag een oogje toe bij het ganzenlevertje of eendenborstje op ons bord.

Ik ben er klaar mee. Dekentje op de bank, beker thee, pyjama aan, gordijnen dicht.

#vitamine #waanvandedag #rivm #corona #virus #vs #india

Er valt genoeg op de buren aan te merken. Ze dringen met grote regelmaat door de muren. Maar als ze dan ineens aanbellen met een bos bloemen, een persoonlijke kaart en een gevulde tas versnaperingen, dan is dat wel een heel lief gebaar. Dus voorlopig hebben ze flink wat bonuspunten. Zo werkt dat.

Dag drie van mijn niet ziek voelen in combinatie met lichte keelpijn en hier en daar een bui, brengt meer van hetzelfde. Zoals ik een recent aangespoelde vriendin schreef als antwoord op haar vraag waar mijn hoest en de rest van mij uithangt: ik hang waarschijnlijk ergens uit aan de waslijn des levens en meer van die vergezichten. Kortom, lekker wazig allemaal. Misschien heb ik toch koorts.

Ondertussen komen we hier de dag wel door met muziek van Siouxsie and the Banshees, Dead Can Dance, Killing Joke, Chelsea Wolfe, Bows, Editors en niet te vergeten onze lieve vrienden van Sonnenberg. Oké, ik geef toe, ook naar onszelf hebben we geluisterd. Waardoor de buurtjes dachten dat wij live speelden en afdropen toen ze de eerste keer aanbelden en wij – uit pure angst voor het aannemen pakketpost voor zo'n beetje de hele straat in het algemeen en mijn angst voor deurbellen in het bijzonder – niet opendeden. Want ja, de muziek stond op stevig volume. Soms moet dat gewoon even.

Ik rommel ook gezellig wat met een oude telefoon en een bejaarde Kobo reader in de hoop dat ik dat spul weer leven in kan blazen met alternatieve besturingssystemen. Echt lukken wil het nog niet en ook dat is niet erg. Het is hoe dan ook leerzaam geknutsel tussen het volgen van de nieuwswanen door. Het leidt onder andere een beetje af van mijn frustratie over het uitstellen (afstellen?) van de door de rechter opgelegde klimaatplannen. Niet dat ik iets anders had verwacht, want waarom zou je de oorzaak van de huidige ellende aanpakken? Ik vermoed dat ons heldere licht in bange dagen, de heer Nogal Wiebes, de verpersoonlijking van het neo-liberale gedrocht, tevreden in zijn schrale knuistjes gniffelt en corona op zijn knokige knietjes dankt. Na hem en hun de zondvloed.

Ach, de klok tikt gestaag door. Vannacht zelfs een uurtje minder.

#waanvandedag #buren #corona #virus #muziek #zomertijd #politiek #klimaat