Een paar weken geleden deed ik waar al een een poosje over aan het nadenken was. De sloopkogel is nu dan eindelijk door de kerk: ik ben voor de tweede keer in mijn leven lid van een politieke partij.

De eerste keer kreeg de SP mij zover. Het was de tijd van alles NEE en overal op tegen. Tomatenpureehosanna. Na een jaar of twee vond ik het genoeg. Het viel me allemaal een beetje tegen en het was mij te behoudend en teveel van hetzelfde. Einde lidmaatschap. Omdat er verder geen partij was waar ik nou echt een lekker gevoel bij had, heb ik het zo gelaten. Een paar keer heb ik helemaal niet gestemd. Dat klinkt alsnog als iets actiefs, niet stemmen. Ik had nergens het gevoel dat het ertoe deed, dat er ook maar een beweging was die mij vertegenwoordigde en dat politiek sowieso een hoop stierenpoep was. Nou ja, dat is het ook, nog steeds. Maar ja, blijkbaar is het nu eenmaal het enige instituut dat nog enige invloed heeft, ondanks het dansen naar de pijpen van de multinationals.

Los hiervan, nu, na jaren stabiel stemmingsgedrag mijnerzijds, was de tijd ook daar om er een lidmaatschap aan te verbinden. Niet omdat ik per se ergens bij wil horen. U kent mij, liever hoor ik nergens bij. Ik krijg het doorgaans nog benauwder dan ik het normaal al heb van dat hele hokjesgedoe en groepsgebeuren. Ik vermoed dat ik weer in een fase zit dat ik iets wil doen met mijn onvrede over alles; noem het voor de eenvoud maar 'het systeem'. Fuk het systeem grote tijd. Maar dan wel met een onderbouwende en opbouwende achterliggende gedachtenspinnerij. Niet zomaar alles naar de klote. Dat kan altijd nog – prima achterdeurtje hoor.

Over actief gesproken. Vandaag ben ik naar een partijbijeenkomst geweest. Mijn eerste ooit, ook dat. Ik kan er een heel verhaal over houden, over alles wat ik er van vind en er over te zeuren heb. Want geloof mij maar dat het nergens perfect is. Dat had ik ook niet verwacht. Maar wat ik wel hoopte, was dat ik voor nu de juiste keuze heb gemaakt. En ondanks dat ik niet veel heb met het woordje hoop: deze hoop lijkt mij te doen opleven. Mooi toch. Nou, dan is de stap naar een glorieuze politieke carrière nagenoeg nihil. Waarom ook niet? Daarom. Partij voor de Dieren. Omdat wanneer je goed bent voor je mededier dat zonder omwegen goed is voor je leefomgeving en jezelf. Zo eenvoudig is het, gekkie.

#politiek #waanvandedag #pvdd

Ik vertel u natuurlijk niets nieuws als ik zeg dat ik blij word van treinen. Ondanks al mijn ergernissen die ook met grote regelmaat treingerelateerd zijn. Maar kijk, daar zit 'm de denk- en misschien zelfs gevoelsfout. Het is bijna nooit de trein zelf waar ik mij aan stoor, ondanks de onvermijdelijke verstoringen die ook mijn tere zieltje soms treffen. Nee, het zijn de mensjes in de treintjes waar ik mij kapot aan irriteer. Echter, ook deze mededeling komt niet als bliksem bij heldere donderslag. Toch moet mij van het hart dat ik al een dag of wat – nee joh, veel langer, weken, maanden zelfs! – rondloop met oplopende frustratie die losstaat van de medereiziger.

Zoals daar zijn de omroepberichten. U kent ze ook vast wel. De ingeblikte aan elkaar geknutselde woorden, zinsdelen en zinnen met als gevolg van al dat technologisch gefrut hun wonderlijke intonatie. Of neem de hilarische opener “Beste reizigers, dit is een bericht voor reizigers...”. Ook zo heerlijk hemelschreiend zijn de berichten in de Sprinters. Bij ieder fukking station die hele riedel aan overdadige informatie. Steeds opnieuw. En heel veel duidelijker wordt het er niet van. Stel, ik stap als onwetende reiziger in en ik hoor dat deze Sprinter stopt in Breukelen, Woerden, Gouda Goverwelle en Rotterdam Centraal en ik in de veronderstelling was dat ik in de trein naar Capelle Schollevaar ben gestapt, dan is de weg intern vrij voor wat lichte paniek. Het misprezen bericht noemt namelijk alleen de eerste drie volgende stations en de eindbestemming op. Tja. Is dat nou handig? Iemand vindt van wel, want het systeem roeptoetert nu al jaren deze onnavolgbare brei. Los van al die misgeslagen planken stoor ik mij ook aan het volume van al dat tergends. Het is of veel te hard en te schel. Of te zacht. Of alles daar tussenin.

En wat te denken van die geautomatiseerde fluitist m/v? Net voor de deuren sissend en hijgend sluiten worden we gezellig getrakteerd op een hels en schril kabaal. Hoewel er kort daarvoor ook al een keiharde fluit van de conducteur van dienst is te horen (tip: nooit net voor de ex-kaartjesknipper langslopen als er wordt gefloten!), moet er ook nog bij iedere open deur een keihard kutgeluid te horen zijn. Want stel je voor dat al die idioten met hun koptelefoons op en oortjes in niet zouden horen dat er wordt gefloten?! Dat moet iets vreselijks zijn blijkbaar. Het einde der tijden op z'n minst. Ik ben zo'n malloot die zonder gehoorbeschadiging door het leven wil. Onmogelijk, weet ik, want de decibellen vliegen je overal om het hardst aan. Maar van zoiets dienstverlenends als NS verwacht ik wat meer zachtaardigheid. Niet dus.

Waarom moet er überhaupt nog worden gefloten? Het interesseert niemand ene ruk. Na het fluiten niet meer instappen? Nee? Nou, je moet ze de kost geven. Niet te doen. Fluitje voor de veiligheid bij het sluiten der deuren? Pfff... Zelfs een kinderwagen met kind wordt gebruikt om de deuren open te houden. Instappen zullen we, hallo! Waarom niet net als bij de metro, de tram en de bus een knipperende lamp gecombineerd met een bescheiden (het kan dus wel) audiosignaal? De techniek staat voor niets en stelt verder ook weinig voor, dus kom op NS, #doeslief!

Toch viel van de week ineens het denkbeeldige grijpstuivertje toen ik op Utrecht Centraal (wanneer maken ze dat station nu eens af en ook voor de gein helemaal lekvrij?) weer eens overstapte. Ik liep vanuit de trein de trap op en zag een mega-grote advertentie voor gehoorbescherming, of hoe dat dan in de doelgroeperige hipstertaal heet: noise cancellation. Aha-erlebnis in de gloria – al die teringherrie is dus gewoon een enorme samenzweerderig doorgestoken geluidskaart, een ordinair verdienmodel van heb ik jou daar. En mij dan toch verbazen hè?

#waanvandedag #ov #ns #geluidsoverlast

Jemig, ja, hoogste tijd om mijn tere lezers weer eens te voorzien van wat leesgeneuzel. Het was dan ook een drukke boel deze week. Lijstje maken dan maar? Vooruit, doe gek: – werk inclusief etentje met mijn lieve Biebers, veel liever dan Justin, ik zeg je; – dochterlief begon haar schoolweek weer, dus treinritjes Roffa als vanouds; – ad hoc weer aan het vrijwilligerswerk begonnen, waarom ook niet; – een museumbezoek in Gorinchem; het viel wat tegen, maar toch was het zeer de moeite waard, snap jij het?; – tussendoor was er de voorbereiding op ons voorlopig laatste optreden (al is er best een uitzondering mogelijk, je weet nooit) van afgelopen middag. Klinkt heel dramatisch, maar dat is het niet. Er komt nu een periode met volop aandacht voor het uitwerken van onze nieuwe ideeën en andere creatieve uitspattingen. Niets mis mee en verfrissend. Het houdt de boel scherp.

Goed, en nu dus na een lange dag weer eens thuis op de bank. De thee als hartverwarmende beloning. Op naar de komende week met daarin met een beetje mazzel weer wat meer schrijfregelmaat.

#waanvandedag #muziek #creatief #lekkerbezigjoh

In ons huis passen geen huisdieren. Toch staan er hier recht tegenover mij in de kast al drie. Ze leven niet, leefden nooit. Maar brengen wel een beetje levendigheid in ons huis. Niet dat wij hier een als doods stelletje maar wat rondhangen, no worries. Het gaat er met grote regelmaat stevig aan toe. Ook dat is liefde.

De dieren in dit huis laten ons lekker onze gang gaan. Wij zijn hun levende huisdieren. Zij hebben ons nodig om gezien te worden, dus het levert ze wat op. Schildpadden, katers, een egel, kraanvogels, uilen, vlinders en vissen. Ja, ik denk, ik noem er maar een paar, dan heb je tenminste een idee.

Ze komen uit alle windstreken. Beeldjes, knuffels, meubelversieringen en vooral kaarten. Na bijna ieder museumbezoek kopen we als aandenken een paar ansichtkaarten. Kunstkaarten. Of een poster als we echt een gekke bui hebben. En verdomd als het niet waar is, vaak staan er dieren op. We worden nu eenmaal blij van onze mede-aardbewoners. Of we raken volledig in paniek van ze, dat kan ook. Soms willen de spinnen, muizen, fruitvliegjes en zilvervisjes ook wat levenslustige aandacht. Feitelijk zijn zij ook huisdieren. Opdat wij niet vergeten.

Het is eigenlijk maar goed dat we klein behuisd zijn. Dan houd je tenminste aandacht voor je omgeving. Je gelooft het niet, maar de egel, de kat en de schildpad hier tegenover mij op de plank in de kast knikken instemmend. Mooi toch. Oké, dan ga ik nu even een verdwaalde wesp de uitgang wijzen.

#proza #waanvandedag #kunst #huisdieren

Ook leuk: een workshop. Etsen. Bij kunstenaar Kees. In een atelier zoals een atelier moet zijn. Een stokoude veenboerderij, een bende hier, een rommel daar. En ikweetniethoeveel spinnen en muggen. Buiten. Gelukkig wel zeg. Hoewel, binnen zat ook genoeg potentieel in hoeken en gaten, maar buiten hingen die gasten lekker te bungelen aan hun draadjes. En maar muggen vangen. Volgevreten tevredenheid, ik zeg je.

De zon ging onder en de lucht kleurde pastel. De bomen staken zwart af, het riet daarachter contrasteerde zo nodig nog meer. Dat was al een ets op zich. Dat beeld moet ik dan ooit maar eens een volgende keer in een zinken plaatje zien te krassen. Want op het moment dat de vleermuizen ons om de oren vlogen en we niets begrepen van zoveel rust net buiten de stad – die dreigend lag te grommen en te brommen in de verte – lagen onze etsen in een bad met chemicaliën hun ding te doen.

Het is een proces met tig stappen die je ook nog eens eindeloos kunt afwisselen. Je kunt het allemaal netjes volgens de regels doen, maar alles helemaal anders en volop experimenteren is ook goed. Kees is chill en laat je lekker klooien. En tussen alle stappen in tijd zat om te ouwehoeren. Over muziek, kunst, exposeren, optredens, zelfstandig en onafhankelijk willen zijn inclusief al het gedoe, de stress, het geregel, de vloek en de zegen.

Etsen. Zinken plaat, hoeken en randen vijlen, was erop, tekening krassen, een bad, schoonmaken, verf erop, er weer afslaan, schoonmaken, laten drogen, papier nat maken, papier droog maken, ets erop leggen, doek erover, persen. En dan maar afwachten of de afdruk je blij maakt. Nou, dat deed het. (Weer een reden om nu eindelijk eens mijn beeldend werk online te gooien.)

Het was leuk, gezellig, leerzaam. Ik zal vast nog wel een (paar) keer meegaan met mijn Fraulein. Al moet ik er eerlijkheidshalve ook bij zeggen dat ik liever kort en hevig werk. Explosief, zo je wilt – een uitbarsting van energie zo direct mogelijk op papier of wat dan ook. Dat, die directheid, mis ik wel een beetje bij het etsen. Toch, het is interessant om eens anders bezig te zijn. En Kees dus. Leuke vent. Daarom joh, voor herhaling vatbaar.

#waanvandedag #kunst #etsen #beeld

Ik kreeg en las een boek. Op zich geen nieuws. Ik lees me suf. Hoewel, eigenlijk lees ik me scherp. Zoals dus dit boek. Er zijn van die dingen die je heus wel weet. Jij en ik, wij. Al lang, heel lang. Om die reden eet ik nu meer dan 30 jaar geen vlees. Ik at wel vis, maar dat doe ik de laatste paar jaar nog nauwelijks. Hooguit een klein stukje zalm. En dan echt een klein stukje. Ongeveer 1 bij 1 centimeter. Ook omdat ik nogal heftig reageer op uitgesproken smaken en vet. Kruiden, vis, vega-burgers en andere vleesvervangers die bol staan van specerijen en/of nogal vet zijn; dat gaat niet goed bij deze dude. Dus sinds een jaar of vier proef ik mijn eten zoals het ook echt smaakt. En, eerlijk is eerlijk, dat bevalt me heel goed. Het scheelt flink ook nog eens wat paniekaanvallen. Die paniek, los van andere situaties die mij nogal van slag kunnen maken, is elke dag latent aanwezig, dat wel. Maar – even afkloppen – zoals het was, zo is het niet meer. Bofkont ben ik.

Ik kreeg en las dus een boek. In dat boek staan dingen die ik wel wist, maar niet besefte, het drong niet door. Niet echt tenminste. Het is een gruwelijk boek. Maar ook en vooral een goed boek dat ik je van harte aanraad. Het staat niet bol van de gruwelfeiten en statistieken en andere droge kost. Het relativeert ook en geeft genoeg lucht om niet in een acute depressie te schieten. Tegen mijn principe in zou ik zelfs zeggen dat het een hoopvol boek is. Althans, dat is hoe ik het heb ervaren. En geloof mij, ook over depressies en wanhoop kan ik gezellig een boompje opzetten. Bofkont in het kwadraat.

Over welk boek heb ik het? Nou? Tromgeroffel.... Ooit aten we dieren, geschreven door antropoloog Roanne van Voorst (Uitgeverij Podium). Tijdens het lezen nam ik een besluit. Vanaf nu ga ik door het leven als veganist. Dat zal soms best een dingetje zijn. Sociaal gepruttel, je weet wel. En ik zal hier en daar een vergissing maken. Of toch een concessie doen. Gewoon omdat ik het anders ook even niet weet. Of omdat ons voedingssysteem zo leuk conservatief is. Weet ik veel. Genoeg reden voor schuldgevoel en zweethandjes, ik ken de riedel heus. Maar toch, ik ben mij bewust. Los van al het dierenleed dat zou worden bespaard als we allemaal onze lieve oogjes open zouden doen, maken we ook nog een pietsie kans om iets te doen aan de bizarre uitstoot die wij produceren met onze bizarre bio-industrie. Alleen maar omdat we in de mythe van dierlijke producten geloven. Terwijl inmiddels uit talloze onderzoeken blijkt dat we helemaal niets dierlijks nodig hebben. Behalve onszelf, diertjes als wij ook gewoon zelf zijn. En een leefbare planeet. Voor hen die na ons komen bijvoorbeeld.

‘We zijn opgegroeid in een tijd waarin het eten van dierlijke producten volkomen geaccepteerd is. Wetenschappers voorspellen echter dat dit in de nabije toekomst taboe zal worden. Over een aantal decennia zal veganistisch de norm zijn, en vragen onze kleinkinderen ons hoe we ooit met een zuiver geweten dieren hebben kunnen eten.’

In Ooit aten we dieren, dat op 13 juni verscheen bij Uitgeverij Podium, laat antropoloog Roanne van Voorst zien hoe we ons op deze toekomst kunnen voorbereiden.

#waanvandedag #boek #vegan

Terwijl het laatste licht van deze vijfde augustus de dag dooft en de nacht ons straks in aangenaam duister hult, nog een woord van dank aan een ieder en u in het bijzonder. Het was een mooie dag om stil te staan bij het ouder te worden.

Vannacht na de klok van twaalf werd ik al verwend met werkelijk schitterende cadeaus en warme wenskaarten. Vanochtend bij het ontbijt nog een lief bonusgeschenk (stiekem lag er dus nòg een pakje in de kast!).

Ik werd onder andere gebeld vanuit Cambodja waar dochterlief bijna vier weken haar regendans doet. Zelfs mijn vader zingt sinds een paar jaar een verjaardagslied door de telefoon; waar mijn moeder doorgaans doorgaat voor de vrouw met de zangstem, laat zij vaders deze keer zijn kunsten ten gehore brengen. Lieve berichten komen binnen van overal vandaan.

Een meer dan ontspannen dag. Op de fiets door de stad naar onze favoriete platenwinkel. Lunch ter plekke, struinen door de bakken tweedehands cd's en dvd's om dan uiteindelijk met amper twee exemplaren te vertrekken. Juist dat maakt het zo'n voldane zoektocht: kwaliteit boven kwantiteit.

Een wandelrondje over de grachten waarbij we ons toerist in eigen stad voelen met overal bootjes vol Amerikanen, Engelsen en Italianen. Althans, dat is wat de boventoon voert. Daarna weer op de fietsjes richting onze eigen buurt en relatieve kalmte waar we onszelf verwennen met een pizza voor hem en een pasta voor haar. Koffie met iets lekkers toe en dan naar huis. Door het park. De regen dreigt tegen beter weten in en de zon streelt haar haar.

#waanvandedag #geboortedag #jarig

Hoeveel afwisseling kan een mens aan? Geen idee. Maar veel. Dat wel. De ochtend begon met het heilzame monotone gebulder en geloei van zo'n kraanwagen met een bak. Iets verderop in de straat worden de kozijnen eruit gesloopt en vervangen. Tenminste, dat laatste lijkt mij een redelijk logisch vervolg. Het gesjees van die dieselmotor op wielen duurde een paar uurtjes. Morgen zal de ellende wel worden hervat.

Het was net relatief stil in onze stadse doodlopende straatbende toen er blijkbaar weer een zoveelste noodgeval was in de zorginstelling aan de andere kant van de straat. Twee ambulances, een politieauto en een brandweerwagen jankten gezellig door de straten.

Wij hadden inmiddels ons ontbijt op en waren klaar voor onze tweede filmdag. Die klus zouden we namelijk hier thuis kunnen klaren. De boel een beetje verschuiven en ons riante eenkamerwoninkje werd zomaar ineens een filmstudio. Dankzij de spoedcursus Creatief met Eyeliner van de deerne alhier stonden we even later voor de camera alsof het maar de normaalste zaak van de wereld is.

Ondertussen kwamen de glazenwassers nog even de raampjes zemen, belden ze bij de verkeerde aan (bij ons) met de mededeling om het raam dicht te doen, weten de buurkindertjes aan de overkant nog steeds niet hoe de intercom werkt, behalve dat ze donders goed weten dat je een rukirritante feedback krijgt als je de hoorn net voor de speaker houdt en ondertussen maar door dat ding heen krijsen. De hele straat geniet mee. Uit pure frustratie ben ik op het balkon gaan staan en deed mijn impressie van een uit de kluiten gewassen haan na. Dat hielp. Even.

Na onze filmsessie hebben we de dag in stijl afgesloten door op onze fietsjes te stappen en koers te zetten naar de hel der hellen: IKEA. Waarom ook niet? Het is een half uurtje trappen, maar dan kan de pret niet meer worden gedrukt. Eerst moed ingedronken met een brak kopje gratis koffie en een bescheiden puntje taart om de dappere strijders wat aan te sterken van de vermoeiende tocht. Daarna ons zo min mogelijk laten afleiden door al het consumerende geneuzel en de marketingverantwoorde uitstallingen. We hadden een lijstje en daar hielden we ons aan. Dat is knap, zeg nou zelf?

Volledig overprikkeld, maar toch min of meer voldaan ploften we, weer thuis, op de bank. Thee en droge crackers. Verwennen is voor watjes.

#IKEA #geluidsoverlast #waanvandedag #video #muziek

Op het plein waar de schouwburg staat, in de stad waar ik dik veertig jaar woonde, liep een duif. De duif had een witte kraag. Een witte kraag van plastic. De plastic deksel van een wegwerpkoffiebeker van fucking Starbucks.

De duif liep over het plein op zoek naar eten. Er lag genoeg, dus van echt zoeken was geen sprake. Maar probeer als duif met een plastic kraag maar eens bij het eten te komen. Alsof er een dienblad van welk zelfbedieningsrestaurant dan ook om je eigen nek zit en je zonder armen en handen je eten van de grond moet zien te pikken. Lukt je niet. Dan ga je dood. Langzaam en pijnlijk.

#waanvandedag #duif #plastic #zwerfvuil #mensdom

Wij, van Stichting Brand, hebben inmiddels verscheidene klachten ontvangen over vermeende overlast in en rondom diverse postcode- dan wel landgebieden.

Wij ervaren deze klachten als onjuist en bestrijden hierbij te vuur en te paard en benadrukken voor de volledigheid met klem in dubbele ontkenning dat wij niets, maar dan ook niets met enige vorm van brandstichting te maken hebben.

Wij hopen vurig u hiermee voldoende te hebben geïnformeerd en aldus verblijven wij met waterige oogjes,

Met gedoofde groet,

Hildebrand Vlam

Vonk en Regen juridisch adviseurs alsmede belangenbehartigers namens en inzake blabla en hopsasa geregistreerd onder KvK-nummer zero-tolerance waarvan akte Stichting Brand

#brief #brandstichting #proza #waanvandedag