Mooi toch hoe mijn kapper zo haar vaste klanten zelfs van ver buiten de Amsterdamse stad haalt? Je verwacht het niet, maar als immigrant uit Rotterdam doet het mij goed dat ook het dochterkindje zo haar tegendraadse keuzes durft te maken en dus uit Rotjeknor komt voor een “niet te veel eraf en een klein beetje in laagjes, kan dat?”. Natuurlijk kan dat. Wisten we al uit ervaring, maar een keertje checken on the double kan geen kwaad, zeg nou zelf.

En zo kwam het dus dat ik gisteren in plaats van solo uit Roffa ineens met haar samen naar het Mokkumse terugreisde. De afspraak was namelijk al vroeg en ook die mentale tik kon de puber in kwestie niet weerhouden van een knipperderknip en de hele vakantie weer hip-beurt. Dan is die hele Spartaanse opvoeding toch nog ergens goed voor geweest.

Aldus zaten we vanochtend met kleine oogjes bij mijn lieve kapper Houda. De dame op leeftijd die naast mijn dochter zat, dutte af en toe in – tot snurkens toe. Blijkbaar doorstond zij op die manier de nodige kopzorgen. Ik geef het je ook te doen om de hele Google Maps van planeet Peroxide in satellietweergave op haar oude hoofd met verve te doorstaan. Via de spiegel keken mijn dochter, Houda en ik elkaar om de beurt even glimlachend aan toen het snurkvolume nog een treetje omhoog ging. Ze schrok er uiteindelijk zelf van op. Ze wenste ons opmerkelijk monter gapend een fijne dag toen we tevreden weer naar huis gingen.

Thuis lummelden we nog wat na. We aten fruit en brood en vertrokken ruim op tijd richting Oostpoort voor de hoognodige winkelprikkels die je van een 15-jarige kunt verwachten. Na een koffiepauze was onze laatste gezamenlijke stop station Muiderpoort. Met de trein weer terug naar Rotterdam. Dat doet ze al jaren op verzoek (en ik de goden verzoekend) alleen, waardoor ik een kleine tien minuten later mezelf door de supermarkt jeremieerde, in het algemeen de mensheid vervloekend en Donald T. te VS in het bijzonder. De lul met vingers die weer eens in het nieuws was met zijn achterlijke kop en door het zaaien van haat en verdeeldheid allesbehalve de States aan het Uniten is. Met alle aardse gevolgen van dien. Idioot.

Ach, ik bespaar u verder een zoveelste tirade. Zoals u weet, is mijn staat van zijn doorgaans allesbehalve verrassend te noemen.

#waanvandedag #kind #dochter #kapper #knippen

Kijk, dat is dus het rare ding met gedachten. Het zijn er zoveel, probeer er dan maar eens eentje te pakken te krijgen waarop je even kan herkauwen. Vaak genoeg lukt dat wel, al kan ik mij ook verwonderen over waarom nou juist net die ene gedachte eruit springt en niet die talloze andere waar ik ook heus wel mee aan de haal had kunnen gaan. Het is, net als het hele bestaan van alles en alles en alles (en nog wat), puur toeval.

Heel soms stel ik mij voor dat mijn brein een stervende ster is; tenslotte is geen enkele grootheidswaan mij vreemd. Mijn grijze massa als een zwart gat dat alles naar zich toe zuigt en opslokt. Net zolang tot de boel implodeert. Dat klinkt een beetje gruwelijk en dat is het misschien ook, maar joh, ik vermoed donkerbruinig dat ik daar niet heel veel van meekrijg, dus da's een meevallertje.

Toch vraag ik mij dan ook af dat wanneer iets, wat dan ook, implodeert, waar het dan terecht komt. Zoals met een zwart gat. Waarin verdwijnt een zwart gat? Verdwijnt het überhaupt of keert het als het ware zichzelf binnenstebuiten en begint dat hele geslurp en geveelvraat weer opnieuw? Is alles dan toch gewoon een cyclus dat aan de ene kant zo voorspelbaar is als de rekening van de psychiater die iedere maand op de mat ploft en aan de andere kant zo toevallig is als toeval maar kan zijn?

Nou ja, dit soort dingen dus. Van die vragen waar ik dan op een dinsdagnamiddag mijn uitstelgedrag van het huishoudelijk geneuzel mee beloon. Tijdelijk, want ik zal eraan moeten geloven. Toeval of niet, de cyclus van afwassen, stofzuigen en de was maar weer eens afhalen. De boodschappen zijn al in huis en het betaalde werk is vanochtend al gedaan. Op naar het volgende rondje om de as weemoedig dobberend in de chaos van wat wij leven noemen.

#waanvandedag #singulariteit #zwartgat #chaos

Het blijft toch lachen met de mensjes. Zwitserse wetenschappers stuurden na een pittige studie het bericht de wereld in dat het een goed idee is om een biljoen bomen te planten. Het is de kern van een nieuwsbericht van een dag of wat terug. Ik was met stomheid geslagen en nu blijft dit strakke plan maar door mijn hoofd spoken. Bomen planten. Dat bedenk je toch niet? Dus wij met ons gezonde verstand met z'n allen héhohého de bossen met voetbalvelden tegelijk kappen. En wat blijkt? Je moet juist bomen planten! Ja, da's lekker dan. Hebben we zowat de hele planeet waarop we te gast zijn leuk en ook heel effectief groenzinnig ontmanteld met als bonus een lekker temperatuurtje en op z'n tijd een megagolfslagbad, levende barbecues en ander volksvermaak, kunnen we weer helemaal opnieuw beginnen met die bomen. Wat heb je nou helemaal aan die dingen? Ze zijn alleen maar goed voor eikenprocessierupsen en ander nutteloos gekriebel. Pfff....

Ik denk eerlijk gezegd dat het een hoax is. Gewoon om ons allemaal gek te maken terwijl we juist zo goed bezig zijn. Vooruitgang anno nu was nog nooit zo mooi. To name but a few perks: nooit meer file (want altijd file is geen file maar een staat van zijn), altijd een handig rookgordijn dus nooit meer gedoe met zelf lamellen of gordijnen ophangen, gratis mondkapjes (daar hebben we nota bene generaties voor gestreden!) en zoals al gezegd: het hele jaar door nagenoeg zomer ergo barbecueën tot je geen kip meer kan zeggen!

Gelukkig zijn onze meiden, zoals het hoort, gewoon tweede geworden. Tenminste nog iets wat hetzelfde blijft in deze rare wereld. Of zouden wetenschappers straks met het plan komen om de VAR af te schaffen? Creepy gewoon!

#waanvandedag #bomen #ontbossing

Terwijl de overkam van de Amerikaanse trompetlul leuk een feestje viert op de maat van razende tanks, ratelende kanonnen en ranzig vuurwerk, ontvangt Duncan L. te H. een erepenning voor het vervuilen van ons gehoor met zijn loeitergende niemandsdalletjesliedje. Met alle gevolgen van dien, want nu moet er een plek worden gevonden om al die prut die men muziek noemt te vuilstorten en het liefst een beetje klimaatnasaal.

Misschien is het een idee om dat ergens in de de buurt van het almaar uitdijende zich volvretende monster Schiphol te doen. Daar weten ze precies hoe je in no-time alles naar de kloten helpt. En het scheelt logistiek gezien een hoop gedoe. Nog een plus: na al die entertainmentsmurrie flikker je er gewoon een kwak cement overheen en je bent klaar. Landen en stijgen met dank aan de zielloze lichaampjes van een volk zonder smaak. Win-win, ik zeg je.

Het groene knollenland heeft een kabinet waar de honden geen brood van lusten en waarbij het ultragroen der coalitie ongetwijfeld onderdeel is van het gifgeel van stroperige ergernis, verandert sneller dan je Arcade kan zeggen in een woestenij vol asfalt, beton, bevingen, scheuren en gaten, sinkholes en etterende bajesklanten met een neus voor verderf. En dat alles gelardeerd met een prachtig riekend kloddertje ammoniak op een bedje van zuur en galspuwend gesnater.

Mocht u na het lezen van deze vrolijke nood behoefte hebben aan een harmonieuze ingesprekstoon, belt u gerust 112, dan wordt u zo spoedig mogelijk doorverbonden met 113.

Ach, was het maar zondag en konden we maar juichen. Leve de tijdelijke nevel van het nulverstand.

#waanvandedag #112 #113 #mens #onafhankelijkheid #rant

Het was vrijdag. We gingen toch maar naar Den Dolder, naar de oefenruimte. We speelden wat oud werk, nummers die we al zeker anderhalf jaar niet meer hadden gespeeld – dan speel je ze weer alsof ze bijna nieuw zijn. Een paar nieuwe ideeën passeerden de revue, werden nog eens doorgenomen en geprobeerd. En we kwamen weer een stap verder met het uitwerken van plannen. In ieder geval op papier. Maar dan zonder papier. Ook dat is ontwikkeling. Dat je denkt dat alles muurvast zit en dat je ondertussen stroomt als een gek. Alleen heb je dat nog niet door. Ik noem het graag de incubatietijd.

Gisteren fantaseerden we nog wat verder door. We hadden namelijk tijd zat in Barneveld, in het Schaffelaartheater. We zaten in beide dansvoorstellingen pas helemaal aan het slot. Samen met 'onze' meiden van de Kweekvijver van de dansschool. Zij hadden zelf een choreografie bedacht op onze versie van een letterlijk eeuwenoud nummer. Wij speelden volledig akoestisch, zij dansten. Het was heel tof. Weer een waardevolle ervaring rijker.

Ondertussen zijn de voetballende meiden weer een stap dichter bij de finale. Woensdagavond gaan we hopelijk juichen tegen Zweden en dan zondag weer. Dat is pas over een week en dan moet het dus wel allemaal meezitten hè, enige kalmte is op z'n plaats.

Waar ik niet aan wil denken, maar het blijkt onmogelijk: die enorme zweetpoten van Trump die het Noord-Koreaanse land nu definitief hebben bezoedeld. Ik ben geen Kim-fan, maar de gedachte dat Donald met zijn vieze kuif in ieder geval nog ergens geen geursporen had achtergelaten vond ik vreemd geruststellend. Mijn laatste hoop is nu dat Kim straks op de thee gaat bij Trump en op het aanpalende toilet van The Oval Office wat stevige remsporen achterlaat.

#waanvandedag #dans #muziek

Ik ben niet Trumps type. Daar ben ik wel redelijk zeker van, al weet je het nooit met die gek. Toch valt met die waarschijnlijkheid een minuscule last van mijn schouders. Ik bedoel, met mijn Atlas-persoonlijkheid helpen alle beetjes lastenverlichting. Mocht ik dus ooit nog eens in de stinkende aanwezigheid van deze volslagen gestoorde man zijn, dan weet ik vrij zeker dat ik niet door hem zal worden verkracht. Ik ben zijn type niet. Alleen de dombo die zichzelf op dit moment president van de VS noemt komt ermee weg om dat als geldige verklaring te geven voor de recente beschuldiging van verkrachting. “Ze is mijn type niet.” En er wordt nog om gelachen ook. Welkom bij de beesten.

Nog een schaterlachertje voor rechtsdragenden: rekeningrijden komt pas ergens in 2026 aan de orde. Uitstelpolitiek tot in de puntjes achter de komma. Slechts een van de vele, vele tragische voorbeelden van hoe we onder de terreur van Rutte 1 tot en met 3 alles alleen maar voor ons uitschuiven en alles alleen maar meer en meer naar de klote gaat. Tot groot genoegen van de old boys die hun gebleekte tanden nog maar eens in een steroïde-doordrenkt varkensboutje zetten. Mars is volgende planeet die ze langzaam en zeker gaan vernietigen.

Misschien had u het nog niet door, maar deze hele schijtpolitiek maakt mij ziek. Doodziek. En furieus. Wat zal leiden tot een gevalletje verwarde man. En dat wordt dan weer een nieuwsbericht. Hoop gedoe. Voordeel is dat ik mij al enorm thuis voel in Den Dolder. Ja, oké, zure humor. Ik zeg het er maar bij. Stel dat de AIVD meeleest. Je weet maar nooit.

Net als de zogenaamde humor die de man in de trein gisteren dacht te hebben met zijn kutopmerking over iemand die voor de trein was gestapt. Want hoe treurig ook, voor iedereen die er direct en indirect mee te maken krijgt, een grapje moet kunnen, zo dacht deze leuke kerel. Het leek hem wel gepast om er een grapje over te maken tegen de conducteur: “dat verwacht je toch alleen ergens tussen De Bilt en Den Dolder en niet hier, hè?” Hij moest er zelf nogal om lachen. Waarschijnlijk aangemoedigd door de ongemakkelijk stilte. Iets met houding.

Zo, en nu over naar het WK in Frankrijk. Nederland – Japan. Hup wereld!

#waanvandedag #nieuws #trein

Twee vlinders op het perron en een mier onderweg naar die ene, want die was dood. Zijn vleugel geknakt en scheef. Ik hoopte zo dat de mier er nog op tijd wat andere mieren bij zou halen, zodat de dode vlinder niet zou worden vertrapt door een mens met een sigaret achteloos tussen twee vingers en rook uitblazend.

De andere vlinder leek het vanaf de rand van het perron aan te kijken, vleugels gespreid. Dat leek een beetje wrang, maar de avondzon voelde zo fijn. Totdat de trein eraan kwam en ze niet sprong, maar net op tijd wegvloog naar weet ik waarnaartoe.

#waanvandedag #vlinder #mier #treinleven #atalanta

Soms ben ik best blij en tevreden. Niet vaak, maar dat impliceert het woordje soms al, hè? Daarom. Maar weet je, dan fiets ik op mijn barrel (nog van mijn ouders gekregen die 'm voor een schamele vijftig euro kochten en waar ik nu zeker al tien jaar plezier van heb) door de stad, bijtend zonnetje waar ik niet te lang over na wil denken, net klaar met het gedane werk, boodschappen gedaan en in de zijtas. Lekker trappen met die beentjes. Naar huis. Boodschappen opruimen, stofzuigen, was draaien, muziekcollage maken, dat soort dingen. Nou, tot zover de blij- en tevredenheid. Want ik heb geen filter. Ik zie, hoor, ruik en voel alles – en alles evenveel en even scherp.

Zwerfvuil bijvoorbeeld. Plastic. Heel veel plastic, zogenaamd papieren koffiebekertjes, bestek, een gefileerde fietsbel, sigarettenpeuken, bier- en frisblik, doppen, flesjes, lachgaspatronen, autobanden, brommeronderdelen, schroeven en spijkers, kapotgetrapte fietsverlichting, confetti, ballonnen, kauwgom, glas. En daar ligt dan ergens tussendoor – strikt genomen geen afval, maar toch – een opengereten duif. Of iets anders met een vleugel hier en een pootje daar. Veertjes her en der. Ooit was er leven, denk ik dan.

#waanvandedag #fiets #stad #zwerfvuil #mensheid

Weet je, het leven als deeltijdopruimhulp schuine streep boekenfluisteraar is nooit saai. Er wordt wel eens gesuggereerd dat het wel zo is, maar geen dienst is hetzelfde. Op welke werkplek begint een klant spontaan haar gedichtstichtelijke rijmpjes voor te dragen aan een collega die precies daar zit waar ze met geen mogelijkheid een passend excuus kan bedenken om aan een dergelijke rijmbrij te kunnen ontsnappen? Gelukkig is je collega enorm geduldig en aardig hoor je haar alleen af en toe tussen de pauzes in zeggen dat dit ook al zo'n heel lief gedichtje is. De rijmende dame in kwestie knikt hoorbaar (ze is al op leeftijd) en zet met overtuiging haar volgende werkje in.

Ondertussen sta je zelf half weggedoken en stiekem glimlachend wat boeken op alfabet dan wel rubrieknummer te zetten. Ergens verderop steekt voor de zoveelste keer een hoop kinderkabaal op. Je hebt ze al gewaarschuwd, maar dat maakte maar twee minuten indruk op ze. Je zucht. Groep zeven-gespuis. Die hebben al zeker vijf jaar geen respect meer voor alles wat in jouw tijd maar met de ogen hoefde te knipperen of je zat subiet met klotsende oksels. Maar nee, die tijd is geweest, de rollen zijn nagenoeg omgedraaid. Je zult er zo meteen nog een keer naartoe moeten. Nog heel even aanzien.

Een andere collega leidt je precies op het goede moment af met de vraag of je het al weet van de ontplofte beker in het kantoortje. Vermoedelijk heeft iemand daar gisteren een smoothie laten staan en is dat gaan gisten en is de beker die was afgesloten met een deksel geëxplodeerd: alles zit onder. Je gaat samen met haar kijken en verdomd, de hele boel zit onder de opgedroogde, aangekoekte smurrie. Het ziet er niet uit. Dat moet echt een enorme knal zijn geweest. Bizar. Jullie kijken er nog eens naar, zij wijst je alle plekken waar de spetters zitten en jij blijft driftig knikken en schudden. Ja, echt bizar dit, jeetje.

Na weer een paar minuten loopt het bij het eerder gewaarschuwde schorriemorrie uit de hand. Kabaal, gegiechel. Je zucht nog maar eens en daar ga je weer. Je waarschuwt ze nog eens en zegt erbij dat de volgende waarschuwing geen waarschuwing meer zal zijn, maar dat ze dan direct vertrekken. Ze knikken. Ja meneer, goed meneer. Gelukkig komt het die middag niet meer zo ver. Een kwartiertje later vertrekken ze uit zichzelf en je groet ze. Eenrichtingsverkeer, zoals viel te verwachten. Wanneer je daarna gaat kijken hoe ze de boel hebben achter gelaten drijven er in de prullenbak drie plastic bekertjes in de chocolademelk met daaromheen een spoor aan bruine spetters. Jammer.

Allesbehalve saai dus. En geloof het of niet, maar als mijn contract er ergens in september opzit zal ik het missen.

#waanvandedag #werk #bibliotheek

Mooie, fijne, goede, intrigerende boeken zijn de ultieme ontsnapping uit het leven waar ik mij zo aan stoor. De overkill aan prikkels, geuren van parfums en deo, geluiden uit telefoons, openbare gesprekken zonder enige gêne. Nou ja, u kent de riedel van mijn ongenoegen inmiddels wel. Regelmatig vindt u mij dan ook met mijn gehoorbeschermers en een knijper op mijn neus trillend, vloekend en tierend in een hoekje van de trein.

Boeken dus. Verhalen die je meenemen naar andere werelden of die me juist in het hier en nu houden en de wrange realiteit duiden, verdiepen, mijn perspectief veranderen. Al is het dan maar tijdelijk, het is altijd waardevol. Daarom vanaf deze plek in de ruimtetijd een oprechte buiging naar alle auteurs die mij in vervoering brengen. Dank jullie wel.

#waanvandedag #boeken #auteurs #waarde