Mensen op de Maan, mensen naar Mars. Mensen nog verder de ruimte in op zoek naar ander leven. Hartstikke interessant en knap. Toch vind ik het belachelijk. We kunnen niet eens met onze eigen planeet omgaan, verwoesten alles ter meerdere eer en glorie van ons zelfgenoegzame ik. We moeten en we zullen met alle (milieu)gevolgen op de koop toe de ruimte in; letterlijk met alle geweld.

Terwijl er ondertussen een recordaantal vluchtelingen over de wereld trekt. Het gaat mijn en ons voorstellingsvermogen te boven. Net als die hele ruimtevaartshit. Dat is waarschijnlijk precies de reden dat het zo weinig impact heeft. Echte impact, dat je het voelt en beseft om wat voor ranzige ellende het gaat. Ja, behalve wanneer het onze foben uitkomt. Geweldsdelicten in AZC hier, testosteronbommen daar. Taal die doorgaans wordt uitgeslagen door witte testosteronatoombommen. Niets ontziend, lomp, bruut en oliedom.

Gezellig op zoek naar buitenaards leven, terwijl we binnenaards geen idee hebben hoe en wat we ermee aan moeten. Mafkezen. Al dat geld dat je kon gebruiken om in een oogwenk armoede de wereld uit te helpen, een energietransitie te bekostigen en weet ik wat allemaal. Dat kan allemaal met gemak. Er is geld genoeg, de middelen, de ideeën en de techniek: het is er allemaal. Dus wat doen we? Precies. Nada. De fik erin, omhoog, want hier valt niets meer te slopen.

#waanvandedag #armoede #vluchtelingen #ruimtevaart

Sinds vorige week lopen er weer een aantal geslaagden rond, gewoon zomaar, vrij in het wild. Bizar natuurlijk, maar los daarvan: gefeliciteerd. Weer een stap dichter bij een werkplek of een uitkering. Of geen van beiden. Misschien ga je nog wel verder met je leerfetisjisme, kan ook. Wat ik je vooral wil meegeven is dat de maatschappij meer rebellen nodig heeft. Mensen die tegen de stroom in gaan en kaders durven te negeren. Massamensen zijn er al genoeg. Verder geen druk hoor. Doe gewoon wat je denkt dat goed is, dat vooral. Als ik er verder maar geen last van heb. Dat is al heel wat.

Wat mij in deze tijd van het jaar steeds weer boeit (er stond eerst irriteert, maar dan was het gelijk weer zo negatief, dat kan altijd nog weet je) zijn die stokken met vlaggen en dan de schooltas die daar ook nog eens lekker meewappert. Gezellige boel hoor. Ik heb al heel wat tassen en vlaggen gezien in allerlei kleuren, vormen en maten. Door al dat gevlag en gewapper ben ik eens gaan zoeken (en vinden) naar hoe dat nou zit met het vlagprotocol in ons land. Er is geen enkele wet, zo blijkt. Er zijn alleen gebruiken. Je mag elke dag de vlag uithangen. Of je nu met succes een rolletje drop in een keer naar binnen hebt gewerkt, een driedubbele salto achterover voor een kwart (nog knap!) hebt gemaakt, of dat je zonder met je ogen te knipperen je tong een half uur uit je mond hebt laten hangen: het maakt niet uit. De vlag kan uit. Zelfs als je gewoon de hele dag op je nest ligt en hooguit eens een keer aan je reet krabt, ook goed. Vlagt u maar. Zelfs 's nachts is prima. Maar dan graag wel met een lichtje erbij, dan kan iedereen de driekleur blijven zien.

Tja, ik vind het hoe dan ook een hoop nationalistische stierenstront. Ik heb al niets met welk vlagvertoon dan ook of enige andere vorm van nationalisme. Ik vind het allemaal een zooi bagger die alleen maar leidt tot een bak ellende, steeds opnieuw. Maar als het dan ook nog eens niets uitmaakt wat je wanneer met die vlag doet, dan riekt het vooral naar een stukkie NL-marketing van heb ik jou daar. Zolang we maar de vlag uithangen is alles goed. Raarrrrr.

Dan nog dit: je bent evengoed geslaagd als je nergens een diploma voor haalt hoor. Nou ja, oké, een veterstrikdiploma is handig. Dat scheelt struikelen, vallen en weer opstaan. En het scheelt vooral die takkenherrie van klittenband. Halleluja.

#waanvandedag #geslaagd #vlag #nationalisme

Ik ben nooit dol geweest op telefoneren. Eigenlijk kun je wel stellen dat ik er een pesthekel aan heb, dat hele bellen. Zelfs telefoontjes met vrouwlief staan niet op mijn blije lijstje. Ja, kort, praktisch. Dan is het wel te doen. Maar even gezellig bijpraten, babbeldebabbel, ikbennuonderweg, bladiebla... nee. Beter van niet.

De ergste belmomenten zijn die met mensen die ik slecht of helemaal niet ken. Gemeente, werk, instanties, bedrijven. Het maakt niets uit of ik bel of zij mij. Hoewel, als zij mij bellen, dan neem ik negen van de tien keer niet op. Volledig in paniek, starend als een konijn naar de felle koplampen van een auto, kijk ik naar dat trillende, piepende apparaat wacht ik af of ze mijn voicemail inspreken. Dan bepaal ik wanneer ik terugbel. Zelfs dan baal ik hoor, want dan moet het dus wel nog gebeuren. Weer een berg waar ik tegenop kan zien. Fijn. Overigens staat precies daarom mijn telefoon meestal op stil. Alleen mensen met een sterretje achter hun naam in mijn contactlijst sta ik toe geluid te maken. Dan vervloek ik ze kort en neem op. Dat moet kunnen.

Ja joh, ik ben nu eenmaal een neuroot, het zij zo, so be it. Mooi hoe nonchalant dat klinkt hè? Want dat het hele so be it? Ik geloof er zelf in elk geval geen ruk van. Ik zou wel willen dat ik er echt zo over kon denken, over alles waar ik mij druk om maak, maar nee. Zo geaard is dit beestje niet. Daarom zal ik zolang ik op deze verziekte planeet ronddwaal ieder gesprek middels het spreekijzer zwetend en met hartkloppingen moeten doorstaan. Al ben ik wel gepast trots dat ik na intensief overleg hier thuis heb toegestaan dat Van Dale mij mag bellen als ze 'gesprekszweet' willen toevoegen aan hun dikke boekje.

#waanvandedag #telefoon #gesprek #dikkevandale #gesprekszweet

Ondanks dat de dagen voor moeders en vaders commerciële gedrochten zijn, is het natuurlijk wel heel leuk om wakker te worden met een lief berichtje van mijn dochter. Daarna nog een bonusbericht van haar moeder. Kijk, dan weet je weer waarom je ooit de vaderbaan aan hebt genomen, ha! Maar serieus hoor, ik word er blij van.

Net als van die egel die hier van de week 's nachts ineens de kelderbox in was gewandeld. Alleen al het zien van zo'n mooi dier, dan breekt mijn hart. We waren net klaar met het uitladen van de Green Wheels-rakker. Middenin de nacht, terug van onze album-lancering, kapotmoe en ook best voldaan – al weet je dat pas wanneer je uiteindelijk thuis op de bank zit met een glas heet water en een biscuitje: het traditionele moment van bijkomen voor het slapen gaan, ook om drie uur 's nachts.

Maar goed, ik loop dus naar beneden om de auto op z'n gereserveerde plek te zetten en ik zie vanuit mijn ooghoek iets donkers op de grond. Ik denk nog: dat is gewoon een van de kinderfietsen van de buren die ze hebben neer geflikkerd in een of and're hoek, maar nee, mijn instinct stonk daar niet in. Dus toch even goed kijken en verdomd! Een egel. Nog groot ook, zo'n wandelend speldenkussen. Ik heb ze wel vaker gezien, oké, maar nooit van zo dichtbij. Dit was echt een close encounter, ik zeg je. Prachtig beest. Ik wilde 'm het liefst oppakken. Zou geen heel slimme actie zijn geweest natuurlijk, weet ik ook wel. Toch is die aandrang er. In mijn hoofd gaat het van ooh soooo flufffieeeee! (Despicable Me, je weet wel). In plaats van oppakken begin ik dan maar volledig oeverloos tegen het diertje te praten. “Hé, dit is niet handig, je kunt hier niet in deze gang gaan zitten, dan zit je opgesloten. Hup-hup, die kant op, hé, hallo? Beweeg eens. Naar die kant. Door de deur, psst, psst, hé, niet hier gaan zitten, hallo, egeltje, hé, kijk dan, je moet dáárheen...” En dan wijzen naar de deur die naar de gemeenschappelijk tuin gaat. Die zit aan de andere kant van de gang. En de egel was precies niet daar naar binnen gekomen, maar vanaf de straat. Door de deur die ik open had laten staan met een steen ervoor, zodat we makkelijker konden uitladen. Waarschijnlijk kwam ie wel gewoon uit de tuin, want het hek aan de straatkant houdt alleen mensgebroed tegen. Egels kuieren waar ze maar willen. En dat is op zich fijn.

Maar ja, nu vond ik het toch wat minder prettig. Zat dat opgeprikte beest daar net te doen of ie er niet was. Probeer dat maar eens te redden van een nacht (of erger) in deze deprimerende gang. Ik wist het echt even niet, totdat ik een uitermate geniale inval kreeg: de deur naar de tuin nog even open laten staan, zelf door de andere naar buiten gaan – die deur zachtjes dicht doen in plaats van de enorme dreun die wordt veroorzaakt door de meedogenloze dranger als je de deur loslaat – auto wegzetten en dan maar hopen dat het beestje na die vijf minuten afwezigheid van dit mensenkind zo slim is geweest om de tuin in te banjeren.

Nou, ondanks mijn lichte teleurstelling dat het egelvriendje inderdaad de benen had genomen toen ik terugkwam (onze band was toch niet zo hecht wat hem betrof), was ik toch vooral blij dat het snode plan had gewerkt. En nog meer dat ik nu zonder spookbeelden van ronddolende, verdwaalde, verweesde egels kon gaan slapen. Kapotmoe. En voldaan. Dus toch.

#waanvandedag #muziek #egel #vaderdag

...neem nou die schermpjes in de intercity. Er staat bijvoorbeeld op hoe laat de trein op welk station aankomt. De hele route staat erop. En bij grote stations ook op welke andere treinen je kunt overstappen. Zelfs als je gewoon kunt blijven zitten, kun je je helemaal kapot fantaseren over tropische bestemmingen als Alphen aan de Rijn, Veenendaal-De Klomp of Kampen Zuid. Op de schermutselingen zie je tussendoor ook nog wat reclame. NS-wandelingen bijvoorbeeld. Of een festival. Alles cultureel gefactcheckt. Hartstikke leuk. Net als de promotie voor de korting die je krijgt als je zelf je koffiebeker meeneemt naar een Kiosk. Ook mooi. Scheelt een hoop teringzooi als we dat allemaal zouden doen. En geld. Over winst gesproken.

Nu zou ik mijn zeikerige zelf niet zijn als ik me niet zou storen aan een van de voorbijtrekkende filmpjes. Iets met een Urban Festival. Lekker hip gemonteerd met skaters, graffiti, iedereen lol, drankje, hapje en vast ook een semi-legaal drugje voor de ultieme looping. Goed, je kent de riedel wel van dit soort aanprijsfilmpjes. Alles is allemaal leuk en gezellig omdat Leuk en Gezellig nu eenmaal verplicht is. Daarom. Al vond ik de keuze voor het shot met het hapje nogal onsmakelijk. Een stuk dier dat eens lekker werd omgedraaid op een barbecue. Halfgaar, ook dat nog. En lachen joh, iedereen. Typisch urban ook, zo'n dierencrematie.

Nou, verder zijn die dingen aan de muur best oké. Behalve dat ze nogal uit de tijd zijn en geen hond ze nog ziet. Iedereen heeft zijn eigen schermpje al voor z'n vette neus. Inclusief oordopjes én speakerstand.

#waanvandedag #ns #reclame #urban

Nou, op de valreep: hieperdepiep voor Cora. U weet wel, onze uiterst incapabele minister van Infrastructuur en Waterstaat. Ze is vandaag jarig, de schat, wat een feest.

De kers op de verjaardagstaart hadden we vanochtend al toen ze stellig ageerde tegen de uitkomsten van een onderzoek naar het oplossen van het file-probleem in ons stankrijke landje. Een samenwerkingsverband tussen RAI Vereniging, ANWB, NS, Transport en Logistiek Nederland, Koninklijk Nederlands Vervoer, de Fietsersbond en Rover boden mevrouw van Nieuwenhuizen hun plan aan waarin onder andere werd gesproken over rekeningrijden. Ze had net haar mond vol slagroomgebak en een kopje koffie in haar handen. Timing is tenslotte alles. Rekeningrijden is voor haar zoiets als een vegetariër verplicht naar legbatterijkippen te laten kijken. Ondraaglijk pijnlijk. Ondanks dat 'haar' achterban en die van coalitievriendje CDA inmiddels voor de helft overstag is (onderzoek eerder dit jaar) en met hun eencellige brein snapt dat een dergelijke oplossing een serieuze optie moet zijn. Echter, feestvarken Cora says No.

Later vandaag, tijdens het koekje bij de thee, kregen we er een likeurtje bij. De kwestie Lelystad Airport. Als daar vanaf 2020 de vakantievluchten gaan landen en stijgen, dan heeft dat op z'n zachtst gezegd nogal desastreuze gevolgen voor het ietsiepietsiebeetje gecultiveerde natuur die we nog hebben. Mevrouw Cora heeft daar geen moeite mee. Zij is van de partij voor meer beton, meer asfalt, meer blik en nog meer woekerwinst voor het ene koketterende procentje, dus echt verbazen doet het niet. Zij omschrijft het als “we hebben er een probleem bij”. En niet het verdwijnen van diersoorten en groen is het probleem, maar al die types die zich daar druk om maken. Waaronder zowaar de andere regeervrindjes van het bedplassende D66-gilde en de vroomgroene CU.

Tja. Het is dat ik haar nog een fijn glaasje bubbels en een blokje van het een of ander gun op haar feestdag. Daarom steek ik pas om één minuut over twaalf vannacht mijn middelvinger naar haar op met daarbij de wijze woorden van mijn goede vriend jd: “you can blow it out you arse!”

#waanvandedag #politiek #lelystad #rekeningrijden

En toen ineens lag daar het bewijs voor me op het tafeltje in de trein. De kop van meneertje R. Smith, voorganger van zijn eigen band The Cure huilde mij aan. Ze speelden afgelopen weekend op Pinkpop en blijkbaar was het magisch. Ik had het eerder vanmiddag al van de moeder van mijn dochter gehoord en nu zag ik het gedrukt staan. Zomaar in een stukgelezen krant.

Niet dat het mij verbaast overigens. Dat magische. Tergend slecht soms, dat ook (ik en mijn bescheiden mening). Maar altijd die magie. Ik noemde ze vorige week al, The Cure. Mijn tere jeugdhelden tot op de dag van vandaag. Oké, ik heb er meer, maar dat doet er nu even niet toe. Wie had ooit nog gedacht dat de uitgesmeerde lippenstift, de verlopen mascara en het inmiddels broze vogelnestje van dit heerschap de voorpagina van NRC Next zou halen? En dat in 2019! Om mezelf aan dit memorabele feit te herinneren heb ik er een foto van gemaakt. Voor in het digitale plakboek. Voor als ik ooit tijdens een kringspiergesprek tegen mezelf begin te zemelen over die tijd van toen en weet je nog, oudje.

Ik krijg enorm veel zin om nú een plaatje op te zetten. Lekker hard. Uit de tijd van Pornography of Faith. Maar ja. Dinsdagavond over elven. Ondanks dat de hele buurt schijt heeft aan welke fatsoensnorm dan ook, ik doe daar niet aan mee. Straks maar zoetjes dromen van de man en zijn muziek waar ik al die jaren, soms met enorme tussenpozen en toch keer op keer weer, onuitstaanbaar door betoverd kan worden.

#waanvandedag #thecure #pinkpop #nrc #krant #muziek

Een pinstoring met Pinksteren, een valsere alliteratie kan bijna niet. Toch heeft het wel wat, zeg nou zelf.

Na de repetitiesessie huiswaarts viel het vandaag nogal op dat Utrecht Centraal er wat doods bij lag. Net als de blikken kiloknaller-bier dat her en der over het station en in de treinen lekker penetrant lag af te sterven. Geef het volk wat festivals en de ware aard toont zich. Stelletje ranzige idioten bij elkaar. Als toegift schold een vrouw op haar fiets de fietsenmaker bij station Amstel de huid vol. Waarom? Omdat ze niet in de stalling mocht fietsen. De publieke vermaning trok ze niet. Overigens moet gezegd: haar kekke gifgroene jasje paste goed bij haar verrotte karakter. De beste man liet de ziektes van zich afglijden en ging door met zijn werk. Behalve fietsen maken moet ie ook de uitgaande stallers met zo'n apparaatje bliepen. OV-kaart ervoor en een fijne avond. De dame in kwestie vond trouwens dat hij maar een 'real job' moest zoeken. Blijkbaar weet ze in al haar domheid niet meer wat het Nederlandse woord is voor dit nobele ambacht.

Ondanks alles waren partner en ik blij dat we alleen maar wat dikke spetters vingen onderweg. Pas toen we binnen waren flikkerde het water uit de hemel en deden wij een dansje.

#waanvandedag #fietsenmaker #ov #festivalweekend

Van de week stonden we hier gefascineerd voor het raam. Er gebeurt nooit heel veel interessants in onze doodlopende straat, behalve dan de tergende overlast die ik al vaker beschreef. Ook nu gebeurde er niet veel bijzonders in de straat, maar staand bovenop de rugleuning van onze bank en met onze koppies omhoog om het reepje lucht boven ons huis te zien; daar zagen we een prachtig schouwspel. Onheilspellend mooi. Achter de donkere diepgrijze wolken flitste het aan een stuk door, dreigend gerommel, af en toe een plensbui, heel soms een echte donderklap. De ruiten trilden nog net niet.

Steeds opnieuw wanneer ik lees over de bevingen in Groningen, voel ik mij vervelend. Ik denk aan de mensen die we daar kennen en hoop dat ze veilig zijn. En blijven. Zelfs als de gaskraan onmiddellijk dicht gaat, dan nog zal het daar heel lang onrustig zijn en zullen de ruiten blijven trillen, op z'n minst. Dan prijs ik mij en ons gelukkig met het donder en bliksemavontuur achter het raam.

#waanvandedag #groningen #aardbeving #gas

Meestal doen we dit ergens in december, maar vooruit, in juni kan het ook: een Harry Potter-retraite. Afgelopen dinsdag begonnen, twee avonden tussendoor pauze en sinds gisterenavond weer keihard verder. Twee per avond als we vroeg beginnen. Waarschijnlijk ronden we – in dit tempo -het feest morgen af. En dan maar weer een jaartje of anderhalf geheelonthouding. Of misschien dan toch eindelijk weer eens de boeken lezen. Want na de filmhersenspoeling van de afgelopen jaren is het ook wel weer eens interessant om de geschreven versie, de oorsprong tenslotte, te herontdekken. Maar goed, de dvd-speler begint te morrelen, genoeg freeze frame, we moeten door!

#waanvandedag #video #harrypotter