Soms zou het fijn zijn om gewoon wat te drijven in een zee van wolken. Net zolang tot zinken hetzelfde is als zweven door de ruimte. Tijdloos, zonder grenzen. Ja, oké, wel oppassen voor het ruimteschroot en ander voorbij razend gesteente.

Ik las dat er nu een enzym is gevonden waarmee plastic sneller afbreekt. Dat het dan in dagen in plaats van honderden jaren is afgebroken. Maar ja, afbreken betekent dan toch nog steeds dat het ergens blijft. Volgens mij kan dat nooit goed zijn. Sowieso draagt het allemaal niet bij aan de urgentie dat het minder moet. Met zulke, misschien best goede uitvindingen, blijft het dweilen met de kraan open. Het dweilt moeilijk zonder water overigens.

Dat is het volgende agendapunt. Water. Inmiddels is het zelfs naar de beurs gegaan. Dat kan alleen maar betekenen dat er een stel uitgekookte sjeeskevermensen heel veel gaan verdienen aan een product dat steeds schaarser wordt. Geen leven zonder water. Dus wat moet je dan straks met al je geld, zogenaamd slim verdiend over de miljarden lijken van anderen. Precies, stik er maar in.

En is het wel slim om jongeren nu aan te wijzen als schuldigen van de huidige covid-periode? Ja, het zijn allemaal snotneuzen, maar dan nog zou het volgens mij een beter idee zijn om niet te gaan veroordelen. Beter zou het zijn om ze mee te krijgen in de noodzaak om (hun) gedrag te veranderen. En dan heb ik het niet alleen over de schijnveiligheidsmaatregelen, maar natuurlijk vooral over het grotere geheel. Ik geef ze trouwens geen ongelijk, althans, niet helemaal. Nu opgroeien betekent niets minder dan continu in dikke neonletters NO FUTURE om je heen zien. Al is die oerkreet van alle tijden, zo is het ook. En het feit dat het van alle tijden is, is al tragisch genoeg. De boodschap dringt al decennia niet door. Het gevolg is dat iedereen, precies zoals onze collega-apen, zo snel en zo hoog mogelijk in een boom klimt. En dan maar denken dat je daar goed zit. Susgedrag. Het is hooguit uitstel van executie.

Heb ik nog iets opbeurends te melden? Nah, waarom zou ik. De lucht is dikgrijs net als mijn gemoed, maar dan een tikkie duisterder. Toch zie ik stiekem wel uit naar morgen. Eindelijk weer een optreden, ondanks alle rarigheid. Noem het vluchtgedrag, escapisme. Beter dat dan een fles, pillen of een poedertje. Snuiven, slikken, stikken. En er was licht. Nee, dan heb ik het liever donker.

#waanvandedag #world #news #100DaysToOffload #nieuws #headliner #mankes #muziek #ilfu

'Oh my god, they killed Kenny!' Voor wie hier niet direct een beeld bij heeft, Kenny is een karakter uit South Park. Een animatieserie met een aangename cult-status. Omdat ik enorm servicegericht ben, hier, voor het gemak even wat Kenny-duiding van Wikipedia geplukt: Kenny is eenvoudig te herkennen. Hij draagt bijna altijd een oranje parka die het grootste deel van zijn gezicht bedekt. Doordat deze parka ook over zijn mond hangt, is Kenny lastig te verstaan, hoewel zijn vrienden hem wel altijd goed schijnen te verstaan. Kenny is vooral bekend als het personage dat in veel afleveringen een pijnlijke dood sterft. In de eerste vijf seizoenen ging hij bijna iedere aflevering dood.

Kenny dus. En dat komt dan weer omdat ik al fietsend door de straten van de steeds meer onleefbaar wordende stad mezelf een t-shirt wenste met de opdruk: we are Kenny. Simpel, niemand is nog lekker te verstaan met al die gekapte monden en neuzen en we moorden we onszelf geheel bij bewustzijn volledig uit. Al zal er altijd nog iemand zijn die dan bovenstaande legendarische kreet kan slaken. Dat is een geruststellende gedachte. Goed, dan schuiven we dit gelijk even door naar het loket cynische humor.

Hoewel. Ik loop al een poosje rond met het idee om dergelijke t-shirts te ontwerpen. Kreten als #sterf, fuck off and die, we are the virus. (Ik twijfel nog of elke kreet vooraf wordt gegaan door een hashtag.) Dat soort dingen. Maar ja, er wordt al genoeg klimaatontwrichtende onzin geproduceerd, dus ik laat het voorlopig maar bij een sinister plan en gooi hier ondertussen mijn frustratie te grabbel. Ook leuk, een frustatiegrabbelton. Lekker grabbelen in een ton vol uitgestorven diersoorten of gesmolten gletsjerijs.

Vooruit, op naar de Betekeniseconomie. Een lectoraat dat wordt aangeboden aan studenten aan de Hogeschool Rotterdam. Rijkelijk (te) laat, dat ook. Maar vooruit, dan gaat het Titanic-orkest in ieder geval toch maar weer mooi spelend ten onder. Met speciaal voor Kenny allemaal in een oranje parka gestoken.

#waanvandedag #betekeniseconomie #eco #kenny #southpark #100DaysToOffload

Het is weer zo'n dag dat ik al twee keer iets heb getypt en het beide keren ook weer weg heb gehaald. Het staat mij allemaal niet aan en ik loop piepend en krakend vast in vale redeneringen. Er eisen allerlei kronkels aandacht die ze niet verdienen en ik ben ook nog eens een heel slechte multitasker. Dat wordt dus niks vandaag.

Mijn hersenpan lijkt een beetje op een wasmachine die aan het centrifugeren is. En laat dat nou precies zijn wat er op dit moment ook echt aan de gang is. Even geduld, ja... Hoor, daar is de tik van de machine om te laten weten dat ie klaar is en het deurtje open kan zonder een waterval te veroorzaken. Tijd om de handdoeken op te gaan hangen. Misschien pak ik een paar extra knijpers en hang ik mezelf ernaast. Gewoon gezellig maar een beetje bungelen tussen de klamme lappen. Misschien wordt het dan weer eens wat met dat husselbrein hier.

Voor nu genoeg geleuter en vermoeienis van medelezers. Ik groet u in de wetenschap dat de zon het grijze pak fel op doet lichten en er hier en daar een overdadig overtrekkende miezerbui het gemoed zal tergen. Ook dat nog. Wegwezen nu.

#waanvandedag #miezer #multitask #brain #100DaysToOffload

Dat een doorgaans stel idioten dat zich supporter noemt nu dan ineens overladen wordt met complimenten omdat ze zich stil hebben gehouden. Ofwel, de nono's in de stadions doen gewoon wat is afgesproken en oh jeetje heremeteetje wat zijn ze toch een stel kanjers! Nee, echt hoor, een heel dik vet compliment omdat je met je enige half afgestorven hersencel in staat bent geweest je kwijlende gedroeftoeter voor je te houden. Knapperds zijn het.

Verder ben ik helemaal geen oude zeikerd en de vrolijkheid zelve. Ik heb het al zo vaak gezegd dat ik moe word van mijn eigen gezeur. Net zo vaak heb ik mij voorgenomen om hier alleen nog dichterlijke vrijheden doordrenkt met prozaïsche vergezichten te planten. In de overtuiging dat de planeet er dan beter van wordt. Of ik. Of een combinatie van beiden. Zeg zelf, wat is het verschil tussen deze psychopaat of het lieve bolletje vol water, land en overig leven dat haar rondjes draait voor zolang het duurt.

Misschien doe ik opnieuw een poging tegen beter weten in. Ik zit heus vol goede moed (echt joh?) en fantastische ideeën. Genoeg om een digitale file me te veroorzaken en meer dan dat. Toch is het ook die wetenschap die mij direct de moed weer ontneemt. Ik zal nooit van mijn lang zal ik leven toekomen aan het uitvoeren van al die wilde en minder wilde plannen. Dat vreet ook wel eens aan me. Heus. Maar ja, dat maakt het tegelijk zo waardevol hè? Dus alles wat er dan wel van komt, dat is dan toch maar mooi wel een karrenspoor van levensbewijs.

Wat het ook wordt, nog meer getier en geraas of uitsluitend verhevenheid – waarschijnlijk gewoon een fusie van beiden en alles daartussenin en buitenom – voor nu is de dag weer mooi geweest. Op naar maandag. Opnieuw een stevige middag bieb in het vooruitzicht voorafgegaan door een ochtend administratie en overig gereutel. Ook niet erg.

#waanvandedag #stadion #supporter #schrijven #writing #100DaysToOffload #library

Gisteren. Op de fiets terug naar huis van weer een middag fijn opruimen in de bieb. Er fietst iemand voor me, ik schat eind twintig. Maar ik ben slecht in het schatten van leeftijden, dus als het samenraapsel cellen elf was of misschien toch negenendertig – het had zomaar gekund. Gedrag is van alle leeftijden, dat in ieder geval.

Goed, het fietst voor mij en besluit dat het mondkapje toch wel hinderlijk is, zo op de fiets. Niet meer dan logisch dat de toevallige fusie van ei en zaad het ding van de domme kop rukt en gewoon op straat flikkert. Gewoon, bij alle andere zooi. Ligt daar prima. Vroeg of laat eten we het tenslotte zelf op.

Waren we maar kakkerlakken, dan zou het mij verder aan m'n reet roesten. We zouden zelfs een nucleaire fittie overleven. Maar we zijn geen kakkerlakken of een andere soort die niet klein te krijgen is. We zijn een uiterst kwetsbare soort in een precaire situatie die maar niet door lijkt te dringen in de door marktwerking en overige achterlijkheden murw gebeukte hersentjes. Maar zelfs dan zou ik zo'n hoopje ellende liefdevol van het fietsje sleuren en met de snotneus in een hoop zwerfafvalsmurrie duwen. Misschien ga ik daar nog eens patent op aanvragen. Een fietsrukker. Hoewel, dan denkt deze onverlaat dat het de inspiratiebron was. Dus nee. Laat maar.

Los van alles irriteert het mij nog steeds en alweer mateloos dat het blijft gaan over het aanpakken van een virus. De korte termijn. Terwijl, nou ja, ik zing het liedje nog maar eens: het virus is een gevolg van ons eigen gedrag, in een veel groter geheel. Het staat niet op zich. Hierna staat de volgende gewoon alweer te wachten.

Weet je, sommige mensen kunnen dit soort dingen zoveel beter en zelfs positiever uitleggen. Daarom fluister ik alvast dikke doei en geef ik nu heel graag het woord aan Esther Ouwehand en haar tekstschrijvers:

“[...]De crisis van dit moment is een keerpunt, maar is zeker geen aanleiding om terug te keren naar business as usual. Toch lijkt het regeringsbeleid vooral gericht op symptoombestrijding en het steunen van fossiele bedrijven als Schiphol en KLM. Hoewel cultuur en natuur veel meer werkgelegenheid bieden en bijdragen aan het welzijn van mensen, is het beleid vrijwel geheel gericht op zo snel mogelijk weer terug naar economische groei. Dat is niet de oplossing, maar juist het probleem! De enige economie die houdbaar is in de toekomst, is een economie die blijft binnen de draagkracht van de aarde.

Doordat die draagkracht vergaand wordt overschreden hebben we wereldwijd te maken met diverse crises: een sociale rechtvaardigheidscrisis, een klimaatcrisis, biodiversiteitscrisis en nu ook een gezondheidscrisis. Premier Rutte noemt de coronacrisis de ‘grootste crisis sinds WOII’. Eerder sprak hij over de stikstofcrisis als ‘de grootste crisis uit zijn carrière’.

Beide crises hebben alles te maken met de manier waarop de mens met de natuur en met de dieren omgaat. Dat geeft alle reden om onze relatie tot dieren serieus te herzien, met name die in de bio-industrie waar dieren onnatuurlijk dicht op elkaar leven.

De dreiging van een pandemie door dierziektes (niet alleen Covid-19, maar ook andere infectieziekten zoals vogelgriep en varkensgriep) wordt nog steeds onvoldoende serieus genomen. Van alle recente infectieziekten die mensen bedreigen is maar liefst 75 procent van dieren op mensen overgesprongen. Dat maakt de manier waarop we dieren uitbuiten een direct gevaar voor de volksgezondheid en daarnaast een gevaar voor de economie en de ecologie.[...]” bron: https://mailing.partijvoordedieren.nl/

#waanvandedag #pvdd #politiek #virus #human #behaviour #100DaysToOffload

De avond kwam en er was alleen nog de stilte. Nee, er was geen stilte. Hoe kom je erbij. Vuur, geknetter, rook en gerochel. Dat is alles, behalve stilte. Er was alleen de stilte tussen het geluid van ingehouden adem, gevlogen vogels en omgekapte bomen. Van splinters in vingers, ontstoken ogen en schaafwonden.

Op de kale vloer van een zolder lagen een vrouw en twee kinderen recht naast elkaar. Schimmel op de dunne muren, gaten in het dak en in hun hoofd en borst. Een pistool naast hun lichaam. Tragiek bedekt met een laag stof, met vliegen en stank. Aan een zolderbalk hing een man aan een vlassig touw. Doodse stilte luid als het gekraak, gezoem en gezucht.

De stilte, het zwijgen. Het kijken, het staren. Het onbegrip en de ontsteltenis. Een wereld op instorten en in het oosten komt de zon op, in het westen gaat de zon weer onder. De wolken spannen samen, de regen snijdt en voert uiteindelijk nooit alles weg. Alleen de bodem zakt.

#proza #taceo #stil #war #100DaysToOffload #oorlog

Het is volledig te begrijpen dat, wanneer je zelf geen of heel weinig last hebt van een verwaarloosbaar virus, je gewoon wilt kunnen leven. Gewoon als in hoe het altijd was. Dan wil je je niet aanpassen. Tel daar mijn eigen gezonde scepsis bij op ten aanzien van alle maatregelen en je hebt er een redelijk verwarde, doch vriendelijke vriend op discutabele leeftijd bij.

En toch, misschien is een sociaal experiment te overwegen. Want gewoon leven zoals het altijd was en vooral lang leve de lol en schijt aan alles en iedereen ik flikker mijn afval naar agentjes, scheld ze uit, val ze aan en dikke vinger naar alle zorgmedewerkers is op dit moment en in deze context heel eventjes niet aan de orde. Voor niemand. Hoe krom het ook lijkt (en misschien ook is, nogmaals: scepsis ook hier). Dat neemt niet weg dat je dan maar lekker doet wat je niet laten kan. Of erger.

Daarom zeg ik: laat die hele doelgroep fijn naar alle parken, stranden en clubhuizen gaan. Laat ze in hun studentenhuizen stevige feesten geven. Doe er gelijk wat traumatiserende levensbeschadigende ontgroeningen bij. En als ze dan op die openbare plekken of in die overdekte broedplaatsen zijn, gooi er dan in moordend tempo een flinke muur omheen. Graaf om de muur een diepe slotgracht, water en piranha's erin. Sluit ze op, laat ze elkaar besmetten, ziek worden, sterven desnoods. En er dan met z'n allen omheen staan en afval naar ze gooien. Uitschelden. Dikke vingers in de lucht.

Zoals ik al zei. Ik heb alle begrip.

#waanvandedag #scepsis #virus #muur #doelgroep #100DaysToOffload #social #experiment

Ook al weet ik dat het appels met fietsbellen vergelijken is, het knaagt aan mij dat er miljoenen geïnvesteerd kunnen worden in een snelle covid-test voor voetbalclubs. De KNVB stikt van het geld, kocht voor miljoenen in, bedong zo een mooie korting en de clubs nemen de tests tegen het relatief gunstige bedrag af. Die wetenschap is al voldoende reden om spontaan ziek van te worden.

Hoe kan het dat een commerciële bende wel in staat is om schier eindeloos te testen, maar er voor beroepen die er werkelijk toe doen geen of weinig mogelijkheden zijn om preventief en snel te testen? Oké, het antwoord is al gegeven: geld. Veel geld. Met geld koop je een planeet. Of zelfs een universum. Om al dat moois vervolgens vrolijk naar de tering te helpen.

Ik vind het een achterlijke manier van doen. Hoe kijk je jezelf als voetballer met al je haartjes en plakplaatjes in de spiegel aan wanneer er net weer een wattenstaaf door je neus- en keelholte is gejast, terwijl je weet dat die wattenkop veel beter door de interne snotaap van een verpleger of onderwijzer gehaald had kunnen worden.

Ondertussen schermt de heilig verklaarde Koninklijke Nederlandse Vulgaire Bond met de drogreden dat ze door een commerciële partij in te schakelen de GGD's niet in de weg zit. Nou, dat zit je natuurlijk wel, mafkees. Direct of indirect. Maar prima, je straatje is schoon en je wast je handen in besmettende onschuld. Slaap zacht.

Zoals altijd is de dood van de een het brood van de ander. Desnoods wordt er alvast een voorschot genomen om over lijken te kunnen gaan, inkomsten gegarandeerd.

En ik heb het nu over voetbal, maar het geldt voor alle uitwassen die voor het gemak onder het kopje topsport of groots en meeslepend entertergendment vallen. Want alles moet doorgaan, alles voor het grote geld. De zogenaamde belangen. Oh ja joh, heb je belangen? Steek ze maar in je reet en geniet ervan.

Ook hier blijkt maar weer dat sapiens met al z'n ingebeelde verstand louter in staat is tot symptoombestrijding en zelfs dat niet kan. Om in de sfeer te blijven: paniekvoetbal tot we erbij neervallen en dat onder de ontzielde leiding van ziende blinden – de managers zijn het equivalent van crises.

Ah, precies op tijd. Daar komt mijn stokpaardje blij aangehuppeld: ondertussen zijn wij gewoon nog steeds zelf het virus.

#waanvandedag #virus #covid #voetbal #maffia #knvb #100DaysToOffload #test #ggd

De soundtrack van het leven begint rond zeven uur. De geluiden van de bouwplaats sluimeren de gemoedstoestand binnen en nemen bezit van de verslapte geest.

In de nacht waren er de gebruikelijk sirenes en willekeurige scooteralarmen. De schreeuwende, bellende, roepende, joelende slaapmarchandeurs. Scheurende auto's en lachgasgebruikers.

Er dreven geruisloze gifwolken over, verstikkende spookgestalten verschenen in de donkere kamer die in het midden tussen avond en ochtend alle vormen aanneemt, behalve die van geruststelling.

De welbekende angst jaagt op het steeds weer argeloze offer van de slacht. Zonder wil zakt het vel met botten dieper in de put. De modder zal koud zijn en van schrik doen opveren. Als dat zou kunnen. Maar nee, de verlamming heerst, is meester. Eerst nog die tussenfase – de hel tussen slapen en waken.

Het middaguur duurt eeuwen. De pakketbezorger drukt op goed geluk, nee: uit pure wanhoop, op alle bellen. De lunchtijd van de bouwvakkers zit erop. Vliegtuigen vliegen steeds lager en achter al die ellendige overkill aan stadsgeluid breekt met donderend geraas een gigantische ijsschots af en stort in zee. Binnenkort is het vloed.

#proza #waanvandedag #100DaysToOffload #slaap #stad #soundtrack #city #ice

Ik ben op de hoogte van de regelmaat die er nogal uit is hier. Van nagenoeg dagelijks leesbrood naar een keer of drie per week. Er is geen opzet in het spel, het zijn de dagen die aandacht eisen en uren verslinden zonder de honger te stillen. Aan de ene kant een goede ontwikkeling, aan de andere kant een ontevreden gevoel bij de aanblik van de kruimelige minuten. Om dan na wat wikken, wegen en navelpluisstaren te concluderen dat het er niet van is gekomen. Een volgende keer beter. Of misschien niet beter, maar het idee is duidelijk. Vermoed ik. Ergo, we doen het er maar mee.

Ik reed gisteren op het tweewielerig randverschijnsel vanuit de bibliotheek naar huis. Wat mij opviel waren de kalende mannetjes op leeftijd in cabrio. Het spreekt voor zich; een open schedeldak? dan ook het dak open! Al ben ik mij er eveneens pijnlijk van bewust hoe onorigineel deze observatie is. Ik was in een redelijk goede bui, dat scheelt ook. Dan mag ik open dakdeuren intrappen, kennelijk.

Geef mij eens ongelijk. In de bieb kwam ik zomaar een zwik lieve oud-collega's tegen. Of nou ja, inmiddels zijn we dus weer collega's, al werk ik nu op de centrale vestiging en niet meer op de vestigingen waar zij werken. Op zich treurniswekkend, maar overkomelijk. Overigens, niets veranderlijker dan een publieke instelling. Ik schreef het al eerder: waar een kabinet kiest voor miljardensteun aan vliegverkeer en het in stand houden van diverse vervuilende industrie, daar sneuvelt met het grootste gemak iets wat wel noodzakelijk is. Vandaar dat mijn collega's op de centrale waren, zij kregen informatie over de sanering, de afvloeiregeling en hoe je je plekje misschien toch nog kunt behouden als je met goed resultaat een assessment aflegt – je collega's als moordende concurrent. De waanzin tiert welig.

Dat laatste werd vanochtend nog maar weer eens bevestigd toen ik de Peilingwijzer en andere peilingen las. De grootste regeringspartij spint nog altijd garen bij haar wanbeleid en Geertje is weer in beeld omdat ie zo handig is in de media die daar met rode oortjes intrapt. Het volk, de zwijgende meerderheid wellicht, blijft doodleuk kiezen voor asbestiaans sloopafval in het kabinet. Het heeft blind vertrouwen in een premier en een politiek die er keer op keer openlijk voor kiest dikke vrindjes met multinationals te blijven en daarmee in een rechte lijn afstevent op een dystopische afgrond. Met een joviaal lachende Mark aan het stuur laten mijn soortgenoten zich gedwee naar de slachtbank leiden (de eerlijkheid gebiedt te zeggen: dan weten ze eindelijk eens hoe dat voelt en toont de tweevoeter met terugwerkende kracht misschien nog wat berouw bij het met miljoenen per dag om zeep helpen van de andere dieren).

Met een vileine glimlach rolt de Rutte-boy stoer nog eens de mouwtjes op van zijn kraakwitte overhemd om een koelbloedige, doortastende uitstraling te veinzen. De dubbele agenda slaat in de stank van verrotting die de wind in haar vrije spel over de kaalgeslagen vlakte meeneemt alvast om naar de volgende pagina. Zijn 1% leeft na deze massamoord tenslotte nog lang en gelukkig. Althans, die wens is de natte droom in de ivoren toren die verdacht veel weg heeft van een door kilo's viagra in stand gehouden fallus.

Ach, misschien moet ik alle idioten dankbaar zijn. Het einde van de barre tocht is dankzij de massamens in zicht. De derde wereldoorlog is allang aan de gang. De verdovende melange van neo-liberalisme, kapitalisme, heilige economische groei en globalisme was ruim voldoende voor een smeulend vuur in een werelds kruitvat. De vonk kan ieder moment haar werk doen. Kom op, nog even volhouden en de boel ontploft.

Wat ik maar zeggen wil: “Vluchten kan niet meer, 'k zou niet weten hoe.“ tekst en muziek: Annie M.G. Schmidt/Harry Bannink

#waanvandedag #politiek #vlucht #schmidt #bannink #rutte #global #wwIII #100DaysToOffload