De boekhandel hanteert een strikt beleid. Terecht. Dus als je ook maar enig verschijnsel van kuch, keelpijn of anderszins hebt, dan moet dat eerst minimaal 24 uur uit je systeem zijn voordat je weer aan de slag kunt. Ook deze Brutus is nu in de prijzen gevallen. Ik voel mij niet ziek, maar de extreem milde klachten dwingen toch tot verstandig zijn. Het gevolg is nu al een dag tussen de vier muren, terwijl je normaal gesproken de boel zou negeren en gewoon door zou gaan met alles.

Desondanks kon ik nu wel eindelijk het plan uitvoeren om de veel te grote speakers uit de berging terug naar boven te halen om ze hier in huis weer een plek te geven. Good old versterker erbij en de muziek klinkt ineens weer goed. Oké, je levert er ook een dikke anderhalve vierkante meter woonruimte voor in, maar vooruit. We kochten een jaar of wat terug een nieuwerwets systeem, waarvan we, nadat de opwinding van oeh, we hebben iets nieuws! was geluwd, al snel vonden dat het geluid niet optimaal was. Vooral veel te veel samengeperst, compressie tot de zoveelste macht. Alsof je de hele dag naar digitale radio luistert, waar ik steevast koppijn van krijg. Kortom, dat kon zo niet langer en dus moest er worden ingegrepen. Nu is zo'n ingreep toch stiekem wel een klusje en ik houd niet van klusjes. Dagen, weken en maanden gaan dan zomaar voorbij. Tot gisteren. Gelijk een mooi gebaar om ons zesjarig samenwonen te vieren met een moppie warm en ruimtelijk klinkende muziek.

Nu dan dag twee van mijn niet ziek voelen en toch verstandig zijn. Ik kuch eens wat, mijn keel zeurt. En af en toe heb ik het warmer dan anders. Wat dan heel snel weer overgaat tot mijn normale temperatuur. Ik zeg: het is een uiterst bescheiden koutje. Nog even volhouden en dan kan ik in ieder geval weer de andere cocon in van afstand houden en sociale wanorde.

Alles bij elkaar voldoende tijd om interessante artikelen te lezen die mijn onderbuikgevoel bevestigen: waarom horen we zo weinig over de oorzaak van dit ontwrichtende virus? Juist de gemiddelde media zou hier best wat (meer) aandacht aan mogen besteden in plaats van de paniekerige koppen en hoe we zouden strijden tegen een onzichtbare vijand. Lieve mensen, er is geen vijand. Dus kan ie ook niet onzichtbaar zijn. Er is een virus dat in de basis is ontstaan door het uitwonen van de planeet. En wie wonen de planeet uit? Precies. Dit klinkt kort door de bocht, daarom deel ik met liefde een paar linkjes naar artikelen waarin het allemaal veel beter uit wordt gelegd dan ik kan met mijn gemoraliseer; dank je Daan Roovers voor die spiegel, enige zelfreflectie is altijd nuttig.

• 'Dit is de normale orde'
• 'Is corona de prijs die we betalen voor ontbossing?'

Wat mij betreft heldere en louterende artikelen die, zoals gezegd, passen bij het gevoel waar ik mee rondloop en waarom ik het raar vind dat dit virus als een onzichtbare vijand wordt neergezet. Dat is hetzelfde als Trump die er alles aan doet om het een buitenlands virus te noemen, de schuld ligt bij de ander, het is vreemd, 'het' valt ons aan, help! en dat soort vervreemding met nog enger gedrag als gevolg. Dus, over zelfreflectie gesproken, misschien een idee om onze eigen bijdrage aan het ontstaan van deze dystopie onder ogen te zien en vooral niet terug te vallen naar hoe het was. Dit is het uitgelezen moment voor bezinning en positieve verandering, want uiteindelijk betalen we gewoon zelf de prijs voor het slopen van de hele godvergeten boel. Het klinkt dramatisch en dat is het ook: wij zijn het virus.

#corona #virus #waanvandedag #kapitalisme #globalisme #trump #brainwash #degroene

In het gangpad bij de kruiden, pasta's en rijst lag een man op de grond. Onwel. Zomaar. Daar lag ie, slap en half op zijn zij. Een grote, stevige man. Ik had, achteraf gezien, de klap gehoord. De vakkenvullers die volop aanwezig waren hadden geen idee wat ze moesten doen. Het zal de leeftijd zijn. Amper 15 jaar en lekker goedkoop. Dan kun je geen BHV of EHBO verwachten. Eén van deze jonge flexwerkers rende naar achteren, het magazijn in en kwam terug met een draadloze microfoon. Niet om een vette rap te spitten, maar om hulp te vragen. Is er iemand aanwezig die kan helpen. Er is hier een ongeluk gebeurd. Wilt u alstublieft komen helpen?

Opvallend veel mensen liepen ineens – op minder dan anderhalve meter afstand van elkaar – haastig naar de plaats des onheils. Fantastisch, hulp! dacht ik. Ramptoeristen, zo bleek. Niemand deed iets, behalve kijken en filmen met een smartphone. En daar keek ik op mijn beurt naar met plaatsvervangende schaamte. Gelukkig waren er toch twee mensen en inmiddels ook een leidinggevende zo goed om de man te helpen. Wat er precies met hem aan de hand was, geen idee. Ik vond het gênant om te gaan gluren en luistervinken. Ik vond het zelfs gênant om er met een grote boog langs te moeten, omdat ik nog iets wilde hebben aan de andere kant van de winkel. Mijn lijstje is namelijk mijn enige houvast in deze woelige wereld en van in de weg lopen is nooit iemand uit de dood opgestaan. Het leek mij dus beter te doen wat ik hier kwam doen. Hoe banaal ook.

In een mum waren er drie agenten. Doortastend werd het hele gangpad in de volle lengte afgezet. Vooral om alle nieuwsgierige idioten op afstand te houden. Personeel erbij om de boel een beetje in de smiezen te houden. Nogmaals, kinderen van 14, 15, misschien net 16 jaar oud. Vakkenvullers die nu ineens een stel zogenaamd volwassen duidelijk moesten maken dat het nu echt even geen goed idee was om nog even snel een pondje bulgur, zilvervliesrijst of een potje pesto te pakken. Waarom? Omdat die man daar op de grond, ja daar, misschien wel dood ligt te gaan. En er misschien wat ruimte voor privacy zou moeten zijn, of ruimte om die man straks in een rechte lijn de winkel uit te krijgen, de ambulance in. Zoiets misschien? Ja, u bent óók belangrijk mevrouw, maar nu even niet. Ja, de bulgur staat precies daar om de hoek, ik kan er zo bij, maar nee, ik pak het niet. Waarom? Daarom!

Godallemachtig. En dan even later ook nog klagen dat er te weinig kassa's open zijn. Kassa's waar de iets oudere kinderen (>16) zich in het coronazweet staan te werken. Waar klanten die overal schijt aan hebben de boel op lopen te hitsen, haast hebben, snel weg willen uit deze besmettingshaard. Hallo dan. Welkom in deze trip door ego-land. Het is in ieder geval duidelijk van welk type mens we een overschot hebben en waar een virusje misschien best uitkomst biedt.

#corona #supermarkt #hulp #vakkenvullers #eccehomo #virus

Goed, de lente dus. Volop zon, straffe oostenwind, nachtvorst. Ideaal als u het mij vraagt. En dan moet je bij voorkeur dus binnen blijven. Niet meer dan logisch, want zoals iedereen wel weet, maar het liefst negeert: een beetje virus wordt er dolblij van als het wat van de wereld ziet.

Dus ja, het valt niet mee. Ook ik wil graag mijn rondje lopen of fietsen. Nu zijn er altijd wel wat boodschappen nodig of vraagt onze aangepaste werksituatie om een bezorgmoment. Dan kan ik zonder schuldgevoel de straat op. Ik houd afstand en benadruk dat graag wanneer ik zwierig en zwaaiend om drommen wandelaars heen fiets. Hoe fijn het nu ook is om buiten te zijn en hoe prettig die afleiding ook is, doe het toch maar niet. Niet op die manier tenminste, als een zwerm vliegen op een verse hoop. Alsof het ons laatste avondmaal is (zou best kunnen).

Het is maf hoe een idee, een beeld kan veranderen. Tot een week of twee geleden vond ik alle maatregelen nogal overdreven. Een week geleden was de winkel zelfs nog open en heb ik in de ochtend pas gecheckt of de dichtersmiddag waar ik bij zou zijn nog wel door zou gaan. Zeven dagen. Het voelt als een maand. Of langer. Het vooruitzicht is dat het nog flink doorbijten gaat worden. Ik verwacht dat deze week de niet-urgente winkels zullen sluiten. Parken dicht zullen gaan en er een toegangsbeleid bij supermarkten en groentewinkels komt. Gewoon omdat het de enige manier is om de boodschap door te laten dringen.

Wat trouwens op dit moment het meest tot mij doordringt is de zelfgemaakte handzeep van onze lieve Turkse buurvrouw. Die goot ze rijkelijk over onze handjes voordat ze ons daarnet snoep en Turks fruit aanbood. Steevast wanneer je haar op de trap tegenkomt, zo klein als ze is, je kunt er niet omheen: je moet bij de voordeur wachten en na wat gerommel in huis komt ze breed lachend met schalen snoep. En wij maar in ons beste Turks dankjewel zeggen en lachen. Zo is het namelijk ook, je wordt er vrolijk van. Ze hield overigens bij het overgietritueel netjes afstand met als bonus dat het trappenhuis nu ook een walhalla van hygiëne is. Ja, en een geurhel door die extreem sterke parfum. Ach, parfumluchthoofdpijn en prikkende oogjes, het is beter dan met hoge koorts op een IC.

#blijfthuis #corona #lockdown #virus #buren #waanvandedag

Het heeft toch iets geks. De omroepberichten in de supermarkt dat we op elkaar moeten letten, vriendelijk zijn voor elkaar en het personeel, begrip moeten tonen en dat we dan met z'n alleen door deze tijd heenkomen. We moeten toch gewoon altijd vriendelijk zijn voor elkaar, begrip hebben voor elkaars ideeën en standpunten en iedereen wat bewegingsruimte gunnen? Virus of niet. Hallo.

Net zoals er her en der hartonderderiemverwarmende initiatieven opduiken (spandoeken, applaus, liedjes, podcasts, videoboodschappen, weetikwatallemaal) die in een enigszins sociaal ontwikkelde samenleving niet eens nodig zouden moeten zijn. Dan hadden we allang het besef gehad dat cruciaal werk stevig moet worden beloond, we op elkaar moeten passen, onze omgeving verzorgen en liefdevolle aandacht geven aan onze mede-planeetbewoners in plaats van ze bij miljarden levend te vergassen, verhakselen of aan vleeshaken leeg te laten bloeden. Om ze vervolgens in stukken te snijden en op te eten. Maar niet voordat we ze eerst vol hebben gepropt met (groei)hormonen, antibiotica en gemanipuleerd voedsel waarvoor we het grootste deel van de beschikbare landbouwgrond verkwanselen. Ik noem maar wat.

Blijkbaar is er een virus voor nodig om onze omgangsvormen nog eens tegen het licht te houden. Ironisch genoeg een virus dat van het ene dier op het andere (het mensje) oversprong, precies omdat laatstgenoemde zo nodig z'n tanden moest zetten in eerstgenoemde. In zekere zin een niet mis te verstane boodschap, al vermoed ik dat de mensjes liever doof en blind zijn. Ik word er weer eens moedeloos van. Wat dat betreft ben ik heel stabiel.

Wat ik ook wonderlijk vind, zijn al die schattige online bewegingslessen 'nu we allemaal thuiswerken'. Vreemd, want normaal zitten we grotendeels knus opgehokt in een kantoor oeverloze slavenarbeid te verrichten in een slecht geventileerde ruimte met kunstlicht waar de bacillen je airco-vriendelijk om de luchtwegen vliegen. Blijkbaar is bewegen dan niet zo heel noodzakelijk. Logisch, want er moeten wel uren worden gemaakt. Tijd is geld en geld is koning: de economie moet groeien, joehoe!

Gelukkig is alles altijd in beweging en dus verandert alles. Groot of klein, zichtbaar of niet direct zichtbaar. En daar zit de grootste les en tevens een van mijn pijnpunten. 'Straks' moet alles weer 'gewoon' zijn. Dan hebben we het over pre- en post-corona; dat soort kreten. Maar voor het gemak wordt er vergeten dat we gewoon in een huidige situatie zitten. Ook dan. Snap je? De tijd is altijd nu. Voor ons dan, omdat we verder niet beter weten en er toch een beetje grip op willen hebben. De chaos doet gewoon wat het doet. En daar moeten wij maar mee om zien te gaan. Voor zolang het duurt, want u weet: alles gaat voorbij, niets blijft hetzelfde. Zelfs dit verhaal wat ik nu al voor de zoveelste keer tot mijn eigen ergernis afsteek.

Het zou denk ik helpen als we eindelijk eens meer dan anderhalve meter afstand nemen en onszelf bezien in het onmetelijk grote geheel. Volgens mij ga je dan pas de maffe planeet en alles wat erop leeft op waarde schatten. Dan zouden we misschien in staat zijn om niet zo'n achterlijk destructief broedsel te zijn en juist behoedzaam delen wat er is. Zuinig en opmerkzaam zijn. Alleen gebruiken wat nodig is en dat dan ook nog eens circulair. De wereld is er niet voor ons, net zo min als dat de wereld er überhaupt voor iets is. Alles (en wij dus ook) is slechts een tijdelijke voortplanting van een niet te bevatten geheel dat maar wat doet. Het trilt, dijt uit, krimpt weer, perst samen. Alsof het ademt. Luister maar.

Tot zover deze preek. Ik wens u nog een prettige voortzetting van het een en ander.

#inzicht #heelal #planeet #leven #corona #virus #gedrag

Het was een prima dag voor een wandeling door het park. En ik dacht er niet als enige zo over. Opvallend veel joggers en racefietsers, veel meer dan anders. Later las ik ergens dat ze ondanks alles wel fit willen blijven. Daar hoort soms ook een flinke fluim in het voorbij rennen of fietsen bij. Zo eentje die je net niet raakt. Ik denk dat die niet besmettelijk zijn.

Ik heb dat rennen en racen nooit begrepen. Ik wil het ook niet begrijpen. Het past mij teveel bij de levenswijze van prestatie, meer willen, doelen bereiken en stippen op de horizon. Nou, ga jij dan maar lekker rennen hoor, ik zie je vanzelf wel weer bij de finish. Waarbij ik overigens niet te beroerd ben om toe te geven dat ik zelf jarenlang als een idioot achter een bal aan rende. En ja, ook toen vroeg ik mij vaak al zwoegende af waarom ik dat in corona's naam nodig vond. Zelfs nu zou ik nog graag een schop tegen een bal geven en er achteraan draven; helaas steekt mijn weke lichaampje daar dan subiet een stokje voor. Ik wil maar zeggen: niets doms is mij vreemd.

Een rondje door het park dus. Lekker weertje erbij, fluitende vogels die al druk nesten aan het bouwen zijn en hier en daar een vage zwerm kleine zwarte vliegjes die gezellig irritant om je kop blijven dreutelen. Maar ook die hebben vast net hun handjes gewassen, dus geen zorgen, ouwe. Over handen gesproken: ook nog geklapt voor de maatschappelijke steunpilaren die ons door deze barre tijden heen slepen? Goed zo, ik ook.

Ik las trouwens nog iets anders, veel interessanter dan zwetende patjepeeërs. Namelijk over waarom het nergens gaat over de oorzaak van het huidige virus – en vele virusuitbraken hiervoor. Het zal wel te ongemakkelijk zijn, maar veel eenvoudiger wordt het niet: om dit soort pandemieën te voorkomen moeten we eindelijk eens stoppen met de bizarre vlees- zuivel- en eierenproductie en dito consumptie. Ik wil je van harte uitnodigen dit uitvoerige en tegelijk zeer laagdrempelige artikel (dank jullie, OneWorld) ondersteund door feiten en cijfers te lezen. Of dit opiniestuk, mag ook. Of allebei, als je toch bezig bent. Laat vooral doordringen hoe ongelooflijk veel er in meerdere opzichten te winnen is als we onze mede diersoorten met rust zouden laten.

Genoeg activisme voor vandaag. Ik ga nog even de tere beentjes masseren. Wandelen is leuk, maar het is topsport.

#oneworld #corona #waanvandedag #virus #medicijn #activisme #vegan

Het is niet te doen om het c-woord te omzeilen, dus ik doe het dan ook maar niet. Alleen al omdat ik mijn lieve fans moet teleurstellen: ik zou op dit moment in café Eijlders mijn dichterlijke vrijheden op het gebroed loslaten, maar dat feest is geheel in de lijn der verwachtingen helaas niet doorgegaan. Dat geldt ook voor de volgers die mij aanstaande vrijdag in Rotterdam hadden willen zien, ook dat is afgelast. Ik neem het niemand kwalijk, ook mezelf niet. Zo ben ik dan ook weer. Zelfvergevingsgezind. Schrijft u met potlood maar alvast in de agenda dat genoemde evenementen op 17 en 19 april opnieuw staan gepland, vooralsnog. IJs en corona dienende, u snapt. Tegen die tijd gil ik nog wel even hoor.

Gisterenmiddag hebben we het heel gezellig gehad met twee vrienden. In een café, ook dat nog. Soms moet je een gokje nemen. Vrouw der vrouwen vond het in ieder geval wel iets hebben om zichzelf en ons, vooruit, te vermaken met een denkbeeldig hotelbelletje. Elke keer wanneer we het corona-woordje bezigden, sloeg zij op de imaginaire bel en riep dan heel hard ping! Eerlijk gezegd vind ik zo'n kreet koppelen aan corona met in gedachten onze Aziatische gevallenen nogal cru, maar dit terzijde. De pret was onbederfelijk, daar ging het om. En terecht ook. Wat moeten we zonder galgenhumor, satire en overige scherpe grappigheid in deze donkere tijden met geplunderde winkelschappen.

Want dat was natuurlijk weer lachen, in de supermarkt. Er was niet veel meer. Alle verse groente en fruit weg, een paar droge sneetjes brood, nul pasta en alles wat maar leek op veegfähig was ook als sneeuw voor de zon verdwenen. Ook het personeel liep enigszins confuus rond. Ik ving op dat 'er producten worden verkocht die niemand ooit koopt'. Ach, we hanteren hier thuis een redelijk strikt aanvulbeleid, dus we kunnen tijdelijk leunen op de kleine voorraad. Met een beetje geluk hebben de ergste parasitaire karrenvullers zich nu met angstig kloppend hart hoog en droog opgesloten in hun cocon en hebben de minder bedeelden de komende dagen nog een kansje op geboden schappen.

Ook zoiets lolligs is dat je dan bij de tips en trucs van de RIVM-goeroe's kijkt om daar te moeten concluderen dat er weer eens wordt uitgegaan van een enorm gemiddelde doorsnede des bevolkings. Blijkbaar wonen we allemaal riant, aldus het advies om bij besmetting van een persoon waarmee u samenwoont, die persoon dan gewoon in een aparte kamer te zetten. Best joh, doen we. Zo gepiept in ons knusse eenkamerappartement.

Verder ben ik voor mijn doen best hoopvol gestemd. Zoals ik eerder al brulde, kon dit weleens een leuke pas op de plaats worden voor alle economische waanideeën – die ons mensjes pas echt tot de rand hebben gedreven. Laten we wel zijn, het handjevol doden dat corona nu op zijn (v/m) geweten heeft is natuurlijk pinda's bij de miljoenen doden die direct of indirect zijn gevallen als gevolg van, ik noem maar wat, vervuiling, armoede, uitgeholde zorg, slecht onderwijs, met antibiotica, hormonen en meer chemische terigzooi volgespoten voeding, alsook verziekt groente en fruit, miljarden mishandelde vermoorde dieren op ons bordje, obesitas, hart- en vaatziekten, welvaartskanker, globale kaalslag en kaalvreterij. En dat dus allemaal omdat de verzonnen markt en de onlosmakelijke (neo-)liberale hallucinatie het wel oplost. De planeet is willens en wetens structureel gesloopt en daar heeft dit irritante virus eigenlijk helemaal niets mee te maken; hebben we gewoon helemaal zelf gedaan, domme aapjes die we zijn.

Dus ja, hoopvol. Omdat misschien het tij keert, het kwartje eindelijk is gevallen en het tijd is voor bezinning, minder is meer en dat soort kreten. Kansen voor een circulaire economie, het basisinkomen, aandacht voor alle dieren inclusief onze eigen idiote soort, goede zorg en kritische denkers in plaats van onderwijsfabrieken. Wie weet... Hoewel ik helaas, net als ik vorige keer predikte, vrees dat we over een maand of wat weer net doen alsof er niets aan het handje is, de neus in de wind en als verwende godjes het ravijn voor het gemak over het hoofd zien. Niemand maakt ons wat. Iets met hoogmoed en dan vallen.

Ik sluit af met de heuglijke mededeling dat ik eerder vanmiddag een lekkere late lunch had met druiven, vijgen en dadels.

#corona #virus #mensheid #covid19 #rivm #waanvandedag