Voor het slapen dan toch nog even, al heb ik wederom weinig idee van wat er komen gaat. Op zich is dat niets nieuws. Ik kan je verklappen dat ik over het algemeen nauwelijks weet heb van waar ik de wereld mee wil vermoeien of verblijden. Ik ga zitten, log in en begin maar gewoon met een woord. Soms rommelt er een zin door mijn hoofd, soms is er helemaal niets of juist alles tegelijk. Het is eigenlijk nooit gewoon lekker duidelijk en overzichtelijk. Het enige wat ik weet is dat ik mijn vingers over het toetsenbord wil, nee moet, laten gaan. Letter, woord en zin. Om mij er dan over te verbazen wat een lap tekst al die rarigheid heeft opgeleverd. En dat er dan trouwe lezers zijn, willekeurige voorbijgangers of leesramptoeristen die de moeite nemen al die tekens tot een enigszins behapbare zinsbegoocheling te boetseren.

Kleien. Ik vond het soms best leuk. Op school. Keuzemiddag. Bijna nooit werd ik ingedeeld bij mijn twee favoriete keuzes sport en eh... sport. Dan stond ik met de pest in mijn lijf ineens te figuurzagen, of beter gezegd: tot jankens toe braken die fragiele zaagjes af of kreeg ik ze niet eens tussen die twee vleugelmoertjes gepield. Al heb ik er toch nog een heuse trekpop-Pinokkio aan overgehouden. Zelfs het verven lukte nog binnen de tijd. Hoe dat in godesnaam is gelukt, geen idee. Pinokkio heeft nog aardig wat jaren de muur van het toilet versierd. Potsierlijk zo u wilt. En tegenwoordig bewaar ik 'm in een doos. Voor als we ooit genoeg muurruimte hebben. Al met al heb ik na deze hele zaagellende nooit meer een figuurzaag willen zien, horen of vasthouden.

Maar kleien, als het dan echt moest, kon ik redelijk waarderen. Er kon in ieder geval weinig mis mee gaan. Al bleef ik wel graag een beetje schoon. Vieze handen, oké dan, maar daar moest het wel bij blijven. Mijn beste resultaat was een mannetje dat op een stoel zat met een naar verhouding reusachtige kat op schoot. Het beeldje heeft jarenlang bij mijn ouders op de vensterbank gedaan, zelfs toen het onvermijdelijke verval kwam, de boel verkruimelde en de benen spontaan vanaf de knieën afbraken. Met wat lijm en verder zo min mogelijk aanraken heeft die man tevreden de jaren met de kat op schoot aan zich voorbij laten gaan. De kinderen groeiden op en gingen het huis uit, maar de man met de kat bleef. Die vond het allemaal wel best, het zou zijn tijd wel duren.

Voilà. Van een woord naar een zin. Van boetseren naar kleien met een figuratief zaagje tussendoor. Kat op schoot en slapen maar.

#waanvandedag #herinnering #100DaysToOffload #klei #boetseren #pottery #figuurzaag #pinokkio

Keuzestress. Wie kent het niet. Op dit moment geldt het voor mij als het gaat om waar ik over zou kunnen schrijven. Ik kan nog meer tieren en schelden op de oerdomme tweevoeter, maar ik kan ook wat semi-fictief aan het typen slaan. Of helemaal los van alles en de fantasie ruim baan geven. Een gedicht. Proza. Een combinatie van die twee.

Het zou over MANKES kunnen gaan. Onze aanstaande repetitie, de prille plannen voor een nieuw album, of de voorbereidingen op het International Literature Festival Utecht (ILFU – klik maar voor een übercoole foto en meer info) waar we in een of andere hoedanigheid deel van uitmaken. Wordt het een live-optreden, een video, allebei? En hoe vaag het allemaal is wat betreft de organisatie, de afspraken. Dat we onze onkostenvergoeding inmiddels wel al hebben mogen ontvangen, nog voordat we ook maar één performance hebben gegeven. Dat je je kunt afvragen of dit echt de bedoeling is. Tegelijkertijd ben ik bij meer dan genoeg bedrijven binnen geweest om te weten dat daar op veel extremere wijze wordt omgegaan met budgetten die een veelvoud zijn van een gemiddeld cultureel/kunsten-budget.

Ik zou het kunnen hebben over de online-ouderavond en hoe dat van mij best altijd zo zou mogen: kort, bondig en geen oeverloze non-vragen van ouders die maar geen onderscheid kunnen maken tussen het welzijn van hun kind en de irrelevantie daarvan tijdens een publiek vragenstelmoment. Bijvoorbeeld. Dat het hoe dan ook een spannend en vast ook memorabel jaar wordt voor dochterlief en het fijn zou zijn als ze over een maand of negen de deur van de havo dicht kan doen en misschien een hbo-deur opent. Of toch besluit dat het wel even mooi is geweest en zich richt op werk. Het kan ook een combinatie worden. Een tijd van bezinning wellicht.

Ik kan schrijven over hoe twee ouderen op vijfhoog hun leven in zeer korte tijd overhoop gegooid zien worden en zich dan toch ondanks alles weten aan te passen. Survival of the fittest op microniveau. Dat is knap. Meer dan dat zelfs.

Mijn eigen gereutel in de kantlijn, de behoefte aan slaap, rust en ruimte. Ondertussen denkend aan mensen die zo onvoorstelbaar wanhopig zijn dat ze hun eigen 'thuis' in de fik steken in de hoop dat er dan eindelijk eens aandacht is voor hun uitzichtloos lijden en dat het misschien, heel misschien, iets beter wordt (ik vrees het ergste).

Wat ook nog kan is schrijven over waar ik allemaal over zou kunnen schrijven en dat zo banaal vinden dat de lonkende blokkade mij bijna teveel wordt en dan toch maar precies dat gaan doen; alles beter dan niets. Hoewel. Misschien is niets wel het allerbeste. Niets is tenslotte niet niks.

#waanvandedag #ilfu #muziek #kunst #art #cultuur #school #werk #schrijven #choice #100DaysToOffload

Bij ons op het balkon staat de Grote Afvalbak. Dat is wel zo praktisch. Zeker tijdens de warme dagen, want in geen tijd zit dat ding vol fruitvliegjes. Een soort waar ik met regelmaat over schrijf, besef ik nu. Ach, het kan je maar bezighouden. Het houdt mij van de straat en hun op en rond het balkon. Voor afval dat niet organisch is, hebben wij dan de Kleine Afvalbak in de badkamer schuine streep douchehok schuine streep wc-ruimte.

Ik zag van de week dat een spin zo slim is geweest om na de meest recente balkonvuilniszakwissel een web te fabriceren. Het ragfijne gewaad loop van de rand van de bak tot de deurpost van de keukendeur. Precies goed, want zo blijft het bouwwerk heel. En een plek waar dus behoorlijk wat te vangen valt. Daarom vind ik het raar dat er geen enkel vliegje in zit. Sterker, het spinsel lijkt onbewoond. Al is dat nooit zeker, want een beetje spin houdt zich schuil en slaat toe als het in Groningen trilt. Natuurlijk kan ik zelf wat bevingen veroorzaken, maar ik vind dat sneu voor de vermoedelijke bewoner en ook voor mijzelf. Sneu omdat ik als tweevoeter mezelf niet wil verlagen tot pesterijtjes en sneu omdat ik geen valse hoop wil geven aan de websitebeheerder.

Nu, na een paar dagen de boel aanzien, denk ik toch echt dat het analoge web offline is. Het ding verkeert in een zeer armoedige staat en er zijn nog altijd geen potentiële proteïneshots mee gevangen. Gek. Je zou denken dat de locatie tot een heus bacchanaal had kunnen leiden. In plaats daarvan biedt het een treurige aanblik die past bij het aanstaande verval waar de meteorologische klok al op heeft gewezen. Ja oké, we gaan eerst nog wat nazomeren, zeggen ze, maar dat is slechts uitstel van executie. Begrijp mij goed, ik kijk ernaar uit. Herfst. Binnenkort vallen de flamingo's weer uit de bomen.

#waanvandedag #fall #herfst #spin #web #afval #100DaysToOffload

Je geld of je leven. Dat is zo'n beetje de zin waar alles om draait in westerns. Als kind heb ik er flink wat gezien en heel af en toe merk ik dat ik er nog een zwak voor heb. Vooral de klassiekers. Met wat mij betreft Once Upon a Time in the West op één. Al was het maar vanwege de muziek en dat tragische beeld van de jongen met de harmonica, een beeld dat, vind ik, voor zoveel meer staat. En ja, je moet ook wel een beetje door de propaganda van seksisme en hup witte overheerser en boe oorspronkelijke inwoner heen kijken. Toegegeven, dat valt niet mee. En daar zou ik ook een hele boom op een verder verlaten prairie over op kunnen zetten. Toch doe ik dat nu niet. Jullie blij.

Het gaat mij om de openingszin van dit typwerkje. Je geld of je leven. Dan lijkt de keuze eenvoudig. Het wordt tot op de dag van vandaag bijvoorbeeld bij allerlei zelfverdedigingstrainingen als kernboodschap meegegeven: geef je geld (of alles wat staat voor materie) en kies voor je leven. Prima plan.

Dan is het des te gekker dat er vanuit overheden wereldwijd steevast wordt gekozen voor het geld. Ten koste van al het leven. Raarrrr. Zonder leven geen geld, zou je zeggen. Maar toch: alleen al in ons miniland kiezen we nu al jaren vrijwillig voor partijen die doodleuk over lijken gaan. Meer asfalt (tijdens de warme zomers waarvan er alleen maar meer zullen komen nóg vervuilender dan de weggebruikers), meer auto's, meer vliegverkeer (recent nog 4 miljard mogen ontvangen en de kerosine was al belastingvrij), meer subsidie voor multinationals (in de vorm van allerlei vage belastingconstructies), meer industrie. Al dit moois is goed nieuws voor de Man met de Zeis, ofwel, de killer-economie. Ondertussen wordt het volk in slaap gesust met goedkope kleding, boodschappen en zenuwslopend werk (lees: uitbuiting, moderne slavernij, race naar het afvoerputje; een volk dat moet zien te overleven kijkt nu eenmaal niet verder dan haar eigen voordeur en is een makkelijke prooi voor nog meer leningen en dus schuld en dus, nou ja, je snapt het).

Alleen al in Nederland gaat er aan belastingvoordeel 8 miljard naar vadsige bedrijven die de boel schaterlachend om zeep helpen. Ten koste van alles en iedereen. Onder aan de streep van al dat schijnheiligs? Meer doden onder de mantel der welvaart – we stikken letterlijk van de poen. Oké, taalnazi's aller landen: door de poen dan. Misschien moet daar dan eens een streep onder. Of beter: doorheen.

Overigens, het is heus allang te laat hoor, daar ben ik van overtuigd. Het zogenaamde kantelpunt, de mythe van het is nu toch echt één voor twaalf, maar het kan nog, het kan nog!, het sprookje van maximaal 2 graden opwarming (die 1,5 graad is al losgelaten, gelukkig hebben we daarvoor in de plaats een anderhalvemetersamenleving). Het is allemaal water onder de brug die onvermijdelijk instort en wordt meegesleurd. En toch ga ik liever strijdend ten onder, dan zielloos dolend naar de kloten. Het is simpel. Ik gun de volgevreten idioten geen leedvermaak meer. Genoeg.

Je geld of je leven. Wat kies jij? Goed zo. Dan weet je ook waar je straks in maart voor moet kiezen. Zegt het voort (en lees ook nog even dit artikel over de Duurzame Troonrede). Verder geen druk.

#waanvandedag #geld #leven #western #troonrede #pvdd #politiek #100DaysToOffload #obi #basisinkomen #subsidie #belasting

Wat ik kijk? Hoezo? – Ja, wat kijk je nou man, wat kijk je?

Jou. Ik kijk naar jou. – Ja. En waar ga je?

Hoezo, waar ik ga? – Ja. Waar ga je. Utrecht?

Ook ja. Ook naar Utrecht. – Ja man. Ik ga daar ook. Rook je?

Nee. Ik rook niet. – Oh. Geef me eentje man.

Ik rook niet. – Nee. Mag ik eentje van jou. Een sigaret toch, je weet.

Ik rook niet. – Nee man. Waar ga je. Utrecht zeker, ja toch.

Ja. Ook Utrecht. – Ja man, je weet. (En tikt met een slappe vuist op zijn borst.)

#waanvandedag #station #100DaysToOffload #sigaret #trein #sprach

Coronabeleid. Zo'n woord impliceert dat er ook daadwerkelijk beleid is. Maar de werkelijkheid leert dat er maar wat wordt gedaan. En zelfs dat gebeurt niet met overtuiging. Kan ook niet, want hoe ga je beleid maken op iets wat tot een maand of wat geleden nog uit het zicht was. Zou je denken.

Daar zit gelijk het grootste probleem. Er had wel beleid gemaakt kunnen worden. De signalen waren overduidelijk. Er is al jaren en jaren gewaarschuwd dat het een kwestie van tijd was voordat een dergelijke pandemie zou uitbreken. Maar wat kon ons nu helemaal gebeuren? Virussen, enge ziektes, dat was iets voor de onderontwikkelde gebieden. Ver van ons bed met warme dekens schijnveiligheid, zo blijkt.

Inmiddels probeert de coalitie haar verantwoordelijkheden af te schuiven op de zogenaamde veiligheidsregio's. Burgemeesters mogen de klappen op gaan vangen nu de verkiezingen in aantocht zijn. Slim, want zo blijf je voor het gepeupel buiten schot en kun je wijzen naar anderen. Zandindeogenbeleid. Nog zo'n woord dat immense leegte verhult.

Op zich is er niet veel mis met lokale maatregelen, maar wel als dat tot nog meer angst en verwarring leidt en nog erger, het ontlopen van verantwoordelijkheid. Het is precies wat er mis is gegaan toen we zogenaamd werden overvallen door het virus. Op Europees en globaal niveau was het ineens eigen volk eerst. Niks samenwerken en een overstijgende strategie bedenken hoe een mondiaal veroorzaakt probleem (al is het – niet alleen in mijn ogen – een door het westen veroorzaakt probleem) kon worden aangepakt.

Het blijft al met al wonderlijk hoe een virus (ik herhaal nog maar eens dat wij zelf het virus zijn: we schrapen de planeet leeg en komen dan als vanzelf in aanraking met dieren die normaal gesproken niemand lastig zouden vallen; leven en laten leven zoals dat heet. Of wat te denken van het ophokken van dieren, zoals nertsen, de bio-industrie, met alle gezondheidsrisico's die daarmee bewust worden genomen? Het is letterlijk ziekmakend voor alle dieren, inclusief de tweevoeters) alles op z'n kop weet te zetten en als interessant gevolg zelfs uitstekende mogelijkheden biedt om de waanzin die de globalisatie, het kapitalisme en de bijbehorende eindeloze uitputting van alles wat leeft (oh nee, dat noemen we economische groei en vooruitgang) eindelijk te stoppen.

Het was en is een uitgelezen kans om alles anders te doen. Bezinning. Op z'n minst. Wakker geschud uit de westerse nachtmerrie en de verwoesting die, zo blijkt uit alarmerende nieuwe onderzoeken, helaas onomkeerbaar is. Maar de onvermijdelijke schade zou beperkt kunnen worden. Generaties na ons zouden nog een prima bestaan kunnen hebben. (Oké, voor zolang het duurt, maar dat is inherent aan het leven zoals we het denken te kennen. Alles is tijdelijk.) Helaas is Sapiens niet zo verstandig en simpelweg helemaal niet in staat om ver vooruit te denken. Kortom, de gevolgen van onze arrogantie zijn ronduit tragisch.

Coronabeleid. Ook de automatische spellingcontrole heeft geen idee wat ermee wordt bedoeld.

#waanvandedag #virus #rappel #100DaysToOffload #local #bio #beleid #politiek

En zo ving gisterenmiddag een tweede termijn bij de OBA aan. Deze keer mag ik mijn opruimwoede enerzijds en anderzijdelingse adviezen aan nietsvermoedende en mag ik u wat vragen-bezoekers botvieren op de locatie der locaties: de 'grote bieb' in de stad, net naast het station. Hoewel, locatie der locaties. Het is gewoon een imposant gebouw, interessant ook. Maar dat neemt niet weg dat ik nog altijd de vestigingen van IJburg, Diemen en Waterlandplein stilletjes koester en daar ook heel graag weer mijn rondjes had gelopen. Laat ik het zelfs nog iets dramatischer stellen: team 2 in de gloria, zelfs na ontbinding in factoren.

Ach joh, het is appels met fietsbellen vergelijken. Ik ben allang blij dat ik weer met boeken rond mag sjouwen in een omgeving waarvan het bizar is dat daar de ene na de andere bezuinigingsronde, reorganisatie of hoe je al die hemeltergende wegwerpactie ook wilt noemen, plaatsvindt. Volgens mij moet je bibliotheken, buurthuizen en jongerencentra juist belangrijk maken en steevast een prominente plek geven in een wijk. Net als de bijbehorende agent die de inwoners kent en weet wat er speelt. Maar nee, zo doen we dat niet, dacht ons aller Mark. Strepen, schrappen en snijden. De nek omdraaien en de vriendjes van onder andere Unilever en Shell heel veel belastingcentjes toestoppen. De economie moet tenslotte ten koste van letterlijk alles groeien en de leefomgeving, de zorg en het welzijn kan dan best krimpen. Of helemaal verdwijnen. Slikken of stikken. Liefst allebei, mijmerde Mark terwijl hij nog wat verse tissues op z'n tevreden buikje legde.

In het kader van er is geen hoop en tegen beter weten in dan toch hopen: 17 maart 2021 kunnen we kiezen voor wat echt belangrijk is.

Los van dit getier zag ik vandaag de ene arts naar de andere lonken. Er bloeit iets heimelijk moois in Leiden. Ook daar zal uiteindelijk moeten worden gekozen. Tot die tijd zullen ze met vlinders in hun buik hun diensten draaien. Doktertje spelen. Wie is er niet groot mee geworden.

#waanvandedag #oba #amsterdam #leiden #zorg #welzijn #cultuur #100DaysToOffload

Ik liep door mijn gedachten een rondje over de begraafplaats. Op een steen stond 'hier rust het laatste taboe'. Het regende en steeds wanneer ik dacht dat het nu vast wel minder zou worden, begon het nog harder te regenen. Aan de overkant rende een kind zonder geweten wijdbeens over de tramrails. Het was nog vroeg, dus de tram zou nog even op zich laten wachten. Er dreef een paraplu voorbij. Een kikker kwaakte en stak brutaal zijn tong naar mij uit. Wist ik veel, ik bleek de vlieg op de urnenmuur te zijn en voor ik het wist zat ik in de maag van de kwaakzalver die vervolgens door een ooievaar werd opgepikt. De situatie werd er vanuit het perspectief van de buitenstaander vermoedelijk niet beter op toen de ooievaar werd aangevlogen door een neerstortend vliegtuig. Toch zag ik kans te ontsnappen uit deze onzuivere en onsmakelijke droste-waan met slechts een lamme vleugel en een geknakt pootje. Ik tolde in meditatieve staat naar beneden, werd onderweg door de wind van richting veranderd – prima toch – en landde precies op het hoofd van het gillende kind dat de, geheel tegen de regels van de dienstregeling in, veel te vroeg vertrokken tram niet aan zag komen. Heel even dacht ik aan de regel tekst van Half Man Half Biscuit (die het ook niet zelf hebben bedacht): and the light at the end of the tunnel is the light of the oncoming train. In de chaos van dit verbijsterende fatale moment hoorde ik dat het kind niet gilde, maar zong: ik ben Taboe, ik ben Taboe en nog lang niet moe.

#proza #prose #taboe #taboo #tabernakel #tram #100DaysToOffload

Alle Grappers in da House say yeah! En meer van die onzin. We zeggen sorry en gaan door met het nu al jaren voortploeterende rariteitenkabinet. Schouten roept weer eens om wat het vervolgens in te trekken en De Jonge steekt ook nog maar eens oeverloos van wal. Rutte pruttelt zich belletjes rond de mond en we nemen er een fikse koude rakker op; hapje, drankje, nootje, wijntje. Hoezee en in de prullenbak ermee.

Tussen de buien door met het zestienjarig lieftallig monster een Instaproof-wandeling over de brug en door het park. Ergens onderweg stond een scooter half over het pad. Het baasje stond met capuchon over z'n kop met zijn rug naar ons toe tegen de struiken aan te zeiken. (Vooruit, als ie andersom had gestaan had ik er nog minder waardering voor op kunnen brengen.) In zijn mond een gasballon en rond de scooter en het verregende bankje dezelfde ballonnen, maar dan stuk en gebruikt. Een gastank, een rits energiezuigende drankjes plus nog wat andere afvalligen. Gooi het gewoon maar ergens neer, op een dag zien we wel wanneer het in ons eten en drinken zit. Wie dan leeft, wie dan sterft. Alles bij elkaar was het tafereel er eentje om weer eens gezellig triest van te worden. No future, riepen we in 'mijn tijd'. Een waarheid als een uitgemolken koe. Arm dier.

Niet veel later fiets ik bij Muiderpoortstation vandaan. De puber in kwestie zojuist uitgezwaaid, weer naar huis. Iets voor mij slingerfietst iemand met drie uitpuilende blauwe vuilniszakken aan het stuur. Er zitten grote witte broden in. Om de zoveel meter flikkert ie er eentje uit, zo de bosjes in. Je kunt jezelf wijsmaken dat het lief is om de vogels te voeren, maar daarmee jaag je ze juist een pijnlijke en langzame dood in. Zoiets als hoe wij mensjes in the name of vooruitgang dagelijks gifgassen en plastic inademen. Dat overleven we niet. Ondertussen zijn de lappen brood doornat van de dikke vette regendruppels en zie ik een duif met een door het natte deeg dichtgeplakte snavel wild fladderen. Doodsstrijd.

Een paar honderd meter nog en dan ben ik thuis. Maar niet voordat een scootmobielende man mij zwalkend tegemoet komt. Hij kijkt niet op of om, maar wel naar zijn mobieltje in zijn ene hand, terwijl zijn andere hand iets doet wat door moet gaan voor sturen. Ik hoor het 'onze' Ronald zeggen: stuur maar naar de stoep. Maar dat doet ie niet. Hij stuurt op mij af. Ik ping met m'n fietsbel, ik wijk op het nippertje uit en hoor 'm met gevoel voor klepel en klok naar mij roepen dat ik uit moet kijken met m'n doppen. Ik houd mijn mond; dit is een kansloze missie.

Thuis huil ik zachtjes tegen het raam mee met de zoveelste stortbui. Een flits, een donder, een waterstofbom.

#waanvandedag #rosatom #fiets #stad #human #grapperhaus #buienradar #100DaysToOffload

Het voordeel van een midzomervakantieverjaardag is dat ik dan nog zeker een week of wat nadien verrast kan worden met cadeautjes. Zo blij als een kind word ik ervan. Gelukkig ben ik verder heel volwassen.

Francis doet een duit in het feestelijke zakje. Ondanks het gedoe dat er van zo'n storm komt en de onrust die het intern veroorzaakt, kan ik er ook van genieten. Razen en tieren, alles in de war en een nietsontziende veegpartij waar de gemiddelde straatveger jaloers op is. Ik geef toe, zou ik nu met de trein op pad moeten en dan natuurlijk precies het traject met omgewaaide bomen of andere kinkkabels, dan zou ik lang zo tevreden niet zijn. Ik verkeer vandaag in een omstandigheid van alleen naar buiten moeten voor de boodschappenriedel en een cadeautje voor iemand die against all odds vandaag haar geboortedag begroet. Maar hé, dat buitenleven doe ik allemaal gezellig pas als de ergste woei verwaaid is. (Ondertussen stuurt de jarige in kwestie een prachtige foto van het strand, de zee en de duistere wolken. Best jaloersmakend en tegelijk een behoorlijk treffend zelfcadeau.)

Overigens, Francis doet ook nog iets anders. Ja, precies, nostalgie aanwakkeren. Ooit bedacht ik de naam Flowers for Francis voor de band waarin ik toen drumde. Een naam die dan weer werd ingegeven door het, wat mij betreft, beste PiL-album 'Flowers of Romance', met daarop het volledig ontsporende slotnummer Francis Massacre. Een album waarop donkere drums en ritme centraal staan. Soms hypnotiserend, soms tergend, altijd fantastisch. Grote kans dat ik het zo direct gelijk even uit de kast vis en in een bui van jovialiteit in een klap de buurtjes blij maak met wat tromgeroffel. Het kan nog gekker hoor. Want als het vandaag enigszins lukt, dan duik ik ook even het muzikale archief in om mij ongetwijfeld in alle hoedanigheden te verbazen over de genialiteit, of juist het gebrek daaraan, van de band uit mijn jongere jaren. Het waren hoe dan ook mooie tijden.

Neuzel hier, neuzel daar. Of zal ik toch de gekte nog even aantippen? De waanzin die maar niet stopt, de idioterie der mensheid, de krankzinnige uitbuiterij, de onzinnigheid van het hele bestaan? Mwah. Ander keertje weer. Nu eerst nog wat verder fantaseren over muziek, kunst, feestslingers en taart. Kaarsje erop en zingen maar. Tot je een ons weegt.

#waanvandedag #cadeau #storm #francis #100DaysToOffload #pil #massacre