Vervelen is eigenlijk nooit een optie. Zelfs niet op dit tijdstip. Vandaag begon alles al mooi op tijd. Omdat ik nauwelijks nog echt een nacht doorslaap – Godelieke weet waarom ik nacht in nacht uit ergens tussen 2 en 5 om de haverklap wakker moet worden en me een slag in de rondte droom en dan helemaal naar de klootjes de dag dan maar hallo zeg – is het altijd weer een hele klus om op te staan wanneer het echt moet. Maar goed, als je dan die lieve koppies van collega's in de boekhandel ziet, dan weet je waar je het voor doet. Natuurlijk deden we eerst een rondje onvermijdelijk beste wensen en daarna werden er boeken verkocht, werd de inventaris nagelopen en pakte ik de verse zending boeken uit. En dat ik in mijn vrije tijd toch nog even de lunch ter plekke gebruik zegt genoeg over het plezante gezelschap.

Tegen twee uur stond ik natgeregend met gitaar en effectenkoffer inclusief goede moed te wachten op station Amstel. Vrouwlief zou ook daarheen komen en dan samen door naar Den Dolder. U verwacht nu natuurlijk dat de boel in het honderd liep, maar helaas, alles ging zonder vlekken. We waren dan ook in een poep en een scheet in ons oefenhok en repeteerden voor het eerst in zowat 8 maanden weer eens. Oud werk, maar ook nieuwe nummers. En dat allemaal om ons voor te bereiden op het optreden van 24 januari tijdens de Arnhemse Uitnacht. Je moet toch wat, dus dan maar gelijk iets cultureel goeds.

U begrijpt, net weer thuis, voldaan zelfs, hoogste tijd voor een welverdiende douche, pyjamafeest en thee. Dat ons gekke Donaldje ondertussen gezellig wat kolen op het vuur gooit in het midden van het oosten en we nu maar moeten afwachten of het echt helemaal en volledig uit de klauwen loopt, mag de pret niet drukken. Althans, nu even niet. Ik wens u allen een goede nacht met slaap zo lekker als slaap maar zijn kan.

#waanvandedag #mankes #uitnacht #arnhem #repetitie #boekhandel

Hatsjikidee, zo zitten we ineens in een jaar dat ooit als een soort futuristische mijlpaal werd gezien. Door mij dan in ieder geval. 2020 klonk altijd als iets onbereikbaars, ergens heel ver weg in een galaxy far far away. Maar nee, het is gewoon nu en hier. Hoewel het natuurlijk ook maar een bedenksel is, want op een aardbol die al miljarden jaren haar rondjes draait, is het toch best een maf fenomeen, die jaarvertelling. Zeker als je bedenkt dat wij mensjes er nog maar net zichtbaar zijn op de tijdlijn van Moeder Aarde.

Al met al ben ik tevreden dat de 1 weer in de maand is. Alle decemberfeesten zitten erop en dat was ook best leuk, maar desondanks ben ik liever weer gewoon mezelf en hang ik mijn baard gezellig aan de treurwilgen, zet de Zalando-rendieren op stal en gaat de arretjescakeslee achter slot en grendel. Met de groeten van Sint en zijn vrienden.

Over verrassende wendingen niets dan goeds. Zo stond ik vanmiddag dochterlief zomaar ineens op te wachten op Muiderpoort. Die wilde haar kerstvakantie niet voorbij laten gaan zonder een bezoekje aan het Amsterdamse. Het was erg gezellig, thee, oliebollen, huiswerk, avondeten, chocolade, en ook nog verhitte potjes Ligretto, waarvan zij er toch maar mooi eentje wist te winnen in een spannend drieluik. Ik doe altijd mee voor veganistische spek en bonenschotelantenne, want de vrouw des huizes is nu eenmaal Queen of her Ligretto-castle. Je moet je plaats kennen, nietwaar? Des te leuker als zij haar best moet doen tegen een 15-jarige tegenstander.

Tja, en verder doe ik enorm mijn best niet te verzanden in gemekker en geklaag over mijn welbekende stokstaartaapjespaardjes. Valt niet mee hoor. Zeker gisteren was dat een klus, toen ik bij Rotterdam Alexander een man een uiterst schamele twee stuivers gaf voor een plekje bij de daklozenopvang en hij mij bedankte alsof ik hem zojuist een tientje had gegeven. Overigens is 'daklozenopvang' helaas vaak een eufemisme voor een Walhalla elders in het brein, maar toch, ik kan niet nonchalant aan zo iemand voorbij gaan. Zelfs wanneer ik niets geef en mij er met een cliché als sorry, een andere keer vanaf maak. Ik weet het, het is een terugkerend ding, maar ja, misschien is dat het probleem wel. Dat het terugkeert betekent dat er niets verandert, terwijl een paar uur later wel de luchtkwaliteit in no-time veranderde toen er alleen al in dit armzalige land voor 77 miljoen (een record van achterlijkheid) de lucht inging en we vervolgens werden gehuld in een dichte mist van vuurwerkdamp en natuurverschijnsel. Hulpverleners werden terloops en geheel traditiegetrouw belaagd, er vielen doden en gewonden. Gelukkig nieuwjaar. Hiephoi.

Toch, ik wens iedereen oprecht niets dan goeds, met een lichte voorkeur voor gezondheid en vriendelijkheid. En natuurlijk ook een dikke dank aan jullie voor de trouwe bezoeken aan mijn zuurdesemend bestaan alhier. Weet dat het uitbundig wordt gewaardeerd. Proost!

#nieuwjaar #waanvandedag #future #wens #newyear #lezen #ligretto #damp

Tegen de gebruikelijk patronen van deze freelanceflexiplexidude in, werkte ik mezelf vanavond met schuimbekkend schoonmaakgerei door de boekhandel. Althans, daar waar ik was gebleven. Ik heb namelijk een mooi schema wat ik wekelijks bijhoud. Zo kan ik zelf zien waar ik verder moet met mijn leven en zien anderen waar het tragisch eindigde, mocht ik ooit niet meer in staat zijn tot periodiek onderhoud. Handig hoor.

Ik heb de collega's net na zessen vriendelijk uitgezwaaid en kon aldus mijn schromelijk overdreven gang gaan. Collega Jan was de laatste die ik een fijne avond en vooral alvast een veilige jaarwisseling wenste. Hij stond helemaal klaar voor zijn fietstocht van twee uur huiswaarts, naar daar waar je boven Amsterdam ook nog allerlei menselijke uitstulpingen hebt. Een stevige onderneming waar ik veel respect voor heb. Doe het maar na, na jaren dienstverband als oudere jongere van ergens rond de 60 en na een werkdag van 9 uur. Hij wenste mij zo ongeveer hetzelfde en vooral het veiligheidsaspect van ons afscheid werd nog eens onderstreept met de woorden ik zie je graag weer heelhuids terug, vrijdag. Dat is lief. Omdat ik natuurlijk de stilte niet kan laten voor wat ie is, gaf ik hem nog een knikje mee voor onderweg en met mijn woorden dat we dat dan maar moesten afspreken was ie weg. De kou en het donker in, een zuidwesten wind trotserend.

Ik deed de deur op slot en liep de trap af om de spullen te pakken. Tenminste, dat was het idee. De derde tree van onderen haakte mij pootje en daar lag ik. Boink. Au. Fuk. Die trap loop ik inmiddels al een jaartje of wat op en af. Het is een gammel ding, los in de vel, brak. Steil ook. Eigenlijk gewoon zoals ze zijn in die oude panden van ergens net na de laatste ijstijd. Niks bijzonders dus. Maar ja, mijn motoriek stamt zo ongeveer van rond de tijd dat dat hele woord nog niet bestond. Het is dan ook niet de eerste keer dat ik van een trap flikker of gewoon ergens tegenaan loop of mij vol gas stoot tegen wat er altijd al stond. En het zal vast de laatste niet zijn. Wat deze trap betreft was het de tweede keer. Het verschil met de vorige buiteling was dat ik nu geen twee meter lange ladder droeg, dus dat geeft de val-reflex iets meer armslag. Niet dat het uitmaakt, want ik val achterover, treden in mijn rug, armen en ellebogen gezellig schavend. Motoriek dus.

Ach, ik heb het overleefd. Net als alle keren die nog komen gaan, wedden? Maar wennen doet het stiekem toch niet. Jammer. Het voordeel is dat ik de rest van de avond steunend en kreunend zielig kan doen en met een beetje mazzel morgen ook. Vrouwlief zal me dan meewarig aankijken en af en toe een belangstellende vraag stellen. Ze weet na ruim 6,5 jaar wel dat deze tere boy heel semi-stoer het liefst doet alsof er verder niets aan de hand is, behalve wanneer hij om aandacht verlegen zit. Mooi hoor, de liefde.

Dus dat. Leuk verhaaltje. In ieder geval beter dan wat ik eigenlijk in petto had. Een enorme klaagzang over vuurwerk, de miljarden die wederom zomaar de fik in gaan, de ongelukken, verzekeringspolissen en verwante maffia, met als toegift de hypocriete nieuwjaarswensen met woorden als gezond en gelukkig, terwijl de zoveelste ecoramp zich al knallend voltrekt en we dansend en feestend naar de tering gaan. Dan is zo'n trappartijtje een welkome afleiding, niet dan?

Nou, hou het veilig, doe ramen en deuren dicht en sluit het jaar maar liefdevol met elkaar af. Dikke kus.

#waanvandedag #oudennieuw #vuurwerk #werk #freelance #collega

Dit vind ik nou fijn. Deze kou. Fris, weinig wind, strakblauwe lucht. Zelfs wanneer ik door de smerige bende die zich stad noemt fietst, voel ik mij gezond. Moet niet gekker worden.

Weer binnen kijk ik uit het raam en zie de rookpluimen opstijgen uit de kleine schoorstenen van het woningengebouw direct aan de overkant. Schoorstenen, ach, als je het zo kunt noemen. Het zijn meer uitlaatpijpen. De bruinige rook sliert door de lucht, het koele blauw doorkruist met witte strepen van overvliegend volk in stalen buizen met vleugels. Metalen dakgoten steken fel af in de lage winterzon.

Het werk is gedaan, boodschappen in huis, huis opgeruimd. Na twee dagen zondag onder valse voorwendselen kan ik mezelf niet langer bedwingen. Vrouwlief stuurde ik twee uur geleden met mijn uiteindelijk toch zure kop naar buiten, dat was beter voor iedereen. Dan kon ik mijn huishoudelijke gang gaan en zij zou dan vanavond met een ik ben toch nog even lekker buiten geweest-gevoel naast mij op de bank ploffen. Hoewel, ze gaat vanavond op speciaal verzoek een taart bakken voor aanstaande zondag, dus dat moet eerst.

Inmiddels is ze gelukkig weer thuis. Te lang halve smart is ook geen feest. Het werd een kort bezoek aan de exposities in Huis Marseille. Die waren niet heel geweldig, maar desondanks heeft ze toch een mooi fotoboek gescoord dat overigens helemaal niets met de tentoonstellingen van nu heeft te maken. Vandaar ook die onweerstaanbare meeneemprijs, denk ik. Hoe dan ook, het ziet er indrukwekkend uit. Foto's van verschillende kunstfotografen die een indruk geven van de Apartheid en daarna. Zo zie je maar, zij bezoekt, ik houd huis en samen delen we aan het eind van de middag toch weer iets moois.

Het huis ruikt nu naar koffie. Zeer ongebruikelijk op dit tijdstip. Maar het past bij een dag die overhoop ligt door onze vreemde samenloop van agenda's vandaag. De taart is in voorbereiding, daar past wel een beker zwart goud en een lekker moppie muziek bij.

#taart #koffie #museum #werk #waanvandedag #keuvelen

Lichterlaaie II, ofwel, kerst de tweede. Opgestaan met een liefdesverklaring aan de Britten, een lawine van sneeuw hier en vuurzee daar, herdenkingen van wassend water, aangespoelde vluchtelingen en overige tragiek. Een dag als alle anderen dus. Met hier en daar een toespraak over wat het ware licht zou zijn, meer mededogen en verbondenheid. Buiten is het grijs, de ruiten trillen af toe van bommen in een, volgens zeggen, oorlogsvrij land, de zon verduistert de woestijngebieden. Het is bijna voer voor poëzie.

Vrouwlief zingt op de bank een selectie eigen repertoire, ik scheer mij met een bot mes, ga douchen en kan nauwelijks geloven dat de dag alweer halverwege de middag is. De nacht verlengden we tot bijna het eind van de ochtend en dan nog het gevoel dat de slaap lang niet genoeg was.

Het was gisteren goed met de schone familie en het zal goed zijn met mijn directe bloedlijn komende zondag, wanneer we op de vijfde kerstdag de tweede vieren met samenzijn en eerlijk delen. Voor die tijd gaat morgen gewoon de wekker weer en vangt de arbeid aan.

De paternoster collecteert in eindeloze cirkels, de puberteit van de 21e eeuw zit er zowat op. De grote vraag is of we dan eindelijk volwassen zijn en grote besluiten uit durven voeren. Ik betwijfel het. Met volwassenheid komt angst, met angst komt slechte raad.

Vooruit, toch een wijze raad mijnerzijds: lees bekentenissen van een afvallig milieuactivist – een radicaal andere kijk op natuurbescherming (Paul Kingsnorth). Ondanks mijn hekel aan de woorden troost en hoop die wat mij betreft niets anders zijn dan holle klanken, biedt het boek enig houvast en helpt het bij de rouw om alles wat we hebben vernietigd en nog vernietigd zal worden. En dat kan weer helpen bij het zien van wat er nu – in ieder geval dan toch voorlopig – nog wel is. Wie weet komt met de volwassenheid het beschermen van wat dierbaar en plantaardig is.

#waanvandedag #kerst #lezen #boek #kingsnorth #darkmountain

Kerstbomen. Bomen als in praten. Praten over kerst. Het kan, dus vooruit dan maar. Vooral praten over de kerstboom an sich. Het zijn best gezellige dingen. Uitbundig of sober versierd, mij maakt het niet zoveel uit. Het liefst wel echt. Nep is toch maar gewoon een stekelige takkenzooi plastic. Al begrijp ik de praktische kant wel hoor. Het gemak ook vooral. Je hebt ze tegenwoordig ook van hout, trouwens. Plankjes. Nog niet eens heel lelijk of gek. Soorten, maten, kleuren, geuren en smaken. Jawel, ook smaken. Chocoladebomen bijvoorbeeld.

Wees trouwens gerust, ik heb nu eens niet een niemanddallerig introstukje en dat ik dan ineens weer begin over alle vreselijke gevolgen van kerstboomplantages, nog meer plasticsoep en verstikkende houtkachels. Het kan heel makkelijk, maar zoals u weet, ik kies ook vaak voor de minder makkelijke weg. Of ik kies helemaal geen weg en zweef gewoon maar wat door de ruimte. Waarvan akte. Adem uit.

Waar wil ik dan heen met mijn getyp? Nergens heen. Gewoon een beetje ouwehoeren over bomen. En vooral dat ik ze heel leuk vind. Bij anderen. Hier, thuis, voor mezelf hoeft het niet voor mij. Ja, ik weet het, mijn lieve vrouw zou het graag anders zien. Wel een boom in huis. Maar ja, ze weet ook dat het dan geen enorm relaxte periode wordt. Ik ben me er eentje. Ik krijg al hartkloppingen als ik eraan denk. Een kerstboom kopen. Naalden. Mee naar huis nemen. Naalden. Optuigen. Naalden. Aftuigen. Naalden. Wegbrengen. Naalden. En dan nog weken of maanden daarna. Naalden. Dus waarom dan geen nepboom? Ja, dat wilde ik net al zeggen: daar kan ik niets mee. Geen gevoel heb ik daarbij. Behalve leegte. Nou, dan heb ik liever de leegte van helemaal geen boom. Dan weet je tenminste wat je mist. Want zo is het ook. Ooit deed ik wel aan een boom. Tegen beter weten in. Dat ook.

Het is overigens geen jeugdtrauma ofzo hoor. Het is gewoon mijn idiotie. Ik bewaar juist goede herinneringen aan de tijd dat mijn ouders nog een echte boom in huis haalden. Als je dan 's ochtend naar beneden kwam en dat ding zag staan. Een entiteit op zich. De dennengeur. Zelfs het gedoe met optuigen kon ik waarderen. Voorafgegaan door een heel ritueel met gezoek en gevloek op zolder naar de doos met ballen en slingers. Daarna was het vrede op aarde. Tenminste, vrede: tevreden. Dat is meer het woord dat er bij past.

Al met al, ik weet dus wat ik niet in huis haal wanneer ik boomloos blijf met kerst. Soms kun je heel tevreden zijn met de herinneringen of het heden. Het gedoe dat anderen overhoop halen zodat ik bij hun thuis naar een boom kan kijken. Of zoals vanochtend op het werk. Elk jaar wordt de uitpaktafel versierd met een kleed, een boom en eromheen pakjes voor iedereen. Dat ziet er zo lief uit. Zelfs zo lief, dat ik mijn cadeautje expres tot dinsdag laat liggen. Dan haal ik het dinsdagmiddag net voor sluitingstijd op en kan ik gelijk de collega's die er dan zijn een paar mooie dagen wensen. Ik heb er nu al zin in, en dat meen ik nog ook.

Wat we overigens hier thuis wel elk jaar doen is extra kerstlampjes ophangen in huis. We hebben namelijk sowieso al boven ons bed het hele jaar van die lampjes hangen. Die zijn onderdeel van onze dagelijkse verlichting. Maar rond kerst hangen we er nog een snoertje bij. We doen vaak ook iets met ballen in een plant en soms zelfs een ketting of slingers aan de boekenkast of ergens waar ik er zo min mogelijk kans van onthoofding op heb. En heel soms kopen we een mini-boom. Stiekem vind ik dat dan heus wel weer leuk, maar dat moet je nooit hardop zeggen. Stel je voor. Straks wordt er gedacht dat ik het naar mijn zin heb in deze tijd van het jaar. Gaan we dus gezellig eventjes tussen ons houden, oké? Snaveltje toe. Fijn.

#kerstboom #bomen #kerst #waanvandedag

Volgens de kalender is het nu winter. Maar als je me vertelt dat het gewoon een grijze lentedag is, dan geloof ik het ook. Langzaam maar nagenoeg zeker kun je wel stellen dat er nog twee seizoenen over zijn. Heet en droog, mild en nat. Ik vertel u hier niets nieuws mee. Dat is ook niet mijn bedoeling. Ik kalk maar gewoon neer wat er door mijn hoofd spookt, althans, een selectie daarvan. Het deel dat mijn vingers er uiteindelijk van brouwen met dank aan het toetsenbord.

Na een ochtend en een beetje middag werken is het stil thuis. Vrouwlief wandelt met een vriendin langs de zee, door duinen en bos. En ik ben een beetje jaloers. Ik heb momenteel nogal een tekort aan groen, rust en ruimte. Het leven in de stad en tussen steden in is schraal en grauw. Dat keert zich na verloop van tijd, wanneer ik te lang in die cyclus verkeer, tegen mij. Ik kijk vaak verlangend op uit mijn boek wanneer ik in de trein zit en ik de buitenwereld aan mij voorbij zie schuiven. Vooral na Breukelen en dan tot net voor Gouda, of omgekeerd. Dan maak je een mooie, lange bocht en er is vooral ruimte. Ja, allemaal suffe, met gif verziekte weilanden met dieren die straks enorm de klos zijn. Dan huil ik van binnen. Maar toch. Het is ook uitzicht, hoe kunstmatig ook. En zoals ik laatst al schreef, uitzicht is wat ik hier vanuit huis niet heb. Oké, strikt genomen wel, maar het is niet bepaald ruimtelijk en al helemaal niet groen.

Ik lees sinds enige tijd veel over hoe de mens zich verhoudt tot zijn omgeving. Daar word je meestal niet enorm vrolijk van. We slopen een onvoorstelbaar schitterend systeem en dat doen we met volle overtuiging. Je kunt het massale zelfmoord noemen. Een aardige kerstgedachte.

Natuurbehoud, waarvan wij zelf onderdeel zouden moeten zijn, heeft een prioriteit van nul. De economie moet en zal groeien, de ecologie zal daarom onbedaard bloeden en krimpen. En daar moet ik erg van zuchten. Vooral omdat ik weet, en dat is nogal confronterend, dat ik mij niet staande zou kunnen houden als ik zomaar in het wild terecht zou komen. Dat is op z'n minst triest, dat besef van afstomping, amputatie met als gevolg dit hoopje ellende op een bank op twee hoog in een stad, lijdend aan fantoompijn. Ik zal de enige niet zijn, desondanks voelt het eenzaam. Toch, als ik ooit zou kunnen kiezen, dan sterf ik liever aan uitdroging en ondervoeding op een weidse vlakte omringd door bomen, dieren en toegedekt door wolken, zon, regen en sterren, dan dat ik leef in een overvolle, vervuilde omgeving waar de stank en onverschilligheid heerst.

Een paar dagen geleden werden deze woorden door mijn gitzwarte brein uitgelicht: als je alles hebt, heb je niets. Ik overweeg om daar nu aan toe te voegen: heb je niets, dan heb je alles.

#waanvandedag #filosofie #natuurbehoud #fantoompijn

Het komt best wel eens voor dat ik hier inlog en geen idee heb wat ik ga schrijven. Ik weet vaak van alles te bedenken over wat ik wil schrijven, maar vaak genoeg komt het daar helemaal niet van. Dan gaan de gedachten gewoon op pad en volg ik maar een beetje. Dus als je denkt dat je een vrije wil hebt: nope.

Dat is overigens wel interessante kost hoor, dat idee van een vrij wil. Ik geloof er namelijk niet in, maar twijfelde er soms wel aan. Inmiddels ben ik volledig om. Ik geloof niet in de vrije wil. En ook niet in de ziel. Ook daar ben ik na veel, heel veel (je moet toch wat) nadenken, lezen en nog eens nadenken wel over uit. De ziel bestaat niet. De mens is, net als alles wat er is, gewoon een verzameling cellen die uit louter toeval (chaos) is ontstaan. De verzameling voert wat algoritmen uit, leeft als het ware z'n leven en sterft, wat eigenlijk gewoon een andere vorm van leven is. Je bent cellen, je blijft cellen. Of beter gezegd: atomen. Daar kun je ook weer op inzoomen, maar je begrijpt mijn punt.

Dat alles bij elkaar vind ik een heel geruststellend idee. En het zou kunnen helpen om heel veel gedoe te besparen. We geloven graag in het het idee dat we alles uit vrije wil doen, dat er een pad is, een weg, een doel waar alles naartoe moet leiden. Nog erger, dat het leven, ons leven, het individuele leven, maakbaar is. Als je maar hard je best doet, dan is alles mogelijk. Hier zie: de (neo)liberale valkuil. De humanistische doctrine. En dat er ook nog eens een ziel is die als een soort overstijgende entiteit de boel zin zou geven, zelfs als het allemaal in de soep zou lopen. Dan kun je altijd nog je ziel hebben gegeven.

Tja, dat is er dus allemaal niet. Geen weg, geen doel, geen pad, geen enkele zin. En daar is niets deprimerends aan, nogmaals: het stelt mij gerust in deze zichzelf verloochenende mensenwereld vol onrust, prestatiedrang, competitie en al dat soort gekmakerij. Zonder oog voor haar omgeving en diergenoten die evenveel waarde hebben en evenredig zinloos zijn.

Zo kan dat dus gaan. Inloggen, geen plan hebben en dan toch een hele hoop woorden en zinnen; een zinvol verhaal. Dat dan weer wel.

#humanisme #betekenis #ziel #vrijewil #waanvandedag #filosofie

Momenteel heeft het land last van vervelende oprispingen. Ze zitten behoorlijk in de weg. Het is dan ook te hopen dat dit niet doorslaat in een volledig opgeblazen gevoel waarna er nog slechts een rectale ontluchting plaats kan vinden.

Het belangrijkste advies is toch vooral deuren en ramen gesloten te houden, het testosteron-alarm op te schalen en de flatulentie-analyzer binnen handbereik te hebben. Houd armen en benen binnenboord, neem indien fysiek mogelijk een gehurkte positie aan waarbij u met name het hoofd beschermt. Zachtjes wiegen kan enige verlichting bieden. Blijf ondertussen vooral rustig ademen en denk niet teveel aan de hoeveelheid subsidie, bbq-vlees en extra uitstoot die momenteel door de ether dampt. Gewoon doen alsof het allemaal wel meevalt en met een beetje geluk heeft u vanavond slechts een lichte hoofdpijn en een wat branderig gevoel rond de maagstreek. Met andere woorden: u overleeft dit wel, in ieder geval op de korte termijn, wat overigens niets anders is dan een lullige woordspeling op terminaal – de lange termijn.

Al met al is het prima meten met wel honderd maten, komt na ons de zondvloed en slaan we er met z'n allen een gat mee in de ozonlaag. Kortom, stik er maar in.

#boerenprotest #waanvandedag #oprispingen #stikstof

Soms heb ik de grootste moeite om iets uit mijn minuscule leven de moeite waard te vinden om op te schrijven. Dan is het allemaal even stom, belachelijk, idioot en ridicuul. Ha, ziet u dat? Minuscuul en ridicuul heel dicht bij elkaar. Gratis tip voor uw Sintgedicht volgend jaar. Alleen al zoiets kan bij mij een glimlach doen doorbreken, ondanks de pijn die dat geeft. Maar, gelukkig kan het mij ook met hetzelfde gemak doen ontstemmen. Inderdaad, het gaat over niets en dan toch is het iets.

Gisterenavond was het een meer dan fijn samenzijn met de lieve boekhandelaren die ik sinds een ruime maand officieel mijn collega's mag noemen. Oké, ik ken ze al een jaartje of wat, maar dat was aanvankelijk als jachttrofee van vrouwlief, vervolgens als freelancer in de schaduw van de zondagochtend aldaar. Maar nu dus voor het echie. En zelfs dat is relatief hoor, want met een nul-uren contract lijkt het op papier schamel, echter, zo voelt dat niet. En dat laatste telt het hardst. Hoe dan ook, we hadden een prettig restaurant gevonden waar we met z'n allen werden verwend. Mijn dieet is nogal opmerkelijk, maar de restaurantkeuken had zich niet gek laten maken. Knap van de keuken. Toch zat ik afgelopen nacht vaak rechtop in bed (= de bank: een voorzorgsmaatregel en goed alternatief voor als ik te gespannen ben). Er bleken in de met mate gebruikte olie toch kruiden te hebben gezeten. Vooral knoflook. En dat trek ik niet, dit schepsel raakt daarvan in de war. Is niet anders, uiteindelijk gaat het allemaal weer voorbij en het doet niets af aan de avond zelf. En ook dat telt het meest.

De kerstinkopen hebben inmiddels ook een aanvang genomen. Toch altijd weer geinig en tegelijk stressvol. Uiteindelijk is de lol groter dan de stress, tenminste, het leuke van cadeautjes uitzoeken en geven brengt doorslaggevende vreugde. Dan weet je weer waar je al die opgeklopte ellende voor doorstaat. Wederom belangrijker nog dan dat: het samenzijn met wie je liefhebt.

Tot een aantal jaren terug waren de dozen met cadeaus letterlijk niet aan te slepen. Mijn ouders liepen weken of maanden voorafgaand stad en land af, lijstjes in de hand, meters pakpapier onder de arm en inpakken tot in de vroege uurtjes volgens een strak geadministreerd regime. Sommige pakjes kregen een speciaal merkje: de f stond voor flut, zo ontdekten wij na jaren van code-kraken. Dan kreeg je bijvoorbeeld een pakje kauwgom (= flut) en dan wist je dat er in de loop van de middag en avond nog minstens twee pakjes zouden volgen. Het zat en zit meestal per drie verpakt, dus de dienstdoende kerstchef pakte ze met liefde alle drie apart in. In de laatste dozen zaten de klappers; de pakjes die er voor de kerstouders het meest toe deden. Toch kon je bij wijze van afleidingsmanoeuvre alsnog een f-je krijgen. En ook niet raar opkijken als alle dozen leeg waren er na een minuutje alsnog een paar dozen naar beneden kwamen. Verwennerij? Ja, nogal. Deze dagen zijn inmiddels legendarisch en ieder jaar worden de verhalen nog eens opgerakeld. Ook als het geen kerst is. Ik kan alleen voor mezelf spreken, maar ik weet vrij zeker dat het voor iedereen die erbij was nog altijd geldt: de herinnering wordt gekoesterd.

En nu loop ik de komende dagen dus zelf met een bescheiden briefje door de straten. Grotendeels improvisatie, deels heel voorspelbaar en deels volledig volgens wens. Zo stond ik daarnet op basis van wenselijkheid bij Etos met klamme handen te staren naar de ontelbare vormen, soorten en kleuren make-up. En dat was dan alleen nog maar de afdeling mascara. Het is net als het uitzoeken van een fles wijn: ik raak in paniek. Ik heb geen idee, ondanks het briefje met daarop de specifieke kenmerken van de opmaak. Uiteindelijk toch maar aan de winkelmedewerker gevraagd. Volgens haar was mijn notitie niet goed. Er bestaat namelijk geen gecombineerde gel-mascara voor zowel wimpers als wenkbrauwen. Ze adviseerde mij een foto mee te nemen, dan zou het vast wel lukken om te vinden wat ik zocht. Ja, ik denk het ook. Maar dan moet ik wel eerst uitvinden waar ik in godsnaam een foto van moet maken. Gelukkig kon ze om mijn flauw grappige poging tot houding geven wel professioneel lachen toen ik zei dat ik het zelf ook niet dagelijks gebruik.

Zoals gezegd, het levert kleine verhalen op die ik dan met groot gemak kan uit laten dijen. Alles berustend op waarheid.

Dan sluit ik af met de gedachte die ik zojuist nog had en die volledig los staat van alles wat ik hierboven naar uw hoofd heb geslingerd: mensen zijn als theezakjes; uiteindelijk krijgt iedereen een labeltje.

#waanvandedag #kerst #kerstinkopen #herinnering