Oké, wat dus wel mag: met een groepje van drie van buiten een fietstunneltje knalvuurwerk het tunneltje in gooien. En wat dan weer niet mag: in het voorbij fietsen je middelvinger naar dat groepje opsteken en fuck you roepen. Want dan moet je op pleuren en je vieze muil houden.

Kijk, nu is het in ieder geval duidelijk. Ik ben nogal eens in de war de laatste jaren met sommige gedragsregels en de sociale vaardigheden in het algemeen. De maatschappij verandert net zoals alle andere zaken over de hele planeet. Prima natuurlijk en alleen maar iets om toe te juichen, maar soms zijn de veranderingen verwarrend, zoals nu met bepaalde gedragscodes.

Het is geheel volgens de geldende norm dat je, bijvoorbeeld in de trein, gewoon je ranzige schoenen op de bank tegenover je kunt planten. Of alles wat je met je telefoontje doet voor iedereen goed hoorbaar moet zijn. Dat is het nieuwe sociaal en ik heb dit inmiddels allemaal al bijgeleerd. Nooit te oud, weet je. Maar zo'n situatie als hierboven was nog een beetje nieuw voor mij.

Ik had wel mijn vermoedens van omgangsverschuiving toen ik van de week van rechts kwam en een autobestuurder mij zag, vervolgens straal negeerde en gewoon de stoep opreed en daarbij een zwerfvuilniszak openhaalde. Toen keek ik boos en geschrokken om en zag ik de bestuurder juist zijn middelvinger naar mij opsteken.

En daarvoor maakte ik al eens mee dat toen ik voor een zebrapad remde om voetgangers over te laten steken, iemand achter mij mij een idioot noemde. Terwijl ik het juist vrij achterlijk vond dat hij iemand op het zebrapad zowat aanreed. Maar ja, hij zat op een hele snelle racefiets met flitsend helmpje, sporty outfit en dat soort serieuze toestanden met een smartwatch enzo, dus vooruit, dan moet je zo iemand natuurlijk volledig ruim baan geven op een fietspad middenin een overvolle drukke stad. Logisch. Ik begrijp dat nu en ik overweeg om voortaan dan ook pas weer buiten te komen tussen 3 en 4 uur 's nachts. Dan val ik zo min mogelijk mensen met mijn sociale onhandigheid lastig en kan ik voorzichtig wat meer ervaring opdoen. Pure win-win. Want je ziet, na vandaag, je bent nooit streetwise genoeg.

Ik kijk alweer uit naar de volgende les Moderne SoVa in het Verkeer en Randzaken dienaangaande.

#waanvandedag #gedrag #sova #socialevaardigheden #maatschappij

Gezellig nadruipend van de zondvloed die mij wist te overvallen na het boodschappen doen, hoop ik vooral dat mijn schoenen morgen weer droog zijn. Ik ben zo'n type mens dat maar één paar heeft, weet je. Niet uit zuinigheid, maar gewoon, als het lekker zit, dan vind ik het prima en sleep ik mij weer een jaar of twee voort op het verkozen schoeisel.

Gelooft u mij maar op mijn diepblauwe ogen waarin je kunt verdrinken: een fijn paar schoenen vinden is nog best een gedoe, al zeg ik het zelf. Hoewel, ook mijn levensvreugde alhier kan dat beamen. Ik ben een lastige schoenenklant. Dan weer te nauw, te smal, te wijd, teveel knelling, ja precies daar. Te zwaar, te hoog, te laag, te kleurig of gewoon lekker pùh: te stom. Of toch te duur. Tenminste, niet binnen mijn budget. Want over duur kun je natuurlijk stevig van mening verschillen.

Net als wanneer je eco-bewust boodschappen doet, of klimaatneutraal je leven een beetje met de wind mee wilt leven. Ook dat kan een lieve duit kosten, dus dan moet je keuzes maken. Al zou het veel logischer zijn dat een allesvernietigende economie juist onbetaalbaar zou moeten zijn. Daarom ook vandaag mijn warme respect voor de activisten op Schiphol. Het is een speldenprik wellicht, maar als je dat maar vaak genoeg doet, dan moet het vermaledijde systeem op een mooie dag eens doorzeefd zijn en zo lek als een mandje ten onder gaan.

Nou, schoenen dus. En graag droog voor morgen lieve schatten. Lukt dat niet, dan is mijn afdruk in ieder geval duidelijk zicht- en hoorbaar. Dat kan vast ook zo z'n voordelen hebben, al weet ik nog niet welke. Liever blijf ik wat dat betreft onwetend.

#zondvloed #activisme #schiphol #schoenen #afdruk #waanvandedag

Je verwacht het niet hè? Net als zijn gekke neefje Bo in Engeland, wil nu ook Geertje uit de EU stappen. Ik zeg: ga je gang jongen, niemand houdt je tegen. Hebben we dat ook maar weer gehad.

Wees gerust, ik zal niet weer beginnen over alle ellende die we planeetbreed massaal over onszelf hebben afgeroepen. No worries. Ik heb, hand op mijn teergevoelig hartje, zojuist een hele riedel aan dat soort prekerij gewist. Ik dacht: jongen, het is vrijdagavond, laat het even los en gun je trouwe lezers een beetje ademruimte. Dus hierbij. Is dat een genereus gebaar of niet? Wou'k maar even zeggen.

Maar ja, wat blijft er dan over op dit moment? Ik zat namelijk wel precies in die vuilspuiterijmodus. Dus dat is even schakelen, u begrijpt.

Weet je, omdat ik vandaag weer gezellig met wat boeken heb lopen gooien en smijten, geef ik u hierbij een leestip mee: Het moois dat we delen (Ish Ait Hamou). Snob als ik ben, heb ik er ook heus wel wat op aan te merken, maar de kern is toch vooral dat u het gewoon moet lezen. Het verhaal heeft een belangrijke en dringende boodschap. Tegelijk rauw en zachtaardig. Over elkaar willen begrijpen, elkaar zien en samen leven. En misschien wel het belangrijkste, ik parafraseer, hoe de haat wint omdat haat alleen verliezers kent. Zeker in deze tijd van het jaar (laat het alsjeblieft snel januari zijn) een boek om jezelf of een ander cadeau te doen. Maar koop 'm dan wel bij je lokale boekwinkel hè?

#boekentip #waanvandedag #brexit #nexit #lezen

Ze komt uit de badkamer en gaat op de bank zitten. Ik kijk op van mijn boek en zie dat ze in het niets staart. Ze heeft iets aan haar haar gedaan. Daarnet had ze van twee vlechten drie vlechten gemaakt. En nu zijn die verdwenen en heeft ze alles aan een kant bij elkaar gebonden met een haarelastiek. Ik doe mijn boek dicht.

Waar denk je aan? Ze kijkt vanuit het niets zonder aarzeling naar mij. Een krultang. Een krultang? Ja. Ze knikt. Een krultang. Oh. Ja. Maar dat is slecht voor je haar, dus dat gaan we niet doen. Nee. En haarlak. Haarlak? Ja. Haarlak. Maar haarlak is ook niet goed. Voor jezelf en je omgeving. Nee, precies. Dus dat gaan we ook niet doen. Nee. Laten we dat ook maar niet doen dan.

Ik sta op en pak mijn laptop. Dit filosofisch diepzinnig en levensveranderend gesprek schreeuwt gewoon om vereeuwiging.

#waanvandedag #krultang #haarlak #kapsel

De regen buigt zich kleurrijk over de driftig trappende fietser die zich op het ultrasmalle dijkje tussen vrachtschepen en waterige hoenen naar huis haast. Met een beetje mazzel blijft hij droog en is de ochtend weer mooi geweest.

Maandagmorgen, de uren die altijd weer voorbij zijn voor je het weet. Een diffusie van scriptiebegeleiding en gewoon gezellig het lijden van het leven en waar je zou willen worden begraven bespreken. En dan daarna nog even snel langs de supermarkt op de hoek met weids uitzicht over het water dat zoetjesaan verdwijnt; vervangen door hopen opgespoten zand waar straks nog meer huizen, recreatie en bedrijvigheid op gaan komen.

De wind is nog mild, de verregende boog plonst zonder geluid in het water van het kanaal. De regensluiers dienen als een wasstraat voor vliegtuigen die zonder overdrijven iedere dertig seconden het holle schip ingaan. Wolken als watten poetsen de verziekte lucht die zij achterlaten gedachteloos op.

Je zou er zowat dichterlijk van worden. Maar niet voordat alles zonder striemende druppels naar twee hoog straatkant is gezeuld. Jas uit, schoenen uit en dan met fruit en een broodje op de bank. Een boek en daarna de dagelijkse mails wat aandacht geven.

Inmiddels plenst het zonovergoten pijpenstelen.

#waanvandedag #proza #vervuiling #werk

Over het dak aan de overkant, daar waar een gaar takelsysteem, een hevig verroestte schotelantenne en de top van die ene kale boom de lucht met hun aanwezigheid tooien, drijven de meest uiteenlopende wolken. Wil je een beetje literair overkomen dan zeg je dat de wolken zwanger zijn van regen. Eerlijk gezegd vind ik zo'n zinnetje dus om te spugen. Maar ja, ik ben nu eenmaal een rare snob die niets moet weten van dat soort fratsen. Onzin en lariekoek, ik zeg u.

Om precies die reden kan ik een boek, met een strenge blik speurend naar dit soort onzinnige kwakzalverij, en hoezeer het volgens kenners ook thuishoort in een bejubeld genre of een welgestelde hoek met auteurs, of gewoon kapotgepromoot (fuk joe DWDD), met het meest gewetensverlichte gemak veroordelen en in een rechte lijn verwijzen tot de spreekwoordelijke papierbak. Want heus, hoe tergend ik het schrijfproduct ook vind, ik zal het nooit zomaar weggooien. Hand op het bloedend hart.

Verder ben ik in een opperbest humeur. Vanochtend fijn de boekhandel weer voorzien van schone en opgeruimde kasten, een bescheiden aantal boodschappen gehaald en zojuist de stofdoek en stofzuiger met zwierige vlijt het huis laten shinen. Een was draait ontelbare rondjes, vrouwlief komt over een goed uurtje thuis, samen een voertje en een bijpraatje, en met een beetje mazzel kijken we nog een film. Of Lubach. Of allebei. Dat mag, want ik ben veels te levensmoe om nog iets anders te doen dan oeverloos beeldjes consumeren. Ik wens u dan ook nog een fijne avond met overwaaiende buien.

#waanvandedag #praatje #boeken #dwdd

Het ene vreugdevuur is het andere niet. Terwijl Australië afbrandt en het daglicht in Sydney inmiddels vaalschemerig oranje is, wordt er in een aantal Haagse wijken huilie gedaan omdat ze daar de boel niet mogen affikken. Iets met zogenaamde traditie, we mogen dus helemaal niks meer in dit land, en meer van die krokodillentranen. Als het straks weer op de pre-traditionele rellen uitdraait zoals vroeggahh dan is dat allemaal de schuld van de gemeente en haar politiek. Tja, of de het is de schuld van een paar slecht ontwikkelde hersencellen. Kan ook. Hoe dan ook, er wordt binnenkort op het Oliestrandje – toepasselijker wordt het niet – een heuse traditiecrematie georganiseerd door de wijkbewoners. Ik vermoed dat er dan daarna lekker een ouderwets potje knokken met elkaar op het asgrauwe programma staat. Lijkt mij pure win-win – ijskoud op het strand modderworstelen met z'n allen en doorgaan tot er niemand meer overeind staat. Ook weer geregeld.

Het bruggetje naar stikstofgereutel en tabaksfabrikanten die net als de bierbrouwers dikke bonussen uitdelen aan de middenstander die zoveel mogelijk ziekten weet te verspreiden is snel gemaakt. Maar waarom zou ik er nog meer woorden aan vuil maken? De hel is hier, bestemming bereikt. Probeer om te draaien (spoiler: dat kan niet).

Wat mij trouwens wel opvalt is dat ik de laatste tijd vaak aan Ron Brandsteder moet denken. Gek hè? Nachtmerries gegarandeerd!

#waanvandedag #brand #vreugdevuur #bosbrand #denhaag #australië

In de steentijd was de mens steenrijk en in de ijstijd aten we gezellig met z'n allen waterijsjes rond een smeulend hoopje as. Althans, dat lijkt mij niet meer dan logisch.

Ach, neem het mij niet kwalijk. Sinds een maand of twee is de maandag mijn weekend – toch leuk, zo aan het begin van de week. Een dagje met meestal allerlei huishoudelijk gezever en achterstallig mailverkeer. Of wat maar net ter tafel komt. Op zulke dagen is het risico op mijmerslapte nu eenmaal het grootst. Dus vandaar het gemankeerde intro.

Voorheen was dinsdag wat nu dus mijn maandag is. Maar mijn maandagreisje naar Rotterdam is nu een dag opgeschoven omdat dochterlief inmiddels de leeftijd heeft om zelf ook eindelijk eens wat pesos te verdienen. Ze vult nu onder andere op maandagmiddag bij de supermarkt met de grote oren wat vakken. Je verwacht het niet, maar ik vermoed dat ze het stiekem ook wel leuk vindt. Tenminste, zolang ze heel hard roept dat werken stom is (net als school) dan valt het meestal wel mee. Los daarvan: werk en school zijn natuurlijk ook stom. In negen van de tien gevallen stomp je af zoals een verenigingsstudent tijdens een HelB-feest. Kent u dat fenomeen? Ik las er vanochtend iets over en als vanzelf voelde ik weer wat vertrouwd brandend maagzuur borrelen. Studentenverenigingen in den lande krijgen fikse kortingen op bier naarmate ze meer zuipen. Bierbrouwerijen zijn namelijk net zo maffioos als al het andere gespuis dat je iets probeert aan te smeren. Zo'n HelB-feest (Hel staat voor HEctoLiter en B voor bier) is een speciaal georganiseerde slempparty aan het eind van het jaar om nog snel heel-heel-heel veel bier er doorheen te jagen, zodat er in het nieuwe kalenderjaar nog wat meer hectoliterkorting op de zuipvoorraad komt. Nou, best ziek, vind ik. En uiteindelijk worden de meesten dat ook, maar dat schijnt juist erbij te horen. Tenslotte kijken we niet op een Korsakovje meer of minder.

Tja, ecce homo. Ondertussen is het reepje lucht hier boven ons appartementenflatgebouwkarkas dikgrijs en knalt de zon met een uiterste krachtsinspanning nog een flinke straal tegen de brede witte dakrand aan de overkant. Verblindend mooi, geen grap.

Nou, ik tap er nog eentje en spreek ik u van de week wel weer. Proost en verzuip voorzichtig.

#waanvandedag #vindicat #studentenvereniging #bier #korting #steentijd #ijstijd

Ik typ dit met de laptop op schoot. Precies waar het ding zijn naam aan heeft te danken. Maar ik zeg je, meestal doe ik dat dus niet. Simpel, omdat dat mijn ijverige computertje daarvoor te klein is. Dat schrijft niet lekker. Dan moet ik teveel met mijn kop naar voren gebogen zitten, pijn in den rug en den nek, gedoe, hou uit schei op. Nee, echt. Ik merk dat nu pas op, omdat ik nu de laptop van vrouwlief gebruik. En dat is een bad boy hoor! Uitstekend geschikt om op schoot te nemen, goede hoogte en alles. Al moet het ook weer niet te lang duren, want het gewicht wil ook wat, dus ik ga het, vermoed ik, kort houden. Misschien is dat maar beter ook, want als ik nu al dik tien zinnen lang een lulverhaaltje kan houden over een veredelde schoothond, dan kun je je afvragen waarom ik überhaupt de moeite heb genomen om hier in te loggen en u te vermoeien met een scherm vol met niks. Maar ja, na gisteren leek het mij beter om nu niet weer te beginnen over al die shit waar ik mij aan erger. In het kader van Nu Even Niet! zeg maar.

Het is ook iets raars, typen op andermans computerding. Alsof je na jaren en jaren op een andere gitaar gaat spelen. Zoiets. Of wanneer je je oude fietsrakkertje hebt ingeruild voor een nieuwe, of zoals dat gaat met nieuwe schoenen. Nou, u begrijpt mijn punt. Dus alleen daarom is het misschien beter om dan niet een ellenlang stuk te tikkerdetikken. Alles onwennig, groot, zwaar, vreemd. Brrr.

Misschien heb ik morgen weer de geest helderziend en kan ik u verblijden met wat verse zuurpruimerij of een lieflijk prozaïsch of treurniswekkend poëtisch geniaal werkje. Wie weet. Voor nu een zondags fijne avond nog.

#waanvandedag #laptop #computer #schrijven

Waar was ik gebleven? Nou, gewoon hier. Poepiedruk en dat soort dingen. En kapotmoe, ook nog. Dus dan moet de schrijfbehoefte het toch even ontgelden. Excuses daarvoor, want ik weet dat al mijn trouwe lezers daarmee keer op keer, dag na dag, een dikke teleurstelling moeten verwerken. Mea culpa en meer van die sorry-achtigen.

Kent u dat gevoel dat je stevig verkouden dacht te zijn en dat het vervolgens gewoon niet echt over lijkt te gaan? Ja, uiteindelijk wel, heus, maar tot die tijd dikke hoest, gerochel en gereutel. Ondertussen wens ik overigens de buren maar weer eens een lange en pijnlijke dood toe. Niet omdat ik zo'n vreselijk mens ben, maar omdat zij simpelweg teveel ruimte innemen. Het geruzie, het gekrakeel, de eeuwige hemeltergend schijnheilige gospelmuzak en tetterende televisiedominees. To hell with it. Al impliceert dat laatste dat er een hemel zou zijn. En laat ik daar nu precies niet mee akkoord gaan met mijn overtuiging des levens. Het is ook wel weer sneu voor ze als ze daadwerkelijk zouden branden in de hel, want mijn boosheid, woede en wild geraas gaat natuurlijk over veel meer en veel groter (ik verbeeld mij nog wel eens wat) dan die suffe idioten hiernaast. Zij zijn slechts de verpersoonlijking van een topje van die smeltende ijsberg. Dus ook hier past een ongemeend excuus.

Ik moet trouwens ook nodig weer eens een tirade houden op mijn zelfbenoemde tv kanaal. Misschien helpt het weer wat te ontluchten. Al heb ik ook het evenredige vermoeden dat die uiting zomaar een stille dood sterft. Ach, ook geen ramp en geheel terzijde. Lekker digitaal pennend kan ik ook mijn plantaardig ei wel kwijt.

Er zijn ook mooie en fijne dingen op deze door domme mensen verneukte planeet. Afgelopen woensdag zag ik mijn lieve biebcollega's weer. Stiekem was het alweer twee weken afzien geweest zonder deze schatten. Om de feestvreugde te vergroten liep de vrijwilligerspraat met de dame uit Damascus dan ook flink uit. Ze had wat poststukken van de afgelopen week verzameld en die las ze voor. We bespraken de lastige of ronduit moeilijke woorden, rare zinnen, formele shit en aanverwante zaken. Ik ben inmiddels ook haar verkapt maatschappelijk werker, dus ik belde namens haar tussen de bedrijven door ook nog met de gemeente. Vervelen is geen optie en het leidt mij ook weer een beetje af van de treurigheid van ons bestaan.

Een dag later een opnieuw heel openhartig gesprek gehad met mijn Koerdische vriendin en aansluitend nog aan haar scriptie gewerkt. Daarna door naar mijn lieve dochter. Huiswerk en samenzijn in willekeurige, plezante volgorde. Op vrijdag werk ik sinds drie weken op basis van 0-uren extra in de boekhandel. Zo worden we allemaal blij: zij een paar handen erbij zonder er eeuwig aan vast te zitten en ik weer een uurtje of wat inkomen. Lang leve de drukke decembermaand.

Over drukte gesproken. Ik zal de laatste niet zijn die zich erover uitspreekt (mag ik hopen) maar kunnen we die idioterie rond Black Friday – die vervolgens doodleuk een heel weekend tot en met maandag duurt – zo snel mogelijk afschieten? Wat een voorbeeld van kapitalistische ranzigheid. En opnieuw lopen we als zombies achter het zoveelste overgewaaide plastic feestje van de VS aan. Echt, ik begrijp helemaal niets van onze bizarre verafgoding van de sterren en strepen; een enorm stuk kaalgevreten land met een maatschappij die je zelfs je ergste buren niet wenst.

Potdikke, nu sla ik toch weer door, terwijl ik positief wilde afsluiten. Even denken, kan ik nog iets hartverarmends verzinnen? Vast wel, maar dat komt dan een volgende keer wel weer. Voor nu moet ik weer even terug in mijn hol. Gordijntjes dicht, Fever Ray op (de buurjongen overstemmen die begint mee te loeien met een godgeklaagd liedje!) en verbitterd zoet knorren maar.

#waanvandedag #blackfriday #buren #mens #planeet #kapitalisme #vs