Op de stoep zit een kat. Staart om de poten, kop in de zon, ogen een beetje toegeknepen. Geen enkele aandacht voor de banaliteiten die passeren. Fietsers, joggers, auto's. Ze kunnen er net zo goed niet zijn. Op nog geen dertig centimeter van de kat scharrelen twee duiven. Ik denk dat ze elkaar al jaren kennen en inmiddels weten de duiven dat de kat een overtuigd pacifist is. Of gewoon eentje die zelf wel uitmaakt of ie jaagt of niet. Misschien hebben de duiven de kat ooit het leven gered toen ie voor dood op straat lag, nog net aangetikt door een voorbijrazende scooter. De duiven sleepten hun besnorde collega naar een beschutte plek en gaven hem eten en drinken. Ze verzorgden de wonden en zo ontstond een levenslange vriendschap.

Ooit had ik vier katten, maar niet tegelijk. Drie was het matje. De kleinste en meest fragiele van het stel was tevens het meest onverschrokken. Ze sprong met schijt aan de zwaartekracht van het balkon naar het dak van de laagbouw eronder. Nietsvermoedende vogels, meestal duiven, hadden dan ineens een bloeddorstig monster in hun nek. Ik ben er vaak met een hoop moeite, vloekend en zuchtend achteraan gegaan om de dieren te verlossen van die vlijmscherpe tanden. Ze spartelde altijd tegen en was overduidelijk not amused wanneer ik haar in haar nekvel pakte. Logisch ook, het toppunt van ondermijning en gezichtsverlies voor haar, maar hè, ik heb liever geen slachtpartij tijdens mijn dienst. Ik dwong haar haar bek te openen door met twee vingers op haar kaken te drukken. Precies zoals ze soms een pilletje moest slikken. Bek openhouden, voorzichtig over haar hals aaien tot ze wel moest slikken. Ook dan konden blikken doden. Wat ik best begrijp. Ze was me er eentje, zo iel als ze was. De andere twee katten zaten erbij en keken ernaar. Om vervolgens een haal op hun neus te krijgen van de kleine opdonder. Vijf minuten later was iedereen alles weer vergeten en sliepen ze met z'n drieën tegen en over elkaar heen, een vertederend hoopje tevredenheid.

Op de stoep lopen de duiven een rondje om de kat. Die kijkt er eens naar, gaapt, rekt zich uit en rolt zich op zijn rug, zon erop en chillen maar.

#katzenjammer #waanvandedag #katten #duiven #stad #100DaysToOffload

De stad plakte ons gisteren tegemoet. Als we al niet verpieterd waren door de eindeloze file in de zon. Tijdens de enkele keren dat we ons met een vierwieler verplaatsen, vraag ik mij steeds opnieuw af waarom iedereen, wij dus ook, kiezen voor dit slopende vervoer. Het is geen toeval meer dat we vooral stilstaan of kruipen over verterend asfalt. Hoe breder de weg, hoe meer verkeer, hoe meer vertraging. Toch blijft deze koe een heilige voor de massa. Ik heb vooral last van mijn IKEA-gêne. Ik wil helemaal niet in de rij, nergens. En toch ben ook ik zo'n halve gare die af en toe de weg kiest boven trein of fiets. Alleen maar omdat het makkelijk met spullen slepen is. Maar hoeveel spullen heb je werkelijk nodig, dat is de onderliggende vraag.

Bijkomend vind ik het ook beschamend omdat wij dan kiezen voor dit leed dat we file noemen en dat alleen maar uit luxe. Natuurlijk, ik kan het allemaal best relativeren, maar dan nog blijft het een bizar en schril contrast: de toevallige westerling die 'zijn recht op vakantie' eist tegenover de mensen die niet of nauwelijks weet hebben van dat fenomeen, of heel andere dingen aan hun hoofd hebben. Overleven bijvoorbeeld.

Weer thuis werden we direct verwelkomd door een klopboorsessie van de buren. Tot vanmiddag ging dat door. Planken moeten hangen om een gevoel van ruimte te creëren, wat ook te begrijpen is. Zij puffen net zo goed hun rondjes in dezelfde karige vierkante meters die wij met elkaar gemeen hebben, met alleen een dunne muur tussen ons als schijn van begrenzing. Met een beetje geluk zit het kluswerk er nu op en bereiden wij ons voor op de aftrap van de week; de voortzetting van de renovatie van een aangrenzende woning.

Ondanks alles en ook door het besef dat het allemaal nooit vanzelfsprekend is, was het weer fijn om uit de dagelijkse malaise te zijn. Rust, ruimte, buitenleven. Een boek, een spelletje, een wandeling, muziek. Ik en wij. We hebben, als je het zo bekijkt, heel veel mazzel.

#waanvandedag #vakantie #stad #file #100DaysToOffload #thuis

We verzamelden veren en hebben de koeien alvast gedag gezegd. Onze bijna dagelijkse eindvandeochtendwandeling zullen we waarschijnlijk gaan cultiveren als een verheffend nostalgisch moment. Wat misschien ook best wel terecht is. Het was fijn om na het ontbijt zo het pad af te lopen en een paar minuten later het zicht over de heuvels en de weilanden met daarin onze gevlekte vrienden. Ondanks het wrede lot dat ze is toebedeeld, of juist daarom, hoop ik dat ze ook ons graag even zagen aan komen wandelen. Dat we dan even stilstonden en wat bemoedigende woorden wisselden met ze. Zij keken ons zwijgend aan en dachten er vast het hunne van. Die twee rare dieren op hun wonderlijke poten en met stoffen gekleurde vacht.

De veren die we meenemen als trofee van een week in relatieve afzondering vertellen ieder een fictief verhaal van buizerds, duiven, lijsters en wat er zoal door de lucht vliegt. De zon trekt nu haar stralen strak en in de verte broeit een vale corona van smog. Goud blinkt en zilver smeedt asfalt en rubber aan elkaar. Morgen delen we het fileleed.

#waanvandedag #ardennen #dieren #100DaysToOffload #file #corona #proza

Vanochtend lag de essentie van het leven op het asfalt. Een vogel stierf terwijl we ernaar keken. Ze viel zo uit de lucht, leek het. Of toch net aangetikt door de auto die ons kort daarvoor passeerde. Hoewel, ze zag er niet gehavend uit. We zagen de vogel liggen op haar zij. Oog open en toen langzaam dicht. Eerst nog met trillende veren, toen stil. Die momenten tussen leven en dood, daar zit de essentie, stelde ik vast.

Het was nu stil op de weg. Twee grote dieren keken naar dat kleine dier, hoe kwetsbaar ze daar lag. Om te voorkomen dat ze straks alsnog geplet zou worden door de meedogenloze wielen die onvermijdelijk op zouden doemen, hebben we haar met drie grote bladeren die we uit de berm haalden opgepakt en voorzichtig aan de rand van het bos neergelegd, daar waar het asfalt de grens met de bomen, de tragische afstand tussen mens en natuur, markeert. Een van de drie bladeren hebben we gebruikt om haar toe te dekken en we fluisterden 'rust zacht lieve vogel' omdat dat nu eenmaal is wat wij doen.

Een vlieg had er inmiddels al lucht van gekregen en begon zonder zich ook maar ergens aan te storen aan haar werk, een eerste inspectieronde over het levenloze lichaam, voordat ze er zelf binnenkort de brui aan zal geven. En nee, dat is allemaal niet naar of vervelend. Dat is gewoon precies wat het leven is. Tussentijd die vederlicht vervliegt.

#waanvandedag #ardennen #vogel #leven #dood #essence #100DaysToOffload #memento #mori

Inmiddels zet het leven zich voort in het oosten van het door onze zuiderburen geclaimde land. Het is hier goed. Rust, ruimte, dikke grijze wolken wisselen af met knijterende zonnegroet. Dynamiek is hier kind aan huis.

Een verkennende wandeling leverde nog weinig oogstrelends op, toch is er genoeg belofte in de lucht. Net als roofvogels. Die hebben het hier ook maar druk. En in de vijver woont waarschijnlijk een monster onder de dikke lelies. Het bubbelt en steekt soms een geschubde vinger in de lucht. Ik zou zweren dat ik 'm vannacht hoorde grinniken.

Zoals elk jaar zijn er zekerheden. Spelletjes, sport, gekeuvel, lezen en gewoon een enorme goedaardige bende. De broodjes heten ons in de ochtend een vers welkom, de lokale bakker kan straks weer een maand hypotheek aflossen.

De telefoonbundel met eindeloos veel data laat zich niet gek maken en bepaalt helemaal zelf wanneer hier een verbinding wenselijk is. Het vermoeden is dat er wordt samengespannen met de draadloze internetheilige hier in huis. Het hoort er allemaal bij hier in de heuvels, net als de koeien die lui met hun staart zwiepend de vliegen naar de mensen jagen. Het zal ieders tijd wel duren.

#waanvandedag #rogery #ardennen #100DaysToOffload

Sterren vallen vanuit een bepaald perspectief nooit ver van de oerknal. Als er al een oerknal was natuurlijk. Ondanks dat ik, voor zover mijn brakke verstand dat toelaat, best waarde wil hechten aan wat allerlei slimme geesten aan theorieën hebben bedacht over het ontstaan der allesomvattenheid, kan het zomaar zijn dat er nooit een knal is geweest. Om dan even aan te nemen dat nooit en ooit iets met tijd van doen hebben. Zou het veel herrie hebben gemaakt, die knal? Of bestaat geluid pas in een een ruimte? Hoewel het in de ruimte erg stil schijnt te zijn.

Overigens niet in de ruimte die we stad noemen en al helemaal niet de ruimte die we appartementencomplex hebben gedoopt. Binnenkort vangt hier de zoveelste snaartheorie aan. Wat een eufemisme is voor teringherrie. Jawel, er is weer iemand vertrokken hier schuin boven ons, dus dat wordt ongetwijfeld de derde riedel in een half jaar van nieuwe keuken, nieuwe badkamer, tegels eruit en muurtje erin. Hakken, boren, zagen, timmeren. Gelukkig zijn we binnenkort een weekje elders. Dat scheelt toch alweer iets. Neem anders maar een slokje borrel.

Vandaag stond in het teken van veel geklooi met diverse websites, tutorials lezen, linux-gereutel, een oude laptop uit elkaar halen, weer in elkaar zetten, reanimeren en dan toch maar besluiten dat het ding is overleden. Plus nog wat ander enorm interessant gedigitaliseerd fluitenkruid. Je had erbij moeten zijn. Het zijn altijd weer tijdslurpende klusjes, maar je wilt toch goed voor de online dag komen. Overigens was het niet alleen wat doe-het-zelf-gekeuvel, ook heus betaald gepruts viel mij ten deel. Bofkont die ik ben.

Voor nu is het dan wel weer even genoeg met het getuur naar een beeldscherm en wens ik u en mijzelf een lachende maan, stilletjes tokkelend op de snaren die gezellig meebewegen. Tot het in Keulen dondert.

#waanvandedag #oerknal #linux #website #100DaysToOffload

Met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid en meer van die pruttie-pruttie, kan ik u mededelen dat ik vandaag te maken heb met een uniek verschijnsel: binnen een week een tweede niesdag. Kijk, dat zijn van die mijlpalen, daarbij houd je het niet droog. Er is aansluitend goede hoop dat er dan alsnog een dezer dagen als beloning een lippig koortsje overheen komt. Zou fijn zijn, want dat kapotte binnenwerk van mijn reukorgaan, toch geen kleintje, vond ik een wat magere oogst na afgelopen dinsdag.

Om mezelf dan toch een beetje af te leiden van al dit gejeremieer, besloot ik om voorafgaand aan de dagelijkse supermarktronde een omtrekkende beweging te maken. Dat ging dus op de fiets via de inmiddels welbekende Amsterdamsebrug naar IJburg. Let op, de kruip-door-sluip-door-variant, want ik heb gisteren een route herontdekt van jaren terug toen ik hier nog maar pas woonde. Dan ga je dus eerst over de brug en daarna, via een armetierig pad, onder de brug door. Dan verder langs de camping, onder de snelweg door, Nesciobrug vanaf IJburg over, scherpe bocht naar rechts zo Diemen in. En dan via het viaduct over de snelweg fiets je via Watergraafsmeer naar de markt die we dan super noemen. Zelfs daarna heb ik nog een omweg naar huis genomen, maar dat is gesneden koektrommel, dus daar hebben we het verder niet over. Sowieso zijn mijn routebeschrijvingen volledig onnodig, weet ik ook wel. Maar toch, er gaat niets boven een beetje beeldvorming en het vullen van de ruimte van dit digitale oord. Al met al heeft deze bhoy weer een uurtje fietsplezier gehad.

Onderweg kreeg ik trouwens nog een knipoog van een man die ik iets ouder schat dan mijn edele leeftijd. Waarom hij mij dat geknipte oog gaf, weet ik niet. Al vermoed ik dat hij mij ofwel dacht te herkennen (wereldberoemdheid, je weet toch) of hij vond mij gewoon een smakelijk hapje en wilde hij die constatering niet zomaar aan zich voorbij laten fietsen. Logisch, want ik ben lekker ding hoor. Zelfs met gemankeerde neus.

Kort en goed, ik houd het hier maar een beetje luchtig vandaag. Het is met al dat gesnotter al benauwd genoeg. Misschien nog een vriendinnenbezoek vanavond. Eens zien of die anderhalve meter afstand echt zo effectief is. Hatsjoe! Proost. Ja, dank u.

#waanvandedag #fiets #ijburg #amsterdam #unicorn #100DaysToOffload

Het is precies weer zo'n dag. Dat ik al twee keer een hele lap tekst hebt getypt om het dan weer te wissen.

Het eerste ging over vannacht. Een poging tot het dichterlijk vastleggen van een gezellige paniekaanval. Niet te doen. Te sneu en zelfmedelijdend ook. Het andere ging over hoe nutteloos elke vorm van leven is. Ja, lieve lezers, dat zijn nog eens onderwerpen. Nou, blijkbaar trok ik het toch zelf ook niet, want anders had je nu dit niet op je teergevoelige netvlies gehad. Of dat nu zoveel beter is, durf ik niet te zeggen. Hoewel, dat durf ik best, maar waarom zou ik de moed die ik al hard genoeg nodig heb om de waanzin die het leven eenmaal is te doorstaan, gaan verkwisten aan heroïsche aannames. Zonde.

Nu ik bovenstaande teruglees moet ik mezelf opnieuw bedwingen het niet ook direct weer te wissen. Wat een wartaal, wat een hoogmoedigheid, wat een arrogant gezwam. Het gaat nergens over. Je zou er in paniek van raken.

Ondertussen klapt het publiek zich wezenloos op de cd van Mercedes Sosa die op dit moment door de speakers kabbelt. Een welverdiend applaus, vermoed ik. Je had erbij moeten zijn, denk ik. De cd kochten we afgelopen vrijdag in Arnhem. Samen met nog een hele riedel: vijf cd's voor een tientje. En er zat nog flink wat moois tussen. Daarbij steunen we de plaatselijke en onafhankelijke muziekwinkel graag. Aanrader. Als je in Arnhem (of in Nijmegen, zie ik nu ik het almachtige internet verzoek) bent, loop dan maar eens binnen bij Waaghals. Zwart goud en zilveren schijfjes. Met iemand achter de toonbank die niets anders dan liefhebber is. Dat merk je aan alles.

De dag zoals die is. Werk, fietsen, muziek, typen, zuchten en staren. Vrouwlief vermaakt zich letterlijk met een stuk stof en een naaimachine. Het wordt een korte broek met hengsels. Of hoe noem je dat, een korte tuinbroek? Geen idee. En vragen doe ik het haar niet, want dan draait ze met haar ogen en glimlacht mij dan lief een bemoei jij je maar even fijn met jezelf, je ziet het vanzelf wel als het af is, en nee, dit ga je niet in je stukje zetten toe. Ze moest eens weten. Ja, ze zal het weten, want ze leest alles wat ik schrijf, ook tussen de regels door.

We gaan de avond in. Buien hangen in de lucht. Dat is fijn, dan ben ik niet de enige.

#waanvandedag #arnhem #waaghals #muziek #sosa #mercedes #100DaysToOffload

Eerder vandaag hebben we zowaar weer eens volledig versterkt in een heuse oefenruimte gerepeteerd. In de afgelopen periode werkten we thuis – en dus akoestisch – aan onze nieuwe nummers. Het was daarom best even wennen om nu de verse ideeën in een andere context te horen. En tegelijk maakt dat het interessant. Zo kan het gebeuren dat waar eerst twee gitaren heel logisch leken, het nu juist veel beter klinkt met één gitaar en drums. Ik noem maar een voorbeeld waar je als lezer verder bijzonder weinig mee kan; wij waren lekker bezig, van de straat en vielen verder niemand lastig. Toen we iets na drie uur weer buitenkwamen zag de wereld er anders uit dan vanochtend. Geen zon meer, maar een dreigend dik pak grijs. En loeibenauwd, dat ook.

Als ik dan lees over de eindeloze files waarin je levend wegsmelt, ben ik blij dat we niet aan die gekkigheid mee hoeven doen. Probeer dan ook nog maar eens anderhalve meter afstand te houden met je smeltwater, niet te doen. Ach, met een beetje mazzel gaan binnenkort de grenzen weer dicht en wordt er nostalgisch gepraat over het leed dat file heet. Wat sowieso best gek is. Fileleed. Alsof het je overkomt en niemand deel uitmaakt van de polonaise. Net zoiets als denken dat jouw vliegticket of kiloknaller heus geen kwaad kan. Ik noem maar een dwarsstraat.

Wonderlijk van een iets andere orde vond ik de uitspraak van een zogenaamd branchekenner van ABN Amro (je verzint het niet). Dat het goed is dat alle kledingwinkels nu uitverkoop mogen houden, omdat ze zoveel voorraad hebben. Want ja, die voorraad, daar wil je niet mee blijven zitten, het is namelijk hartstikke trendgevoelig hè, die kleding. Daar heb je als industrie namelijk helemaal geen zeggenschap over – de trends overkomen je. En dus is de kleding na het seizoen niet veel meer waard. Het geeft een andere betekenis aan wat we vanuit een ander perspectief allang wisten (maar verder verdomd weinig mee doen): mode is bederfelijke waar.

Met liefde zou ik zoveel achterlijkheid eigenhandig de nek omdraaien, maar ja, dat is vast geen goed idee. Het geeft een hoop rommel en gedoe. Blijft bizar dat er dus legio mensen zijn die met een enorme hoeveelheid dom gelul heel veel geld verdienen. Ze kijken zichzelf dagelijks dik tevreden aan in de spiegel. Ook knap hoor, maar beter zouden ze iets doen wat wel waardevol is of anders, als het dan toch zo uitkomt, gewoon zonder zeuren meedoen aan een covid-vaccin-testprogramma. Garantie tot aan de deur.

Genoeg gehuil naar de maan. Deze wolf gaat plantaardigheidjes eten.

#waanvandedag #mankes #muziek #mode #kleding #100DaysToOffload

Af en toe maak ik een avondwandeling. Dat klinkt romantisch en ook alsof het echt een enorme kilometervreter is, maar dat valt allemaal reuze mee. Gelukkig maar, het moet niet te gezellig worden.

Om te voorkomen dat ik zo tegen de schemering de overtreffendetrap-gekkies die rond die tijd zich het park toe-eigenen, loop ik 's avonds een bescheiden 'rondje Amsterdamsebrug'. Totdat ik gisterenavond in een bui van overmoedigheid die mij doorgaans volledig vreemd is, besloot om dan ook maar gelijk de Schellingwouderbrug erbij te pakken. Klinkt ook lekker vitaal, toch, erbij pakken? Nou ja, en omdat ik blijkbaar volslagen ontoerekeningsvatbaar bleek, tikte ik daarna zowat Durgerdam erbij aan. En dan zo, via de andere kant van al die bruggen weer terug naar huis. Alles bij elkaar een dikke anderhalf uur in de knokige beentjes. Vet bonuspunt was dat ik onderweg bijna niet meer hoefde te niezen. In plaats daarvan heb ik mij zowat een verrekjenekje lopen kijken naar de prachtige lucht en de schitterende zonsondergang (helaas geen Neowise gezien). Dat moest ook wel, want laten we elkaar geen frietje noemen: als ik recht voor mij uit, langs mij heen en op de weg kijkt, dan schieten de tranen spontaan door mijn trommelvliezen.

Ten eerste: mensen. Heel veel mensen. Ten tweede: overal een pestbende aan zwerfafval. Wat trouwens best een wonderlijke aanduiding is, zwerfafval. Alsof wij er verder niks mee te maken hebben. 'Nee, dat zijn blikjes en plastic en hele tasjes vol uit het autoraam geflikkerde McDonald's-shit. Dat zwerft hier dan, zomaar. Ja, enorm veel overlast, maar niemand die dit probleem aanpakt hè? Nee, zwervers zijn het. Uitschot. Laat maar liggen en probeer het niet te zien. Precies, nooit oogcontact maken, want dan willen ze iets van van je.'

Daarom was ik zo blij met de lucht, de zon en de toch behoorlijk dystopische aanblik van een stad die waar je ook kijkt wordt bezet door hijskranen. Dat heeft op zich wel iets interessants hoor. Totdat ik het dan benauwd krijg als ik besef dat die kranen er zijn om nog meer te bouwen. Nog meer huizen. Nog meer mensen. Nog meer afval. Nog meer... ofwel: stik voorzichtig.

#waanvandedag #100DaysToOffload #stad #wandelen #neowise