Ik weet niet wat er mis was, alleen maar dat er wat mis was. Dat wanneer we dit zouden doorzetten, jij naar daar en ik naar nergens, ja: hier alleen met mijn wanhopige zelf, dat ik jou nooit meer zou zien, zou kunnen aanraken, jouw huid tegen mijn huid. Dat zou het ergste zijn ooit, onvoorstelbaar erger nog. Ik kon niets. Alles was mis. Niet bewegen, schreeuwen, praten, huilen. Ik kon helemaal niets en stond daar maar te brullen zonder geluid, zonder tranen, en zakte centimeter voor centimeter weg, loste op, verdween uit beeld alsof de verbinding tergend traag wegviel.

Dus toen ik jou hoorde, 's ochtends, toen de wekker ging en jij opstond, je ontbijt maakte in de keuken, de geluiden uit de badkamer en hoe je je aankleedde, toen wist ik dat alles goed was. Toch dwong ik mijn ogen om open te gaan, heel even maar, ook al wilden ze helemaal nog niet. Het keukenlicht zou pijn doen, zoals elke ochtend, maar het moest gewoon. Ik had je gehoord en nu wilde ik je zien en ik zag je. Ik stak mijn onwillige arm omhoog en deed een poging tot zwaaien. Jij deed het keukenlicht uit, deed de deur open om naar je werk te gaan en mij nog even te laten in die verdomde waan van de schemerige dag.

En toen zag jij mijn stuntelige poging te zwaaien, je lachte en zei dag liefje. En ik werd rustig.

#waanvandedag #proza #liefde

Ben ik nou nog steeds in Homo Deus van Harari bezig? Ja, echt, die vraag kreeg ik vanochtend van mezelf via de bladspiegel. Weet je, sommige boeken eisen tijd. Soms kun je ze niet aan een stuk uitlezen, gewoon omdat ze per regel impact kunnen hebben. Waarvan akte. En oké, ik lees sinds een aantal jaar meerdere boeken tegelijk. Waarbij de non-fictie zich uitstekend leent voor nu weer even laten bezinken en wegleggen om dan tussen de lezerstralen door een roman, kinderboek, young adult of wat dan ook te consumeren. Momenteel ben ik in zowel Homo Deus, Noorse Mythen en een nog nader te bepalen roman bezig. Dat laatste omdat ik het voorgaande net uit heb. Altijd weer een even heuglijk als droevig als verwachtingsvol moment.

Lezen en schrijven over lezen en dan het geschrevene overlezen. Van die dingen met de gordijnen op een bescheiden kier en starend in de verte. Nadenken, bekomen, mijmeren, rust. Meer heb je eigenlijk niet nodig. Tenminste, vandaag niet.

#lezen #harari #homodeus #waanvandedag

Het waren weer veren met eenden dagen. Nee, eendenverendagen. Of wacht, nee, enerverend. Ja joh, lekker flauw spelen met woordjes. Dat doet ie nou eenmaal graag. Geef de schuld aan de uitloper van wat een stevige stoot adrenaline doet na een dag als gisteren.

Fijn gespeeld met het aloude Cradle FC. Ons jubileumoptreden. Een hele mooie energie, ik zeg je. Twee sets van dik 45 minuten met in de middag wat mij betreft nog een uitgebreid interview bij de lokale radio. En dat gecombineerd met het weerzien van goede vriend Willem. Ooit waren we samen de radiomakers, nu was ik lijdend voorwerp. Ik lijd graag, dus dat was boffen.

Het bleek de opmaat van een indrukwekkende en – ik weet het even niet anders te zeggen dan op deze zoete manier – liefdevolle avond op allerlei fronten. Een uitstekend gevulde zaal, stevig geluid, licht en video. Noem het maar op, bedenk het maar: het zat allemaal in diezelfde cadeauverpakking. Ik kan niet anders zeggen dan dat het allemaal meegaat in het mapje dierbare herinneringen.

De komende dagen, stiekem ook al wel vandaag, zal ik wel weer ergens huilend in een hoekje zitten. Wanneer de kick&rush is uitgewerkt en het lieve lichaampje weer hevig in dagelijks erkend protest gaat. So be it. Voor nu dwarrel ik als een blij en brak veertje zo licht nog even door, dan zien we daarna wel weer verder.

#muziek #cradlefc #band #jubileum #waanvandedag

Zoals u weet was het afgelopen week een gesnotter van jewelste alhier. Omdat het leven nu eenmaal een balansfetisj kent, is mijn deerne ook onvermijdelijk getroffen door hetzelfde snuitfestijn. En zo ken ik er nog wel een paar in mijn (in)directe omgeving. We niezen en proesten wat af met z'n allen. Ik kan u uit ervaring meedelen dat het ergste er na een dag of drie weer opzit, althans, in de versie van het virus dat ik had. Gelukkig zijn er talloze varianten, dus vervelen is geen optie en niets valt daarom met zekerheid te zeggen. Mooi toch, dat onvoorspelbare aspect des griepigs.

Eigenlijk boffen we maar. Ik bedoel, je zult nu met je lieslaarzen door Venetië struinen, of een Glühwein op de golf van de zoveelste lawine in evenwicht moeten zien te houden. Europa is nat en koud, Australië veuls te heet en in de fik, net als Californië in het land van de Gouden Trompet. Ondertussen werken kindertjes – voor een schamel inkomen om precies een maaltijd per dag van te kopen – in helse mijnen om te graven naar ons geluk dat we smartphone en andere wegwerpelektronica noemen, sterven zwaar uitgebuite arbeiders in Qatar een stille dood zodat er straks op de vele splinternieuwe tribunes van FIFA-maffiose stadions gejuicht kan worden voor de nationalistische waan van volk en vaderland. Ik hoop van harte dat er voor die tijd nog een verzengend vuur, weelderige overstroming, kiezelharde komeet of een combinatie van alles ons allen uit het lijden heeft verlost.

Maar goed, voor die tijd zullen we vast nog wel koutje moeten doorstaan. Zakdoekjes voor het grote en kleine leed zijn niet aan te slepen en het is ook niet te doen, al dat meelijden, ik weet het. Toch kan ik niet wegkijken, mijn ogen niet sluiten en vooral mijn gevoel bij dit alles niet uitschakelen. Uiteindelijk doet dat namelijk nog meer pijn.

Toch wil ik u nog een vrolijke pepernoot meegeven, tenminste, als u bereid bent 'm te zoeken en vinden. Hij ligt ergens in een of andere hoek. Dan haal ik ondertussen mijn paard van stal, zet mijn hoed op en vul al die ranzige kinderschoentjes met vriendelijkheid en geurvreters. Het is een begin.

#waanvandedag #wereld #sint #fifa #klimaat

Het rondje door het park hier vlakbij stemde droef. Ondanks het toch mooie novemberweer, de schuwe zon die de bomen en het verkleurde blad hier en daar mooi uitlichtte.

Er renden halfdode mensen met smartphones aan hun arm, oordopjes in, blik op oneindig. De waan van lekker bezig zijn. Er renden levendige honden met hun tong uit hun mond, malle sprongen makend op het zompige veld. Hadden ze maling aan, dit was nog eens spelen, woehoe! en nog een rondedansje van vierpotig plezier. Er waren kinderen met ouders, lopend, fietsend, handen vasthoudend of gewoon los in het speeltuintje. Op de schommel, de wip of van de mini-glijbaan. Iedereen had het leuk, althans, dat was het signaal dat werd afgegeven. Het blijft altijd weer ingewikkeld om in te schatten of het menens is, of dat het een groot doen alsof is. Of menen dat je doet alsof. Dat zijn misschien wel de meest lastig te ontmaskeren tegen burn-out aanzittende peeps.

In het park staan bankjes. Op zeker meer dan de helft daarvan zitten metalen beugels geschroefd die je doen geloven dat je zo drie gelijk verdeelde zitplaatsen op een bankje hebt. Gezellig niets aan de hand keuvelen over beleggingsrisico's (pindakaas met of zonder stukjes?), verpauperde pensioenen, frisse start-ups en ander idioot gepruttel. Maar wat ik vooral zie zijn beugels die een anti-zwerversmaatregel zijn. Zo kunnen ze niet languit op de mooie, strak groen geverfde bankjes gaan liggen. Stel je voor dat de vermoeide daklozen de idylle van het doorsnee-leven verstoren.

Ironisch genoeg zagen we, weer bijna thuis, dat het huizenblok hier op de hoek en in het verlengde van onze straat nu volledig leegstaat. Eenmaal thuis de status van dit project nog maar eens gecheckt. Fun fact: de inmiddels verdwenen bewoners gaven hun huis een 3,8 vanwege schimmel, vocht, tocht, gehorigheid en scheuren in plafond, muren en vloeren. Nog dit jaar wordt er begonnen met de sloop en wederopbouw. Dat wordt dus weer minstens een jaar stof happen, heiwerkzaamheden, klop- en drilboorlawaai, timmer- en zaaggeluiden en bouwvakkersradio's op tien.

Nou, kom maar op met die feestmaand.

#renovatie #gentrificatie #kapitalisme #waanvandedag #herfst #feestmaand

Nu ik weer een beetje richting het land der levenden ga, ontkom ik niet aan de levendigheid van wat wij dan bestempelen als nieuws. Daar kan ik van alles over zeggen, want ik vind er ook van alles van. Toch doe ik het liever niet. Het heeft geen zin. Behalve dat het mij wel enorm kan opluchten. Op de langere termijn is dat op zich best zinvol, oké, zo is het ook weer.

Vooruit dan maar. Ik begin met wat geen nieuws is. We hebben een enorme eikel van een premier. En alles wat daarbij en omheen zit, zoals de Engelsen zeer treffend in deze context zeggen: iemand als Dickhof. Dat gejank over een snelheidsbordje. Boehoe, huilie-huilie doen. Maar, let u wel even op? Want dit is natuurlijk een afleidingsmanoeuvre van heb ik jou daar aan mijn fietskar hangen. Het interesseert ze niet echt iets hoor, of je 120 of 130 rijdt. Of dus 100. En dat alleen maar een paar uur per dag. Symbooltjespolitiek avant la lettre. Dit rookgordijn (letterlijk) komt ze heel goed van pas. Zo blijven al hun andere industriële vrindjes en overig maffiagespuis fijn buiten schot. Vox populi doet de rest. Dat buitelt over een snelheidsverandering – een beperking is het niet, want laten we wel zijn: gemiddeld rijd je overdag amper 70 km per uur; de wegen zijn te vol, want iedereen moet blijkbaar met z'n luie reet in een auto zitten. En dan laat ik de ranzige stinkerds van scooters en aanverwanten even voor wat ze zijn.

Een ander storend dingetje dat onze Meester Kwel aka Rutte nog even benoemde was dat deze hele kwestie enorm ingewikkeld is. Nog ingewikkelder dan de hele vluchtelingencrisis. Ehhh... dan bewijs je wat mij betreft dus precies hoe ongelooflijk dom en apathisch je bent. Een vergelijking die nog manker gaat dan Nelis met twee houten poten.

Een kleine greep uit een rijk arsenaal eenvoudige oplossingen, in willekeurige volgorde: direct kappen met de horror die bio-industrie heet (in plaats van zo'n farce om het eten van deze prachtige collega-dieren aan te passen, hallo??), een einde aan de Eeuwige Groei (welke gek heeft dat bedacht en wie zijn de gekken die het nog geloven ook?), een circulaire levensstijl, altijd en overal maximaal 90 km per uur, een stevige belasting op vliegtickets en brandstof, mededogen, aandacht en vriendelijkheid, samenleven met alles wat (nog) niet dood is.

Dus dat. Je zou bijna denken dat het toch wel ergens over gaat.

#stikstof #fijnstof #politiek #waanvandedag

Bij gebrek aan externe prikkels moet u het weer even doen met wat interieur geweeklaag mijnerzijds. Om alvast in de stemming te komen: de gordijnen zijn in ieder geval open, dus dat is toch alweer lichtzinnig te noemen.

Het was een nacht vol koortsige waanzin. De ochtend voelde dan ook precies zoals wanneer men uit het hol der waanzin kruipt. Ach, u kent het klappen van de zweep natuurlijk ook. Daarom, ik ben mij terdege bewust van mijn nietserigheid en klein leed. Ik beeld mij niets in, behalve dus zodra de koorts toeslaat.

Zoals dat dan gaat, krabbelt ook mijn gestel overdag aardig op. Ik zag zelfs kans mijn tiendagenbaard eindelijk eens naar het land der stoppelen te verwijzen en ik heb mezelf weldadig getrakteerd op een warme douche. Nu eens zonder kookwekker. Met beslagen ramen de broodnodige dagelijkse oefeningen gedaan en ik voelde mij weer enigszins levendig. Niet voor lang. Ook dat gaat nu eenmaal zo.

Desondanks toch de moed gehad om een handdoekenwas aan te slingeren en wat ander huishoudelijk geneuzel te ondernemen. Nu op naar een ongetwijfeld weer interessante avond en nacht. Met een beetje mazzel hebben we dan het ergste gehad en ben ik over een dag of wat weer zo fruitmandig en onfris als u van mij bent gewend. Hoewel, wat is verschil? Het blijft hoe dan ook een potje navelstaren alhier.

#waanvandedag #holenbeer #koorts #navelstaren

Hiephoi, het is officieel: ik ben sinds lange, lange tijd toch echt weer eens ouderwets verkouden!

Na eerst een dikke week van gezellige niesbuien als reactie op de stofferige mijten en het stelselmatig negeren van de daaropvolgende keelpijn, kan ik er nu niet langer onderuit. Mijn arme lijfje voelt zoals dat voelt wanneer de ellendige mens de koude van ver haalt. Vingertjes te glad, smaak te loos, algehele stramheid der gewrichten, de oortjes dicht en dan weer open en dus die fijne droge, schrale prop achter in het doorgaans zo lieflijk gevooisde keeltje. Ach en wee, want het niesen gaat ook vrolijk door. Mijn humeur is opperbest alleen krijg ik daar bar weinig van mee.

Heb meelij en ik lijd op een later tijdstip mee met u. Met besnoten groet verblijf ik wanhopig uitkijkend naar verbeterde tijden.

#waanvandedag #klagen #verkoudheid #herfst

Het wrakke mannetje kijkt zijn waterige oogjes scheel. Misschien is het tijd voor het structureel gebruik van een leesbril, misschien is het gewoon het daglicht dat hij niet verdraagt. Of misschien is het gewoon precies andersom en verdraagt het daglicht zijn duister niet.

De nachten waren kort, gebroken en vol met hallucinaties net boven het aardoppervlak. De diepten waren stijl, zwart en onpeilbaar. Soms vloog hij, soms dook hij, soms was het gewoon een onvrijwillige vrije val. Maar steeds opnieuw riep hij zichzelf tot de orde van het wakker worden. De Wakkere Orde, het zou een mooie naam van een gilde kunnen zijn – een vereniging voor het ambachtelijk der nachtkijkers.

En nu, op deze dag van vrij, zonnig en koud, was de ochtend zo vriendelijk om de wekker te laten voor wat hij was. De slaap kwam snel, zoals bijna altijd, maar liet 'm deze keer oprecht met rust. Daarom voelt het kereltje zich ook een beetje ondankbaar. Een gat in de dag te vullen met slaapzanderige, nog steeds vermoeid prikkende oogjes.

Hij zucht. Nog een keer, nog wat dieper. Er is een beeld ergens ver weg, maar hardnekkig. Van een houten stoel op vier stevige poten midden op zee en een uitgevouwen zwarte paraplu op de schaduwzijde van de maan. Slapen is als dobberend schuilen in een handjevol herinneringen.

#proza #waanvandedag #slaap

Ons bestaan wordt gedefinieerd door de verhalen waarin we kiezen te geloven. En we verzinnen wat af met z'n allen. Dus dan weet je dat.

In het kader van 'laat ik ook eens positieve kant van de tweevoeter belichten': vorige week reed ik, zoals ik dat nu eenmaal doe, met een lekker vaartje naar het station. Rotterdam Alexander, voor de preciesigheid. Niet dat het verder uitmaakt, maar het geeft een beeld. Of niet, want als je niet weet hoe het er daar uitziet, of dat het überhaupt bestaat, dan heb je er nog geen rukkeduk aan, maar ja, je probeert eens wat als Schrijver des Naderhands.

Fietsen dus. Tempo. Donker. Licht aan. Blik op het fietspad en dan die hele omgeving ook maar gelijk scannen. Het kruispunt dat voor mij opduikt is me er eentje. Nu kan het kruispunt daar zelf weinig aan doen, dat ligt daar gewoon keihard te chillen en heeft verder geen idee, maar ik weet uit ervaring dat er nogal wat automobilisten zijn die niet in de gaten hebben dat ze, voordat ze hun weg met de overige gemotoriseerde vriendjes kunnen vervolgen, eerst een fietspad oversteken – en voorrang moeten verlenen, zoals dat zo mooi heet. Toegegeven, ik ben dienaangaande ook best een eikeltje en rem het liefst zo dramatisch laat mogelijk als een vierwieler mij niet of laat opmerkt. Dat is het voordeel als je zelf wel oplet, dan kun je anderen nog eens heerlijk de stuipen op het lijf jagen. Nou, dat gebeurde dus ook.

Ik kom in volle snelheid aan karren en ik zie dat het jochie achter het stuur niet enorm op zit te letten. Ik zag wel de gloed van zijn telefoon op zijn gezicht. Logisch natuurlijk dat zo'n schermpje de hoogste prioriteit krijgt. Je zou zomaar iets kunnen missen, een bericht, een foto of, nou, een fietser. Maar ja, die zie je niet aankomen op je foon. Dus ik overdreven remmen, tingelen, overdreven sturen en misbaar maken. Fantastisch. U kent het wel, met je hand een wegwerpgebaar, mond scheef, boos kijken. Blijer maak je mij niet. Oh, wat ik dan ook fijn vind is om de gestuipte mede-verkeersdeelnemer een bezoekje aan het raampje te brengen en heel even nog mijn zelfingenomen gelijk te duiden. Dus ook nu.

Mijn verbazing was nog onderweg een schetsboek en potlood te kopen, terwijl ik zijn portierraam al zie zakken, met zijn hoofd half naar buiten en zijn hand erdoorheen gestoken zwaaien, terwijl hij roept sorry man, ik zag je écht niet, sorry! Tja, van zo'n vredelievende wending schiet ik dan toch vol. Waarschijnlijk net zijn rijbewijs, toch even goed geschrokken en dan excuses aanbieden. Dan ben je een grote, hoor, echt. Ik stak daarom mijn hand op, zwaaide terug en riep ... is oké!.

Even later liep ik met natte oogjes op het perron. Het was dan ook verdomd koud en dan die wind erop hè?

#verkeer #fiets #ov #gedrag #waanvandedag