Joh, die dagen hè? Ik zie ze vliegen zo snel. Ze vullen zich met dingetjes en dangetjes, veel treinverkeer en als gevolg daarvan gelukkig ook veel tijd om te lezen. En zo kom ik voor de derde – en ik denk ook wel de laatste – keer terug op het boek van Rutger Bregman De meeste mensen deugen. Ik zeg je: dikke aanrader. Letterlijk dik, dat ook, maar laat dat je niet weerhouden. Het leest als een tierelier, geeft je soms duizelingwekkende stof tot nadenken, is pijnlijk leerzaam en is vooral heel duidelijk en helder. Goed werk. En wat mij betreft ook nog eens fijn om veel bevestiging te lezen. Altijd prettig.

Nu een tijdelijke leegte, want dat gebied tussen boeken in is altijd weer wonderlijk en vol verwachting. Welk boek is nu aan de beurt? Geen idee. Dat komt meestal als vanzelf. Net voor het slapen gaan heb ik in ieder geval de prachtig vormgegeven Noorse mythen. Te groot en te zwaar voor in mijn onderwegtas, maar prima voor een half uurtje op schoot, op bed. Ik vermoed trouwens dat het hagelnieuwe boek van Dirk de Wachter het volgende leeswerkje voor onderweg wordt. Ligt er een beetje aan hoe snel de vrouw des huizes het uit heeft. Verder geen druk, welnee.

De afgelopen dagen waren dus boekvullend, eerlijk gedeeld met samen huiswerk maken met dochterlief en mijn schatten van collega's bij de bieb en de boekhandel. Bij wijze van verlaat weekend sloten we af met zo goed als twee dagen in Groningen bij onze lieve vriendin daar met als vanzelf urenlange gesprekken aan de keukentafel. Hoort u mij klagen? Nee, precies. Dat komt vast later weer. Maar voor nu predik ik nog even vriendelijkheid en gemoedelijke ontwrichting.

#waanvandedag #bregman #boek #lezen

Gisteren ben ik begonnen aan het boek waar ik eerder over schreef: De meeste mensen deugen van Rutger Bregman. Na bijna honderd bladzijden kan ik wel stellen dat ik het ook uit ga lezen (was eigenlijk nooit de vraag) en mijn eerste conclusie is dat ik een progressieve cynicus ben. En dat is best grappig, omdat juist dat geen bestaande classificatie lijkt te zijn. Maar, zoals gezegd, ik ben pas op een vijfde van het boek, dus alles is nog mogelijk.

Ondertussen doen de (inter)nationale acties van Extinction Rebellion (XR) mij deugd. Als ik binnenkort mijn geliefde baantje en nog lievere collega's bij de bieb noodgedwongen vaarwel moet zeggen, dan overweeg ik om mijn XR-steentje bij te dragen. Ofwel de straat op, of achter de schermen. Indirect doe ik dat nu al, zo kun je het ook zien. Overigens zijn de reacties die ik zo hier en daar lees weer tergend treurig. Zo zou “dit tuig” gewoon overreden moeten worden “hebben ze geen baan en geen gezin”, “moeten ze hard worden aangepakt” en “die vieze uitkeringstrekkers gelijk hun WW en bijstand afpakken”. U begrijpt dat bovenstaand boek hard nodig is om mijn kijk op de mensheid nog enigszins te voorzien van pluspunten. Want, mijn Godelieke nog aan toe en wat de neuk... Hoe dom is dit gepeupel?

Ik kan alvast zeggen dat ik ondanks het verlies van mijn deeltijdbaan en dus het meeste van mijn stabiele inkomen geen uitkering zal trekken, ik heb een gezin (samenwonend), ik heb een kind. Ja, ik maak mij zorgen om haar en haar toekomst. Althans, met haar gaat het gelukkig behoorlijk goed ondanks een vroege scheiding en tegenwoordig alles wat een puber moet doormaken. Maar bij mij overheerst nog dagelijks het schuldgevoel van in welke wereld ik haar heb gezet – een vraag die ik al had voordat ik ooit vader werd en eerlijk gezegd was ik er ook van overtuigd dat ik juist om die reden nooit vader zou willen worden. Al met al genoeg reden om hier en daar voor wat oproer te zorgen.

Daarom dus. Ik ben voor protest, ik ben voor vriendelijke doch dringende ontwrichting. En dat doe ik niet alleen voor mezelf, maar ook voor die zelfde idioten die lopen te roeptoeteren dat “het allemaal linkse gekkies zijn”. En nee, dat doe ik ook niet omdat ik zo'n prachtige altruïst ben, maar omdat ik gewoonweg weiger te accepteren dat mijn hele soort – hoe dom ze ook is – zichzelf en haar omgeving moedwillig om zeep helpt. En dan ook nog zo extreem pijnlijk. Ecce homo. Om te janken.

#waanvandedag #boek #mensheid #xr #eccehomo #planeet

De tiepkip zit in het schemerdonker van de gesloten gordijnen; de grijze druilerigheid buiten verdient geen aanzien. Het tokt en en het tikt, het flubbertje onder de kin rammelt gestaag mee in het ritme van de gure gebeurtenissen om het verenpak heen.

Het is de wereld die voor de zoveelste keer inbreuk doet en instort. Niet groots, niet meeslepend, maar rauw, hard en kil. Grenzen worden bruut overschreden, doden vallen en gewonden slepen zich voort. Dit is het leven van alledag, van alle jaren en alles wat daarvoor, daartussen en daarna komt.

De tiepkip zucht nog eens heel diep en rilt. De buren kakelen er ondertussen een parketvloertje in, verven de muren, schuren hun meubels. Het afval wordt opgehaald, containers geleegd – een eindeloos lijkende cyclus van rotte lucht en benauwde stofdeeltjes.

Gebouwen storten in, puinhopen roken, zelfingenomen leiders leggen nietsontziend hun winderige eieren ten koste van alles. Ja, alles. Alles moet stuk, alles moet kapot, alles zal bloeden, alles moet en zal naar de verdommenis.

De tiepkip knijpt de ogen tot spleetjes en fantaseert een galgenveld. De snavel breekt op een vileine grimas: op een dag hangen ze, die smerige rad voor ogen draaiers. En geen haan die dan nog naar ze kraait.

#oorlog #kapitalisme #populisme #waanvandedag #proza

De hilariteit van alles is dat de prioriteit ligt bij onderzoek en cijfers en dan nog meer onderzoek en daar dan weer twijfels over hebben, om er vervolgens onderzoek naar doen of de cijfers wel kloppen om dan te concluderen dat het onderzoek niet goed werd uitgevoerd dus dat de cijfers niet betrouwbaar zijn en er eerst eens moet worden onderzocht of er geen betere methode is om te onderzoeken hoe de cijfers het beste kunnen worden geïnterpreteerd en vooral: gevalideerd. Zonder enige twijfel stikt de stof ondertussen van het lachen.

#stikstoftwijfel #stikstof #onderzoek #waanvandedag

Weet je, toen ik nog wereldleider was, dus echt de baas over alles en iedereen, toen had je nog geen sociale media. Dus ook geen Twitter. Dat blauwe olijke vogeltje dat de indruk wekt met goede bedoelingen van hier naar daar te fladderen in een poging tot een goed gesprek, een flauwe grap of een mening zonder pijnlijke schade. Gewoon, zo voor de vuist weg een beetje tweetpraten. Maar het diertje blijkt vleugellam, eigenlijk al sinds het haar vleugels uitsloeg. Al was het toen heel moeilijk voor te stellen dat een weldenkend mens serieus gebruik zou maken van zo'n raar microblog-systeem om de wereld eens flink op te stoken. Wat ook klopt; geen weldenkend mens zou dat doen, echter... Ach, u weet zelf.

Hoe dan ook, in mijn tijd hadden we alleen een witte vredesduif. Niet dat we die ooit de wereld instuurden. Stel je voor. Iedereen tevreden, eerlijk en goed voor de eigen omgeving. Een rimpeleffect van blijdschap. Nee zeg, hou op, daar hadden we gelukkig die belachelijke hippies voor. Die hielpen eigenhandig dat hele Peace en Love idee om zeep. Mooi hoor, hoe dat werkt met een beetje handig poppenspel. Al raken die verdraaide touwtjes ook snel verstrikt, dat wel.

Het waren interessante tijden in ieder geval. Er gebeurde nog eens wat en soms zelfs iets verrassends. Tegenwoordig is alles zo saai en voorspelbaar. Wat wil je ook met van die fantasieloze twitterende minkukels die denken dat de Olympus nog te bescheiden voor ze is. Nee, eerlijk gezegd, ik houd mijn hart vast voor wat dit dobberende planeetje nog te wachten staat. Mijn tijd zal het wel duren, ik zit hier best met een prima uitzicht vanuit mijn ivoren toren. Let the games begin!

#politiek #proza #waanvandedag #wereld #twitter

Even puur huishoudelijk, maar toch: het gebeurt met enige regelmaat dat mijn schrijfwerk in de spam-map terecht komt. Vooral Gmail heeft daar een handje van. Het gekke is: niet altijd en het is ook niet duidelijk waarom de ene keer wel en de andere keer niet. Allemaal technisch gedoe en dat laat ik graag aan de wijze mensen van Write.as over die dit prachtige hoekje van het internet onderhouden. Maar dan weet je dat. Zeker als je een week niets van mij hoort (wat soms ook best kan), dan is het goed om eens je mapje met spam cq. ongewenste e-mail te bekijken. Met een beetje mazzel vind je daar dan wat, hopelijk gewenst, leesvoer van mij.

En verder natuurlijk sukkel Trump en hoe deze Malle Eppie z'n onnozel plan om Erdogan een vrijbrief te geven om alle Koerden uit te moorden gezellig even Twittert. Oorlogen zijn per definitie zinloos, dat voorop. Maar om op deze manier een hele bevolkingsgroep te laten barsten omdat meneer zo nodig dikke sier moet maken met z'n warrige herverkiezingsprietpraat? Ik zou hem samen met Erdogan, Poetin en de vele andere onbenullen die graag spierballentaal uitslaan heel graag in een ballenbak zetten met de boodschap dat ze niet meer worden opgehaald. Vecht het onderling maar uit, stelletje idioten. Als je dan vanochtend aanschuift bij iemand die is gevlucht uit die omgeving en zich nu extra zorgen maakt om hoe haar familie die daar woont dit straks moet overleven, dan is dat op z'n zachtst gezegd nogal schokkend.

Schokkend van een totaal andere en bijna ongelooflijke orde is dat wanneer je wind tegen hebt en je je een weg probeert te banen langs al die zinloos rennende types – met hun kekke pakjes aan, oordopjes in en smartphone aan hun arm geklit – dat je Godelieke op je blote knietjes mag danken dat je niet om de haverklap een fluim neussnot in je giechel krijgt. U weet wel, even met de vinger tegen het ene en dan het andere neusgat en even flink het stiertje uithangen. De wind was deze keer zo tegen mij dat een verdwaald druppeltje alsnog de oversteek wist te maken van loop- naar fietspad. Hoezee.

#koerden #erdogan #trump #joggen #waanvandedag

Kunst is lijden. Dat je het weet. Los daarvan, ik zag een interessante aflevering van Tegenlicht: Waterlanders. Over hoe dat dan moet nu en straks met dat stijgende water. En eindelijk hoorde ik daar iemand iets zinnigs over zeggen. Precies dat wat ik ook al zolang denk: waarom steeds die strijd tegen het water. Wat is dat voor gekkigheid, waarom vallen we het water aan? Waarom is de zee de vijand, welke gek heeft dat verzonnen?

Ons land bestaat voor meer dan de helft uit zeebodem. Laten we het teruggeven aan de zee in plaats van nog meer inpikken. Dat het linksom of rechtsom gevolgen heeft staat buiten kijf. Maar ja, wie heeft dan ook ooit bedacht dat we op de meest risicovolle plekken het 'hart van de economie' (economie heeft geen hart, geen ziel en geen zaligheid en is een van de vele bizarre verzinsels die wij als mensjes nu eenmaal graag willen geloven – edoch, u begrijpt mijn punt) zouden laten pompen. Noem maar op: de hele Randstad met al haar bebouwing, industrie, steden, landbouw en veeteelt, chemie, havens en noem alle ranzigheid maar op. Dat staat allemaal op een plek waar normaal gesproken zeewier en vissen zouden wonen. En dat geldt ook voor een heel groot deel van Zeeland (je verwacht het niet), Friesland en zelfs Groningen. Toch ook geen lullige gebieden met onder andere grazige weiden, gassige velden, steden, havens, dorpen en datacentra van de bekende tech-giganten die uw en mijn gegevens zo mooi weten te verkopen en daar dik aan verdienen. Wij zijn hun product, weet u nog? Maar dat terzijde.

Dus ja, da's lekker dan. Dat wordt een flinke volksverhuizing: 9 miljoen mensen die ergens anders naartoe moeten als ik de cijfers mag geloven. En dat doe ik voor het gemak. De opties zijn het zuiden en oosten van Nederland, Duitsland of Denemarken. Of verder weg, kan ook. Het lijkt mij ondanks alles de beste manier om ermee om te gaan en in te spelen op wat er staat te gebeuren en op dit moment al volop aan de gang is; het water stijgt in rap tempo en afwachten is geen optie.

Het is volgens mij de hoogste tijd om mee te bewegen met het water in plaats van er steeds willens en wetens tegenin te gaan. Want zeg eerlijk, als je moest kiezen, zou je dan wachten tot de boel niet meer houdbaar is en je uiteindelijk toch kansloos verzuipt, of zou je liever naar een plek gaan waar je het een beetje droog houdt en ook de generaties na jou nog een poosje plezier van leven hebben?

Het klinkt als een ramptoeristenpraatje, maar op z'n minst het overdenken waard. Een beetje bezinnen nu er nog iets te kiezen valt. Of, om het lekker populair te zeggen en uw eigentijdse en o zo Nederlandsche handelschgeest een beetje op te poken: risicomanagement alsmede inhakend op een stukje dienstverlening met coachingstraject met uitgelezen elementen voor uitdagingen, kansen, challenges, opportunities en een optimaal stuk rendement.

#tegenlicht #waterlanders #zeespiegel #waanvandedag #vpro #volksverhuizing

Wanneer boeren protesteren, noem je dat dan oprispingen?

En als de Volksrepubliek China haar 70ste verjaardag viert met het opper-feestvarken aan het roer van een schip vol Alibaba's, dan kun je de bloedige protesten in Hong Kong toch moeilijk feestgedruis noemen?

Ach, en de vossen waren terug om vervolgens weer van de radar te verdwijnen. Deels dan. En waarschijnlijk omdat er op ze is gejaagd. Oh, bezie de dappere mens en zijn angstige dollartekens-kogels.

Ondertussen blijkt er nog amper een idee te zitten achter hoe dat nu toch moet met de stikstofaanpak. Knap hoor van de nono's in Den Haag. Gewoon geen beleid bedenken terwijl je dit al zo lang aan ziet komen. Bang om nu eindelijk eens knopen door te hakken, lef te tonen en rigoureuze maatregelen te nemen, want oh-oh, straks wordt iedereen boos! Nee, eerst nog even gezellig de koppen bij elkaar, borreltje doen, plofkipje erbij en smullen, nee: stik maar.

Gelukkig rijdt er weer iets over een rails naar Hoek van Holland. Met z'n allen gezellig pierewaaien en maar hopen dat je een zwerm onderzeeërs treft van Hollandsche makelij. Of nog beter, een verdwaalde dikke vette kernkop van Kim die met een olijk ranzige snuit de Trumpet aan den mond zet en eensgezind het sp®ookje van vrede op Aarde uitblaast.

Zo, dan hebben we dat tenminste maar gehad.

#koppensnellen #waanvandedag #nieuws

Gisterenochtend had ik met iemand een interessant gesprek over identiteit. En wat dat dan is. Kun je natuurlijk een enorme boom over opzetten met eindeloze takken en dan nog reik je niet tot voorbij de verlossende wolken. De stam zal onder het gewicht van de immense takkenbos breken. Tragisch hoor.

Het ging met name over wat je voelt bij je land of bevolkingsgroep. Zij komt uit Syrië en is Koerd. Maar ja, de Koerden hebben geen erkend land. Wat op zich vrij idioot is, zeker als je, zoals ik, het hele idee van grenzen belachelijk vindt. Wat is een land meer dan de plek waar je woont, waar je je veilig en op je gemak voelt. Noem het thuis. Het maakt niet uit waar dat is. Op de wereld is genoeg plek, dus kies maar een plaatsje uit in de zon. Of regen. En als die plek om wat voor reden dan ook niet meer bewoonbaar is, dan kies je een andere plek. Voel je vrij, de wereld is van iedereen, dus wel eerlijk delen.

Zijsprong: waarom mag een rariteit als Elon Musk wel zo vrij zijn om leuk een beetje commercieel naar Mars te reizen zodat we daar straks met ons mensdom de boel kunnen verstieren, maar als iemand z'n huis wordt gebombardeerd of een gezin stelselmatig wordt gemarteld, verkracht of anderszins het leven onmogelijk gemaakt, of dat iemand denkt dat ie op een andere plek op de planeet gewoon een wat beter leven zou kunnen hebben, waarom mag die zich dan niet vrij bewegen? Dan ben je ineens illegaal. Wat een onzin. Niemand is illegaal. We zijn allemaal, echt iedereen, in pure willekeur op deze planeet geflikkerd omdat ouders en voorouders, daar weer voorouders van en zo verder, ooit besloten om te paren met elkaar. (En dan is dat nog een simpele versie.) Het is een kwestie van relatieve mazzel dat je in het arrogante Westen wordt gelanceerd of pure pech dat je op een kale, droge vlakte je eerste huilbui produceert – waarschijnlijk je eerste paniekaanval, maar dat terzijde. Niets meer en niets minder.

Nou, hele omweg weer. En dat alleen maar omdat ik tijdens dat gesprek opnieuw tot de ontdekking kwam dat ik mij in ieder geval geen Nederlander voel. Ik weet oprecht niet wat dat zou moeten zijn, een Nederlander. Behalve iets met taal en cultuur. Maar ik vermoed dat ik mij overal de taal en cultuur eigen zou maken. Het zijn slecht verzinsels, opstapelingen van handelingen en rituelen waar dan een bepaald gevoel bij zou moeten zitten en iets definieert. Maar ik voel dat niet. Hoe kan ik iets voelen bij een land dat voor de helft bestaat uit door mensen opgespoten zand, een gebied dat wordt afgebakend door dijken, rechte lijnen van kavels en kanalen? Nederland is grotendeels nep, plastic. Welk gevoel past daarbij, behalve leegte?

Ik ben een dier. Een mens om iets specifieker te zijn. En ik probeer het leven zo goed en zo kwaad als het gaat te leven. In een destructief systeem waar ik mij kapot aan erger, omgeven door andere mensen waar ik mij heel vaak ook aan stoor. Ik vind mensen in het algemeen heel erg dom (behalve de mensen die ik lief vind). Ik vind mezelf ook niet per se slim. Ik overleef. Ik stel de dood uit, een andere vorm van bestaan. Meer niet. Net als iedereen. En ik probeer in deze extreem tijdelijke toestand van wat we bewustzijn noemen zo goed mogelijk te leven. Misschien is dat wel identiteit. Of een aspect daarvan. Zie je, oneindig veel mogelijkheden. Een bos vol.

#identiteit #id #boom #bos #mens #leven #waanvandedag

Je moet er toch mee oppassen, steeds van die berichten over alles wat mij stoort. Daarom heb ik NS een plezier gedaan en daar maar weer eens een vragenvuurtje opgepookt. Ook leuk. Ik wacht in spanning af.

Over de trein gesproken: vandaag zat ik dan eindelijk eens in zo'n nieuwe Sprinter. Ik had ze al vaak gezien, maar ze reden nog niet op de trajecten die ik meestal bereis. Nou, tot vandaag dus. Mijn hartje klopte spontaan wat sneller, ik voelde een tinteling in mijn buikje en een minuscuul moment dacht ik zelfs lichte onrust te bemerken in de erogene zone. Al bleek dat later gewoon een gevalletje spontane incontinentie. Ach, kleinigheidje.

Ik kan je met overtuiging zeggen dat het allesbehalve een feest was in dat nieuwe ding. De verlichting kil en koud, het interieur oogt als Action-plastic en ik verlangde ineens enorm naar Prins Claus en zijn strofobie. Helemaal geen pluspunten? Jawel. Een beetje. De geautomatiseerde deurfluit is van een aanvaardbaar volume en het treindiertje zoeft nagenoeg geruisloos over de rails. Toch, ik geef het als geheel een mager zesje. Alleen al omdat ik mij als treinreiziger een beetje in de mailing genomen voel, want eigenlijk is het geen trein meer; het is een veredelde metro. En ik heb een onwijze teringhekel aan metro's. Ja, ze zijn heel handig en snel. Maar zo deprimerend als de neten.

Wat dan wel weer zo is: ik was als een kind zo blij toen ik op de terugweg in een oude, gammele, naar rottend afval riekende en met de dood tussen de kiezen stinkende Sprinter van het eerste uur zat. Zo leer je die ouwe zooi toch weer waarderen. Je zou bijna denken dat ze het erom doen bij ons aller NS.

#trein #metro #ov #waanvandedag